TTit één wieg.
54"" Jaargang.
Donderdag 6 September 1900.
No. 10337.
I?'
BUITENLAND.
•m
S!
Jl.
V
Transvaal en Oranje-Vrijstaat.
0/20.
in mk.
5 a—.
lichten,
Jren.
0.12 M.
0.03 M.
0.02 Id.
0.03 M.
0 08 M,
0.11 M,
38 n.m,
36
5 Sept,
M. 4
l C. C.
Groot,
■de la1
Ver-
•rbeek,:
v., 69
id.;
totter-
SGHEDAMSCIIE COIUMNT.
per
Deze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaal: Voor Schiedam en Ylaardingen fi. 1.25 Franco
post fl. 1.65.
Prijs per week: Voor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
aan
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een uur
het bureau bezorgd zijn.
Bureau t Gierstraat 6§.
Prqs der Advertentiën: Van 16 regels fl. 0.92iedere regel
meer 15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven hier
van zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag- en Zaterdagavond verschijnen, worden
zoogenaamde Ttleinm advertentiën opgenomen tot den prijs van 40 cents
per advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon No. 123.
Heyst
ngen;
L van
VT aii er
lenne-i
alm—I
pook
heeft
Hotel
Ipera.
riété,
Cool-
forte
Algemeen oiemcht.
SCHIEDAM, 5 Sept. 1900.
Zuld-Afrlha.
Men mag van harte die Engelsche couran-
ten beklagen, die den profeet spelen en iede-
ren ochtend aan hun lezers vertellen, dat nu
toch hst einde van den oorlog gekomen is.
Want iederen dag zijn zij opnieuw verplicht
hun verbeeldingskracht op den. pijnbank te
leggen ten einde nog een reden te kunnen
meedeelen, waarom de reeds sedert zoolang
EL H,| gedemoraliseerde (Boeren het hoofd nog niet
J. ÏÏ.f voor goed in den schoot hebben .gelegd.
Sedert een paar dagen gaven zij te ver
staan, dab het feit van de formeele en plech
tige annexatie van Transvaal door maar
schalk Roberts, eindelijk het eignaal zou zijn
tot de capitulatie van deze stijfhoofdige Boe-
ren'
'De telegrammen heden van Roberts ont
vangen, geven wel een eenigszins anderen
ikijk op de dingen. Niet alleen kan de maar
schalk het bericht van Puller's aankomst te
Lijdenburg, vanwaar Engelsche correspon
denten berichtten, dab hij nog maar een vijf
tal uren af was, met seinen, maar wat er nog
over den held van de Tugela wordt bericht,
is voor de Engelschen van niet zeer opwek-
kenden aard'. Wat wijl hierover hebben, be
staat uit een paar telegrammen van lord Ro
berts zeiven. Het eerste uit Badfontein
meldt hoe Buller ten zuiden van (Lijdenburg
met 2000 man van generaal Botha slaags
raakte. De Boeren openden een geweldig
vuur uit een viertal groote kanonnen, zoodat
het Buller onmogelijk was ook maar iets
vooruit te komen en hij integendeel vrij zwa
re verliezen leed, ook al hierdoor veroor
zaakt, dat hij] de onvoorzichtigheid had in
een vallei zich te legeren, waardoor de Boe
ren gelegenheid kregen hem van boven te be
schieten. Naar lord Roberts nader uit zijn
hoofdkwartier seinde, is aan Buller thans een
kolonn© langs den weg van (Belfast naar
Dullstroom te hulp gezonden.
Fj Evenmin opgewekt luidden voor de Bngel-
•S schen de laatste berichten uit andere deelen
van Transvaal.
Bij Johannesburg moet 't weer vol Boeren
zitten, die in kleine afdeelingen heb voortdu
rend den Engelscken lastig maken en hun
kleine verliezen toebrengen. Nu mag men
re vragen, wat dit alles baat, doch men verlie
st ze niet uit het oog, dat in dit deel der repu
bliek een 20 a 25,000 tal Engelschen staan,
die anders de troepen in Lijdenburg zouden
kunnen versterken.
De Vrijstaat houdt zich ook goed en noch
Chamberlain noch zijn Parijsehe schildknaap
Yves-Guyob hebben reden om d!aarom te
lachen.
