voor"1)Ime"s.
ALLERLEI.
VOOR KINDEREN.
klassen worden i) verschillende pinnies (vim
-0, 24, 42. tU en -IS cunt) ingesteld.
Uit de h e taal d e p r e m i e s wordt, mt
de ouderdomsrente berekend en wel zoo, tint
i!e rente beslaat uit oen grondslag on een
verhooging. De grondslag is (in lie! kort)
het, bedrag, dat wordt gevonden als men het
è-15 voinl van lief gezamenlijk bedrag der
betaalde pivnrièn dieelt door liet aantal we
ken, dal do verzekering geduurd heeftDe
verhooging bedraagt 15 ten honderd van
het totaal bedrag der betaalde premiën.
Alen Iieel't echter geen recht op ouderdoms
rente indien men niet. èn 65 iunr is èn een
wachttijd heeft vervuld, die 1218 invmie-
wvkcn bedraagt,
De weduwe heeft in het algemeen ook
recht, op weduwenrente, indien zij bij liet
overlijden van baar echtgenoot den leeftijd
van '05 jaar bereikt heeft of indien zij na
dar, overlijden dien leeftijd bereikt. De we
duwenrente bedraagt LO-1 gulden oer jaar.
Deze kan eventueel komen hij de rente, die
de vrouw wegens eigen premiebetaling lit eft.
Om rente te genieten behoort zij ge
trouwd te zijn voordat, haar echtgenoot
was, niet. \an tafel en bed gescheiden te zijn
en niet. een nieuw huwelijk aan te gaan.
Particuliere maatschappijen zullen niet
naast, de onderdonisrentebank kunnen optre
den. Deze Rank beslist in kwestiouse geval
len in vele gevallen bestaat van die beslis
sing beroep op de (bekende) raden van be
roep en in hoogste ressort op den cent ruien
raad van beroep.
Dit, zijn, zeer in liet kort de hoofd
lijnen van liet ontwerp. De details over het
routekaart- en plakzegel-systeom, over den
rol, die do district skiassen en d>' posterijen
zullen vervuilen, geven wij thans niet om
niet. de aandacht af te leiden van de hoofd
zaak. Trouwens ten aanzien van de bizonder-
heden is zoo enorm veel tot. in kleinigheden
in deze wet geregeld, dat het voor anderen
dan do ontwerfiers der wet bijna onmogelijk
is zich daarvan nu reeds een beeld te vor
men iets waarvan de ontwerpers zich
trouwens blijkens de memorie van toelichting
zeiven bewust toonen.
CHARLES DICKENS ALS SPELER.
De beroemde romanschrijver Charles D/io-
ke.ns bad hel in zijn jengel alles behalve
rooskleurig. Zijn vader, een onpraelisoh,
lichtzinnig zakenman, zat. incest in de gij
zeling, en zijn moeder was niet in staat
hem en de andere kinderen voldoende te
voeden. Daarom moest hij reeds als kleine
jongen door handenarbeid tot het levens
onderhoud der zijnen bijdragen. Hij werd
daarom naar een fabriek gezonden, waar
hij een shilling daags verdiende. Hier leerde
hij een anderen knaap, Robert Fargin, ken
nen. die naast hem werkte.
Doch deze bittere lijdenstijd was einde
lijk voor Dickens voorbij en hij kon weer
een school bezoeken. Daarna werkte hij
als verslaggever voor couranten, maakte
later zijn „Schetsen", cn gaf in het jaar
1836 den met zooveel succes bekroonden
roman „Santnel Pickwick" uit, waardoor
hij plotseling een der meest gelezen en ge
sderde schrijvers van Engeland werd.
Destijds was in St. Jamesstreet le Lon
den hef. prachtige paleis van de zooge
naamde Crockfordeiub gebouwd, een speel
hol van de voornaamste soort, genoemd
naar haar stichter Croekford, oen voorma-
ilgen rijken vischhandeiaar. Om er studie
ie kunnen maken, wensclde Dickens deze
speelciub eens te bezoeken, liet viel hom
niet moeilijk zich een entrcekaart voor de
club te verschaffen, en hij ging er op ze
keren avond heen. In de schitterend ver
lichte vestibule van hei. speel paleis werd
hij door 'n rijkgekleeden porfier ontvangen.
,,\Vat zie ik, ben jij het. Bob!" riep dc
romanschrijver verbaasd, toen hij zijn vroe
ger kameraadje uit de fabriek herkende.
