54"" Jaargang
Dinsdag 30 October 1900.
No. 10383
De strijd om geluk»
HELMUTH VON MOLTKE.
BUTTEKLAND.
I! EMI'i Si:i IE COflltUIT.
Deze courant verschijnt d a g e 1 ij k s, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaalVoor Schiedam en Vlaardingen fl. 1.25. Franco
per post 1.65.
Prijs per weekVoor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een uur
aan .Vet bureau bezorgd zijn.
Bureau; Boterstraat 68.
Prijs der Advertentiën: Van 16 regels fl. 0.92iedere regel
meer 15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bjj abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven hier
van zjjn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag- en Zaterdagavond verschijnen, worden
zoogenaamde Isteinm u&mmrtmmtiëm opgenomen tot den prijs van 40 cents
per advertentie, by vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon Ko. 123.
Den 26en Ocfcobear 11. was liet honderd
jaar geleden, dab de bekende veldheer graaf
von Moltke geboren .werd.
Naar aanleiding hiervan, willen wij het
een en ander o-ver deze alom bekende figuur
ntedcdeelen.
Algemeen bekend als do grooto zwijger,
was het slechte aan zeer weinigen bekend,
dat die natuur, 'die schijnbaar zoo aan den
wil onderworpen was, zulk een schat van
liefde verborg; dat do „boude rekenaar, die
de wetten der rekenkunde op de krijgskunde
overbracht", een rijke phantasio bezat naast
een grooton humor. Mochten velen hiervan
ook al een idéo liebben, eerst na zijn dood
kwamen de bewijzen voor den dag door
de brieven en werken, die hij naliet. Ook
hij heeft niet enkel gelukkige dagen gekend,
integendeel, hiji moest treurige dagen 'bele
ven, alvorens zijn. geluklsster doorbrak.
Den 26en October 1800 werd Helmutih
von Moltko m liet Mecklenlburgsoüe stadje
Parclnm. geboren. Op elfjarigen leeftijd
moest hij de zorgende liefde zijner moeder
verwisselen met den tucht van liet Kopen
haag selie cadettenkorps, weliken tucht hiji lar
ter als man te streng noemde. Slecht» voe
ding, ja honger, koude en lichamelijke mis
handeling moest hij verduren, zoodat het
ziekenhuis hem. een paradijs toescheen.
Toen hiji eindelijk officier .was geworden,
zag hij wel in, dat hiji binnen de enge gren
zen van Denemarken geen vooruitzichten
had en ontwaakte bij hem de wemeüh, in het
Pruisische leger dienst te nemen, waarin
ook zijn vader en vier broeders gediend had
den. Het gelukte hem, hierin te worden op
genomen {1822) en den jongsten tweede-lui
tenant Neithard von Gneosena-us zal het wel
niet in de gedachte zijn gekomen, dat hïj
nog eens chef van dat beroemde regiment
Stolberg zou worden.
Al spoedig merkten zijn chefs hem op en
na een jaar werd ljij' naar do algemeene
krijgsschool gezonden, vanwaar 'hij nog
slechts tweemaal voor korten tijd naar de
troepen terugkeer do.
Zdjn fiamilie had in de roerige tijden van
het begin dezer eeuw haar vermogen verlo
ren en de hierdoor ontstane armoede had
een onoverkomelijkeni slagboom geplaatst
tusscben hem en den generalen staf, zoo
met generaal von Krauseneck, de chef van
dien staf, die zijn talenten bende, hem. den
weg daarheen gebaand, had.
Een 'beslissende wending in zijn 'tt ver
oorzaakt» zijn oponthoud in Turkije van
1835 tot .1839. Van toen af -mj dijn naam
als uitstekend militair gwet&igd, waarvan
de verschillende posten va» vertrouwen, die
bij daarna- bekleedde, voo'al die van eerste-
adjndanb van prins Fried rich Wilhelm, den
later-en keizer Friedrich, ..ven zoovele bewij
zen waren. Niemand kon edhtc' vermoeden,
wat het teg-gen wilde, toen aen, 29en Octo-
h-vr 185f de prins van Pruisen den generaal-
majuor freiherr von Mo-ltke met d» leiding
van den generalen staf belastte.
DOOK
PAUL ROBRAN.
