In den dienst der liefde.
.Lü in" r= rrnjTirn
nine; nit dezen innrirl gehoord Nederland
numinor een.
-ifel groofa bewondering sprak de boog-
leeraar over do groote Amstcrdamselve fa
culteit, doch onk de jongeren mochten ei
yjjn en daarop noemde hjj v. Hamburger
en Knpteyn ia Groningen, andore univer
siteiten kwamen niet ter sprake afa man
nen, waarop wij Lroisch mogen zijn. Neen
IruW-li, dat ging toch te ver. A,an de ver
diensten van deze mannen hadden wij part
noch deel. „Waarover gij tevreden moogt
zijn," corrigeerde zichzelf de geleerde. Kn
rlau kwam Zwitserland tweede en Zwe
den derde.
Ken mooi record, Kn wjj waren
trotsch, of de hoogleeraar het hebben wilde
of niet.
Doch hoe kwam het nu, dat de- kleine
landen hier zoo'n mooie rol speelden? Wij
hadden een mooie theorie klaar. De kleinere
volkeren hadden harder strijd om het be
staan. Kn hun beschaving is ruimer, om
dat zij eencrzjjdri niet den rcminenden in
vloed van het chauvinisme kennen, ander
zijds door hun beperkt taalgebied gedwon
gen zijn gelijkelijk kennis te nemen van
wat er in de drie groote talen gedacht
en geschreven wordt» wat bij groolere volke
ren in die mate niet het geval is.
Doch onze theorie vond geen genade in
hoogleeraars oordeel. Neen hij zocht
de verklaring lager bij den grond. De jon
gelui werden in die kleine, landen meer
geleerden, omdat rlo energiekste onderhen
in andere richtingen van werkzaa inlieid niet
zooveel bevrediging kunnen vinden. Het
feger en de vloot zijn to klein om daarin
idealen te verwezenlijken. De- bestuurs
functies zijn er eveneens te klein en te
weinig interessant, terwijl de handel en 'de
industrie te weinig dooi1 de groote staats
macht gesteund wordt, om een begeerlijk
arbeidsveld voor de besten op te leveren.
En vandaar dat de jongelui in de theorie
gaan en daar zoo'n groote rol speelden.
Wij konden ons denken dat de groote
geleerde onze theorie niet zonder meer
aanvaardde, doch wij deden dat evenmin
met zijn theorie- - - waarvan hij met een
beminnelijk lachje acte nam. Och het
kon ook Lest anders zijn. Hij gaf zijn gedach
ten maar voor beter.
Toen wij in galop met onzen gast
heer den heuvel afgedaald waren om een
auto tegen to houden, die wjj ineenden
besteld to hebben doch die niet vrij was,
toen wij darnaa de goede auto gevonden
hadden, afscheid hadden genomen en in
dio auto gezeten hobbelden over de af
schuwelijke buitenwegen, die van Experi
mental foltcl een kolonie van geleerde
instellingen op vei scheiden heuvels even le
Jfooi den van Stockholm gelegen - naar
Stockholm héden, toen hadden wij toch wèl
weer liet gevoel -- dat wij herhaaldelijk
geluid hebben - - dat er naast veel groot
doenerij toch ook veel werkelijke groot
heid in Zweden is. En dat is dan wel het
voorrecht vim ons, <.fagJdarisclirijms, dat.
wij zulke grootheid kunnen bereiken en
daarvan kunnen genieten. En liet gaat dan
precies uls in patriu. Ka-en onaangenaam,
nedeibuigend en lastig als de groot-doeners
zijn, even vriendelijk, bescheiden, welwil
lend en hulpvaardig zijn de werkelijk groe
ten als onze gastheer. Laten hun na apeis
zich dat tui toch eens eenmaal voo-r altijd
gezegd houden, dat zij den schijn van
grootheid nooit zullen bereiken als zij niet
de goede, eigenschappen van vrijwel alle
groote. mannen ook ma-rkeeren. Als men
groot is, behoeft men niet groot to doen.
