gr" laargang
Zondag 21 Juli 190?.
No. 12442
Berde Blad.
Tegen de open deur.
Deze courant verschijnt d a g e 1 ij k s, met uitzonderm van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaal: Voor Schiedam en VIaaru.ngcn 1.25.Franco
per post fl. 1.65.
Prijs per weck: Voor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummeer moeten des middags vóór een
nar aan het bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lange Haven No. 141 (hoek Korte Haven.)
Prijs der Advertentiën: Van 1—6 regels fl. 0.92; iedere regel meer
15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zjj
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gTatis aan het Bureau te bekomen,
In de nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
van 40 ceoife per advertentie, hij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon
voor de Redactie No. 123.
voor de Administratie No. 103.
ENGELSCÏIE BRIEVEN.
(Van onzen Londensohen medewerker.)
i Londen, 15 Juli 1907.
CXI.
DE "DAGERAAD DER VACANTIE.
Do „season" loopt op zijn einde en als
idles ging zooals wij liet gewoon waren,
dan zou over een maand het. Lagerhuis
zijn zitifchig'en opbellen. Zaterdag zag men
het eerste toeken van hel „season" einde,
door heel Londen, want hoewel zoowat de
hoele weck de eriekat-match tusschen do
kostschool jongens van Elou en die van
Harrow Werd gespeeld, was het .eerst Za
terdag! mooi weer en kwamen toen eerst
de mooie meisjes met de mooie toiletjes
voor den dag. Da vorige dagen waren ze
wel thuis moeten blijven, zoo guur en
koud was het en die er nog heengingen,
zag men in do eigenaardige vereeniging
van netddoek cn bont! Deze wedstrijd is
de laatste belangrijke in het rijk van de
Sport gedurende den Season.
In het, rijk van de wetenschap is nu
ook over het algemeen het einde dor exa
mens aangebroken en over eon dag of veer
tien weten de 'jongtelui of ze hun diploma
zullen krijgen of niet. Van allo kanten
hoort men over reisplannen spreken, die
eerst in. wanhoop, om. het slechte weer, al
half waren opgegeven. liet heen- cn weer
trekken van het Koninklijk gezin loopt nu
ook op zijrx einde en spoedig zal de ko
ning wel in Mantenbad en de koningin in
Kopenhagen zijn.
Zooals alle jaren hoort men allerlei ver
halen uit do groote wereld, over dingen,
die daar hebben plaats gevonden. Het amu
santste verhaal is van 't jaar wel, dat,
toen de koning de receptie opzocht door
den hertog van Westminster in da ons stads-
paleis, Gros verier llouse, gegeven, de ko
ning daar aankwam cn do hertog er niet
was. De verklaring van dit verzuim van
de zijde van den jeugdigen gastheer heel,
dat zijn kamerdienaar do korte kuitbroek
zijns hertogelijken meesters nergens kon
vinden en deze dus zijn toilet niet kon
voltooien. Op diezelfde receptie is de zus
ter des koning^, prinses Ifelenc van Slees-
wijk llolstein, ook Wel genaamd prinses
Chris liaan, van een estrade gevallen, ge
lukkig zonder dat de vrij gezette dame zich
bezeerde. Zoo kunnen intusscfien demen-
schen do dingen tegen! oopen.
Dat schijnt dc jonge Hertog van Rich
mond ook tic vinden, want die is een pro
ces 'tegen den minister van financiën be
gonnen over de successierechten, welke
deze van hein vordert. Die zaak zelve is
nu niet'boel belangwekkend, doch Wol is
dat het geval met dc wijze waarop dïe
hertogen een deel van hun vermogen kre
gen. lien der voorvaders van onzen her
tog stond namelijk nogal in do gunst bij
koningin Elizabeth, die hem het recht gaf
een zekeren tol te heffen van alle steen
kool, "die Londen werd bwmengovoeid. In
die dagen van Queu Bcss bedroeg die tol
een honderd of wat ponden sterling 'sjaars
en dus was hot niet zoo erg. Toch, inden
loop der eeuwen is het kolcnverbriuk! 5u
Londen zoo kras toegenomen, dat op het
laatst de "hertogen van Richmond alleen
daaruit een inkomen van 2J/2 ton gouds
hadden. Do stad had hen namelijk legen
een jaarlijksohc uitk'eering van dat bedrag
bet tolrecht afgekocht. Toon nu evenwel
de Londensche Ctraafscliapsraad, 20 jaar
geleden liet geldelijk beheer van GrooL-
Londen in handen kreeg, kwam men tot
de slotsom, dat het wensoholijker was ook
dat jaargeld maar af te lcoopcn en naeenige
onderhandelingen werd men het eens over
de afkoopsom, dito de kleinigheid Van 7i/i
nüllioen gulden bedroeg, een kapitaal dat
voor de familie door afzonderlijke „trus
tees" of curatoren wordt 'beheerd.
