HET OFFER.
Gemengd Mieiiws
Brandstichting.
Uit het Zwocdsch.
Van 'IE HES IA. EURéN.
fee® eeuwigdurend© cirkelgang was haar
leven. Altijd1 terug naar hel/kalfde uitgangs
punt. Zou het dan nooit, nooit komen,
haar geluk?
Zij keek uit hot raam. Geen hemel to
zien, slechts een nevel van sneeuw, hier
011 daar beschaduwd door de rook uit oen
schoorsteen als had oen reuzoiuluim
het roet er uit genomen en in het rond
op het wit gesmeerd. Er was wat wind.
„Dat wordt wel een driedaagse!» sneeuw
storm".
Met eou vermoeide beweging koerde zij
haar verstoord gezicht weer naar do ka
nier. Ilaar blik zocht de thermometer, want
zij had liet kond'. Toen legde zij nog meer
hout op het vuur, nam nog een houtblok
op, bedacht zich heler om wat zuinig
le zijn.
s)Öh oh!" Uil het diepst van haar
wezen kwam een zucht, als om haar borsl
vaneen lo rïjtcm. Met kracht drukte zij er
haar beid© handen tegen en liep zoo op
en neer, op liet kleine stukje van de vloer,
dat vrij was.
Noen, zij moest zichzelf in bedwang
houden. liet moest onderdrukt dat, wal
d'aar binnen in haar wilde op^'nui en uit
roepen luid' en wild uits' Ineteuwou,
op do niets ontziend© manier van de waan
zin, haar opstand' tegen de onrechtvaardig
heid1, de omgeboorde, de onuitstaanbare
omrechlvaartl'igneui
Daarbuiten zag zij de zware, koude lucht,
zich in steeds nauwer wordende spiralen
hullend, op zich af komein. Verslikkend©
massa's zouden haar bedekken: „Tracht
er miet tegen 1© vechten, leg je toch
neer en straf!"
Ja, zij die dat koinden! Zoo barmhartig
was liet leven waarlijk niet. Woïneon
men moest voort, alsof or niets gebeurd
was. Opstaan en in de wide sleur de
zelfde eentonig© bezigheden verrichten. Rel
kleine kamertje sloffen en opruimen, zorg
vuldig ieder spoor verwijderen, dal aan
eau slaapkamer doed denkon.
Riet stopcontact inbrengen en zich iets
warms maken. Dan, op een draf naar d©
ksson in een school op Ostemialen
en ©en in Söden dan naar het huis
van den minister. Het middagmaal gebrui
ken, moe en gejaagd in hot kleine restau
rant, drie trappen hoog in een achterstraat
je. Weer naar huis. liet vuur opstoken,
zoodat de leerlingen, di© verwacht wer
den, bet niet koud zouden hebben. Do
bode namiddag les geven thuis. Een paar
maal in de week ook bij een familie, waar
zij dan op de thee genoodigd werd. An
ders moest zij immers thuis altijd de ©en
of andere avondmaal lijd bereiden. Koe
weinig liet ook was het moest toch
klaar gemaakt worden, gedekt, weer afge
nomen, serveer en kookgerei afgowasscli-en,
opgeruimd. Dan li-et bed in orde niaketn
enz. en tenslotte zat zij in nachtgewaad
schriftelijk werk to coirrigceron, zoolang
zij kon. Tenzij zij niet mee naar oen con
cert of schouwburg genoodigd was
een enkel keertjo in do drie maanden.
Do leerlingen van de hoogste k'asse in
een van haar scholen, dweepten een beetje
met haar „Mademoiselle". Zij hadden haar
voor ocfiiigo dagen een verjaarscadeau ge
geven en nu had' zij hen op chocolade
gevraagd' liierboiven in haar dakkamertje,
op het Johannes Kerkhof. „Do negen gra-
ticen", zooals zij hen plagen den,vijs noem
de, hadden met echt Noorse!» lomp
heid', zooals zij in stille dacht al haar
bezittingen doorsnuffeld en dan luid naar
een uitleg voor alles geviaagd'. „Dit ver
blindend' mooi schilderij, een gezicht over
oen Alpenmcer wie heeft dat geschil
derd? Och kon Mademoiselle zelf schil
deren? Mot olieverf, noen maar! Stel je
voorl"
Toen kreeg een van hen een doos met
oude photografieën te pakken. Wie was
dat en wie was dat? „Wie is deze mooie
Madonna?"
