De betaalde schuld,
fMifc
jbmwmw a—— ww mmmummmmmaMim
scheen te am'useeïen, heeft vervolgens den
Invaren veldwachter uitgenoodigd een
glaasje^-met hgn te gaan drinken, aides
vertelt de „Echo de Paris", waaraan liet
verhaal ontleend is.
Het schildpadktvertje
In. West-friesland is het schildpadkovertj o
en de larve gesignaleerd. In sommige stre
ken nicht het reeds groote verwoestingen
taan.
He ztgttixers in Frankrijk
De Libre Parole meldt, dat het aantal der
dn Frankrijk levende zigeuner» op 34.000
wordt geschat Hoewel ze zeer onhemind
zijn, en, in het bijzonder door de hoeren
als een plaag worden beschouwd, schij
nen rij do laatste jaren veinig misdaden
begaan te hebben. Hot is moed ijk dit volkje
over de grenzen te zetten. Veel zigeuners
weten niet alleen niet hoe oud ze zijn en
waar zo gehören zijn, maar ze weten ook
niet wat eigenlijk hun nationaliteit is. Het
zijn vnderl.mdsloozen, die geen enkel land
als zijn onderdanen erkent.
Hotelratten.
[Vele rijke Engelsche en Amerikaanscho
bezoekers zijn, naar de „Daily Chronicle"'
nit Parijs meldt, het slachtoffer geworden
van een dievenbende, d?e daar den laat
ster tijd in verschillende voorname hotels
opereert Het jongste slachtoffer is mrs.
Hart, uit Londen. Toen zij in haar hotel
in de buurt van de Madeleine terugkeerde,
merkte zij, dat een bedrag van 800 pond,
dat zij in seen kast had opgeborgen, ver
dwenen wjas. De kast was met geweld
opengebroken.
Een belangrijk petrolmmyebied in
Oost-Afrika.
Hit Lissabon wordt gemeld, dat volgens
door het Departement van Koloniën ontvan
gen bericht, een belangrijk petroleumveld
is ontaeki tusschen Beira en Chinde in de
nabijheid van de Zambestspoorlijn.
In kraters geslapen.
Twee Engelschen, de gebroeders Chor-
ley, zijn te Kampala in de Engelsche be
zetting Oeganda (Afrika), aangekomen, ter
uitvoering van him plan om de nog niet
gedoofde vulkanen van de Mfumbirebergen,
m het hart van donker Afrika, te beklim
men. 1
Deze stoutmoedige onderzoekers- hebben
reeds twee achtereenvolgende nachten in
de kraters der vulcanen geslapen.
Zij "Zijn voorzien van een der meest mo
derne toestellen voor het doen van bios-
coopopnamen,* zoodat men binnenkort be
langwekkende beelden van hetgeen die
streek aan natuurwonderen biedt, op het
piojectiedoek te zien zal kunnen krijgen.
In 1909 reeds heeft de hértcg van Meck
lenburg een poging gedaan om den top
der vuurspuwende bergen te hereiken,
maar hij moest den tocht opgeven, daar
er hij de onderneming 18 ïnhoorlingien
om het leven kwamen.
Een der vulcanen, "de Kamiagira, is in
1913 de laatste maal in werking'geweest
jEen goed afgeloopen trein-ontsporing.
Dinsdagmorgen ontspoorde bif Spandau
de ui t Berlijn vertrokken Df-trein naar Keu
len. Hoewel onder de reizigers een paniek
uitbrak, liep het ongeval zonder groote per
soonlijke onheilen af. Er waren een paar
Hehigewonden. De materiede sdhade is
groot In den trein zat ook. de Deutsche
minister van -bïnnenlandsehe zaken Se
vering.
De oorzaak van het ongeval was het vol
gende; De Dein passeerde 3 minuten te
vroeg de plaats waar herstellingen aan de
lijn werden uitgevoerd. Die arbeiders, die ter
plaatse de herstellingswerken uitvoerden,
moesten dientengevolge van de spoorbaan
vluchten en een hunner kon, wüdie hij
zijn eigen leven niet in gevaar brengen,
een schroef niet meer vastdraaien. Dit heeft
de ontsporing van den trein ten gevolge
gehad.
