67*" Jaargang.
Zaterdag 20 Juni 1914.
(Ho. 14556
Tweede Blad
Uit de Tweede Kamer.
Levensmoed voor twee.
Intercommunale Telefoon No. 103.
SCHIEDAMSCHE C0UIFIJI1T.
Deze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- on Feestdagen^
Prjè iper kwartaal: iVoor gchiedamen .Viaardingen fl. 1.25, franoo
per post ü- 1-65.
Prjs ,per week: Voor Schiedam en Viaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor liet eerstvolgend nummer moeten des middags v?>ór een
nar aan het Bureau Bezorgd zijn.
Bureau: Lange Haven No. 141 (hoek Korte Haven.)
Een sombere stemming hing over V Lands
vergaderzaal in den morgen van Dinsdag
18 Juni 1.1. -Men kon het de Kamer aan
zien, dat ze zeer onder den indruk was
van ThomsonV dood; men voelde dat de
gesprekken, die werden gehouden, alle over
den groolen doodo gingen; maar ze wei
den op gedempfen toon gevoerd, zooals ge
bruikelijk is in een huis, waar iemand op
de baar ligt. Want Thomson was te lang
een uitstekend en geliefd Kamerlid geweest,
dan dat men daar in die zaal, waar zijn
warme pleidooien zoo dikwijls hadden weer
klonken, zich niet zou gevoeld hebben als
in het sterfhuis zelf, al as zijn stoffelijk
orerschot dan ook ver weg in het Oosten,
waar deze kranige officier voor de oogen
van gansch de wereld den Nederiandschen
naam had hooggehouden, tot hij eindelijk
nel door.naar wij met alle reden vree
zen, door sluipmoord.
I
Er kwam stilte toen de grijze Lohman,
Ie, bij afwezigheid van den voorzitter cn
de beide vico-voorzitters, als oudste in ja
ren der aanwezige leden, den voorzitters-
stoel innam, na het lezen der notulen liet
woord nam, waarvan niemand twijfelde
waarover het zou gaan. Het woord was
Borgesius' woord, maar na voorlezing daar
van verklaarde de spreker, dat liij daar
mee ook geheel eigen gevoelens vertolkte,
en hoe kon het anders? Het was een kort
woord, waarin aan Thomsons groote gaven,
èa als Kamerlid ên als hoofdofficier volle
recht werd gedaan, en dat door de leden
eerbiedig staande werd aangehoord. En hoe
aandoenlijk was het, toen de grijze Cort
van der Linden, expresselijk daartoe in de
Kamer gekomen, zich, namens de Regeering
Ijj het door den Voorzitter gesproken woord
aansloot; toen de premier, zelf zoo kort
geleden door onherstelbaar verlies getrof
fen; met iets in de stem, dat van berusting
sprak, wees op het verlies, dat Nederland
heeft geleden, waar wij noode zulke mannen
als Thomson kunnen missen, maar tevens
op de winsten die het behaald had, nu
deze gevallen held den Nederlandse-hen
naam al wederom tol oere had gebracht
in gansch de wereld.
De Kamer was zóó onder den indruk, dat
het toestemmend gemompel, dat anders op
openlijk rouwbetoon pleegt te volgen, ach
terwege bleef. .Ta, zelfs vergat men, dat
de voorzitter namens gansch de Kamer
spreekt, want alle sprekers, zoowel die van
Links als die ran Rechts, die op dien
dag aan het vt'oord waren, vingen aan
met een huldebetuiging aan den grooten
(Nadruk verboden.)
Sedert geruimen tijd roeide ik bitter vei-
'ji? uit; ik bemerkte dit eigenlijk liet dui
delijkste hij liet opslaan van mijn kasboek,
waarin sedert drie maanden niets stond
fiehoekt voor de typiste, die anders ge
regeld manuscripten kreeg te eopieercu. Um
Wijzelf een beetje fut en frischheid te ver
schaffen, ondernam ik een reis naar Zwit
serland.
hi Luecm maakte ik kennis met een
®keren meneer Fransen, iemand van mid
delbaren leeftijd, met een min of meer me-
aiieholiek, doch tevens heel sympathiek
uiterlijk Hij kwam uit Australië en ik ve'r-
nam, dat dit zijn eerste reis naar Europa
doch "dat hij zich helaas erin teleur
gesteld gevoelde.
