Schiedamsche Courant.
Hoe Peter dacht
MMLÏm
TWEEDE BLAD
Zaterdag 8 Januari 1921, No. 16561j.
Onze gezanten.
De Nederlandsche gezant te Konstanti-
nop el, Mr. Wt D. R. van Weideren baron
Rengers, vertoeft m#t verlof te 's-Graveni
hage.
Wijzigingen Kieswet.
Waar wij vernemen zijn de wetsontwer
pen betreffend© ecji technische herziening]
van de Kieswet, van de provinciale wet en
van de gemeentewet, waaiomtrent door den
voorzitter der Tweed© Kamer bericht werd
dat zij voor de weder bijeenkomst na het
Kerstreces zouden inkomen, reeds naar de
Tweede Kamer verzonden en zullen zij
zeer spoedig, hoogstwaarschijnlijk nog he
denavond, in druk; verschijnen. t
eb waarop in het korf de omvangrijke lijst
van verrichtingen, waarmede de Vereeni
ging jzich bezighoudt, zijn vermeld.
Nederlaadscli fabrikaat.
In de aflevering van 5 Januari treffen
wij o.a. aan:
Een „Terugblik", van de hand van den
Voorzitter der Vereeniging; „Nederlarudschi
Fabrikaat", den heer C. W. F. C. vamLidth
de Jeude, waarin deze in herinnering brengt
het succes, dat de oprichters der Vereeni
ging hebben gehad. Men heeft mij zoo, her
haaldelijk in dien oprichiingstijd aldus
de schrijver gevraagd, of ik dacht, dat
de Vereeniging na den oorlog nog wel'recht
van bestaan zdu> ►ebben. Ik heb toen als
mijne vaste overtuiging geantwoord dat
zulks ongetwijfeld het geval zouj zrjn, en
ik geloof niet te houd te spreken, wanneer
ik jhier de overtuiging neerschrijf, dat het
recht vjan bestaan van onze Vereeniging
geenszins fs verzwakt, veeteer nog juist
is toegenomen. De tijden, die wij thans door
maken, zijn in vele opzichten zeer zieker
niet minder moeilijk, dan gedurende d© oor
logsjaren. poe lang zal deze toestand nog
aanhouden? |VVie zal het zeggen'
(Aldus de Keer Van Lidth de Jeude, diie
verder molg een krachtig beroep in dezen
terugblik doet op de medewerking van al
len iter vervolmaking v,an de Vereeniging.
De interessante reeks artikelen over de
beschrijvingen van onze versohi Uend© ziee-
Kavens, wordt in deze aflevering voortge
zet met ©en vervolg van de beschrijving
van de haven van Rotterdam. Eenige af
beeldingen zijn wederom bij dit artikel1 op
genomen.
De heer Smissaerf geeft 'een bijdrage
over: 'Oost-Indië, indrukken en gewaarwor
dingen, welk artikel groot© bewondering
getuigt voor tropisch Nederland. Peteerste
gedeelte van dit belangwekkend artikel ein
digt met de opmerking, dat, wat deschrijj
ver in Indië heeft gezien, gehoord en waar
genomen, hem den stelligen indruk heeft
gegeven, dat wij voor ons zijn en blijven
in 'andermans land het recht ontleenenaan
het ïe't, dat het lot der inlanders onder
ons gezag gunstiger is dan het zjjn zop
wanneer dit gezag zich terugtrok.
Verder bevat deze aflevering een der be
kroonde 'inzendingen op de prijsvraag waar
om het een landsbealng is aan voorwer
pen Van Nederiandsch' fabrikaat de voor
keur fe geven, als deze met huifcenlaindschie
kunnen wedijveren, de steeds belangwek
kende rubriek korte berichten „Van alles
wat", en de mededeeliag omtrent een
nieuwe dooir h'et Hoofdbestuur uitgeschre
ven prijsvraag.
