Schilderachtige cijfers.
Het buitenste uiterlijk.
f f f f
f f f f
ALLERLEI.
nam flMttfctttMMd rwmmmmbmci
Vien tegon do discipline begaan hebben of
in recidive vervullen voor lichtere misdrij
ven daartegen. Dat de strafexoieitiën en
het hardo werken onder den hemel cn op
het zand der woestijn bard zijn, is te begrij
pen. Dat er vaak door de sergeanten wreed
heden begaan worden, ongerechtvaardigd
zelfs bij hot ongehoord strenge régime dor
strafco-mpagnién, is even duidelijk. Hol
misbruik der hand- en voetboeien en van
het werktuig, genaamd crapaudinc, is
herhaaldelijk bewezen en geboekstaafd. Ge
neraal André hoeft er zijn stem tegen ver
heven en meegewerkt lot do afschaffing
van sommige dier poiitioweiktuigen. Uit
het oogpunt van sociale rechtvaardigheid
kan dus het nieuwe schouwspel van het
theatre Antoine wellicht heilzame gevol
gen hebben. Die moralizeeremlo strekking
wordt echter ongelukkig genoeg door de
antimilitaristen met niet onbaatzuchtige be
ginselen gebruikt om een (inverdienden
blaam op het gehoele leger te werpen. Zoo
werd bij do generale repetitie door menigeen
gedacht en zelfs zachtjes geroepen A
bas l'armée, en is het alleen aan de
bijzondere samenstelling te danken van
het gewone publiek van Antoine, dat er
geen ongeregeldheden zijn voorgevallen,
voortspruitende uit verschil van opinie on
der de toeschouwers. Dat hot weik succes
heeft gehad en nog vaak gespeeld zal
worden, is echter niet tegen te spreken.
Doch literarische waarde heeft het volstrekt
niet. Het voldoet aan geen der vereisch-
ten van een tooneelstuk of drama. Do bij
val, dien hot geniet, is te zoeken in het
onderwerp en in de voortreffelijke mon-
teermg en mise-en-scènc.
De laatste twee bedrijven van do dtie,
waaruit het stuk bestaat, spelen in de
woestijn. De toeschouwer ziet de arme,
bleeke straDoldaten gepakt en gezakt hun
exercitiën doen, is er getuige van hoe ze
in de hand- en voetboeien gesloten wor
den, hoe er een van uitputting stoift en
de rest in opstand komt tegen de officie
ren. Gelukkig is er een korporaal, die zich
verstandiger toont dan alle andere mili
tairen en eicn bloedig treffen verhindert
lusschen de manschappen, met gevelde
bajonet de officieren bedreigende, die hun
revolvers voor den neus houden. Datdio
scène, waarvan het opruimde karaktdr
niet ontkend kan worden, buitengewone
bravo's uitlokte, is het Ixvde bewijs, dat
de bedoeling van de auteurs niet zuiver
moreel eai mcnschlicvend, maar vooral an
ti-militaristisch is geweest.
Wellicht zijn do gemoederen var. het
vooruitstrevende publiek, dat dergelijke
stukken bovenmatig toejuicht, evenmin
van louter moraliteit vervuld. Dit zou
men ten minste mogen opmaken uit do
wijze, waarop een ander, bij dezelfde ge
legenheid oor het eetrst vertoond stuk,
ontvangen werd. Hot was de eersteling
van een jongnionsch van 23 jaar, Sacha
Guitry, zoon van een deir eerste acteurs
van Parijs, tevens Directeur van den Re-
naissance-schouwburg. Iets zoo immoreels,
zoowel van strekking als van inkleeding
als dit driebedrijvig blijspel, getiteld Chez
les Zoaques", heb ik nog nooit op hot
Fmnsche tooneel aanschouwd. De auteur
verdedigt er, zij het op echt Fransch gees
tige en losse manier, de zonde in, waar
van ik in den aanvang sprak. De Zoaken
zijn namelijk een denkbeeldig volk, waar
van de hoofdpersonen in het stuk de hu-
wel ijkszeden met ijver trachten toe te pas
sen en die zeden komen ongeveer- over
een met die bij de dieren. Dezelfde toe
schouwers, die onder „Biribi" zich aan
stelden alsof zij uitsluitend droomden van
verheven menschenwaarde en zedelijkheid,
gaven thans hun volkomen instemming te
kennen met het "tableau de moeurs", dat
de jeugdige auteur als zijn ideaal van de
tegenwoordige maatschappij gaf. Laten we
echter hopen, dat die instemming meer
het voortreffelijke spel van de vertooners
dan den inhoud der comedie gold. Hoe
„Mooi!" riep hij. „Kijk, Parsons, hier
is er juist 'een geschikte plaats voor. Waar
de een den ander met water bespat. De
man kan zoo geen bezoek afleggen en
moet een jas van iemand leenen. Je laat
hem een zijden 'zakdoek om doen, om
zijn vuile boord "te bedekken. Maak daar
een boord van, dat omgeslagen kan wor
den zoo eenvoudig mogelijk. Je hoeft
maar een paar 'zinnetjes te veranderen.
