64"*
Jaargang.
Zondag 21 Mei 19tl.
No. 13616
Berde Blad
Het heilige moeten.
Tllerle I.
Deze courant verschijnt dagelijKs, mot uitzondering van Zon-en Feestdagen
Prijs per kwartaal: Voor Schiedam en Vlaardingen tl. 1.86 franco
por post fl. 1.65.
Prijs per weck: Voor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen. 1 j 1 i jl"
Advertcntiën voor het eerstvolgend nummer; moeten des middags vóór een
nur aan bet bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lange Haven No. 141 (hoek Korte Haven).
Prijs der Advertentiën: Van 16 regels fL 0.92; iedere regel moot
15 cents. Reclames 30 cent per regeL Grooto letters naar de plaats die zij
innemen,
Advertentiën bij abonnement op vooidoeligo voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kloine advertentiën opgenomen tot den prijs
van 40 cents por advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Intercommunale Telefoon No. 103.
Naar aanleiding \nn het bezoek van pre
sident Fnllièies aan België zijn de F ran
sel ie bladen do Ylaumsche beweging aange
vallen.
Dut kunnen wij niet zoo heel org- kwalijk
nomen. Frankrijk verliest, terrein. Duit-di-
J,ind groeit liet lm ven liet hoofd, in grootte
maar ook in klacht, omdat het niet zoo
onder de politiek te lijden heeft. En nu Ie
zien dat ook in het naburig België, dat men
te Parijs zoo va-t beschouwde als oen twee
de rangs-F raukrijk, laiig/amothand een
vnlk.-doel zich moor oa moor bewust wordt
dat liet niet uitsluitend Fr.nr-eh i« men
kan zich zoo hoed goed donken, dut de
Frunseliman dat niet hebben ken.
Mn dus hoort men de gewone opmerkin
gen, dal Dnilsclilnml achter alles zit. liet ia
niet een Vlaarnsohe, het is een Dtiithehe
beweging on Ylnamsch is vrijwel Duitsch.
Iloelemun! zoo dwaas, aio die bewering
op bet eerste gezicht lijkt, ia zij niet. Bij
sommige Vlamingen zelf vinden wij wol eens
do noiging om „Duitsch" te doen, waar
schijnlijk nis pendant van do zeer uitgespro
ken liefhebberij om „Fnin-sch" to doen van
vide Walen. Toch is de Franscho bewering
- natuurlijk niet juist. Hoe precies de ver
houding lussehen Nedeilaiulsch on Vlaamsch
is, mogen de geleorden uitmaken. Doch zij
is in elk geval voel inniger dan de verhou
ding tu.s.-ohen Vlaamsch en Duitsch, En al
zien de Duit-che bladen soms ook met
groot welbehagen neer op die Vlaamsche
beweging en plegen zij dan het verschil
lus*ehm Vlannisoh en Duitsch zoo klein
mogelijk te maken, het is locli uitgesloten
dat achter do Vlaamsche liewcging Du it.-die
invloeden zitten.
Nu is het meikwaardige in liet betoog
dor Fraimcho bladen dat zij er Nederland
uriieol buiten bonden. Zij komen niet op liet
idee Nederland"', gelijk men in Europa, als
niet toevallig Ylissingon nan de orde is,
over liet geheel niet op het idee „Neder
land" komt. Dat Vlannreoh ongeveer Ne-
drriandselï is, geen haar op de hoofden der
Fonische .schrijvers die er aan denkt.
Vluamsrli is niets dan een complex dialec
ten zonder eotiig stevig verband of zonder
een eigenlijk taalgebied. En zeggen
nu do Franscho bladen zoo'n dialect wil
een eigen univeisiteit, wil liet Franseh van
de Gonl.-oho univer-iteit verdrijven en daar
voor hot eigen Inabbellstuitje in do plaats
-tellen, zoo'n dialect stolt zich tegenover de
taal der talen: het Frnnsch,
„liet ia legen do natuur" aldus ver
telt een Belgische journalist in do „Illustra
tion". Fm wij twijfelen niet of heel zijn
Frnnsohe lezerskring zal liet wel met hem
eens zijn. Zcide een N ei lei Inndscho journa
list liet. tegenovergestelde, dan zouden wij
lang iiit t zoo zeker zijn van de algomoonc
instemming in zijn vaderland.
