57"* Jaargang.
Zondag 31 Januari 1904.
No. 11379.
Tweede Blad.
Onze ILdIa.rIk:t.
Het Mokkakopje.
INDISCHE PENKllASSEN.
SCH1EDAHSCHE COURANT
Doze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaalVoor Schiedam en Vlaardingen fl. 1 25. Franco
per post fl. 1.05.
Prijs per weekVoor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen,
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten, des middags vóór een uur
aan het bureau bezorgd zijn.
Bureau» liofcrsfraat BS.
Prijs der Advertentiën: Van 1G regels fl. 0.02iedere regel
meer 15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven liier-
\an zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdags ond
verschijnen, worden zoogenaamde liSeine advertenti€n opgenomen tot den prijs
van 40 cents per advertentie, hij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
latere. ïeieioou &o. 123.
In de laatstgehouden Baadsvergadering is
onze Weekmarkt opgeheven, en daarmee
voor goed een illusie van lien, die heb wel
meonen met onze stad en daarvoor de han
den ineensloegen, vervlogen.
Welke is do oorzaak, dat deze markt na
een jaar van kunsfcmatigen dook reeds afne-
menden bloei, gevolgd van een jaar van
kwijnend, oen sohim-van-oen-inarkt-gclij-
kend bestaan, iliet hoeft moeten afleggen
Laten we ia 't kort do droeve geschiede
nis van deze tweejarige plant van don on
dernemingsgeest onzer burgerij! nagaan.
Don 29en Oct. 1901 kwam bij den Baad
een adres in van eenigo hecren, die zich op
uitnoodiging van de Schiedamscho Winke-
liers-Vereenigïug hadden geconstitueerd tot
eon commissie van voorbereiding van een
wekelijksche jaarmarkt alhier.
In dat adres werd voorgesteld: een we-
kelijksche algeuneone markt (op Afaandig)
op te richten en ter aanmoediging van den
Lande! in vee op die markt premies uit to
loven en daarvoor uit te trekken oen bedrag
•van f 2080.
Het adres ging vergezeld van een breed
voerige memorie van toelichting.
Waarschuwende tegen overdreven ver
wachtingen, als zouden we dadelijk in 't be
zit zijn eener bloeiende weekmarkt, zoodra
de gemeenteraad maar de voorstellen dei-
commissie aannam) en dus deze in staat stel
de baar plannen uit te voeren, meenden ze
toch, dat oen 'goed begin in dozen van groot
belang zou zijn, terwijl de vorderoont-
wikkolinge n uitbreiding voor
een goeddeel zou afhangen van
do energie, den ij! v e r en den
ondernemingsgeest onzer bur
gers.
Verder wezen ze er op, dat men te Schie
dam, als de hoofdplaats van een zeer vee
rijke streek, liet Spoelingdistrict.', voor
een goede weekmarkt moest uitgaan van
een veemarkt: „wat is natuurlijker dan dat
hst vee uit het Speeligdistriet 'n rij"
■hoofdplaats wordt gemarkt."
Do stad zelf bezit reeds oen veestapel van
ongeveer 3000 stuks en van deze veehouders
en van de slagers in do gemeente was liet
plan van een weekmarkt met sympathie be
groet en was krachtige steun toegezegd.
Alocht dus de weekmarkt gevestigd wo-rden,
dan zouden ook do veehouders uit nabuuge
gemeenten tor wille van liun eigen belang
bij ons ter markt komen en Schiedam zou
worden, wat heb behoorde te zijn, de '.co
in ark t van lie>t Speelingdistrict.
Dat er koop ere zouden zijn, daaraan wei d
niet getwijfeld1: het spoelingveo is een aili-
kel, waarnaar steeds veel vraag is, in 't bij
zonder in het jaargetijde, waarin de com
missie de markt hoopte to Kunnen openen
(half Nbvombcr).
Voor do vestiging van de markt diende
deze in den eersten tijtd door premies aan
lokkelijk te warden gemaakt.
Leonie stond voor de tafel, waarop een
schab van bloemen, zilverwerk, 'kristal en
zijden stoffen prijlkto, dien zij' tdr gelegen
heid van haar verjaardag geikrogen had, en
zette oen teleurgesteld gezicht.