Dit is een goed verhaal. Je kunt het ge
makkelijk verkoopen."
„Maar als ik het zoo veranderde, hls
je het wilt hebben, en je kocht het„ wat
zou je er dan mee doen?" vroeg Parsons.
„Ik zal het juist niet van je koopen.
3e raakt het wel kwijt. Hoe beter hei tijd
schrift is, dat het van je neemt, hoe. aan
genamer zal het ons zijn en hoe meer
zullen wij er je voor geven."
„Maar je wilt het niet koopen,. zei je
daar net," antwoordde Parsons, die er
niets van begreep.
„Begrijp je het niet?" lachte Birdsall.
„Als we die verhalen kochten cn tracht
ten ze te plaatsen, zouden de uitgevers
er dadelijk achterkomen, waar 'tcvns om
te doen was. Maar je moet de verhalen
zien to plaatsen en dan betalen wij je
een flinke som voor ieder, waarin het
bedoelde boord genoemd wordt. Voor dit
zou je bijv. vijf en twintig dollars kunnen
krijgen. Een uitgever zal het wel nemen
als je het hem voor niets aanbiedt, van
ons krijg je dan dit buitenkansje."
Parsons keek hem aan met wijd ge op en
den mond.
het zij cn zonder don pessimist to wil
len uithangen, geloof ik dat van hot ho-
(lendaagsche Parijs meer dan ooit met
een oud, indertijd o. a. door mevrouw
Beermans gezongen refrein kan getuigd
worden: Alles is komedie.
JUVENIS.
Ze zijn er. Als men ze mear zoeken wil.
En als men maar niet te veel ineens geeft.
Wij willen ze zoeken. Wij zullen niet te
veel in eens geven. En wij zullen trachtten
ons te herinneren, dat men zelfs in cijlers
geen verontschuldiging mag zoeken om ver
velend to zijn en dat men zeer wel een
hoogst ernstige zaak de vergelijkende
studie dor gemeente-fimincien -kan be
vorderen, zonder daarbij een droef-ernstig ge
zicht te trekken.
Die schilderachtige cijfers nu gaan we
zoeken in breede boeken en lange boeken en
korte boeken en smalle boeken en heel netto
boeken en erg zoo-zoo boekjes en velletjes,
die een dertiental Ncderlandsche gemeenten
jaarlijks in September uitgeven tot meerdere
stichting van den belnstingbetalcmlen stede
ling.
De dertien gemeenten zijn, gerangschikt
naar het aantal hunner zielen in 1903 (het
tweede cijfer zijn de zielen op lo. Jan.
1900, welk aantal niet van allo is opgege
ven), Groningen (700097232 1). Haar
lem (0S31SGS997), Arnhem (A0759
01517), Nijmegen. (-17073), Dordrecht
(42994—41030), Leeuwarden (33930).
Delft (32500), 's-TTertogonboseh (32S91
34093). Zwolle (31973). Schiedam (279 13
—29227), Cromla (23552—237SA), Alk-
maar (191 1020A5) en Middelburg
(19200).