„Staaf Mine, nu begrijp ik totaal niets
moor van je, lux; kom je nu in eens in
oils „Haagje"?"
Met deze woorden betreedt mevicmvv Clark-
mu haar elegant boudoir, waar haar hozook-
(ter reed» heeft plaats genomen.
„Ik daelil ie. nog stellig in Zwolle, en was
zeer verbaasd gisterenavond uit je briefje
den dat ge hier hui-hondster bent bij
('.ui (w-resident Yerloopen. Bij, de vroo-
'ijkste van allen op ,-chool en Bun na de ge
weide freule Do Bellefroi hoe kon je be
r uiten do zorg np je te nemen voor zaïlk
'"'it talrijk ge/.in met lustige Indische kin
deren?"
kiif en somber staarde het jonge in zvva-
(1 rouw gebloede meisje voor zich uit, tere
5 ijl mevrouw Oinrkson deze woorden tot
b'-ir richtte. In gedachten keerde ze terug
1"t haar kennismaking en haar verblijf op dc
l-sübeliool hij madame Vincent, en aan bei-
biekomstdroomen bij liet verlaten dier
F'hnol. Zij stelde zich haar toekomstig leven
her zxinnig voor; lmar moeder had immer
jet gioot pensioen en een mooie lijfrente,
Mi,'ilve haar eigen fortuin en al haar broers
''"zuster.-, waren roods gevestigd. Henrietta
Hu Eek daarenlegen, die do oudste dochter
rui oen predikant op een klein dorpje was,
IMende dut haar toekomst zeer saui zto\t
Nu kan dat voor een deel verklaard wor
den door het feit, dat de Vluam.-cJie kwestie
niet een staatkundige kwestie voor ons re
gelijk z.ij dat voor frankrijk moet zijn. Wij
drijven geen grooto politiek, het vooruit- of
achteruitgaan van de Vlaumselie liewcging
ia voor ons dus in geen enkel opzicht een
onmiddellijk Stnahsbeïung.
Maar vooi een ander deel blijft die Ne-
derlandscho onverschilligheid voor de Ylauni-
sohe kwestie toch merkwaardig in tegen-
.stelling met de Fmnsohp lielangstelliug.
Zeker, al zegt men wel dat „oude voelen"
vergeten zijn, daarom is dat toch nog niet
altijd en in elk opzicht het geval. Bovendien
ia de belangstelling voor den pet soon van
den Ziiiderlnoeder in Nederland niet heel
groot. Eonerz.ijds is men zoo na familie,
dat men eikaars .slechte eigenschappen heel
goed ziet en zich daaraan stoot. En ander
zijds moet de Belg toch nog heel wat meer
Vlaming worden, voordat hij de Nederland-
sche be.schaxing van den Nederlander vol
maakt apprecieeit.
Doch twee verschijnselen zijn het vooral,
'lie, dunkt ons, dat geringe gevoel van soli
dariteit. van den Nederlander voor den Vla
ming verklarende geringe bekendheid
met elkaar en het latente nationaliteitsgevoel
van den Nederlander. Hel eerste bezwaar
kan uit den weg geruimd worden doch
wonderlijk genoeg zien wij heel weinig
moeite doen om dat uit den weg te ruimen.
Belgen en Ho]]muleis kennen elkaar niet.
Zij vinden elkaar achtereenvolgens een ver
velenden stijven Klaas en een onbeschaafde»
diukteniftkor zonder eenig fond. En dat zul
len zij elkaar blijven vinden zoolang men
niet stelselmatig gelegenheden in hel. leven
heeft geroepen ter persoonlijke konnisma-
king. Onder allerlei invloeden is men van
elkaar afgeraakt. Die invloeden werken nog
steeds door. Als men daar geen andere tegen
over stelt, bereikt men die nauwere kennis
making nooit. De Belg en de Nederlander
(haaien elkaar niet opzettelijk waar
schijnlijk den mg toe. Dot moet andere
worden en dit niet alleen of zelfs in de eer
ste plaats voor dc laallxnvcging.