„Jawel, Charley, ik beu hier als por
tier aangesteld."
maan kwam op, haar zilver licht drong
door het dikke gebladerte der btsomen
rondom hen, en zij konden in eikaars oogeu
en harten lezen. Plotseling dee i cn ge
luid, eerst veraf, toen dirhUiij, lam bei
den opschrikken. Het volgende oog-nbük
kwamen er uit liet struikgewas een aantal
spookachtige honden te voorschijn, g.-volgfl
door een grooten, afschuwelijk mtzieudon
man, als jager gekleed, mrt een lange sjerp,
die hem over de schouders hing. Cede
rende een oogenbiik stond liij rtii mi keek
hen aan; toen sprong hij, luid gillend,
vooruit, en zijn handen uiHiekkerid, om
eenige den weg veispcrrende blaren opzij
te duwen, verdween hij LttSschen de hoo
rnen en was niet meer to zien. -Mei een
doordringende kreet van: „Le grand
Von curl" wierp Bertha zich in Charlie's
armen, in haar angst zicli siijf tegen hein
aandringend.
Hij kende dc legende van de „Jager van
Foiitameblean", maar had het tot nu toe
slechts als een sprookje beschouwd;maar
nu had hij het met zijn eigen oogen ge
zien, en was Berths, niet in zijn armen?
Hoe hulpbehoevend was zij nu in haar
grooten angst. Hij had diep medelijden mot
haar eri drukte haar nog vaster tegen zich
aan, en zijn hoofd buigend, ontmoetten
zijn lippen de hare.
..Bertha, Bertha, mijn lieveling, ik heb je
lief, ma chériol 0. zeg dat jij mij ook
bemint! Word mijn vrouwtje!" mompelde
hij. „Beloof me dat, Bertha!"
In dien tussehentijd had liet overige ge
selschap den grooten weg bereikt, en haastte
„En het gaat je goed?"
„Heel goed; maar wal kom je hier doen?*'
„Ik wilde liet leven in deze inrichting
wat meer van nabij loom» kennen."
„Luister eens," fluDteide vertrouwelijk
Bob Faigut, terwijl hij voorzichtig omkeek,
„doe hot liever niet! Ba niei naar binnen I
Laai je door mij waai schuwen: noem je
boenen under je arm en maak dat je weg
komt! llel is weliswaar niet in hei be.
lang van mijn lieer ais ik zoo tegen ju
spreek, maar je bent de vriend uit mijn
jeugd uit de fabriek, en daarom reken ik
het mij lol plicht je te waarschuwen. Ik
/.eg je, je wordt daar hitmen geplukt, dat
liet ecu aard heeft."
„Hartelijk dank voor je welgemeende waart
sohuwiing. Bob," sprak Dickens lachend;
„maai- toch kan ik aam je goeden raad
geen gevolg geven. Ik moei. om bizondeie
redenen dit- établissement nauwkeurig in
oogcnschouw nemen. Slim kan hei niet
worden, want ik heb maar lien poml bij
me gestoken. Als ik die verlies, is bet nog
zoo heel ei-g niet, want ik ben niet meer
zoo al will bij kas. nis destijds, toen we
samen op de fabriek waren."
In de speelholen bevonden z'eii vele
elegant gekierde lire ten. Sommigen van hen
kenden den jongen romanschrijver en knik
ten hem vluchtig toe. zonder zich even
wei door zijn verschijnen in het spel te
laten sloren.
Do leider van liet geheel, do oude heer
Crocikford. dia er met zijn grijze haren
als een volmaakt gentleman uitzag, wife
zelf aanwezig. 11 ij wisselde enkele blikken
met de croupiers.
Alvorens zijn gel nik le beproeven, keek
Dickens een poosje naar hel spei, en zette
toen vijf pond op een kaart. Hij won, liet
staan en won weer, daarna nog een paar
keer.
Toen hij heen ging, vond hij bij den uit
gang weer den vriend uit zijn jeugd.
„Zoo," sprak zacht de in de geheimen
van het speelhol ingewijde Bob Fargin, „ben
jo daar weer? Natuurlijk geheet geplukt,
hè?"
„Integendeel ik heb gewonnen."
„Heb je gewonnen
„Ruim zeshonderd pond."
„Dat kan onmogelijk eerlijk gegaan zijn;
men is hang geweest voor je scherpe pen.