Dertien gemeenten, dertien hegrootingen
dus. dertien boeken, die in hun verschillend
uiterlijk svmbolisporen de verscheidenheid
dei- gemeenten. Witboeken zijn het over het
geheeldoch Groningen prijkt in de kleur
der hope, de grijze AlervveMad hult zich in
bruine-suiker-bruin en de stad. wier naam
voor ons klinkt als de victorie na langen
strijd, komt met een hlnmv-grijs-gropn ge-
wone-hoekekaft-kleurtje. Ziet de Arnhem-
sche begrooting met lmar twee statige zwaar
pergnmenten hoeken ernit als een beeld van
geweldige soliditeit, de coquette hoofdstad
van Overijsel komt met een zuinig afdrnkje
zonder kaft op gewoon papier. Tusschen die
twee uitersten liggen de anderen. Delft het
dicht«t hij Arnhem, terwijl Haarlem en den
Bosch afwijken van het deftige folio formaat
en met bescheiden boekjes optreden.
Oroote verscheidenheid du« in vorm en
kleur, grooter verscheidenheid nog in kos
ter^ en inhoud. Vraagt de eene gemeente
zonder blikken of bloozen voor een cenigV
zins volledige begrooting pi. m. 30, een
ander verkoopt eon even net boek voor 50
of 624 cent.
ïdn de inhoud lector die een oogenblik
in die hoeken heeft gekeken, wordt het
groen en geel voor de oogen van al de cij-
ferverwnrrin?. die daarin te vinden is.
Geen wonder dat het centraal bureau voor
de statistiek vaak geklaagd heeft over die
bontheid, welke een vergelijking zoo moei
lijk maakte.
Daar is al dadelijk de titel. Groningen
en Haarlem spreken voorzichtig cn juist
van een ontwerp-begrooting. De andere
gemeenten hebben het al over een begroeting
op Zwolle na, dat een „Staat van "Begroo
ting" geeft.
Laten wij nu bij de uitgaven beginnen
en dan in de eerste^ plaats zien hoeveel de
verschillende gemeenten betalen voor hun
college van B. en W.. den secretaris en den
gemeente-ontvanger.
Burgem. Weth. Seer. Ontv.
Groningen 5000 6400 4500 3500
Haarlem 5000 8000 400'0 3500
Arnhem 5000 0000 3000 3300
Nijmegen 4000 4000 3200 2700
,.Nu, hoe denk je erover?"
..Tiet is z.eker een goed denkbeeld," zei
Parsons langzaam. „Die zaak van die boor
den is een geheim tusschen ons heiden?"
.(Zeker!"
„De uitgevers mogen er dus niets van
weten?"
„Natuurlijk niet. Anders zouden ze het
er uitnemen. Maar wat niet weet, deert
niet."
„Dan bedrieg ik ze toch eigenlijk?"
Onzin! Het is geen eigenlijke adver
tentie. Je noemt onze za,ak niet."
Birdsall lachte hartelijk, maar hij werd
ernstiger, toen hij Parsons in het gelaat
zag. Deze keek verlegen. Duizend gedach
ten gingen hem door het brein. Twee
kwamen geregeld terug. Hij had geen geld
en de huisbaas wou niet langer op y.ijn
huur w ach ten.
„Zou je mij vijf en twintig dollars ge
ven, als ik dit verhaal aan Grassleaves
gaf?" vroeg hij. Ilij geloofde zeker, dat
men het daar zonder betaling wel zou
aannemen.
„Gewoonlijk mag ik niet betalen voor
het verhaal verschenen is," zei Birdsall,
„maar voor jou zou ik een uitzondering
maken. Als je de verandering aanbrengt,
die ik voorstelde rru'sschien kun je het
nog beter doen dan zal ik je dadelijk
vijf en twintig dollars geven." Ilij lachte
weer. „Zijn wo het eens?"
„Ik ik zal nog wel eens! zietn," sta
melde Parsons. Vijf en twintig dollars! liet
zou een uitkomst voor hem zijn vocd-
Burirem. Weth. Beer. Ontv.
Dordrecht 4500 3000 3500 2800
Leeuwarden -1500 2700 3500 2200
Vllertogenb. 3500 2400 3000 4125
Delft 4000 2400 3000 2500
Zwolle 3500 2-100 3000 2700
Schiedam 3500 3000 3000 2S00
Gouda 3500 2100 3000 2200
Alkmaar 3000 1500 3000 2100
Middelburg 2500 2000 2500 2500
Voor deze plaatsen worden nu do totalen
hieronder gegeven, waarbij wij tevens ntin-
tcekenen horweel iedere ziel van de bedoelde
gemeenten (gerekend nnnr 1903) gemiddeld
te dragon hoeft in do salarissen van zijn
burgemeester, wethouders, gomeente-secie-
btris en gemeente ontvanger.
totaal per hoofd dei-
bevolking (in eenten)
Gum. 19,400 27.4
Ilanrl. 20,500 29.9
Arnh. 17,900 29.9
Nijm. 13,900 29.1
Dordt 133100 32.—
Leeuw. 12,900 38.-
's-Tïertog. 13,025 39.G
Delft 11.900 30.0
Zwolle U.fiOO 30.2
Schied. 12.300 44.—
Gouda „11.100 47.1
Alkm. 9900 50.9
Middelh. 9500 4 9.!
