Zondag 18 October 1908
No. 12825
g2"e Jaargang.
Derde Blad
Natuurmonumenten.
h
Deze courant verschijnt d a g e 1 ij k s, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaal: Voor Schiedam en Vla ar ding en £1.1.25. Franco
post fl. 1.65.
Prosper weck: Voor Schiedam en Vlaaidingcn 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor hot eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een
uur san het bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lange Haven No. 141 (hoek Korte Haven.)
Prijs der Advertentiën: Von 1G regels fl. 0.9*2; iedere regel meer
15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen lolden prijs
van 40 cents per advententiLe, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Intorc. Telefoon
voor de Redactie No. 123.
voor de Administratie No. 103.
FRANSCHE BRIEVEN.
Parijs, 10 October 1908.
Een eigenaardigheid van Parijs, die mij
meermalen onaangenaam aangedaan heeft en
bijdraagt tot de eenzijdigheid der inwoners,
js deze dat veel belangrijks wut er plaats
vindt, beperkt blijft tot een zekere klasse.
De Parijzenaars zijn gedwongen zich, als
't nare, te special!scoren omdnt do stad te
«root is en te veel binnen haar muren ziet
gebeuren dan dat zelfs de meeste vrije en
minst bezette burger zich met nlles bemoeien
of van alles kennis zou kunnen nomen. Van-
zeil is hiervan het gevolg dat hetgeen ver
dient in, een grootcn, alles omvat tendon
king vcibreid te worden te Parijs, meer dan
in andere steden, hot deel blijft van betrek-
lelijk weinigen.
Een voorbeeld daarvan wordt op het
(ogenblik geleverd door het ,,le Internatio
nale Congres van de Ivoudo", 't welk gedu
wde de gansche afgeloopen week in de
Parijsche Universiteit, van ouds genaamd
S^rbonue, zijn zittingen heeft gehouden. In
ecu andere stad, bij voorbeeld in een der
hoofdsteden van ons Vaderland, zou een der
gelijk congres de algemeone aandacht get rok-
ïen hebben. Veertien dagen lang zou er van
niets anders sprake geweest zijn en do gan
sche bevolking zou geweten hebben wat de
hctcekenis is van kunstmatige koude en van
alles wat er mede samenhangt. In de Frau-
sclio Hoofdstad daaieiitegen is er, behalve
de congressisten, slechts een. enkele vakman,
die belang stelt in deze zeer belangrijke ver
gadering. De bladen technische, speciale
publication uitgezonderd maken er geen
wrk van en inemen ternauwernood een paar
regels op van hetgeen een ijverig secretaris
hun o\er de discussiën mededeelt. Ia 't
lort blijft het, Congres voor de groote menigte
een 'gesloten boek en wonden, wanneer van
do 1800 congressisten er hier of daar een
troepje bespeurd wordt, getooid met het mat-
lergulde insigne dot genius der kocl-intlus-
tne (of te wel juffrouw in de kou) voorstelt,
fee voor potverteerdei's uit de p ran vine, ie of
treemdo vxnisten aangezien.
Het groote belang van do nieuw verkoc-
lingsmethoden en haar toepassing op hot. be
uren en vervoeren van voedingsmiddelen
en van niet tot do voeding bestemde natuur
producten (zooals bloemen) cn op vcrschil-
Me industrieën (o. a. dc metaalbewerking)
wordt door dit congres nog geenszins zoo
danig onder het volk verbreid, al» behoorde
«t geval te zij n. Te veel congressen van al
lerlei aard (er zijn cr dezer dagen wel 3
4 in Parijs) en tal van wereld-gebeur
tenissen vergen te veel van den toch reeds
100 druk doenden en druk be/.igen Parijzc-
fflar, dan dat hij oor en oog zou kunnen
Iconen nan hetgeen niet onmiddellijk met zijn
iiffkkring in verband staat.