„Mademoiselle zelf!" De uitroep was
nog verbaasder dan de vorig© maal.
Ja, wie kon ook gdooven, dat haar
nu zoo scherpe trekken eenmaal een
zachto ronding haddon eu dat de kleine
memd zoo goed gevormd was, dat do oogen
zoo dweperig hoopvol tl© wereld in had
den kjumen kijken? Zij hadden zich meta-
ten wennen aan spieden en uitkijken cu
wantrouwen en alle kracht van haar ziet',
moeten verzamelen in haar hlikkon, die
■ontzag inboezemden.
Wat had zij ai niet moteten doormaken.
Nu dez© brief.
Zij hukte zich en raapte ©on in elkaar
gefrommeld vel'etj© postpapier van den
grond op, stro 'k hot glad op haar knie
las hot nog eens over:
„C-hère Amies" Jawel, zij' was met
recht als ©en vriendin behandeld, een
„liev© vriendin".
Zij zag liaar voor zich, d© schrijfster
van dte® brief met haar opengesperd©
rond© oogen, zoo zelfvoldaan cm zoo lw>
geerig naar alles, wat c©n oppervlakkig
gemoed' hegceronswaardlg scheen. Begeer
te der oogen d© beteekenis van dal
woord maakt© zij duidelijk, doden zo voor
je leven.
Jo woel, dat ik or «iel naar
opgevoed' bon om mijn eigen, brood' te
verdienen". Neon, des to orger zoowel
voor haarzelf als voor anderen. Dat was
ook tl© mecining van haar ouders geweest,
maar tl© dochter had ©on wil, waartegen
zij niet op konden, en zoodra haar iels
niet aanstond, was ©r niets met haar
lo beginnen.
„Je kunt jo mijn toestand indenken, nu
ik daar op deze manier wordt achterge
laten zender ook maar het geringste
kapitaal. Niet ©ens mijn bruidschat h©b
ik mogen behouden. D© crediteuren heb
ben toch tl© onhoblxdijldiedd gehad zich
alles wed er rechte' ijk toe te eigenen, alles
nadat Robert zichzelf door oen revol
verschot in veiligheid gebracht had. O
God wal ©en lafheid!
Mij laat hij achter met oen zns-jarig
kind op don koop toe".
Neen ,zij kon dien monsterachtige® brief
titel nog ©ens lezen, dat bewijs van onver
holen egoïsme, van volkomen gebrek aan
hart ©n zelfs aan gevoel voor fatsoen.
Waar het tenslotte op neerkwam was ©en
verzoek of de vriendin het kleine meisje
als pleegkind wild© aannemen. Neen, hel
was niet 'eens een verzoek, liever gezegd
een mcdcdeeling, dat de moeder dit hel
'hcslo vond' voor het kind en voor zich
zelf. Zij Beiiha Noël moest da last
verlichten voor tl© vrouw, die eens haar
geluk gestolen had cv©n vanzelfspre
kend als ze haar nu oem zedelijke en eco
nomische verantwoordelijkheid oplegde.
Ver, heel ver terug gingen haar ge
dachten terug naar den lijd van baar
jeugd daarginds bij hel wonderbaar mooi©
alponmeer, gevormd als ©en schitterende
maansikkel. Ko© gelukzalig had zij d©
schoonheid er van in zich opgenomen,
naief getracht, di© weer te geven! Men
waant zich zo© gemakkelijk kunstenaar in
zulk ©en natuur. Zoolang men or niet van
behoeft te leven. En als men jong on be
mind is.
Zij had ©cm bcelj© gccoirjuclteerd met
haar artistiek© Bohème-neigingen als
achlergrond' had zij immers haar veilig
en zeker burgerschap. Toen was het ge
weest, dat zij hem leerde kennen die
werkelijk tot d© bohèmes behoorde.
Rij was auteur en journalist, schreef
over haar kleine schilderstukken, die lou
ter bij vergissing me© naar een tentoon
stelling waren gegaan. Zij zag or aardig
uit en haar vader had geld. Het kostte
niet veel moeite om wal vriendelijke, be
leefd© woorden over haar talent te zeg
gen.
Zij verloofden zich na heel veel
tegenstand van haar familie. Haar vader
stelde de bruiloft her ha af del ijk uit.
