Elly s eerste optreden
a
Pt]
J;/
p
lli''
m
OPSCHEPPERS AAN
'HET WOORD
INVULRAADSEL
Eea zonderlinge halteplaats
Moeder en kind
Voor onze knutselaars
Een aardige bloempot
|s>
lif-
1
Ip
It
|f
kf
P
m
H
If'
5
if-
r*
sM<, -
sr
tS£
■ff
W
I j<
la-
1%
W"
I**
door let Hoogers.
Hoe vaak had Elly al niet gedroomd, dat
ze voor de radio zou mogen zingen. Ze zag
dan in gedachten haar vader en moeder met
haar twee zusjes en haar kleine broertje in
de kamer zitten, daar ver weg in Engeland
en luisteren, wat zij, Elly, voor hen zong.
Het was alweer lang geleden, dat EUy bij
haar familie was geweest Haar vader moest
voor zyn werk in Engeland wonen, maar
omdat Elly nog op de H.B.S. was, vonden
ze het beter, dat zij in Holland bleef en
daar eerst h aar eind-examen deed. Nu
woonde ze by een oom en tante m huis en
moest flink werken voor school. Ze vond
het niet leuk om zo ver van huis te zyn,
maar ze begreep wel, dat het beter was, als
ze eerst de school afliep. Ze had wel wat
afleiding gelukkig, want ze zat m een sport
club en had aardige vriendinnen. Maar de
meeste afleiding vond ze toch in haar zang
lessen. Ze had al heel lang zangles en toen
vader en moeder met alle kinderen naar
Engeland vertrokken, hadden ze besloten,
dat Elly met haar - 'en moest olijven
wyls in de studio kwam en dat die haar
misschien wel zou kunnen helpen. Daarom
besloot ze om maar iets te zingen.
Ze zong een van haar lievelingsliedjes en
toen dit uit was, klapte de zangeres in haar
handen en zei: „Je zingt werkelyk heel
goed, meisje. Je moet maar flink blyven
oefenen, misschien word je nog wel eens
een beroemde zangeres!"
Elly straalde bij die lof en ze voelde zich
de hele dag opgewonden van plezier.
Een onverwachte gelegenheid.
Het was byna twee maanden later, toen
juffrouw Vegers plotseling opbelde en zei:
„Kind, maak heel gauw voort. Ik heb i
reuze nieuws voor je! Morgenmiddag moest
Ina Hesker voor de radio zingen in een spe
ciaal uurtje met kinder- en wiegeliedjes. Nu
is ze plotseling ziek geworden en belde my
op om te vragen of ik een plaatsvervangster
voor haar wist. Dat is wel met de gewoon
te, maar in dit geval, zou het wel erg goed
doorgaan. „Misschien* zing je dan nog wel
eens door de radio en kunnen we je ho
ren", had moeder lachend gezegd en vanaf
dat ogenblik had Elly besloten om werke
lijk eens voor de radio te zingen. Ze wist
nog helemaal niet hoe ze het moest aanleg
gen en ze sprak er ook met niemand over,
maar ze was er van overtuigd, dat het haar
wel eens zou lukken.
In de stad, waar ze woonde, was een ra
dio-omroep en ze was al een paar maal
langs het gebouw gelopen en had zelfs al
eens voor de ingang gestaan, maar verder
kwam ze toch niet»
Een ontmoeting met den portier.
Op een keer liep ze weer langs de studio,
toen de portier naar buiten kwam en naar
haar toekwam. „Is er iets van uw dienst,
juffrouw?" vroeg de portier. „Ik heb u nu
al verschillende keren zien lopen tn u kijkt
altijd, alsof u iets wilt vragen. Kan ik u
helpen?"
Toen vatte Elly moed en zei: „Ja, ik zou
graag met den directeur willen spreken."
De portier begon te lachen en zei: „Hoe
heet u dan? Kent de directeur u en wat wilt
U eigenlyk doen? Ik mag niemand zomaar
by hem toelaten."
Elly kreeg een kleur en zei: „Ik heet El
ly Brugge en hij kent me niet. Ik ben hier
nog nooit geweest, maar ik zou graag voor
de radio willen zingen. M'jn zanglerares
heeft gezegd, dat ik dat best kan!"
Nu moest de portier nog harder lachen:
„Ho meisje," zei hij, „jammer voor je, dat
jouw zanglerares hier niets te vertellen
heeft. Ik geloof, dat je hier zo maar op je
eigen houtje komt en zó oud zal je toch
nog niet zijn."
„Ik ben 16 jaar", zei Elly toen. „Zo, juf
frouw Elly", plaagde de portier toen. ,Maar
m'n beste kind je begry'pt toch wel, dat er
hier altijd zoveel mensen komen, die iets
voor de radio willen doen en die kunnen we
heus niet allemaal toelaten. Daar moet je
een aanbeveling voor hebben. Eerder heb je
geen kans om erin te komen!"
Elly kreeg tranen in haar ogen, toen ze
dit hoorde, want ze had al gedacht, dat ze
er bijna was. Zonder een woord te zeggen,
draaide ze zich om en holde weg.
De kennismaking met Ina Hesker.
Toen ze de volkende keer by haar zang
lerares, juffrouw Vegers kwam, was daar
een andere juffrouw. Juffrouw Vegers stel
de Elly aan haar voor en zei: „Elly, dit is
Ina Hesker, je weet wel, die dame, die zo
dikwijls voor de radio zingt!" en lachend zei
ze daarna tegen Ina Hesker: „Elly Brugge
is mijn beste leerling. Eigenlyk moest u
haar eens horen zingen, ze is nog heel jong,
maar ze zingt al byzonder goed en zuiver.