De jonge echtgenoot, de eigenhandig de
23 kaarsen in den verjaarskock, door do
schoonmama gebakkon, gestoken had, zette
daarop eveneens een Ledruikt gezicht; want
hij had geirekend op uitroepen van verruk
king, Leouie bemerkte deze wrevelige stem
ming en trachtte haar fout te herstellen.
„Je hebt me overvloedig 'bedacht, Victor,"
„En toch niet. jo wensclien vervuild,"
bromde hij, „Ik heb elk stuk nog wel zelf
uitgezocht."
„Dat ziet mendacht Loonie, met een
onderdrukten zuclit. Slechts winkelrestje®
bad men hem in de handen 'gestopt, zooals
dat vrijgezellen en hun, die dat nog voor
kort waren, meer gebeurd. Locmie over
legde, wat zij met do stof, die misschien
vóór 6 jaren modern geweest was, doen
zou, zonder den heer gemaal te kwetsen cn
waar zij heb zevende botervlootje biji dei zes,
die zij reed bezat, een plaats zou geven.
Aan den saladeschotel ontdekte zij! terstond
oen scheur en zij) kon niet nalaten haar
man daarop opmerkzaam te maken; mis
schien ikon men nog ruilen. Zijn gezicht
Het advies in deze zaak van B. en W.
luidde gunstig.
„Do zaak is voor Schiedam niet i.ieuw,
wijl brengen in herinnering dat reeds eerder,
ongeveer 30 jaar geleden, alhier eeii maikt
word opgericht, na een kort en kwijnend be
staan verliep zijl langzamerhand, totdat bi]
raadsbesluit van 26 Fobr. 1874 tot opheffing
werd besloten. Na te gaan, welke van het
mislukken der toenmaals aangewende pogin
gen de oorzaiken waren, achten w ij
li o o d i g noch g e w c n s c h t, het zijl
voor liet oogenblik voldoende, dat de veusch
om een markt alliier te vestigen, is uitge
gaan van de Winkeliersvoreeniging en wordt
gesteund door de meest belanghebbenden, de
veehouders en slagers te Schiedam.
Waar hier nu Wederom stappen worden
gedaan om den bloei der gemeente te 1 el
pen bevorderen, haar welvaart to -doen ver-
hoogen, geiooven wij, dat Uw© vergadering
gaarne haar medewerking daartoe zal ver
leen en."
En deze medewerking werd verleend na
een bespreking, die eigenlijk de kern dei-
zaak niet raakte.
Het verwondert ons, dat geen der Raads
leden op de vroegere poging van voor 30
jaren wees en B. en W. do vraag stelde:
waarom zij het noodig noch ge-
we n so lit achtten te onderzoeken, waar
aan do mislukking dier poging was toe te
schrijven.
Alen hadde er voor het tegenwoordige
wellicht uit kunnen Jeeren
Ook de adressanten wezen in hun memo
rie op die mislukte pogingen, doch meen
den (en zeer terecht l) dat een mislukte po
ging op ziek zelf geen rod'en mag zijn, om
een "tweede niet te wagen.
Zoo te redeueoren, beweren zij, zou van
weinig energie getuigen cn gold die redenee-
ring steeds, er zon wemig tob stand gebracht
kunnen worden.
Toegegeven en hun energie m dezeu
wa9 te prijzen. Maar niet, dat zij' zich te
vreden stelden met wat zij'„van die vroegere
poging vernamen, dat de zaak toen geheel
onvoldoende was voorbereid en georgani
seerd".
Dergelijke uitdrukkingen zijn te vaag er.
bewijzen niets.
Een schip op strand een baken in zee,
en waar 't hier een groot belang gold,
moest do zaak van alle kanten bekeken zijn
een tweede mislukking zou erger dan do
eerste wezen.
Maar Wat helpt napleiton.
Do markt werd ingesteld en begon
schitterend op den 25en Nov. met een aan
voer van 173 runderen, 29 schapen, 25 var
kens en 22 paarden. In waarheid een
prachtig begin.
Ala ar, zooals te voorzien was, dat aantal
daalde tot 90, 80, 60, klom een enkele maal,
zoonis op 24 ALnart tot 102, maar bereikte
ten slotte zelden de 60 nog, paarden komen
er weldra niet meer, schapen weldra ook
niet, het aantal varkens wisselt tusschen 10
cn 20.