2i)
In gr ooi en angst ging ik verder. Overal
heb ak naar hen gezocht, zelfs ook in het
nieuw© museum. Maar geen spoor was er
van hen te ontdekken. Eindelijk keerde ik
weer naar de eerste zaal telug en heb daar
tot in 'ti oneindig© gewacht. Ten laatste
dacht ik eraan, dat zijl door den ifweeden, uit
gang heb museum verlaten konden hebben
en .gaf bet op, langer te wachten.
Aan tafel vroeg mama mij) waarom ik
zoo lang uitgebleven rwas.
„Be was nog in hat museum," zeide ik en
keek Klara aan, die mij juist een schotel
overreikte. Haar hand beefde niet, en zij
scheen volmaakt kalm,
„Jij bleef ook zoo lang weg, Klara. Jullie
gaan altijd uit, wanneer ik je het meest noo-
d'ig heb
„Ik moest mijn. kaartje toch nog bij de fa
milie Breari.au afgeven daar u do uitnoo-
diging ook voor mij hebt aangenomen."
„Moeten wij 'mejuffrouw misschien eerst
om toestemming vragen?" zei papa driftig.
„Ik denk, dat mama en. ik uïtnoodigingen
kunnen aannemen of bedanken, naar wij' 't
goedvinden,"
„Ik heb mij volstrekt geen kritiek veroor
loofd, papa."
,J>ie zou ik mij ook niöt laten welgevallen
in 't minist van jou."
Klara keek bean met groote oogeon aan.
Zijn opvliegendheid had inderdaad geem re-
Vel en heibben het succes van von Moltke
aan geluk toegeschreven, maar liet was wel
degelijk zijn kennis, waardoor hij zdjn doel
bereikte.
Von Moltke zag in de krijgskunde geen
wetenschap, die men kon aanleer en, doch
een kunst.
Voor hern was het doel van den krijg den
wil van den vijand aan den zijnen te onder
werpen en het zekerste middel daartoe acht
te hij den veldslag, de vernietiging van. de
strijdkrachten van .den tegenstander.
De groote legers maakten heb onmogelijk,
ze door één bevel te leiden, maar von Molt
ke loste deze moeilijkheid op, door de ver
schillende leiders in de uitvoering 'vrij te la
ten, zoo zij .slechts allen één doel nastreef
den. Hij, behoorde tot de eersten, dia het
nut der spoorwegen voor militaire doelein
den erkende, daar zijl liet middel waren,
ruimte en tijd te overwinnen, die anders
vooi de steeds grooter wordende legers een
groote hinderpaal waren.
Het zorgvuldigst) bereidde 'hij den op-
ma rsch voor, want zoaale hij zeide, daarin
gemaakte fouten, waren nauwelijks te her
stellen.
Bovendien was kijf ook d© man van dc
daad en wanneer de vijand plotseling iets
deed, bemerkte men aan von Moltko, da.t hij
die mogelijkheid reeds overwogen had, zoo
dat liij onmiddellijk gereed was met zijn te
genmaatregelen.
Steeds trachtte hij de waagstukken, die
zich voordoden, schriftelijk op te lossenzoo
schreef hij. over den opstand van België en
dien vani Polen, over dc gebeurtenissen in
het Oosten. Verder schreef hij over den
bouw en het weeen dor spoorwegen en toon
de hierin volgens va kun eusdien veel kennis
Deels verschenen deze goscliriften in tijd
schriften, deels in dagbladenzijn naam als
schrijver werd eerst bekend, toen hij zijn be
roemde brieven uit Turkije uitgaf. In al zijn
brieven trachtte hij in den kortst mogelij
ken vorm heb belangrijkste te zeggen, en
nooit vereenigde hij voldoende, volgens hem
zelf, duidelijkheid en kortheid.
Als luitenant in Pruisischcn. dienst leefde
hij; haast zonder omgang als gevolg van de
omstandigheden in zijn jeugd en niet, zooals
rijln kameraden meenden, uit trots.
Slechts aan zijn moeder schreef hij al zijn
verdrietelijkheden, 'doch overigens leefde hij
vrij eenzaam, maar zonder te 1 lagen. Door
mets liet hij zich nederdrukkeuliijj streed
den strijd des levens eenzaam, maar flink.
Op 4O-jarigen leeftijd huwde hij met de
veel jongere Marie von Burb, waarmede hij
zeer gelukkige jaren doorleefde. Toen zij hem
op Kerstdag van het jaar 1868 ontrukt
wend, was hij gebroken en hield slechts zijn
plichtsgevoel hem staande. In. dc kleine ka
pel op zijn landgoed Creisau begroefhij' de
dood©. Zijin, eerste gang was iodeien dag
daarheen en dan legde hij een bloem of een
twijg op de earcophaag, die het liefste, wat
hij gehad had, verborg.