Ten slotte Is ons eigenaardig nationali
teitsgevoel er schuld ami, dat wij geen be
langstelling tooncn voor het lot van onze
taal in hot buitenhuid. In don srond van
zijn hart heeft de beschaafde Nederlander
die belangstelling wel. Doch bij toont zijn
nationaliteitsgevoel niet gaarne. Hij hoeft
te vee! naar de groote landen gekeken om
niet te weten hoe een overdreven nationali
teitsgevoel leidt, lot een belachelijk chauvi
nisme. JTij hoeft bovendien de reactie
togen het chauvinisme, een vang internatio
nalism#, uit do grooto centra overgenomen
zonder dat dit bij hem ais gids een
reactie was tegen iets positiefs: nl te vee!
nationalisme. Vandaar dunkt ons dat
negatieve in ons vertoon van ons nationali
teitsgevoel, dat ons verbinden lielangstcl-
ling Ie toonen in den strijd, dien ginds over
do grenzen de Nederlnndscho taal strijdt
tegen de Fnmsehe,
Toch is er, dunkt oire, die belangstelling
zijn met dc gewone huiselijke bezigheden
en de zoig voor de kleine broertjes en zusjes.
En 't was zoo heel andere uitgekomen.
Me mouw de Bellefroi stierf onverwacht op
56-jarigen leeftijd, rente en pensioen in t
gral meenemend, terwijl haar fortuin onder
haar 8 kinderen gelijk moest verdeeld wor
den, zoodat Mine daardoor maar SOU
gulden inkomen zou hebben. Met één oog
opslag had ze den toestand overzien en be
greep ze, dat zij, kind der weelde, een lio-
trckking zou moeten zoeken.
En llenrrétte van Eek? Die had op een
zcndingaffo.st den schatrijken ad\ocaai
Glarkson loeien kennen en werd weldra diens
door velen benijde cchtgenoote.
Eindelijk bemerkt Mine, dat haar vriendin
opgehouden hoeft met spreken. „Vergeef
me," fluistert ze zucht, „mijn gedachten wa-
ion een oogonblik afgedwaald." En dan plot
seling onlstuiniigj als overstelpt, van gevoel:
„Jet, je vraagt me, wat er me toe gedreven
heeft, om mijn heerlijk eigen thuis op te
geien, om het juk der dienstbaarheid te gaan
torsen? Heli je dan nooit gehoord van het
„heilige moeten", waarover je goede vado'
zoo verheven kon spreken, als hij afgemat
en zwak toch nog dn kracht in zich voelde,
om voor zijn gemeente op te treden? Wel
nu, iets van dat heilige moeten hooft ook
mijn ziel doorlriJd, en ik heb de kracht
gehad die roepstem te volgen. Ik kan van
mijn rente niet leven, en bon te fier om
mijn broom of zusters tot last to zijn. Daar
om greep ik met beide handen hgt voorstel
wel. Doch wij z.ijn ons haar te weinig be
wust en wij kennen don mensch, die ginds
den .-tiijd voor onze laai strijdt, to weinig.
•SWIFT EN ZIJN KNECIIT.
De beroemde Engclschc schrijver J. Sivift,
had eens een knecht, welke niet direct tot
de vlugsten behoorde.
Eens, toen Swil't zich gereed maakte
om uit te gaan, vroeg hij aan dien knecht
om zijn laarzen, welke deze dadelijk bracht.
„Maar waarom heb jo zo niet go-
poetst?" vroeg zijn meester hem.
„Omdat u ze dadelijk, als u op iveg
bent, weer vuil maakt, en daarom dacht ik,
dat het niet de moeite waard was, zo to
poetsen," luidde het antwoord.
Swift antwoordde hier niets op, maar
«•en paar dagen later vroeg dc knecht hem
om den sleutel van de provisiekast.
„Waarom?" vroeg hem zijn meester.
„Om te ontbijten."
„0," hernam de schrijver, „daar je over
een paar uur toch weer honger zoudtheb
ben, is hot niet de moeite waard om nu
te ontbijten."
mtdecÜg op dezo organen. Bij zoutviij diiët
bevat de ur«ie. 3 tot G pro mille zout,
onder de tegenwoordige algoineone voe
dingswaarde 1G pro mille.
Het zout, dat ia het lichaam achterblijft,
heeft water noodig, en daardoor ontstaat
gewichtsvermeerdering. Door vv ij/igimr in
het gebruiken van zout kon de spieker
in weinige dagen zijn lichaamsgewicht wij
zigen. Hot gebruik van veel zout verhoogt
den bloeddruk, bij verschillende Imidaan
doeningen heeft verminderd zoutgehurik
een gunstigen invloed.