sik had eerder hierheen moeten komen,
ik nog jong was," zeide hij, oen si-
jv®* opstekende na er mij een gepresen-
yT™ hebben. „Ik kan mij niet over Europa
mousiasmeeren, het schijnt dat ik voor
en'vre indrukken niet meer ontvankelijk
vJV 11 mjjn jeugd voelde ik een gloeiend
'ail^en om naar hier te komen, doch
j, ontbraken mij de (middelen. Nu Jxm
viyvuk geworden; de jaren zijn
«afgevlogenik heb zelfs den tijd om
dflr-u ÜW"U 'a^n voorbij schieten Ik
_l ™Üz«lf eindelijk nu een waar ge-
o te gunnen, maar het echte wil niet
e! miJ kome»-"
dogen na dit gesprek had ik hem
overledene. Men had blijkbaar behoefte zijn
hart te luchten.
Met Ihomswi) is een man heengegaan,
die zeker, waie hein hei leven gpspaaid.
riog veel van zich zou hebben doen spre
ken. Hij was, om zoo te zeggen, de be
liehaanide legerheiwuining, en dat „volks
leger", dat zijn ideaal was. stond hem
met aK vaag nevelbeeld \oor oogen, hij
had het, waai bij commandeerde, feitelijk
reeds v«» ezenJijkt. Criterium van een
volksleger is tor li. dat liet leger riiet staat
of waant te staan boven de natie, of
buiten de natie, maar dat het is de weer
bare natie zelf. Onze jongens, die" hun
militieplïcht vervullen, moeten niet bet ge
voel hebben, dat ze getreden zijn in een
nieuwe gemeenschap, waar de Koning der
verschrikking heerscht, maar voelen dat zo
bezig zijn zich voor te bereiden om de
bekwaamheid te erlangen, die lien in de ure
des gevaar.s in slaat zal stellen waardevolle
veidedigers van bet vaderland te zijn. En
dat kan slechts als naast de intense-ocfe-
nine, die daarvoor onmisbaar is. en de
groote discipline, die daarbij teieeht onaf-
v ij-hare créch genoemd wordt, staat ile
humane en liefderijke behandeling, die dub
bel lust in het weik doet krijgen.
"Welnu, Thomson j^ani in het leger,
toen er van lief der ij k e b e li a n d e-
1 i n g allerminst sprake was. Die zijn man
schappen niet van tijd tot tijd stijf vloekte,
gold slechts voor een treurig slap officier,
en de taal, die de onderofficieren in dien
lijd tegen hun minderen durfden uitlira
ken, was maar ai te vaak beneden alle
critick en hoven alle beschrijving. Dit hing
natumlijk ook daarmee samen, dat liet
leger in dien tijd enkel gerecruteerd werd
uil de laagste klassen der maatschappij
plus de ronijilacanten, tegenover wie men
meende zich alles te kunnen veroorlooven.
Minister Eland dan ook heeft door de in
voering van den persoonlijken dienstplicht
aan dat oude „vloeksysteem" den genade
slag toegebracht. Nu alle klassen der maat
schappij in de rangen kwamen te staan,
moesten de liefhebbers van vuile taal zich
wel in binden.
Welnu, die prediking van die liefderijke
behandeling van onze miliciens, en ook
van de onderofficieren, was bij Thomson
geenDoe naar mijn woorden maar niet
naar mijn werken; integendeel, hij heeft
die leer zoo toegepast, dat geen officier
in het leger zoo bemind was als hij; dat
zien wij thans bij zijn droeven dood. nu
juist in de eerste plaats uit de onder
officie is wereld do bij bijdragen toestroomen
aan het Comité, dat in zoo juist inzicht een
monument wil stichten voor den gevallen
held; dal ondervond Thomson zelf (we heb
ben liet uit hel artikel van zijn vriend
Roodhuijzen in 't ..Vaderland' vernomen
loei! zijn superieuren hem in 1001 mu
zijn hervormingsideeën uit het leger we»
wilden werken, wat goddank niet gelukt
uit het oog verloren. 'Opeens zag ik hem in
de Knrzaal terug. Hij was i:i gezelschap)
van een dame; hij zat eenige rijen vóór
mij: ik kon hem op mijn gemak opnemen
Ik merkte duidelijk dal hij zich met zijn
dame Lost onderhield; zijn heclc houding
verried iets communicatiefs, vat hij an
dors niet had. Ik werd er even nieuwsgie
rig door: ik ging nu ook de dame goed lm
kijken.