Gedurende al dien .lijd was de vrouw,
di© haar nu dien brief geschreven had,
liaar vertrouwd© geweest de vrouw,
di© hem aan haar ontstal. Toen was hij
het, di© schreef: hij' wilde haar niot van
d© haren scheiden, „het wa's het best©
om afstand le doen van een geluk, dat te
groet scheen
Welk een hoion, toen zij later te weten
kwam, dat haar vader zijn geboete fortuin
verloren had'! En do „vriendin" had dat
al veel eerder geweten. Had immers niet
nagelaten haar bruigom in te lichten. Ja
nobel hadden di© twee gehandeld I
Toen kwam dc bitter© tijd. De ontdek
king van wat de monsehon werkelijk van
haar „kunst" dachten. Dat bezoek aan
den professor in do schilderkunst, dia
haar botweg de waarheid had gezegd.
Van hem ging zij toen regelrecht naar
■een horlogefabriek. Daar zat zij sinds dien,
d'ag in dag uit met vergrootglas en pincet.
Maar 's avonds studeerde zij voor liet on-
dcrwij-zeres-exa menEn als zij dat gedaan
had', wildo zij haar geluk in het buiten
land1 beproeven.
Zoo wns zij mnar het lioogo Noorden
gedreven. En hier had zij liet in zekeren
zin wel goed' gehad. D© memschca waren
deels eenvoudig goedhartig, deels goediig
welwillend' logen vreemdelingen, voincl zij.
Zeil maakte zij1 nooit misbruik van „dez©
afwijking bij oen voortreffelijk volk", maar
zij was er vercinlwaardigd ovor hoe veel-
eischend' menigmaal klein©, onbeduidend©
vertegenwoordigers voor een mooie wereld
taal opLrad'cu, hoe zij hun conversatieta
lent veef te d'uur lieten betalen.
Zij werkte hard', tobde zich af ©n spaar
de en stuurde geld naar huis voor lunar
ouders en broers en zusters. Niet zoozeer
uit bi zander groot© liefde en ook niet met
©enig© blijdschap. Het was alleen maar,
omdat zij nu eenmaal niet anders kon.
En onder dat alles lag er ©en heimelijk©
hoop: Eenmaal zou zij toch wol genoeg
gedaan hebben em zou zij het recht krij
gen aan zichzelf te deuken. Eenmaal zou.
dat, wat zij in het diepst van haar ziel
steeds was blijven koesteren trots pro
fessor ©ti alles toch l© voorschijin
komen eu zich doen gelden.
En inlussehon werkte zij hard' in do
semesters ©n dn dö vacanlies.
's Zomers had zij het meeslal goed' ge
troffen, goed betaald' bij aardig© families.
Ze© kwam zij ©enige jaren geleden bij ©en
aeslheLicus, die naar liet buitenland' wikte
en Franseh© kunst ging hestud'ecren, maar
voor dien zijn long wat aan d© Franscli©
taalklanken wilde wonnen.
Toen nam het kunstenaarsverlangeii bij
Bcrtha Noël eetn nieuwen vorm aan, rede
lijker, bescheidener. En daar ook maakte
zij haar growl© plain. Zoodra men thuis
liaar hulp niet meer noodig had', zou ook
zij naar liet Zuiden reizen, naar de bede
vaartsplaatsen dor kunst. Zien en genie
ten van wat anderen geschapen haddein,
zij, die mie' genoeg talent bezat om zelf
te scheppen. Maar genoeg om to kunne®
waardceren.
Van d© vrouw van don aesihelicus kreeg
zij oen menigte goede wenken en adres
sen.
Sinds dien leefde dc kleine mademoiselles
op hoop.
Wat zij voor zichzelf uilgaf, was al
lang ongelooflijk weinig. Tenslotte bracht
zij het zoover, dat zij zelfs op dat reeds
minimale nog wist te bezuinigen. Zij kon
al meer c® moer overleggen. Toen stierven
haar ouders, haar zusier trouwde. Hel
doel kwam nader.
's Avonds begon zij reeds reisgidsen ie
besludeerem. Nu dezen zomer zou het gaan
gebeuren. Eerst wilde zij familie en vrien
den in het vaderland hezcekcn. Daarna
in Parijs omlmoeling met een van haar
vroegere kieilingon, d'ïc nu in het geuol
vau een beurs, aau do Academie voor
Schoon© Kunsten studeerde. En dan weril
de tocht naar Italië aanvaard.
