XJ it één wieg. 54"° Jaargang. Dinsdag 14 Augustus 1900. No. 10317. Ken nisgev i n g. Ken nisgev i n g. KENNISGEVING. BUITENLAND. Si[ilEIMIi«E dl illlT. Deze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen. Prijs per kwartaalVoor Schiedam en Vlaardingen fl. 1.25. Franco per post fl. 1.65. Prijs per week; Voor Schiedam en Vlaardingen 10 cent. Afzonderlijke nummers 2 cent. Abonnementen worden dagelijks aangenomen. Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een uur aan het bureau bezorgd zijn. BureauBoterstraat 68. Prijs der Advertentiën: Van 16 regels fl. 0.92iedere regel meer 15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij innemen. Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven hier van zjjn gratis aan het Bureau te bekomen. In de nummers, die Dinsdag- en Zaterdagavond verschijnen, worden zoogenaamde Xcleimm advertentiëm opgenomen tot den prjjs van 40 cents per advertentie, by vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen. Intcrc. Telefoon Ho. 123. BURGEMEESTER EN WETHOUDERS VAN Schiedam, Doen te weten, dat door den Raad dier ge meente de volgende verordeningen zijn vastge steld a. VERORDENING op de heffing vanmailst geld te Schiedam. b. VERORDENING op de invordering van marktgeid te Schiedam. En is hiervan afkondiging geschied, waar het 'behoort, den d31en Augustus 1900. Burgemeester en wethouders voornoemd, Mr. W. H. JANSEN, L.B. De secretaris G, J. BISSCHOP. Burgemeester en wethouders van Schiedam, Doen te weten, dat door don Raad dier ge meente de volgende verordeningen zijn vast gesteld a. VERORDENING tot heffing van keurloon van vlcesch te Schiedam. b. VERORDENING op de invordering van keurloon van vleesch te Schiedam. En is hiervan afkondiging geschied, waar liet behoort, den 13den Augustus 1900. Burgemeester en Wethouders voornoemd, Mr. W. II. JANSEN, L. B. De Secretaris, G. J. BISSCHOP. Burgemeester en Wethouders van Schiedam; Doen te weten, dat door don Raad dier ge meente de volgende verordeningen zijn vastge steld a, VERORDENING tot heffing van bijdragen in de bosten van den cursus voor de akte van hoofdonderwijzer of hoofd onderwijzeres te Schiedam. b. VERORDENING op de invordering van bijdiagen in de kosten van den cursus voor de akte van hoofdonderwijzer of hoofdonderwijzeres te Schiedam, En is hiervan afkondiging geschied, waar liet behoort, den 13Jen Augustus. 1900. Burgemeester en wethouders voornoemd, Mr. W H. JANSEN, L. It. De Secretaris, G. J. BISSCHOP. Algemeen overzicht. SCHIEDAM, 13 Aug. 1900 In en om China, Frankrijk 'heeft nu ook zijn Clnna-dag ge had, gisteren. En evenals' de Duitsch© keizer te Kiel heeft nu ook Loubet zijn afscheids rede gehouden tot de vertrekkende troepen, te Marseille, kalm en toch. niet zonder en thousiasme, zooals een president eener repu bliek past. Een roman. VAN IDA BOY-ED. 36) Nog nooit van zijn leven had hij zich zoo zeer door het. gevoel van zulk een hevigen afkeer aangegrepen gevoeld, als thans tege-n Rcuneth. Hij' bekende niet bij zich zelf, dat daarbij jaloezie in het spel was, maar schoof alles op zijn broederlijke liefde, die zich voor Lydia beleedigd gevoelde. Hij meende over zijn zuster en haar lot te moeten waken. Reeds lang waren zij tusschen de muren der huizen gekomen, het avondleven der stad was nog niet uitgebluscht. Uit eenige winkels kwam nog een helder licht te voor schijn. „Welk een geluk!" zeide Eleonore. „Ik was al bang, dat wij te laait zouden komen, zoodat papa zich ongerust zou maken. Hij heeft zoowat uitgerekend, dat wij op zijn hoogst tot tien uur bij Henri zouden