Terwijl De Wet in (Engeland zooveel gis
singen doet geboren worden over zijn lot,
1/1 voelt men toch diens machtigen invloed. Zoo
I I moet de stad Ladybrand zoo nauiw door de
Boeren zijn ingesloten, dat redding niet meer
mogelijk schijnt. Dat dit bericht niet zonder
grond! van waarheid is, blijkt uit het bevel,
dat generaal Hunter heeft ontvangen om on-
.30,
an
3S
son
in-
ur.
S
Hem roman
VAK
IDA BOY4ED.
D.
56)
De ijskoude toon, waarop zij tot hem
sprak, verscheurde hem het hart. Dat had
hij vermoed! Nu vervreemdde zij zich ge
heel van haar familie.
En tegelijkertijd! maakte verwondering
zich van hem meester. Terstond had zij een
geheel plan in haar hoofd klaar. Geen ge
beurtenis bracht haar van haar stuk. Het
was ook blijkbaarzij wilde Jobst eerst op
Bonholz terugzien", zich zelf of hem den tijd
latende om tob zich zelf te komen.
.Waarlijk, naast deze vrouw had Jobst von
Reurieth geen tijd om aan vervlogen droo-
men zijner jeugd terug te denken.
Vurige liefde en bewondering kwamen bij
hem op.
„Lydia!" riep hij uit. „Verstoot mij niet
geheel uit je hart 1"
Zij duldde zijn omhelzing. Het scheen
hem, als speelde er een pijnlijke trek om
haar mond, maar misschien scheen dit maar
zoo
Toen vroeg hij„Waar is Malve Walc
ker is beneden. De tijdingen zijn slecht."
„Ga maar! Ik breng haar dadelijk!"
Beneden in de kleine achterkamer, die
aan Henri's kantoor grensde, wachtten de
drie neeren.
^Dib was een eenigszins donker vertrek,
middellijk ter hulp van Ladybrand toe te
snellen.
Het geval met (Baden-Powell wordt er nu
niet -duidelijker op. Hiji is naar Kaapstad
vertrokken uiD Pretoria. Men verliest zioh
in. gissingen omtrent de redenen van eon zoo
verreu reis, die den held van Mafeking voor
«enigen tijd van het slagveld verwijderd
houdt.
'Baden-Powell heeft zich schitterender ver
dediger getoond van een belegerde stad, dan
aanvoerder van een divisie op het oorlogs
veld; men herinnert zich immers, dat, toen
hij zich op onhandige wijze te Rustenburg
had laten insluiten, hij De Wet aldus gele
genheid gaf te ontkomen, terwijl hiji daarna
to vergeefs beproefde ten noorden van Pre
toria Grobler te achterhalen, en dat nog wel
ondanks zijn „handboek voor den verken-
ningsdienst", hetwelk hij kort te voren had
uitgegeven.
Ten slotte een merkwaardig bericht, dat
ons uit Londen bereikt. Daarin wordt te ver
staan gegeven, dat, toen generaal Buiier Wa-
terval-Boven had bezet en vernomen had',
dat dc Boeren de Engel sen e gevangenen van
Nooitgedacht hadden "losgelaten, zes ambu
lance-wagens uitzond om de zieken op te ne
men. Een Boeren-onderbevelhebber zoo
wordt althans van sommige zijden bericht
zou daartoe verlof hebben gegeven, maar ge
neraal Ben Viljoen had de Wagens met hun
bespanningen verbeurd verklaard.
De (Engelschen toon en zich zeer veront
waardigd over dit feit, hoewel volgens hun
eigen verhaal Ben Viljoen aan den bevelheb
ber van het konvooi had opgemerkt, dat Bul
ler wel twaalf Boeren-ambul ancewagens had
ingerekend. Hij had er kunnen bijvoegen,
dat men van Engelsche rijde zelfs niet geaar
zeld heeft om een aantal ambutance-dokto-
ren gevangen te nemen en naar een verwij
derd eiland weg te voeren.
De correspondent van de „Daily Mail"
seint
De burgers -die nog vechten, zeggen dab rij
voortaan geen gevangenen meer zul
len maken en geen (kwartier zullen geven.
Het uitvoerend bewind van de Boeren heeft
bekend gemaakt dat aan alle burgers te vel
de 6 shillings per dag uitbetaald zal worden,
de helft echter eerst na d'en oorlog.
De laatste opgaven van het Engelsche de
partement van oorlog geven de volgende
nieuwe verliescijfers in Zuid-Afrikagestor
ven aan riekteg of wonden1 officier en 34
soldaten zieken13 soldatengewond ma
joor Fuller gevaarlijk, '1 officier en 27 solda
ten gevangen genomen 3 soldaten-
China.
