XJ it één wieg.
54"° Jaargang.
Dinsdag 14 Augustus 1900.
No. 10317.
Ken nisgev i n g.
Ken nisgev i n g.
KENNISGEVING.
BUITENLAND.
Si[ilEIMIi«E dl illlT.
Deze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaalVoor Schiedam en Vlaardingen fl. 1.25. Franco
per post fl. 1.65.
Prijs per week; Voor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een uur
aan het bureau bezorgd zijn.
BureauBoterstraat 68.
Prijs der Advertentiën: Van 16 regels fl. 0.92iedere regel
meer 15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven hier
van zjjn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag- en Zaterdagavond verschijnen, worden
zoogenaamde Xcleimm advertentiëm opgenomen tot den prjjs van 40 cents
per advertentie, by vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Intcrc. Telefoon Ho. 123.
BURGEMEESTER EN WETHOUDERS VAN
Schiedam,
Doen te weten, dat door den Raad dier ge
meente de volgende verordeningen zijn vastge
steld
a. VERORDENING op de heffing vanmailst
geld te Schiedam.
b. VERORDENING op de invordering van
marktgeid te Schiedam.
En is hiervan afkondiging geschied, waar het
'behoort, den d31en Augustus 1900.
Burgemeester en wethouders voornoemd,
Mr. W. H. JANSEN, L.B.
De secretaris
G, J. BISSCHOP.
Burgemeester en wethouders
van Schiedam,
Doen te weten, dat door don Raad dier ge
meente de volgende verordeningen zijn vast
gesteld
a. VERORDENING tot heffing van keurloon
van vlcesch te Schiedam.
b. VERORDENING op de invordering van
keurloon van vleesch te Schiedam.
En is hiervan afkondiging geschied, waar liet
behoort, den 13den Augustus 1900.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
Mr. W. II. JANSEN, L. B.
De Secretaris,
G. J. BISSCHOP.
Burgemeester en Wethouders
van Schiedam;
Doen te weten, dat door don Raad dier ge
meente de volgende verordeningen zijn vastge
steld
a, VERORDENING tot heffing van bijdragen
in de bosten van den cursus voor de
akte van hoofdonderwijzer of hoofd
onderwijzeres te Schiedam.
b. VERORDENING op de invordering van
bijdiagen in de kosten van den cursus
voor de akte van hoofdonderwijzer of
hoofdonderwijzeres te Schiedam,
En is hiervan afkondiging geschied, waar liet
behoort, den 13Jen Augustus. 1900.
Burgemeester en wethouders voornoemd,
Mr. W H. JANSEN, L. It.
De Secretaris,
G. J. BISSCHOP.
Algemeen overzicht.
SCHIEDAM, 13 Aug. 1900
In en om China,
Frankrijk 'heeft nu ook zijn Clnna-dag ge
had, gisteren. En evenals' de Duitsch© keizer
te Kiel heeft nu ook Loubet zijn afscheids
rede gehouden tot de vertrekkende troepen,
te Marseille, kalm en toch. niet zonder en
thousiasme, zooals een president eener repu
bliek past.
Een roman.
VAN
IDA BOY-ED.
36)
Nog nooit van zijn leven had hij zich zoo
zeer door het. gevoel van zulk een hevigen
afkeer aangegrepen gevoeld, als thans tege-n
Rcuneth. Hij' bekende niet bij zich zelf, dat
daarbij jaloezie in het spel was, maar schoof
alles op zijn broederlijke liefde, die zich voor
Lydia beleedigd gevoelde. Hij meende over
zijn zuster en haar lot te moeten waken.
Reeds lang waren zij tusschen de muren
der huizen gekomen, het avondleven der
stad was nog niet uitgebluscht. Uit eenige
winkels kwam nog een helder licht te voor
schijn.
„Welk een geluk!" zeide Eleonore. „Ik
was al bang, dat wij te laait zouden komen,
zoodat papa zich ongerust zou maken. Hij
heeft zoowat uitgerekend, dat wij op zijn
hoogst tot tien uur bij Henri zouden blij
ven."
Nu wijdde hij al zijn gedachten eindelijk
weder aan haar. Hij gevoelde, dat zij zwaar
aan zijn arm hing en nog maar met moeite
voortkwam.