Toen hot eerste jaar bijna om was, kwam.
het voorstel der marktcommisaie, nogmaals
f 1000 tee te staan voor premies, en togelij-
klaarde op „Builen, ja zeker! Ik heb ou
der die voorwaarde alles gekocht!" Haar
viel een steen van het hart. „Dan gaan wij
er morgen terstond hoon. En eerlijk gezegd,
Victor, een saladesehotel is reedsi bij bet
groobo servies voor 24 personen, dat ik als
huwelijksgeschenk' gekregen heb. Indien wiji
dezen schotel nu eens omruilden voor eenige
mokkakopjes? Je weet, wij 'hebben slechts
de beide zilveren koppen, die wij' dagelijks
gebruiken, dus werkelijk is er wol behoefte
aan mokkakopjes. Met St. Nikolaas geef je
mo weer een paar cadeau on op die wijze
krijg ik zoo langzamerhand hot dozijn com
pleet."
Victor glimlachte geheimzinnig: „Je
moet niet deuken, dat ik jo wensclien, die
ik reeds lang kende, vergeten heb. Maar
mijn moeder was tmijs voor geweest. Onder
do tafel daar staat nog onuitgepakt een
kistje van haar; ik wilde niets te doen
•hebben met dat breekbare goedje."
Leonie leefde tusschon hoop en vrees. Zij
begon de spijkers uit liet deksel te trek
ken, waarop met inkt een groot was go-
teckend en het woord „Breekbaar" met
drie vette ui troep teekens prijkte. Indach
tig aan deze waarschuwing verwijderde zij
met de grootte voorzichtigheid de houtwol
en het zijdepapier, waarin het 'geschenk was
neergelegd en plaatste in een rij' twaalf
witte, schel blauw en rood "beschilderde
dikbuikige kommen, die den omvang had
den vau kindorhadkuipjes. In deze moderne
ikertijd een niet te hoog marktgdd te heffen.
Heb adres van de commissie is niet in
dien kraelitigen toon geschreven, waarin hij
schrijft, die zeker is van zijn succes.
„Het wil ons voorkomen", heet het hier,
„dat de behaalde resultaten niet ontmoedi
gend zijn, al moet worden erkend, dat onze
markt zieli nog heel wat zal moeten uitbrei
den voor zij' een zaak van belang voor onze
stad zal zijn."
Ook de -verdediging in den Baad is niet
meer zoo krachtig, van discussie is eigenlijk
geen sprake, liet is, of d© Baadsleden den
ken aan of doordrongen zijn vau zeker
spreekwoord, dab het lot der markt beslist:
met 14 tegen 5 stemmen wordt afwijzend op
heb voorstel der marktcommissi© beschikt.
Sedert lieeft do Alarkt nog een kwijnend
bestaan gehad, meermalen heette het in 't
marktbericht: aanvoer: vet vee gooue, enz.
Enkele tafeltjes met lintjes en kantjes en
galanterie-waren, een stelletje met vogels,
een verzameling planten en bloemen herin
nerden er nog aan, dat er „Alaaudags markt
was te Schiedam",
Eu ook deze kunnen voortaan wegblijven.
En welke is nu de oorzaak van dezen
droeven dood
Zeker niet heb ontbreiken van, wat de
Manktcommissio du 't eerste adres zei
„energie en ijver en ondernemingsgeest der
burgers, waarvan do verdere ontwikkeling
en uitbreiding voor een goed deel zou af
hangen".
In welke richting had deze dan kunnen
werken
Zeker niet „de onvoldoende voorbereiding
en organisatie", die de ooi-zaak der misluk
king van de poging van 1874 zou geweest
zijn.
Welke dan De weigering om nogmaals
f 1000 voor premies toe t.o staan
We geiooven liet uiet, -al kunnen we ons
voorstellen, dat de Alarkbeommissie klaagt
over deze weigering vau steun.
Ons dunkteen weekmarkt laat zich niet
op kunstmatige wijze in 't leven roepen, in
dien or geen behoefte aan be
sta at.
En die behoefte bestond niet cn bestaat
niet. zooals do feiten bewijzen.