Locomotief in een keuken.
Te Peterborough is een locomotiel
van de Great Northern Railway „op
hol .geslagen". De locomotief reed "door
een. stootblok en vervolgens door een huis,
bewoona door een spoorwegbeambte.
De machine kwam in de keuken tot
staan. De vrouw Van den beambte lag in
een kamer boven de keuken te bed en viel
met bea en al door den vloer midden tus-
scben de ruïne, door de locomotief ver
oorzaakt Zij liep verscheidene kneuzin
gen op. Een 10-j'arig dochtertje kwam
eveneens tusschen de puinhoop en terecht,
maar- bleef ongedeerd. 1
De machinist en stoker van de locomo
tief waren nig juist bijtijds van de in be
weging zijnde machine gesprongen, en
kwamen met den schrik vrij.
Oit het leven van Lord Northcliffe.
Dpzé week is, zooals we gemeld' heb)
hen, met het sterven van logid! Nortdiffc
dén Engelscfen krantenkoning, een de
merkwaardigste mannen van onzen tijd
- heen gegaan. i
Hg werd, als oudste van teen gezin vanj
'.14. kindte/rén, waaXvan ter nog" 10 in. leven
zijn, op 15 Juli 1865 te Chapelizod; bijt
jj Dublin, geboren. -
Hentey House School waad
P' bij meter gaf om spel dan "m werk 1
.debuteerde hij, -in 1878, in do journalistiek
- door een schooltijdsdhrift op touw te zeN
;teh; het blad wjepd eerst geschreven, laten
fgédrukt en dan vaak "in zjjn virijejn. tijelf
Ijdteor Earn zelf gezet. j
I-jauii den porlog gaf lotód HorfhcJifief
b;'doKvoïtó maat van zijn werkkracht Zijn.'
»|fshladeh" stonden aan da zijde van Erank-f
'spooXdén de Engelsche regeering
liMan'?betiefr-. aan te pakken met het ooriogsj
-■(toWerfc-- V - 1
®vv;5?iBegin 1915 ©efetodé bij stoutmoedig taw
Kitóhenfeft? wegéns het tekort
"';aah- scMéti-<xuXaad''"ie&i bét- ontbreken, vanf
groote granaten. Daarbij fop hij veel!
risico; oxempMton van zijn bladen werj
den in het openbaar velrbrand en zij wer-i
den uit tal van openbara i stellingen gel
bannen; maar hij ludd vol, oLohoonhem
advertenli s werden onthouden en de ojw
laag zijner bladen daalde. „Liever oplaag
verliezen, dan het Britsche rijk verlieten",,
waren woorden op zijn lippen; en toen/
ontdekt weid, dat hij mlot volledige kennis!
van zaken had gehandeld, namen, zijn in-!
vloed en zijn populariteit toe
Bekend is zijn werkzaamheid als „dii
roctcur van propaganda", in 191S, nadat!
hem in November 1917 door Lloyd George
de functie van „luchtaninistdr" was aan 4
geboden, waarvoor hij bedankte. i
lord' Northcliffe schreef zelden mindert
dan 1000 wooiden per dag en vaak meer
Gewoonlijk was hij al 's morgens om 0
uur aan hot werk, al eindigde hij zijn
werkdag niet voor 9 uur 's avonds Hij las!
verbazend' veel in het Engolsch en het)
Pransch, en had steeds secretarissen bij!
zich, die Duitsch kenden en hem op dé
hoogte bidden van de Burische pers ent
de Duitsche Mterkunde. Golf err autorij
den waren zijn voornaams te ontspanningen»
lien lid! van zijn persoonlijken staf,
Hands, schetste hém als „tlie Chief', de
man met den ijzeren wil, die niets wilde
weten van „het kan niet", maar wiens!
lijfspreuk was „bet moeit en het zal g$j
daan worden." Hiertegenover stond dat er
in zijn omgang geen atmosfeer was vanl
„meesbeir en bediende". Zijn personeel!
noemde fonr gaarne „chref', en hij sprak
er altijd! mest als iXiend en collega. Zijn
gebrmkeajks onderteekëning was „yourafr
fectionate Chief." Hands roemt dan nog
zijn gave van inspiratie, waardoor hij del
mensclien in zijn omgeving vervulde van
iets van zijn eigen geestd'ritt, energie, ver
trouwen en zielfbetieeiscMng. Om geld! gaf
hij weinig; soms had hij in het gi.heeï
geen gslu bij zich en moest hij een paar
shillings .van een metgezel leenen.