Kinderen heeft hij nooit gehad', maai- rijn
neven en nichten stonden hem steeds trouw
terzijde en hij, van zijn kant gevoelde zich
langzamerhand het middelpunt van den fa-
den van bestaan, en de toespeling was zoo
wreed en onrechtvaardig. Maar zij laat zich
niet zoo gauw uiit bet veld slaan als ik, en.
wanneer men haar den handschoen toewerpt
neemt zij hem op.
„Als u mij niet „om toestemming" vraagt,
zooals u bet noemt, wanneer u ©en uitnoodi-
giug in mijh naam aanneemt, hdb ik toch
wel h.'t recht een bezoek af te leggen, zon
der dat ik rekenschap behoef te geven van 't
halve uur, dat het geduwd beeft, alsof ik
nog een kind was, dat niet weet, wat het
doet."
Papa wierp rijm servet op tafel.
„Ik verkies die onbetamelijke antiwoorden
niet. Ik eiscli gehoorzaamheid., zoolang je in
mijn huis bont, en dat zal nog .wel eenigen
tijd duren."
Klara wrong 'krampachtig de handen.
„Ik wist niet, dat ik u reeds tot last ben
geworden 1"
„Lastlast! Wat'beteekeut die tlheaitra-
le manier van spreken Je weet, dat ik niet
van die overdreven woorden houd."
„Ik ben met 'begonnen."
„Zwijg1" bulderde papa, en de aderen op
zijn voorhoofd zwollen. Klara haalde de
schouders op. Zonider nog een woord te zeg
gen, verliet papa de kamer. Mama frommel
de haar servet ineen en streek het weer glad.
„Moet je papa dan ook altijd 'boos ma
ken, Klara?" 2aide zij bedroefd. „Je moest
hem wat meer ontzien. Je weet, hoe zenuw
achtig liijj is sedert die geschiedenis met
jlïans. Het is nu werkelijk onvmdraaglijk in
huis."
„Dat vind ik ook," zeilde Klara zacht en
haalde diep adem. „Maar er is goddank nog
een middel
a
milidkring, dien hij m Silezië, rijn nieuwe
vaderland, gesticht had.
Als eersten stand van de wereld be
schouwde hij1 den stand van den grondbezit
ter en vond er genoegen in, met |dö zaag in
de hand door het park te wandelen om de
droge takken en de overtollige uitloopsels te
verwijderen.
Zijn gevoel voor het schoone maakte, dat
hiji in het dichte hout wegen ©n kijkjes liet
maken, en hij was zoo bij rijn werk, dat hij
het etensuur vergat en tot zijn verontschul
diging aanvoerde, dat liij zich in rijn jeugd
zoo aan honger gewend had, dat hiji helm
niet meer voelde.
Als „Opa" van de kinderen van rijm neven
toonde hij' een ontzaglijke zachtheid, en men
zag hem dikwijls met een kind op iédere
knie zeepbellen blazen, terwijl hij verder al
hun wanschen bevredigde.
Ook voor vreemden waa bij eebter zeer
vrijgevig, hoewel hij, dat nooit openlijk toon
de. Zoo bouwde hij om den kinderen van
zijn dagloonexe een langen dagmiarsch te
besparen, oen school in Creisau, die een uit
stekende bibliotheek had, terwijl' al spoedig
85 lef dingen een spaarboekje hadden.
Van niets had hiji meer afkeer dan van
nietsdoen en kenschetsend is, dat hij zich te
gen invalidenhuizen kantte, doch integen
deel kleine boerenplaatsen met) hypotheek
belast, aanbeval.
Zelf was hij altijd werkzaam, en toen hij
den dienst vaarwel moest zeggen, nam hij nog
aan de handelingen der volksvertegenwoor
diging deel en vertoefde zelfs op den dag
van zijn1 sterven in het Heerenbuis. Als hij
in den Rijksdag sprak, hing de geheeld ver
gadering aan rijn. lippen.
Hoeweil hijzelf royalist en conservatief
was, eerbiedigde hij toch ook anderer mee-
mng, en op rijm 90en- verjaardag werd hij
dar» ook door gehoed Duitscliland geëerd.