Ach zoo had' zij hel zich voorgesteld
maar daar kwam immers (och niets van!
Nooit, neen nooit zou zij de vrucht van
haar eigen arbeid mcigen genieten zij
scheen gedoemd zich af (e tobben voor
anderen.
Noeiii, nu was het toch eindelijk genoeg!
Zee inschikkelijk behoefd© men niet to
zijn. Zij nam dat kind eenvoudig niet in
huis; dat was zij absoluut niet verplicht.
Aan de onbeschaamdheid moest toch o-ok
wel ocnigc grens zijn! Nu was liaar uur
gekomen, nu zou zij eindelijk de andere
do waarheid zeggen. „Jij ontslal mij wat ik
voor mijn levensgeluk liied'. En al was
d'io man mijn liefde ook niet waard, zoo
was daar je valschlidd', jo egoïsme niel
minder groot om. Nu zul jo eindelijk ©ons
cmcl'civinden wat vergelding is. Draag nu
je last! En of gesloten goed' te zwaar voor
jo schouders is geworden wat gaal mij
dat aan!"
Wat was dat trouwens voor een moe Ier,
die zoo gemakkelijk afstand kon doen van
haar kind? O noen, lerwillo van haar be
hoefd© men niet fijngevoelig te zijn. Zij1
zon hot antwoord' krijgen, dat zij verdien
de.
Bcrtha Ncèl zou antwoorden.
Snuivend, met saamgeknepen lippen liet
zij haar pon oiver het papier gaan. „Je op
zijn zachtst gezegd' verwonderlijks brie!
van" ja, van welkie datum? Wanneer
was de brief gedateerdZonderling
voor bijna een maand' geleden. Koe zat
dat in elkaar?
Eerst nu ontdekte zij op de laatste zijde
eon P.S. met ©en andere hand: „Tenge
volge van den plolso'iuge.i dood, door een
noodlottig ongeval mondeling nader
hierover van den schrijver dezes is
dezen brief blijven liggen. Ik zond1 u deze
nu om u den laatstcn wil va® uw vriendin
moe te d- el en en u voor te bereiden op
de spoed.ge komst vau het kind. Daar ik,
door een gelukkige samenloop van om
standigheden dezer dagen naar Stockholm
moet, zal ik zelf het genoegen hebben de
kleine bij u te brengen. Gij, krijgt eon'kcst-
bare erfenis. Do moeder heeft u het beste
gegeven wat zij had'.
Met gevoelens van hoogachtend',
J. GOD ARB,
beroepen predikant aan de Fran-
selic kerk in Stockholm.
Met bevende vingers ontdeed zij het
kind van haar belachelijke ouclo muls en
koek liet onderzoekend in het kleine ge
zichtje. Het veranderde telkens van uit
drukking. De groot© donker© oogen van
het meisje schitterden, en nieuwsgierig ging
haar blik over al'ïes in het rond',
„Je hebt het hier niel zoo mooi als wij
thuis".
Dit was de eerste indruk. Teen kwam
d© opmerking:
„Maar jo koopt toch wel een mooien
hoed' voor me, zooals - mama beloofd'
hoeft?"
Op eens kreeg de kleine vreemdeling
het -open vuur in liet oog. Dat was iels
nieuws, thuis hadden ze oen ijzeren kachel,
die met vieze zwarte kolen gestookt werd.
Een kleine voorraad' houtblokken voor
d© ©erstvolgend'cu dagen, lag opgestapeld
in ©e® hoek bij den haard'. Als ©eu pijl
uit den bong vloog het meisje ©r op af
en wierp er een paar op het vuur, toen
nog cc® paar, voor het haar door ©en uit
roep van ontzetting belet werd'. Noch dit,
noch bezorgde gebaren en woorden konden
haar uit lmar vorv'ouring brengen. Ier-
rukt keek zij naar de vlammen, die liet
knetterend©, harsachtige bont lekten. En
toen begon zij lachend' in liet rond te
dansen.
Mademoiselle's teerlingen zouden stellig
nog m©cr verbaasd zijn geweest dan over
het madonna-portret. als zij hun anders
zoo correct bchcarschto leerares hadden
zien ronddraaien voor hot vuur met d©
klein© zivarloogig© kabouter, zoo goed' zij
koin, een Zwoculsch dansliedje neurieëud.