Een lid! van het technische personeel,
Isaacs, schrijft, dat lord Northcliffe stetids
er op nit was de positie van allen, die
met het dagbladbedrijf in verbinding stom-,
den, te verbeteren. Zijn oprecht verlangen
was dat zijn personeel onder de best
mogelijke condities zou werken.
Een rivier vergiftigd.
De inwoners van Maubeuge m N-Frank-
rijk en die van de streek der Sambte heb
ben gemerkt, dat deze rivier sedert eenl-
gen tijd vergiftigd is, zoodat de vTsschen
niet meer in het rmerwater kunnen leven.
Tte Boussois, Recqxugny, Marpeut en
Jeumcnt heeft men groo'e massa's dooie
visch zin voorbijdrijven. Tot in België
ondervindt men de gevolgen d©r vervui
ling. Men meent met een daad van Vanda
lisme te doen te hebben, waarvan de da
ders bekend zijn. De visschersbond te
Maubeuge heeft een aanklacht ingediend.
Het einde der wereld.
Een Barijseh blald heeft eerdgten Parij-
schem persoonlijkheden gevraagd wat zij
zonden doen indien het vergaan van de
wereld voor over .acht dagen wias aange
kondigd. Het antwoord van P,oimcaré is
vermakelijk1
„Lenre het einde der wereld, want op
dien dag zal ik het met Ifoyd George
eens zijn over het uitstel aan BuitscMand
van het totaal zijner schulden. Persoon
lijk ben ik besloten mij tot het eind© toe
te" vermaken. Eiken avond zal er bal en
cotillon in het Elysée zijn, de champagne
zal stroomen, en de hoofden zullen derma
te op hol zijn, dat niemand onder ons
het oogenMik zal bemerken, waarop hij
uit deje uitnemende wereld naar een nog
betere zal overgaan."
door
MARGARET PEDLER.
(Nadruk verboden.)
Dick Chester rolde de groote schilders
ezel in het midden van zijn atelier en
trad wat achteruit, tusschen zijn oogharen
naax het groote doek kijkend, dat er op
stond.
De schilderij van Delila, die bestemd
was om hem beroemd te maken, was. nog
niet veel verder gekomen dan tot het be
ginstadium, maar de groote, gedurfde lijnen
er van en het vreemde lichteffect, voor
spelden iets, aat wel zeer verwant zon
zijn aan het geniale. AI de verleiding,* al
de bekorende charme, die uiiging van de
vrouw, die van Simson's nederlaag de
oorzaak was, was op deze schilderij nvt
boeiende handigheid aangebracht, hoe
schetsmatig ook.
Het doek toonde haar uitgestrekt op een
divan, bedekt met eeto tijgervel, één arm
onder haaï hoofd gebogen, de ander uit
gestrekt in een gebaar van. oneindige ver
leiding. Haar gelaat was iets opgeheven,
van een warme bleekheid waarin de -oogen
een sluimerend-geheimzinnigen blik- had
den, terwijl haar roode lippen Half geopend
Waren; in haar donkere haar vlamide een
enkele roode bloem. Ze was in haar half
liggende houding een volmaakte overwin
ning van de zuiver-hchamelijke schoonheid.