Ten slotte zij vermeld, dat bij deze af
levering fs gevoegd een praedsebe telefoon
kaart, .ten dod hebbend belangstelling in
hid (werken der Vereeniging op te wekken,
door f
MARIE METZ—KONING.
—o
Peter Leenemans, de postbode, stapte
hard op den hard-bevroren weg. Wild war
relde de sneeuw dooreen en joeg hem in
't gezicht en plakte tegen zijn cape en
bleef liggen op zijn pet. 't Was avond en
hij "kon niets zien dan het witte gedwar
rel en vaag de strepen van de boomen
op den witten grond. Maar Peter was nu
eenmaal postbode en moést er door: daar
hielp niets aan. Bovendien was 't mor
gen Kerstdag en dan was er geen besteL-
Hng.
Verdorie, je 'werd heelemaal blind 1 (An
ders wel een mooi "gezicht 1 't Lichtje dat
hij' op zijn borst droeg, verguldde de vlok
ken, die nu op hem aanvlogen of 't gou
den vlinders waren. Peter's brieventasch
onder de cape was leeg geworden; er zat
sog maar één brief in en voor dien éénen
brief moest hij nu nog dat heele eind
loopent En dat op zoo'n avondI
Zoo dacht Peter, mopperiger nog dan
anders. Hij verlangde naar huis. Niet dat 't
daar nou zoo prettig was, dat niet! Hij
woonde maar alleen en had maar één _ptei-
zier, dat was's avonds een paar groote
glazen cognac met veel suiker en erg heet
water. En dan de krant nog eens inkijken
om wat van den oorlog te weten te komen
en dan maar lekker hakken hij de kachel.
Peter Leenemans was een koude, egoïste
oude man geworden zoo door den tijd.
Om anderen bekommerde hij zich niet meer
dan zijn plicht hem voorschreef. Hjj potte
zjjn centjes netjes 'op en bestond' alleen
voor zich zelf. Hjj wist, dat hij een koude,
.,e®01st?H>llde' man was en hij«won zoo zijn.
Gemengd Nieuws.
Werkloosheid in de diamant-industrie.
Volgens het Weekblad van den A' N. D.
B. bedroeg het aantal werklooaen in de
week van 28 Dec. tot 1 Jan. j.l. 7269 'te-!
gen 6782 in de daaraan voorafgaande week
De Muze en Mercurius!
Een dichter is doorgaans een onprac-
tisch man, een dichteres een buiten-het-
leven-staande vrouw. Zóó is tenminste hun
reputatiemaar dat icr uitzonderingen
op den regel zijn, bewijst de artisten-kolonie
te Boar's Hill, bij Oxford. Daar leven vele
literaire menschen; men zou Boar's Hill
het Engelsche LaTen kunnen noemen. Over
vloed van geld is er echter onder het volkje
van Boai's Hill niet, en daarom kwam
men op liet idee ook nog op een andere
manier wat te verdienen dan in de litera
tuur. Men besloot een winkel op te rich
ten en bouwde in een maand tijds ©en flinke
shop, waar het publiek van alles krijgen
kan: boordenknoopen en strijkijzers, kaas
en petroleum, bonbons en bruine boonen,
kortom, het werd een echte bazaar, op coö
peratieven grondslag. De winst deelen de
kunstenaars onder elkaar, en het zaakje
loopt druk, vertelt de „Daily Mail", waar
aan we dit nieuwtje ontleenen Want er
is een extra attractie verbonden aan het
koopen in dezen winkel, men wordt er
steeds door een beroemdheid geholpen, en
tot de „winkelbedienden", die elkaar aflos
sen, behaoren dr. Robert Bridges, mr. John.
Masefield, mr. John Galsworthy, professor
Gilbert Murray, Sir Walter Raleigh, miss
Lillah Mc Carthy en andere dichters en
geleerden.
Een andere bestemming.