blij ven." Nu wijdde hij al zijn gedachten eindelijk weder aan haar. Hij gevoelde, dat zij zwaar aan zijn arm hing en nog maar met moeite voortkwam. „Ik mishandel je, arm hartje!" riep hij uit. „G-oddiahk1, daar komt een drosclfky aan Heidaar, koetsier!" Zij stapten in. Uitgeput liet heb meisje Heel Marseille was gisteren in feestdos. Om 9 uur 's ochtends arriveerde de Presi dent, begeleid door Waldeok-JtousBeau, gene raal André en minister Lanessan. Aan het station was maar één geroep: „Leve Lou bet, leve de Republiek!" zonder een enkele wanklank alg voorheen, wanneer Loubet het leger hulde ging bewijzen. Op de Quai de la Fratermté stonden de vertrekkende troepen opgesteld, vóóraan de vier officieren aan_ wie Loubet de vaandels zou uitreiken, waaronder zij in China zouden strijden. Toen de troepen de wapens hadden gepre senteerd, ving Loubet aan „Ik reik u deze vaandel? over, op wier ba nen gij straks den naam zult schrijven van een veldtocht, noodig wegens de verkrach ting onzer rechten, de miskenning onzer wet tige belangen en den bmtalen aanval op al les wat in China, beschaving en vooruitgang ver togen woordigt- „Deze vaandels zullen u de hooge zending herinneren, die Frankrijk aan uw moed heeft opgedragen, om in een land, waar de wetten der beschaafde volkeren gehoond zijn op schandelijke wijze, te eischen de bestraf fing van do schuldigen, hen op te leggen schitterende genoegdoening en zekerheid dat nooit of te nimmer weder zoo iets zal kun nen gebeuren. „Deze vaandels zullen u zeggen, dat de eore-erfenis, die uw vaderen u hebben nage laten, in uw handen ongerept zal blijven en dat de Fransohen voor niemand zullen be hoeven to wijken in tucht, volharding en moed. z,Deze vaandels zullen u hot symbool zijn van uw vaderland, dat met u is, in gevaar op u let en dat u weldra moge wederzien. „Met ongeduld wachten wij den dag van uw terugkomst af, maar zonder vreeze. Dan zullen wij u onze voldoening en onze dank baarheid toonen." Het mag gezegd, Loubet's rede, op waar dige wijze voorgedragen, maakte een goeden indruk. Enthousiaste kreten weerklonken en generaal Yoyron, opperbevelhebber van het expeditie-korps omhelsde het Hoofd van Staat uit dankbaarheid, diep bewogen. Toen had de eigenlijke uitreiking der- vaandels plaats, waarna men naar het Stad huis reed, waar het dejeuner zou plaats heb ben, dat de President aan de vertrekkende officieren aanbood. Aan het dessert nam Loubet daar op nieuw het woord, sprekende op een wijze, die de eerste dagen de binnen- en buitenland- sclie bladen heel wat stof tot beschouwingen zal geven. Immens op besliste wijze consta teerde Loubet, dat de strijd tusschen volk en leger uit was en uit moest z ij. n- Laten wij zien wat Loubet zeide. „Ik ben gekomen," aldus de President, „om dien misdadigen strijd te vernietigen, dien de partijgeest tracht te doen ontstaan en die een muur wil oprichten tusschen na tie en leger; maar dit monsterachtige plan zal schipbreuk lijden en heeft dat bereids ge daan. Het leger ontspruit uit d© natie zelve, het leger en de natie zijn een. Zij zijn door drongen van de zelfde gevoelens van ver knochtheid aan Frankrijk en. do Republiek. Het gijn deze gevoelens, die het expeditic- zieh in een hoek van het rijtuig neervallen. Eleonore was zóó afgemat, dat zij van moe heid en ten gevolge van alle agitatie wel in tranen had kunnen uitbarsten. Ook brilde zij eigenlijk van de kond©. Maar toch was het haar rustig om het hart. Wat haar zoo laug had gekweld, liad zij van zich kunnen zetten. Nu bestond! er vol strekt geen geheim meer