S5"° Jaargang.
Zaterdag 1 ebruari I9t3.
No. 14136
Derde Blad.
Effie's eerste levensles,
Xjiclaaamsgeforuik.
Deze courant verschijnt 'd a g e 1 i) fc s,- mot uitzondering van Zon- en EeestdageïL
Prijs per kwartaal Koor Sohiodam e» JSiaaidingén £h 1,25, franco
per post fl. 1.65.
Prjj9 per weeki Koor Schiedam en KJ a arjingen 10 cent
Afzonderlijke nummors 2 cent.
At ornementen worden dagelijks aajlgedomoiij
Advortentiön voor het eerstvolgend nummer moeten dog middags" vóór oen
uur aan hot Bureau bezorgd zijn,
Bureau: Lange Haven No. 141 (hoek Korte Haven).
£r§s der A'dvertentión'i Kan 16 regels fiÖ.92; iedere regel meer
15 cents. Reclames 3Q cent per regel, Groote letters naar de plaats die zg
kmemsEi
A3 ver tentiën Bij abonnement op voordeelige voorwaarden, Tarieven
hiervan zijn gratia aan het Bureau te bekomen^
In 3e nummers die Dinsdag-; Donderdag- en Zaterdagarond
verschijnen,- worden zoogenaamide kleino advortentiön opgenomen tot den prijs
van 40 cents pes sdverteniief bjg vooruitbetaling aan hot Bureau te voldoen.
Intercommunale Telefoon No. 103.
STIERENKE UITINGEN.
De Gedeputeerde Statin dee Provincie
Zuid-Holland maken bekend
dat, ingevolge art. 1, in verband met
artt. 6 en 7 van liet Reglement ter be
vordering van de veefokkerij in do Pro
vincie Zuid-IIolland (Provinciaal blad no.
18 van 1910), tot hot -toekennen van pre-
miën voor stieren boven den leeftijd van
2% en van lVz jaar en voor piokstieren
beneden den leeftijd van Vk jaar, jaar
lijks keuringen zullen worden gehouden,
waarvoor een bedrag van £7000 aan pre-
miëu Wordt uitgeloofd;
dat voor deze keuringen de Provincie
is verdeeld in 14 districten, en dat vol
gens het door hun College goedgekeurde
plan voor de besteding van de gelden in
1913 in dat jaar zullen worden uitge
loofd voor pinkstieren beneden 1J/» jaar
28 premiën van 140 en 28 vim f20, voor
stieren van L'É tot 22 jaar 14 premiën
van £100 en 14 van f75, en eindelijk
voor stieren boven 9 Va jaar 28 premiën
van f 100, met dien verstande, dat slechts
voor uitmuntende stieren premiën mogen
worden toegekend, terwijl bij de beoordee
ling met de afstamming van de dieren
rekening gehouden wordt, on dat de toe
gekende premiën slechts worden uitbe
taald, indien de bekroonde stieren van af
de bekroning tot 1 September daaraan
volgende in de Provincie Zuid-IIolland, en
wèl in hetzelfde distriet, waarin zij zijn
gekeurd (behoudens verkregen toestemming
van de Rcgelingscommissie) tegen een dek-
geld van hoogstens f2.50 beschikbaar zijn
gesteld, terwijl de houder verplicht is
daarbij minstens 50 verschillende koeien
tot dekking toe te laten;
dat het zwartblaard of zwartwitkop Gro
ninger veeslag uitsluitend in het IQo district
(keuringsplaats Alphen aan den Rijn) en
het lie district (keuringsplaats Sassen-
heint), en het zwartbont of Friosch-Hol-
landsch veeslag uitsluitend in de twaalf
overige districten voor bekroning in aan
merking zal komen;
door AI A HI E METZ~KOKL\G.
(Auteursrecht voorbehouden.)
Van opgewondenheid kon Effie niet, ©ten.
Zo hail alleen maar oogen en ooron voor
„hem", trachtte elk van zjjn bewegingen
elk van zijn woorden tegen den hem be-
dicnenden kcllner op lo vangen.
Hij was 'tl Ze wist 't zeker! Datzelfde
donkerbruine krulhaar, diezelfde droome-
rige oogen, en vooral die blanke vragers,
krachtig en toch los in de gewrichten,
waarmee hij nu zoo energiek vork en mes
hanteerde en waarmee hij toen gespeeld
had, gespééld had..., zóó, dat Eflic 't nooit
vergeten zou.