DE TROMPETTER VAN PRINS MAURIT3
m DE GRAAF YON MANSFELD.
Tijdens de belegering van Geertruiden-
berg in het jaar 1593 door prins Man-
rits, zond deze oen trompetter als afge
vaardigde naar Yon Mansfeld, die zlc,h om
de verschansingen van den prins had ge
legerd. Von Mansfekl zei spottend tot den
trompetter
„Waarom houdt uw heer zich zoo achter
do muren verscholen? Zou het hem, tien
jongen, eerzuclitigen krijgsman, niet beter
passen, wanneer hjj uit zijn verschansingen
kwam om zijn krachten in een open veldslag
te beproeven? Waarom doet hij dat niet?"
Zeer ad rem gaf do trompetter ten ant
woord
„Omdat mijn meester een even zoo be
jaard veldheer wil worden, als uwe excel
lentie is."
HOEVEEL' THEE WORDT ER GE
DRONKEN.
De opbrengst en het verbruik van thee
houden vrijwel gelijken tred met elkaar,
en beide nemen toe. De beide hoofdpio-
ductie-landen, China en InQie, voerden in
1909 50 milliocn K.G. uit, roer een bedrag
van 190 milliocn galden.
Engeland alleen gebruikt meer dan dc
helft van dien voorraad, en slaat voor 9G
millioen aan thee in. Na Engeland komt
Australië aan de beurt. Op eiken Canadees
komen 4 pond per jaar, op eiken Hollan
der l'/a pond. De Rus en de Amerikaan
stellen zich met 1 pond tevreden, terwijl
do Duitscher 75 gram en de Franschman
maar 30 gram per hoofd en per jaar ver
bruikt.
HET MISBRUIK VAN ZOUT.
Dr. Ackerley sprak onlangs in Engeland
op een vergadering over salinematerio en
zoutgebruik. Zoowel bij dieren, als bij kin
deren, had spreker nooit kunnen aantoo-
nen, dal er een natuurlijke behoefte aan.
zoutgehurik bestond, liet totale keukenzout-
gehalle van het menschclijk lichaam be
draagt percent, en terwijl het nieercm-
deel der menscheu ongeveer 20 gram zout
per dag verbruikt, zou een hoeveelheid
van 2 gram zijns inziens voldoende zijn.
Deze geringe hoeveelheid komt in het
voedsel vooi, want melk bevat 18, kaas
15 k 25, eieren 14 16, vlecsch 19 a 28,
biood 4 a 7 gram por kilo. Toevoeging van
zout heeft geen invloed op de digestie*,
te veel zout veitiaagt die. Al deze over
maat van zout verlaat door de nieren het
lichaam en dit misbtuik werkt op den duur
aan, mij namens don heer Verloopcn ge
daan; ik weet dat mijn taak zwaar zal zijn,
maar toch hoop ik te slagen."
En dan een traan wegpinKCiid, staat zc
haastig op. „Eerst over ren paar maanden
/.ai je mij terugzien. Ik wil niet eer komen
vóór ik IK«,slist weet of ik overwonnen heb,
of gedogen ben!"
„Arme Mine, arm kind," fluistert, me
vrouw Glarkson, „waarom kwam je niet bij
ons? Je weet, dat mijn man rijk is."
„Neen, Jet," herneemt Mine de Belle-
fioi. „ik wil geen hulp van anderen zelf
wil ik mij er doorslaan met de woorden van
jo goeden vader voor .vogeti„liet heilige
moeten".
En l'tklr mevrouw Clarkson er iets kon
bijvoegen, was Eioulo do Bellefroi reeds de
tuip afgesneld, haar vriendin nog van be
neden toeroepend
„Vergeef me mijn kort liezoek, maar je
weet, ik lieh nu geen vrije hesrlikking over
mijn lijd."
Nog een poosje blijft mevrouw Clarkson
voor het venster staan. Het is nu schemer
duister geworden; liet w liet mystieke uur,
waarop men alios voelt wegzinken, wat ba
naal en allednngsch is, en onwillekeurig
vlieden haar gedachten terug naar den tijd,
teen zij zich haar leven heel wat degelijker
voorstelde.
