66"' Jaargsrtj
Zaterdag 17 Januari 1914
is. 14428
Derde Blad
Keizer ca. Kiezer.
Brood voor steenenP
Del» courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen,
Prijs per kwartaal: Joor Schieda m en Ylaardingen ft l.Söj franco
nar post ft,- 1.66<
Prijs per week: Koor Schiedam bu Xjlaardïngen lö cwat,
AfKonderlpe nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen? y ~i'% -
Adverten.ti.5n voor het eerstvolgend nummer moeten. d« middags v<S<5r «sa
nnr aan het Bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lange Haven No, 141 (hoek Korte Haven).
Erf» der Ad variantiSnj £an 1—8 «gek ft, 8.fi2j telera r*g*l toeter
15 oente, Reoktmss 30 cent per regel,. Groot» letters naar de plaats dia 33J
kmsmsn?
Advertentiën bg nBonnement op voordeeliga voorwaarden? Tarieveo
Mervan 2ijc gratis aan het Bureau te bekomen,
In de nummers die Dinsdag-? Donderdag- en Zaterdagavond
rwnsrihijnenf worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den gr'^i
van '40 cents per advertentie^ bij vooruitbetaling aan hel Bureau te voldoen.
Intercommunale Telefoon No. 108.
In den laatsten tijd zien wij hoc in
allerlei periodieken in Oost- en Midden-.
Europa de strijdt ontbrandt over de voor
deden en nadeden van het parlementaire
xegeeringsstelsel. Het is niet ongrappig voor
wie midden in dat stelsel zitten ah wij, te
zien hoezeer on hooggeleerde beoordeel an.-,
allerlei leelijlcs vertellen over dat stelsel
en klaarblijkelijk heelemaal vergeten, dat
het eigen stelsel toch, zacht uitgedrukt,
ook zekere nadeden hoeft. Toch is het
niet verkeerd dergelijke oordeelvellingen
van tijd tot tijd eens te lezen, omdat zij tot
zelfkritiek en voorzichtigheid en dus tot
rijper democratische ontwikkeling leiden.
Zoo lezen wij h.v, in een opstel van
een professor in het staatsrecht, dat d©
parlementair geregeerde landen veel meer
en veel duurder ambtenaren hebben dan
de meer constitutioneel (gelijk bef euphe-
mistisch heef' of meer absolutistisch gere
geerde «laten. Is dat zoo?
Het is ons niet bekend, of daarnaar
wel eens een onderzoek is ingesteld. Doch
met de vergelijkingen moet men b.v. al
daarom hee! voorzichtig gijn, omdat in
de meeste Oostelijke landen liet gezamen
lijk bedrag der salarissen niet een juiste
maatstaf is voor wat ginds de ambtenaar
aan den staat kost. Er komt naast „wat men
ziet" dikwijls zooveel „wat men niet ziel"
ten hunnen bate, dat al hierdoor een ver
gelijking niet gemakkelijk is.
Be hoogleeraar in kwestie maakt het zicli
.trouwens heel gemakkelijk. Hij zegt name
lijk, dat do parlementen gelf al langzamer;
hand vereenigingen van duur betaalde er.
weinig uitvoerende ambtenaren zijn (zoo
kost b.v. in Frankrijk, waar- elk Kamer
lid 15.000 francs voor zichzelf en 6000
francs voor zijn secretaris krijgt, de volks
vertegenwoordiging jaarlijks 181/» millioen
francs), maar bovendien moeten die ambte
naren voor hun verkiezingsagenten en in
vloedrijke kiezers postjes creëeren, wat den
staat zoo bizonder duur komt. Zoo moet
Frankrijk 1 millioen ambtenaren hebben,
wat heel veel moet zijn, gezien het feit.
dat van de 38,000 .kilometer spoorweg maar
3000 staatssporweg zijn.