Uit China komt nog niet veel nieuws,
althans geen feiten. We vernemen niet veel
anders dan van diplomatieke onderhandelin
gen tusschen de verschillende kabinetten,
ten gevolge van Rusland's bekend optreden,
en diplomatieke ondeihandelingen leveren nu
eenmaal een min-verk wikkelij ke en min-be-
trouwbare lectuur. De feiten die er voorvallen,
vindt men in de telegiammen hieiachter;
uitvoeriger mededeeling vindt men ook io de
buitenlandsche pers daaromtrent niet.
Zeer schitterend ziet het er voor de mogend-
want de beide groote ramen hadden gekleur
de ruiten. In het midden van het eene stond
het wapen der Werlhofs. Het andere ver
toonde het wapen der stad. De lichtgroene
grond der ruiten was, doordien ze in lood
gezet waren, in grillig 'gevormde kleine vel
den verdeeld, die door een rand van gele
ruiten omgeven was.
Het werd door de kindereu altijd al's een
voorrecht beschouwd als zij1 hier mochten
binnentreden om hun vader aan tafel te
roepen. Hij lïeb hun dan. wel eens de kope
ren sloten van den ouden familiebijbel zien,
die van 1620 afkomstig was en waarin van
voren de stamboom der familie stond, of hij
vertelde hun allerlei anecdoten van de le
vende origineelen der twintig kleine zwarte
silhouetten, die in lijstjes gezet, tob een
groep geordend, tegen den muur boven eon
lage eikenhouten kast hingen.
In dit geheele vertrek was slechte een en
kele moderne schilderij en enkele moderne
sieraden op d® schrijftafelhet portret van
mevrouw Elisabeth Werlhof als jonge vrouw
en de fotografieën der kinderen in een
staand lijstje.
Mevrouw Werlhof had de wijde crinoline,
zooals deze omstreeks het jaar 1860 gedra
gen werd1, en een lichtblauwe japon aan.
Maar die belachelijke mode kon haar niet
mismaken. Men zag, hoe mooi zij eenmaal
geweest was.
Hot zou niet lang duren, of men zou dit
portret wegnemen, om het ergens anders op
te hangen, an dan zou er een portret van
Liesbeth Werlhof voor in de plaats komen.
De fotografie der kinderen was een groep
je. Het stelde Henri in zijn aannemingsrok,
heden nog niet uitzoo brengen telegram
men het bericht dat het Duitsche gebied te
Eiau-tschau sterk wordt bedreigd en dat
men in het Tschu-si gebied opnieuw is be
gonnen met een algemeenen zendelingen-
moord.
Te Amoy daarentegen moet het nu weer
rustig zijn, alleen kan het dagelijksche be
drijf nog niet weder hervat worden, doordat
er een groot gebrek aan koelies bestaat, die
zoodra de Japanners troepen aan wal hadden
gezet, door een panischen schrik bevangen,
er van door gingen. Of de heeren iets op
hun kerfstok hadden blijkt niet. Merkwaardig
is het, dat de Japausche consul, op wiens
verzoek de troepen aan land werden gebracht,
plotseling naar de hoofdstad zijns rijks is
ontboden.
De vreemde oorlogschepen, die in getale
van tien op de reede van Amoy lagen, zijn
vandaar vertrokken.
Uit Shang-hai wordt bericht dat het besluit
om de internationale troepen uit Peking terug
te trekken, daar door de vreemdelingen-ko
lonie lang niet met onverdeelde goedkeuring
is ontvangen. Zij zien daarin een zeer ge
vaarlijke politiek voor het prestige van de
vreemdelingen in China.
Nu is het inderdaad een feit, dat een groot
aantal Chineezen nog steeds in de overtuiging
verkeeren, dat China de Europeanen heeft
verslagen. De Cfiineesche couranten staan
vol van artikelen, die de Chineesche over
winningen bij Peking, Tien-tsin en op andere
plaatsen behaald, verheerlijken.
In de winkels in het inlandsehe kwartier
zijn platen opgehangen, die ons het Chineesche
leger doen zien, bezig met het terugdrijven
van de soldaten der mogendheden van Ta-ku
naar de zee en met het in stukken hakken
der zelfde rampzaligen bij Tien-tsin, Andere
platen stellefi de vreemde gezanten voor
onderworpen aan eene behandeling op de
pijnbank in tegenwoordigheid van de onder
koningen. De admiiaal Seymour ligt op zijn
knieën voor den keizerlijken troon.