„Ik mishandel je, arm hartje!" riep hij
uit. „G-oddiahk1, daar komt een drosclfky aan
Heidaar, koetsier!"
Zij stapten in. Uitgeput liet heb meisje
Heel Marseille was gisteren in feestdos.
Om 9 uur 's ochtends arriveerde de Presi
dent, begeleid door Waldeok-JtousBeau, gene
raal André en minister Lanessan. Aan het
station was maar één geroep: „Leve Lou
bet, leve de Republiek!" zonder een enkele
wanklank alg voorheen, wanneer Loubet het
leger hulde ging bewijzen.
Op de Quai de la Fratermté stonden de
vertrekkende troepen opgesteld, vóóraan de
vier officieren aan_ wie Loubet de vaandels
zou uitreiken, waaronder zij in China zouden
strijden.
Toen de troepen de wapens hadden gepre
senteerd, ving Loubet aan
„Ik reik u deze vaandel? over, op wier ba
nen gij straks den naam zult schrijven van
een veldtocht, noodig wegens de verkrach
ting onzer rechten, de miskenning onzer wet
tige belangen en den bmtalen aanval op al
les wat in China, beschaving en vooruitgang
ver togen woordigt-
„Deze vaandels zullen u de hooge zending
herinneren, die Frankrijk aan uw moed
heeft opgedragen, om in een land, waar de
wetten der beschaafde volkeren gehoond zijn
op schandelijke wijze, te eischen de bestraf
fing van do schuldigen, hen op te leggen
schitterende genoegdoening en zekerheid dat
nooit of te nimmer weder zoo iets zal kun
nen gebeuren.
„Deze vaandels zullen u zeggen, dat de
eore-erfenis, die uw vaderen u hebben nage
laten, in uw handen ongerept zal blijven en
dat de Fransohen voor niemand zullen be
hoeven to wijken in tucht, volharding en
moed.
z,Deze vaandels zullen u hot symbool zijn
van uw vaderland, dat met u is, in gevaar
op u let en dat u weldra moge wederzien.
„Met ongeduld wachten wij den dag van
uw terugkomst af, maar zonder vreeze. Dan
zullen wij u onze voldoening en onze dank
baarheid toonen."
Het mag gezegd, Loubet's rede, op waar
dige wijze voorgedragen, maakte een goeden
indruk. Enthousiaste kreten weerklonken en
generaal Yoyron, opperbevelhebber van het
expeditie-korps omhelsde het Hoofd van
Staat uit dankbaarheid, diep bewogen.
Toen had de eigenlijke uitreiking der-
vaandels plaats, waarna men naar het Stad
huis reed, waar het dejeuner zou plaats heb
ben, dat de President aan de vertrekkende
officieren aanbood.
Aan het dessert nam Loubet daar op
nieuw het woord, sprekende op een wijze, die
de eerste dagen de binnen- en buitenland-
sclie bladen heel wat stof tot beschouwingen
zal geven. Immens op besliste wijze consta
teerde Loubet, dat de strijd tusschen
volk en leger uit was en uit
moest z ij. n-
Laten wij zien wat Loubet zeide.
„Ik ben gekomen," aldus de President,
„om dien misdadigen strijd te vernietigen,
dien de partijgeest tracht te doen ontstaan
en die een muur wil oprichten tusschen na
tie en leger; maar dit monsterachtige plan
zal schipbreuk lijden en heeft dat bereids ge
daan. Het leger ontspruit uit d© natie zelve,
het leger en de natie zijn een. Zij zijn door
drongen van de zelfde gevoelens van ver
knochtheid aan Frankrijk en. do Republiek.
Het gijn deze gevoelens, die het expeditic-
zieh in een hoek van het rijtuig neervallen.
Eleonore was zóó afgemat, dat zij van moe
heid en ten gevolge van alle agitatie wel in
tranen had kunnen uitbarsten. Ook brilde zij
eigenlijk van de kond©. Maar toch was het
haar rustig om het hart.