Deze professor betoogt verder, dat l.et
parlementarisme zelfs schadelijk is voor do
goede ontwikkeling der' partijen. Het maakt
de partijen afgunstig op elkaar en brengt lwl
persoonlijk element naar voren. "Maar bo
vendien worden dc partijen tot dief en
diefjes maat. De oppositie ziet het oen en
ander door de vingers, opdat zij straks dat
zelfde van de andere zal kunnen eiscihen.
En het mooiste van alles is, dat deze
deskundige (Prof. Rehm), beweer', dat ook
de vrijheid in de parlementair geregeerde
landen niet grooter is dan elders. Immer*,
vrjheid is er slechts voor de heerschen-
de kliek. Deze heeft "veel meer belang er
bij' om de vrijheid van de anderen aan
banden te leggen, dan de oonstitutioneelo
kes: min of meer absolute vorst. De
vorst kan vrijheid gunnen, immers hij blijft
vorst. Doch' de meerderheid moet al tij,1
vreezen, dat te groote vrijheid ten gevolge
zal hebben, dat de minderheid do tegen
woordige regeerders uit het regeerkastoel
zal dringen.
Het is inderdaad een mooi betoog. De
studenten zullen van dezen hoogleeraar
een mooi begrip krijgen van het roezen
van den parlementair geregeerden staat
Doch in elk geval kunnen wij ons voor
deel doen met deze critiék en ook mol
do volgende discussie, die over hetzelfde
onderwerp gaat.
Een voorstander van het parlementaris
me had gezegd, dat hij' de „camera" nog
altijd prefereerde boven de „C-amerilia",
dat hij' dus met aj haar gebreken, de volks
vertegenwoordiging, die samengesteld is ui!
vertegenwoordigers des volks en openbuu
werkt, nog altijd profereerde boven een re
geering door een groep gunstelingen, die
tn den regel alles behalve volksvertegen
woordigers zijn, uit één zeer beperkten
stand voortkomen en dus dien stand altijd
-„bevoordeelen en in hei geheim werken.
En daarop was een andere hooggeleer-
de opgevlogen en h'ad uitgeroepen:
»Wat, qamerilla! Hoe noemt gij dan het
«geboefte (excusez du peul dat niet den
„hoogstaanrlen keizer, maar den ]aag-
„staanden kiezer vleit." Het is waar, uit
de romans kent gij meer den ouderwel-
sc-hen vleier, die zocht zijn vorst bet een
of ander venijnig woord in het oor blaast,
6elj'k het in het Duifcsch heet. Maar is
t w"t^e-er van ^en kiezer minder verach-
- ömdat hij niet blaast maar ldaas-
kaakt, maar zijn machtspreuken den arge-
.toozenkiezers in het gelaat brult? 2iiet
de kleine landen.' Ziet "vooral Denemar*
*jjn Noorwegen Daar staan de volks
menners den kiezer te vertellen, dat zjj
beschikken over oorlog en vrede, dat zjj
Sten xrede kunnen brengen, dat zij hem
dus zijn zware belastingen ea de bezwaar
lijke persoonlijke diensten voor leger en
vloot kunnen afnemen. „Kiest slechts ons,"
zoo heet het, „en binnenkort laten wij u
don wereldvrede franco thuisbrengen."
Is dat nietten minste oven laf en vleierig
als wat men zoo afkeurt in de hofbeamb
ten? En gij, hoorders, die zeker allen wel
eens een oogenblik hebt gehad, waarop gij
gewenscht hebt het oor van den monarch
te heblren en daarin eens d e waarheid
te zeggen, hebt gij wel overwogen, dat
hetzelfde waar zou moeten zijn voor den
keizer? Hier is er de gelegenheid. Ieder
een heeft pen en inkt en is in staat te
zeggen: „Kiezer, wat uw vleiers u zeggen
„is gelogen, gij kunt niet zonder veermid-
„delenv En probeert gij het toch dan ven
„liest gij uw onafhankelijkheid en wordt
„gij later gedwongen nog veel meer te
„betalen en te „dienen". En o kiezers
„vreest allen, die beloven een betere po-
„sitie, meer verdiensten, een ge-makkelij-
„ken ouden dag te zullen bezorgen Want
„de kans i-> groot, dat zij niet- dan de
„door lx zoo erac.lt te hof-intriganten zijn,
die óók togen beter weten in praten om
„eigen macht of eigen voordeel te krij-
„gen".