Hè-je geen trek' kind? vroeg Ma, met
het suikerzoete glimlachje en met de glim-
oogjes die zo altijd bewaarde voor uit
gangen als deze. Thuis kon ma heel an
ders kijken; maar 't leek of ze mot haar
zwart-zijden, ijselijk' be-gitte japon meteen
dit gezicht aantrok.
Lk? o, jawel 1 zei Ëffic, ineens heele-
maal rood en gauw wak happend.
Pa, in zwart, en ook met het gewich
tig uitgaan-gezicht van een „heer'' die wei
nig inkomen heeft an 't er nu eens van
neemt met vrouw en dochter, keek een
beetje scherp over zijn gouden lorgnel heen,
naar het tafeltje in den hoek waar ..hij"
zat. Pa was gevoeliger dan ma, on dacht
niet altijd zoo uitsluitend cum zichzelf als
ma, waardoor hij nog wel eens iets op
merkte, van 't geen er in zjjn kind omging;
en pa scheen nu gemerkt te hebben, wat
Effie's opmerkzaamheid zoo trok.
Hóé... is dat niet.. kwam hij,
gewichtig knikkend naar Effie.
Niet kijken, niet zoo kijken, pa, ang-
stigde Effie. Dal is* zoo onfatsoenlijk'1
Kou, nou, kalmeerde pa do man
merkt het niet eens. Hij hooft hef veel te
druk mei zijn asperges,
dat eigenaren of houders van stieren,
voorzoover zij keuring verlangen, verplicht
zijn daarvan minstens 14 dagen vóél
den keuringsdag schriftelijk opgave te doen
aan den Secretaris der Regeringscommis
sie (den heer H. C. WALDECK te Loos-
duinen) op bij hem gratis verkrijgbaar ge
stelde formulieren, terwijl in elk district
slechts de stieren kunnen mededingen, wier
standplaats binnen het district is gelogen,
tenzij in bijzondere gevallen door Gedepu
teerde Staten volgens art 5 van het Re
glement, hiervan aan een of meer stieten-
houdors voor een of moer stioren afwijking
is toegestaan;
dat de Gemeente Schiedam behoort tot
het 14e district samengesteld uit do Ge
meenten:
Vlaai-dingen, Kothei en Spaland, Srhie
dam, Vlnardingerambacht. m|§ss!uLs Maas
land en ito zen burg,
en dat de keuring in dat district zal
plaats hebben tc VI aar d i nge n, op
Woensdag 5 Maart des morgens te 10
uren.
Den Haag, den 13en Januari 1913.
De Gedeputeerde Staten voornoemd,
SWEERTS, Voorzitter.
L. VON F1SEXNE,
io.-Griffiei.
Dit is de tijd der carnaval fees ten in de
balzaal, genaamd Eraopa. Belgiië dolt ginds
met Beieren, Frankrijk doet sterke' stukken
en Oostenrijk niet minder. Daar is clc schit
terende figuur van Italip cn ginds coquct-
teert Zwitserland, druk becourd. Aan den
anderen kant van de zaal gaat liet wat
stijver toe, Pruisen wil het at niet heel erg
goed gelukken om mee te doen, doch we
tend, dat het zoo hoort, doet het zijn best
En al houdt Engeland zich wat apart, liet
maakt toch ook in deze balzaal een kranig
figuur. Maai- wie zit daar als muurbloem,
met den vinger in den mond, verlegen met
haar figuur, met haar gehcele persoon, stijf
jes en weinig aantrekkelijk, oen beetje hoog-
doend zonder reden?
Jawel lezer gij raadt hel, dal is
Nederland, liet deftige, kalme Nederland,
dat nooit uit de plooi komt omdat hel dat
verleeid hoeft,
En meteen, nam pa, daartoo /niteenoo-
digd door den kellner, zelf asperges, en
zette een gezicht, dat Effie do allerotgste
profanie leek.
Wie zeg je, mansuikerzoctte ma,
'n heel verkeerd-en kant uitkijkend, wat haar
al te molligen nek niet heel gemakkelijk
viel,
- 0, -die meneer daar in de hook 1 (.Ma
keek weer in'een verkeerden hoek). Néé,
hier vóór ons!"Dat is geloof ik Bcrthold
Hauer. - Je weet wel die pianist, die we
laatst in Kunstmin hebben gehad.