De gezant van Oostenrijk moet eenige
dagen geleden een lid van het Chineesche
Tsung-li-Yamen hebben doen gevangen nemen
onder beschuldiging, dat hij had deelgenomen
aan de vijandelijkheden tegen de Europeanen
in Peking, of het waar is, weten we niet,
zoo ja, dan blijkt er uit hoe de positie der
gezanten in de hoofdstad van het Hemeische
Rijk nu wel heel anders is als in de afge-
loopen maand Juli.
(De Amerikaansche gezondheidsdienst te
Washington heeft uit Ta-ku bericht ontvangen,
dat van de Amerikaansche troepen 120 man
aan het front en 200 man in Tien-tsin ziek zijn.
In de commissie, die door de regeering
der Vereenigde Staten benoemd is om rap
port uit te brengen over den toestand in
China, hebben zitting de heeren Joh. W.
Forster, Rockhill en Conger.
De Parijsehe correspondent van de „Ti
mes", do Blowitz, (heeft een merkwaardig
schrijven ontvangen van een zijner vrienden,
die m den vreemde een diplomatieke post
waarneemt, en wel betreffende de (houding
van Rusland en de Vereenigde Staten in do
Chineesche kwestie.
De benoeming van graaf Waldersee, zegt
Wolfgang met een denkersgezicht en een
boek in de hand met geniaal over elkaar ge
slagen beenen, Lydia en Malve in korte
kleederen voor. Nu was dit portret (kluchtig
om aan te zien. Indertijd', toen het gemaakt
werd, vond men het voortreffelijk.
Als levenlooze dingen eens welsprekend
heid konden bezitten, dan moest dit geheele
vertrek op Malve werken als een heilige tra
ditie.
Zij trad binnen, haastig, bleek, met roode
randen om de oogen, een beeld der uiterste
agitatie. Lydia volgde haar.
„Welnu?" vroeg Malve en greep Walcker
bij den arm.
„Neemt mij niet kwalijk, kinderen, dat ik
blijf zitten," zeide deze, terwijl bijl zich vas
ter tegen de rugleuning der sofa aandrukte,
„maar gaan zitten is gemakkelijker dan op
staan, neervallen gemakkelijker dan opkrab
belen."
„TT heeft goede berichten, oomdat merk
ik al. H is in uw humeur," zeide Malve.
„In mijn humeur ben ik altijd," zeide hij
half lachend, half klagend'. „Het is het over
blijfsel van den Walcker van vroeger au
au!" schreeuwde hij pijnlijk en bewoog
rijn been om het in een betere (houding te
brengen.
Wolfgang stond bij de tafel, bijna op den
rand daarvan zittende.
Henri zat naast Walcker op de sofa, die
tegen den muur stond, Wolfgang vlak te
genover hem, Lydia zette zich op den
schrijfstoel neer, en Malve stond, bijna als
de hoofdpersoon bij een gerechtelijk vor-
hoor, alleen midden in de kamer.
Zij staafde om zioh heen, keek naar de ge-
deze brief, is niet gebeurd op het initiatief
van den Russischen Gzaar, gelijk de redevoe
ring van den Duitschen keizer te Cassel deed
veronderstellen. Op indirecte wijze heeft de
Czaar rich ten gunste dezer benoeming uit
gesproken- Door 'Engeland' geraadpleegd over
de noodzakel ijkhei d om een opperbevelhebber
te benoemen, gaf Nikolaas H de wenschelijk-
heid daarvan in zijn antwoord te kennen, en
toen de naam vaa graaf Waldersee werd ge
noemd, liet de Czaar rich over dezen in zeer
vleiende bewoordingen uit, zonder echter aan
de benoeming zijn formeele en onmiddellijke
goedkeuring te hechten.
Toen de Qzaar kennis kreeg van de rede
voering van keizer Wilhelm II en hem werd
opgemerkt dat deze in Frankrijk een zeer
slechten indruk had gemaakt, zette hij' nader
zijn standpunt uiteen en stelde in het licht,
dat hij nimmer een initiatief had genomen,
gelijk de Duitsche keizer hem toedichtte.
Men kon echter aan dezen laatsten geen
démentie geven, maar men zocht den indruk
van de keizerlijke woorden te verzachten en
aan Frankrijk de harde noodzakelijkheid te
besparen om rijn soldaten te plaateen onder
■de bevelen van den Dnitscher. Men wist dat
de "Vereenigde Staten eveneens aarzelden
daartoe over te gaan.
