I
i
il
54"" Jaargang.
Vrijdag 21 September 1900.
No. 10350.
XTit één wieg.
u
UIT DE PERS.
cM
ak.
ss&ta* »-
BUITENLAND.
I
K
1IEB
en en
ij-
Waal
SÏH EDAMSCHE COURANT
Deze courant verschijnt dageljjks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prigs per kwartaal: Voor Schiedam en VI aar dingen fl. 4.25. Franco
pa- post fl. 1.65.
Prigs per week: Voor Schiedam en Vlaardingen 40 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een uur
aan het bureau bezorgd zqn.
Bureau i Boterstraat 68.
Prijs der Advertentiën: Van 16 regels fl. 0.92iedere regel
meer 15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Taneven hier
van zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag- en Zaterdagavond verschijnen, worden
zoogenaamde Xeleinu advertentiën opgenomen tot den prigs van 40 cents
per advertentie, by vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Xnterc. Telefoon Mo. 123.
De Troonrede.
De „Stand." hoeft zich vierentwintig uur
beraad gegund en komt nu met de volgende
scherpe critiek op de Troonrede
In bet jaar vlak voor de stembus mist de
Troonrede hooge belangrijkheid.
Do Kamer zit opgepropt met overgescho
ten werk, en aan nieuwe ontwerpen valt niet
te denken. Of daal ook al in dtee Troonrede
ontwerpen over het Arbeidscontract en zoo
veel meer worden toegezegd, dit boezemt ni»
mand belangstelling in. Dit alles is reclame
voor do stembus, en komt eerst bij de stem
bus aan de orde.
Toch is er in deze Troonrede een en ander
dat pikant mag heeten.
Natuurlijk is niet de Koningin, maar het
Kabinet ook voor dess Troonrede verant
woordelijk en dan is het in hooge mate be
vreemdend;, dat de Regeering aan de Eerste
Kamer een kastijding toedient, en zich
mengt jn de regeling van" werkzaamheden
van de Tweede.
Dat er spoedig een Ongevallenwet in het
„Staatsblad" kome, is aller weusah, maar de
Regeering mocht niet den schijn aannemen,
als behoorde zij de Tweede Kamer dit te her
inneren.
Even pikant is de gulle bekentenis, dat
het tarief verhoogd' moet om Leerplicht er
door te helpen; en pikanter nog, dat geen
nieuw ontwerp wordt aangekondigd, om de
Wet op het Lager Onderwijs te herzien en de
gevolgen van de invoering van leerplicht voor
de bijzondere school te ondervangen.
Maar bovenal pikant is de passage over
Transvaal. Alleen vermeld in verband met
China, en ter herinnering dat er een paar
oorlogsschepen heengingen om onze landge
noten te beschermen.
Onzo gezant te Peking is dioor vreemde
i roepen ontzet, en onze schepen op China's
kust- hebben geen enkel Hollander in China's
hoofdstad van den dood gered.
Eln terwijl de oor'.jg in Zuid-Afrika een
betreurenswaardige gebeurtenis heet, wordt
hooge hope gevestigd op het Bureau voor Ar
bitrage, terwijl de helden der Vredesconfe
rentie geen hand uitstaken om het geweld
.van Groot-Bri fcannië te stuiten, en de arbi
trage, waarop Kruger en Steyn aandrongen,
door te zetten.
In, het zakelijke onbelangrijk, mag daar
om deze Troonrede in zooverre pikant hee
ten, als ze op droeve wijze toont, hoe onze
Regeering op internationaal terrein heil
zoekt in middelen, die schoon klinken, maar
op don kieper bezien, en aan de praefcijk ge
toetst, ten ©enenmale onprofijtelijk blijken.
Alleen wat de Troonrede over onze finan
ciën zegt, is voor bet kruid en ieish art van
den coupou-knippenden burger geruststel
lend.
Het «Centrum" constateert dat op de eerste
plaats de verwachting wordt uitgesproken,
Een roman
VAN
IDA BOV-ED.
ar.
ct,
69)
Mevrouw Werlhof vroeg den kapitein naar
rijn vrouw en kinderen. Zij dweepte reeds
met den forsdh gebouwden, ©enigszins corpu
lente» man, onder wiens bescherming zij zich
veilig gevoelde. En kapitein Prelter, altijd
vriendelijk en waardig, in zijn voorkomen
half op een soldaat, half op ©en zeeman ge
lijkend, verzuimde nooit, aan tafel of op het
verdek, als hij juist voorbijkwam, een harte
lijk woordje met mevrouw Werlhof te wis
selen.