Je schrijft, immers nog voor de „Aloraing
Chronicle" en andere tijdschriften?"
„Jawel 1"
„Dan heeft men vermoeden, dat je een
artikel wilt seJirijven over de Crockford
eiub, en je daarom een aardig winstje in
den zak laten steken, opdat je schrijven
niet al te gevaarlijk zou worden."
Dickens lachte. „Nu, dan lieeft men zich
wel certtigemiató vergist," sprak hij toen.
„Ik wil geen speciaal artikel over de Crock
fordeiub schrijven. Ik kwam slechts hier
om studies te maken. Ik werk namelijk
aan een nieuwen roman en ia een der
hoofdstukken wil ik het leven in een voor
naam speelhol beschrijven. Dat was het
eigenlijk doel van mijn bezoek."
„In alle geval doe je beier, in 't vervolg
hier vandaan Je. blijven." riep zijn voor
malige kameraad hom nog na.
„Eéns en niet meer!" dacht waarschijn
lijk ook de geestige romanschrijver, want
hij bezocht het speelhol in St. Jamesstreet
nooit meer.
HET HOOGSTE HUIS DER WERELD.
Aan de „Frankfortcr Zeiluug" werd ver
leden maand uit New-York het volgende
geschreven: „De vloed van toeristen, die
thans naar Amerika terugkeert, vindt hij
lief binnenvaren van de haven van New-
York hel uiterlijk dezer stad eenigszins
veranderd: uit de zee van luchtkrabbers,
„(Ie Downtown", is namelijk een nieuw
gebouw opgedoken, dat hoog boven aile
andere gebouwen der stad, en, naar men
zegt, ook der wereld, uitsteekt. Het is
het Singor-gebouw aan den Bencdcn-
men zich naar hui', om vóór het vallen
vtuj don nacht binnen te zijn. Door het
vlugge rijden bereikten zij Eontainebleau
vóór zij do afwezigheid van Charlie on
Bertha hemeikten. Zij maakten zich niet
ongmist, maar mlon eenvoudig wat lang
zamer om den. jongelui gelegenheid te ge
ven hen in to halen, dikwijls stilhoudend
en omkijkend, iu de hoop hen achter zich
te zien.
Toen de ouders thuis waren, werden zij
evenwel ongerust, en de lieer Eortcscue
ging dadelijk met eenige anderen terug om
hen te zoeken. Dit bleek niet gemakkelijk
te zijn, want liet was erg donker, en, hoe
wel allen een lantaarn bij zich hadden,
was lief. in het dichte bosch toch moeilijk
om vooruit te komen.
Zoo gingen zij uren voort, voortdurend
verdwalende en dikwijls niet wetende, wel
ken wog in te slaan.
Ten laatste, geheel ontmoedigd, kwamen
zij aan eeu halt, en overlegden wat turn
te doen stond, toen een doordringende kreet
de stilte verbrak. De stem van zijn kind
herkennende, snelde de heer De AKnaud
voorwaarts.
„Dezen kant uit," riep hij.
Een paar maanden later gaven de For-
tescucs hun huis te Fontainebleau op en
keerden naar Engeland terug. Na verloop
van tijd deed hun zoon met goed succes
zijn examens en trouwde heel spoedig
daarna mei Bertha de ALinaud.
Op deze wijze leerde Charlie Fortesoue
Fransch.
Broadway, dal thans tol aan de 41ste ver- 1
dieping gevorderd is. Hiermede is het ech
ter nog niet voltooid, er wordt nog een
toren van, zes verdiepingen op gezet en
daarmee zal deze reus onder de huizenzee
van New-York de respectabele hoogte van
612 voet bereikt hebben, zijnde dit 200
voet hoogur dan elke tot dusverre bestaan
hebbende luchtkrabber.