Gaan dus de congressisten en hun debat
ten vrijwel in het groote Parijs verloren,
w is het niettemin een uitstekend denk-
«cld geweest van de Fransche deskundigen
w autoriteiten, dit eerste verkoelingscongres
organisceien. De door de vloeibaarmaking
van sommige gassen te bereiken, zeer hoogo
temperaturen hebben zulk een vooruitgang to-
jwg gebracht in de crkoelingsmcthodcs, dat
«urnen eenigen tijd een groote ommekeer te
«achten is in de economische toestanden
«»r zoover ze de voeding betreffen. Vooral
«oor Nederland, dat zijn landbouwproducten
j? groote schaal uitvoert, is ciït alles v:in het
oogste belang en het is niet te verwonderen,
«j ons klein vaderland, ovenals op het
^uelcongrcs drie jaar geleden, ook op dit
tongres eon groote rol speelt. Dit valt des te
^makkelijker, daar do Ilollandseho weten
d-rap op dit gebied een uitstekenden naam
tok) zoo niet vooraan staat. Ik behoef
herinneren aan don arbeid van
n,-> Kameriingh Onnes en het groote restil-
'Wit, door hem verkregen met. de vloeibaar-
«mg V(m jlep l10iiunL Door het congres
J" verdiensten v,an genoemden hoog-
-ffluir, dio hot hoofd ,is der Ilollandsehe
S^nngsgedelegcerdon op dit congres, trou-
v"? °P rechtmatige wijze erkend en gehul-
'j> Ge rapporten, door andere vadciinnd-
specia 1 itoïtonvoor het congres samon-
Id,.hebben eveneens waardoering onder-
Daaronder zijn te vermelden dat
n Pr°k Dc Jong, directeur van het ge
^ceatesmchtfmïs te Leiden over dc tocpas-
4*Vnn 'aSore temperaturen oji dc abattoirs
ijj van don heer J. M. Bottemannc over
^koelingsmethodon bij do vischvangst. ea
fa yisckhandel. Genoemde heer, die diirec-
r 13 van de Visschershaven van Umui-
den, heeft vooral daarmede, met het oog op
den belangrijken vischuitvoer van Nederland
naar I rankrijk, een arbeid verricht, die de
Fransche afnemers ten zeerste Interesseert,
liet verslag van den heer Vattier Kraane
over do kunstmatige verkoeling van de op-
slngloknlen in het Vriesscvcem te Amster
dam, ter bewaring van vruchten, vlccsch en
visch, planten en bloemen, heeft mede bij
zonder de aandacht der vakmannen getrok
ken. De lieer O. Kameriingh Onnes, direc
teur van heit Bureau voor Ilandelsiinlichtin-
gen te Amsterdam, heeft bovendien, in een
in t Fransch geschreven overzicht, aan do
congresleden can overzicht gegeven van het
geen in ons land op voedingsgebied, in ver
band met do verkoelingswijze, in do laatste
jaren tot stand is gebracht. En ik zou nog
■ndere rapporten kunnen aanhalen, bewijzen
de, dat Nederland bij deze gelegenheid weer
uitstekend is „uitgekomen".
Zonder in alles meL dc richting van het
Nederkndseh Vei hond mede te gaan, kan
men met zelfvoldoening constatccren dat de
scherpzinnigheid, tie genetische blik en de
voortvarendheid onzer landgenooten op die
wijze ia het buitenland bekend cn op prijs
gesteld worden.
De Ncderlandsche congressisten zijn vrij
talrijk. Een congres is trouwens altijd min
of meer een aanleiding om hot nuttige met
het aangename te verbinden. Doch het con
gres der kou is allerminst te beschouwen als
een voorwendsel om ccn dag of waf de Pa-
rijfche lucht te gaan inademen. De vakman
nen en industrieelen, die er uit Holland
zijn heengetogen, hebben er voortreffelijk
werk verricht en zeer veel bijgedragen tot do
vruchtbaarheid dor debatten voor de toe
komst. Het is dus zoo rechtinatitg mogelijk
dat zij, na afloop der dagelljksche werkzaam
heden, genoten hebben van hetgeen dc Fran
sche Hoofdstad gewoonlijk aanbiedt aan hen,
die er een paar weken verblijf komen houden.