Het gesprek over andere kinderen was
voo-r haar tem slotte echter toch altijd slechts
ten overgang tot het gesprek over haar eigen
kinderen. Zij' was er juist mee bezig, over
kaar zonen te spreken, toen de kapitein ge
roepen werd, en wendde zicih nu met haar
vertelling tot Enno Maurach.
„Mama," zeide Malve zachtjes, „ik vrees,
dat dit den dokter niet interesseert."
„Waarom zou het hem niet interessee-
ten zeide haar moeder vol ijver. „Mijnheer
de dokter kent Henri en Wolfgang immers."
,jHoe moet hem dit martelen of .prikke
lt1'"* -daeht Malve ©hi waagde het niet, zijn
blik te ontmoeten.
„En heb zal ook Henri en Wolfgang inte-
tesseeren, als ik hun vertel, dat wij u hier
aangetroffen .hebben," vervolgde mevrouw
«erlhof zonder eenig vermoeden te koeste
ren.
Op het gelaat van Mauradh vertoonde zich
ten blos.
dat de Ongevallen-wet weldra haar beslag
zal krijgen.
«De Troonrede noemt van de» vele gewich
tige ontwerpen," die aauhangig zijn, alleen
déze wet en zegt ervan, dat zij in talrijke
en dringende behoeften moet voorzien. Dit
is zeker de meerderheid der natie uit het
hart gesproken. En ook de meerderheid van
het Parlement. Want ondanks de oppositie,
die het vorige afgestemde wetsontwerp vond,
is algemeen in beide Kamers de wensch uit
gesproken, dat een wettelijke verzekering
tegen ongelukken by den arbeid tot stand
zal komen."
De aangekondigde wetsontwerpen over
Arbeidscontract en Armenzorg kan men,
meent het blad, voorloopig wel als pronk
stukken beschouwen op het parlementair
menu.
De mededeelingen omtrent de Vredescon
ferentie en het Hof van Arbitrage klinken
het «Centrum" onder de gegeven omstan
digheden wel wat ironisch, maar men kon
nu eenmaal niets anders verwachten. Sober
heid was hier nog het beste, een soberheid,
die echter eenigszins misplaats is bij de ver
melding van den oorlog in Zuid-Afrika. Die
oorlog is toch wel iets anders energersnog
dan «een betreurenswaardige gebeurtenis."
Het Haagsche «Dagblad" verwacht bij de
behandeling van het adres in antwoord op
de Troonrede, vooral het buitenlands beleid
een onderwerp van ernstig debat zal uit
maken, neen debat, dat door de Regeering
zelve zeker zal worden gewenscht, opdat zij
in de gelegenheid zij haar gedragslijn in deze
duidelijk te doen kennen."
Geen onderdanigheid, maar we! voorzich
tigheid, is hier hoofdzaak, het «Dagblad"
vertrouwt, dat dit door geen enkele partij
zal worden vergeten. «En houdt men dit in
het oog, dan mag men verwachten, dat ook
bewaarheid zal worden het Koninklijk woord,
gesproken naar aanleiding van het in deze
residentie te vestigen Internationaal Bureau
van het Hof van Arbitrage, nl. dat het be
vorderlijk zal z\jn aan het niet hoog genoeg
te schatten belang der vreedzame oplossing
van geschillen tusschen de volken."
Wat de Ongevallenwet betreft, het «Dag-
blad" betwjjfelt of nu inderdaad die wet van
dien aard is, dat zij in de eerste plaats moest
worden vermeld,
«Wanneer een zaak behoort tot de categorie
van de «gewichtige wetsontwerpen", dan is
het toch zeker de militaire reorganisatie van
ons land, maar hier van vinden wij met geen
enkel woord melding gemaakt in de Troon
rede."
Het «Uir. Dagbl." is zeer slecht te spreken
over ons optreden in China.
«Inderdaad, het was «wenschelyk, dat de
zeemacht zich in de aangrenzende wateren
vertoonde, ten einde aan landgenooten zoo
danige hulp of bescherming te verleenenals
noodig zou blijken."
«De zeemacht! Zegge: één schip. Is dan
daartoe onze zeemacht teruggebracht?
«De «aangrenzende wateren" van Peking
„Wilt u altijd scheepsdokter blijven
vroeg mevrouw1 Werlhof in haar onuitputte
lijke spraakzaamheid.