„Een geweldig moeilijke houding," had
één van Djck's vrienden geziegd; „niet veel
vrouwen zonden het haar nadoen, of dat
voor je overhebben." j
Er was waaischijnlijk ook slechts één
vrouw, die dat kon en w2de, want Djck
was als schilder ford en mteedoogetóoos
en wist van geen toegeeflijkheid. jWanneer
eenmaal de werkdraing hem bezielde, zag
hij niets meer; bestond er hfets anders
meer voor hem. Maar Cara Petterion, de
dochter van ©en Spaansch danser, was
geboren met het soepele en lenige licjhaam
van -een" zigeuner, en hoewel zelfs (haar
spieren bij oogehblikkcn bijna weigerden, had de gratie van Kaar, die hem had
tiet zij nooit het minst daarvan melken, veriaten. En het was of met Kaar heen-
Het was zelfs een of tweemaal gebeurd, gaan zijn hoeite levensdoel was vordwe
dat Dick haar Jettariijk had moeten af- nen; al dien tijd had hij gewerkt jom
lichten van bet kleine podium^ waarop zij haar, voter Khar, door haar en nu ze weg
voor hem poseerde, zoo stijf en krampachtig was, was met de liefde ook de eerzucht
waren haar ledematen; en hét leven had uit zijn leven gegleden. Dat sir Lucian
hij in Kaar spieren moeten tcrngmnsseerem Grcville zijn oog op Cara had laten vallen.
Op zulke ocgenblikken was hij één en al verbaasde hem niet, want die was békend
wroeging; hij schold zichzelf uit voor een om zijn nejging voor mooie dingen. Zijn
haroUoos wezen (want deze twee mensdhfen huis was eeji waar museum van schoon-
hadden elkaar 'lief; en hij verwonderde heden, waaraan alleen de chatelaine nog
zich zelf er over hoe liet mogelijk was. ontbrak.
dat hij zoo volkomen de vrouw Mid kun- j En toen de avond gevallen was, t Dick
nen vergeten in het model. j nog op dezelfde plaats; en de 'r', 'Idetij
Cara lacute meestal slechts tot antwoord, was mot den voorkant tegen - nuui
„Maai- ik wil juist dat je me vergeefgezet.
Op die manier zul je juist een echt groote Het was alles voorbij nu. P laatste
schilderij 'gaan maken. Vergeet het niet, plechtigheden waren volbracht en sir Lu-
Diok,, dat de Delila je beroemd moet ma- cian Grevïlle lag bij zijn vaderen vor
ken en als je aan Cara denkt inplaats van zomeld in de crypt onder de kleine kapel
aan D'ehla, zul je niet slagen en de schil- in Grevïlle Abbey, Cara, die alleen in
den-ij zal er onder lijden." - de enorme eetzaal zat, at en dronk werk-
En de schilderij had er niet onder ge* tragelijk. En als ze herinnerend terugkeerde,
leden .Daarvoor had Cara wel gezorgd en bilde ze. Vijf hinge jaren was ze oen
zooals Dick_ het nu critisch stond te be- deel geweest van zijn verzameling van
kijken in hét koude morgenlicht, was hij kunstvoorwerpen, een belangrijk onderdeel
zich ervan bewust, dat, indien deze schil- van bet mozaiek van zijn omgeving. Hij
dérij de belofte van den aanvang ver-1 had gewenscht, dat ze er in zou passen
vulde, de benauwde en hand© dagen web pi dat haid ze gedaan. Toen ze een
dra voor hem tot bet verleden behorji- wees getrouwd was, merkte zo, dat hij
ren zouden. i haai- alleen om baar schoonheid had ge-
„Ben je nog niet klaar, Cara?" riep hij. trouwd, 4om haar mooie, exotische tint, om
Ze kwam van achter het söherm van- haar mooie lijnen. Zou haar schoonheid
daan achter in bet atelier en ging jhét verdwenen rijn, dan Zou hjj haar even
kleine podium op, in elk harer gebaren gemakkelijk hebben weggewonpen als een
een fijne gratie. Maar ze ging niet, zooals gebroken puk Cbineesch blauw. Een mooi
anders, dadelijk in de houding voor bet stuk speelgoed was 'ze Voor hem geweest,
poseerem liggen, maar 'bleef op den rand meer niet. En ze Jaad hem eens tegen een
van den divan naar Dick zitten kijken, vriend hooren zeggen„Mijn vrouw is bet