Groningen draagt zijn dngelijksch bestuur
dus bet gemakkelijkst, de kleinere steden
veel mooielijker. Alkmaar, dat pas nl deze
functionarissen heeft „opgeslagen", liet
/.w:mr=t. Opmeiking verdient nog, dat be
halve Alkmaar ook Leeuwarden (met ƒ1000)
en Zwolle (mot 500) dit jaar het tracte-
mont van den burgemeester verhoogd heb
ben. Ook is liet opvallend dat er zoo wei
nig variatie is in de salarissen der secre
tarissen, terwijl daarentegen de ontvangers
zooveel mogelijk variatie hebben.
Een volgenden keer meer.
NEDERLANDERS IN AMERIKA.
JIun&ey's Magazine geeft een beschou
wing over de Nederlanders) in Amerika.
Het vertelt daarin, dat er op dit oogenblik
meer dan honderd duizend Nederlanders
in Amerika w-onen. Etr zijn gehcfelo sjo
elen door hen bevolkt. Met elkaar zijn ze tal
rijk genoeg om zeventien weekbladen te
doen beslaan en verscheidene honderden
kerken te bezi tten.
Er heeft altijd een goede verstandhou
ding bestaan tusschen Nederland en Ame
rika, maar dit is v-oerat in de laatste ja
ren het geval. De Holland-Amerika-lijn
vervoerde verleden jaar vijftien duizend
passagiers.
Nederland ia een zectr rijk land een
land waar de burgerman meer of minder
kapitalist is; en in honderden Nederland-
schc effectentrommels tiggen aardige hoe
veelheden Amerikaanschc papieren. Am
sterdam koopt meer Amerikaanschc pa
pieren dan oenige andere stad, Londen
niet uitgezonderd.
De Nederlanders koopen veel Ameriknan-
scho waren, meer dan de Amerikanen van
de Nederlanders. Zij koopen diamanten, ta
bak, haring en bloembollen. Maar vooral
toonen ze lmn achting voor Nederland
door de grootste prijzen te betalen voor
de werken 'der kunstenaars.
Nadat hij eenige van de voornaamste
Amerikanen van NederIandsche afkomst,
waaronder in de eerste plaats natuurlijk
Roosevelt, heeft opgenoemd, betreurt de
schrijver van het artikel hot, dat nog door
geen Amerikaan is te boek gesteld, wat
de Nederlanders voor Amerika deden. Een
feit is het, dat men in dat land veel ver
schuldigd is aan de Nederlanders uit de
zeventiende eeuw. Juist toen Amerika hei
eerst werd gekoloniseerd, was Holland op
het toppunt van roem. De Nederlanders
waren toen do toongevers in muziek, schil-
sol, een woning, "de kans om vooruit te
komen.
„Kom, denk er am niet langer ovorl"
riep Birdsall. „'t Is onzin om te denken,
dat er iels oneerlijks in steekt. Ik zou je
zoo iets niet vragen. Breng me morgen
ochtend liet verhaal, wil je? Ik zal je da
delijk het geld uitbetalen."
„Ik ik denk, dat ik het doen zal,"
bracht Parsons uit. „U neemt ine niet kwa
lijk."
Het maal was afgeloopen. Ze stonden
beiden op.
„Zoo, ik "wist niet, dat het zoo Iaat was.
Ik moet naar 't kantoor. Je komt dus mor
gen vroeg, Pairsons," zed. Birdsall, en gal
hem do hand tot afscheid.
Parsons volgde hem op "straat. De zon
scheen helderder, de lucht was zachter en
de straat schooner, dan toen hij de1 restau
ratie binnenging.