Er is in deze woorden veel waars Wie
objectief het mo-deme staatsleven tracht
te zien, moet erkennen, dat de critici hier
een zwak punt in onze democratie aanra
ken. Maar de democratie is dóArom alléén
niet verwerpelijk en bovendien mogen wij
hopen, dat steeds meerderen zich bewust
zullen worden van de beteekenis van deze
lafheid. Want er is een groote troost: een
gewoon burger kan het eor van den kei-
izer niet, dat van den kiezer wel
bereiken. En 'omdat jrij dit kan rust op
ieder weldenkend, sociaal-voelend mensch
de plicht om zooveel in zijn macht is te
gen de hier bedoelde vleierij op te ko
men.
Onlangs heeft de Nederlandsche Kamer
opnieuw een zeer belangrijk bedrag gevo
teerd voor den aankoop van schilderijen
van Holiandsche meesters, die anders voor
ons land verloren zouden zijn gegaan. Met
groote en algemeen© instemming heeft do
Kamer dit erediet begroet en aangenomen.
En in den lande heeft dit besluit van de
Kamer weinig of geen critiek ondergaan.
Dit zijn hoopvolle verschijnselen, die tol
groote tevredenheid stemmen. In de eerste
plaats zeer zeker, omdat zoodoende enkele
belangrijke kunstwerken voor onze burgers
bewaard zijn gebleven. Doch in de tweede
plaats en hierop wenschen wij liet vo'lo
licht te laten vallen omdat er voor
het goedkeuren van een votum als dit moer
beschaving en meer hoogere gemeenschaps
zin noodig is, dan men bij de alle reep
voudigstens van geest meestal opmerkt.
Toen Van der Meers melkmeisje door don
staat gekocht was het is waar voor oen
prijs, die nog meer op do verbeelding wei kte
- heeft men veel de opmerking gehoord, dut
dit „steenen voor brood" was.
Over het geheel is dit mei weinig nadruk
gezegd. Doch in enkele kleiner© bladen
en vooral in parliculicre gesprekken hoorde
men veel de in onzen tyd zoo geliefde
vergelijking: „Zooveel geld voor wat doek
„en olieverf, terwijl nog zooveel mensehr-n
„bedekking missen, zooveel lampen de vne-
„dende olie ontberen en op zooveel tafels
„het noodige brood ontbreekt."
De tirade zelf is een politieke gemeen
plaats. Doch dat voor hen, die inderdaad
gebrek aan het onontbeerlijk noodige heb
ben en wien geleerd is, dat de staat ver
plicht is in dat tekort te vooitzien
dat voor hen deze gedachte iets zeer bitters
moet hebben en dat zij zoo licht de ptooi
van welsprekende politici zullen worden,
ligt voor de hand.
Doch juist, omdat-hier stof voor in ('en
grond onjuiste maar zeer waar c h ij-
n e xx cl e propaganda ligt, niag men verbaasd
zijn over het xxilblijven bij deze gelegenheid
van die bekende f ra zes verbaasd en ver
hexxgd.
Want al xvillen wij aan de vergelijking
tusschexx de twee bovenbedoelde gebeurte
nissen niet te veel waarde hechten, hel is
tocih 'mogelijk, dat zicli langzamerhand de
overtuiging wat verder baanbreekl, dat stof
felijkc dingen niet het mxig noodige zijn.
dat het toch ook de plicht van den staat is-
voor schoonheid te waken.