tusschen haar aan staanden echtgenoot en haar, en. zij wa© er stellig van. overtuigd, dat hot zoowel plicht als onderpand des geluke was, geen gedach te, geen herinnering voor zich alleen te be houden. Yan de gevaren eener zoo openhar tige mededeelzaamheid, had zij -geen vermoe den. Terwijl die beiden hun zonderlinge avond wandeling deden, verliet Malve het huis van haar broeder, nadat zij geholpen had o-m de agiteerde Liesbeth tot bedaren, en naar bed te< brengen. Bijna zou ook zijl daarbij nog woorden met haar schoonzuster gekregen hebben; want Liesbeth beklaagd© er zich over, dat men -haar man beleedigd had, dat Wolfgang van alles alleen de schuld was, en zeer eigenaardig© woorden vielen er, waarbij Liesbeth beweerde, dat haar man, als de oudste, toch. een bijzondere achting te vor deren had en het recht bezat om een soort van opperheerschappij1 over zijn broer en zijn zusters uit te -oefenen. Malve zeide, dat bij den twist beiden evenzeer de schuldigen wa ren en dat zij. op haar 'broeder Wolfgang in diens afwezigheid niet liet smalen. Zij had al haar zalfbeheersohing noodig om niet korps moed geven om do vaandels, die ik daaraan zooeven heb toebetrouwd, fier te dragen." Het is te begrijpen, dat deze woorden, ge volgd door sympathiebetuigingen van den minister 'Lanessan en den burgemeester van Marseille indruk maakten, die niet vermin derde toen Loubet, in antwoord aan den laatste, er nog op wist te wijzen, dat hij de bewaker was der rc-publ ikomsch-e- instellin gen en dat hoe hevig do aanvallen ook zou den zijn en hoe geweldig de slagen ook zou den vallen, hij tot het uiterste op zijn post zou blijven. Nationalisten en andere vijanden, van Frankrijk kunnen zich dit voor gezegd laten houden. Weinig had het gescheeld of ten slotte zou het vertrok der Fransche -Chma-troepen nog m liet water gevallen zijn. Wegens een onder de stokers te Marseile bestaande sta king weigerde een deel der equipage van de transportschepen, die de troepen zouden overbrengen, te varen, en stond het gister morgen te voorzien, dat er dien dag van het vertrek vermoedelijk niet veel zou komen. Minister Lanessan en admiraal Bayle, dio te Havre de bekende werkstaking wist te be ëindigen, boden op verzoek toen hun bemid deling aan, stokers werden uit ACouion ont boden van de rijksmarine, zoodat toch des avonds de Polynesia nog kon uitvaren, slechts een paar uur later dan oorspronke lijk het plan was geweest. Toen dit alles voorviel was Loubet al weer weg. Rn thans even den bbk gericht op China zelf en op wat door de spreekbuizen van en uit dat l'and de gezanten bekend wordt. Yermelden wij eerst, dat do Fransche re geering van haar gezant nu eindelijk de in een later telegram aangekondigde depeche heeft gekregen, dio 3 Augustus verzonden was en ongeveer eensluidend als die der vo rige gezanten, o. a. van den heer Knobel. Door welke reden is onbekend had dit be richt eenige vertraging ondervonden. Dan wat de gezanten zeiven betreft. Op het oogenblik waarop wij dit schrijven, ^ijn zij allen nog veilig te Peking. Of dit nog lang zal duren, valt echter met te zeggen. Do meest verschillende geruchten toch doen de ronde. Ten eerste, dat de Chineesche regce- ring zeer blijft aandringen op hun collectief vertrek „onder escorte" naar Tien-tein, ten tweede, dat de Russische regeenng naar ge zant moet opgedragen hebben te vertrekken, ten derde dat de Ainerikaaneciic en Fran sche regeeringen dit laatste juist aan hun diplomatieke vertegenwoordigers verboden hebben, dit laatste geheel in overeenstem ming met de bekende gezamenlijke