Wanneer men rich herinnert de termen,
waarin Amerika aankondigde, dat de vredes
onderhandelingen reeds moesten rijm begon
nen voor maarschalk Waldersee arriveerde,
en men denkt daarbij aan de vooretellen van
Rusiand betreffende de ontruiming van Pe
king, dan heeft mem den sleutel van hot
gansche diplomatieke mysterie, en men zal
begrijpen, dat het voornaamste doel was het
plan van keizer Wilhelm te doen schipbreuk
lijden, dat slechts verwezenlijkt kon word'en
door de benoeming van graaf Waldersee tot
opperbevelhebber.
Prins Heinrich van Pruisen heeft gisteren
met den Duiuschen gezant te Londen een
lang gesprek gehad(hierin moet de Chinee-
sche quaestie in bijzonderheden behandeld
rijn.
Duitschland wil zich klaaiblijfcelijik van de
hulp van Engeland verzekeren om (het hoofd
te bieden aan de Russische voorstellen.
De „Welt am Montag", die goed ingelicht
heet, verneemt uit goede bron, dat bij een
maaltijd, aangeboden aan de officieren van
het gardekorp®, de Duitsche Keizer verklaard
moet hebben, dat onder geen omstandighe
den de Duitsche troepen Peking zouden ver
laten, zelfs niet indien hij elk legerkorps in
het Duitsclie leger had te mobiliseeren.
Gemengde Mededecllngen.
Het eigenhandige schrijven yan den Czaar
dat do Russische gezant aan 'den President
der Fransche republiek overhandigde, luid
de:
„Aar den heer Loubet, president der Fran-
sche Republiek.
„Mijnheer de President, zeer waarde en
groote vriend,
„De gevoelens, die ik persoonlijk voor u
koester en de banden van hartelijke vriend-
richten en zag daarop een ernstige, bezorg
de uitdrukking.
„Mijn God!" zeide zij gekweld. „Je kijkt
mij niet vroolijk aan
„Mijn lieve kind," begon Walcker, terwijl
hij rijn stok stevig dn de rechterhand klem
de en daarmee nu en dan een kleine bewe
ging maakte, „inderdaad, wat ik meebreng
is niet veel! goeds. Ik ben te Hamburg bij den
raad van voogdijschap met heel' wat moeite
.te weten gekomen, dat de consul Miassing
vroeger de voogd van den jongen Enno Mau-
raoh geweest is. Nadat ik 'bij Pfordte gedi
neerd had, rood ik de stad uit. Massing
woont te Pöseldorf. Hij was niet thuis. Hij
was ergens te dejeunearen gevraagd. Mlaar
hij (kon ieder oogenbTik thuis (komen. De
(knecht scheen mijn plan om te wachten af
te keuren. Ik zag er hem niet vertrouwen
wekkend' genoeg uit. Dat is een lei, voor mij
geweest, I'k zal aan juffrouw 'Rieikermann
zeggen, dat wij wat meer aan mijn kleeren
ter- koste moeten leggen. Eindelijk verzocht
hij mij, de wachtkamer binnen te treden.
Nu, daar had ik niets op tegen, 't Was een
nette (kamer, praeraphaëlistièch gedecoreerd,
friezen met bloemen, een (bleek© stof als
nmuribelvleexii ng alleen waren de stoelen
mij wat te zwalk op de pooten. Zoo zat ik
daar on dacht, dat iedereen slechts een no
tabele persoonlijkheid in rijn eigen omge
ving is."
Malve slaakte een diepen zucht.
„33c kom zoo dadelijk op de zaak. MaJar
dat behoorde er zoo 'bij. Als i3s iets vertel,
moeten mijn hoorders zich ook geheel in d©
omstandigheden weten te verplaatsen. Dat
is voor mij van gewicht. Ik zat daar aoowat
schap, welke Frankrijk en Rusland binden,
hebben bij mij het verlangen cften ontstaan,
u op te nemen in mijn keizerlijke orde van
St. Andreas, welker ordeteekenen n tegelijk
met dezen brief zullen worden ter hand ge
steld.
„Het is mij' in het bijzonder aangenaam u
dit getuigenis te kunnen aanbieden van mijn
achting op een tijdstip, dat de volkomen
overeenstemming, zoo gelukkig gevestigd tus-
sohen Frankrijk en Rusland, meer dan ooit
haar weideenden invloed kan uitoefenen,
niet slechts op hun directe belangen, doch!
odk tot het behoud van den algemeenen vre
de, welke ons evenveel ter hart© gaat.