Hij had hot doel van zijin leven bereikt;
als knaap had hij gerieu, dat de Fransdien
d? Pruisen overwonnen, op zijn ouden dag
had hij Duitschland als één geheel gekend
Alle deugden van burger en soldaat ver
eenigde hij in ridi en het Duitsche volk' zal
hem dan ook zeker' in dankbare herinnering
houden.
Algemeen nvmlcht.
Zuid-Afrika.
SCHIEDAM, 29 Oct. 1900,
OngHukkige LondenaarsDe Aurania
met zijn vrijwilligers uit de City aan boord,
is Zateidag niet binnengeloopen, maar is
gisteren pas gekomen. Men had zich nog al
voorbereid voor een ware orgie waaraan,
darik zij de shalf-holiday", al het personeel
van bureaux, fabrieken en winkels van de
were.dstad had kunnen deelnemen. Maar
's avonds om 1 uur was de boot nog niet
te Southampton gesignaleerd en toen zijnde
feesten maar tot heden uitgesteld. Men
heeft zich nu tevreden gesteld met de groote
soverwtnning" behaald op Sipido.
Lord Robeits meldt (zeker ter vergoeding
Ik hielp nog even bij het afnemen der ta
fel ©n ging toen naar Klax-a's kamer. Zdjt zat
aan het venster; het was een donkere dag,
zoodat ik haar ternauwernood kon onder
scheiden.
Zij stond op.
„Wie is daar?"
„Be ben het, Klara. Is bet niet goed1, /wan
neer ik wat bij ja blijf?"
Zij lachte, niaar dat lachen ging niet van
harte.
„Denk je, mij te moeten troosten?"
„Trek het je niet aam, Klara.!"
„Wat? Die scène met papa? Och, daar ben
ik nu al aan gewoon." Zij maakte een bewe
ging als een poedel die het water van rich
afschudt."
„Als het maar waar is, Klara! Wat be
doelde je met dat middel
„Heb maar gedulld, Harriet! Leb op, het
is een uitmuntend middelEc zal weder op
eens het lieve ldnd rijp, waar de oud-ra's veel
■vreugde van beleven. Het was heel goed, dab
papa mij vandaag zoo duidelüjk! vertelde, hoe
hij er eigenlijk over denkt. Wanneer ik nog
gewankeld had,nu wankel ik niet meer!"
„Zeg mij toch om 's hemels wil, wat je
van plan bent
„Ik wil liefdezuster worden," antwoordde
zij.
Was dat ernst of scherts. Het klonk heel
ernstig, ofschoon rij er bij lachte. Maar dat
lachen deed mij zeer, zoo onnatuurlijk klonk
Oiet.
Met een beangst hart' liet ik haar alleen,
omdat ik bemerkte, dat ik haar maar stoor
de. Waarom maakt rij mij geen deolgenoote
van haar verdriet?
van a) het oorlogsnieuws) hoe hjj Vrijdag de
annexatie van Transvaal geproclameerd heeft.
Met parade en muziek. Geen" satiricus zou
het beter hebben kunnen vinden. Het is op
het oogenblik, dat de weerstand der Boeren
verbitterder wordt dan ooit en zich over een
steeds grooter en grootere uitgestrektheid
uitbreidt, dat de generaal een overwinnings-
comedie speelt met parade en groot" orkest.
Lord Roberts heeft dikwijls met ons gespot,
begint hjj nu met zich zelf te spotten Vol
gens een depeche uit Pretoria heeft de plechtig
heid zich aldus toegedragen.
De Engelsche vlag was geheschen op het
hoofdplein te Pretoriade grenadiers van de
garde presenteerden het geweer en de militaire
muziekkorpsen speelden ïGod save the Queen
(zooals onze lezers beneden zullen zien, zal
dit moeten worden veranderd in God save
the Empress)" te midden van de toejuichingen
van het garnizoen, ten getale van 6200 man.
Engelschen en kolonialen hebben vervolgens
voor den maarschalk gedefileerd.
Maar men mag zrggen wat men wil, Engeland
is een vernuftig land. Volgens een dépêche
uit de hoofdstad van de Australische kolonie
Victoria, Sydney, heeft de eerste minister
van gezegde kolonie toespelingen gemaakt op
de laatste redevoeringen van Chamberlain en
is met geestdrift het idee van sommige dag
bladen bevestigd om aan de titels van de
Koningin, dien van sKonirigin van Australië"
toe te voegen.