Dit herinnert mij aan een veel dwazer
afkoop. De hertogen, van St. Albans zijn
namelijk erfelijke Groot-Valkeniers, een be
trekking waarvoor ze natuurlijk' volstrekt
niets te 'doen hebben, al sedert wie weet
hoe lang. Toch kregen ze daarvoor een
tractement Van zoowat f 11.000 's jaars. Dat
is hen, nu, ook zoowat 20 jaar geleden, af
gekocht voor 3 ton gouds. Ook dat k'api
taal wordt voor hen "beheerd, daar het
evenmin als oen pensioen mag vervreemd
worden en in do familie moot blijven. Er
zijn tallooze zaken van dien aard. De her
tog Van Marlborough en die van Welling
ton hebben bijvoorbeeld indertijd landgoe
deren ten geschenke gekregen van Souve-
xöitt of Staat en ook die landgoederen kun
nen zo niet verkoop en. Vaak is dat heel
lastig, want het onderhoud "kost dikwijls
schatten en geen van beid.e hertogen zijn
rijk, hoewel de eerstgenoemde een rijke
Amerikaansche heeft getrouwd,.
Zoo is jjiet ook de gewoonte, Wanneer
iemand in 'den adelstand wordt verheven
voor hem een zeker kapitaal te laten vast
zetten, („to endof the title", heet dit).
Dat kapitaal mag niet aangesproken wor
den. Ik heb wel eens gehoord, "dat lord
North oliflc,. de eigenaar van dc „Daily
Mail", toen hij van Alfred Harmswortli tot
baron werd verheven, ruim 31/2 millioen
grilden op die wijze heeft moeten vastzet
ten. Als het waar is, verbaast het me niet,
want de „Daily Ma.il" kan dit hesf dra
gen. In elk geval verklaart dit grootendecls
hoe hot komt, dat de Engelsche aclol zoo
rijk on dus zoo machtig blijft. De Fran-
sche Revolutie heeft er in dat land zeer
korte metten mee gemaakt, "doch hier zul
len die toestanden nog wel eenlge eeuwen
blijven bestaan, en dit bezit in de doode
hand zijn. invloed op de Britsche samen
leving en ook op den Britschen Staat doen
gelden.
Na al die ouderwetsche 'dingen mag ik
wol op Wat zeer rneuwerwetsch komen,
namelijk op Tiet ovaal biljart, dat hierin
gebruik wordt gebracht. Zooals men weet,
is de kunst van biljarten ontaard in een.
kunstje, den „ankerstoot", die daarin be
staat, dat men -do ballen zoo 'dicht bij
elkaar houdt, clat men aldoor dezelfde ca
rambole kan maken. Een biijartkampioen
had hot gebracht tot bijna 500.000 caram-
holen, zonder af te komen, en hij speelde
daarover zoowat 5 weken, liet verveelde
op het laatst iedereen en ten slotte hem
zelf ook. Om aan zulk idioot, spelen nu
een einde te maken, heeft men een ovaal
biljart gemaakt, dat nu de zonderlingste
stootcn veroorzaakt. E011 groot-biljartspe
ler klaagde mij zijn nood over hef. nieuwe
ding. Hij kon haast geen enkel effect goed
berekenen en al do biljartkennis, die men
in 100 jaren bad opgezameld, is, naar hij
zcide, nu verloren. Men kan nu geheel van
voren af aan beginnen en mag het eigen
lijk geen biljarten noemen, het. is een an
der spel en moet dus ook maar eon an
deren naam dragen. De vriend van de
500.000 caramboles had liet ten minste op
het nieuwe biljart niet verder gebracht dan
tot een serie van 30, terwijl hij en zijn
tegenpartij samen in anderhalf uur niet
meer dim '400 punten hadden kunnen ma
ken. Wel een geweldig verschil dus cn
niet zoo'n ijzingwekkend vervelende vex-
tooning.