Intusschen had de auto ons tot ons groot
genoegen weer op de goed geplaveide stel
ten van Stockholm gebracht. Tot ons groot
genoegen zeggen wij -- want de Imen-
weg was zonder de hulp van den geleerde
heel wat lastiger geweest Wij hadden mol
een soort stoomtram moeten reizen. N'ie-
Uit hel Kngehsrh van
O. HENRY,
Joe Lar va bee was uit het Westen geko
men, gedreven door een onweerstaanbare
geestdrift voor de scJfiMerkunsf. Reeds
toen hij zes jaar was had hij een beeld
geteekeud vaai (ie staifapomp met ren vaar
digen burger er voor, dio juist voorbij
ging. Deze kmistpioeve was omlijst en in
de uitstalkast van zijns vadem winkel ge
hangen, tusscJien de pukken havermout en
do manden vijgen, tn zjjn twintigste jaar
trok hij dan. de das tos geknoopt, het
kleine kapitaal wat raster ingebonden, op
Weg naar New-York. Delia Ca rut lier voer
de in een door dennen omgeven stad van
het Zuiden zulke veelbelovende kunst
stukken op het klavier uit, dat haar geza
menlijke familieleden zu-h verplicht voel
den, botje hij botje te 'doen, opdat zij
naar tiet Noorden kon trekken ter verdere
ontwikkeling. De goede inensclieu hadden
geen vermoeden hoe deze ontwikkeling
maar dat is juist onze geschiedenis.
Joe en Delia leerden elkaar kennen in
cxi atelier, waar een aantal schilder- en
muziek-studenten hij elkaar kwam, om over
vrijlicht, Wagner, Rembrands werken, ta-
ijlen, Chopin en Oolans-thee te dispu
teeren.
Joe en Delia werden op elkaar ver-
efd, en spoedig waren zij een paar, want
waarom zou,den zij eigenlijk wachten .tot
.ze'oud en grijs geworden waren?
mand verstond daar eon enkel woord
fmitsch, Frnnsch ot' Engelsdi. Gelukkig had
den wij den naam van onzen gastheex
en de instelling, waai' hij woonde, op een
papiertje. Iedere Zweed bleek die te ken
nen en zoo vonden wij de juiste tram. Toen
kwam de. conducteur een heel verhaal hou
den, waarvan wij geen woord verstonden.
Pogingen om hot vei taakt te krijgen door
do passagiers, die in don groofen Amen-
kaansehen wagen aan rijen zaten, mislukten
aanvankeljjk volkomen. Totdat er een oude
heer in de verte opdaagde. Hij wist ook
niet wat wij vroegen de vertaling van
's conducteurs wijsheid maar gelukkig
wist iii.j toch te vertellen dat Experimen-
tatfeltet het: „uiichste-nachsle" station was.
-Met dit piggiu-Duitsch waren wij lieel
gelukkig. Doch voordat wij den geleerde be
reikt hadden, hebben wij nog herhaaldelijk
gevraagd zonder antwoord te krijgen.
Voor een Hollander, 'die zich zoo groot ge
voelt, in het bezit van zijn 4- a 7-talige vo
cabulaire, een onduldbaar gevoel!
(Wordt vervolgd.)
ALLERLEI.
VREEA1.DE NAAIEN'.
De Japanners geven aan hun kinderen
dezelfde namen als de Chincozen. Van de
viouweniuinien der Japanners weel men,
dat zij ontleend worden aan de meest ver
se tn tiende eigenschappen en voorwerpen.
Zoo zijn er klei i ren voornamenaLs: puiper,
groen. wit. of weikwoorden, als: bordu
ren, poetsen, enz. Hier roept een meisje:
„Vroolijkheid, kom toch eens hier. dam'
wordt een kind beknord." „Maar Groen,
je hebt weer een scheur in je. jurk," of
„Zindelijk, wat, heb je je weer vuil ge-
maakt!" Nu eens heet een meisje naar
een plant, bijv. Chrysanthemum, Jasmijn,
of naar een edelgesteente, Juweel, Robijn,
Safier, of het draagt een aardrijkskundigen
naam, als Lotosbocht, Rozenveld, Bosch-
da! ook huishoudelijke namen wordert
gebruikt, als: Vaas, pan. kopje, enz. Aan
kleine Chineezen wordt vier maanden na
do geboorte het hoofd kaal geschoren, waar
bij hij zjjn eersten naam, den zoogenaamderi
melknaam, krijgt Deze naam kan A-gam
(nummer 1), A-lam (nummer II), A-luk
(nummer 111), enz. luiden, en remt als de
kleine Chinees naar school gaat, krijgt hij
er een anderen naam bij, die een voorwerp
of handeling aanduidt, alsgroeiende boom
of mooie gang. Later komt er nog een
derde, vierde, vijfde, ja, zesde, naam bij.