Zij was niet jong en ik vond haar ook
niet mooi meer. Haar kleeding droog geen
bijzonder cachet; zij paste niet lieelemaa!
hij hem. Maar toch was er iets zeer
boeiends aan haar, haar gelaatsuitdrukking
was hijzonder. Wat voor achtergrond ver
ried zij wel? Zij Bclieen huiten twijfel op
gewekt, doch een zekere schuwheid, te
gelijk met zekere opwinding, mengden zich
er doorheen. Het scheen alsof zij, in een
haar vreemde omgeving, alles met een soort
van nerveuse spanning genocf. Zij droeg
reeds enkele kontoekenon van ou der-word en
#n toch straalde haar blik als die van een
jong meisje.
Het scheen mij toe, dal de beiden, we
derzijds, de opwinding van hun samen-zijn
ondergingen en ik veronderstelde, dat zij
elkaar vroeger reeds hadden gekend. Toen
zij even later mij passeerden, hoorde ik de
dame een onvcrvalsch* Muifsch dialect spre
ken. Dat meneer Ft.-.^sen zijn verblijf te
Lucern zoo prettig mogelijk trachtte te ma
ken, leed bij mij niet den minsten twijfel!
Ook de volgende dagen trof ik hem bijna
steeds in haar gezelschap.
Eindelijk zag ik hem eens alleen langs de
kade wandelen. Hij herkende mij' direct en
wij liepën samen op.
„Het schijnt u hier goed te bevallen,"
Prijs der Advertentien": Van 1—6 regels fl. 0.92; iedere regel meei
15 cents. Reclames 30 cent per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelïge voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
van '40 cents per advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
is, doordat juist op het oogenblik dat de
zen kans kregen van daarin te zullen sla
gen. Leeuwarden hem naar de Tweede Ka
mer afvaardigde.
Want liet is waar, en het schaamrood
moet ieder Nederlander daarbij naa.r het
voorhoofd stijgen, men heeft Thom
son uit het leger willen wegwer
ken. En dat, toen reeds de .Militaire Wil
lemsorde zijn borst sierde voor moed, be
leid en trouw in Indié betoond, toen hij,
door de Nederiand.->che regeering daar rooi
uitgezonden, den 'Jïans vaal-adieu ooilog bad
meegegemaakt; toen hij, zoo jong als hij
was, door .Minister Bergansuis was aan
gewezen om de spoorwegstaking te voor
zien bij de staking van 1903; toen hij
hoe vond li ij er nog tijd voor? reeds
de Hoogore Krijgsschool had doorlooppn.
Maar hij stoorde allerlei nulliteiten in
hun rustige rust, die nergens meer ver
baasd over waren, dan dat deze jonge
officier zich werkelijk als levensvraag stel
de, hop het vaderland het heat te ver
dedigen was, leuvijl zij, ingedommeld door
ei n 90-jaiigen vrede, zich geheel beschouw
den als buieaucratiscbe ambtenaren, wier
ideaal was liet opmaken van rapporten
in triplo over het verplaatsen van een
privaat, en liet geven van de reeds in
zijn tijd door Lodewijk ^luider zoo ge
geeseide ..stokvisehorders".
Gelukkig, dat vele van de jongeren be
grepen. dat, wat Thomson wilde, het eenige
goede was.
Was» hel wonder dal deze man als Ka
merlid nel eens «at heftig word, als bij
zag, dat van achter de .Ministerstafel
elementen, die den geest 111 hel officiers
corps bedierven, in bescherming werden ge
nomen ..omdat het gezag toch hoog moest
worden gehouden"? Gezien bet levend'?
en onstuimig temperament van dezen nun
die Maurits en Frederik Hendrik tegelijk
was, kan men waarlijk met over een „te
erg" in dat opzicht klagen. Maar zijn
tegenstanders hebben van die nu en dan
loskomende heftigheid <H?n dankbaar gebruik
gemaakt om de legende to er-proiden, dat
Thomson slechte een meesier was in de
afbrekende criliek, maar dal hij van opbou
wen met wilde wetendit alles met het
niet te miskennen doel. dat hem het minis
terschap van Oorlog voor uoed onmogelijk
zou gemaakt worden.