Hij is 'tl llij is 't zéker! hortte Effie,
nog rooder wordend.
Ma keek nu in den, goeden hoek cn toen
naar Effie.
Mara daarom ken jij toch wel eten
vond ze iets minder suikerzoet; bcleedigd
door de gedachte, dat Effie nog in iels
anders belang stelde, dan in 't heugelijke
feit, dat ze nu met hun drieën logeerden
cn aten in 't beste hotel van Amsterdam,
in 't zelfde hotel, [tvaar de burgemeester
altijd iogcerdo, de burgemeester, wiens
vrouw een freule Rogerdonch was en
waarop al de kJcin-stadsche kennissen
pochten als op „bet duurste hotel."
'4 Kind is natuurlijk onder deut indruk,
knorde pa, nltjjd geneigd Effie in bescher
ming te nemen, zoodra ma haai iels
aandeed." - „Waarom mag dat kind nou
niet 's kijken?"
,,'f Kind" do pas achttienjarige Kftie,
slikte een hap door en voelde tranen, in
haar oogen dringen. Ze wist nu evenmin
als anders, wat ze wel 't akeligst vond;
Ma's ongevoeligheid of pa's neiging lo!
„verdedigen" die altijd een kibbèlpmlij hiv
schen beiden ten gevolge had. Ditmaal ech
ter liep 't goed af. Ma was lè „gesuikerd"'.
Is dat die pianist, die volgens jullie
zoo mooi speelde? vroeg ze, onilevtusbclieu
met critisehen blik een jong dametje mon
sterend, dal binnenkwam in Panjseh onge
woon toilet.
Jawel, jawel, ja,wel: B.erlhold Hauer I
JkWant pa, vóél fe hard naar Effie's o.oi-
Ja, vroeger, men' zie maar eens in de
oude schilderstukken, toen deed het mee.
Ruw, weinig fijn of gracieus, kermisachtig,
maar liet deed mee. Het begreep de groote
waarheid van Cicero, dat het „aangenaam
en gepast is op "liet juiste moment ook
eens mal te doen". Hel mal doen getuigde
van weinig smaak. Doch men had althans
de gezonde oefening van hel mafdoen.
Doch Jat is voorbij. Wij zijn van 1 Ja
nuari 's morgens G a 9 uur tot 31 Decem
ber 's nachts 12 uur steeds dezelfde, al
tijd maar dezelfde, zwaarwichtig, ernstig,
fatsoenlijk, deftig.
Dat is ongezond. Dat kweekt aanstellerij,
overschatting van den vorm, subjectiviteit.
Laat men zich eens oen enkele maal gaan,
draait men de verhoudingen eens om, offert
men eens wal aan de zotheid, dan leert
men <le dingen iu hun werkelijkheid boter
kennen, men leert wezen van schijn onder
scheiden, men krijgt een anderen en ruime
ren kijk op vele zaken, men komt eens
uil de vormelijke stjfheid der standsver-
houdingen en leert zich vrij en ongedwon
gen bewegen.
Ten allen tijde, onder allerlei gewoon
ten en zeden, bij allerlei godsdiensten en
beschavingsstadia, heeft de menschheid be
hoefte gehad aan dat „mal doen op zijn
lijd" van den oerdei'tigen Cicero. Eu nu is
het niet te onLkeimen, dat dit mal-doen
iu veel gevallen leidt lot uitspa (.ringen, die
wij allerminst witten goedkeuren. Doch aan
den anderen kant ïs het toch een opvoe
dingsmiddel van hooge waaide, dat de Ne
derlanders ten eenomnnlo missen. En waar-
ram zij zoo heel veel behoefte hebben.
Want de Nederlander is stijl', beweegt
zich niet gemakkelijk, gevoelt zich niet
gauw op zijn gemak, weet niet altijd den
juisten toon aan te slaan. Wie wel eens
Nederlanders in den vreemde heeft gade
geslagen en vooral wie wel coils direct
vergelijkende studio heeft kunnen maken,
moet dat altijd opgevallen zijn.