Ilij was van meening dat de koningin
moest lieeten Keizerin van het Britsche
keizerrijk", om in dien titel alle koloniën en
afhankelijke lauden te omvatten.
De >Petit Bleu" verneemt hieromtrent
uit Londen
nHet voorstel te Londen en in Australië
gedaan om koningin Victoria tot Keizerin te
piomoveeren, heeft alle kans om te worden
bekrachtigd door het kabinet Salisbury -
Chamberlain, die het trouwens geïnspireerd
heelt.
»0m het prestige van Engeland, dat van
de Boeren nogal een klap heeft gekregen, te
versterken, speelt Chamberlain, zooals zijn
laatste redevoeringen bewjjzen, het imperia
lisme en wil h(j een nauwere verbinding van
Engeland en zijn koloniën en het idee deze
federatie plechtig te wijden door een schit
terenden titel toe te voegen aan die welke de
Koningin reeds bezit, is slechts uitgesproken,
om na korten tijd verwezenlijkt te worden.
ïLord Beaconsfield, de tegenstander van
Gladstone en de ware vader van het hedeu-
daagsche imperialisme, heeft den weg ge
opend. Met zjjn liefde voor een theatrale
mise-en-scène heeft ueze voorganger van
Chamberlain, zeer ver staande boven zyn
leerling, n de Koningin den titel van
Keizerin van Indië na het verdrag san Berljjn
en de annexatie van Cypius ge-ehonken,
ïChamberlam gaat zijn voetstappen volgen
en de Koningin kronen als xKeizenn van
alle Engelanden,"
De oorlogslitteratuur, die in Engeland tegen
woordig overvloedig is (vier of vijf werken
over den oorlog per week zyo niet veel) is
vermeerderd met een boek van dr. Conan
Doyle, den bekenden schrijver jvan detective
romans, die een groot deel van den oorlog
medegemaakt heelt. Hoewel hij een sover-
Hans verraste ons met een telegram met
ibetaaLd antwoord, of hij rijn Karstivacantie
hier mocht pa see eren. Papa wilde liet hem
eerst weigeren, maar mama weende en
smeekte zoolang tot hij toegaf, in den grond
van rijln hart vond hij het ook aangenaam,
dat gevoelde èk-
■Dot. volgenden avond krwam. Hans thuis.
Pp het eerste gaziclit was hij nog steeds de
oude, vroolijike- Hansmaar zijin vroolijMieid
is erg, gedwongen. Het hindert hem ver
schrikkelijk, dat Irij ovorpllaasting moest
aanvragen. En toch ziet hij er altijd nog
even elegant uit, en rijn handen rijn zoo mo
gelijk nog beter verzorgd dan vroeger.
Kerstmis 1888.
Juist werd er een prachtige mand bloemen
voor Klara bezorgd van SiegfriedDe
heerlijkste witte rozen! en orchideeën. Br
jwas ook een brief 'bij. Klara nam ze aan en
ging den bediende een fooi geven.
Wat moet dat nu beteefcenen
Do Laatste Kerstavond was versclmitóke-
Jijk de avond van dat ongelukkige verlo
vingsfeest. Daze was evenwel nog veel erger,
hoe vroolijk hij' ook scheen.
Ik was er wel' bang voor geweest. Is; dacht
er aan, -welke herinneringen hij bij Klara zou
opwekken. Met sidderen en beven stak ik de
kaarsen aan van d-en mooi versierden boom,
en menige traan viel op de groene dennen
naalden.
Klara en ik legden de laatste hand aan
©en handwerkje voor papa, en mama rustte
in een hoek -der sofa. Luide felonlk de bel.
Klara hield de naald ia de hand, en hief liet
tuigde imperialist" is, zegt Conan Doyle, dat
de commando's der Boeren, niettegenstaande
het eenvoudige landbouwers zijn. vergeleken
kunuen worden bij de best gedisciplineerde
troepen van de wereld, door hun humaniteit
en volharding. Hjj verklaart dat deLonden-
sche pers altijd door het publiek mi-leid heeft
over het karakter van de Boeren en dat de
beschuldiging tegen hen ingebracht dat zij
verradeljjk geschoten hebben op Engelschen
met een witte vlag, absolute en schandelijke
lastertaal is.