Ten slotte raad ik mijn laudgenoolen, die
dezer dagen Londen mochten bezoeken bij
Tooth, 175 "New Bond Street, het nieuwe
schilderij van Alma Tadcma te gaan zien
Het is, naar kenners verzekeren, liet beste
dat hij ooit gemaakt heeft en wie zijn
kunstopvatting bewondert, kan daar zeker
wan genieten. Het stelt een uitvoering voor
in hot Colosseum, onder Septimus Seve
rus en is zoo schitterend van kleur, zoo
keurig Van uitvoering, als ik zelden he(b
gezien.
In Duitschland is in den laatstcn tijd
liicr en daar een bewoging op te merken
die zeer zeker ook in hot buitenland wel
de aandacht zal trekken cn veelal bijval
zal vinden een beweging togen de on
beperkte openbaarheid van de strafrechts
bedoeling.
Dat er niets vcrdachts-politieks achter
deze beweging steekt, blijkt wel daaruit;
dal vogels van zeer diverse politieke plui
mago zich daarover hebben laten hooren
Geen wonder, dat deze critici bot niet met
elkaar eens zijn en dat zij, hoe eenstemmig
ook bij hot diagnostiseeren van het kwaad,
zeer veelstemmig worden bij het opgeven
van de middelen om het te verhelpen.
Als dat kwaad wordt dan het volgende
aangewezen.
I. Bij openbare behandeling van straf
zaken worden vaak vroegere straffen van
beklaagden opgerakeld, die niet zelden veel
pijnlijker voor den beklaagde zijn, dan do
in behandeling zijnde strafzaak zelve.
II. Getuigen, deskundigen enz. worden
niet voldoende beschermd tegen indiscrete
vragen van verdedigers ol openbaar minis
terie over particuliere omstandigheden, over
hun vroeger leven enz.
III. De openbaarheid leidt tot een on
gezonde belangstelling van het publiek in
cnsatieprocessen, die grooter wordt naar
mate de dagbladpers zich uitbreidt.
IV". Het gewone publiek van de terecht
zittingen bestaat voor een deel uit allerlei
slechte elementen, welke in de rechtszaal
ele handigheidjes en methodes tot het ple
gen van misdaden on tot het ontkomen
aan de veidiende stral leeren..
Deze feiten behoeven nauwelijks toelich
ting. En hebben de eigenaardige toe
standen in ons land tengevolge, dat deze
gebreken, althans de eerste drie, niet zóó
sterk in het licht treden als veelal in het
buitenland, zij bestaan toch ook bij ons,
terwijl iedereen, die iets met strafproces
sen te maken heeft, de sub IV bedoelde
studenten in hot strafrecht" kent, gelijk
men deze heeren in Duitschland wel eens
noemt.
Overigens zijn van II en III zeer re
cente voorbeelden uit het buitenland te
geven. Zoo is het b.v. bij het geruchtma
kende proces van den Afrikaanschon dr.
Peters vooigekomen, dat een der advoca
ten, met hot doel een voor dr Peters goed
gezinde vrouwelijke getuige rerdacht te
maken, verzocht heelt haar te vragen of
zij niet liefdesbetrekkingen met dr. Peters
gehad had. Het ligt voor de hand dat zulk
een vraag, eenmaal in het' openhaar ge
daan, zelfs wanneer de president der recht
bank haar zou weigeren op zijn beurt te
stollen, onnoemelijk veel kwaad kan doen
en iemand met een goeden naam voor zijn
geheelo leven ongelukkig kan maken. Het
geval is overigens buitengewoon typisch.
Het ligt voor de hand, dat de advocaten,
zoowel als het openbaar ministerie allicht
trachten het gewicht van zekere getuige
nissen te verminderen door den persoon
van den getuige als minwaardig voor te.
stollen. En nu is het natuurlijk wel heel
erg, als dit opzettelijk en tegen beter we
ten in gebeurt, doch hoe licht kan het ook
vanzelf cn zonder zoodanig opzet geschie
den.