„Het is met ©en werkelijk© belangstelling,
dat ik behagen schep, het succes te volgen
van de schitterend© tentoonstelling, waarop
Frankrijk het recht heeft zich te beroemen
en ik behoef u niet d© verzekering te geven
van het oprecht© leedwezen, dat ik gevoel,
evenals de Keizerin, Parijs op dit ©ogenblik
niet te kunnen bezoeken.
„Doch, van verre evenals van nabij', ge
wend mod© te leven met iwat Frankrijk
raakt, ie hot met een zooveel te levendiger
voldoening, dat wij steeds begroeten wat tot
zijta roem en rijn voorspoed bijdraagt.
„Wilt daarvan de verzekering aanvaarden,
mijnheer d© President, zeer waarde en groote
vriend, met die van mijn gevoelens van hoog
achting en onveranderlijke vriendschap. Ni
kolaas."
President Loubet seinde dadelijk zijn danlfc!
voor het ontvangen geschenk, liet zich in
antwoord op de woorden van den Russischen
gezant prins Ourouzof in zeer hartelijke be
woordingen uit en zou den volgenden dag af
wachten om een eigenhandig.schrijven aan
den Ozaar te richten.
Talrijke processen zijn aanhangig gemaakt
tegen hei (Belgisch© comité der Chinarexpedi-
tie ,door burgers, die als vrijwilligers wareu
aangenomen.
Zij beweren allen een winstgevende be
trekking of een bloeienden handel te hebben
opgegeven ©n nu zonder positie te zijn.
Zij werden naar huis gezonden met 100 fr.
schadevergoeding.
Bresci zou thans eindelijk den naam van
den geheimzinnigen jongen blonden man
hebben genoemd, die hem naar Monza ver
gezelde, op den dag van den moord op (ko
ning Humbert. Dit sujet zou een zekere Gaet-
tam zijn.
Er zal den 19den (September te Parijs stel
lig .een conferentie van anarchisten plaats
hebben.
In den. Rotterdamsdien gemeenteraad'
heeft dr Van Rdjckevorsel, die zelf geruimen
tijid. met 'het Roode Kruis in Zuid-Afrika
heefo vertoefd, gistermiddag gelegenheid! ge
zocht on? in den Raad de zaak der Zuid-Afri-
kaaneche 'Republieken in het algemeen en de
gevangenneming van enkele doctoren van 't
Roode Kruis in het bijzonder ter sprake te
brengen.
een half uur of langer. Eindelijk hield er een
rijtuig vóór de deur stil, en de consul Mas
sing stapte er uit. De man was erg verouderd
se dort alc hem eens bij mijn collega Kleeu-
foth te Hamburg op een diner 'aangetroffen
had. Mager, voorovergebogen, met witte bak
kebaarden, dik, wit, glad gescheiden en1 van
de slapen weggestreken haar en een ge
zicht! Scherp, scherp, vooral an den trek van
den neus tob aan d© hoeken van den mond."
„He ken hem ook," zeide Hemd. „Erg ge
zellig ziet hij er niet uit."
„Hij heeft ook grievend leed' ondervon
den," vervolgde Walcker. „Hij' heeft rijk
©enig (kind moeten begraven. En hoe? Zijn
vrouw was ©en nicht van Maiurach's vader
geweest. Vandaar de voogdijschap. Massing
nam den wee© in. rijn! huis om rijn eigen, iet
wat jongeren en heeren. jongen tot gezelschap
te dienen en om den vaderloos© zijn vader te
vergoeden. Hiji bleek spoedig een. geveinsde,
koppig©, driftige jongen te rijn, die (Enno
Maurach. Inzonderheid kon hij het met den
kleinen Johan Massing niet vinden. Het gaf
eeuwig en altijd aanleiding tot strijd' en
Machten. Men sprak er reeds van, den jon
gen Mauraoh' in een verboteringsgesticht te
doen. Op zekeren dag ontlbraken~ör aan de
portemonnaie rcan mevrouwt Massing vijftig
Marken. Naar den staat van zaken te oor-
deelen, kou slechts Enno Mauradh die weg
genomen hebben1; want niemand anders d'an
'hij en Johan (Massing was in d'e (kamer van
mevrouw; geweest.
(Wordt vervolgd.)