Voor een wekclijksche veemarkt is heb
district, waarvan Schiedam zich met recht
heb middelpunt mag noemen, te klein.
En andere producten vinden hun afzet in
Den Haag, en in 'b bijzonder in Delft.
Overal in don lande, waar in plaatsen (als
Schiedam) een weekmarkt is, is die stad het
aangewezen middelpunt voor oen omliggend
gebied van landbouw of veeteelt en zijn heb
de wekelijks aan de markt te brengen zui
velproducten of. granen of andere gewassen,
die een levendige mankt met veel bezoek
veroorzaken, levendiger handel naar den tijd
van 't jaar, maar oen bezoek, dat niet zoo
ebt of stijigt, wijl het omliggende district zijn
levensbehoeften uit do stad ontvangt in rui!
voor zijn zuivel-landbouwproductcn.
Dit nu te bereiken, dat Schiedam zal wor
den het middelpunt eener streek, die van
hieruit haar waren ontvangt eu daarvoor op
geregelde tijden liaar bewoners naar d e stad
zendt, zal nooit 'gelukken. Daarvoor lijdt
omgeving pasten ze ook werkelijk als een
vuist in een oog. Leonie kon geen woord
uitbrengen, nog meer verstomd, toen ze
een koffiekan to voorschijn haaldo, die
terstond deed denken aan een pronkkamer
met roodpluche gordijnen, stoelzittingen
etc. en rondom d© tafel een dozijn welgedane
dames in zwartzijden japonnen, die, gewa
pond met. de) breikous, de dienstbodeukwes
tie behandelden.
„Nu, ben jo nu niet blij?" vroeg Victor
onbevangen. „Mama heeft zeker liet mooiste
uitgezocht, wat er to vinden, was?"
„O, zonder twijfel," gaf Leonie laconisch
ten antwoord,
„En liet is zoo bijzonder lief van mama,
dat zij er aan gedacht heeft, dat wij nog
geen koffieservies haddon," prees de doch
ter verder het geschenk.
Alaar ik heb toch geen koffieservies
noodig," riep de jonge vrouw vol vertwijfe
ling, „je weet toch, dat ik mij. eens on
vooral bijl ons huwelijk voorgenomen heb,
nooit een koffieavondjo te houden of een te
bezoeken. Ik haat nu eenmaal dat triviale
geklets en dat boosaardige gezwets."
„Al'aar, mijn hemd, je wildet toch graag
mokkakapjes hebben,'' antwoordde de doc
tor in stomme verbazing.
„Al'aar dat daar is geheel het tegenover
gestelde daarvan. Eerstens wat do sierlijk
beid betreft. Al'okkakopjcs zijn zoo klein
als vogeldr-inkbakjes en ieder afzonderlijk
is een kiuistbak op ziek zelf. Een ver-
Sckiedam to ved aan de nabuurschap van
Botterdam, Delft en Den Haag, daarvoor
heeft het geen omgeving.
Alaar wij meonen, dat er toch wel iets op
het 'gehied van maricten kan gedaan wor
den, iets dat wij zoo gaarne in overweging
willen goven aan die mannen, die met zoo
veel liefde de zaak indertijd op touw liebken
gezet en wion daarvoor alle eer toekomt, do
eer voor het doel, dat zij' voor oogen hadden
en dat door het ontbreken van 't succes niet
minder wordt.
Wijl zouden zeggen, volgt het voorbeeld,
dat door menige andere plaats, o. a. in
Gouda, is gegeven breidt uV jaar
markten uit! brengt die tot
bloei!
Dat geeft meer voor onze winkeliers, dan
een aaneenschakeling van slechte week
markten met koopers, ja, maar enkel van
vee.
'Zelf hebt go 't gezegd) in uw memorie:
half November is de'tijd, waarop do vraag
naar het vette vee uit het spodingdistrict
het grootst, is.
Welnu in dien tijd valt ook onze vroeger
zoo bloeiende varken markt.
Helpt mee, dat we krijgen een paar
flinke lierfstui arkteu en zoo 't kan
een paar flinke v o o r j a a r s m a r k t e n.
Langs dien vog is er misschien, ja, met
veel kans van slagen, iets te 'bereiken voor
den bloei van onze stad.
De mislukking van 1874 hinderde u niet,
laat die van dezen tijd daarentegen prikke
len tot nieuw pogen.