Is deze conclusie juist, dan motiveert
zij de tevredenheid, waarover wij zooeven
spraken. Want or is hier een groot tekort,
dat niet voldoende als zoodanig gezien
wordt Eenmaal 'aangenomen, dat schoon
heid regeeringszaak is, mogt erkend wor
den, dat de regeering, zoo van het land als
van de stad, geweldig tekort schiet.
En dat is vooral van laatstgenoemde re
geering erg, omdat zij het meest in on-
dagelijkse!: loven ingrijpt. Do landsregee-
ring kan niet veel meer dan Jeelijke ge
houwen zetten, leelijke munten uitgeven en
leelijko postzegels laten drukken. Zij maakt
van die vrijheid m veel gevallen een wat
ruim gebruik, doch zelfs aldus optredend
zet zij nog niet al te veel „dingen van lee
lijkheid" op ons levenspad.
Anders do gemeente. pat ïs, in veel
gevallen althans, do schoonheidsbederver
bjj uitnemendheid. In leelijkheid van straat
lantaarns steken de gemeenten elkaar de
loet af Leeliike poppen, standbeelden ge
naamd, ontsieren in on~> land niet weinige
pleinen Leelijke palen, schragen tram
draden. leelijko horden wijzen de tami
halteu aan Wil men een gemeentegehouw,
eer: brug, een schoolgebouw, monumentaal
mooi maken, onmiddellijk steekt een storm
van verontwaardiging op, die alle mooi
heid xvcgblanst.
En niet zonder ledeu Tele gemeenten
zittr-n op zu are lasten, de belastingscbroef
is er tot op hel uiterste aangedraaid, geen
wonder, dat voor de zwaarbelaste bur
gers, die vaak niet clan moeilijk en met
de grootst mogelijke zuinigheid rondkomen,
het beginsel oxn van stadswege de (altijd
nog al dure) schoonheid ;<-■ geven w-einig
aantrekkelijks heeft
Een roden te meer en een zwaar
vegendo reden - nni eindelijk eens een
betere regeling van de gemeenlc-financaën
de or te voeren. Tegen die verbetering kan
ten zicli vooral ook diegene, die velen
gemeenten gemis aan zuinigheid in het
beheer verwijten, die van meening zijn.
dat vele gemeenten allerlei diens Ion gratis
verkenen, allerlei giften doen, die beter
niet waren gegeven
Wij willen nu niet onderzoeken of in
dezo verwijten wellicht ook iels waars is,
doch wij willen er wel de aandacht van
deze tegenstanders van de hervorming der
gemeenle-fmandën op vestigen, dat "zij al
tegenhoudende ook tegenhouden deze brood-
noodige ontwikkeling van dc openbare
straat tot iets mooiers en aantrekkclijkers
In onze huizen, zelfs in die der minst
gefortuneerden, vindt men meestal toch nog
wel een enkel voorwerp van versiering.
Op een leegen schoorsteen staan allicht een
paar vaasjes, er hangen al gauw een paar
platen aan de muur en de console met goed
bedoelde vprsterinssvoorwcrjxjes ontbreekt
veelal niet.
Docli nauwefi,k« zijn wij bij elkaar in
een geineente vereenigd, of deze Uisl tot
versiering verdwijnt geheel. Wij zetten in
de straten alleen nuttige dingen voor dc
kleinst mogelijke kosten. Een paar bloe
men in een paar plant-oen,-, ziedaar het
gebecle schoonheidsameublemen!, waartoe
de meeste steden zich orstoulen. Een mooie
bron, een mooi hek, een aardig wacht
huisje, mooie lantaarns en haltepalen zijn
al evenzcoi in jen ban gedaan als mo
numentale gebouwen, mooie bruggen met
sierlijke candelabres Wxj hooron al den
storm van verontwaardiging, die zou op
steken ak dit gemeentebestuur eens werke
lijk mooie monumentale lantaarnpalen op
dc hoofdpunten ging zotten, als een na
der eens een prijsvraag uitschreef voor
mooie haltcpaaltjes, als er eens .oen wer
kelijk mooi hek bij een brug werd gemaakt.