Het gebouw maakt don indruk van een
leusariitigon toren; men moet namelijk in
New-York, en speciaal in het liamlelskwar-
tiei'j buitengewoon zuinig met den grond
omgaan, daar hij hier 700 dollars per
vlerk, voet kost, en dientengevolge nemen
de bouwwerken daar Ier plaatse al meer
en meer oen torenaehlig karakter aan. Vol
gens de bestekken, die tot in de kleinste
bijzonderheden uitgewerkt zijn. zal hel lo-
taalgew icht van don reuzenbouw 86,000 ton
(van 2200 pond elk) bedragen. Hiermede
is mei elk boutje en elk spijkertje reke
ning gehouden; want de geboete ontzag
lijke ijzorconsfructic, met muren en vloe
ren, rust op 89 stalen kolommen, die
!J0 voet onder don beganen grond in den
rotsachtigim bodem vaslgemelseld zijn. en
allo berekeningen zijn hierop gebaseevd.
dak elke kolom ongeveer evenveel ("dia-
geil heeft. Overal, waar dit kan ge
schieden, zonder aan de soliditeit van den
bouw afbieuk le doen, nordl getracht, aan
gewicht te besparen; zoo weiden bijv. de
radiatoren der centrale vrwiiniiing in üe
verschillende lokman van liet kostbare ge-
peisl staal vervaardigd, in plaats van, zoo
ais dit gewoonlijk hel geval is, van gegoten
ijzer, omdat hieidonr enkele tonnen aan
gewield uitgespaard werden.
Zeer interessant is hol om ie zien, hoe
de boofd-ai'ciiilect de werkzaamheden leidt.
Geen kwestie van, dat deze, trap op,
trap al. in de velschillende verdiepingen
omklautert, om rechts cn links zijn be
volen uit te doelen. Neen, bij zil ge
heel op zijn gemak in een zeer geriefelijk
ingericht bureau, dat van gelui I-dempend"1
wanden is voorzien, op de derde ver
dieping en heelt daar och telefoon onder
zijn bereik. Deze loopt naai' alle verdie
pingen en zoodoende kan hij binnen en
kele seconden met den een ol anderen;
opzichter spreken. Met hel gebouw wordt
ook het net van deze telefoon gedurig
grooter.
In het Singor-gebouw zal men enkele
nieuwe snufjes aantreffen, die men zelfs
in de meest moderne luchtkrabbers nog te
vergeefs zou zoeken. De bewegingen der
verschillende liften worden van uit een
centraal-burcau geregeld, van waaruit de
chef der iiftjongens aan elk zijner onder
geschikten zijn aanwijzingen door middel
van ciectrische signalen en de telefoon
kan doen toekomen. Een speciale olcctui-
sehe inrichting, gearrangeerd op dc ma
nier van een plattegrond, toont hem ten
allen tijde, waar de verschillende liften
zich bevinden. Van de 16 liften zullen er
acht expres-liften zijn, die pas bij 'ile 20e
verdiepingen stoppen. Elke lift kan 600 voet
per minuut afleggen.
Tiet gebouw zal zooveel lampen tellen,
als menige stad van niet te grooten om
vang, namelijk meer dan 15,000, die allen
gevoed worden door een installatie inde
buurt der fondamenten. In elk lokaai van
'den reuzenbouw zal men. een d rink w ate r-
fcrnn,n vinden, wier water gefiltreerd zal
zijn en op temperatuur gehouden. a,l naai'
den tijd van het jaar.
Iels nieuws is verder de reinigings-instal-
latie. die gebaseerd is op hei vacuum-svs-
leom. In elk lokaal bevindt zich namelijk
een „Opzuig-borstel", die in oen oogen-
lilik 'n jas of hoed van alle stof bevrijdt,
dat zich er op of er in mocht bevinden.
Voor het schoonhouden van do lokalen
is deze inrichting natuurlijk van hei groot
ste gewicht. 'Aile stol' komt in hnt sous-
terrein terecht. Op den toren wordt een
reusachtig zoeklicht aangebracht, wolks
lie bi men nog op een afstand van 100 lot
130 kilometer zal kunnen zien, d. w. z. wan
neer ook deze reus niet vroeg of laat
weer door een nog hangoren iuich krabber
overvleugeld woi'dl.
De .ïïetiopolitan Life Company, di 'zicli
op e/migeu afstand van hei g'riiouu bevindt,
zal bijv., naar men beweert, onlang op
haul' gebouw een toieti zullen van -JD ver
diepingen, gerekend vanaf iten beganen
grond.