Den laatstee naam krijgt de Chinees ais
hij gestorven is. Deze namen zijn zeker
zeer vreemd, ma,ar hebben dikwjjls meer
be te eken is dan onze namen of die vair
andere volken. Een bewoner der Sandwich
eilanden antwoordt op den bepaald mon-
sterachtigen voor- en achternaam vanKai-
kinakaoïlilikea Lenoikahilikiapuokalani.
't ts om van te rillen!
ZONDERLINGE GEHECHTHEID VAN
DIEREN.
Dieren kannen soms anrdige en treffende
bewijzen van vriendschap en hulpvaardig
heid jegens elkaar geven.
Men verhaalt dat in Canada, waar de
ganzen meermalen haar gewone verblijf
plaats verlaten om gezamenlijk een uit
stapje ie maken naar naburige weiden,
een van de vogels, die tot een kudde be
hoorde. zich zoodanig aan den waakhond
gehecht luid, dat, ais de anderen zich op
pad begaven, hjj bij zijn nest bleef lig
gen, en er niet op uit ging, dan om te eten
of te drinken.
Als do houd blafte, dan kwaakte zij, en
als iemand haar vriend wilde slaan, dan
vloog zij. in woede ontstoken, op hem af.
Niet dan met groote moeite, kon men
haar 's avonds in de kooi krijgen, en als
Do lieer «ar nrevrouw Larraheo betrok
ken een kleine huunvoning. Het was een
zeer kleine, maar gelukkig waren zij toch,
want zij hadden hun kunst, en zij hadden
elkaar. Ën mijn raad aan geblaseerde jongo
mannen zou zijn: verkoopt alles wat ge
hebt, en geeft het geld.aan de urmen
daarmee verwerft ge liet voorrecht, in een
klei no huunvoning gelukkig te zijn met
je kunst en |e Delia,
Allen die m /oo'n kleine huinwoning
leven, /uilen bevestigen, dat zij alleen, het
w.tre geluk kennen. Zn! een huis gelukkig
zijn. dun kan liet niet klem genoeg zijn.
Joe .-clulderde bij een grooten meester
ge kent zijn goed klinkenden naamhij Ineenit
aardige .-ommen; zijn onderricht is vol eo-
loiiet; dit krachtige coloriet heeft zijn stuk
ken beroemd gemaakt. Delie studeerde on
der Loewenwaid, en ge weet, hoe ver
maard lip is als toetsen-vernieler.
Zij waren reusachtig gelukkig, zoolang
hun geld reikte. Zoo is het wel bij dien
maai' ik wil niet boosaardig worden. Hun
doel stond hun klaar en helder voor-. Joe
moest zoo spoedig mogelijk schilderijen tot
stand brengen, ter eere waarvan oude hee-
ren met dunne haarden en dikke beurzen
in zijn atelier met elkaar aan het vechten
raakten. En Delia moest spoedig zoo ver
zijn, de muziek zoo te beheerschen, en dan
zoo uit de hoogte te behandelen, dat zij,
Wanneer logestoelen en drie parketplaat
sen in de concertzaal overkocht bleven wei
gerde op 1e treden en in plaats daarvan in
haar hotel kreeft at. Het mooiste echter was
naar mijn bescheiden meening, het huise
lijk leven der twee in hun kleine woning
de levendige gesprokken na den 'arbeid
dos daags, het gemoedelijk avondeten, het
men haar overdag wilde dwingen hij da
kudde te blijven, dan ging zij voor het
hondenhok staan, heet van zich a.f en sloeg
met dn vleugels, zoodat men haar maar liet
blijven, waar zij was.