met een vreemde uitdrukking in haar warm mooiste stuk uit mijn verzameling." Vooi
gouden oogen. haar ziel ha'd hij nooit iets gevoeld, Ze
„Dick, als ik eens niet meer voor je geloofde zelfs niet, dat hij haar ervan
kon ziften, wie zou het dan voor je kun- verdacht er een te hébben. Zij bad haar
nen doen?" j deel in den koop volbracht. Een paar
„Niemand," zei hij afwezig, een tube maanden voor zijn plotselingen dood, was
leegdrdkkend. er een vreeselijk tijdperk van onzekerheid
„Maar er rijn toch dozijnen van models^" geweest, waardoor ze bijna was bezwe-
ging ze voort. „Je zou Zieker toch wel ken. Een paard, waarop ze reed, was ge-
iemand kunnen krijgen." struikeld en op haar gevallen en had haar
„Wees toch niet zoo'n dwaas kindje," ruggegraat bezeerd. Weken nadat ze eLn
zei hij vroolijk lachend. „Alsof ik maar delijk het bed had mogen verlaten, was
iemand anders zou verlangen terwijl ik jou ze gedwongen geweest met een stok te
heb. Hoewel bet allemachtig «dief van je wandelen en de dokters hadden zelfs ge-
is dat je voor me wilt zitten," voegde hij vrees»!, dat ze voorgoed kreupel zou zijn
er haastig aan toe. Maar dat alles ging over en alleen een
„Maar ik zal' het onmogelijk langen voor akelige, stekende pijn in den rug zoo nu
je i-imp a doen na vandaag. j en dop bleef over en de mooie, zuivere
„Wat zieg je? Niet meer poseeren?" Dick lijn van baar lenig .lichaam bleef onge
bleef haar aanstaren. schonden.
„Neen." i 'Al dien tijd. van haar tijdelijke kreupel-
Zij was stil, alsof ze allen moed moest, bead bad sir Lucian haar niet willen zien
verzamelen voor wat ze nu ging zeggen, j en hoewel zij geen liefde voor hem voelde.
Toen zei ze op een ëffen, vlakken toongriefde dit baar toch diep. De zelfzucht
„Ik ga trouwen." j in deze behandeling bad haar diep in
Dick wierp zijn hoofd achterover met'de ziel gekerfd. En na haar genezing was
een zucht van verlichting.
„Natuurlijk ga je trouwen, met mij. Wel,
wel kindje, je bent een Heine duvel. Ik
schrok er waarachtig een oogenblik van."
Met een bezorgden, blik bleef ze hem
een tijdlang aan zitten kijken.
„Neen, Dick, ik ga niet met jou trou
wen, maar met sir Lucian Gneville."
„Wat bedoel je vroeg hg langzaam.
„Wat ik zeg. Ik ben niet van plan
nog langer te vechten. Ik ga Douwen met
Lucian Grevilledan zal ik geld hebben
en mooie kleeren en ik zal genieten voor
ïk te oud zal zijn geworden om dit alles
te genieten."
„Al deze dingen zal ik jé ook kunnen
geven, als je maar wachten wilt
„Maar dat is het juist. Ik kan niet lan
ger wachten."
Zij sprang van het platform af en op
Dick toe.
„Dick je moet Dachten het "te be
grijpen. Ik wil het niet doen ik [heb
altijd er naar verlangd met jon te Dou
wen. Maar kijk dit is al het geld,
dat ik in de wereld heb" en ze liet den
zeer geringen inhoud van een versleten
leeren beursje zien. „Dick, ik heb over
alles zoo rustig nagedacht. Ik heb getracht
geld te "verdienen op alle mogelijke ma
nieren en steeds is het mislukt. Eindelijk
hen ik als model gegaan zoo nu en dan.
Maar ik kan. niet leven van lucht alleen.
Begrijp je heusrh' niet, wat dat zou gaan
beteekenën, Dd,ek? En nu geef ik den sDrjd
op en ga ik trachten uit de wereld nog
te krijgen wat ik er van krijgen kan.'
Hij keek haar aan met harden Hik.
„Én de eenige manier is om je zelf
aan Luedan Greville te verkoopen?"
Ze' knikte stil.
Dlick deed pog een enkele poging om
z'n geluk te redden.
„Cara, kun je niet-een poosje wachten
jg op mij? Ik zal gauw beroemd zijn
en geld verdienen. Wacht dan. tot de Delila
voltooiiid is, dan zullen we in staat zijn
te Douwen eu zal ik je kunnen geven
alles wat je maar verlangt sa de wereld."