Daaronder nemen de nooit ontbrekende, of-
ficicele feestelijkheden natuurlijk een eerste
plaats in. Zoo zijn er recepties geweest bij
den vice-rector dor Parijsche Universiteit,
in de Vciecniging der Fransche Civiel-
ingcnieuib, en bezoeken aan verschillende in-
rchtingen, die met de verkoelingsindustrie in
verband staan. Vrijdag had de „Fgnro" een
Five o'clock aangelxxlen, waarop de eerste
Parijsehe artiesten zich hebben doen hoo
ien. Zaterdagavond had in het Grand Hotel
het otfieieele banket plant», onder voorzitter
schap van den Frnnschen Minister van Land
bouw. Maandagavond is er eea soirée in het
TTotel, de Ville, georganiseerd door het Ge
meentebestuur van Parijs. Bovendien kan men
deel nemen nan verschillende excursies door
heel Frankrijk, die na de sluiting van het
Congres plaats vinden. De prijzen daarvan
zijn waarlijk niet te hoog ge.-tcld. Zoo kan
men voor 330 frs., alle kosten inbegrepen, van
Parijs naar Marseille gaan en een reis door
Auvergne maken. Voor 245 frank kan men
tot Pan en Louitles komen en voor 120
franks tot Nancy, op don heenweg een kijkje
nemende in Champagne en de bereiding
van den wijn, die don naam van dat land
draagt en soms werkelijk daar bereid wordt.
Op die wijze wordt een congres tevens oen
zeer goedkoopc reisgelegenheid, waarbij men
zeker is in het gezelschap van beschaafde
reisgenootm te verkecren. In afwachting van
die grootere excursies heeft men heden, Zon-
das, reeds naar't "Woud van Fonteinehleau
(voorden matigen prijs van 16.50 francs), een
uitstapje gemaakt, waaraan zeker de meeste
congressisten deel genomen hebben en dat
begunstigd is door prachtig weer. Behalve
Zaterdagmorgen, waarop een ware stortregen
oj) Parijs is neergevallen, hebben dc con
gressisten trouwens den gansehen tijd de
heerlijkste temperatuur genoten, die men zich
verbeelden kon. Kou heeft men op dit con
gres der kou dus volstrekt niet geloden. In
<le vergaderingen der sectiën heeft men zich
daarom nog niet erg „warm" gemaakt, ge
lijk oj) congressen wol eens gebeurt. Do de
batten zijn integendeel door een uiterst hof-
fclijkoit toon gekenmerkt. Toch kan men niet
zegge» dat dc congressisten koud zijn ge-
hk hij al het schoons dat ze te Parijs
gez hebben. De bekende chansonnier ro»so
Pus u op do Five o'clock vrat de „Fi
garo an parr nieuwe liedjes ten beste gaf,
had hun zei in oen expres voor deze ge
legenheid vervaardigd couplet, verzoent on
der zijn voordracht niet heelcmaal „koud to
blijven", hetgeen voor oen artiest nu ook zoo
prettig niet is. Tot, heden is er, mag men
ten slotte zeggen, niets voorgekomen „qui a
jetë un froid" op deze verzameling van 16 b.
1700 menschen van allo landen der beschaaf
de wereld. Dat is met het oog op den gc>-
spannen toestand in het Oosten ten minste
al iets waard en bewijst dat niets zoozeer
geschikt is om de verschillende natiën tot
elkaar te brengen dan de wetenschap, vooral
waar deze uitsluitend beoogt verbetering van
den muutschappelijken toestand en van het
ruilverkeer.
JUVENI8.
Natuurmonumenten Wij doen er
ook aan, in Holland. Zelfs op een heel aar
dige manier in het geval van het Naarder»
moer. Wij beschermen vogels met inge
zonden stukken cn entrefilets en wij ergeren
ons als de reclame hier of daar een uit
zicht bederft, wij maken ons boos ais er
weer boomen omgekapt worden of mooi
woest land wordt geëgaliseerd en in cul
tuur gebracht. Wij schrikken maar dan
moeten Svij al vrij fijne voelhoorns hebben
als hier of daar een druk huis uit de
stemmige stilte van een landelijke omgeving
schreeuwt cn vertelt van de wansmaak
van den bouwen
Intusschen verder gaan wij niet. Een
groote, sterke organisatie voor de bescher
ming van Wat men met oen deftig woord
natuurmonumenten noemt, is cr niet. En
tóch is ook hier veel te beschermen, en
tóch moot men heel vroeg beginnen, Wil
men niet eensklaps bemerken, dat men te
laat is begonnen.
Daar is bijv. do bescherming van hei
en bosch. Op zichzelf lijkt het een dwaas
heid om nu al maatregolen te gaan nomen
tegen het in cultuur brengen van de hei.