nota dier gezanten- Wat het eerste punt betref.t, wordt ge meld, dat het Tsung-Ii-Yamen door middel van China's gezant te Parijs zich heeft be klaagd. dat do vreemde gezanten zoo lang dralen met hun antwoord op het aanbod van de Chineesclie regeering, om hen onder es corte naar Tien-tsin -te laten brengen. Het Tsungrii-Yamen verwerpt alle verantwoorde lijkheid voor onheilen die het gevolg zou- uog meer te zeggen, want Liesbeth had wer kelijk toegevendheid en medelijden- noodig. Henri betoonde zich niet meer erg mee gaand en was geenszins door haar tranen ge troffen lijj' zat veeleer heneden en dronk een flesoh rooden wijn leeg, omdat de dure wijn, -dien hij vroeger in een goede luim aan zijn brooder had voorgezet, niet kon blijven staan en het toch jammer zou geweest zijn, als hij zuur werd. Hijl moest bij zijn vrouw boven komen, deelde Malve hem mede. Tegen zij'm zin ging hij mee. Hij wist wel, wat er nu zou komen. Eh Liesbeth verweet hem dan ook, dat hij haar niet -Ier.achtig genoeg in bescherming ge nomen had, maar, in plaats van achting voor haar te eischen. met Wolfgang dadelijk op een ouden kinderaclitigen twist gekomen was. Henri hield er van, te zeggen waar 't op stond. Hij had nu genoeg van die geschiede nissen- En hij zeide eenigszins ruw, dat liesbeth er mede schuld aan droeg, als er -twist -ontst-ond; want zij treiterde eeuwig en altijd en zou aan Wolfgang wel reden t-ot klachten gegeven hebbenWolfgang was een nobele kerel, een flinke vent, en broeTS kibbelen wel eens meer -met elkaar. Malve begreep heel goed, dat hij dit in een zonderlinge mengeling van broederlijke liefde en zucht tot tegenspraak zei-de en -dat hij, als Wolfgang er nu nog bij geweest was, onverzoend verder zou gestreden hebben. Maar Liesbeth was er de vrouw niet naar om op zulke dingen acht te slaan of ze ook maar te erkennen. Zij was grievend beleedigd en zeide, dat Henri en rij, bij de innige liefde, den kunnen zijn van dat uitstelhet dringt er op aan dat de regeeringen hun vertegen woordigers gelasten, Peking te verlaten. Delca-ssé heeft geantwoord dat geen bevel gegeven kan worden aan de gezanten, om Peking te verlaten, en dat de verantwoorde lijkheid voor een onheil geheel blijft rusten op de Chineesche regeering. Als het waar is dat deze groote moeite heeft, de» gezanten te gen de opstandelingen te verdedigen, dan moet zij haar troepen last geven, zich niet langer te verzetten tegen het oprukken van de internationale troepen. Wat het tweede punt aangaat, hierom trent doen verschillende geruchten de ronde. In enkele buitenlandsche bladen wordt reeds te verstaan gegeven, dat heb gevaar niet zoo zeer uit Peking dreigt als wel uit Mand- schurije, waar Rusland snelle vorderinge.» maakt, welke men meent, dat aan China nu niet al te onaangenaam zijn. Men wil weten, dat er buiten de andere mo-gendheden om, van wege Rusland diplomatieke onderhande lingen gevoerd worden met de Chineesche regeering. Het resultaat hiervan zou dan kunnen zijn 'het bevel aan Rusland's gezant te Peking om naar Tien-tsin te vertrekken. Eindelijk het derde punt. Hoe minister Delcassó aan China antwoordde, hebben wij reeds gezien. Een dergelijk verbod aan de ge zant heeft ook de Amerikaansche regeering gegeven, die blijkens haar ultimatum van eenige -dagen geleden, van plan is, zich ni door China om den tuin te laten ledden. Yan de krijgsverrichtingen in China ver nemen wij overigens niets nieuws. Wel zijn er een paar telegrammen gekomen, maar die bevatten oude kost. Van den tocht der mogendheden naar Pe king ia niets nieuws bekend