Van alles wat.
r
iff
<r
1'
i?.
J?'
„Meen je dat?" vroeg rij streng, „Je mag wel
eens goed bedenk en, vóór je zoo'n mooie kans
weggooit. Je moet .niet vergeten, dat je als een
jongeheer zult worden .opgevoed. Je kunt later
kiezen, of je wilt gaan studeeren of musicus
worden In Stone End moet je visscher worden
dat en niets anders. Wat zal het dus zijn?"
Chris was spierwit geworden. Een oogenblik
was het doodstil in de kamer, toen keek hij me
vrouw Gregory aan met oogen, zóó vol verdriet,
dat de oude dame ze dagen lang vóór zich zag.
„Oom Tom is altijd go,ed voor mij geweest. Ik
kan "hem niet alleen laten", zei do jongen.
„Goed, er valt dus niets meer over te zeggen,
Meneer Tempelman zal je vandaag nog "naar
Melcombe brengen.
Chris 'begreep, dat hij gaan kon, maar talmi-
d,e 'nog. Zijn hartje was overvol van dankbaar
heid, die hij niet onder woorden kon brengen
Plotseling boog hij zich echter voorover en kuste
de 'Manke hand, die op de armleuning van den
stoel -lag.
„De dank u toch vriendelijk", zei hij en vóór
mevrouw Gregory van haar verrassing bekomen
was, bad de deur zich al weer achter hem
gesloten
Mevrouw Gregory glimlachte in zichzelve. „Geen
Engelsche jongen zou dit gedaan hebben", dacht
zij. „Hij heeft stellig vreemd bloed in de aderen.
Öc ben hang, dat Guy ,erg teleurgesteld! zal
zijn".
Onder aan de trap kwam Chris Gwen tegen.
„De bjen blij, dat je bij ons blijft", zei het meisje.
„Maar 'ik kan niet blijven".
„Waarom 'niet?"
„Om 'oom Tom". v
„O, -oom Tom zal het wel kruimen stelten
zonder jou. Hrj is gezond en Guy kan niet buitan!
je. 'Kom blijf maar".
Gkris 'schudde echter het hoofd. Woorden kon
Mj 'op dit oogenblik niet vinden.
Gwen Kverd om boos. „Je bent een akelige
icmgen", riep Ze u,it, .terwijl zij zich in haar volle
lengte oprichtte. '„En ik zal je nooit meer iets
vragen nooit meer. Als je wilt, kun je natuur
lijk blijven. Iemand kan altijd doen, wat hij wil".
Na deze dwaze woorden liet Gwen hem alleen
staan.
.Langzaam en 'bedroefd liep .Chirs de trap óp.
,,'Guy zal het wel begrijpen", zei hij in zich
zelf en hij had liet bij het redhte eind Guy
begreep het. Maar omdat Jrif van Chris hield',
li,et Mj niet merken ,van zijln eigen teleuretelling
en troostte Mj zijn vriendje zelfs zoo goed mo
gelijk. Meneer Tempelman zag echter, dat dit
hem bijna te machtig ,was en liet Ghris daarom
vlug afscheid nemen.
Toen hij met den jongen in Melcoïbbe' aan
kwam, was d,e laatste boot naar Stone-End juist
vertrokken, zoodat maneer Tempelman Chris toe-
Vertrouwde aan de zorgen van een moederlijke
oude vtouw, die Mj kende en die beloofde den
jongen den volgenden morgen naar de boot te
brengen.
„Ik zou 'Stone-End graag teruggezien en je er
stellig heen gebracht hebben, als Guy niet ziek
was. Dag b,este jongen. Je hebt een goed hesluit
genomen, geloof ik, en daar komt het maar op
aan in het leven", zei meneer Tempelman.
„Dag meneer", Was alles wat Chris antwoordde.
In het Volgend oogenblik was Mj alleen met
„moedér P-eters", zooals rij door jong en oud
genoemd werd.
„Misschien is het maar het beste, dat ik oom
Tom niet vertel, dat ze mij gevraagd hebben1
te blijven", dacht Chris dien avond, vóór Mj
insliep. „Hij mocht het eens jammer voor mij
vinden".
Het was den jongen niet gemakkelijk gevallen,
zich alle heerlijke dingen, welke mevrouw Gres-
gory hem voorgespiegeld had, ,uit het hoofd te
zetten en al hield Mj ook nog zooveel van oom
-Tom, het was toch een zware strijd voor hem
geweest.
Maar nadat Mj eens jekker geslapen' had en
na het "stevige ontbijt, flat moeder .Peters hem
voorgezet had, Voelde bijf .zich weer geheel ver
kwikt, terwijl 'de zilte 'lucht der zee en de aan
blik van Stope-End in de verte allerlei geluk
kige herinneringen 'in hem jyakker riepen.
„Ik hen blij, dat Ik niet geblevèn ben. 'tZou
heel leelijk en zelfzuchtig .van me geweest zijn",
dacht hij, 'terwijl de poot de haven verliet en bij
in het heldere water Juurde. Er waren weinigt
passagiers aan boord. v
Plotseling stonden er twee piannen achter hem.
Eén. hunner zei:
„Het was niet ver hier vandaan, dat de Venus
verging. Ze zeggen, dat jTom Smith zichzelf ge
makkelijk heeft kunnen redden, maar de eigenaar
van het jacht niet zwemmen kon en de arme
Tom den 'dood vond, joen Mj probeerde hem
te redden".
Chris keerde zich plotseling om. Een wilde
wanhoop stond in zijn. pogen te lezen. Zijn bleefce
lippen heefden, doch er jkwam geen geluid over,
tot hij" met een hartverscheurend en kreet bewus
teloos op het dek in elkaar zonk.
De man, 'die gesproken had, tilde den
jongen op.
(Slot volgt).
Hjet pepernoten- of pen-
ningiem-spel.
Hjet gezelschap kiest een 'hunner tot penning
meester. De -overigen' gaan nu in ©en kring zitten
'Al© spelers betalen; dan een vooraf bepaald aan
tal penningen, pepernoten of wat rij! naders te
offeren hebben aan den penningmeester.
Deze doet nu een greep er jut en wikkelt
ze in een papiertje of houdt ge in rijn gesloten
rechterhand. Hij gaat er mee van den ééneni per
soon tot tten apderen den fcning rond, doet' net,
alsof bij ieder de penningen op pepernoten-geeft,
maar natuurlijk kan één uit fnet gezelschap ze
slechts krijgen.
Ieder let n.'u op de bewegingen dar handen ien de
verandering der gezichten om daaruit op te mia-
kea, wie de pepernoten of penningen beeft
Is de penningmeester den gehieieten kring rond
geweest," dan vraagt hij aan ieder:
,„Wie heeft de perperiioten?" 1
We zuil en ^gemakshalve verder alleen maar
van pepernoten spreken).
'AI krijgt Mj nu een goed antwoord, toch gaat
hij den igekeelen kring rond met vrajgen. Zelfs
stelt Mj Ide vraag aan1 degene, die de pepernoten)
heeft, ten (einde dit niet te verbaden, r
Hebben allen een beurt gehad, dan zegt et-
penningmeester, wie (da pepernoten heeft en moet
deze ze l'aten zien. 1
leder, die bet goed gekaften heeft, krijgt dan
i
Sc"
9.r L
-S>
«irv
as»