En thans ze voelt, een knagende pijn,
nu zij inziet, hoe de omstandigheden van
haar niets anders hebben gemaakt dan een
vrouw van de wereld, die lmar man, als hij
CITROENSAP.
In geen enkele huishouding moest eigen
lijk de citroen ontbreken, want de oilroen
alleen is in den zomertijd lnjna een goheelo
huisapotheek; vooral in den reistijd is de
citroen van onschatbare waaide. Het sap
van den citroen, ook wel limoensap go-
heeten, verkoelt en zuivert niet alleen het
bloed, maar het veelvuldig gelruik ervan,
vooral 's zomers, is een voorbehoedmiddel
tegen koorts, evenzeer als het sap va.n
twee citroenen in een half glas water, als
een krachtig middel tegen een anderdaag-
scho koorts en rheumaliok wordt aanbe
volen. Bovendien wordt het sap van een
citroen, driemaal daags in een kop sterke,
onvermengde koffie gedronken, aanbevolen
als een middel om koorts en huiveringen
to verdrijven. Maar men zorge er voor,
het sap steeds zonder suiker te gebral
ken, daar de geneeskracht dan sterker is,
en met een weinig water verdund, tast
het de maag en de tanden niet aan.
De warme kwast evenwel, die men
's avonds onmiddellijk vóór 't slapen gaan
gebruikt, om verkoudheid te verdrijven, mag
men zoet maken. Wie daarentegen door
schorheid en pijn in de borst gekweld
wordt, moet door het wit van een ei, ta
melijk tot schuim geslagen en dan met
het sap van oen citroen vermengd, beter
schap vinden, als hij elk half Uur een
theelepeltje daarvan neemt.
Men ziet dus, dat vooral op reis, de
citroen verkeiyk in staat is, een kleine
huisapotheek te vervangen.
thuiskomt, niet een glimlach ontvangt, maar
wider haar eigen leven leidt evenals hij
hel zijne: twee zielen, niet gemengd, maar
ook niet voreenigd. Ze is mevrouw Clark
son, niet Olarkson'.s vrouw, zijn hulp en
troost, en met tranon van weemoed viaagt
/.e zich af of Mine's leven niet reiner, waar
diger en verhevener is d,m hel hare.
Drie maanden later, als mevrouw Clarkson
liezig is met de modiste de regeling van
haar wintortoilelten te bespreken, komt dc
dienstbode haar een virite-knartje brengen.
Toon zij daarop den naam „Mine de Belle
froi" (zonder kioon of titel) leest, spoedt, ze
zich naar dc knmer, waar haar vriendin
wacht.
Met beide banden uïtgeHokén treedt deze
bruir tegemoet en opgewekt klinkt het van
haar lippen: „Jet, ik heb gevonden, waar
ik nl jaren naar gezocht heb: liet waarach
tige geluk. 11; heb een moeilijken tijd gehad,
toen ik voor 't eerst geplaatst werd aan het
hoofd van 'n verwaarloosd huishouden. Maar
ik heb gezegevierd en nu benijd ik niemand
meer zelfs jou niet! In den beginne heb
ik menigon nacht slapeloos doorgebracht, ik
vreesde, dat mijn krachten zouden falen,
maar eindelijk heli ik liefde kunnen wekken
in 't hart der ntoedcrlooze kinderen, ik heb
den dienstboden ontzag kunnen inboezemen
en van toen nf ging alles als van zelf. Zoo
je ine eens wilt bezoeken, zul je in een ge
woon Ilollftndsch, ordelijk gezin komen, en
de kinderen zullen je gezonde, flinke kleu
ters toeschijnen, Én mijnheer Verkropen,
DE WILDEMAN.
In liet laatste tijdperk van de regeering
van Bodewijk XVI, reisden twee kunsten
makers de kennissen en jaarmarkten van
Uiefagno af, een groeten aap met zich
voeiend. Toen zij het dier naar Patijs wil
den brengen, stierf het. Hot was een
gioote schadepost voor de beide fortuin
zoekers, en treurig begaven zij zich dan
nuk met de ledige kooi op weg, en waren
dink aan hot overleggen, door welkqmeik-
vvani digheul ze het. veil oren dier zouden
vei vangen, toen zij aan den rand van
den weg oen boer zagen liggen, die waar
schijnlijk wat veel aan Bacchus geofferd
had. Stellig had hij een bruiloft bezocht
en was allerbcspottelijkst toegetakeld, wat
de geestige Itrolagneis dadelijk op een idee
bincht, dat, als liet gehikte, hem ruim
schoots voor het geleden verlies schade
loos zou stellen. Wat beleekent immers
een aap, hij een wildeman, die iu de
bossehen der Nieuwe Wereld is gevonden
en nu rloor geen mcnschelijke kunst te
beschaven valt.