Wat haar zoo laug had gekweld, liad zij
van zich kunnen zetten. Nu bestond! er vol
strekt geen geheim meer tusschen haar aan
staanden echtgenoot en haar, en. zij wa© er
stellig van. overtuigd, dat hot zoowel plicht
als onderpand des geluke was, geen gedach
te, geen herinnering voor zich alleen te be
houden. Yan de gevaren eener zoo openhar
tige mededeelzaamheid, had zij -geen vermoe
den.
Terwijl die beiden hun zonderlinge avond
wandeling deden, verliet Malve het huis van
haar broeder, nadat zij geholpen had o-m de
agiteerde Liesbeth tot bedaren, en naar
bed te< brengen. Bijna zou ook zijl daarbij nog
woorden met haar schoonzuster gekregen
hebben; want Liesbeth beklaagd© er zich
over, dat men -haar man beleedigd had, dat
Wolfgang van alles alleen de schuld was, en
zeer eigenaardig© woorden vielen er, waarbij
Liesbeth beweerde, dat haar man, als de
oudste, toch. een bijzondere achting te vor
deren had en het recht bezat om een soort
van opperheerschappij1 over zijn broer en zijn
zusters uit te -oefenen. Malve zeide, dat bij
den twist beiden evenzeer de schuldigen wa
ren en dat zij. op haar 'broeder Wolfgang in
diens afwezigheid niet liet smalen. Zij had
al haar zalfbeheersohing noodig om niet
korps moed geven om do vaandels, die ik
daaraan zooeven heb toebetrouwd, fier te
dragen."
Het is te begrijpen, dat deze woorden, ge
volgd door sympathiebetuigingen van den
minister 'Lanessan en den burgemeester van
Marseille indruk maakten, die niet vermin
derde toen Loubet, in antwoord aan den
laatste, er nog op wist te wijzen, dat hij de
bewaker was der rc-publ ikomsch-e- instellin
gen en dat hoe hevig do aanvallen ook zou
den zijn en hoe geweldig de slagen ook zou
den vallen, hij tot het uiterste op
zijn post zou blijven.
Nationalisten en andere vijanden, van
Frankrijk kunnen zich dit voor gezegd laten
houden.
Weinig had het gescheeld of ten slotte
zou het vertrok der Fransche -Chma-troepen
nog m liet water gevallen zijn. Wegens een
onder de stokers te Marseile bestaande sta
king weigerde een deel der equipage van de
transportschepen, die de troepen zouden
overbrengen, te varen, en stond het gister
morgen te voorzien, dat er dien dag van het
vertrek vermoedelijk niet veel zou komen.
Minister Lanessan en admiraal Bayle, dio
te Havre de bekende werkstaking wist te be
ëindigen, boden op verzoek toen hun bemid
deling aan, stokers werden uit ACouion ont
boden van de rijksmarine, zoodat toch des
avonds de Polynesia nog kon uitvaren,
slechts een paar uur later dan oorspronke
lijk het plan was geweest.
Toen dit alles voorviel was Loubet al weer
weg.
Rn thans even den bbk gericht op China
zelf en op wat door de spreekbuizen van en
uit dat l'and de gezanten bekend wordt.
Yermelden wij eerst, dat do Fransche re
geering van haar gezant nu eindelijk de in
een later telegram aangekondigde depeche
heeft gekregen, dio 3 Augustus verzonden
was en ongeveer eensluidend als die der vo
rige gezanten, o. a. van den heer Knobel.
Door welke reden is onbekend had dit be
richt eenige vertraging ondervonden.
Dan wat de gezanten zeiven betreft. Op
het oogenblik waarop wij dit schrijven, ^ijn
zij allen nog veilig te Peking. Of dit nog
lang zal duren, valt echter met te zeggen. Do
meest verschillende geruchten toch doen de
ronde. Ten eerste, dat de Chineesche regce-
ring zeer blijft aandringen op hun collectief
vertrek „onder escorte" naar Tien-tein, ten
tweede, dat de Russische regeenng naar ge
zant moet opgedragen hebben te vertrekken,
ten derde dat de Ainerikaaneciic en Fran
sche regeeringen dit laatste juist aan hun
diplomatieke vertegenwoordigers verboden
hebben, dit laatste geheel in overeenstem
ming met de bekende gezamenlijke nota dier
gezanten-
Wat het eerste punt betref.t, wordt ge
meld, dat het Tsung-Ii-Yamen door middel
van China's gezant te Parijs zich heeft be
klaagd. dat do vreemde gezanten zoo lang
dralen met hun antwoord op het aanbod van
de Chineesclie regeering, om hen onder es
corte naar Tien-tsin -te laten brengen. Het
Tsungrii-Yamen verwerpt alle verantwoorde
lijkheid voor onheilen die het gevolg zou-
uog meer te zeggen, want Liesbeth had wer
kelijk toegevendheid en medelijden- noodig.