XLVI,
We zullen het heden eens hebben over
een groot man, oen Nederlander, die den
Inlander begreep, door hem begrepen werd
en zijn gchcele leven wijdde aan de belan
gen van liet Soend neescho bergvolk. Zijn
naam wordt hier nog steeds niet eerbied,
met liefde uitgesproken cn ook Holland
moet dien loeren kennen en boog houden
lik spreek hier dan van Ilolle, van cleu
beroemden Karei FredOrik Holle, Amster
dammer van geboorte, die in 1844, op vijf
tienjarigen leeftijd, met zijn familie naar
Java kwam. Een oom van den jeugdigen
knaap, de heer van der Iluclit, deed zijn
laatste reis als gezagvoerder van het zeil-
chip S a r a h Joh a n u a, en nam bij' die
gelegeulieid 't gezin van zijin zwager mede
naar het zonneland. Hiiji vestigde zich als
theeplanter op de in den handel algemeen
bekende Parakan Salakonderneming in do
Preanger. Ilolle's vader werd mede-eigenaar
en administrateur van hot land Bolan, in
de afdeeling Buitenzorg. Na zijn dood echter
vestigde ook de familie Holle zich op Para
kan Salak.
Nauwelijks zeventien jaar oud trad Karei
Holle in Gouvernementsdienst en wel als
schrijver op het Besidontiekantoor te
Tjandjoer. In 1847 weid. hijl voiplaatst naar
liet Departement van de Cultures en nog
later naar dat van do Aliddeleu en Domei
nen. Na elf dienstjaren ging Holle in het
zamoling van werkelijk kostbare mokka
kopjes is mijn ideaal, mijn hartawensoh en
tegelijkertijd de meest elegante en moderne
sport. Vervolgens geniet men in den mokka
heb edelste extract vau den opwekkenden
drank, dien men op zoo een koffieavondjo
aangemengd met melk of room uit gowoonto
bij liters naar beneden giet. Alen biedt hem
aan na afloop van een diner of 's avonds,
wanneer do gasten afscheid nemen. ALijn
lieve hemel, maar dat moest jij tooh ook bo-
grijpen
particuliere over en word hijl administrateur
vau de theeplantage Tjikadjang, dicht bij
de tegenwoordige plaats Garoet.
Holle was mtusschon geheel op do hoogte
geraakt van de toestanden in do Preanger,
die toenmaals verre van rooskleurig waren.
Alvorens nu verder te igaan moeten wij
eerst eens een blik slaan in het verleden.
Holle's leven en streven zal er ons te dui
delijker door worden.
Toen do Oost-Indische Compagnie een
maal meester geworden was in onze streken,
handhaafde 't machtige handelslichaam de
Regenten van den vroegereu overheerscher,
den Keizer van Oost-Java, doch 'b eisohte
daai-biji tevens, dat deze Inlandseho hoofden
hun bevolking tegen een hongerloon koffie
zonden laten planten, koffie, die daarna met
kolossaio winsten op de wereldmarkt werd
verkocht.
In 't begin der 19de oouw ging het ge-
zasr 1 <-1 over aan ons Gouvernement, doch
hetzelfde lage uitbuitsysteem bleef gehand
haafd, Het arm© volk werd door de Regen
ten gedwongen om koffie te planten op
plaatsen, soms uren vei' van huis en de ge
plante boomen ook te onderhouden boven
dien. Eurojoeesclie opzieners controleerden
oen en ander. Waren de bewoners van 'n
dorp wat lui uitgevallen, ocli. dan wisten
die hecren wel raad liet dessa-hoofd, de
burgemeester zmuden wij zegggen, werd dan
b.v. gedurende eenigo uren aan zijn groot©
teencn opgehangen of in de felle zon zondej-
hoofddeksel te pronk gezetZoo bogiepen
in die dagen onze grootvaders hun christen
plicht Ze gingen er des Zondag* zeker ver
giffenis voor afsmecken, do blanke beulen,
die zooveel vaster in do leer waren dan 't
tegenwoordige geslacht
Er heerselite in dien tijd allenvege on
recht en annocdo en een Alultatuli moest
opstaan om 't geweten van zijn landgenoo-
ton wakker te schudden.