Nu is het waarfjHict meeste succes zal
men met deze methode hebben in de lan
den van de jury, waar de juryleden zich
lichter door een plotseling aldus in het
licht gestelde appreciatie van een gegeven
getuige laten leiden, dan elders de bcroeps-
rechtcis. Doch dat de methode ook tegen
over dierocpsrechters toegepast kan wor
den en wordt, ligt voor de hand.
Indien het nog noodig ware, van het
boven sub III gotcekende kwaad een voor
beeld aan te balen, dan zouden wij kunnen
verwijzen naar het Waddington-proces in
Brussel, dat meer op oen groote theater
voorstelling het woord is van een be
kend socialistisch advocaat dan op een
rechtsgeding geleek. Nu is het waar: ook
hier wordt de zaak erger in landen, waar
con jury is. Daar toch hebben de advoca
ten meer aanleiding om allerlei bizonder-
heden op to rakelen cn met allerlei pikan
te intimiteiten op het onbedorven gemoed
der juryleden te werken. Doch dat het ook
in ons land vrij wal ongezonde sensatie
zou wekken als eens in de Ilaagscho rechts
zaal ten aanzien van de Ilaagscho diplo
matieke wereld iets dergelijks gebeurde als
in Brussel is geschied, wie zal het looche
nen? Wie zal durven tegenspreken, dat do
couranten uitvoerige verslagen zouden moe
ten hebben en dat die verslagen door het
publiek zonden worden gespeld.
In elk geval kati men constateeren, dat
in Duitschland deze vier bezwaren vrij al
gemeen gevoeld worden en clat zij ook voor
ons land niet to licht moeten worden ge
teld.
Hoe nu daarin te voorzien?
De fouten sub I en II zijn ook door de
Duitsche regccringscommissie voor do her
ziening van het strafproces met zooveel
woorden aangegeven. Deze commissie stolt
voor, dat de vroegere straffen (als sub I)
alleen zullen genoemd worden, indien een
der in het proces betrokken personen dit
wenscht of de voorzitter het noodig oor
deelt: ook zal dc voorzitter kunnen wei
geren bepaalde vragen aan getuigen enz.
(sub II) te stellen.
Zijn deze maatregelen voldoende?
Veel gelooft men dit in Duitschland niet.
Men wijst er op dat de indirecte gevolgen
van I en If zoo ernstig zijn, clat radicaler
maatregelen noodig zijn. Wil men langza
merhand dc gedeeltelijk uit deze vrees voor
openbaarheid voortkomende schuwheid van
het publiek tegenover den strafrechter
die ook in ons land ter dege bestaat
wegnemen, wil men verhinderen, dat ge
tuigen desnoods een meineed cloen, alleen
maar ,om te ontkomen aan het feit, dat
langvergeten, onaangename incidenten uit
hun vroeger leven weer worden opgera
keld, dan moet men verder gaan en hot
gqyaar, dat zulke vragen gesteld worden,
voorkomen zoo zegt men in Pruisen. Ja
men gaat verder. Rechter van Pfistor te
DaimsLadl trekt de aandacht door een ge
schrift, waarin hij verklaart, dat dc open
baarheid van de strafrechterlijke behande
ling volstrekt niet zoo taboe behoorde te
zijn als zij is. Men kon die openbaarheid
anders regelen, het liet zich heel best den
ken, dat men de openbaarheid ophief, zon
der dat daardoor do rechtspraak slechter
word en de controle van het volk op de
rechtspraak verdween. Men zou de jury
kunnen aanvaarden als geheel passieve
dwarskijkers, uit het publiek gekozen, meri
zou de openbaarheid der vonnissen beter
kunnen waarborgen, dan door ze zooals
nu op te lezen, zóó, dat slechts weinigen
de voorlozing kunnen volgen, en door en
kele daarvan nu en dan in rechtsgeleerde
bladen to publiccoren zegt onze goede
rechter. Mon zou wilde men minder ra
dicaal zijn (en er zonden er zeker in ons
land niet velen gevonden worden, die zoo
maar zonder meer de openbaarheid met
haar veel goede gevolgen ter zijde zouden
willen stellen) ten slotte liet aantal ge
vallen kunnen uitbreiden, waarin do deu
ren gesloten moesten worden en aan de
bij een strafproces betrokkenen een ruime
bevoegdheid kunnen geven, om sluiting van
de deuren to vragen.
