KITS Dl R-BLAD
£Uschiedamse courant
UIT SOVJET-R JSLAND
TWi EDE BLAD
SCHIEDAMSC IE COURANT
Wat de „Prairie-broeders" op de
jacht beleefden.
(Nadruk verboden).
Het zevende congres van de Komintern
(de Derde Internationale) dat deze week
to Moskou vergaderde, zal oen der be
langrijkste mijlpalen zijn in de geschiede
nis van de Komintern. De besluiten, die
op dat congres genomen worden (ot juis
ter gezegd: door de leiding met Statin
aan liet hoofd voorgeschreven zijn) zullen
verdragende gevolgen hebben zoowel voor
de verdere ontwikkeling van do gebeurte
nissen in Rusland (wat den Westerling
wellicht in mindere malo interesseert als
voor de vei'lioudingen in het buitenland,
vooral in do nog democratisch geregeer
de landen van West-F.uropa.
Het zevende congres Ya,n do Komintern
luidt een overijlden terugtocht van de
teommunisten in de gehieelo wereld in. Dit
wordt in bedekte termen geformuleerd1,
zoodat de massa de beteckenis van de te
Moskou genomen besluiten niet ten volle
begrijpt, vóorloopig althans, want opi den
duur zal het natuurlijk onmogelijk zijn
de massa in onwetendheid te houden. Trou
wens, de feiten zullen voor zich zelf spre
ken en zelfs de meest liardleerschen zul
len do betoekenis ervan begrijpen.
Voor de leiders der partijen en de agen
ten van Moskou in het buitenland ook
liier te lande, want elk land herbergt meer
agenten van de Komintern dan de burgers
van dat land vermoeden is de betoeke
nis van hetgeen, nu te Moskou gaande is
echter reeds ten volle duidelijk. Binnen
kort zullen de communistische bei dors en
do agenten van de Komintern zich gencod1-
zaakt zien op do vragen van bun leden
to antwoorden, wat er eigenlijk gaande is.
Want het zal sleeds moeilijker zijn op
meetings en in do blaadjes over de we
reldrevolutie en de bestorming van liet
kapitalisme te spreken en tegelijkertijd do
slappen te doen, waartoe het congres be
sloten heeft
Do groote terugtocht van de Komintern,
dien wij nu waarnomen, is het gevoig van
den angst van de leiders der communis
tische beweging voor liet fascisme, dat snel
terrein wint. Hoe sterk die angst is, kan
alleen hij ten volle begrijpen, die de bolsje
wistische pers met aandacht leest, die
de redevoeringen van de vooraanstaan
de communistische leiders op het con
gres van de Komintern heeft gevolgd, die
den achtergrond kent van hetgeen nu te
Moskou plaats vmdt. tan zijn ontstaan
af was het fascisme-de-tegenstander-van
Het congres van de Komintern.
liet communisme, beschouwde het den
strijd tegen liet toen veld winnende com
munisme als zijn belangrijkste taak, In
bet begin was het fascisme echter voor
de Komintern niet gevaarlijk, men onder
schatte te Moskou de draagwijdte van de
beweging, die door Mussolini in Italië
ontketend was. De tijd heelt geleerd, dat
die onderschatting verkeerd was, dat het
fascisme geen. zuiver Itahaanscho bewe
ging was, dat dezelfde stemming ook in
alle andere landen aanwezig is, dat wij
niet met een op kunstmatige 'wijze door
een sterke persoonlijkheid (.Mussolini) ge
schapen beweging te doen hebben, maar
met iets, dat vrijwel overal in het volk
leeft.