Dwjaasheid cenerzijds, omdat men den schijn
op zich laadt van te-gen dat in cultuur
brengen' op zichzelf, dus tegen de vermeer
dering van lyelvaart op te komen. Dwaas
heid anderzijds, omdat er nog zoo gewel
dig uitgestrekte heidevelden zijn, dat men
nog heel wat hei in cultuur zal kutmen
brengen voordat er kans begint te bestaan,
dat dg hei „opraakt".
Doch men kan zeer Wel voor in cul
tuur brengen zijn en toch gelooven, dat
een land waar het laatste plekje woeste
grond voor fabrieksaardappels in cultuur
wordt gebracht een „koud" land is. En
aan den anderen kant moet men ook niet
te gering denken over de snelheid, waar
mee do hei in cultuur wordt gebracht. Zij,
die voor een jaar of tien nabij de hei
woonden weten met wat een snelheid die
hei soms achteruit wijkt. En zij kunnen
daaruit afleiden hoe snel het verder,zal
gaan .Ilier en daar komen groote kapitalen
in actie, die 'do zaak' in het groot aanpakken
en de hei met honderden hectaren tege
lijk doen verdwijnen. En die groote voor
beelden trekken. De conservatieve boeren
beginnen to begrijpen, dat ook zij meer
kunnen verdienen door de ontginning krach
tiger aan tc pakken. De landprijzen in de
buurt van groote ontginningen gaan niet
zelden vlug omhoog. Alles wijst er dus
op, 'dat Wij nog slechts aan het begin staan
van don strijd, Waarbij de romantische hei
het onderspit zal delven cn dat wellicht
veel spoediger, dan men nu verwacht, het
laatste, groote heideveld verdwenen zal zijn.
En dat zou een droeve, een treurige dag
zijn. Want daarmee zou een groot gedeelte
van de romantiek in ons landschap ver
dwenen zijn, daan nee zou Nederland één
groot, met telegraafpalen afgepaald, dool
wegen in .gelijke vierkanten gedeelde fa
briek van landboutv- cn andere.) producten
worden, waarin voor een bekoorlijk on-
regelmatigheidjo geen andere plaats zou
zijn dan achter de muren van particuliere
bezittingen. Op dien dag zou de nuchter
hcid hoogtij vieren en \vic nog buiten van
de vrije natuur zou willen genieten, zou
dat genot alleen kunnen smaken, gaande
langs de Wogen, die de verschillende vier
kante kampen van elkaar scheiden.
Wij gelooven dan ook, dat do bewoners
van ons vaderland recht hebben op een
zekere hoeveelheid romantiek cn dat zij
bijtijds do handen ineen moeten slaan om
die romantiek te behouden.
Hoe dat moot geschieden, of alleen het
particulier initiatief ons zoover kan bren
gen, of staatshulp onontbeerlijk is dan wei
of alleen de staat ten slotte een stukje
romantiek uit Tiet faillissement van de hei
zal kunnen redden, is een zaak van later
zorg. Als men het er maar eerst over eens
is, dat er maatregelen moeien worden ge
nomen om hier en daar ruime complexen
hei in stand to houden om naar Amc-
rikaansch voorbeeld in verschillende ge
dcelten van het land terreinen te „reser-
veoren" voor het publiek, dat daar ongc
hinderd naar alle kanten zal mogen dwalen
en romantische natuur- genieten.
Wij kunnen ons moeilijk 'denkem, dat
daartegen principicele bezwaren zouden
zijn. En zijn die er niet, dan is het nu
de tijd om te gaan overwegen, waai- men
die „romantische natuurparken" zou moe
ten vinden en waar men nu reeds, nu de
prijzen van den grond nog niet al to hoog
zijn gerezen, beslag zou kunnen leggen op
dc bedoelde terreinen om de zekerheid te
hebben, dat die althans niet door de ploeg
schaar zullen worden getrokken bij het
overige, al „ingedeelde" Nederland.
Nu is do hei natuurlijk niet ons cenige
natuurmonument. Er zijn bosschen te be
houden en nieuwe bosschen aan te leggen.
Zeldzame planten en interessante vogels
moeten een plekje vinden, waarheen zij
als in een nieuwe arke Noach's kunnen
vluchten voor de overstrooming der nuch
terheid en Waar zij niet als onkruid of
vischdievcn worden uitgeroeid.