Nog andere „hoogvliegende" plasman
wachten op uil voering. Een bouwku/ldig
genie hier ter stede heeft zelfs de plannen
voor een gebouw van 1 5 0 v e rd u pi n-
gen uitgewerkt; voor de uitvoering dozer
plannen ontbreekt hem alleen... hei kapi
taal! Hij meent, dat hij dit zaakje, don
grond niet inedegerekend, voor 20 a 25
millioen dollars kart klaarspelen. (De boinv
van het Singei-huis kost tVa miiiioen dol
lars). Wellicht wordt ook dit ideo nog eens
werkelijkheid. Vijftien jaren geleden dacht
immers ook nog niemand aan een gebouw
'van 47 verdiepingen; men was toen nog
bescheiden; want toen hel 18 verdiepin
gen Iiooge gebouw der „World" werd op
getrokken, was do verbazing algemeen.
Thans is dat gebouw al zoo „ouderwetsch",
dat zijn eigenaar zicli er voor schaamt
en er een stuk laat bijhouwen, dat veel
hooger zal worden, om toch maar eenigs
zins met den tijd mee te gaar."
als model. man kwam op zekeren dag
eens treurig en terneergeslagen bij hengen
hij vroeg hein. wal hem scheelde, liter,-1
wilde de sergeant hier niet op antwoor
den, maar stortte toch later zijn luutvoor
den schilder uit. Hij was voorgedragen voor
het kruis van hot legioen van oer, maar
onreclitvaanligerwijze had hij lir-l niet go-
kregen. Het verdriet van den braven sol
daat iiracht den kunstenaar op oen goed
idee. Hen volgenden, dag wachtte hij hel
bezoek van den koning Louis Philippe en
schilderde daarom de decoratie met in 'L
oog vallende kleuren op de borst van den
soldaat. Toen de koning hut atelier betrad
en de nieuwe schilderij bekeek, maakte
Vernet met blijkbaar leedwezen de opmer
king: ,,lk heb mij toch vergist: ik mpende,
dat deze soldaat, die hot land werkelijk
belangrijke diension bewezen heeft, gede
coreerd was; maai' nu ik goed ingelicht
beu, bemerk ik, dal bet niet. waar is. Het.
is jammer, wanl de decoratie slaat op de
schilderij werkelijk goed."
De koning antwoordde dadelijk hierop
mot vuur:
„(Ie hebt gelijk. Wiiseh hot kruis niet
uit., iiet is goed op zijn plaats: „ik zal u
een echt sturen, dat ge uw model da.» uit
mijn naam kuurt geven."
EEN VOORDEELiCiE SCHAAR.
Eenige jaren geleden Liet lord Salisbury.
Engeland's eersle-minisier, bij een kapper,
waar bij anders niet gewoon was te komen,
zich het haar knippen. De baai-kunstenaar
had zijn voornamen klant dadelijk her
kend, maar lie! liet, zoolang hij hem ou
der handen had, niet merken. Twee dagen
later kwam de minister voorbij denzelfden
winkel, en toevallig viel zijn oog op de
uitstalkast. Er hing namelijk een groot bil
jet. in, en een talrijke mense,heunien.igte
verdrong zie.h om dit te lezen. Eindelijk
gelukte hol hem de uitstalkast lo naderen,
maar wie, beschrijft zijn verbazing, toen
hij daar met dikke letters de aankondi
ging las: „Haarknippen twee shillings; met
dezelfde schaar, waarmee ik lord Salisbury
geknipt heb, zes shillings." De zaak scheen
schitterend te gaan, want liet publiek ver
drong zicli letterlijk om in don winkel le
komen.
MODE.
Het allernieuwste in de tegenwoordige
mode is wel de tuniquo. De meeste tyniques
worden vóór en achter met een punt inge
richt, en een oitdc japon kan men er zeer
goed nieuw-inod'isch mee maken, daar men
ze vervaardigen kan van afstekend mate
riaal bijv. werkt, men op een zijden rok
een tunique van laken of caohemiire in
dezelfde klem; op een rok van wollen stof'
draagt men een. tunique van geribd flu
weel. Ook kan men een quasi-tunique ma
ken door liet aanbrengen' van tres of bin is
in den Liuriquovorm.
De wezenlijke tunique is ovenwei niet
voor alle figuren geschikt, daar ze zeer
verbreedt, en klus alleen maar door mooie,
slanke figuren gedragen kan worden.
Als garncering voor japonnen wordt, bi
zonder veel soutache gebruikt; men ver
siert. er de mouwen, kragen, bretels en
inauwkoppen mee. Piv/.p dames kunnen dus
weer aan 'Jiel. werk, daar dc .soiutache-gfir-
neering zeer gemakkelijk door haar zelve
kan worden aangebracht.