Van het oorlogsterrein i
De generaals Hunter en Hamilton hebben
een aanval beproefd op een Transvaalsch
commando, gewapend met mitrailleuses en
gekleed in khakimaar zjj zijn tweemaal
terug moeten trekken en hebben de hulp
ingeroepen van lanciers en artillerie en ten
slotte Blenhof voor het commando moeten
ontruimen, dat bjj het bezetten van de stad
verklaarde dat het Bzelf zou blijven strijden,
tenzjj De Wet den strijd opgaf, zoolang er
nog één schaap in het land was om hen te
voeden."
Nieuwe telegrammen melden dat Jocobs-
dal niet door de Boeren genomen is, maar
dat zij alle gemeenschap zoowel per telegraaf
als per spoor hebben afgesneden, zoodat alle
garnizoenen in die streek geheel zijn afgesloten
van Pretoiia en Bloemfontein eener-en Kim-
berley anderzijds.
Telegrammen uit Kimberley melden, dat
Boerencom mando's de Kaapkolonie tusschen
Kimberley en Hopetown afloopen. (Hopetown
ligt aan de Oiaujerivier ten Z.O. van Jacobs-
dal). Hun tegenwoordigheid schijnt de Hol-
landsche Boeren van den Kaap te agiteeren,
die schijnen op te willen staaa en met hen
grrneene zaak maken. De Engelsche bewoners
z(jn zeer ongerust.
De 'linkervleugel van het leger van De Wet
(dat volgens Roberts geheel verstrooid was)
heelt bjj Hoopstadt twee kanonnen buitge
maakt.
De Boeren die in Natal gevallen waren
en het station Washbank in brand gestoken
hebben, hebben weer van zich doen hooren.
Zy hebben zich meester gemaakt van een
goederentrein en toen voor terug te trekken
m de Biggar's bergen den weg sopgeblazen".
Op den terugtocht hebben zij de telegra
fische gemeenschap tusschen Transvaal en
Dundee verstoord.
Een aantal vrouwen die b'y Jagersfontein
de Boeren geholpen haddden zijn naar Kaap
stad getransporteerd.
China.
Terwijl -de mogendheden beraadslagen
blijft China beh-ouden.
Men zou er wel e enigszins toe geneigd rijn
Gin het bekende „Senat/u d eliber.an.te' etc.
tegenwoordig zoo te vertalen, want over het
algemeen is de toestand -wel een weinig zorg
wekkend.
Een telegram uit Hongkong meldt, dat de
Boksers in Liu-Tsdhou een r-equisitde hebben
ondernomen in de Amerikaansche missie;
wel is waar hébben rij niets verwoest, maar
levensmiddelen en andere vooiraden. hebben
ziji medegenomen.
En langzamerhand begint men to geloo-
hoofd luisterend op. Toen legde zij liaor
iwerk op tafel en stond op. Bij de deur strui
kelde rij en viel tegen den -deurpost.
„Wat scheelt er aan V' vroeg mama.
„Ik ben over ihet tapijt gestruikeld,"
eeide rij', stond op en ging heen. Zij kwam
niet terug. Toen riep papa aan mama, die
verschrikt opsprong, want ha-ar oogen waren
reeds weer toegevallen. „Mijn hemel wat
laat je me sclirikkenIs er weer iets onaan
genaams
„Neen, neen integendeel. Ga om mede!
Harriet, je kunt Hans roepen en dan voor
komen
Spoedig pakte ik mijn zaken bij elkaar, en
ging naar Hans. Hij lag op de sofa en rook
te een sigarette. Hij houdt er niet van, uit
te gaan, omdat hiji rich voor rijn vroegere
vrienden schaamt
„Wat ia er aan de hand? Wie heeft er
zoo* even gebeid V'
„Waarschijnlijk een gast voor heden
avond want wij worden in de salon ge
wacht. Misschien hrengfc hij' ons iets goeds."
„Ons? Of heb je Fritz Wolf eindelijk
„Zwijg daar toch over, Hans! Moet jij me
nu ook nog plagen?"
„Harriet! Hans!" riep mama opgewonden.
„Waar blijven jullie nu toch?" Ik trok Hams
van. de sofa, en hij' wierp rijm sigarette ne
der; toen gingen wij.
Midden, in de salon stond Klara en
glimlachte vergenoegd. Naast' haar Siegfried
en hij had rijn arm om haar middel ge
legd. Hij trok hem weg, toen wij 'binnenkwa
men, maar ik had genoeg gerien!
(Wordi vervolgd.)