Welnu, daar bij Burazza is dien laste
raars voorgoed «Ie mond gesnoeid; heel
de wereld Mond in verrukking over zoo
veel mgainseerencl genie naast een helden
moed, waarvan tot nu toe onze eeuw geen
voor'"'eld gaf.
Naai onze overtuiging zou Thomson dan
ook. ais hij zijn taak in Alhanië had mogen
i deinden, en als men hem daar had willen
laten gaan, de aangewezen man geworden
zijn, om ate minister van Oorlog ons leger
Ie herwinnen, liet heeft niet zoo mogen
wezen, ma;ir gelukkig, de geest valt niet met
zei ik, ,,u lijkt mij opgewekter, hoeft u
lief gezelschap1 gevonden?"
„Neen," antwoordde hij, ,,o neen. Ik hel)
m Europa maar heel weinig memehen na
der loeren kennen, doch, over 't algemeen,
bevalt bet mij hier wel goed."
Over de dame geen woord. En toch zag
ik hen elk oogenblik tezamen. Na een paar
weken ontdekte ik toch een soort verande
ring tusscheu heiden. De vroolijkheid had
plaats gemaakt voor iels gedrukts en ten
slotte la.s ik duidelijk zorg en angst op
haar gezichtje.
Toen ik hem den volgenden dag op het
terras alléén vond, knikte hij mij toe en
vioeg mij, bij hem te komen zitten.
"Wij zaten eenige ©ogenblikken stil en
rustig naast elkaar, zonder veel Ie spreken
en keken naar de maan en. naar de heer
lijke sterren.
Opeens zei hij, droos-weg:
„Mijn vriendin is weggereisd."
„U zult haar missen," antwoordde ik.
„Ik voel mij nog zeer onder den indruk
van het vreemde, dal. ik heb doorleefd de
zer dagen. Ik begrijp liet niet. II heeft
toch de dame wel opgemerkt, met wie ik
mij veel heb onderhouden U dacht mis
schien vel, dat zij heel rijk was? Integen
deel, waarde heer, dood-, dood arm is zij.
tk heb te veel meegemaakt om direct mijn
kop Ie verliezen, maar de geschiedenis de
zer vrouw heeft mij bepaald zeer aange
grepen.
Ik moet er met iemand over spreken.
Ik neem u in vertrouwen, luister:
Ik heb van haai- veel gehoord, hoe zij
zich wanhopig eenzaam gevoelde, waar in
tieme vriendschap haar steeds had ontbro
ken; pretjes, verstrooiingen waren baar
het. lichaam; en de geest van Thom-on
heeft reeds zoo in ons leger doorgewerkt,
dat wat hij wilde in afzienbare-!) tijd zal
worden bereikt, al zal jnen daarbij dan
ook zijn voortreffelijke leiding moeten mis
sen.
De Kamer i« een van haar IwMe leden,
de L. U.-clnb oen van haar krachti»-te
figuren kwijt. Alen zal zessen. dat zulk-,
reeds het geval was door zijn niet lurkte
zing in 1913, maar het is 011= bekend, dat
hij. als hij gewild had, reeds weer in de
Kamer had kunnen zitten, één van zijn
clubgenooten, die voor een vast district
zit, moet hem in 1913 zijn zetel hebben
willen af-taan; maar Thomson weigerde;
nu de zaak eenmaal zoo geloop en was,
vond hij lmt goed, dat hij weer naar het
leger toruaging, want hij was vóór alles
soldaat.
Zijn Iierinnorine zal ook in de Tweede
Kamer levendig blijven als van een man
van buitengewone gaven, ja, „singulier in
alles."