„Neen," zeide hij. „Ik doe slechte deze
één© reis in plaats van ©en vriend, die ziek
is. De sedert lang gewenschte gelegenheid
was mij dubbel welkom. Ik neem nu groote,
nieuwe indrukken naar mijn landelijke een
zaamheid mee."
„Landelijke eenzaamheid
„Ik neem in het midden van September,
terstond na mijn terugkomst de praktijk van
een ouden -dokter over bet is in een dorp
op de heide ik zal het daar vrij eenzaam
hebben misschien ook wel hard voor mijn
brood moeten werken
„Waar?" vroeg mevrouw Werlhof vol be
langstelling.
„In een dorp tusschea Bremen en Lüne-
burg diep op d© heide men rijdt van
het station Sprötze oostwaarts daarheen. U
zal den naam zeker nooit gehoord hebben:
Wendlingen. Hen arme streek. Maar een
mooie taak wacht mij daar tochwant de
dokter kan daar tegelijk ook de bevorderaar
der beschaving zijn met en nevens den predi
kant."
Dat was düs zijn toekomstEn sij mocht
daarin niet met hem doelen. Zijl mocht zijn
woning niet vervullen met het licht der lief
de en de warmte der gezelligheid, opdat dit
hem zou tegenstralen, als hij te huis kwani,
moede, nat, uitgeput, misscln^j wel walgend
van den strijd tegen domheid, onzindelijk
heid en bijgeloof
Hij gevoelde, hoe haar blikken, zijln oog
zochten, hoe de groote heete vraag in haar
opvlamde„Moet ik niet met je meegaan?
Niet schouder aan schouder met je werken?"
Maar hij sloot de lippen, vast op elkaar, en
vol trots riep een stem in hém„Neen."
zijn mooi. En wy kunnen het den comman
dant van het schip aldaar gestationeerd, niet
kwalijk nemen dat hy er niet in slaagde om
aan onzen landgenoot onzen gezant, een der
bekwaamste leden van ons diplomatieke corps,
die hulp of bescherming te verleenen, die
echter inderdaad meer dan noodig was.
«Het schijnt welhaast, dat het onze Regee
ring is ontgaan, dat Peking evenmin als
Bohemen aan de zee ligt, en dat men, om
den daar door keizerlijk Chineesche troepen
gevangen gehouden Nederlandschen gezant
te redden, en te wreken deze ongehoorde be-
leediging van het volkenrecht en onze natie,
van twee compagnieën infanterie meer nut
zou hebben gehad, dan van «de zeemacht"
in haar geheel."
De iMidd. Ct." mist met leedwezen eenige
toezegging omtrent eene pensioenregeling
voor werklieden.
«Wellicht dat de Regeering, juist met het
oog op den korten tijd die de huidige Kamer
en misschien ook haar tot werken rest, hui
verig is om te beproeven dit belangrijk vraag
stuk te regelen. Maar had dit al niet vroeger
kunnen geschieden?"
Hetzelfde gemis voelt de «Arnh, Ct.". maar
zij gaat nog iets verder en werpt er de
invaliditeitsverzekering bij.
Het blad meent overigens te mogen ver
wachten dat «indien onze «vriendschappelijke
betrekkingen" met het buitenland geenerlei
verandering hebben ondergaan, dat de regee
ring popelt van verlangen, om aan de Staten-
Generaal en aan de natie mede te deelen,
dat en waarom het verbannen van Neder
landers langs administratieven weg eri zonder
voorafgaand proces, door Engeland naar Rus
sisch voorbeeld op geneesheeren van het
Roode Kruis toegepast, ea het in de "Vlis-
singsche haven aan wal zetten van honderden
personen en gezinnen van Nederlandsche en
andere nationaliteit, die uit het land hunner
inwoning berooid en beroofd worden uitge
zet, hoegenaamd geen verandering heeft kun
nen brengen in de «vriendschappelijke be
trekkingen" met de buitenlandsche Mogend
heden.
Algemeen overzicht.
SCHIEDAM, 20 Sept. 4900.
Zuid-Afrika.
De bladen te Londen verwachten dat de
oorlog deze week eindigt.
Natuurlek. De correspondenten melden
niets anders dan dat de Boeren nergens
meer tegenstand bieden. Wil men aan hun
berichten geloof schenken, dan is er geen
enkel Boerenkommando nog behoorlek in
orde. Ja zelfs, de Boeren vechten niet meer
alleen hun vreemde huurtroepen strijden nog
en vernielen en plunderen vooral.