Wij belmoren niet tot do bewonderaars
van het fascisme, zelfs in zijn minst ru
wen Italiaansch.cn vorm. Dat belet ons
echter niet do beweging op objectieve
wijze te bezien en de groote verdiensten,
van Mussolini to erkennen. De commu
nisten dachten, dat de ontwikkeling der
gebeurtenissenin Rusland een dui jjk
oorbeeldgaf van hetgeen-zich in alle
andere Handen zou voltrekken. Overal zou
de bourgeoisie (in de communistische op
vatting van bet woord', dus niet alleen
do kapitalisten, doch ook de middenstand,
de kleine middenstand, de intellectueel-da
enz.) zonder slag of stoot voor het op
dringende communisme wijken en zich la
ten afslachten. Het bleek echter, dat die
berekeningen onjuist waren, dat de bour
geoisie in bet Westen veel meer rugge-
graal heeft dan in Rusland, dat zij do
plaats niet zoo maar wilde ontruimen, dat
zij in staat was zich schrap te zetten, het
opdringende communisme het hoofd te bie
den. Mussolini stelde zich aan het hoofd
van dat verzet en.wist een burgeroorlog
in Italië te voorkomen. Dat was zijn groote
verdienste, dat zullen de historici moeten
erkennen, hoe zij overigens over zijn ver
dere maatregelen, vooral over zijn avon
tuur in Abessinic, ook mogen denken (wij
voor ons zien met veel bezorgdheid de
ontwikkeling der dingen in Afrika en zijn
bevreesd1, dat dit avontuur zeer ernstige
gevolgen zal kunnen hebben voor cle ver
dere ontwikkeling der menschhcid).
Het voorbeeld Van Mussolini beeff aan
stekelijk gewerkt. 'Overal verschenen man
nen, d'io dezelfde rol in hun eigen land
wilden spelen en het met meer of min
der succes ook doen. Het fascisme, dat
oorspronkelijk niets anders was dan de
zelfverdediging van de burgerlijke klassen
ZATERDAG, 124 AUG. 1935. No. 21032.
tegen het communisme, (het voorbeeld van
Rusland', de uitroeiing van den midden
stand, de vreeselljke terreur in dat land,
de vervolging van de intellcctueelen, enz.
was sprekend' genoeg, al zijn er overal,
ook hier te lande, en juist onder de bezit
tende klasécy veel snobs, die met het com
munisme flirten), werd later een uitgespro
ken reactionaire beweging, die in sommige
landen (men denke aan Duitsclilandj, be
denkelijke vormen heeft aangenomen. In de
landen, die in den greep van deze volge
lingen van .Mussolini belanden welke
echter Mussolini's capaciteiten missen
in deze landen heerscht in den regel een
toestand', die zich weinig van de bolsje
wistische terrêur onderscheidt.
Intussclien blijft le strijd tegen het com
munisme de hoofdtaak van het fascisme.
De communisten waren in het begin over
tuigd', dat het bun niet moeilijk zou val
len deze beweging tc verpletteren. Het
bleek echter,, dat zij zich vergist hebben,
het fascisme wint zienderoogen terrem en
daarbij vaak juist in die kringen, welke
do communisten als de reserves'beschouw
den, waar zij hun hulptroepen konden wer
ven. Tenslotte/is de toestand zoo ernstig
geworden, dat 'de communistische leiding
zich gedwongen zag naar bondgenooter
uit te zien De gewone leden van de
partijen, die dag in dag uit alleen de com
munistische blaadjes lezen, waaun de din
gen op een wijze beschreven worden, die
moeilijk anders dan misleidend genoemd
kan worden, weten liet- niet, maar de
leiders weten -.het heel goed.
Waar zijn die bondgenooten te vinden?
In het begin dachten de leiders van do
Komintern hoofdzakelijk aaln de socialis
tische paitijen, die onder leiding van de
communisten tot een legermacht moesten
gemaakt worden, die in staat zou zijn het
fascisme het hpofd te bieden cn zelfs tot
den aanval over te gaan. Het bleek ech
ter weldra, dat dit plan niet deugde. Toen
werd besloten jtoenadering te zoeken tot
de burgerlijke radicalen van diverse plui
mage. In Frankrijk is dit hun gelukt, daar
is een soort eenheidsfront ontslaan, dat
de meest heterogene groepen vereen igt-
In andere landeii gaat dat minder gemakke
lijk, maar de leiding van de Komintern
zet haar actie iu deze richting voort, en
haar laaiheid is algemeen bekend. Stalin
c.s. f zoeken nu steun bij
schappelijke groepen, die
hebben uitgemoord/
Het is echter bekend, dat die- groepen
op -behoud vini de dcmocratishe .instel
dezelfde maat-
zij iu Rusland
- in
Lingen gesteld zijn. En nu zien wij, dat de
Komintern, die 17 jaar lang op de'demo
cratie schold, ze als een middel beschreef
om de aibeiders te onderdrukken, nu plot
seling democratische neigingen veitoont,
althans in theorie. De Bulgaarsche com
munist Dimilrof, die op liet proces te
Berlijn getoond heeft zult een militante
figuur te zijn, heeft op het congres van
de Komintern een groote redevoering ge
houden, waarin hij, in opdracht van Stalin,
de burgerlijke radicalen aanspoorde voor
de bescherming van de democratie te
ijveren en een samenwerking met de com
munisten aanbood. Volgens Dimitrof zijn
de communisten de warmste voorstanders
van de democratie in de gclieele wereld,
zijn zij geroepen om de bescherming van
dc democratie te leiden. Dat de commu
nisten de democratie in Rusland vermoord
hebben, dat zij dit overal doen, waar zij
de macht in handen krijgen, dat zij hot
ook in de toekomst van plan zijn te doen
dat zei Dimilrof niet.