geworden. In sommige kringen is men beducht, dab de Chineezen de Pei-Ho door jonken hebben versperd en aldus de verbonden troepen te genhouden. Waarschijnlijk is het echter nk-t, dat de troepen de rivier volgen, maar een anderen weg hebben gekozen. Ten slotte nog een paar verspreide borich ten. In België is men bang geworden v-oor de ingenieurs uit dat land, werkzaam bij ie Pe kingHankow-spoorweg. Tot nu toe echter vindt die ongerustheid geen voldoenden grond, daar de Belgen in heb zuidelijk ge deelte verblijven, waar heb nog kalm is. Uit een bericht van den Italiaanschen ge zant blijkt, dat er den 4en Augustus w -er op de legaties geschoten is met geweren. Een soldaat werd gedood en twee gewond. Van de verbonden troepen hoorden do gezanten niets. De langstaartsche regeering wenseht dus blijkbaar hun succes niet mede te dee- len. Uit Kanton komt het bericht, dab -c-en Chineesche diplomaat, die dat land o. a. v-r- tegenwoordigde bij het jubileum van konin gin Victoria, bevel heeft gekregen' zich van kant te maken. Van Li geen nieuws. Dat hij om riekte verlof zou hebben gekregen, is niet beves- tigd. De Italiannsche gezant te Peking heeft aan zijn regeering zijn deelneming betuigd met het overlijden van koning Humbert. Den 5den Augustus heeft het Tsung ïi Yamen hem van den moord mededeeling gedaan; die hen aan elkander verbond, de gelukkig ste echtgenooten zouden zijn, als Henn's broeder en zusters er maar niet waren, over wie dikwijls twist ontstond. Hadden zij an ders wel ooit een onaangenaam woord met elkander? Maar de broer en zusters van Hen ri, en rijn manier hen als modellen voor cc stellen, deden telkens twist ontstaan. Malve behaalde een overwinning op zich zelf en ging heen. Anders zou het tooneel van vroeger, nu tusschen haar en Liesbeth, zich. herhaald hebben. Er was niemand om haar af te halen. Me vrouw Werlhof dacht, dat Wolfgang en zijn meisje Malve wel thuis zouden brengen. Alleen keerde zij nu naar de stad terug met een hart vol onrust en toom. Zóó dus was het in werkelijkheid met de liefde en den vrede in de familie gesteld Nauwelijks was haar vader dood, of het gist te aan alle kanten. In andere familiën twist te men bij. het open graf om have en goed van den overledene. Voorbeelden, van zulk een ruwheid waren aan Malve van eenige zeer voorname familiën bekend. En met hoe veel verachting had rich alles., wat Werlhof heette, over zulke twisten, uitgelaten! Om geld twistten zij echter niet. Het testament was niet de reden der oneenigheid- Dus verdeelde hen niet eens zulk een uiterlijke en dikwijls voorkomende oorzaak Neen, diep van binnen uit barstte de strijd los, als een ziektestof uit een sluipend vergif. En zij zelf had uit vrees voor het oordeel van haar broers en zusters, ten gevolge van haar hoogmoedige gevoelens rich lafhartig hieruit b'ijkt dat de Chineesche regeering een desbetreffend telegram van de Italiaansche regeering aan haren gezant, houdende mede deeling van Bresci's aanslag, heeft achter gehouden. Zuld-Afrlka. De Wet is Kitchener en Methuen ontsnapt. Methuen heeft nog Donderdag een gevecht gehad met zjjn achterhoede en heeft zich daarbij meester gemaakt van zes wagens ea twee ambulances. Lord Roberts zeil meldt dit, zoodat aan deze brutale schending der ook door Engeland ondeiteekenJe Ge- neefsche Conventie niet valt te twijfelen, 't Ongehoord. Wij gunnen den Engelschen dit treurig succes, voorai nu De Wet ontkomen is. Indien hij zich nu ook nog Smith-Dorrien van den hals weet te schuiven, dan is dit kranig koramando met zijn voortreffeiijken aanvoer der