Van hel groote moeten we thans naar
liet kleine overgaan, dubbel klein, nu de
Tweede Kamer in de laatste dagen vóór
het reces zich bezig hield met wat men
in de wandeling pleegt te noemen het op
ruimen van klein goed. Daar waren de
tolken aan de ontevreden zalnivtei-chers,
die direct liooger pacht willen betalen, dan
zij, die bet vischwater gepacht hebben,
aks... liet mot de vangst goed gaat; en
die vertolkers vertegenwoordigen natuur
lijk, zooals b.v. fle lieer Drion, districten
waarin onder de kiezers ook zatmvissehers
zijn. Arme districtbelangon, en arme afge
vaardigden, die zich daarvoor moeten span
nen en de heer Schaper zal wel gelijk
hebben gehad, toen hij zeide, dat bet l>o.sl
was een algenieene regeling, waarbij niet
alleen gerekend moei worden met de Ik-,
langen van de pachters, maar ook met die
van de arbeider is bet vi»sclierslK-dnjf. "We
hebben die zaak trouwens al zoo dikwijls
in de Kamer hooren bespreken: telkens
duikt er in deze weer een nieuw lid op,
dat de kat de bel aanbindt, zoodat wij om
best kunnen begrijpen, dat de grijze Lief-
finek, die zich in deze kwestie even meng
de, de ondeugende opmerking maalde, dat
hij, hoewel 30 a 10 jaren met de zalm
vangst bekend en er hij geïnteresseerd, na
de resultaten in de laatste jaren met de
discussie daarover bereikt, gaarne bereid
was liet belang aan gegadigden over te
doen.
Bij de post f2000 voor het toe la ten van
onvermogende leerlingen op de Rijks-Land
bouwschool te Groningen, kwam de heer
van Wijnbergen met een opgestoken zeil
aanzetten, om zich te beklagen dat zulks
wel voor de Rijksschool, maar niet voor
ontzegd, 's Morgeus ging zij naar haar kan
toor, 's avonds keerde zij terug; van haar
achttienden verjaardag af liep' zij in dien
tredmolen. Toen zij heel jong was, (leed
ze haar werk vol opgewektheid en moed.
Zij wérd vijf-en-twinlig, dertig, maar zij
liield zich dapper en bad vertrouwen in
de toekomst, evenals ik-zelf, die ook op
hetere tijden hoopte... Begrijpt u?"
Jk begreep: „Ga door!" zei ik.
Nadat zij jaren- en jarenlang haar kan
toor- en huiselijke plichten zoo streng en
zuinig mogelijk had vervuld, Bezat zij een
kleine som golds aan spaarduitjes.
Zij durfde er echter niet aan raken; zij
beschouwde ze als hulp in nood bij mo
gelijke ziekte. E11 zoo ging liet steeds door.
Haar jeugd ontgleed haar; in den spie-gel
ontdekte zij- rimpeltjes bij oogen en mond,
haar haren begonnen te grijzen, opeens
ontzonk haar de levensmoed, haar doel leek
zoo ver, zoo héél ver, gelukkige uren sloe
gen niet voor haarZij verloor langza
merhand kracht en "moed, zelfs haar won-
schcn sluimerden in. Mat deed zij haar
werk; als zij 's avonds te bed lag, hoopte
zij op een inslapen voor goed
De oorzaak van die groote lusteloosheid
lag niet in haar werk, maar ik denk, in
liet troostelooze van het eeuwig-allcdaag-
sche, in het leege van haar Jiestaaa. Ten
slotte moest zij een dokter raadplegien; hij
noemde haar toestand dien van melancho
lie. Afleiding, verandering ried hij aan, niet
iemand op reis! Maar niet wie, zij lx-zat
geen inliemen.
Ik weel niet, meneer, of u ooit oen ge
val van werkelijke melancholie hebt mee
gemaakt. Een mijner vrienden te Sydney
leed eronder. In de meening, dat een tocht
de bijzondere Landbouwscholen werd aan
gevraagd: hij had zulks van een minister
in he{ verzoeningsgezinde Kabinet-fort van
der Linden zelfs niet kunnen verwachten;
maar hij nw-ML geheel bakzeil halen, toen
di* Minister met de mededeeling kwam, dat
met die f 2000 slechte een proef zou wor
den genomen, en, juist al< die voldeed,
een dergelijke subsidie voor de bijzondere
landbouwscholen aan te viagen. De afge
vaardigde voor Eist, die overal „anti-pa-
pteme" 7.iet, kon niet een langen neus af
trekke 11.