Alen laai eenvoudig in een handwerk
winkel op (vloeipapier een patroon ieoke-
nen. Dit patroon naait men op de lo sou-
tacheeien stof, en met een fijn steekje be
vestigt men, steeds maar de aangegeven
lijn vólgend, de soutache. Is het werk af,
dan knipt men hei papier weg, en ver
wijdert de kleine stukjes, die nog zijn blij
ven zitten met behulp van een speld, wat
een heel werkje is.
HET GESCHILDERDE ORDEKRUIS.
Een sergeant van de Chasseurs d'Afriquo
diende den beroemden Franschcn schilder
Horace Vernet, bij bet maken van een
.schilderij, een veldslag, voorstellende, eens
KUNSTENARES EN KOOKSTER.
Tooneelheldinnen, die tevens knappe huis
vrouwen zijn, treft men maar zelden aan.
Wüholmine SchroderBevriend was niet
alleen groot op (Ie planken, maar ook
groot in de keuken en een uitstekende
huisvrouw. Toen zij haar echtgenoot, den
lieer Von Boek, naar Koerland gevolg,i was,
kwam zij op zekeren (lag in een kamer, die
juist door een dienstbode zeer slecJii ge
schuierd was. Verontwaardigd riep zij:
„Heet dal hier kamers schuieren? Jk zal
je eens laten zien, hoe men dat in Duilsch-
i'and doel!" Tegelijkertijd trokt ze haar ja
pon hoog op. stroo.pl de mouwen op, knielt
op den grond, en bowenki dezen, dat het
eeu aard hooft.
Een anderen keer komt ze in de keuken
om eens naar hot eten Ie kijken en wei
voornamelijk om de saus te proeven, d.'.e
voor dien middag bij liet vieoscli gebruikt
moot worden. Zij proeft, proeft en 'schudt
onvoldaan het hoofd. Eindelijk zegt ze:
„er ontbreekt wat aan, maar ik kan niet
zeggen, wal het is. Ha, nu ben ik; er,
het zijn laurierbladen, geef er een paar."
Haar lm was goede raad duur. In de pro
visiekamer bevond zich deze specerij niet,
,en in de buurt was ze niet te kyijgen. Doch
mevrouw Snhrixler -De vrient wist raad. „Ga
maar dei groene kamer," sprak ze tot de
keukenmeid, „daar zal je een kist vinden,
en daarin liggen mijn laurierkransenhaal
or con van hier, dan zijn ze tenminste
nog ergens nut voor."
En zoo gebeurde liet. Met laurierbladen
uil een lauwerkrans der gro-ote tooneeL
speelster werd de saus gekruid en ze
smaakte den echtgenooL uitstekend.
DROOMSTERTJE.
F.en klein huis met: drie kamers,
kinderen en het graf van haar man', u'as
alles, wat de boodsc.haploopster haar eigen',
dom kon noemen. Wat zij vorder nood"»
had, moest ze verdienen.
Daarom ging ze, of liet regende, sneeuwde
of de zon schoen, van dorp tol stad cn
van stad lot. dorp, en men noemde haar
de boodsohaploopster.
„Roosje, pas goed op de kinderen en
zorg voor alles," sprak zij iedcren keer.
Roosje wreef zich de oogen, nam den em
mer en ging naar het beekje. Zij wilde
water putten voor de soep, water om zich
en de vijf kleintjes thuis te wassdvon,wa
ter om den, boel schoon te maken.
Roosje liep. alsof zij stokoud was, liet
het hoofd hangen en toen zij bij het boekje
gekomen was, was zij, mettegenstaamieden
emmer, vergeten, wat zij wilde. Zij ging jn
de zon liggen en droomde uren achtereen.
Juist kwam cr een jonge ree aan den zoom
van liet bosch kijken. „Zeg eens, heb je
den jager ook gezien, kan ik rustig aan
het beekje drinken? tk beu een betoovord
prinsesje. Zie jo niet, Sioe mijn kroontje
schiller!,?
„Luister eens, in bet bosch is juist het
eerste meiklokje opengegaan, en de, mei
kevers dansen als kinderen in een krin
getje er omheen dat i,s aanlig!"
Roosje lachte.