Ze gaan onmiddellijk over tot de uitvoe
ring van hun plan: de ongelukkige be-
schonkene woult potsierlijk uitgedoscbt in
do ledige kooi van den aap gesloten, en
bet duurde heel lang eer hij lot liet besef
kwam van zijn onaaugen.unon toestand. De
woede en wanhoop van den nieuwbakken
„Iiokus", in zijn berenhuid, en zijn hoed
niet pluimen, was oiibesclinjlelijk, maar de
ijzeren tralies der kooi schonen wel weer
stand te kunnen bieden aan do kracht van
een Hercules.
Te Parijs was de toeloop ontzettend, om
dezen natummensch van nabij te zien. Wat
Vooral de verwondering der toeschouwers
gaande maakte, was z.iju viecmde laai, die
met geen andere bekende tongval overeen
kwam. Op zekeren dag kwam de ongeluk
kige gevangene op de gedachte een der
liederen van zijn eigen gcbooi telaiul te zin
gen, en de veibazmg klom nog hooger.
Na verloop van een maand sprak men in
Parijs van niets anders dan van den wilde
man en zijn liederen, z.oodnt ook Lenoir,
dte toenmalige chef van politic, dit vreemde
schouwspel eens wilde zron. De kunsten
makers kregen bevel, hun wilde aan den
g'estrengen hooi te vertoonen, die een tal
rijk on schitterend gezelschap had genoo-
digd.
Zij gehoorzaamden niet zonder ecnigen
angst. 1>3 man in de kooi werd in een
rijke zaal vol heeren en dames gehrnyht,
die zi,cli om hem vcultongcn en door hun
deelneming wat week gestemd, begon hij
plotseling een treurig en klagend lied uit
zijn geboorteland te zingen, al koesterde
hjj clan ook weinig hoop, om nu beter
dan vroeger verstaan te worden. Maar nu
bevond zich oiuler de toeschouwers ook
de hertog d'Arguilton, die vroeger gouver
neur van Brclagne was geweest en die her
innerde zich onmiddellijk, dat hij dit; lied
menigmaal gehoord had. Het heele gezel
schap was evenwel niet weinig verwon-
dic vroeger somber en hoogst onaangenaam
was, i.s nu ook als 't ware herboren, nu er
weer orde. netlieid en opgewektheid in zijn
woning heeischeu. Hij voelt, dat hij een
trouwe kameraad bezat, die zij aan zij niet
hein strijdt (Kir het geluk zijner kinderen,
en hij acht en waardeert me misschien meer
dun sommige mannen het hun Mouwen doen.
Ja, Jet, ik voel het mi, het leven kan nog
schoon zijn, zelfs voor haar, aan wie het
hoogste geluk der vrouw is ontzegd. En
wanneer het heilige moeten in ons werkt,
zijn we reeds in cle voorportalen der hemel-
sclie gelukzaligheid
Fm lang nog, nadat Mine do Bellefroi
de weelderige woning iu 't Bezuïdcuhout
i'etlaten heeft, zit de rijke, gevierde vrouw
des huizes, op dezelfde plaats, waar baar
vriendin haar verliet.
Droef en wezenloos staart ze in de verte,
als onbewust, in diep gepeins verzonken, en
in plaats van „Anne Mine", klinkt het nu
van haar lippen:
„Mine. rijke Mine. ik benijd jo! Je hebt
hot oeno, ware geluk gevonden, door andere
gelukkig te maken. Mijn leien is doelloos,
hel jouwe rijk aan zegen, liet „hei"-* moe
ten" 'e- je reddingsboei govvee.-t. Ware dat
woord niet tol je hart doorgedrongen, wel
licht was dan je kul evenals liet.
mijne - gxvirand op de klippen \an scliiju-
eelnk en wereldzin,"