En toch, (V,at zouden die mooie lantaren
palen, tramhallepaaltjes en hekken anders
zijn dan dc vaasjes op den schoorsteen
en de platen aan den wand xn Wet een
voudige huishouden^ Hoe zouden zij kun
nen meewerken om rlen socialen zin te ont
wikkelen, de zelftucht to bevorderen, om
velen lxet „genot vooi altijd" te geven, dat
een „ding van schoonheid" x«.
Geld, in deze pelxting besteed, zou ze
ker nog veel meer de algemeens aestho
tische on sogiale ontwikkeling ten goede
komen dan zelfs de zoo goed beste e le
ere die (en voir de bovenbedoelde schilde
rijen.
Doch men durft niet on men kan niet.
De gemeenten hebben geen geld en durven
zicli niet op het standpunt lo stollen, dat
in sommige gevallen „steenen" even noo
dig zijn als brood
ALLERLEI.
EEN ZONDERLINGE MILLIARDAIRE.
De ryksie vrouw ter wereld is een Am»
rikaansche dame „Hetly Green" genaamd.
Om de belasting te ontduiken, leefde zij
in een voorstad, doodeenvoudig, ja zelfs
armoedig.
Eenigen tijd geleden had zij echter haar
intrek genomen in een weelderig hotel te
New-York, maar hier voelde de zonderlinge
vrouw zich niet thuis. Zg liad geen plei-
zier in" nuttelooze uitgaven, zij verveelde
zich en betreurde hot goede geld, dat zij
moest uitgeven. Toen keerde zij weer met
haar dochter Sylvia, een stil, teruggetrok
ken 40 jarig meisje, naar baar eenvoudig
kamertje in Hoboken terug. Daar ?u zij
met den bril op den neus vóór hel ven-fei
en naait ijverig aan haar linnengoed, zwij
gend zit do dochter tegenover haai i*n
breit uit wolf warme mofjes. Nu en dan
ratelt de telefoon, dan werpt Hetly ba.u
werk neer, zij vliegt naar hm toestel en
terwijl zg met de makelaar- Ier l-outve
over zaken jrraat en met du.d dgfe©. zek-re
xvoorden haar instructies greft, «e In i.cren
Ixaar oogen en uit de trekken om haar
mond spreekt energie Nu beslis! zij mei
het lot van geheele goudbergen. van nul-
iioenen; een minuut later heeft zij zich om
gekeerd en staat met haar waschvruuw
af te dingen om een dollar en verklaart
haar, dat zij op den duur zulke hooge waseh-
prijjzon niet kan betalen.
Een der waschvrouwen, die het voor
recht had de rijkste v; uw der wereld on
der haar klanten te mogen rekenen. (vor-
telde over het voorstel, dat zxj haar eens
hud gedaiux.
Hetly Green sloeg haar ii.l, voor, ,van
dc onderrokken, alleen den ondersten, zicht
baren, ruilen rand te wasschen, waardoor
zij natuurlijk maar de helft behoefte te beha
len.
De slager heeft hel strenge bevel, pnder
geen omstandigheden vleesch te brengen,
dat meer dan twaalf x\merikaansche een
ten, dus dertig cent, kost, en dat zijn
niet de ©enige bewijzen van Hetlv's over
dreven spaarzaamheid.