Ze keek hem sDak aan.
„Kun je nu niet met me Douwen, Dick?"
„Je weet, wei; dat ik dat niet' kan."
(Er was Sin. Dick's zak temauwetnood ge
noeg om de maaltijden voor deze wéék te
betalen.)
„En hoe lang denk_ je, dai de inhoud
van mijn portem omnai e mij zal kunnen
dragen?" vroeg ze. 1
De twee jonge gezichten keken elkaar
aan ju verwachtende afwachting. i
„Greville wint het," zei hij grimmig.
„Veel geluk met je zaakjei," Cara.
jZje strekte haar arm naar hem uit,
maar hij deed, of "hg het njet zag en haar
arm viel moedeloos neer. f
„Dick, kunnen we dan niet _van elkaar
gaan als goeie vrienden tenminste?" En
met een bijna kinderlijk gjebaar stak ze
hem baar lippen toé. Maar hij stootte
haar ruw van rich! af.
„Ga nu maar," zei hij. „Ik dacht dat
je er ook om' gjaf zoojveef als ik. Jij was
voor mij de heelé wereld^ Cara. Eu die
heh jij nu in stukken gegooid. Ga nu, maax
heen met je koopwaar. En-bied je aan,
aan die het meeste biedt. Ik héb na' deze
ervaring genoeg van de 'liefde." i- J
Toen ze weg was; stond hij sDak voor
rich uit* Je staren naar zijn. I^elIIa. flu
was ook over zijn schilderij hét doodvonnis
rijn dank ook alleen hierom, dat hïj'haar
niet zou behoeven te zien hinken. En nu
was dat alles over. Zij was vrij. Sb Lucian
had baar zijn enorme fortuin nagelaten en
al de juweelen, waarvoor zij eenmaal haar
'vrijheid bad verkochtalles wat het
léven het leven waard maakt Een paro
die op t huwelijk leek hét hare te zijn ge
weest.
Onwillekeurig gingen haar gedachten
terug naar Dick Chester, den man wiens
eerljjke liefde ze weggegooid had om sir
Luoian's geld. Hij was'niet beroemd ge
worden zooals zijn talent beloofde. Geen
groot of geweldig schilderij had rijn pen
seel geschilderd. Enkele goede portretten
kende ze van hem, maar meer ook niet
en ze had er dikwijls over gepeinsd wat
er wel van Delüa zou zijn geworden. Toe
vallig had ze onlangs géhoord, dat hij
noojil gietrouwd was. Misschien zou Eb'
beroemd rijn geworden, als hij de goede
vrouw had getrouwd, haar, dfe hij hem
hoorde. En toen ontwaakte baar geweten
en dit stond tegenover haar als een ver-4
wijtende èng^j.
Zij alleen was het geweest, die Dick rijn
eerste inspiratie had gegeven en blijkbaar
ook zijn laatste. Een overweldigend ver
langen om hem weerr te zien, overviel
haar .Lang was ze dood geweest, inner
lijk sDak en koud was alles in haar
geworden en nu plotseling die herinne
ring aan Dick. Alsof een ijzeren hand,
die haar hart omknelde, gesprongen was;
zoo voelde het.
Een jong rneLsja met haar moeder ging
de deur van het atelier1 uit. Dick had haai!
hem niets zeggende schoonheid, geschilderd/
Hrp Was varandéri. Zijn oogcp, die zoo fmhit'J
teren kdndian van vXeugde, waren haid en
strak geiwoirtién ian om rijn mond lag een
bittere Dek. t
Het was niet meer het kale, armelijk©
atelier van jaiirn geledén en Dick droeg
geen betaodderde, doorichijhende glimmen
de jgsjes mteer. Hij droeg een keurig flu-
weéfen jasje met bijpassende das.
„Duizend gulden," zei hij hardop, „'tl©
niet veel maar 't is 't geld' waaird. Het is
ten slotte die prijs van de ziel van een
mensdh." I f
„Djcki"
Hij wendde mief een ruk-zijn hoofd om
stel je .voor dat hij zich vldrbeeldde,
dat hij haiir stóm hoorde. I
„Dick, mag "ik Mnnehko-mén
Het was dus werkelijkheid? geen ver
beelding. Hij Widndde zich om zijn pen-
seeten rolden op den gXonld.