„Hier is d© vriend, di© mij behaagt
wij zulle® dansen, tot de zon opgaat".
Mademoiselle was vuurrood ctn buiten adem
e® zij zag er echt vroolijk uit.
's Avonds, toen do klein© kabouter op
haar rustbed' lag te slapen zoo ruim
schoots met liaar eigen dekens Lo-cgcdekt,
zoodat zij het zelf heel onbehagelijk moest
hebben duizelde het haar in hot hoofd
©n veelde zij zich vermoeid na een dag,
die, naar liet haar toescheen, het groot
ste ded van ©en leven omvatte, Zij zotte
zich new en drukte heide handen tegen
liaar voorhoofd',
„Het is niet waar", dacht zij, „hol kan
niet waai' zijn". Al haar plannen omverge
worpen i „Als ik nu tenminste nog maar
zelf had' kunnen beslissen hierin. Als ik
maar voor een werkehj*© keus was ge.nc.d
©n niet dal vooruithoslemd, onontkoom
baar noodlot". Zij moest lachen om ©en
herinnering, die haar plotseling te binnen
schoot.
De moeder van het meisje, die van
fraaes en poses liield', was haai' ©ens
komen vertellen, d'at zij nu fatalist was
geworden zij' was door ©en werkelijke
„ainor fati" gegrepen. Ongetwijfeld' was
het ©on diepe en woderkeerigo liefde
want als zij het noodlot lief had, scheen
dit van zijn kant oen bepaald' wonderbaar
lijke gevoeligheid' voor haar voordeel te
hebben.
Maar allo b'dierheid' werd verdreven
door de gedachte, dat dit noodlot nu eou
afgesloten hoofdstuk was. Dit onontkomo-
lijke had lieu heiden getroffen.
V-oiorloopig moest dte uilverkoren pleeg
moeder het kind1 houden, later zou do
predikant haar werkelijk helpen zich te
■omlslaan van een plicht, di© volstrekt niet
cp haai' weg lag. Morgen luid' zij geen
school en dan kwam de Zondag. Ja,
voovloopig!
Zij hoog zich over d© klein©. Voor den
nacht had zij goed voor haar gezorgd.
Dat was immers gewoon menscholijk©
barmhailighcid', men moest hot slof van de
reis toch wel van liet kind afwasscheui,
arme stakkerd'! De frissche geur van zeep
en de mslige. gelijkmalige ademhaling, wa
ren als -een liefkozing. Zij lachte bij de,
gedachte ho© zij geworsteld hadden. Toinel-
tc wild© volstrekt niet zoo gro-ndig gewas-
schen worden. Mnar tenslotte had zij toch
bedankt voor do hulp mei ©en klein vluch
tig vogelkusjo.
Als lanto Cerlka weg was om les te
geven, werd' het wel eenzaam en vervelend1
voor d© kleine schat. Misschien do kinder
speeltuin hier om den hoek Neen, zij
kom beslist zooveel last niet op zich nemen.
Absoluut ormood'ig. En bovendien de
koste®. Om nog niet te spreke® van de
reisplannen, die onmogelijk gemaakt wer
den.
Zij stond op en liep naar liet venster.
„De d'ricdaagsche sneeuwstorm" was over.
De hemel was helder zachte teero
aquarelklenren vloeiden ineen. Hiot zou een
koude, stille nacht worden met heldere
sterrenlucht. Kond1 daarbuiten, maar hier
binnen was het warmer dan het in lning
geweest was zij lachte weer en
keerde zich half om naar hot slapende
kind' „dank zij jon, jij kleine kabouter!"
Ja er was nu niets anders op dan
voor eens en altijd' afstand te doem va®
alle fantasieën en dxoomen ovctr knust
in iedere® voirrn en van veel en veder-
lei anders voor zich zelf. Zelf kiezen, waar
geen keus scheen 1e zijn. Beier cru ja te
zegge® en het onvermijdbare 1e aanvaar
den dan er zuchtend hij' neer to gaan
zitten.
Zij deed het, hoewel bezorgd en in het
volle besef van haar verantwoorde ijkhoid.
Maar toch werd' het warmer.
Meubelfabriek geheel afgebrand.