Iloe het zij waar een wil is kan men
ook een weg vinden. I11 Duitschland begint
de wil er meer en meer tc komen. De
vraag is nu of ook in Nederland bovenbe
doelde misstanden bestaan en of er aan
leiding is om te overwegen of daartegen iets
gedaan kan worden en zoo ja wat,
zonder direct de al te radicale middelen
van den Darmstiidter rechter toe te passen.
ontvangen." Dat bracht' Bórangers bloed
aan het koken. Hij wendde zioh mei ver
achting van de nieuwe regccring af engaf
al zijn liefde aan den eenigc, die alleen
waard was om Frankrijk te regeeren en
groot te maken. Hij wilde zijn pijlen legen
de nieuwe regeering uitschieten en hij deed
het. In 1821 verscheen Bórangers tweede
liederenverzameling. Daar hij begreep, wat
hem te wachten stond, vroeg hijzelf zijn
ontslag van de universiteit. Zijn nieuwe
liederen vonden nog meer bijval dan de
eerste. Eindelijk, eindelijk had iemand in
dichterlijke taal uitgesproken, wat allen in
hun hart voelden. Elf duizend exemplaren
gingen in de eerste dagen na het verschij
nen van het boekje weg. Toon licL de re
gccring beslag leggen op de rest der op
laag en veroordeelde den dichter wegens
majesteitsschennis tot drie maanden gevall
en 500 francs boete.
ALLERLEI.
DE BEHANGER.
Pierre Jean de Béranger behoorde tot
een verarmde adellijke familie. Zijn groot
vader was kleermaker, zijn vader was eerst
boekdrukker en richIte toen een bankop,
die echter weldra fout ging. De knaap, die
in 17S0 tc Parijs geboren werd, leerde dus
van zijn vroegste jeugd af aan de moei
lijkheden van het leven kennen. MeL een
optimisme, vertrouwend cn vroolijk, ging
hij echter moedig door het leven. Tot aan
zijn veertiende jaar werkte hij hij zijn
grootvader, op zijn achttiende jaar, toen
Napoleons maclil op hel. hoogtepunt was
gestegen, kwam hij bij een boekdrukker in
do leer, en leerde daar eerst goecl lezen
en schrijven, hij, die vijftien jaar later in
zoover tot do grootste süjlkunstenaars van
Frankrijk behooi-de, dat hij hel opgeschroef
de cn pathetische geheel miste! Wel be
hoorden zijn eei'ste dichtwerken nog tot
de oude school, liet waxen comedies en
idyllen, geheel naar het recept van de oude
overlevering vervaardigd. Napoleons broer
Luciên, die voor dichter doorging, kreeg
die onder hot oog cn droeg het eerbewijs,
dat de akademie hem .verleend had, aan
den jongen Béranger over. Dat was de
eerste stap. Den tweeden deed de dichter
zelf, toen hij in 1S09 een betrekking aan
nam bij de universiteit op een jaargeld
van 1000, latex vim 1200 frs. Hij was nu
29 jaar geworden, zonder dat hij zich met
zijn gedichten aan de overlevering had
onttrokken. In 1810 kwam opeens Bóran
gers genie aan het licht. Dc jaren van
18101814 zijn dc vruchtbaarste van zijn
leven geweest. De ge'dicliten, die toen ont
stonden, zijn ook vrij van politieke satire,
ze spreken alleen van liefde, vroolijkheid,
vreugde en wijn. Toen ze in 1815 ver
schonen werdeir ze algemeen toegejuicht.
Weinige dagen later hoorde men ze overal
op straat zingen en fluiten. Béranger-
naam was in aller mond, maar de univer
siteit moest haar beambte wegens zijn
lichtzinnige liederen onder handen nemen.
Onderwijl was de slag1 bij Waterloo ge
leverd. De reus Napoleon was naar een
eiland in den verren Oceaan verbannen
en Bodewijk XVIII, in jicjit.doeken gehuld,
aanschouwde vanaf zijn balkon den pa-
rademarsch der voorbijtrekkende troepen.