Alen moet meer dan tol nu toe opkomen
legen het plaatsen .van leelijke gebouwen
op plaatsen die om hun mooi eigendom
zijn van hot oog van het publiek. Men
moot in -één Woord de natie de oogen openen
voor de noodzakelijkheid ora ook voor
deze niet-dirocL-malcriecle belangen te zor
gen.
Doch als hot belangrijkste gedeelte Van
de taak van zulk een. beweging blijven
Wij beschouwen een krachtige actie om in
te grijpen ten bate van het behoud van
enkele romantische stukken van ons Neder-
landsch hei- en bouwiandschap als natio
naal natuurpark.
ALLERLEI.
'EENVOUDIG „BILL TAFT".
Air. Taft, de candidaat voor het presi
dentschap der Vereenigde Staten, doorman
nen van de pers geïnterviewd, werd door
hen aangesproken als „Mijnheer de secre
taris", „Gouverneur" en „vechter". „Laat
dat toch," sprak hij. „Noem me Air. Taft,
of als ge er de voorkeur aan geeft (Bill
eenvoudig Bill Taft." Hij ging daarna
voort toet uit te leggen, zegt do „Tele
graph", 'dat hij den naam van „Bill" kreeg
aan 'de Yale universiteit. Thuis had men
hem altijd Willie genoemd, maar te Yale
scheen men dien naam niet goed te vin
den, „misschien wel, omdat i!k tweehon
derd "pmM woog," sprak ALr. Taft. „Tn
plaats van kleine Willie, nocm-de men mij
„Gaoote Bill" cn voor mijn vrienden ben
ik tot op don huldigen dag eenvoudig „Bill
Taft."
'EEN A10DE, DIE GEEN NAVOLGING
VERDIENT.
Koningin Alexandria cn 'de prinses van
Wales beiden, ontdoen zich van de ja
ponnen, die zij niet meer wenschen te
dragen, door ze uit elkaar te laten tomen
cn het materiaal onder de verschillende
leden barer hofhouding te verdoelen. Er
is evenwel een vaste regel, in Bucking
ham Palace zoowel als in Windsor, dat
de ontvangster van eenig vorstelijk» klee-
dingstuk, dat onder geen voorwaarde mag
dragen in denzelfden vorm als de koningin
of do prinses het aangehad hooft.
Dikwijls draagt If. AI. een japon maar
eens, en in 't bijzonder die, aar welke zij
zich op dc avond-recepties vertoond heeft,
waarna de japonnen rrit elkaar genomen
en de verschillende stukken verdeeld wor
den, mot uitzondering van de kostbare kant,
dio telkens weer gebruikt wordt. De prin
ses van Wales daarentegen aarzelt niet
zich vele koeren ïn één japon te verloo-
nen, vooral als ze haar good staat.
De keizerin van Duitschland heeft den-
zelkion stelregel aangenomen als koningin
Alexandra, waar het betreft het dragen
van een japon bij officioele gelegenheden,
on nooit doet zij ze voor den tweeden keer
in denzclfden vorm aan.
Koningin Ameüe van Portugal is langen
tijd bekend geweest als een, van dc best
geklcedc vorstinnen van Europa. Ze wordt
zelden meer dan óón keer in dezelfde
japon gezien, en is zeer edelmoedig ju
het weggeven van oude klcoren onder de
minder met aaulsche goederen bedeelde
dames barer hofhouding.
Dc Koningin van Italië daarentegen is
bekend» om de groote zuinigheid op haar
toiletten. Op één ding is zo evenwel ver
kwistend, ze draagt namelijk haar soirce-
schoentjos nooit moor dan één keer. In
dit opzicht hoeft ze overeenkomst metcx-
keizcrin Eugenie, dio al haar afgedankte
schoenen aan een wecsiimdifing to Pa
rijs gaf.
VREEAIDE TESTAA1ENTEN.
Een heer in, Ierland, die 12000 gulden
heeft nagelaten aan een godsdienstige in
richting, met 'de bepaling er bij, dat zijn
vrouw in het gesticht moest gaan. on de
rest van haar leven met gebed doorbren
gen, is weer een voorbeeld van de vreemde
wijze, waarop de dooden dikwijls control j
trachten uit te oefenen over de levenden.