De vermindering van het Duitsche leger
van 800000 man op 100.000 man heeft
het legerbestuur genoopt in 138 garnizoen-
steden, 145 kazernes en 200' andere gebou
wen beschikbaar te stelten en die aan de
gemeente tot vormindeling van den ivo
mngnood aan te bieden. Het betreffen ka
zernes in groote en kleine steden. Boven
dien zijn 15 kazernes en 70 andere gehou
wen aan weldadigheidsvereenigingen aan
geboden, 19 kazernes en 47 gebouwen
zullen gebruikt worden tot het opnemen
van vluchtelingen. Alle kazernes worden
voorloopigslechts verhuurd.
Een geniale avoniuri-r.
Uit Berlijn wordt aan de „Times" g©>
meld, dat daar dezer dagen een avonturier
gearresteerd is, die hoewel nog slechts
26 jaar oud, reeds een veelbewogen teven
achter den rug heeft en verschillende auto
riteiten handig om den tuin heeft weten
te leiden. Hij he©t Oertel, maar noemde
zich steeds baron Egloffetein. Bij het begin
van den oorlog moest hij m militairen
dienst treden, maar lpj hield!' zich waanzin
nig en werd naar een hospitaal gezonden.
Hier werd hjj acht maanden lang in nauw
keurige observatie genomen, en ten slotte
verklaarde men hem voor ongeneeslijk
krankzinnig. Hjj was het echter niet ©n
wist van eenig© vrijheid, welke men hem
gelaten had, gebruik te maken om te ont
vluchten, waarbij een verpleeg ster hem
hielp. Ten einde in bet bezit van de| noodige
identiteitspapieren te komen, schreef hij
daarna naai- de bureaux van den burger
lijken stand in verscheiden© steden! om uit
treksels van het geboorteregister van Ver
schillende bekend© persoonlijkhedendeze
werden hem 'in de meeste gevallen ver
schaft. Het liefst bediende hij -zich echter
van den naam baron Egloffstein Toen de
Duitsche revolutie uitbrak, meldde hij zich
bjj den soldatenraad te Dresden en kreeg
daar het ambt van algemeen commandant
Daarna maakte hij zich verdienstelijk als
Zóó hadt je 't minste hartzeer op de we
reld. i
Stap, stap, stap, dat waren zijn eigen
beenen, die daar gingen: de beenen van
Peter Leenemans. IeÉ anders dan Peter
Leenemans ging Peter Leenemans niets aan.
Allemaal malligheid, dat hartzeer van de
menschen om mekaar. Dat zag je nou Wel
aan dien oorlog: als 't er op aan kwam,
sghoten ze mekaar allemaal dood.
Peter stapte en dacht; en zijn gedachten,
egoist als altijd, draaiden om zijn eigen ik,
als om 't éénige.
Wat een gedwarrel 1Je kon niks jzien, (zoo
op den duur. Peter hield zijn hand voor 't
lichtje op zijn borst. Zoo: zóó ging 't be
ter. Hjj. zag nu jwear Iwaar Ihij Kvas. Juist: nog
oen stap of twintig en dan moest hij links
om over het brugje. Dan nog een vijf mi
nuten en dan was hjj bij Prinsen, waar de
brief 'naar toe moest.
't Was zeker een brief van Prinsen zelf,
die bij de landweer was, want hij was port
vrij en er stond Militair!" op. 's Jongens!
nou óók een pretje, om misschien op schild
wacht te staan en dan een vrouw mét
vier binders thuis! f
Maar dat ging Petera Leenemans niet
aan. Waarom waren de menschen ook zoo
gek om te trouwen. Allemaal last. Een
vrouw was nog wat; die kon den boel
schoon houden, maar kinderen 1 Bah! 'dat
geblaer in huis!
Peter stapte. Daar hadt je 't brugje. Juist;
nu was hij er gauw. 't (Huisje van Prinsen
was van hier uit te zien, overdag; maar bij
avond en dan met die sneeuw zag je niks!