Intusschen is de houding, die de Ko
mintern nu aangenomen heeft, tot op ze
kere hoogte oprecht: het behoud van do
democratie is nu liet gebleken is, dat
de kans op een overwinning van do com
munisten verkeken is het eenigo middel
om het eigen loven te redden en de mo
gelijkheid te behouden in stilte te blijven
werken. Door een overhaasten terugtocht
hoopt de Komintern een verpletterende ne
derlaag le voorkomen.
Dr. BORIS RAPTSCHINSKY.
Mijmeringen.
Wat hij aehlcrlict cn nat
- hij meenam.
Wij hooiden onlangs een mdci laad roe
rend verhaal van een moeder, wier zoon
naar Indiê gegaan was. Dat nas een r.,den
van gioole en dankbare vreugde De jon
gen liad altijd naar Indie villen gaan.
Zijn aanleg lag in die lichling en zijn
hart trok er heen. En daarom waren kos
ten gemaakt en verplichtingen aangegaan
om de ople'ding te f.nancieren. De jonge
man stelue niet Meur. Dc studio pakte
hij flink aan en zonder horten of stootan
bereikte hij den eindpaal
Toen kaam de nnsëie. Het was ook
daarginds alles cris.s, wat de klok sloeg
Daa.r zat hij nu met het mooie diploma.
Van uitzending was geen sprake. Hij kwam
maar weer bij moedor thuis En sollici
teerde rechts en links. En als liij al eens
iets op een sollicitatie -hoorde, dan Was
het antwoord: niet noadig.
Een diepe teleurstelling voor de moe
der en haar z'oon.
Totdat op een goeden dag geheel
onverwachts een uitzending kwam en
wel op «eer tarten termijn. En in den
vlogen de dagen voorbij, tot-dat de laats'e
avond in bet oude huis aanbrak.
Het was een stille, sombere avond.
Er moest blijdschap wezen, omdat en
doel bereikt was Zeer zeker de blijd
schap was er ootk. Over wat beieikt en
geschonken werd.
Er moest dankbaarheid wcz.n, omdat
er een einde gekomen was aan ziergen en
teleursteH'ngaan dat voortdurende han
gen tusschen hoop en vrees. En die da.ik-
baaiheid was er ook.
En tochde so'ie ding woog wel h et
zwaar. Ze schoof vreugde cn dankbaar-
beiu beide op dein achtergrond.
Toen zeide de mee Ier: jongen;: ,e weet
niet of je over zes jaar dit huis nog terug
vindt;: nu moet je toch iels u!t dot bus
meenemen als een her.nneing naar Indië.
De jongen ging het -iuele huis door;
bekeek nog eens dit en dat; haalde iets
van den wandhing lel weder op. Ln de
hall bleef bij lang staan; daar lung zoo'n
oud bazarbordje „Oost-West; Thus best"...
bij nam het van den muur en pakte het
in zijn keffer. Van al het mooie en merk
waardige en dure nam hij niets mee. Al
leen dat viijwel vaardtlooze bordjedat
sprak van zijn toekomst en van zijn ver
ledendat zou hem verge/elien op do
lange reis; dat z,ou hemi daaiginds in do
verte herinneren aan dat goede buis en
aan zijn moeuer.
De weg was nu ocirimaal zïoo geleid,
dat liij gaan moest uit zijn eigen v< rlrouw-
de omgeving naar de oiabiikende verte.