In dc® afgeloopeu nacht is dc meubel
fabriek van do firma Knigge en Cd. te
Stadskanaal geheel door brand' verweest.
Ook een groot© opslagplaats van hout en
een bij dc fabriek gelegen schuur werden
oem prooi der vlammen. Itet vuur, dat gre
tig voedsel vond in do groiolo voorraden
brandbaar materiaal, greep zeer snel om
zich heen. Toen do heide motorspuiton daar
ook «ter plaatse verschonen vormden de
fabriek eu de opslagplaatsen ©en groot»
vuurzee. De brandweer moest zich beper
ken tot liet bewaken van do omliggcndo
gebouwen. Zij slaagde erin het woonhuis
van D. Kinigge, dat voor do fabriek is ge-
gelcgen, lo behouden.
De schade welke op GO h 70.000 gulden
wordt geraamd wordt door verzekering ge
dekt.
Het staat wel vast, dat deze brand liet
gevolg is van kwaadwilligheid. Op het gc-
Tucht van den brand werden de omwonen
den gewekt.
Op weg naar het brandende gebouw ont
dekten eenige bewoners, dat er oofc brand'
was uitgebroken in de stoelcnfabrlek van
den heer II. Erkens, welke op ongeveer
600 meter afstand' van dc fabriek van de
firma Knigge is gelegen. Mot ©enige em
mers water slaagde men erin het vuur in
deze fabriek te blusschen. Het bleek, dat
allo aanwijzigingen voor brandstichting aaln-
wezig waren. Op niet minder dan zeven
plaatsen vond' men met petroleum ge
drenkte planken en poetskatoen.
Hoewel de fabriek van den heer Knigge
geheel is plat gebrand, heeft men ook
hier brandstichting kunndn vaststellen. E-c®
der directeuren van de fabriek had gister
avond te kwart over elf, zoo-als eiken
avond, nog een rondgang door het gebouw
gemaakt. Alles wast nog in ordte en bij het
verlaten heeft hij allo deuren gesloten.
Het parket zal heden oen onderzoek in
stellen.
Verdachte personen bij Soestcrberg?
Een patrouille officieren van het vlieg
kamp to Soestcrberg heeft gistermiddag
twoo personen aangehouden, die zich op
Verdachte wijze in do omgeving vair dc
terreinen ophielden.
Zij werden naar hot kampbureau over
gebracht en aan eou verhoor onderworpen.
Daar niets bewezen kon worden en zij ook
©rei.gum een goed alibi kuiden gareu,
werden zij weer vrijgelaten.
Slapte in de textielindustrie.
Aan een dertigtal wevers, werkzaam liij
do N.V. D. Joi'daan en Zoneu's Textielfa
brieken to Haaksbergen is medegfdreld dat
er voorloopig geen werk meer voor hen is
in de fabriek, bij gebrek aau soldoendo or
ders. Daarbij is doior do firma rekening
gehouden met kostwinners.
Geen staking bij dc Ileemaf.
Na, diverse conferenties tnsschon dc di
rectie van dc llcemaf en vertegenwoordi
gers der drie metaalbewerkers organ i sa li es
is ten slotte o.croenstemnung bereikt.
Kaar wij vernemen Lebben dc organisa
ties een schrijven ontvangen van de directie
der N.V. Iloemaf, dat deze da aangekondig
de loonsverlaging heeft ingetrokken, echter
met de mede,feeling, dat do verlaging dit
jaar toch zal moeten worden ingevoerd.
Maandag 16 Juli zal dus niet lot sla
king worden overgegaan.
Bosch lira ml hij Vcnlo,
Togen den n.ond is gisteren op de Groo-
lo Heide nabij Vcnlo brand uitgebroken
in hel tieutalhn II.A. groo'.e bo-sch van do
familie Berger te Yenlo, gelegen aan de
Duitsohe grens.
Onmiddellijk werd het blusschingsu erk
met kracht tor hand genomen door de
brandweer uit Vcnlo, de militairen van het
garnizoen Yenlo en tallooz© particulieren,
zoowel Nederlanders als Duitsehers. Tegen,
elf uur was men het vuur nog niet meester
en liepen zelfs bonschon en heidevelden!
in de omgeving groot gevaar. Met alle mo
gelijke middelen tracht men dit te voor
komen. De geweldige vuurzee op den heu
vel even buiten de stad trekt vanzelfspre
kend vclo kijkers, die op eenigen afstand
het schitteren 'e sdhonvspel gadeslaan.