Eens bevond zij zich te Philadelphia,
toen er aan de beurs groote schommelingen
plaats hadden. De CTvaren zakenvrouw
merkte dadelijk, dat zij door snel handelen
millioenen x-erdienen kon; «maar één ding
was er noodig, zij moest tiaar New-York
en er zjjn vóór de sluiting van de markt
Hijgend komt zjj te Philadelphia aan lief
station en vraagt maar den prijs van een
extra-trein. Men wilde haar oen waggon
met locomotief voor oen I---* raaiden prij-
afstaan. Maar Hetly was nai- urljjk veixml
waardigd over den boegen prijs, en schudde
energiek het hoofd. Zij trachtte over den
prijs te onderhandelen en deed eindelijk
het volgende voorstel: Haak den waggon
'af, ik zal op de locomotief zitten, dan maakt
gij de rekening yijf dollar goedkooper. En
dit gebeurde
Toen haar zoon »ia voltooiing zijner stu
diën in een dolle bui de 'onvergeeflijke,
verkwisting had 2000 dollar uit te geven,
hij, dc erfgenaam van een vermogen
van honderden millioenen, was moederlief
ontroostbaar. Zij zond Ixenx in verbanning
naar Texas, waar zij hem president van
een sponnveg-maatschappg in het Zuiden
maakte.
Haar leven schijnt oen roman; toen veer
tig jaar geloden de jonge, rijke, v rooi ijk
Hetly den Anxerikaanschen consul Edward
Green uit Manila (trouwde, bezat zij nog
niet het dertigste deel van baar tegenwoor
dig vermogen. Van haar vader erfde zij
veertien millioen. Hoe meer goud zij op-
eenhoopie, hoe moeilijker het haar viel,
uit te geven, en des te grooter word haar
gierigheid.
Zij verkocht rijtuig en paarden, en onx
de kostep van bcmiddelingspersonen te be
sparen, nam zij zelf de zaak ter hand. Zij
liet inspannen, reed naar de beurs, beves
tigde een groot plakkaat „Te Koop" aan
haar equipage en wachtte op koopers. Haar
man was alles behalve gesticht over dit
alles en verzette zich krachtig tegen haar
handelwjze, maar Hetly Green gaf niet toe.
„Als jc niet dadelijk naar huis rijdt, zal
ik je door eon raad van doktoren voor
krankzinnig laten verklaren," dreigde haar
man, die geen raad xvist.
Maar Hetly bleef onverstoorbaar kalm
en zei alleen: „Wij zullen zien, wie van
ons beiden gek is."
Enkele maanden later had haar gemaal
aan de bexn-s zijn geheele vermogen ver
loren, terwijl zjj het lux re verdubbelde.
Eenige jaren geleden stierf tie man in
zeer bekrompen omstandigheden, tenvij] zijn
vrouw, die in do voorstad Hoboken woont,
een vermogen van 5Ö0 millioen gulden
bezit.
FREDERIK DE GROOTE EN DE PAGE
Ten tijde van Frederik den Groote was
het page zijn geen rustig baantje voor niets
doeners. Aan de knapen, die voor die he
irekking bereid gevonden werden, werden
zware eischen gesteld, en vooral hadden zij
een naar o-nZe opvatting veel te langen
werktijd. Uren en urenmoesten de jonge
lui vertoeven in de ar^ti-ehamhre van den
vorst, geduldig wachtende tot deze van
hun diensten gebruik weaschte te maken»
En zoo gebeurde het een page, die zich
d«n tijd doodde rnet een brief aan zijn
moedor te schrijven, dat hij daarbij in slaap
viel, zoo diep, dat hg zelfs het sein van
den vorst, dat deze hem noodig had, niet
hoorde. De koning ging eens kgken. wat
er aan haperde, rn vond den jongen, man
-la lien do, maar tevens den brief, en ver
oorloofde zich de vrijheid van den inhoud
kennis te nemen. Daaruit zag hij, welke
grieven de jxage had, hoe hij zich er over
beklaagde, zijn in financiëele moeilijkheden
verkeerende moedor niet in grooter mate
te kunnen helpenten de koning was
dermate getroffen door dit bewgs van kin
derlijke liefde, dat hij den knaap niet wak
ker maakte, doch voorzichtig iu een zijner
jassen een beurs mei dukaten liet glijden.
Zoo verhaalt althans de legende.
DIEXSTBODENNOOD IN
VROEG ER EN TIJD.
Het gebrek aan goede dienstboden is
piet iets van den laatsten tijd, want reeds
in 'het begin der zeventiende eeuw lwl
men Ia»t van die kwaal m Hommeren.