Teveel om allemaal op te noemen. Maar
in 'n bordje van aardewerk met 'n spreuk
nam hij het alles mee in; do toekomst in.
Toen wo dat vei haul hoorden hebben
wij even de moeder aangcz en. Daar ston
den tranen in haar eogen. Haar jong-n,
ruim twintig jaar met zooveel gezonde,
goede 7ioig omringd was nu al zoo he 1
ver van haar weg en de leegte in het leven
on in het huis was zoo groot en als zo
de trap opging in do hall en ze zag do
leege plaats, waar het bordje gehangen
had, dan sdhoot Staar gcmcel weer zoo vol.
Wat was die moeder rijkl Want iu de
keuze vain den jongen lag toch voor haar
het allergrootste bkwijs, dat ae haar k nd
gegc-ven had, wal zij torn als moeder ge
ven kon en moest uit do heelo volheid
van het moederhart.
In onze dagen woidt wel veel gespro
ken over ontwrichte gezinnen; over de
afbraak van het gezinsleven en wat dies
meer zijhet is alles waar en omdat
het waar is het zoo wreed'.
Velen gaan het oud-oiliike lniis uit en
het beioert (hem net, noch degenen, die
zij achterlaten.
En juirt daarom tiof het verbaal van
dien jongen, die in den dankbaren een
voud van het Mart, iets waardeloos mee
nam uit bet ilruis zijner moeder, omdat het
hem voortdurend zou 'her.nneren aui den
rijkdom van moederliefde-, die hem zoo
haast om alles te regelen voor het vertrek waard.
trouw lange jaren had verzorgd :n be-
Nagel.
!Op een keer stond' 't stoute tweetal
Foor een deur, keek naar de bel.
Hulpeloos en. heel onschuldig
n Heer. die langs kwam, zag het wel,
Vroeg: Zal ik voor jullie bellen?
Riet en Claarlje knikten: Ja!
Zetten 't haastig* op een lopen...
De meneer keek hen nog na,
Dacht: Dat zo'n ondeugend' tweetal
Belletje laat trekken mij 1
Als ik kon, sleept' ik dc bengels
Er vast met de haren bij 1
Piet en Claartje... Claartj' en Piet...
Groter bengels zijn er niet!
(Nadruk' verboden).
Eens 'twas marktdag daar ontbrak niet,
t Tweetal, vol van kaltekwaadl
Eensklaps zagen zij boerinnen
'Op de hoek der drukke straat,
De schavuiten spelden haastig,
Rokken stevig aan elkaar
Toen dc vrouwen verder wilden,
Was liet plots een luid' misbaar.
Hevig trokken zij en scholdten,
Wisten eerst niet, wat het was
En er kwam op het lawaai zelfs
Een agent nog bij te pas! i
Piet en Claartje... Claartj' en Piet...
Meer vertel ik je maar niet!
C. E. DE LILLE HOGER WAARD.
VAN DE
Nastarende de auto, waarin zo-even vader en
moeder waren weggetufd, stonden Bep, Ru, Jan
en Jaapi, de vier kinderen van dokter Terpsira,
voel het tuinhek van villa „Erica".
„Waarom m och Rn wij niet mee?" vroeg Jaap,
die, als jongste wa' verwend werd, „Vader moot
toch nu niet de zioko mensen bezoeken. En dc
amfco is toch groot genoeg".
„Jo weet toch, dat vader cn moedor naai- oima
zijn", zei Bep.
„En dat oma, die pas ziek is geweest, geen
vier kinderen en twee groto mensen kan ontvan
gen", legde Ru, do oudste van het viertal, iliem
uit. „Maar wo gaan straks fijn Indiaantje spelen,
hooi Jaap".
„En als we ons behoorlijk gedragen, kookt Trees
vandaag iets, dat ivo alle vier erg lekker vindon,
heelt moedeT gezegd", verleldo Jan. i
„Is 'i mokkataarl vroeg Jaapje.
Doch Jan haalde de schouders op. Ilij wist
'tzelf ook niet.
„Kom, nu gaan wo ons vlug verkleden",
riep Ru i
Allo vier holden door de voortuin, lom door
de serre naar binnen en daarna naar bo-ven.
„Meng jij nu vlug de verf, Jan", ziei Ru, „dan
zai ik eerst Jaap tatouearen, ais dc jongs'o dor
„Prairie-broeders".