Het was maar een eenvoudige boer, die
bij het maken van zijn testament 1200 gul
den aan zijn weduwe naliet. Toen de no
taris er hem opmerkzaam op mankte, dat
er eenige bepaling moest gemaakt worden
in geval de dame hertrouwde, verdubbelde
hij de som, met de opmerking: „llij, ,die
haar krijgt, verdient het wel."
Het was een rijke Duitscher, die, vijf
tien jaar geleden, zijn bezittingen vermaakte
aan zijn zes neven en zes nichten, op
conditie evenwel, dat de nichten een man
zouden trouwen, die Anton heette, en de
neven een. vrouw, die Antoinette genaamd
was. Dc eerstgeborene uit ieder huwelijk
moest ook Anton of Antoinette hooien, naar
gelang het een. jongen of oen meisje was.
Ieder huwelijk moest voltrokken woulcti
op één van de St. Antonie-dagen. Wat
er met de neven en nichten gebeurde, is
in een der bureaux van don burgerlijken
stand in Duitschland „in 't duister ge
huld". t
-EEN MOEILIJK TE VINDEN NAAM.
In zekere stad in een zijstraat, is een
kleine barbierswinkel. Er is een jonge bar
bier in. Hij is er als hulp en ^ijn naam is
Radon. Hij is er pas een paar dagen ,en bij-
ha was het baantje hem ontgaan tenville
van zijn naam.
Dc eigenaar van den winkel was thuis
toen de jonge man zich anpmeldde. Zijn
uiterlijk beviel hem, hij was tevreden met
het salaris, dat hij wenschte te ontvan
gen, en nam hem aan.
„Hoe is je naam?" vroeg de baas,
„Raden," was bet antwoord.
„Ik ben niet ver [in het raden vain na
men," antwoordde de barbier, maar toch
probeerde bij het.
„Alisschien heet je wel Smid."
„Neen," sprak de jongeman kalm, maar
niettemin beslist. „Raden."
„De Bruin," veronderstelde de barbier.
„Neen," antwoordde 'de jongeman met
een glimlach. „Raden."
„Jansen," hernam de barbier wanhopend.
Dc jongeman schudde het hoofd en weer
klonk het met klem: „Raden."
Toen vertoonde dc barbier teekenen van
ongeduld en verveling en sprak:
„Luister eens, jongeman, „als jo een ge
wone vraag niet voldoende kunt beantwoor
den, deed je maar heter naar een ander,
baantje uit te zien. Ik ben nu niet in een
stemming om gekheid te maken. Hoe is
je naam?"
Toevallig was Üc eerste naam van den
haas nu ook Karei cn natuurlijk dacht
hij, dat de jongen doorging, zich ten zijnen
koste to amusceren.
„Zeg eens," brulde hij met een diepen
bastoon, „nu is het genoeg. Als je me
nu je naam niet wilt zeggen, dan vkan je
vertrekken, dat is alles wat er op zit."
„Ik heb u al verscheidene keereti ver
teld, 'dat mijn naam „Raden" is, eu ik
heb U er bij verklaard, dat mijn eerste
naam Karei is. Als dat niet voldoende is,
kan ik er niets meer aan doen."
Eerst «toon kou de baas het raadsel op
lossen; luj maakte den jongen zijn veront
schuldigingen en bood hein een stoel aan.
EEN HOND, DIE SCHOOL GAAT. T
Gedurende de laatste twee jaar hooft
een terrier een klein meisje to High Wy
comhe (Engeland) naar school vergezeld.
De hond mist nooit, 's morgens of 's mid
dags (zelfs al is zijn kleine meesteres pf-
wezig, wat zelden gebeurt), en hij ligt.
naast ylen lessenaar, totdat de school
uit is. t I
EEN MUZIKAAL BED.
Een vernuftig Fransehmun heeft een mu
zikaal bed uitgevonden, üe persoon stapt
cr in, en maakt mat één voet pon veer
los, dio een speeldoos in beweging brengt.
Ilot apparaat begint dan aardige slaap
liedjes en melodieën- to spelen, en in \zcer
'korten tjjd is de persoon in Morpheus'
armen.
NIEUWTJES VAN IUER EN DAAR.
De meeste schoenen, die in Japan gedra-
1 gen worden, zijn van stroo of hout lu
SCHIEDAMSCHE COURANT