Ilij ging weer naair zijn kamer en ging
in gedachten het handschrift na. Natuur
lijk dacht liij aan de door Birdsall voor
gestelde verandering. Het was werkelijk
iets heel eenvoudigs.
„Men kan het op die manier geen ad-
vcüteeren noemen," mompelde hij. „Nie
mand zou er iets van vermoeden. Geen
enkele uitgever zou er achter komen. Het
is werkelijk goed bedacht. Die Birdsall js
slim, dat is ontegenzeggelijk waar I En dat
eten was goed! Met vijf en twintig dol
lars zou ik er weer boren op komen."
Hij ging voort met hij zichzelf te rede-
neeren. Langzamerhand vertraagden zich
zijn schreden. Hij werd bleek en hij ver-
dorkuust, architectuur, wetenschap, han
del cn volksontwikkeling. Zo waren de
baanbrekers op bijna ieder gebied van we
tenschap. Zo bezaten de beste hoogescho-
len van Europa. Ze brachten het waar
schijnlijk zoo ver, omdat zc leefden in een
land dat hen tot werken dwong een
land, dat ze aan de baren moesten ont
worstelen.
Men zegt „God schiep de wereld, maar
de Hollanders schiepen Holland." llun
eindelooze strijd tegen de zee maakte hen
oen krachtig volk. Stap voor slap vorm
den zo een beschaving on een rcgcorings-
vorm, die een mortel waren vooroudere
landen. Men z!ou ze de Amerikanen hun
ner dagen kunnen noemen, want zeieer
den liet eerst liet genot van de vrijheid
en eigen weikzaamheid kennen. Ze wa
ren bestand tegen Spanje cn z.elfs tegen
don machtigen Lodewijk N1V van Frank
rijk. Onder Tromp en De Ruylcr versloe
gen zij alle vijandelijke vloten; en gedu
rende oen eeuw cf langer hadden de bur-
geis van Rit kleine huid don wereldhan
del in handen.
Uit dit dappere kleine land kwamen do
eerste kolonisten naai' Amerika. William
Pcnu, de zoon eener Rolteirdainsche moe
der, preekte dikwijls in het Ncdei Inndsch
en schreef de grondwet voor Pennsylva-
nie naar een Nfdorlanilsoh model.
Het is nn bijna drie eeuwen geleden,
dal llemi Hudson Ncderlandsche instel
lingen op Amoriknanschen bodem grond-
veslLe. Spoedig daarna deed Minuit zijn
inkoop van Manhnüan voor vier en twin
tig dolkus niet in geld, maar in klec-
ren on sieraden Vijftig jaarlang negeerden
de Nederlanders in de streek aan de Hud
son rivier van Bicu kelen (llrooklin) tot
Beverwijk (Albany). Ze wairen allen groo-
te landeigenaars, die zich niet door de
Engelsehen lieten verjagen.
De Ncdei lander, wiens naam het meest
bekend is geworden, was Jan Aortscn van
der Bilt, wiens boerderij in Brooklin lag.
Tweehonderd jaar lang werd geen zij
ner familieleden bekend. Toen kwam Cor
nelius Yandcrbilt, de zoon van een ar
men hoer, duo do grootste der Amerikaan
schc spoorwogkoniugen werd, en zeventig
millïoeu dollars aan zijn erfgenamen naliet.
Hij was een werkman, geen speculant. Hij
had kunnen zeggen„lk vond barges en
ik liet stoomschepen achter; ik vond di
ligences cn bracht spoorwegen in de plaats.
Terwijl anderen beraadslaagden, voorzag
hij de Oostelijke Staten van vervoermid
delen. Het fortuin, dal hij naliet, is zoo
toegenomen, dat de naam Vandcrbilt ge
lijk staat met grooten rijkdom. De zooge
naamde Vandorhilt-spoonvegen beslaan op
'L oogenblik twee cn twintig duizend mij
ten met een kapitaal van elfhonderd mil-
lioen meer dan het negende deel van
alle spoorwegen der Vereenigde Staten
bijeen.