Op het laatst werd de hond ziek ear toen
kroop zij hij hem in het hok, ging naast
hem liggen en bedekte hem niet haar vlem-
gels. Ging de hond het. hok uit, dan ging
zij mee en toen de hond eindelijk dood
was, bleef zij in liet hok liggen, weigerde
alh- voedsel en stierf eerüge dagen later.
En wat was waarschijnlijk de aanleiding
tot die gehechtheid?
Een vos luid eens de |ms gegrepen en
toen had do hond haar uit zijn klauwen
gered.
Men had een pony op een, afgesloten stuk
land gebracht en het eenige levende schep
sel, dat er ook op kwam, was een kip.
Het duurde niet lang, ol' het paardje
en de kip waren dc grootste vrienden. Den
geheelen dag liep zij om hem heen te ka
kelen, uren lang zat zij soms op hem en
ving de vliegen weg, die hem plaagden,
en als do pony een worm of ander insect
in het gras ontdekte, dan waarschuwde
hij de kip, door oen zacht gehinnik, idai
zij al kende. Zij vloog dan van zijn rug,
pikte het lekkere hapje op en nam 'dan haai'
vorige plaats weer in.
Om niet bij ongeluk op haar te trappen,
bleef het paardje stokstijf staan, tot de
kip weer op zjjn rug was teruggekeerd.
s> <\YL
Van een hond, een terriër, had men
de jongen weggenomen.
In haar droefheid wist het amie be
roofde moedertje niets beter te doen dan
een geheel broedsel jonge eendeD ia haar
mand over te brengen.
Zij droeg er de teederste. zorg voor en
vergezelde luw, waarheen ze ook gingen.
Zij krabde den grond om, ten einde haar
wormen te ver-schaffen, en als zij te water
gingen, dan zwom hij met haar mede, of
bleef aan den oever staan, een wakend
oog op haar houdend, gereed om bij te sprin
gen, als een van allen cenig gevaar be
dreigde.
WANDELEN EN HUIDVERZORGING,
Het wandelen is zeker een hoogst aan
gename cm nuttige tak van sport, maai- het
brengt toch menige onaangenaamheid mee,
want het fijne stof, dat hij iederen stap
opdwarrelt, diingt in alle plaatsen van het
lichaam door en verstopt dikwjjls de fijne
poriën der huid. De verwaarloozing fier
huidverzorging bij het wandelen kan veel
kwaad veroorzaken, dat men gemakkelijk
kan voorkomen. In de allereerste plaats zjjn
noodig waterdichte laarzen van uitstekend
leer. Wollen kousen, die niet gestopt mo
gen zijn, behooren voider tot goede voet
verzorging. Sokken zonder naad zjjn het
doelmatigst. Ook is hei raadzaam vóór
iedere wandeling den voet met een vette
zaü in te smeren. Trouwens, hij wandel
tochten is de grootste reinheid van het
lichaam hoofdzaak, daardoor wordt het
overmatige, zweeten van hel lichaam vex--
minderd. Ook gezicht en hals vereischen
bizondere zoig. Zij moeten zorgvuldig
schoongeliouden worden, en het. afdrogen
nfi het wassch.cn moet zeer ernstig geschie
den. Bjj huidwonden inoet men dadelijk
het genezende vet aanwenden. De lippen
zijn eveneens zeer gevoelig voor de inwer
king dei' lucht, waartegen men zich door
bestrijking van glycerine kan beschermen.
Vóór alles echter zindelijkheidwie zijn
lichaam en huid goed vei zorg t, zal van
het wandelen eerst het rechte genot heb
ben.
IK ZAL HET BEPROEVEN.
Alleen wie zjjn krachten beproeft, weet,
waartoe hjj in staat is.
vlug verorberd, licht ontbijt, het plannen
maken, het wederkeerig opvroolijken en
ntoed-inspreken en men vergeve de stijl
loosheid! de mei olijven en Chesferkaas
belegde broodjes bij het tweede ontbijt.
.Maar na eenigen tijd begon de kunst-
geestdrift te verlammen, zooals dat wel
moei gebeuren, wanneer men altijd maar
uitgeeft en niets ontvangt. Het ontbrak aan
geld om den meester der kleuren enden
heer Loewenwaid te betalen. Men moest
dus offers bieugen aan zijn kunst Daarom
meende Delia, moest zij probeeren, onder
wijs ie geven, opdat de schoorsteen kon
blijven rooken.