Peter stapte; en hard en eentonig klonk
zrjn stap. 't Sneeuwde wat minder. Kijk:
de vlokken werden al kleiner; 'er vielen
er èl minder, en eindelijk heelemaal geen
meer,
Hè! dat was 'n rust! Peter stond stil,
haalde-zrjn bonten zakdoek uit en droogde
zijn gezicht en zijn baard af, die nat wa-
commandant van het interneeringskamp te
Holsminden en wist daardoor zelfs, het ver
trouwen van maarschalk Foch te winnen,
die hem een aanbeveling verstrekte voor
generaal Dupont te Berlijn Hij kreeg toen
een officieel© positie en werd voortdurend
op de Fransehe en andere ambassades ge
zien cn op de Duitsche regeeringsbureaux.
Hij' had de beschikking over twee auto
mobielen, gebruikte een diplomatische pas
en deed o a. dienst als bemiddelaar bij
de uitwisseling der gevangenen tusschen
Duitschland en Roemenië. Te Boekarest
maakte nien hem vertegenwoordiger van
het Roode Kruis, waardoor hij aan het
hoofd kwam te staan van een hospitaal-
trein en de controle had" over aanzienlijke
sommen. Hij bracht een bezoek aan maar
schalk von Mackensen, die toen in Hon
garije gevangen zat, en kreeg een vertrou
welijke opdracht van de'Tsjecho-Slovakscfce
regeering. Op het laatst echter wenl hij
door het noodlot achterhaald
Te Bmgerbruck nl. trachtte mj een hoe
veelheid cocaine be smokkelen aid ,.lid der
geallieerde commissie Alen geloofde hem
echter met en bracht bernf voor de Ameri-
kaansche militaire autoriteiten te Coblenz.
Zij gaven niet te veel om den baronncjn-
titel en het aplomp, waanmc© de „baron"
optrad, onderzochten zijn pas en ontdekten
al heel spoedig dat die valsch was.
De heer Oertel werd daarop aan <te
Duitsche politie overgeleverd,die ook zijn
trouwe gezellin, de verpleegster uit het
hospitaal arresteerde Zij weid echter na
derhand weer vprjgélaten -
Mensch-apen.
De Berlijnscbc diergaarde is onlangs in
het bezit gekomen van eenige mensch
apen, afkomstig van het opgeheven Duit
sche onderzoddngsstation voor anthropoï-
de apen qp Tenenffe. Deze apen, die in
dertijd zoo uit den natuurstaat naar Tene
nffe waren overgebracht, leefden daar m
omtraliede tuinen, waarin zij zelf hun voed
sel, wortelen, vruchten, insecten enz. kon
den zoeken. Zij werden uit verborgen waar
nemingsplaatsen gadegeslagen en hierbij
zijn, naar dr. v. d. Steen in de „Wereld
kroniek" meedeelt, aardige bijzonderheden
aan het licht gekomen. Zoodra een gevan
gen cbimpansé in zijn tuin plantenwortels
ging zoeken, bleek, dat onze vriend blijk
baar niets geen zin had, om zijn handen
vuil te maken of zijn nagels te hezeeren.
Hij haalde daarom een stokje, waarmede hij
den grond rondom den wortel lospeuterde,
totdat deze aan het loof kon worden te
voorschijn getrokken. En een zijner kame
raden maakte het nog mooier. Die kon
alleen pen stok vinden die onhandig lang
was voor het beoogde doel en wist zich
na even probeeren te helpen, door van den
langen stok een stuk af te breken, dat
hem een handiger instrument toeleek. Niet
alleen dus, dat de apen voorwerpen op
pakken om de een of andere handeling
mee uit te voeren, maar zij maken die
voorwerpen ook geschikter voor het bedrijf
en dus moeten wij hier werkelijk van het
gebruik van werktuigen spreken.
Het gebruik van dien stok gaf trouwens
aanleiding tot meer interessante tooneeltjes.