Van dit alles schijnt ons slechts één ding
waarschijnlijk dat dë Boeren veel vernielen.
Waar zij kunnen, laten zij de spoorbruggen
in de lucht vliegen; by Krokodilpoort heb-
„Ik begrijp echter volstrekt niet, hoe een.
man zooals u met uw bekwaamheden niet
in da stad
Mevrouw Werlhof zweeg plotseling. Het
schoot haar eensklaps te binnen, dat Mau
rach e©n ongunstig verleden had.
„Ik -ben arm, mevrouw," zeide hij1 eenvou
dig, „en kan onmogelijk een paar jaren wach
ten, totdat ik miji in de stad naam maak."
Van de groep der spelenden drong een luid
„hoerahtot hun ooren door. Mevrouw Kle
ver had prachtig gespeeld en liet zich huldi-
gen.
„Een nieuwe partij, een. nieuwe partij
hoorde men eenige h-eeren. roepen.
Malve vergat dit tooneel nooit.
Tegenover haar en haar moeder, op een
veldstoel, zat de geliefde man, -en achter zijn
donker hoofd strekte zich de oceaan uit.
Blauw was zijn oppervlakte gekleurd, en ale
een wit lint strekte zich het spoor van het
schip daarover uit, rich in de verte verlie
zend. Blauw en onbewolkt spande zich de he
mel boven hen uit, aan den horizon verbleek
ten zijn kleuren en werden schier rooskleurig.
Bij dit licht stak de donkere saffierkleur der
zee krachtig af.
En hij ©prak over rijn. jeugd. Voor de eer
ste maal.
„Mijn kindsheid was zeer treurig," begon
hij. „Haar schaduwen volgen mijt nog steeds.
Het schijnt, dat zij mijn Jbheele leven zullen
verduisteren. Als u, mevrouw, zoo verheugd,
zoo trotsch over uw zonen spreekt, dan denk
ikdie gelukkigenZij hebben het gemakke-
lijk gehad, trouwe ouderhanden voerden hen
door een. zonnige kindsheid. Wel is waar
leert men van zulke leidslieden één zaak niet,
met een vrijen blik rond te zien. en diegenen
juist te beeordeelen, die moeilijker wegen te
bewandelen hebben."
ben zij ook door middel van dynamiet de
overhangende rotsen laten springen, en groote
blokken liggen nu op de spoorbaan overeen
afstand van 40 K. M,
Ook dreigen de Boeren de tandrad-loco
motieven, onmisbaar voor het traject Wa-
terval-Boven tot Waterval-Onder, te vernielen,
die machines staan nu te Komatipoort.
Hoe het met den strijd daar is gegaan,
blykt niet met zekerheid. De «Daily Tele
graph" verneemt uit Lorenpo Marquez dat de
Engelschen de plaats hebben bezetvooraf
hadden de Boeren het dorp geplunderd en
verbrand.
Volgens de «Daily Mail" hebben de vreem
delingen dit weer op hun geweten. Voor die
vreemdelingen zou de Portugeesche regee
ring ook erg bang zyn, waarom zjj haar
troepenmacht 'aan de grens ook zooveel
mogelijk versterkt.
Massa's Boeren vluchten volgens Engel-
sche berichten naar Portugeesch gebied.
Intusschen is er ook een bericht dat van
de «hoofdmacht der Boeren" spreekt. Het is
waarschijnlijk van Bulier en is gedagteekend
van 47 September van den Spitskop.
Daaruit vernemen wy dat de hoofdmacht
der Boeren, zooals wij gisteren reeds meldden,
naar Belvedère is getrokken, in het boseh-
veld, om vandaar vermoedelijk naardeZout-
pansbergen te trekken. De gewone burgers
kunnen bet lage veld niet bereiken wegens
de hitte, die zy helsch noemen.
Het vee kan daar evenmin leven, zoodat
den Boeren niet anders overbluft dan door
de bergen naar Komatipoort te trekken.
De Boeren zouden vooral nog in het veld
worden gehouden door de mannen uit de
Kaapkolonie.
Zonderling is dat, naar wij verder hooren,
de gemeenschap van Spitskop metMachado-
dorp belemmerd is, door een aanval van een
troepje Boeren in de Krokodilvallei die de
telegraaf-oldaten aanvielen.