Ja lezers, al is hier in Indié nog lang niet
alles zooals 't behoort, toch mogen wij dank
baar terugzien op de laatste lielft der vorige
eeuw en ook de bruine broeder waardeert
het, dat Jong-Holland steeds meer en meer
begrijpt hoe ontzettend veel het hier nog
goed te maken heeft.
Een dor edelrie pioniers van den beteren
tijd was zeker wel onze Karei Frederik
Holle
Wat de Preanger tlians is, hebben we
aan dezen menscli en vriend te d.ailccn. Toen
Holle op 2S-jarig.cn leeftijd 's lands dienst
verliet, was dit alleen cn uitsluitend om
zijn verdei- loven als vrij man aan de belan
gen dei- Soendaneezen te kunnen wijdon.
Hij prak hun taal als zijn Nederlandseh cn
bestudeerde ijverig hun karakter, hun hui
selijk leven en sociale nooden.
Holle was een practisch man. Hijl begreep
dat de Hollander over 't algemeen al zcer
slecht bij de inlanders stond aangeschreven,
dat hij! niet gemakkelijk huil vertrouwen
winnen kon en dat hij tot den bruinen broe
der moest afdalen onr in hart en ziel van
den inlander binnen te dringen.
Hij werd Alohammedaan, droeg in 't
openbaar den Turkschen fez, volgde do In-
Inndsche levenswijze, en étiquette en ver-
D'r. Sattler bevond zicli in doodelijike ver
legenheid het was niet de eerste maal,
dat liijl tusschen echtgenoot© en moeder in
do klem zat. „Alaar met zulke poëtische be
spiegelingen moet je bij mama niet komen.
Je weet, dat zijl niets 'hooger stelt, dan haar
koffieavondjo. En wanneer zijl hoort, dat wij
ons voor bijzondere gelegonlieden extra kop
jes aangeschaft hebben, zal ziji zich zeker
daarover ergeren."
„Dat ik vau jou kant uiet meer op mok
ka-kopjes to rekenen heb. weet ik maar al
te good," constateerde mevrouw niet zonder
bitterheid. „En persoonlijk kan ik mij zulke
uitgaven niet veroorloven; want liet huis
houdgeld laat ze niet t-oe on zakgeld heb
ik nu eenmaal niet. De doctor liad alweer
spijt van zijn scherpe opmerking. Vol tce-
dorheid wees biji op .een in papier gowikkokl
voorwerp op do tafel. „De nieuwe, portemon-
naio heb je nog niet opgemerkt, mijn schat.
Zij is van echt krokodillenleer."
Leonie nam haar op. Bij den eersten blik
bemerkte zij' reeds, dat zij voor do kleine
zakken van haar reformjapon veel te lang
on te breed was, maar het bescheiden daarin
verborgon tionmarkstuk troostte baar een
beetje. Langs dezeu omweg zou zij dan toch
nog een geschikt voorwerp op haar- verjaar
dag kunnen krijgen. Zij gaf haar man eon
kus en toen lazen zo tezamen den brief van
mama wolk epistel in do kist reeds vóór
tweo dagen aangekomen was. Dat was oen
nieuwe verrassing. De oude damo kondigdo
haai- bezoek aan en hoopte hijl liet feestmaal
op den verjaardag eveneens tante Alinka,
tante Karolinc en tante Alathilde aan to
treffen. Over drie uren zou de trom aanko
men.
Het echtpaar zotte een lang^gezieht. Zij
hadden dit eerste familiefeest geheel onder
elkaar willen vieren daar buiten in het
woud in een afgelegen herbergje bij een
aardbei-bowle en andere heerlijkheden. Nu
viel dat. mooie plan in duigen. Leonie moest
zich haasten, het eten klaar to maken en
voor gebak te zorgenwant, wanneer de
drie oude tantes op het visite-uur met haar
gebruikolijkeu bloemruiker binnen kwamen,
zouden zij) op de koffie genoodigl worden on
oen paar huisgenooten, tegenover wie Leo
nie voor de ontvangst bij don terugkeer van
hun huwelijksreis,, ee-nigo verplichting had,
eveneens. Zoo ging alles in cén moeit© door.
Dr. Satttlea- had vlug een paar onge
trouwde collega's verzoent, bij den „afdoe-