Meermalen gebeurde het, dat een chim-
pansé een langen stok, die toevallig bij de
hand lag, gebruikte, om een zijner kamera
den een nbbestoot toe te dienen. Oogen-
blikkelij'k liet hjj "den stok dan vallen en
keek met een heel onschuldig gezicht een
anderen kant uit. Echt plagen dus cn jge
weet, dat plagen reeds een hoog intellect
verraadt. Wkwijls begreep het slachtoffer
de aardigheid 'en antwoordde op dezelfde
wijze, waarop den* meestal een stokkende-
vecht ontstond, onder allerlei grimassen en
groot gejuich, maar steeds mt de grap.
Kreeg "dan toevallig een van beide een
gevoeligcn tik op de vingers, dan werd
het liga-delijk meenens. De stokken werden
weggeworpen en met nagels en tanden ging
het stel elkaar te lijf. Bij vechten werd de
stok echter nooit gebruikt. Dat doet de go
rilla wel. Men zogt, dat die den mensch
vaak met een knuppel aanvalt, maar met
dergelijke verhalen moet men steeds voor
zichtig zijn.
Een Berlijnsche misdadigerébende.
De „vloed van misdaad" te Berlijn is!
nog steeds wassende. Dezer dagen lieeft
de politie echter eenige belangrijke onte
dekkingen en daarmee gepaard gaande ar
restaties gedaan, hetgeen haar bovendien de
draden van een geheel net in handen beeft
gegeven. In Berlm-W, werd sinds eenigen
tijd in verschillende heerenhuizen en villa's
ingebroken. Eigenaaidig was het, dat steeds
huizen met baLcons werden uitgekozen. De
politie koesterde argwaan tegen een be
woner van de Wartburger -trasse, die er
een automobiel op na hield en daarmee*
voortdurend nachtelijke tochtjes maakte.
Een kellner en een vvageiunakersknechtt
veigezelden hem daarbij. De reqhercha ging;
de bandieten op een nacht na en wist hen
op heeterdaad te betrappen. De bandieten
gingen als volgt te werk. L
De automobieleigenaar klom op het bal
kon der uitgekozen woning en sloeg met
zijn moersleutel een venster in. Daarna
liet hij zich weer op den grond zakbeiy
en wachtte met zijn medeplichtigen een
uur lang, of de bewoners ook ontwaakt
waren, hetgeen zij wisten als het licht in
do woning opgestoken werd. Geschied!© dit
met, dan klommen de twee helpers weer]
naar boven drongen de woning binnen en
sloegen hun slag. Zij stalen dan bij voor/
keur tapijten zilveren voormerrpen "en schiJ
derjjen." t
De dieven loefden er goed van. Otto, dei
kellner, hield er een rijpaard op na. en
deed eiken middag een wandelrit in'denl
Tiorgarten. Hij had dat paard gekocht van
een zekeren baron W mined von Gaug und
Gassendorf. Deze „baron" verborg een
gedeelte der gestolen zaken in zijn woning.
Hjj is thans voortvluchtig.
De hoeren moeten sneer dan honderd dief J
stallen en inbraken op hun geweten heb
ben. Zij stonden in verbinding: met d©
inbrekers die korten tijd geleden uit het
belastingkantoor te Charfottenburg voer
een imllioen aan belastingregels stalen. OokJ
dezen zijn thans gearresteerd. Verschillen
de juweliers en tapijtenhandelaais kochten
den inbrekers de gestolen waar af, en
zoigden dat deze verder in den handel
kwamen. Dikwijls kochten de slachtoffers
hun eigen zaken tegen den oorspronke-
lijken prijs in den een of anderen gxooten!
winkel terug. Aan tapijten alleen is reeds
voor een waarde van verscheidene mil-
lioenen mark door de politie in beslag!
genomen.
Het gelukte haar bij deze gelegenheid
ook den inbreker Erich Kessei te arres-
feeren, die indertijd in ïïe Chileensche am
bassade heeft ingebroken Binnenkort wor
den nog verscheidene andere arrestaties
verwacht.
afgeschud, zijn pet 'wat afgeslagen, zijn
schoenen wat afgestampt en daar ging hij
weer.
Wat lag alles wit en stil! Zóó wit en stil!
En de sterren stonden er te twinkelen!
