tpf
TANTE
Man, de nieuwe keukenmeid bepratend: „Maar vroeg
je haar niet waarom ze haar vorige betrekking verliet?
Vrouw: „Lieve idioot, wie kijkt nu een gegeven paard
in den bek? Als ze haar vorige betrekking niet verlaten
had, zou ze nu niet bij ons kunnen komen",
(London Opinion).
De kleine schat (aan tante een verjaarscadeautje
gevend): „Dat is voor U, met hartelijke gelukwenschen".
Tanto: „O, hoe lief. Wat is het, kindje?"
De kleine schat: „Vader noemt het een spiering om
kabeljauw te vangen" (Humorist).
In de Voorwaarts komen den iaatsten
tijd, 'meestal eenige dagen na elke raads
zitting, onder'hot hoofdje: „'Onrden Teren
der .Wijsheid", bespiegelingen voor. Wie
deze schrijft van hen, die trouw elke
raadszitting bijwonen, is niet met zeker
heid bekend, maar niet moeilijk te raden.
(Red. Sch. Ot.)
De vrouw: „Adolphus, daar komt de man aan met
wien ik geëngageerd ben geweest voor ik met jouw
trouwde. Kijk alsjeblieft niet zoo ongelukkig".
(London Opinion).
Uitgewekene, canibalen ontdekkend: „Goeie genade,
nooit ontkom je aan de beschaving. Kijk, waarachtig een
diner dansant!" (London Opinion).
maar milder, alsof zo iets liefs zeggen wou,
Maar ze deed het niét.
Eerst een jaar later deed ze hot, toen
Frans en Ella na haar dood don inhoud
van haar lestament vernamen: zes-Eg dui
zend gulden werd hun daarin vermaakt.
„Niemand wist, dat ik ecnig vermogen,
had," stond er in. .„Ik wilde niet overal
als de rijke erftante om mijn gold vriende
lijk binnengehaald worden. Ik wilde liet ver
maken aan wie om mezelf eens vriendelijk
voor me was, aan wie dieper zag dan
do familieleden, wier liefde afhangt van het
geld. Ik mocht "dat nog heieven en daar
om vermaak ik aan Frans on Ella al
mijn geld. Ze iufebben het verdiend vo-or
dien één en dag vol toewijding."
Kt was het verklarende bijschrift, dat
hij 'do meer zakelijke regelingen ingesloten
was.
Frans schaamde zich en Ella schaamde
zich dubbel. Weer keken zij elkaar aan,
weer Öin elkaar to peilen, totdat ze plolse-
iing in lachen uitbarstten en dm>r de ka
mer ronddansten, precies lusseken de tafel
en de console door, om de eenige vaas,
die ze hadden, niet om te s'.ooten.
En toen ze een ruimer huis hadden
gehuurd, kwamen de vroegere kennissen uit
de nieuwe wijk af en toe eens bij hen
eten en vergaten dien dag hun eigen huts
pot en vochtige kasten on pensioen-aftrek
en de malaise...