Henri betoonde zich niet meer erg mee
gaand en was geenszins door haar tranen ge
troffen lijj' zat veeleer heneden en dronk
een flesoh rooden wijn leeg, omdat de dure
wijn, -dien hij vroeger in een goede luim aan
zijn brooder had voorgezet, niet kon blijven
staan en het toch jammer zou geweest zijn,
als hij zuur werd.
Hijl moest bij zijn vrouw boven komen,
deelde Malve hem mede. Tegen zij'm zin ging
hij mee. Hij wist wel, wat er nu zou komen.
Eh Liesbeth verweet hem dan ook, dat hij
haar niet -Ier.achtig genoeg in bescherming ge
nomen had, maar, in plaats van achting voor
haar te eischen. met Wolfgang dadelijk op
een ouden kinderaclitigen twist gekomen
was. Henri hield er van, te zeggen waar 't op
stond. Hij had nu genoeg van die geschiede
nissen- En hij zeide eenigszins ruw, dat
liesbeth er mede schuld aan droeg, als er
-twist -ontst-ond; want zij treiterde eeuwig
en altijd en zou aan Wolfgang wel reden t-ot
klachten gegeven hebbenWolfgang was
een nobele kerel, een flinke vent, en broeTS
kibbelen wel eens meer -met elkaar.
Malve begreep heel goed, dat hij dit in
een zonderlinge mengeling van broederlijke
liefde en zucht tot tegenspraak zei-de en -dat
hij, als Wolfgang er nu nog bij geweest was,
onverzoend verder zou gestreden hebben.
Maar Liesbeth was er de vrouw niet naar om
op zulke dingen acht te slaan of ze ook maar
te erkennen. Zij was grievend beleedigd en
zeide, dat Henri en rij, bij de innige liefde,
den kunnen zijn van dat uitstelhet dringt
er op aan dat de regeeringen hun vertegen
woordigers gelasten, Peking te verlaten.
Delca-ssé heeft geantwoord dat geen bevel
gegeven kan worden aan de gezanten, om
Peking te verlaten, en dat de verantwoorde
lijkheid voor een onheil geheel blijft rusten
op de Chineesche regeering. Als het waar is
dat deze groote moeite heeft, de» gezanten te
gen de opstandelingen te verdedigen, dan
moet zij haar troepen last geven, zich niet
langer te verzetten tegen het oprukken van
de internationale troepen.
Wat het tweede punt aangaat, hierom
trent doen verschillende geruchten de ronde.
In enkele buitenlandsche bladen wordt reeds
te verstaan gegeven, dat heb gevaar niet zoo
zeer uit Peking dreigt als wel uit Mand-
schurije, waar Rusland snelle vorderinge.»
maakt, welke men meent, dat aan China nu
niet al te onaangenaam zijn. Men wil weten,
dat er buiten de andere mo-gendheden om,
van wege Rusland diplomatieke onderhande
lingen gevoerd worden met de Chineesche
regeering. Het resultaat hiervan zou dan
kunnen zijn 'het bevel aan Rusland's gezant
te Peking om naar Tien-tsin te vertrekken.
Eindelijk het derde punt. Hoe minister
Delcassó aan China antwoordde, hebben wij
reeds gezien. Een dergelijk verbod aan de ge
zant heeft ook de Amerikaansche regeering
gegeven, die blijkens haar ultimatum van
eenige -dagen geleden, van plan is, zich ni
door China om den tuin te laten ledden.
Yan de krijgsverrichtingen in China ver
nemen wij overigens niets nieuws. Wel zijn
er een paar telegrammen gekomen, maar die
bevatten oude kost.