Twee of drio dagen lang Ite.p zjj rond,
lessen te zoeken. Eu op een avond kwam
zij vroolijk thuis. „Joe, schat," riep ze
overmoedig, „ik heb een leerling. Ach, en
het zjjn zulke beste menschen! Een gene
raal A. B. Pinkney met zjjn dochter, in
de een-en-zeventigste straat. Een machtig
deftig huis, Joel Je moest alleen de deur
al eens zien! Ik geloof byzantijnsche stijl.
O, en dan binnen! Weet je, Joe, zoo iets
heb ik van mijn leven nog niet gezien.
Zijn dochter dementia Ls mijn leerling.
Een lief schepseltje pas zeventien jaar.
En zoo fijn en toch eenvoudig. Ik moet
haai twee lessen per week geven, en denk
eens, Joe, vijf dollar per uur! ALs ik nu
nog twee of drie leerlingen krijg, kan ik
jnjjn lessen bij Loewenwaid weer opnemen.
Maar nu weg met die leeüjke rimpel op
je voorhoofd, schat! En nu eten we van
avond fjjn!"
„Dat is alles goed en mooi yan jou,
Deii," roemde Joe, terwjjl hij een bus dop
erwten met een trancheermes en een tang
te lijf ging, „maar wat moet or Van niij
„Ik wil liet beproeven," clit is een too-
verfomiuiier, dat ons verborgen schatten
doet vinden. De bijen zeggen: 5,Wij willen
het beproeven", en veranderen het bloe-
sernsap ja honig.
Het eekhoorntje zegt: „Ik zal het beproe
ven," en beklimt den top van den hoogen
dennenboom. -
Het sneeuwklokje zegt: „Ik wil het be
proeven," en steekt zijn kpopjre door de
koude wintersneeuw.
De zon zegt: „Ik zid het beproeven,"
en spoedig werpt de lieve Lento den barren
Winterkoning uit den zadel.
De leeuwerik sprak: „Ik wil het beproe
ven," en steeg op haar vleugels hoog in
do lucht.
Voor wie dit tooverfornuilier kent, is
geen borg te steil om te beklimmen, en.
geen grond te hard om te beploegen. Dit
is liet beste recept voor de zwakkelingen,
die het hoofd laten hangen, de handen in
den schoot leggen en moedeloos zuchten:
,,'t Ilelpt toch niets."
NIEUWTJES VAN HIER EN DAAR.
De munt to Ottowa maakt gouden munt
stukken met den beeldenaar van koning
George V, van goud, dat uitsluitend uil
Camuteesehe mijnen afkomstig is.
Op een zolderkamertje to 'i'roye.s, in
Frankrjjk, weid achttien duizend guklen
gevonden, terwjjl de eigenares ervan. Jose
phine Viand, een oude bedelares, van hon
ger gestorven was.
Bij een getuigenverhoor in Engeland,
waar een inbraak beliandeld werd, kwam
aan het licht, dat de dief het huis was
binnengegaan, terwijl zijn vriend als or
geldraaier ervoor de wacht hield.
Een Deensch musicus, „Smith" genaamd,
die beweert, dat men zenuwen door mid
del van zachte melodieën kan genezen, be
handelt zijn patiënten door zo plat op zijn
vleugel-piano te leggen en dan te trachten
ze door droomige muziek in slaap te krij
gen
Bjj herziening van de schoolwetten te Flo
rida is er een bepaling gemaakt, waarbij
bedrog bij examens gesteaft kan worden
met gevangenisstraf van een jaar of 1200
gulden boete.
Prjjzen tot een bedrag van 80.000 gul
den zjjn aangeboden door het Australische
Gouvernement voor do beste plannen voor
het houwen van de nieuwe hoofdstad, die
volgens den minister van binnenlandse he
zaken, „een rooklooze, reuklooze en mod-
derlooze" tuinstad moet zijn.