Een extra-subsidie van f 2000 aan de
Tuinbouwraad voor dekking van zijn te
kort, lokte den heer Schajier uil zijn tent,
die vond, dat onze tuinlxmwers tegenwoor
dig zooveel geld verdienen, en zulke rijke
mensehen zijn, dat liet de spuigaten uit
loopt als men den zulken nog extra sub
sidie gaat geven. Maar dit liet de heer
van Doorn, voorzitter van de Tuinbouw
raad niet op zich zitten; hij rekende de
Kamer voor, hoe de Tuinbouwraad, die
eigenlijk werk doel voor den tuinbouw, dat
de Regeering zelf inoo«t doen, slechte, zelfs
met do est ra-sul Kid ie van f2000, de helft
krijgt van hetgeen de koninklijke Larulbouw-
vcreenieing en hel Landhouwcomité, dia
tezamen voor den landbouw 'doen, waf He
Tuinbouwraad voor den tuinbouw doet, uit
s Lands kas pul ten. De .Minister deell èr
zijn woordje bij. en de heer Schajier werd
ten slotte, ook al omdat hij bij niemand
steun vond. zóó vermurwd, flat hij geen
stemming vroeg.
Heel wat meer was er echter fe doen over
do verhooging van de kosten van hel Staats-
mijnbedrijf met f l. liet was lien natuur
lijk niet om die ééne jioji te doen, maar
om heel iets anders. Hel ministerie-Heems-
keik heeft indertijd subsidie gegeven aan de
Roomscli-Katholieke en Protestante Kerk
besturen in Zuid-Linibum. om in de gees
telijke behoeften van liet steeds toenemend
aantal arbeiders in de Staatsmijnen te voor
zien. Maar het deed dit zonder de
de Staten-Generaal daarin ie kennen; de
jiost werd niet gespecificeerd, maar in de
algemeene kosten van hef Staatemijnbedrijf
opgenomen, een zeer gemakkelijk kunstje,
waar een post slechte f 3000. en de ge-
heele begrooting voor bel bedrijf 15 mil-
lioen bedraagt. En 1111 was Links blijkbaar
zeer boos over het feit, dat de Minister
Talma deze zaak indertijd voor de Kamer
had verborgen gehouden. En daardoor kreeg
in*t voorstel van Minister Treul), en door-
die vei hooging van fl, principieel uit. te
maken, dal deze subsidies zouden worden
gehandhaafd, en zouden stijgen in evenre
digheid met de toename van liet aantal
arbeiders, een zeer zwtue kans.
Zeker, er kwamen andere factoren bij.
naar Europa hem zou genezen, probeerde
ik eens, bijna een balven nacht lang, hem
dit middel aan te prijzen. Hij luisterde
kalmpjes toe cu toen ik den volgenden
morgen op mijn bureau kwam, vernam ik
dal hij zich een kogel door den kop ge
jaagd lradl .Ta, ja. melancholie is een ver
raderlijke ziekte; de raad van haar arts
was ook al geen cent waard
De neg, dien zij dagelijks te volgen had,
voerde over een bruggedachten aan een
wegzinken daaronder, maakten zich van"
haar meester; keek zij over de leuning, dan
overviel haar een duizeling; toch liet zij
niet af de brug op' te zoeken, langs de
leuning ie slenteren. Gedachten aan ster
ven lieten lraar niet los. Het loven werd
haar een la»t. En nu zult u misschien
lachen over wat nu komt: op zekeren dag
ontdekte zij een bont aanplakbiljet op oen
muur hij het station; het was een der
gewone reclameplakkafen van het Zwiteer-
sehe landschap-, waarop elegante hotels en
even elegante dames en boeren afgebeeld
waren. Zij bleef er voor staan cn, ondanks
haar verlangen naar den dood, constateer
de zij duidelijk hij zich zelve, boo sneu zij
bet vond de wereld te moeten verlaten,
zonder ooit een echte mooie japon te heb
ben gehad of in December ooit pen toef
rozen te hebben gekocht- Gek, nietwaar,
dal een banale reclame-pront
„Ik lach heelemaal niet," zei ik.
„Die gedachte liet haar niet los en er
kwam een zekere verandering in haar stem
ming. Zij berekende wat zij bezat aan geld
en wist dat zij oen maand, oen volle maand
ervan in luxe kon leven. Zij zou natuurlijk
haar betrekking inboeten, b'roodeloos daar
na zijn. Maar dat deerde niet, het bed
