Raadseihoekje.
„Nee, een wedstrijd, dien we zelf heelemaa]
in elkaar zetten."
„Ja maar," zei Karei van Hoven nu, „dan
moeten wc toch eerst weten, wat voor wed
strijd. Heb jij een idee, Jan?"
„Ik had gedacht: een wedstrijd in liet maken
van zandkasteclen, -forten en zoo. We moeten
ieder een jongen of meisje kiezen om ons te
heioen en het tweetal, dat het mooiste zand-
gebouw maakt, wint den prijs."
„En waaruit bestaat die?" vroeg Lida Jansen.
„Uit een verrassing, die Moeder voor de ge
lukkigen hoeft," gaf Jan geheimzinnig ten ant
woord. „Wie doet er mee?"
Natuurlijk was er niemand onder liet troepje,
die niet meedeed, en het „ik! ikkel ik
ook!" was dan ook niet van de lucht.
Dat was dus afgesproken. Om negen uur zou
de wedstrijd beginnen en precies te twaalf uur
de prijs-uitreitlng zijn.
In de dagen, die nu, volgden, zag men tel
kens twee kinderen geheimzinnig samen fluiste
ren. En natuurlijk hadden zij het over den aan-
staarden wedstrijd, het onderwerp van den dag.
Alleen Hans Meerdink was verdrietig. Hij, die
voor den dokter alleen aan het strand liggen
mocht, kon immers niet meedoen!
Het gefluister der anderen was hem niet ont
gaan. Het had hem erg verdrietig gemaakt. O,
was die akelige 31 Augustus maar voorhij en
alles weer gewoon. Na de vacantie, als hij weer
thuis zou zijn, zou hij al die vroolijke, sprin
gende 'kinderen niet meer zien, die het verschil
met hem zoo sterk deden uitkomen. Hij zou
dan op den divan liggen teekenen, zijn lievelings
bezigheid.
Aan het strand toekende hij ook veel en hij
lag daar maan het liefst een eind van de an
deren af. Hoe minder hij van. hen zag
Daar kwam Karei van Hoven plotseling naar
hem toe.
„Zullen wij samen doen in den wedstrijd?"
vroeg Ivarel.
„Hoe kan dat nou?" riep Hans knorrig uit.
Maar Karei liet zich niet uit het veld slaan.
Hij zette zijn plannen nauwkeurig uiteen en het
pinde van het gesprek was, dat Hans met stra
lende oogen zei„Ja, laten we dat doen. Wat
een leuk plan
Zoo brak 31 Augustus aan.
Het was schitterend weer, nog oen zomersolxe
dag en het Oranje-zonnetje scheen niet op het
feest te willen ontbreken. Was hot wonder, dat
het er graag hij wilde zijn?
De deelnemers aan den wedstrijd hadden zich
in de algeloopen dagen twee aan twee bij Jan's
Moeder opgegeven Het waren er lioel wat en
mevrouw de Vries had lachend uitgeroepen
„Als 't strand maar groot genoeg is voor zóó
veel zandkasteclen!"
Nu, dat was het natuurlijk en toen de kin
deren tegen negen uur - niet ééntje was er
te laat! het strand kwamen, was dit door
vroolijke vlaggetjes in stukken verdeeld en werd
ieder zijn eigen terrein aangewezen.
Precies negen uur klonk er een fluitje en do
wedstrijd begon.
Ijverig waren de schoppen in de weer. Nie
mand had lijd om naar het werk van een ander
te kijken.
De jury, die uit mevrouw de Vries on nog i
©enige dames bestond, zou hot druk krijgen met I
het beoordeclen der verschillende kunstgewroch
ten.
!Ook Karei van Iloven werkte hard; hij werkte
eigenlijk vodt twee, want Hans Meerdink zou
hem pas op het laatst, kunnen helpen. Wat hij
dan wel maakte? Niets meer of minder dan een
paleis, het paleis der Konmgin. Hans kon hem
met de ramen wel helpen, maar zijn eigenlijke
arbeid begon pas, toen hij op het voorplein do
beeltenis der Koningin zoo goed gelijkend van.
zand boetseerde, dat iedereen er later vol be
wondering naai- kijken zou.
De uien vlogen voorbij en toen het sein klonk,
dat de wedstrijd over tien minuten gesleten zou
worden, vonden allen, dat do morgen veel te
gauw om was. Haastig werd nog de laatste hand
aar., menig fort, kasteel of ander gebouw ge
legd en plantte Karei de Nedeitandsche vlag op
het Paleis der Koningin.
Daarna klonk het sein, dat den wedstrijd be
ëindigde en volgde de rondgang der jury.'
Goedkeurend keken de dames naar al die mooie
kasteden, forten, en andere zandwerken, maar
eenstemmig verklaarden zij toch, dat het kunst
werk van Karei en Hans den eersten prijs toe
kwam, als zijnde het meest origineele en toepas
selijke, dat er op dezen 31sten Augustus door
nijvere handen op dit gebied vervaardigd was,
zooals zij deftig zeiden.
Karei vond, dat de prijs het meest aan Hans
toekwam, doch dit was de laatste niet mot hem
eens.
„We liehbeu een dubbelen prijs, omdat elk
bouwwerk door twee bouwmeesters vervaardigd
is," zei mevrouw de Vries, en zij gaf Ivarel en
Hans ieder- een mooi boekwerk over het Huis
van Oranje.
Of ze daarmee in hun schik waren.'
Karei droeg Hans op zijn schouders naar het
hotel, waar oen drie-werf herhaald „Hoera!" voor
hen aangeheven werd.
Karei was blij, dat hij den prijs gewonnen
had. En Hans? Hij was Ln de wolken! Wie had
ook kunnen denken, dat Kóningins verjaardag
zoo'ri heerlijke dag zou kunnen worden? HaJns
zelf had er geen flauw vermoeden van gehad
en begreep niet, hoe hij er zóó togen op" had
kunnen zien
31. Augustus aan zeezou hij zoooud
als hij werd! wel nooit vergeten 1
Oplossing van den Rebus
uit 't vorige nummer.
De tuinman jaagde drie kwajongens uit den
tuin van oom Daniël.
Oplossingen der Raadsels uit 't
vorige nummer.
VOOR GROOTEHEN.
1. Vlieland, Daniël, vee1., dal, eland, vin.
2. Z. Zuidbroek.
I sül
Zeist
II a n D v a t
Z U I D 11 H 10 E K
N a a II d e n
y i 10 o 1
p "El n
K