„Cara,!" zei hij bijna fluisbeitiind'. „Ca»
ral" I
fVIet dé oude gratie liep ze vdrtler de
kamer ïn tot" ze vlak vóór* Wem stond'.
„Ja Dick, ik ben het," zted ze eenvou
dig. „Ben je blij mie te zien?"
In zijn hart was die twefeisDijd tusschen.
dé liefde voor de Wouw, die hij nog altijd
liefhad' én haat voor haari, dhej zijn leven
had' ontredderd. 1 i t
Zijn droge lippee vojrindph het woord.
Lucian?"
Dood'.,, En na eén oogénhlik zei ze nog
eéns v 1 j i
.Goddank doodl" "1
t
aangeleund, de omgekeerde schilderij met
dé schots van Dsüila:
„Daar," zei hij, „ligt mijn kunst begra
ven. Toen Kab je me gebroken, Cara, heele-
nuaal gebroken."
Als een gcesel zoo sloegen haar die
woorden. Haar heéle verantwoordelijkheid!
voor zijn gekneusde leven zag ze vóóit
zich. 2ij had de vlam gedoofd, diej in
hom brandde. Ze keek lang en [rustig naar!
Ddila.
„Ik ben je wat schuldig, Dick".
„Ja, je bent aan mij schuldig liefde eu
succes en een leven, dat te dragen is. Jij
hebt me dat alles ontnomen," zei hij bijna/
wild.
Ze raakte mief haaiti vinger het stoffig©
doek aan.
„Kan ik niet terug beitelen?"
„Terug betelen?" vroeg hij bitter.
„Als ik nü hier weeld voor je poseerde?"
Even zwoeg hij. „Jij, jij voor mij zit»
ten?" stiuneMla hij. „Cara meen je daL?
Mijn God', kón je dat meenen?"
„Naluuilijk, Dick!" i t
„Ja maar ik bedoel diia moeilijke en ver.
moeiendla houding. Zou je dat nog kunnen
uithouden?" i i
„Ja, ja" viel ze hhm in de rede. „Ik
weet 'L alfes nog zoo goed."
Ze hep naai- da divan, legde de kussen^
daarop terécht. En toch met de oude, le
nige beweging, lag ze in dezelfde hou
ding, de vermoeiende, de moeilijke.
„Prachtig 1" [riep Dick enthousiast, „Ca-
ra, blijf zoo liggen, dan krijg ik éven de
shawls."
Toen hij weg was om tusschejn aller
lei rommel diet kleurige shawls te zoeken,
richtte ze zich plotseling op, In haaid oogen
een dtepe angst Deze houding deed haan
ondragraijKe pijn. En leen oneindige angs*
bekroop haat God die pijmlijkiej plek
in baar !rug zou die haar nu veriundietien
Dick terug te betalen alles wat ze lieml
had ontstolen! God kon toch niet zoo
wreed zijn! i
Rustig, terwijl Dick nog aam 't zoeken
was, ging zé wefcr térug in dé oude hou
ding. Als eéin mias sneed door haatr| rug
dé pijn. Toén zé even weer pecbtop ging
zitten was zé heel bleek en haar adem
kwam in kleine stoobem.
„Dick hoeft 't nooit te weten,"- zei zei
half hard' op. „Ik kan 't wel dragen I"
En ze hoordé weer de stern van I-onj
den's eerste chirtDg, die haar genezen had^
en die gezegd had dat ze toch niet kren-)
pel zon worden. „Maar u moet wel al-i
tijd héél voorzichtig blijven. Lady Greville)
geen kracMt-ocren "probeeren met diep
rug van u. Iedlekia oefening, iedere hom
ding die pijn veroojrtiaakt, moeit worden;
vermedien, tenzij u veridest kreupel tef
worden voor uw béde verdere leven."