Wij schrijven dat onder meer toe aan do
onmogelijkheid, voor een gedeelte der Ne
derlanders althans, om Carnaval te vieren
als spreekt liet vanzelf, dal dit gebrek aan
Carnavalsstemming tevens een gevolg is
van onzen stijven, dei'tigen, linkschen aard.
Nu willen wij wel betoogen, dal men aan
die stijve deftigheid niet te veel moot toe
geven, dat men zich moei wennen om niet
dadelijk alles flauw te vinden wat niet
strookt met het gewicht ouzui deftigste
alleduag->ehe manieren. Doch een stap ver
deel. Toen, togen den kellaicr, dio 'saus
diende: die meneer daar in, de hoek'....e
Is dat niet... e....?
De kellner liet hem niet tut spieken, boog
beleefd gedienstig vuorom en lispelde vlei-
mondig
Deri hold llauoi... Dm u to dienen...
Eogeerl hier altijd.... Geeft weer concerten
iu Amsterdam.
Juist, juist! knikte pa, en leen, tot
Effie, weer erg hard: Dan liadt je wél
gelijk.
Ik wist 't zeker! knikte Effie, wat ge
luk door jiaar tranen heen in de oogen.
De kellnor verwijderde zich. Verontwaar
digd onderkinnend keek ma Effie aan, haat-
vork en mes niet erg „ladylike" opgehe
ven.
Mol jij daar nou waarachtig om hui
len? vroeg ze.
Och, laat 't kind toch, bromde pa
weer, nog iets or adder voegend, dat ver
loren ging. „Gelukkig maar!" dacht Eilio.
Zachtjes snoot ze haar neusje, loerde
loen bedeesd naai* „hem", cn zag met een
zucht van verlichting dat „hij" blijkbaar
niets gehoord had en druk-kalm doorat.
Ma mompelde, nog iets van „overdreven"
en at toen weer, met een uiterst fijn mond
je, en coquette dik-vingcrljes met kuiltjes
en heuselijke diamanten ringen. Bij, 't vast
houden van een asperge, hiel ze huur pink
zoo hoog op als ze kon. Zo vond dit
deftig ou de grootste ring zal er aan.
Die ringen, weinig van waarde, waren
haar trots en erfstukken van moeder en
twee ongetrouwde" tantes. Ze kwamen al
leen uit hun doos bij gelegenheden als deze
en bij partijtjes, nutslezingen en eoneei-
lon. Ze waren ecu zwijgende offerande,
telkens weer gcbiacht hij hel aüaav van
luiar eigen deftigheid.
F.flie durfde nu niel meer 1e kijken. Ze
al weer. Zij voelde zichzelf en 'I heele
ImLel gewijd door „zijn" aanwezigheid. Hei
melijk hoopte ze, dal „hij" naar haar kij
ken zou, huur zou opnieiken. Een paar ma
len nog blikte ze snel naar „hem" heen,
der gaan en zeggen, dat riet noodig zou zijn
een v ere eni ging op te richten „tof. opvoeding
van de Nederlanders door propaganda voor
het Carnaval" zullen wij niet. Primo laat
het Carnaval zich zoo maar niet invoeren,
en secundo zijn wij niet blind Voor de, rai
ded i ge gevolgen van dat algemeene vcrkleo-
dingsfecst. Maar wel zouden wij als con
clusie van deze beschouwingen aandurven,
dat de stijve, Nederlander zich eens extra
moot inspannen om zich de losheid, die hij
zich door het Carnaval niet kan verschaffen,
op andere wijze te loeren.
Hef is niet alleen een esthetisch en een
hygiënisch voordeel, het is wel degelijk
ook zoer beslist een economisch vooideel
voor "liet volk zoowel als voor den indi
vidu, dat hij zich wat gemakkelijk beweegt.
Dat gemakkelijk bewegen nu moet men
als andere dingen geleerd hebben om
het Ui kunnen. En dus zouden wij erop
willen aandringen, om in de opvoeding zoo
wel van den individu als van liet volk
dat gedeelte meer op don voorgrond tc
dringen, dat ons moet loeren ons stoffelijk
omhulsel in een betere houding tc houden,
beter te gaan en te staan cn ons handiger
te bewegen, dan wij tot nu toe doen. Yooia 1
in ons land moest de beweging van Daleioze
instemming vinden, minder om de hooge
kunstidealen die ons nog niet geheel dui
delijk zijn, dan wel om liet, ryUnnisch loeren
loopen, de gehpcle muziekgynmastiek, die
ons buitengewoon dienstig schijnt voor ons
doel.