Van den tocht der mogendheden naar Pe
king ia niets nieuws bekend geworden. In
sommige kringen is men beducht, dab de
Chineezen de Pei-Ho door jonken hebben
versperd en aldus de verbonden troepen te
genhouden. Waarschijnlijk is het echter nk-t,
dat de troepen de rivier volgen, maar een
anderen weg hebben gekozen.
Ten slotte nog een paar verspreide borich
ten.
In België is men bang geworden v-oor de
ingenieurs uit dat land, werkzaam bij ie Pe
kingHankow-spoorweg. Tot nu toe echter
vindt die ongerustheid geen voldoenden
grond, daar de Belgen in heb zuidelijk ge
deelte verblijven, waar heb nog kalm is.
Uit een bericht van den Italiaanschen ge
zant blijkt, dat er den 4en Augustus w -er
op de legaties geschoten is met geweren. Een
soldaat werd gedood en twee gewond. Van
de verbonden troepen hoorden do gezanten
niets. De langstaartsche regeering wenseht
dus blijkbaar hun succes niet mede te dee-
len.
Uit Kanton komt het bericht, dab -c-en
Chineesche diplomaat, die dat land o. a. v-r-
tegenwoordigde bij het jubileum van konin
gin Victoria, bevel heeft gekregen' zich van
kant te maken.
Van Li geen nieuws. Dat hij om riekte
verlof zou hebben gekregen, is niet beves-
tigd.
De Italiannsche gezant te Peking heeft aan
zijn regeering zijn deelneming betuigd met
het overlijden van koning Humbert. Den
5den Augustus heeft het Tsung ïi Yamen
hem van den moord mededeeling gedaan;
die hen aan elkander verbond, de gelukkig
ste echtgenooten zouden zijn, als Henn's
broeder en zusters er maar niet waren, over
wie dikwijls twist ontstond. Hadden zij an
ders wel ooit een onaangenaam woord met
elkander? Maar de broer en zusters van Hen
ri, en rijn manier hen als modellen voor cc
stellen, deden telkens twist ontstaan.
Malve behaalde een overwinning op zich
zelf en ging heen. Anders zou het tooneel
van vroeger, nu tusschen haar en Liesbeth,
zich. herhaald hebben.
Er was niemand om haar af te halen. Me
vrouw Werlhof dacht, dat Wolfgang en zijn
meisje Malve wel thuis zouden brengen.
Alleen keerde zij nu naar de stad terug
met een hart vol onrust en toom.
Zóó dus was het in werkelijkheid met de
liefde en den vrede in de familie gesteld
Nauwelijks was haar vader dood, of het gist
te aan alle kanten. In andere familiën twist
te men bij. het open graf om have en goed
van den overledene. Voorbeelden, van zulk
een ruwheid waren aan Malve van eenige
zeer voorname familiën bekend. En met hoe
veel verachting had rich alles., wat Werlhof
heette, over zulke twisten, uitgelaten! Om
geld twistten zij echter niet. Het testament
was niet de reden der oneenigheid-
Dus verdeelde hen niet eens zulk een
uiterlijke en dikwijls voorkomende oorzaak
Neen, diep van binnen uit barstte de strijd
los, als een ziektestof uit een sluipend vergif.
En zij zelf had uit vrees voor het oordeel
van haar broers en zusters, ten gevolge van
haar hoogmoedige gevoelens rich lafhartig
hieruit b'ijkt dat de Chineesche regeering
een desbetreffend telegram van de Italiaansche
regeering aan haren gezant, houdende mede
deeling van Bresci's aanslag, heeft achter
gehouden.
Zuld-Afrlka.
De Wet is Kitchener en Methuen ontsnapt.
Methuen heeft nog Donderdag een gevecht
gehad met zjjn achterhoede en heeft zich
daarbij meester gemaakt van zes wagens ea
twee ambulances. Lord Roberts zeil
meldt dit, zoodat aan deze brutale schending
der ook door Engeland ondeiteekenJe Ge-
neefsche Conventie niet valt te twijfelen,
't Ongehoord.
Wij gunnen den Engelschen dit treurig
succes, voorai nu De Wet ontkomen is. Indien
hij zich nu ook nog Smith-Dorrien van den
hals weet te schuiven, dan is dit kranig
koramando met zijn voortreffeiijken aanvoer
der behouden voor de goede zaak. Onge
twijfeld zal liet ook in Transvaal van zich
laten spieken.