Cara's banden sloten zich krampachtigj
Het doet ér niet toe," fluistejrlde ze. „He1j
is dé rebeming. Het is mijn gedeelte, vanj
schuld, mijn schuld aan Dick. Én ik
zal die betatenl" ill
1
En Dick was aldoor bezig aan zijn metes-
terstuk. Uren aameen had Cara voor hemi
geposeard; tot ze er smalletjes en witjes]
van uitzag. En als hij haar waaMsdhuwdtj
zei ze lachend; dat ze ook miet meer zoc|
jong was als vijf jaar geleden.
Eens op ©dn dag toen ze kwam, zag hijf
haar hinken, maar rij steldé hem gerust,!
dat ze even. had misgestapt hij1 't uitstap)
pen van de auto. En zei had er veTdeii
ook zoo goed uitgezien, dat hij zich ook)
niet méér ongerust maakte.
Toen Dick op ©;in morgen een paaT da;
gen later z,at te wérken en Cara. weeif
voor hem poséirde, kwam een vriend >an[
hem, die nu leén bekend dokter was, dri
Haviland; oploopan, juist toen Cara bewus
teloos van haar divan was gegleden. D;r.i
Haviland sprang" op en legde) haak neer.
Mijn God, 't is lady GrevilleI" zéi hijl
verbaasd en verontrust. I
Ja," antwoordde Dick, „ze poseert voor
me. ,Ik denk dat ik haar vanmorgen te
lang heb laten zitten; ik was er „zoo in
verdiept."
(Voor jou poseeren? Maar kerel je
lijkt wel gek en dat met- haar pijn
lijken rug.'
Toen Cara. baar oogen opende, zag ze
Duck en den dokter over zich hëenge-
bogea.
U kier/dn Haviland?" zei ze zwakjes.
Donkere schaduwen waren over baar oogen,
spierwit was haar gezicht.
Wat heteekent dit, lady Greville," vroeg
dr. Haviland stoehg. Hïjt had haar hehanj
deld na het ongeluk.
Ze richtte rich half op [en 'keek mei)
haar goudbruine oogen naar de twee man
nen voor haar.
Ik had een schuld te betalen, dokter."
En Ddok's hand,, grijpend„En die heh ik
nu*" betaald, ïs het niet, Dick Zieg (hét-
dan Dick, dat ik- die betaald heh." r
„Haar schuld betaald," mopperde Havi
land. "Zéker met haar leven. Maar kerel,
snap je dan niet, hoe- pijnlijk die houding
voor haar moest rijn?"
„Ik wist van [niets," antwoordde DicW
heeschl „Niets o, mijn God, Cara."
Maaï de bewusteloosheid was al weer
over haar .gekomen.
Maanden lang lag ze zwaar riek.
Maar de beterschap kwam, eindelijk; ze.
genas, maar haar loepen was een kreupel
linken met behulp van een stok.,
Toen Dick haar zoo zag voor hét eetet,
zag hrj niets anders-dan 'haar goud-braine
oogen, die straalden toen ze bevend 'op
hem'toekwam. - i'
„Dick."
Hij nam haar ïn rijn armen. „Cara, kim
je me" ooit vergeven?" i
Glimlachend hem aanziend, antwoordde
ze: „Het was het'wel waard, Dfck. „Delila"
je meesterstuk, zal leven.", 1 - -
- „En Djck, een kreupele Vrouw, zul je
dat kunnen dragen? Ik zal- wel altijd een
stok noodïg hébben, net tfts een "oude
Zn' praatten otvtelri dé verioopén. vijf ja-vrouw.
nem.-'Altetita. als- hij-over rijn wérk sprak;' 'Haar oogen glansden-vol Vreugde. Riot-,
was hij "cynisch;1 én. toén zef hem-zei, dat seling glimlachte hij het antivoord: te
zé)zooVetiS van hém-verwacht.had;1"[naml ,,D|at zul- je njet," 'zei hij-rust^t l>lfj-
m ir&iCVVrf 5 -
-
*r
S &f, til 'f.
»«rvL4 trnn rrnM TTIITl nnTll' fVCll- flllflftn TlliOvrvm Itelo.t Till "llOIV
ï- V4 4
r fe t ;v<, -1 V»
lisiBmiïM