'Waar kwamen die opeens vandaan? Daar:
nou kon je 't huisje van Prinsen zien. 't
Licht ten minste boven de ruitjes van de
deur; want de blinden waren natuurlijk
dicht. i l
Weer stapte Peter. Nog maar een klein
eindje, en hij was er. Eigenlijk had hij den
brief best weg kunnen honden tot de Kerst
dagen. Daar zou geen haan naar hebben
gekraaid. Maar zooiets deed hij niet. Eer
tijk duurt het langst, en hij zou 't nooit zoo
ver hebben geschopt als hij niet altijd zijn
plicht had gedaan. Niet dat daar verdienste
in stak; 't was niks dan zelfbescherming.
Als eerlijk 't korst duurde, zou hij mis
schien oneerlijk zijn.
Zóó dacht Peter Leenemans en veel was
hij daarbij vergeten. Hrj was vergeten, dat
hij een egoïste, koude, mopperige oude
vrijer was geworden, omdat hij 't ééne
meisje niet had kunnen krijgen en omdat
hij te koppig was geweest om dan een
ander te nemen. Dat was ook allemaal
al zoo lang geleden! Hij was 't vergeten.
Hjj wou 't vergeten zijnl Hij dacht er nooit
van zrjn leven meer aan. Hij leefde nu voor
zich zelf, en do rest was weggevallen. En
als 't nog eens een enkelen keer naar bo
ven kwam, dan een flinke borrel, en wèg
was 't! Hjj had 't goed. Hjj kon eten wat
hij wou, drinken wat hij wou, en al was
's soms wat erg stil in huis sinds zijn
stokoude moeder stierf, zorgen had hjj niet,
en dat was toch maar 't voornaan^te.
Wat wit en stil lag Alles tochl En 't
huisje van Prinsen, zoo wit en stil, met
alleen dat plekje licht. Hjj was er nu vlak
bij". Rechts een vlohdertjen over en dan
Was hij er. Oppassen! allee was zóó wit,
dat je geen verschil zag tusscben den weg
Historische anecdoten.
Over liet ontstaan van hot spreekwoord
„onder da pantoffel staan" verhaalt de
Auguslijner momik penalioius Anselmus
het volgende
Na lange cn bloedige twisten, was er
vrede gesloten tusschen Paus en Keizer.
D©z© heugelijke gebeurtenis moest gevierd
worden, alVrki fees en eu touraooien von
den plaats, waarbij als gewoon! ijc da élite
der toenmalige ridderschap tegenwoordig
was.
Wiet aan he' to urn ooi meedeed, moest de
kleur van Paus of Keizer aan den helmi
dragetn
Ridder Polyphem, wegens zijn dapper
heid bekend, weigerde echter met een de
zer beid© teekenen binnen het krijt te
rijden. Hij wilde, ioo verzekerde hij zijn
gade, slechts door zijn dapperheid uitblin
ken. Hoezeer zijn. vrouw ook bod en smeek
te om terwiile van haar toch een der,
kleuren op te steken, hij bleef weigeren.
Daarop barstte zij natuurlijk in tranen uit
en beweerde oojr natuurlijk dat hij
haar niet Laf had. Polypbean verzekerde,
het tegendeel en stelde haar voor, zijn
liefde ta bewjjzen m een strijd tegen 12
ridders. i
Zij wilde echter nergens van hooren en
sloot zich in haar vertrekken op.
Op hetzelfde oogenbiik riep trompetge-
nou zeker óók niet al te breed, 't Was
toch altijd al armoe troef. De kerel verdien
de nooit veel. Hé, wat was dat? Ze schenen
schal de strijders op ön nog stond Po-
lyphem daar zonder toeken. Werktuigelijk
slak hij een pantoffel van zijn vrouw, die
deze inderhaast verloren hud, op zijn
helm.
In het krijt gekomen vroegen 'zijn mede
dingers of hij zich orilar den blsschops,
sLaf of onder de keizerskroon schaard©.
„Onder d© pantoffel," luidde het ant
woord.