Ook in Butler's rug staan dus nog Boeren.
Buller moet ook een verzoek hebben ge
kregen van kommandaot Gravett om van de
achtergelaten levensmiddelen ook te ver
strekken aan vrouwen en kinderen en van
honger omkomende Boeren.
Van meer belang is een Reuter-beiicht
van Spitskop. Volgens dit bericht zou lord
Roberts toch inzien dat zijn barbaarsche
strengheid een verkeerde uitwerking heeft.
Hij gooit het thans over een anderen boeg
en heeft bepaald dat de Boeren die zich over
geven, niet meer naar St. Helena of Ceylon
verbannen zullen worden, behalve de officie
ren over wie Roberts zelf zal beslissen.
Volgens Reuter's correspondent heeft dit
besluit zijn uitwerking niet gemist, wat zeker
mogelijk is. Wij vreezen dat, indien Roberts
werkelijk aldus besloten heeft, vele Boeren
den strijd zullen opgeven.
De «Daily Telegraph" heeft een verhaal
over de bezetting van Barberton door French,
«Wij zijn bijna een week onophoudelijk
aan het bergstygen geweest", zegt de corres
pondent, «en dreven de Boeren overal terug.
Do nachten brachten wij door in bivak in
de bergen.
«Generaal French's vooruitgeschoven troe-
„Ik weetik heb eens hooren zeggen.
merkte mevrouw Werlhof aan.
Hij glimlachte somber.
„En dat was het allerergste van. mijn
kindsheider deed zich een. catastrophe
daarin voor. Dat gaat altijd met een zekere
publiciteit gepaard. Zoo heb ik niet eens de
weldaad gesmaakt, ongemerkt het lijden mij
ner jeugd te kunnen doorstaan. Ën opge
merkt te worden, in het licht geplaatst te
worden, dat heet ook tegelijkertijd altijd in
een v a 1 3 c h licht te staan voor ae talioozen,
die immers geen gelegenheid hebben om wer
kelijk inricht in de zaken te hebben."
„Och toevertel u daan ons iets van," zei
de mevrouw Werlhof hartelijk. Hij keek Mal
ve aan. Zij verschrikte voor -dien blik. Deze
was zoo kalm en vast als die van een rech
ter
„Mijn vader stierf, toen ik nog heel klein
was. Mijn moeder en ik bleven met een ge
ring vermogen achter. De consul Massing
werd mijn voogd. Zeker tegen den wensch
mijner moeder. Want later, toen men mij,
den mondig gewordene, eindelijk de nalaten
schap mijner moeder moest ter hand stellen,
vond ik brieven, waaruit bleek, dat de consul
eenmaal tevergeefs aanzoek om de hand mij
ner moeder gedaan had. Hij heeft zeker al
tijd in mijl mijn vader gehaat, en ik herinner
mij zeer goed, dat moeder dien man slechts
met gedwongen beleefdheid ontmoette. Zoo
was de geheels ondergrond der verhoudingen
reeds ongezond, toen ik na den dood mijner
moeder in het huis van den consul kwam.
Als pleegzoon heette het. Als sjjplbal van
de luimen van den vertroetelden zoon van
den consul. Kinderen, die vroeg den dood
riem, krijgen meestal iets schuws. Op miji lag
or als oen druk van voortdurende beklemd
heid. Mijns vaders dood had ik nog niet be-
pen bezetten Barberton. Onze verliezen waren
gering, maar de vijand was ook geheel ge
demoraliseerd. Ongeveer 400 Boeren gaven
zich over of werden gevangen genomen, en
bovendien viel een massa proviand, munitie
en geweren in onze handen.
«De spoorweg is ongedeerd. De laatste
trein ontkwam om 41 uur 's morgens. De
Boeren bevalen 3000 vrouwen, kinderen en
vluchtelingen de regeeringsmagazijnen te
plunderen, en toen ik met de eerste ruiters
in de stad kwam, vond ik ze nog daarmee
bezig.
«Wij reden allereerst door naar de gevan
gen Engelschen die ons met hoera's ontvin
gen. Het waren 19 officieren en 60 man.
Allen waren gezond, en hun huisvesting was
uitmuntend. De rollen zyn nu omgekeerd
zij bewaken thans Boeren.
«Eerst scheen het in de stad tot onlusten
te zullen komen, maar nu is alles weer kalm
geworden. Een groote menigte Boeren-ofli-
cieren en mannen zijn gevangen genomen.