Die troepen, waaronder zoo menigeen was,
die de zon van Austerlitz had gezien en
die van het kruis op zijn borst kon zeg
gen „Ik Iieb z ij n Kruis uit z ij n hand'
genisstraf
Geheel Frankrijk was vol van deze fe
dichten, het volk voelde dat iemand ze
gedicht had, die zijn vaderland vurig lief
had. Gccix volk is in den grond zoo va
derlandslievend als het Fransche. Wat Bé
ranger groot gemaakt heeff, is dat hij de
meest nationale dichter is geweest en dat
zijn vaderlandsliefde in de tijden van het
ergste verval niet verminderde, maar in
tegendeel nog hoogcr steeg. Hij deed tonen
van vaderlandsliefde hooren, zooals ze
vóór hem nooit weerklonken hadden. „Ma
ria Stuarts afscheid van Frankrijk" en „De
zwaluwen" behooren tot hot schoonste en
aangrijpendste wat de vaderlandsche dicht
kunst van oen volk ooit heeft voortgebracht.
In 1828 verscheen Bórangers laatste lie
derenverzameling, daarna gaf hij niets
meer uit. Hij was in 1828 weer meteenige
maanden gevangenis gestraft, daardoor is
hij er misschien toe gekomen verder te
zwijgen. Men deed alles om zijn gunst te
winnen, wilde hom tot lid van de akademie
maken, wilde hem het kruis van het le
gioen van eer geven, maar hij sloeg alles
af. Hij had in 1833 al zijn liederen afge
staan aan zijn uitgever voor een uitkeering
van 8000 francs "sjaars en daar van leefde
hij tevreden tot aan zijn dood.
Natuurlijkheid, dat was in Bórangers le
ven en zijn werken de grondtoon. J lij be
kommerde zich weinig om al het uiterlijke
en do letterkundige strijdvragen van zijn
lijd. Hij was zich zelf genoeg; waar hij
den polsslag van het hart niet voelde, nam
hij geen aandeel aan de dingen. Open cn
eerlijk, groot in ieder opzicht ging hij door
het leven. Als vijand van iedere gekun
steldheid, viel het hem gemakkelijk het
gevoel van zijn volk to treffen. Hij noemde
de dingen bij hun naam en omschreef ze
niet, zoodal hij altijd zeker was van den
indruk op zijn toehoorders. Karakteristiek'
voor zijn gehcele leven cn dichten is de
anekdote, volgens welke hij eens een lid
van de akademie antwoordde op zijn vraag:
„Hoe zou "u in dichterlijke taal de zee
noemen?" „De zee, natuurlijk." „Dus Nep-
tunus, Thetis en Amphitrite geelt u geheel
op?" „Geheel en all"
De modernen kunnen tegenover Béranger
er zioh niet op beroemen, dat ze de grenzen
der dichterlijke uitdrukking verruimd heb
ben. Do man, dien inexx tegen zijn wil op
staatskosten en met do eer van een maar
schalk van Frankrijk op het kerkhof Pèro
Lachaise begraven heeft, was d,e modernste
van allen. De vraag, waarom dit zoo was,
is gemakkelijk te beantwoordenomdat hij
een echt dichter was. Echte poëzie blijft
eeuwig jong en eeuwig nieuw in alle tij
den.
HET GOUD VAN IIET NOORDEN.
Sedert duizenden jaren reeds is het barn
steen den menschen bekend, en altijd is
men verlangend' geweest do vraag naar
zijn ontstaan te kunnen beantwoord'en. Men
weet dal het uit een harssoorl. uit het
tertiaire tijdperk is ontslaan, maar den
juisfen boom, die dit hars leverde, heelt
men nog niet kunnen bepalen. De gewel
dige wouden van Oezo konifeeren, die vooi"-
namelijk het tegenwoordige Sanxland be
dekten, zullen in die oude tijden aan deze
streek een zeer romantisch karakter heb
ben verleend'. Maar over deze heerlijkheid
van een spiookjesachfcigen tijd', brak de
ijzige gletscherstroom van het ijstijdperk
heen, dïe de barns teen wouden langzamer
hand' deed uitsterven en ze daarna be
groef. Zoo kwam deze soort liars in, zijn
d'onkere bergplaats, de karakteristieke
„blauwe" aarde, waarin, het. nu nog rust.
In vroegere tijden bepaalde men zich
er toe, het voor de hand
liggende
ham-
SCHIEDAMSCHE COURAN
ffo-