Polyphem trad zegevierend uit 't strijd
perk. Da prijs der overwinning weid hem;
door de zuster des keizers aangeboden en,
bestond uit ©an met goud besük'en ban
delier, dien hij omhving, terwijl zij hem toe
voegde: „Hoewel gij, dappere ridden", u
noch onder dm bisschopsstaf, noch onder
de keizerskroon, schaart en nicminJs steun
behoeft, zoo staat -gij evenwel onder do
pantoffel." i
Dit gezegde werd spoedig spreekwoor
delijk. v i
Toen Socrates eens een burger groette,
die hem voorbijliep zonder hem terug te
groeten, waren eenige van zijn leerlingen,
die hem vergezelden zeer verbaasd over
de onverschilligheid, waarmee de wijsgeer
die onbeleefdheid rijpnam.
Verwondert u dit? vroeg hij. (Als ik
eens iemand tegenkom, die leelijker is en
slechter gebouwd dan ik, moet ik me dan
kwaad maken? Waarom wil je dan, dat
ik boos wordt, op dien man, omdat ik be
leefder ben, dan hij
Een talentvolle artiste zalt eens in ver-
tegenheid en vroeg Gounod om 500 francs,
maar deed bet in cbchtregelen.
Het eenige wat ik voor u doen kan.
antwoordde de beroemde componist, dat is
uw woorden op muziek brengen. Morgen
namiddag kunt ge ze komen afhalen.
Dit geschiedde; de artiste begaf zich, met
de compositie naar Lemoine, den uitgever
van Gounod's werken, die er 1000 francs
voor betaalde.
Koloniën.
De koellemoord te Biara.
De „Sum. Post" bracht onlangs het schok
kende bericht, dat de gewapende politiedie
naar Ibrahim, die destijds den koelie in
de Gedong Biaia-zaak op last'van den ad
ministrateur beeft neergeschoten, de belangf-
rijkste getuige in deze zaak, in de gevan
genis te Langsar bij ©en vechtpartij tusschen
gevangenen vermoord is.
De „Deli Ct." kan nu mededeelen, dat dit
bericht onjuist is. De betrokken mededader
en getuige is destijds op last van het par
ket, na de arrestatie van den administrateur
onmiddellijk naar Medan overgebracht Nu
is het waar, zegt het blad, dat hij hier in
de gevangenis bij een vechtpartij een por
heeft gekregen, doch daarvan is hij vol
komen hersteld en in blakende gezondheid.
Ondertusscben twijfelt het blad niet of
de directeur der gevangenis wil aan dezen
kostbaren cliënt zijn bijzondere zorgen wij
den. r
Werkloosheid.
De „Deli Grt." schrijft:
Men verzekert ons, dat er op bet oogen
biik in Medan een ongekend aantal assis
tenten en andere employees rondloopt.zon
der werk. Men noemt ons zelfs een cijfer
van 100, dat naar wij hopen, schromelijk
overdreven is.
Toch is het te verwachten, dat bij' de
steeds zakkende rubber- en thee-prijzen, en
de steeds toenemende misère in den handel,
de werkloosheid onder de Europeanen zal
toenemen.
Het is ernstig te hopen, zegt het blad,
dat de regeering, die immers steeds over
personeol-tekort klaagt in andere landbouw
bedrijven, een deel van de overcompleten
zal in dienst nemen.
hem niks aan.
Dan gaan we maar weer zingen, zei
't oudste meisje: een blond krulkopje met
anders nogal vrooljjk te zijn daar binnen I - al tc verstandige oogen.