Bosch- en heidebranden in dc omgeving
van Utrecht.
Gistermiddag zijn op verschillende plaat
sen in de omgeving van Utrecht heide- en
'bioschbranden uitgebroken. A oh te reen vol
gens werden deze ontdekt hij de Leus-
derheide, bij Zeist, hij Ausleriitz en den
Doldcrsëheweg. Omwonenden hebben zoo
veel mogelijk getracht het vuur in den
eersten aanvang uit to trappen. Spoedig
daarna kwamen militairen te hulp, zoo
wel ra® de genie uit Utrecht als van de
infanterie uit Amersfoort en van troepen
uit het kamp van Zeist cn van Socstor-
berg. Voor zoover kom worden nagegaan
hebben de branden geen grooten omvang
aangenomen. Het vermoeden bestaat, dat
dez© branden door kwaadwillige elementen
zijn aangesWcen. In den namiddag was
men vrijwel overal de branden meester.
Regenval in Engeland.
Nadat het veertien dagen lang volkomen
droog was geweest, is gisteravond te loon
den ecnige regen gevallen ©in vandaag ook.
Hierdoor is can beetje opluchting ontstaan
In de meeste de-elen van het land heeft
het eveneens geregend en men verwacht
thans, dat deze weersomstandigheden nog
wat znllen aanbonden.
Magdalcna trouwt.
Kiara Mayr, die te Oberummergau dit
jaar de rol van Magdalcna speelt, zal on
middellijk na afloop der Passiespelen in
het huwelijk treden met Anton Lang, een
zoen van Anion Lang, die den Christus-
rol in de Passiespelen vervult. Da- jonge
Lang is hooglecraar aan de universiteit
van Georgetown in do Verecnigde Staten.
Boschbrand hij Bordeaux.
In de huurt van Bordeaux woedt eenj
boschbrand, weUce zich nog steeds uit
breidt. Tot nu toe zijn reeds 3000 H.A'.
pijnboomen verwoest. 'Tal van plaatsjes
worden bedreigd.
Chinecsche kranten.
China beroemt zich er op, de oudste/
krant der wereld te bezitten. Van ©en jour
nalistiek standpunt 'n-ek-eken. is deze krant
misschien de slechtste ook, want de Po-
kingsch© courant bevat niets anders darü
'regecringsverordeiningen, wettelijke voor
schriften e® medcdeelingen van o'nder-
scbcidingdm Tot o-ngeveer 18-10 ken'de China!
geen a'ndcr blad. Toen begon de eigenlijk©'
üiincescho journalistiek met het vertalen,
uit vreemde kranten in het Chineosch. Dat
geschiedde op instigatie van Woe Ting-
fang, deb toennmligen Chinceschen gezant
in de Vereenigdo S!a!en van Amerika. De
eerste regelmatig verschijnende krant was'
het Mad Sjun Pao te Sjanghai, dat in 1873
werd opgericht. Deze kiant werd gevolgd
door het overigens zeer verspreidde blail
Sin Wan Pao en andere dagbladen, welk©
voor een deel onder huitenlandsclien in
vloed stonden, 1
Menig Chineosch blad werd in liet be
gin door zendelingen uitgegeven, die in
zooverre als de voorloopers van de Chi
necsche journalistiek kunnen beschouwd!;
worden. D© voornaamste kranten in China!''
verschijnen thans in de Engelsdie laai,
maar er zijn er ook verschillend© in hot
Fransdh, Russisch, Japnbsch, Italiaanscli en'
Portugeesdi. j
De aanvankelijk: al te groote gedwongen!
voorzichtigheid der Chinecsche pers maak
te in het revolutiejaar 1911 plaats voor eehi
vrijere taal. Het spreekt vanzelf, dat Jiu!
nëg het uiten van een overtuiging door de
autoriteiten allerlei mollijkhede'n in den!
weg gelegd wordt. In liet begin der 20e(
eeuw was het aanlal periodiek verschijnen
de Maden Ongeveer öO, thans bedraagt',
dit, naar d© opgave van liet bestuur deri
posterijen, ruim 1200. Daarbij zijn vele Mal
den biet nicdogc'rekciKl, en wel die, welk©!
uit een of alndere politieke overweging nieij
in het postregister zijn opgenomen.