Over den strijd tegen Smith-Dorrien is
nog niets nader vernomen. Wij weten niet
hoe sterk die Engelsche legermacht is, en
welke stellingen zij inneemt. Wij kunnen
alleen ter verduidelijking van Roberts' tele
gram mededeelen dat Welrerdiend, waar De
Wet gistermorgen door de Engelschen werd
aangevallen, ongeveer halverwege Potchef-
stroornKrugersdorp ligt.
Intusschen maakt niet alleen De Wet het
den vijand geducht lastig.
Weer is de Ijjn naar Bloemfontein ver
stoord, ditmaal'bij Vereeniging, vlak bij de
Vaal, zoodat Roberts weder geïsoleerd is.
Want de iijn naar Natal is nog altqd niet
in ordede Lang Nek-tunnel, die hersteld
heette, is nog steeds niet voor het gebruik
gereed.
Het treinverkeer wordt daarenboven door
de Boeren geducht gehinderd, het meest
wel vlak bjj Pretoria.
De correspondent der sStandard" meldt
dat er des nachts in het g~'«eel geen treinen
loopen. De levensmiddelen zijn te Pretoria
zeer schaarsch ten gevolge van het voortdu
rend verbreken van de gemeenschap door
troepjes burgers. Op de treinen uitKrugeis-
dorp wordt eiken dag gevuurd.
Dank zij het passenstelsel en een goeden
spionnendienst, blijvende Boerenbevelhebbers
zeer goed op de hoogte van de sterkte en de
plaatsing der Britsche troepen, en weten dus,
waar ze hun slag moeten slaan.
Te Johannesburg is het al net zoo. Daar
is gebrek aan steenkolen, ten gevolge van
de actie der Boeren te Springs.
Het blijkt dus dat men geen gevolg heeft
kunnen geven aan het voornemen om troepen
naar Springs te zenden.
Om Pretoria zijn de Boeren voortdurend
bezig. Volgens Laffan's correspondent hoort
men eiken nacht in den omtrek schieten, naar
hij zegt, door de schildwachten op Boeren-
spionnen. Of door Boeren op de Engelsche
schildwachten? Dat lijkt waarschijnlijker.
Ten Oosten van Pretoria heet de strijd
nu aanstaande. Roberts zelf rukt op, terwijl
Bulier noordwaarts naar Ermelo trekkend, bij
Begin-der-lijti de Vaal is overgegaan.
Het bericht dat de sDaiy Express", naar
het heette uit Boerenbron, de wereld heeft
ingezonden over een groote overwinning der
gedragen ten opzichte van iemand, aan
wiens meening haar zooveel gelegen lag
Loonde het -dan nog de moeite wel, rich
zoo één te gevoelen met broeders en zus
ters?
Leefden zij dan werkelijk in een onver
stoorbare eenstemmigheid?
Plaatsten zij zich niet veeleer bij de min
ste aanleiding vijandig tegenover elkaar?
Ter wille van haar broeders en zusters waa
Malve bereid geweest, geheel zonder strijd
en stil van liefde on geluk afstand te doen.
Of het kwam haar althans op -dit oogenblik
zoo voor, als waren niet haar eigen lafhartig
heden en vooroordeelen er de schuld van,
maar slechts het ontzien van haar broers en
zustors, dat rij aan zekere wenschen en hei
melijke verlangens belet had, in haar hart
een plaats in te nemen.
Wat gaven haar bio-ers en zusters haar
daarvoor in do plaats? Niet die bestendige,
beschermende liefde, die liefde, welke sio-
lang een familietraditie geweest was. Bij de
eerste aanleiding zouden zij rich allen togen
Malve koeren. Waar was dan nog eenige ze
kerheid, -eenig geloof aan de toekomst?
Malve gaf zich gedurig meer aan sombere,
wanhopige gedachten over. Zij1 zag zich oud,
eenzaam, verlaten. Zij zag haar broeders al©
doodsvijanden en haar zusters koel en koud.
Ieder was met rijn eigen zaken bezig en
vond geen tijd meer om zich om de anderen
te bekommeren.
Wordt vervolgd.)