Over iiet geheel behoort bij de gymnastiek
en bij den militairen dienst, nog meer op
dit nationale gebrek gelet te worden dan
al geschiedt. Schennen cn dansen maar
dan ook werkelijk goed en mooi dansen
mooi schaatsenrijden en meerdere vcivprei-
luig van goede afgietsels van klassieke beel
den, behooren verder mede tc werken om
ons een beter gebruik van ons lichaam te
loeren, dan wij nu maken, um ons die
rustigheid, dat zelfvertrouwen te geven dat
van een goed lichnanisgelnuik het goede
gevolg is.
"Wil men zien, hoeveel ecu natie op dit
gebied kan leeren, men ga naar Kopenha
gen, waai* men het klaarblijkelijk geteerd
hééft.
Mogen de Hollanders, die zoo gaarne
het buitenland navolgen, op dit gebied hot
Kopenhangsche voorbeeld, voor oogen hou
den.
maar ving met een inwendige siddering al
leen een onverschillig langs haar heen
dwaienden blik.
Ze begon nu rond le kijken,en zei,
buiten haat' eigenlijke gedachte om, geestig
heden over do menschel! in" de zaal, zoo-
dat pa lachte en ma weer suifcerzoette,
of liever „fcmkuitto"want ze z;i£ er uit,
of ze zóó smelten zou van weelde cn
zaligheid.
Effie werd zelfs zéér geestig; zóó gees
tig, dat pa haai' Irotsch begon aan te
zien. Als Effie geanimeerd sprak, was ze
werkelijk een „beauté" in den dop 1
Inwendig verlangde Effie echter enkel
maar: alleen te zijn. Zo was pas achttien,
en zag er uit als een meisje, dat nooit
„bakvisch" was geweest en nooit „zuur"
zou worden, namelijk als oen vlindermeis
je, dat 't leven alleen omfladder!maar
niet aanraakt.
Ze was zeer idealist, leek tmeh op haai
grofbesnaardo moeder, noch op haar up-
pervlakkigen vader. Ze droeg eerzaam een
teer, snel tc roeren hart, vatbaar voor el-
ken, maar vooral voor eiken goeden im
puls; en meende, dat er onder de men
sehen engelen waren.
Haar aanleg voor muziek, zich openba
rend in zingen en pianospelen, dreef haar
tot flink studeeren. Maar iets bereikt had
ze nog vitelEn of ze "1 eigenlijk wel ooi!
zou bereiken, wist ze niel. Als ze mooie
concerten hoortlo, ging ze altijd gedépri
moord naar huis; en na een groot en
diepe enthusiasm© ouder zijn spelen, was
zo 't meest van al gedéprimeert! gewoi-
dea door 't spelen van „hem", van 1 ter-
tol d Hauer, wiens portret op het progiani
ma ze in stilte bewaarde. Dikwijls had ,ze
gedachtkon ik het hem loch maar eens
zeggen, hoe mooi ik hef vond: hoe ik
heb genoten I
En daar zat hij nu, vlak bij haar, een
vreemde, iemand die laags haar heen keek.
en aan wien ze, door niets kon tooucn,
wiit hij haar was: een openbaring, een
koning, een..,, ja, otyx goddolijko vers®-
ALLERLEI.
EEN VROOLIJK DRAMA.
De beroemde Engelsche tooneelspeler Gar-
rick speelde eens op een wormen zomerdag
koning Lear, en, zooals altijd, sleepte llij
in de eerste vter bedrijven door zijn prach
tig spel het publiek mee. In het vijfde
bedrijf evenwel had er een klein incident
plaats, De hoogtiagisehe scène aan het slot,
waar de oude koning bij het lijk zijner,
dochter Cordelia weent, was reeds begon
nen, en er hcq> reeds menige traan langs de
wangen der toeschouwers, toen het gelaat
van den tooneelspeler plotseling een ge
heel andere, uitdrukking aannam. De iu
dozen toestand veieischle ernst was van
zijn gezicht verdwenen, en de kunstenaar
had blijkbaar alle moeite om den onweer
staanbaar bij h.em opkomenden lachlust te
bedwingen. Op dit oogenbük verschenen do
edellieden, zooais de Joop van liet stuk
I het voorschrijft,: maar ook zij hadden, toen
zij nog nauw.elijlm binnen waien, met het
zelfde euvel te kampen, zoodat de voor
stelling, tot groote verbazing van het pu
bliek, onderbroken werd.