Miss Flora Taylor Wand, wier vader mijn
werker was in do diamant-mjjnon in Ztiid-
Afrika, heeft een van de familie-juweel en
een diamant, die bijna drie kwart van
een karaat weegt in een van haar voor
tanden laten zetten,
Nina Tunatancloff, een boerenvrouw te
Telev, in den Kaukasus, is waarschijnlijk
de oudste mensch in de wereld. Onlangs
vierde zij haar llöden verjaardag, en of
schoon zij het gebruik van haar ledema
ten mist, zjjn haar verstandelijke vermogens
nog goed,
Steenen uit kolengruis gemaakt, worden
in Rusland voor het straatplaveisel ge
bruikt. Het kolengruis wordt, vermengd met
een soort van stroop en hars.
ANECDOTEN.
In het holst vim den nacht weid door een
zjjner vrouwelijke gemeenteleden om den
dominee gezonden.
„Wel, moedertje," sprak hjj, „ben je ziek
worden? Denk je dat ik zal toezien hoe
jjj je in nederigen loondienst afjakkert, ter
wijl ik in de hoogste regionen der kunst
zwelg? Neen, bij de gebeenten van Ben-
vonuto CelliniVoor krantenverkoopen zul
len ze me wel willen, of straat maken! Dan
breng ik tenminste een paar dollars thuis
Delia hing aan zjjn hals.
„Joe, liefste», wees niet zoo kinderach
tig! Je moet bij je studiën blijvenJe doe.!
net, of ik mijn muziek opgegeven had,
en een heel andere bezigheid genomenBij
hot lesgeven leer ik immers zelf nogZoo
blijf ik voortdurend in mijn muziek! En
met vijftien dollar in de week kunnen we
als millionaire leven. Geen sprake van.
dat je je schilderlessen .opgeeft!"
„Goed," antwoordde Joe, en greep naar
de groenteschaal, „het is toon waar dat je
les moet geven! Zoo iets noem ik geen
kunst. Maar het is engelachtig goed van
je, dat je het doet!"
„Als je werkelijk van je kunst houdt,
valt geen offer te zwaar," was Delia's
antwoord.
„De meester vond de lucht goed op de
schets die ik van het park gemaakt heb,"
verteido Joe. „En Tinkte heeft mo verlof
gegeven, (wee bladen in zijn étalage te
zetten. Misschien veikoop ik er één van,
als juist de rechte rijke stommerik voorbij
komt en zo ziet!"
„Nou, natuurlijk," lachte Delia, „maar
voorloopig zullen we ons tevreden stel
len met mjjn generaal Pinkney en het kalf
vleesch hier!"
De heele week ontbeet het echtpaar Lar-
rabee zeer vroeg. Joe was verreikt over do
movgenbelichting in het Central Park, dio
hij op zijn schets wilde vasthouden; en
en heb je nu de. vertróóstingen, van den"
godsdienst noodig
Neen." antwoordde de oude vrouw, „ik
ben alleen maar zenuwachtig en kan niet
slapen."
„Maar wat kan ik daaraan doen?" vroeg
de dominee,
„0, dominee, als ik bij u in de kerk
ben, kan ik altijd zoo lekker indommelen;
als u nu eens wat voor mij preekenwikle,
zou ik misschien ook wel gaan slapen,",
EÉN ÓF TWEE-DEKKER? 1
„Om nummer één ie zijn, moet je een
één-dekker wezen, die twee-dekkers deugen
niet
„Glad-dekker mot je zijn!"
DE GENEESKUNDE.
„Hoe lang behandelt de dokter je al?"
„Vier weken."
„Onmogelijk!"
- „Waarom?"
„Wel kerel, dan moest je p! veertien
dagen dood zijn."
OOK EEN GEZICHTSPUNT.
„Ik wilde mijn leven verzekeren, mijn
heer," zei een zeer oude man, die het
bureau van een levensverzekering-maat
schappij binnentrad,
„lk denk niet, dat onze maatschappij die
risico op zich kan nemen. Hoe oud bentu?".
„Vijf en tachtig."
„Wij sluiten nóóit polissen af met per
sonen boven de tachtig jam*.
„Maar wal mankeert jullie dwaze maat
schappij toch? Weet u dan niet, dat er veel
meer menschen beneden de tachtig ster
ven clan er boven?"