ZingenNoudiè trok d'r eigen óók niet j Dit laatste zag Peter nog even. Toen
veer* d'r van aan, dat d'r man non ïn do draaide hij zich om. De deur vjei achter
kou misschien op schildwacht stond I hem dicht. Weer begonnen de kinderen
vMaar wat zeurde hij toch - an „schild- te zingen. Mooi, loeiden ze dat toch zoo
wacht"? De kerel lag misscuien wel lek- op school? 't Leek wel oen Kerstversje!
ker op één oor en sliep als een os. Even 't Leek wel iets uit den Bijbel! De kindera
stil staan, en luisteren. "Hoor: het waren zongen allemaal. Hoor, wat een pieperig
kindera temmen. Zeker een schoolversje, stemmetje, dat oen kleine
ieelijk was 't niet! Ziezoo: non flink doorstappen en dan
Daar hield 't zingen op. Wat Lig d'r lekker naar huis. Kerstmis viel juist op
hier een sneeuw. Zeker opgewaaid om 'teen Zondag. Peter had net zijn centen ge-
huis 1 i J beurd cn dat op rich zelf was al iets
V-oorzichlig stapte Peter. Diep en zon-plezierigs. Hij droeg ze altijd een poosje
der gerucht violen zijn voeten weg in de bij zichdat voelde zoo prettig, als je
sneeuw. Na was hij bij de deur en klopte.geld bij je had.
Wat uitroepen klonken dooreen. Duar stapte hij bijna in de sloot! Dat
Ja, doe maar open! Ik ben 'tl Een was ook'wat geweest 1 Nou: nou vlug naar
brief van Prinsen, morde hij". (huis. Hoe wit en stil lag alles toch.,.
Waarom deden se ook niet direct de deur Hoe wit en stil was alles, behalve de hemel
los? Een verheugde, maar onverstaanbare en de sterren...
kreet antwoordde. Snel werd 't slot omge- Peter stapte weer. De kinderstemmen
draaid, de deur opengedaan. Met één blik klonken hem achterna. Toch beroerd, als
overzag Peter de kamer, terwijl hij mouw je non op zoo'n avond op wacht moest-
Prinsen den brief gaf. Hg zag do vier staan in de kou, terwjji je mouw en kin-
kindera om ,de potkachel zitten, de gezioht- ders thuis
jes allen naar hom heen. Hij' zag het ver- j Daar hadt je 't weer! Waarom moest
heugde gericht van mouw Prinsen, die den die Prinsen nu juist op wacht staan Peter
brief aan alle kanten bekeek. Toen hoor- leek wel mal vanavond. En al stond PrinseD
de hij, een beetje teleurgesteld: j op wacht, wat ging dat Peter aan? D'r
Zit er geen geld in? (stonden er zóóveel op wacht 1 Over de
Geld? Nee, momperdo Peter, beete wereld heen stonden ze op wachtI
dan moest je aangeteekend zijn. En een ieder moest maar voor z'n eigen
Hij zou me geld sturen vandaag, zorgen 1
sprak flauwtjes mouw Prinsen. Peter stapte. Leeg was zijn taseh en
'k Heb niets als dit, kwam Refer kort- zijn lanlaam wierp warme gouden glan-
af. Goeien avond saam. zen op de sneeuw, die schitterde, bard
Flauw gaf mouw Prinsen hem zijn groet als geslepen steentjes, 'n Mooie 'Kerstmis
terug. De kinders moegen haar iets, met zou 't morgen zijn; en dat was toch - altijd
korte zinnetjes, die Peter niet verstond, plezierig: *n mooi© Kerstmis. 1 ->
De moeder antwoordde, stroef, met bene- Hoorl je kon de kinderen nèg hooien,
pen stom. Peter hoorde niet wat ze zei en „Dan gaan 'we maar -weer -zingen," had
ren-geworden. Ziezoo- nu zijn cape was en de sloot. Ze hadden 't bij' dien Prinsen hrj dped er ook geen moeite voor. 't Ging 't. oudste meisje"-gezegd. Wat bedoelde >-z©
f*
DER
Jk nl ^ni 1- ndrt Art 4- Tmi WlA— Dw-nnnM
i
Vin /InAil wr» nr\(lr irnen mne-tlrt xrrtrt»* pt /"Li Si rr frv% Aielo W A
«w*!
M V-» vk»*J -Ml Vahc&iL
vi» Y O-- .'f «'fcïskjf