Toe» opende de doode Cordelia een wei
nig de oogen. om de oorzaak vau die
Stoornis (e loeren kennen, maai plotseling
scheen zij door een soort van lachkramp
overvallen te woideu, want zij sprong op
en snelde, niet mem m staat zich tc be-
heeibchen, lachend weg, gevolgd door den
grijzen Leur, den wakkeren Keilt, welke,
door het voorbeeld aangestoken, achter de
coulissen verdwenen.
Hét publiek bleef in stomme veibaziug
zilfen, totdat eindelijk de oorzaak van do
algemeene vroolijkheid ontdekt weid, en hel
nu ook in onbedw ingbaar lachen uitbarstte.
In bel partem' had een dikke slager plaats
genomen en wat destijds in Londen nog
geoorloonl was, zijn hond met' naar den
schuuvbmg genomen. Het groote dier zal
naa.st zijn meester, had de voorpooten op
do zich voor hem bevindende leuning ge
legd, en keek zoo verstandig naar liet too
nvel, als moest hij kritiek uitoefenen. Do
dikke slager had evenwel door de in den
schouw burg lieeischende hitte onbeschrijfe
lijk te lijden. Dm liet zich wal gemakkelijker
te maken, nam hij zich de zware pruik
van het hoofd, en legde die, zonder daarbij
to deuken, op den kop van den hond. Deze
aanblik was zoo komisch, dat de tooncel-
spelcis onmogelijk ernstig hadden kunnen
ning, voor haar naar schoonheid smach
tend jong hart.
Door niets kou ze 't hem looaen. Kij
ken mocht ze niet. Haar blikken vol bo-
wondóring en dankbaarheid moest ze op
haar bord of op onverschillige luensehen
vestigen. Niels kon ze doen. Niets! Ze was
een kind, gebonden aan den wil van an-
-
deren. „Het" kind, was ze...
Eu toch won ze... cn toch zou ze...
Even weer keek ze naar hem heen....
zag hem opstaan, broed en waardig, niet
piepjong meer, maar nog heel knap
Daar ging hij: haastig wat gebogen, als
in&ekecixl in zieh-zclf..,.
„Natuurlijk", dacht Effio. „Waar zou bij
anders in gekeerd zijn
Plotseling lichtte ei' iels in haar, Jat
haar zoo ontroerde, dal ze mol oen glim
lach donkerrood bloosde.
Ze zou hem bloemen sturen. Anoniem
zou ze hem bloemen sturen. Hij zou wel
niet weten van wie diev Jan kwamenmaar
„hij" zou toch „haar" bloemen ontvangen,
als een luikle, als een dank, als iots heel
bizonders in zijn levenAnonieme bloe
men. ..L.'.
- Wat heb je nou* wce-r? vroeg ma.
-- Ik'? Nikskwam Effie, snel bel bijna
uhuitvoorbaie van baar plan ziende.
Hoe zou ze weg kunnen naar ecu bloe
mist? Hoe zou ze....? Maar ze wou alles
risked cn. Boosheid van ma en pa, alles!
'L W'M misschien het heerlijkste wal er
iu haar leyen gebeuren zou: te weten, dat.
liij" bloemen van haat' had. -
Toch moest alles in stilte gaan. Pa en
ma in 't geheim? Ha, hal belachelijk I Zo
moest 'n middel vindon om alleen weg to ko
men. Liegen? Nu, mooi waa dat niet; maar
't moest nu eenmaal.
De kellner diende weer. Ma's aandacht
wib afgeleid. T Diner- liep ten einde. „Fm-
mago" was aan de beurt.
-— Na 't eten nog; een „poesje" bij Kras,
vond papa.
Mama knikte tevreden.
't Lichtte wcor iu EUiu. Nu vooruit
CCIIJI WNT.
vmyra
N.B Op denzelfden dag en hetzelfde uur wordt
eene keuring van S'jkswege gehouden, waarbij premiën
worden uitgeloofd, onder gelijke voorwaarden
ah horen vermeld.
gin Ui-1 i