behouden voor de goede zaak. Onge twijfeld zal liet ook in Transvaal van zich laten spieken. Over den strijd tegen Smith-Dorrien is nog niets nader vernomen. Wij weten niet hoe sterk die Engelsche legermacht is, en welke stellingen zij inneemt. Wij kunnen alleen ter verduidelijking van Roberts' tele gram mededeelen dat Welrerdiend, waar De Wet gistermorgen door de Engelschen werd aangevallen, ongeveer halverwege Potchef- stroornKrugersdorp ligt. Intusschen maakt niet alleen De Wet het den vijand geducht lastig. Weer is de Ijjn naar Bloemfontein ver stoord, ditmaal'bij Vereeniging, vlak bij de Vaal, zoodat Roberts weder geïsoleerd is. Want de iijn naar Natal is nog altqd niet in ordede Lang Nek-tunnel, die hersteld heette, is nog steeds niet voor het gebruik gereed. Het treinverkeer wordt daarenboven door de Boeren geducht gehinderd, het meest wel vlak bjj Pretoria. De correspondent der sStandard" meldt dat er des nachts in het g~'«eel geen treinen loopen. De levensmiddelen zijn te Pretoria zeer schaarsch ten gevolge van het voortdu rend verbreken van de gemeenschap door troepjes burgers. Op de treinen uitKrugeis- dorp wordt eiken dag gevuurd. Dank zij het passenstelsel en een goeden spionnendienst, blijvende Boerenbevelhebbers zeer goed op de hoogte van de sterkte en de plaatsing der Britsche troepen, en weten dus, waar ze hun slag moeten slaan. Te Johannesburg is het al net zoo. Daar is gebrek aan steenkolen, ten gevolge van de actie der Boeren te Springs. Het blijkt dus dat men geen gevolg heeft kunnen geven aan het voornemen om troepen naar Springs te zenden. Om Pretoria zijn de Boeren voortdurend bezig. Volgens Laffan's correspondent hoort men eiken nacht in den omtrek schieten, naar hij zegt, door de schildwachten op Boeren- spionnen. Of door Boeren op de Engelsche schildwachten? Dat lijkt waarschijnlijker. Ten Oosten van Pretoria heet de strijd nu aanstaande. Roberts zelf rukt op, terwijl Bulier noordwaarts naar Ermelo trekkend, bij Begin-der-lijti de Vaal is overgegaan. Het bericht dat de sDaiy Express", naar het heette uit Boerenbron, de wereld heeft ingezonden over een groote overwinning der gedragen ten opzichte van iemand, aan wiens meening haar zooveel gelegen lag Loonde het -dan nog de moeite wel, rich zoo één te gevoelen met broeders en zus ters? Leefden zij dan werkelijk in een onver stoorbare eenstemmigheid? Plaatsten zij zich niet veeleer bij de min ste aanleiding vijandig tegenover elkaar? Ter wille van haar broeders en zusters waa Malve bereid geweest, geheel zonder strijd en stil van liefde on geluk afstand te doen. Of het kwam haar althans op -dit oogenblik zoo voor, als waren niet haar eigen lafhartig heden en vooroordeelen er de schuld van, maar slechts het ontzien van haar broers en zustors, dat rij aan zekere wenschen en hei melijke verlangens belet had, in haar hart een plaats in te nemen. Wat gaven haar bio-ers en zusters haar daarvoor in do plaats? Niet die bestendige, beschermende liefde, die liefde, welke sio- lang een familietraditie geweest was. Bij de eerste aanleiding zouden zij rich allen togen Malve koeren. Waar was dan nog eenige ze kerheid, -eenig geloof aan de toekomst? Malve gaf zich gedurig meer aan sombere, wanhopige gedachten over. Zij1 zag zich oud, eenzaam, verlaten. Zij zag haar broeders al© doodsvijanden en haar zusters koel en koud. Ieder was met rijn eigen zaken bezig en vond geen tijd meer om zich om de anderen te bekommeren. Wordt vervolgd.)

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Schiedamsche Courant | 1900 | | pagina 1