In 1628 schreef namelijk de hertogin
xan Hommeren, die een dochter wn« van
den hertog van Bronswijk, aan den stad
houder van latten vader, die tc AYolfenbutiel
woonde, een brief van den volgenden ia-
houd
Waarde heei Stadhouder 1
Uw vriendelijk schrijven van den 28.sten
September heb ik in goede gezondheid ont
vangen, en 'daaruit tot mijn Uijd«clia]> ge
zien, dat xx voor mij oon meisje hebt uitge
zocht, waarop ik mij zal kunnen verha
len. Ik vind het goed, dut ge haar eerst
op proef naar jnv doch let hebt gezonden.-
Hoewel zij 21 jaar is, hoop ik, dat ze
niet al te .verliefd is, andeife zou ik ze
niet lang kunnen houdenik verander zoo
ongaarne. Dat zij aiiel a la mode is, is
niet 'zoo erg: pk twijfel er ook niet aan
of 'zij zal haar belofte houden en stil
en in gelogen zijn. Druk ltaiu nog eens goed
ojx liet harl, dat zij niet babbelen mag,
ik houd daar «liet van. en dat zij verdraag
zaam ou gehoorzaam unoet zijn, niet stijf
hoofdig en gaarne axioel willen aannemcin
Houdt zij zich goed, dun zal zij een goede
meesteres aan mij hebben."
In dien lijd kostte hot dus ook al moeite
een goede dienstbode (o hebben en dit is
er in den Joop dei jaren niet beter op ge-
woxdon. In Engeland is de dienstbodexvnood
giool, maai daar is men er nog beter aan
toe dan in Frankrijk, waar do meisjes zich
erg aan oneerlijkheid schuldig maken. De
verhoudingen in \merika, in '1 bjjzonder
iil dc Yercenigde Staten, zijn nog ongunsti-
gox\ Zeer treurige toestanden moeten echter
in Australië heerschen, waar elk meisje, dat
daar aankomt, getrouwd wordt, omdat er
gioot gebrek aan vrouwen en jonge meisjes
is.
ZWARTE DIAMANTEN.
Deze beslaan, evenals do edelsteen, uit
zuivere koolstof en toonen denzelfden kris
talvorm. Hun uiterlijk is niet fraai, ze zijn
geheel ondoorschijnend en daarbg van een
grauwachtig zwart. Haar gewicht is zeer
verschillend, van een half tot 500 karaat^
hoewel zeldzaam.
Do zwarte diimanl is ing harder dan
juweel, maar bovendien splijt de steen
niet zoo vlug langs één der zijvlakken. Hier
door hebben ze dan ook waarde gekre
gen a.ls zaag- en hoormatonaal. In het be
gin, toen de zwarte diamant bekend werd,-
gebruikie men deze slof voor hot maken 11011
sleenzagen en dergelijke, thans evenwel uit
sluitend voor slocnboringen. De scherpe
stukken diamant worden daartoe in den
boorjiul, die uit betrekkelijk Zacht ijzer
besbaat, ingelaten en deze wordt verder
aan hel buissysleem aatigesloten. Onder
hoogen druk werkende, kan de boor jwel
een diepte van 1500 meter in harden steen
bereiken.
De zwarte diamant is zeer zeldzaam
'cn wordt, voor Zoover ons bekend, alleen
gevonden in Brazilië 011 wel in een. gebied,-
dat, geschat wordt op een oppervlakte van
30 a 40 duizend bunder. Do inboorlingen
halen ze daar- uit de rivierbeddingen.
De prijs van zwarte diamant, die vroe
ger f 10 per karaat bedroeg, is thans reeds
gestegen tot £200, en daarmee is het nog
niet uit, naar het schijnt
DE UITVINDER VAN HET ROOMIJS.
Een Fxansclie kok, die 511 hot jaar 1774
de spijzbn voor don hertog van Cbartres