Toep men in Europa hoorde van de
Amerikaanschc omwenteling, kwamen de
Nederlanders het eerst de Amerikanen te
hulp. Holland gaf hun geld c-n manschap
pen. Nog beier, het heeft het sterkste be
toog veischaft ten gunste van een eigen
regeering. „In liefde voor de vrijheid, en
dapperheid voor de vetdediging daarvan
is Holland ons grootq voorbeeld geweest,"
zei Franklin, De vi-ar eerste presidenten
waren leerlingen van den bekwamen pro
fessor Luzac te Leiden en waren hem al
tijd dankbaar voor zijn onderwijs. Zooals
George Washington later aan Lnzac schreef:
„Amerika heeft de grootste verplichting
aan de geschriften van mannen als li."
De invloed van die eerste Nederlanders
is nog gemakkelijk na te gaan. Verschei
dene woorden zijn aan hun taal ontleend.
Zij leerden het gebruik van windmolens.
Amerikaanschc paardentuigen, rijtuigen
ploegen en munten werden naar Nedei-
landsch model gemaakt.
In New-York vooral kan het spoor der
Nederlanders nooit worden uitgcwischt.
gat het maal dat hij genoten had. Dat wil
zeggen zijn geest vergat liet; zijn maag
was nog dankbaar.
Dat voorstel om een verhaal, dat als
reclame bedoeld was, aan een niets kwaads
vermoedend uitgever te verkoopen, was niet
heel mooi. Het was niet heel eerlijk. Maar
„Koml Iemand anders zal het doen, als
ik hot niet doe," sprak Parsons bij zich
zelf. „Ik hoef liet later nooit weer te doen,
als ik er geen lust iin heb. Vijf en twintig
dollars, 't is geen kleinigheid."
Ilij klom afgemat zijn Imp wear op. Een
Italiaansche jongen liep van de eene ka-
mor naar de andere en probeerde er se
ringen te verkoopen do eerste lente
bloemen, die in New-York komen. Dildeed
hem denken aan het boschjc thuis. Ze zou
den nu bloeien.
„Ben cn Alary zouden blij zijn als zc
mij zagen," dacht hij.
Maar hij ging vooir zijn tafel zitten, open
de het handschrift, vond de bedoelde plaats
en nam zijn pen, op. Hot was gemakke
lijk genoeg te veranderen. Het zou niet
eens een sloulig aanzien geven aan zijn
work. Maair toch
(Eenigo minuien zat hij met de pen in
de hand. Toen begon hij de tekst te ver
anderen. Nu cn dan hield hij op en dwaal
de hij af. Toen het klaar was, waren cr
twee bladzijden mot veranderingen. In an
dere omslfindighcdcn zou hij er niet om
gegeven hebben, maar nu was hij bang,
dat de uitgever van Grassleaves iels zou
vermoeden.
Hij schreef de twee bladen dus over, en
Haarlem zal altijd Haarlem blijven cnGou.
verneuTs-eiland zal steeds herinneren aan
Wouter van Twillcr, die hel van de ln.
(lianen kocht.
Zoowel in de dagen der kolonisatie als
in dezen tijd hebben de Nederlanders een
goed voorbeeld gegeven aan do Amerika
nen. Waar zij zijn, geven zij slevigte èn
soliditeit aan hel mnalschappelijk gebornv
Ze nemen het leven ernstig op en vojmoii
oen tegenwicht tegen de gevaarlijke nel-
ging der Amerikanen om alleen aan )M.|.
tegenwoordige te denken.
In vel belangrijke opzichten-kan Ne
derland liet best die eigenschappen toe-
non, die onlslaan door ervaring en waarin
oen jong land tekort komt. De beide vol-
keien bobben elkaar noodig. Ze zijn aan
elkaar verbonden door lum liefde voorde
kunst en nijverheid, die in tijd van vrede
beoefend kunnen worden; cn het is den
schrijver aangenaam aan het feil te her
inneren, dat het nieuwe Vredespaleis, dat
in den Haag gebouwd zal worden, de gift
is van een Amerikaansch burger.
DE MIERENLEEUW.
leder heeft 'szomen-s wel eens opdio
gen zandigen bosehgroml trechtervormige
openingen gezien, die door haar regelma
tigheid verraden, dat ze niet doorliet loc-
val zijn ontslaan! Zc zijn dan ookbewcikl
door een klein dier, den mie ren leeuw.
Men kan gemakkelijk zien, dat die kui
len bewoond zijn. on hoe de bezitter er
uitzJet, men hoeft daarvoor hot zand slechts
weg te nemen, of nog beter weg te blazen
Alen ziet dan weldra, een grauw diertje,
ter grootte van een erwt, ijverig bezig, om
weer in bot zand te komen en zich nan
onze blikken te onttrekken.