Juist pakte hel. beekje een ijdel boter
bloempje, dat zich te ver voorover boog
om rich te spiegelen, cn ïloopte bet iu
het water'. Het bloempje stond weer ïccht
op en schudde zicli, dal de waterdroppels
in de rondte spatten bot beekje lachte
cn viool, verder, en vertelde het het heele
bosch, en alle lachten, zelfs de oude eiken
en Roosje lachte ook.
Zoo droomde Roosje, eri hot. heekje
stroomde voorhij: klok, klok! Dc emmer
stond nog ongevuld; de moeder kwam
zwaar beladen en hongerig den weg af
en zei treurig: „Maar Roosje, de kinderen
slapen een gat in den dag, de kachel is
koud, or is geen soep gekookt; en allen
hebben honger, en je ligt maar to droomen,
alsof je niets tc doen hadt." En een oud
vrouwtje van het dorp schudde liet hoofd,
haar goedig gezicht stond erg bedrukt, en
zij sprak: „Roosje, Roosje, wat moet er
toch van je worden?"
Dat wist Roosje zelf ook niet, maar zo
bekommerde er rich niet om.
Op zekeren dag kwam dezelfde oude
vrouw haastig en blij de dorpstraat af-
loopen: „Roosje, Roosje, daar hebben we
allen vergelen en jij zelf hebt er met
je godroonr ook niet aan gedacht dat
je gisteren jarig was! Kijk nu eens, wat
ik je hier breng 't is nog wel niet heel
mooi, maar- 't is een naamgenootje van
je. Ais je het goed verzorgt en in do zon
zet, zal het over ecnigon tijd mooie roos
jes hebben."
Roosje nam liet plantje, zette hot voor
bet venster, droomde verder, en dacht aan
het heele potje niet moor. De wind kwam,
slootte en rukte er aan, als er regen viel,
kreeg hoL zoo mi en dan eon drupje, maai
de zon had bet. arme, veronzachlzaanule
plantje lief en kuste het menigmaal.
Op zekeren dag waren er aan hot plantje
drie. roosjes en toen'de morgenwind kwam,
klopten ze zacht, heel zacht aan ile rui
ten, als wildon zij bescheiden vragen om
binnengelaten te worden.
Roosje wreef zich de oogen uit en kou
niet begrijpen, waf ze zag, maar plotse
ling lachte ze en begreep, wat die daar
buiten wilden „Alaak tocli open, maak locli
apen, we zijn van jouMaak toch open,
maak toch open, laat ons binnen 1"
Roosje deed werkelijk het venster open,
en toen werd het haar zonderling te moede
met het roosje. Toen zij de mooie bloempjes
zacht wilde streden en liefkozen, zag zij,
hoe ongewassehen haar handen waren,
en toen zij bet bloeiende plantje in de
kamer nam, bemerkte zij, hoe stoffig en
onordelijk alles was, en zij schaamde uch
hierover voor de roosjes.
De zon scheen ook lang niet warm en
helder genoeg voor de roosjes naar bin
nen, want de vensterruiten waren dof en
vuil.
Plotseling had ze handen vol werk.
„Beekje, goed beekje, geef toch water, dat
ile zon warm in mijn kamer kan schijnen,
want ik heb sedert vanmorgen drie mooie
roosjes
Roosje begon te boenen en muren, meu
belen en platen ut' te stoffen. Ré, dal was
oen plottage sc.hootmiaakpartij. Ouder hot
werken is Rosa bij den kleinen spiegel
gekomen, die vergelen, bestoft en gebar
sten aan den muur hing.
O, woo! Roosje schrikte, toen zij zich-
zelvc er in zag. Nu weer snel naar bet
goede beekje. Op de trap speelden de zusjes
en broertjes, die nam zij ook mee. Het
was als moes! Roosje zich voor de lieve
zusjes schamen, en ze durfde niet blij te
zijn, vóór dat alles netjes en schoon was.
Toen 's avonds de moeder thuiskwam,
stond do dampende soep op tafel, en zij
zetten er zich met vrooiijke gezichten om
heen, Aan het venster stonden de drie
roosjes te knikken, en door het geopende
raam riep hot beekje: „Kijk, kijk," a's
moest het aan zijn verwondering lucht ge
ven „Kijk toch eens, wat droomstertje
gedaan heeft."
Het beekje stroomde verder en vertelde
het 't heele bosch. Allen verwonderden z:ch,
zelfs de oude eiken schudden verwonderd
liun hoofden en verheugden zich.
Geduukt ter Drukkerij v. d. Schiedamsche Courant.