De heer Goeclbloetl (in den schouwburg
viak achter zijn vrouw gezeten tot sup
poost) „Och, toe, zon u mijn vrouw niet
eens willen zeggen, dat ze haar hoed moet
afzetten?"
Een dokter heeft het altijd hard te ver
antwoorden. Of hjj heeft niet. te eten, óf
hij heeft geen tijd om te eten.
BEZUINIGING.
De nieuwe administrateur van liet tooneel
kreeg de maandrekening.
Daarop kwam als voeding voor de kat
ten het enonne-bedrag voor van f 1.60.
„Waar dient dat bedrag voor?"
„Voor de katten!"
„Waar zijn die katten voor?"
„Om do muizen op te vreten, die aan
de toonee!spullen knagen."
„Als de katten de muizen opeten, is er
geen f 1.50 noodig voor voedsel voor de
katten, en aLs ze do muizen niet opvreten,
hebben we de katten niet noodig."
En de uitgave werd geschrapt,
GEVOELSVERGISSING.
„Allemachtig," zei de jonge student Boe
mel, toen hij tot tie ontdekking kwam, dat
hij 's avonds, door de werking van den
alcohol beneveld, verkeerd in bed was ge
stapt, zoodat zijn voeten lagen, waar eigen
lijkheid zijn hoofd moest liggen. „Nu heb'
ik den geheelen nacht gedaclit, dat ik ra
zende hoofdpijn had, en nou kom ik tot
de ontdekking, dat het eigenlijk mijn ekster-
oogen zijn, die zoo gestoken hebben."
VOOR DAMES.
- BEVALLIGHEID,
Bevalligheid is geert schoonheid, maar
dikwijls is ze veel aantrekkelijker. Schoon
heid. kunnen wij bewonderen en aanstaren
en' zij kan ons koud en onverschillig laten,
maai' 'de tooverkracht van bevalligheid
weerstaat men zoo makkelijk niet. Zij is
eigenlijk niet alleen uiterlijk; zij vertoont
Delia liet hem gaan, gevoederd, aange
vuurd, omarmd en gekust om zeven uur in
den inoigen. Het werd meest zeven uur in
den avond voor hij thuis kwam.
Aan het einde der week legde Deliai
niet gepaste trots, maar een weinig moe,
drie vijf-dollnr-biljetten op de tafel.
„Soms," zoo begon zij op eenigszins mat
te toon. „stelt dementia mijn geduld een
beetje op de proef. Ik geloof, dat zij niet
genoeg oefent, en ik moet haar telkens
weer dezelfde dingen zeggen. En dan draagt
ze altijd witte kleeren, en dat werkt op
den duur zoo eentonig! Maar dan, gene
raal Pinkney is de beste oude heer ter we
reld Ik wou dat je hem eens leerde ken
nen, Joe. Hij komt. dikwijls binnen als ivij
les hebben hij is weduwnaar, weet jo
en hoort aandachtig toe, terwijl* hij aan
zijn baard trekt. „En hoe gaat het niet de
zestiende en twee-en-derligste noten?
vraagt hij telkens. Ik wou dat je de be
timmering in de. woonkamer eens kon zien,
Joe. Kn de prachtige Perzische portieres!
Clementine hoest een beetje bedenkelijk,
ik hoop» dat ze. gezonder is dan ze er uit
ziet. Weet jo, ik mag haar eiken keer lie
ver, ze heeft zoo iets zachts en beschaafds.
Generaal Pinkney's broer is eens minister
geweest in Bolivia."
En toen haalde Jon plotseling met n
gebaar als van 'n Monic Carlo een tien-,
een vijf-, een twee- en een één-dollar
biljet te voorschijn, allemaal echte bank
noten, en legde: die naast Delia's verdienste.
„Heb de aquarel-studie van den nobe-
lisk verkocht aan een 'man uit Peoria,
verkondigde hjj varheven.
„Maak geen grappen," zei Delia ver
baasd, „toch niet nit Peoria?"
Ijnf"11,1 l'ri^'|"i.iT~rrTr*i" rn"i Tfp' ty téatMfMmwmtmttft&mam nntuw.wmi
m mi irsmsawa'sa