Het diertje is niet mooi. Aam een plomp
borstelig behaard gramv lichaam, zit een
niet minder plompe kop mot twee uitste
kende kaken. De pooten, vooral de achter-
poolen, zijn zwak en schijnen nauwelijks
in slaat om het lichaam 'te dragen, veel
minder om snel aaneen te kunnen loepen
Het dier beweegt zich achteruit. Bijhel
graven van een nieuwen kuil maakt liet
eerst oen kring in het. wceke zand. Dan
mankt het evenwijdig aan den eersten steeds
nieuwe kringen, waarbij hot zich altijd
door het uitgegraven zand op den kop
laadt, om het met een fcrachtigen mik over
den rand de.r opening weg te gooien. Met
kleinere steentjes wordt op dezelfde ma
nier gehandeld, grootoie worden met veel
moeite en volharding naar buiten gerold
Het goheele werk neemt uren in beslag
en dwingt hel dier dikwijls uit te rusten.
Als hij druk 'aan 't werk is, veroorzaakt
hij een aanhoudenden zand regen. Einde
lijk worden de wanden aan de binnenzijde
der opening glad gemaakt. Dan gaat "liet
dier cr tot a:ui do kaken in liggen en
rusl van zijn zvvaxen arbeid uit.
Komt nu een mier aanloopen, dan valt
die dikwijls in de baast in de opening;
wil ze aan den andoren kant weer naar
boven klimmen clan voelt ze liet zand on
der zich wegzakken. Vergeefs mat ze zich
af om uit do val te komen. Telkens als
ze den rand nadert, valt or 'it «androgen op
haar neer, die haar naar omlaag sleurt,
tot ze eindelijk den strijd moede zich met
het zand laat vallen. Beneden wordt ze
door twee kaken ontvangen, die linear aan
grijpen, uitzuigen en niet ophouden, voor
ca- niels dan de droge chitimehuid is over
gebleven. Deze werpt de toovm na zijn
maaltijd over don rand van rlen trechter,
verbergt (1e sporen van den strijd en wacht
op nieuwe buit.
'Op droge zonnige dagen vindt dc mie
renleeuw voedsel in overvloed. Maarniet
slecht weer liclpt hem zijn kunstige ivo
ning niet; dan gaan weinig in sekten wan
delen, cn valt cr al eens een in den kuil,
dan weet het er wel weer uit to komen.
Op zulke dagen lijdt dc mierenleeuw (lus
honger. Den winter brengt hij slapende
door.
legde ze op hun plaats Nu zou niemand
iets vermoeden.
„Vermoeden!" Parsons zuchtte, ,,'t k
een I ooi ij k-e streek," mompelde hij. Toen
bleef hij - langen tijd in het donker zitten,
om het uit te voelden.
'sMorgens viroeg ging Parsons naar zijn
huisgenoot „Ik ga een poosje naar huis,"
vertelde hij hem. „Ik ga eens een vacant ie
nemen, als beL voorjaar konvt, krijg ik
lusl er uit te gaan."
„Gelukkige drommel," riep de hardwer
kende schilder, tot wien hij gesproken had.
„Ik wou, dat ik evenveel succes had ni°t
mijn schilderijen, als jij met je verhalen,
Parsons."
Parsons liet twee brieven achter, een
voor den huisbaas, om hem te vertellen,
dat hij hem zoo gauw mogelijk zou be
talen, de ander voor Birdsall.
Deze las: „"Waarde beer, lk moet uw
vriendelijk aanbod van gister weigeren,
daar ik vandaag wat vncanliie ga nemen
cn misschien niet gauw terugkom."
„Dat is net wat voor zoo'n onafhanke
lijk schrijver," mompelde Birdsall. „D'e
vent verdient zeker veel gold."
Dien avond leunde een jonge man over
een boerenhek.
„Je ziet er eerlijk uit," antwoordde de
boer op Parsons verzoek. „Kom maar bin
nen on help ons morgenochtend houthak
ken, clan zul je een bed hebbenen avond
eten on morgen een ontbijt. AIool jc DOS
ver?"
„Ik ga naar huis," zei Pairsons.