Jan volgde dit bevel dadelijk op, zodat weid ia
Jaapjo's gezichtje met rode, blauwe en gele stre
pen was besmeerd.
•Toen kreeg Rep een beurt, daarna Jan en toen
ibegom hij, als hoofd der „Prairie-broedeis", met
zichzelf.
„Niet hot bos in, hootr", waarschuwde Trees,
liet keukenmeisje, toen zie het viertal Indianen
in de gang aantrof, i i l i
„En op 'tijd hier voor de koffie", f
„Wo mogen in onze „wig-wam" koffiedrinken,
heeft moeder gezegd", zei Bep/„We zuilen wel
helpen met alles er heen te brengen. En Ons deniie-
ibte is toch vlak hierachter".
„Neen alsjeblieft niet helpen",1 bromde Trees.
»,Fk' zal liet wel met Mien naar die joiude lappen-
kist van jullie brengen". - -"BBL T
- Lachende, bin'- Trees'.gebrom, Joolde toen liet
viertal naar huii" ,',wig-wa!m''V d'óor hen zelf getim
merd ^ri behangeirmiet'stukken, gebloemd tapijt.
Op de veelkleurige, rieten mat zetten zij zich neer,
en toen 'begon Ru: „Luistert naar wat ik, „Zwarte
Arend", als hoofa van oinzo stam heb besloten.
Wc gaan vandaag op de jacht. Met onze lasso'a
zullen wo bisons en antilopen vangen. Maar niet
in dit woud zullen we jagen. Neen, naar de
groto prairie, die zich achter dit woud uitstrekt,
gaan we. Daar vinden we bizons em antilopen en.
waterwildj
„Maar we mogen niet verder dan het dennen
bosje," viel Bep in. „En we hebben moeder be-
foiold, dat we
„Jo spieëkt als een kind „Zonnestraal', spolld
tu. En Bep wilde, ais Indiaanse, niet laf zijn en
daarom zweeg ze. Zwijgende hooide zij ook daarna
Ru's plannetje aan.
„Ik ben verbaasd, zo rustig als dat viertal
daar bijeen zat", begon 'fives lot Alien het tweede
meisje, dat met haar het twaalfuurtje naar het
vlak bij gelegen bosje had gebradht. i
„Zo hebben mevrouw oioik beloofd, niets te
zullen doen, dat niet mocht", zed Mien. „En ze
zullen wel zo blijven".
„Wo zullen het hopen", spiak Trees. i
Terwijl beiden zo over de kinderen sprekende,
naar de beuken terug] iejxm, smulden deze van
de belegde bolcihammen en de dUo-col ade. Daar
na begon Ru„Kom, nu op wog naar de woeste
prairie. Grijpt pijl en boog en lasso, broeders',
Wo gaan." i
„Waarheen?" vroeg Jan, toen ze uit het bosje
op de heide kwamen.
Ru wees naar oen kudde schapen, waarbij ook
enige lammeren En tussen de kudrio liep het
tienjarig dochtertje van den boer, die, nu het
vacantia was, vadem schapen miodlrt goeden. Do.h
nauwelijks bemerkte zij bet zo vieenid- uitgedoste
troepje, dat zij met zo spoedig herkende, of zo
liet van schrik haar breiweik vallen. En teen do
Indianen hun strijdkreet brulden, stoof de gehecle
kudde evrschrikt het grote dennenbos in. Doek
oen lammetje, dat even achterbleef, word vlug
door Ru gegrepen, onder de- uitroep„Onze eerst
buit, broeders". i
'Aan zijn stem herkende hem toen hel meisje.
Zo liep op hem toe cn snauwde,,'t Is ons eigen
lam en dat mag jo niet meenemen". i
„Wij Indianen, - ragen niet wat mag", brulde
Ru. „Wij nemen, begrepen? En a.ls je niet heen
gaat, knip ik jo haren af en hang die op in
onzo „wigwam" als scalp..
Niet begrijpende de woorden „wig-u am" en
„scalp", doch wél, dat ze het lammetje niet lei ug-
\r
"TT"
DER
COR JOPPE
>4 O. 34
BIJVOEGSEL VAN DE SCHIEDAMSE COURANT
24 Aug. 1935
COH joppf,