«In de bergen moesten de paarden herhaal
delijk aan den teugel worden geleid, omdat
de hellingen zeer steil waren. Weinige onge
lukken kwamen voor.
«Zaterdagmorgen 9uur liet generaal French
de Union Jack hijschen, en toen de vlag
omhoog ging, liet hy drie cheers op de
Koningin uitbrengen Een groot aantal Boeren
woonden de plechtigheid bij, Voortdurend
geven zich nog Boeren over. Wy hebben
500 gevangenen gemaakt, afgezien van hen
die op parool zijn vriygelaten.
Intusschen is Kruger nog te Lorenpo
Marquez. Volgens de «Matin" had de Portu
geesche regeering hem eerst willen uitleve
ren, maar Koningin Amanda zou den Koning
hebben bewogen deze schurkenstreek want
dat zou het geweest zijn niet goed te
keuren.
De «Daily Mail" is erg boos over het feit
dat Kruger te Polano gevluchte Boeren moed
ingespioken zou hebben. Het blad zegt dat
Engelsche burgers te Lorenpo Marquez vragen
of dit geen schending der neutraliteit is.
In de «Daily Telegraph" vinden wij den
tekst der officieeie proclamatie, die door de
regeering der Zuid-Afrikaansche Republiek
werd uitgegeven te Komatipoort op 44 Sep
tember
Nademaal de hooge leeftijd van Z. H. E.
den President het voor hem onmogelyk maakt
de kommando's te volgen, en nademaal de
Uitvoerende Raad overtuigd is, dat de vroe
gere diensten van Z. H. nog steeds gebruikt
kunnen worden in het belang van het land
en de natie;
«is besloten, dat de Uitvoerende Raad Z.
H. E. een afwezigheid toestaat voor een tijd
perk van zes maanden ten einde Europa te
bezoeken met het doel om onze zaak daar
te behartigen.
«Ik, Schalk Burger", zal hem overeen
komstig de wet vervangen."
Nog eenige losse feiten:
De Engelschen twijfelen nu zelf weer aan
de Wet's dood. Een Boer die tien zieke
manschappen van de Seaforth Hooglanders
van Heilbron naar Vredefortweg bracht, ver
telde, dat generaal De Wet te Heilbron was
grepen die verwekte bij mij slechts ver
lammende, waanzinnige vrees. Wat de doodi
mijner moeder voor mij te beteekenen had,
begreep ik reeds met ontzetting. Met kin
derlijk gebrek aan logica stelde ik de wereld
voor mijn ongeluk verantwoordelijk. Omdat
ik niet meer bij haar kon rijn, die ik liefhad,
haatte ik bij voorbaat diegenen, bij wie ik
moest leven. Ook had. mijin arme moeder ze
ker nooit de kracht bezeten om mij te straf
fen, als ik weerspannig en driftig was. Zoo
verzette ik mij vijandig tegen alles. Slechts
liefde en geduld zouden mij hebben kunnen,
opvoeden. Ik vond echter vijandigheid ea
verachting. Voor den leugenachtigen, lafhar-
tigen zoon ,die reeds een overdreven voorstel
ling van heb geld en de positie rijns vaders
had, was ik slechts een bedelaar, die geduld
werd, voor de vrouw van den consul, die in
een ongelukkige verhouding tot haar man
stond, de zoon der vrouw, ter wille van wie
hij haax niet kon liefhebben, voor den consul
de zoon van den man, om wiens wil mijn
moeder hem versmaad had. Haat groeide uit
haat, leugen stapelde zich op leugen, en daar
door werd er aan iyij!n toom en mijn weer
spannigheid nieuw voedsel gegeven. Op dio
wijze, in matelooze bitterheden, gingen de ja
ren voor jnij voorbij. He had geen andere wa
penen meer dan mijn lichaamskracht. Daar
mee verweerde ik mij' tegen den pijniger mij
ner kindsheid zoo goed als ik kon. Maar toen
hij mij ook van mijn eer beroofde, toen ik
de dief van het geld moest rijn, dat hij had
weggenomen, toen sloeg ik hem, nog blinder,
nog woester, nog vreeeelijkor dan ooit. En ik
sloeg hem zóó ongelukkig, dat hij er een in
wendige verwonding door kreeg m na ver
loop^ van drie dagen stierf."
'Wordt vervolgd
tt
si I
tf i
II
'ij
n
I
W ïu
tf*