Wil je iets zingen, Elly?"
Eerst wilde Elly nee zeggen, maar toen
dacht ze er opeens aan, dat Ina Hesker dik-
zijn. Ik dacht direct aan jou en ze vond het
goed. Ze heeft met den directeur over je
gepraat en hy zei, dat je vanmiddag maar
moest komen voorzingen!"
Elly kon niets antwoorden van schrik en
verbazing. Ze hoorde nog naar een paar
bijzonderheden en liep een kwartier later
als in sen droom naar de studio. De portier
schoot weer uit zyn loge en wilde haar te
genhouden, maar ze zei: „Ik word verwacht,
belt u maar op!" en toen liet hij haar ver
baasd door.
De directeur was een aardige man en hy
stelde haar al gauw op haar gemak. „Dus
dat is de jeugdige zangeres?" vroeg hy en
knikte haar eens toe. Toch zal ieder wel
begrijpen, dat Elly nog erg zenuwachtig
was, toen ze haar eerste liedje voor moest
zingen. Haar stem trilde een beetje, maar
by het tweede was ze er al beter in en toen
het was afgelopen, zei de directeur: „Dat is
goed. Het is natuurlyk nog lang niet zo goed
als de stem van Ina Hesker, maar dat kan
ook nog niet. Kom vanavond maar repeteren
en dan morgen om 3.45 uur zingen. Afge
sproken?"
Elly had een kleur gekregen en knikte
alleen maar. Ze was te opgewonden om iets
te zeggen. Ze holde weer naar huis, vroeg of
ze een telegram mocht sturen naar Enge
land en toen ze alles verteld had, vond oom,
dat dadelyk goed. Even later vlogen de
woorden al door de lucht naar een plaatsje
in Engeland: „Luister om 3.45 op station X.
Grote verrassing. Elly."
Voor de radio.
En zo kwam het, dat Elly Brugge de vol
gende middag al om kwart over drie by de
studio was en zenuwachtig op haar beurt
•wachtte. Ze had van iedereen veel goede
wensen meegekregen en juffrouw Vegers
zei, dat ze zich maar met te bang moest
maken. Het zou best gaan. Het half uur
wachten kroop om. Het leek wel of het nooit
haar beurt werd, maar eindelijk gloeide het
lichtje aan en met knikkende knieën liep
Elly naar de microfoon. De omroeper zei:
,.Nu hoort u de jeugdige Elly Brugge, die
in plaats van Ina Hesker vanmiddag de
kinderliedjes voor u zal zingen. Het is de
eerste keer, dat dit jonge zangeresje voor
u optreedt!"
Toen begon de piano te spelen. Elly slik
te een paar maal en begon toen te zingen.
Zacht en trillerig in het begin, maar daar
na weid het steeds beter. Ze zag in ge
dachten haar ouders en zusjes en kleine
broer luisteren, verweg in Engeland en het
was opeens alsof ze alleen voor hén zong.
Ze kreeg een telegram van haar ouders
en later een lange brief, waarin ze vertel
den, dat ze geluisterd hadden en dat ze erg
trots op haar waren.
Dit was het eerste optreden voor de radio,
waarvoor ze later nog heel dikwijls zou op
treden en toen ze een bekende zangeres was
geworden, dacht ze nog dikwijls aan deze
eerste keer terug.
De vogels vielen dood voor ae ge
troffen waren.
Allemaal hebben jullie natuurlyk van Ba
ron von Munchhausen gehoord, die zó kon
opscheppen, dat hy op het laatst zyn eigen
verhalen geloofde. Hy had de meest won
derlijke dingen meegemaakt, trok zichzelf
aan zyn haren omhoog, bond zyn paard aan
een kerktoren en zomeer.
Nog steeds zegt men wel eens, als iemand
erg zit te fantaseren over zyn avonturen en
heldendaden: „Hij is een echte von Munch-
hausen!"
Zo'n echte von Munchhausen leefde jaren
geleden ook in Tirol. Hy was een jager en
luj beweerde, dat hy nog nooit ev schot
gemist had. Als je hem wilde geloven, had
hy altyd al getroffen, voor hy nog gescho
ten had. Het spreekt vanzelf, dat byna me
mand zijn verhalen geloofde, maar hy ver
maakte de mensen er wel erg mee. Hy
heette Seppl, en omdat hy zo goed kon
schieten' werd hy Trefsepp genoemd.
Zo vertelde hy, dat hij een keer een wan
deling door de bossen maakte en dat er
toen opeens een fazant voor hem weg vloog
en in een boom ging zitten. Hij legde zijn
buks aan, maar plotseling hoorde hij de vo
gel zeggen: „Ben jij niet Trefsepp?"
„Ja, die ben ik, antwoordde de jager.
„Ach, ach, dan heb ik geen kans meer!
Je hoeft niet meer te schieten. Trefsepp, ik
kom liever meteen beneden en ben dood!"
En daarop liet de vogel zich van de boom
vallen .en lag dood op de grond. Dit verhaal
is bijna nog ongelooflijker dan de verhalen
van von Munchhausen.
--
Waterskïëiï een nieuwe sport
In de" vakken moeten de volgende letters
worden ingevuld:
4a, lb, 1c, 3d, 9e, 3g, Ih, li, Ik, 51; 2m; 3n;
2o, lp, 2r, Is, 2t, 2u, Iv, Iw, Iz.
Het horizontale woord is iets, dat je op
het plaatje ziet.
De verticale woorden zijn aardrijkskun
dige namen.
jL een plaats in Friesland, tusschen Steen-
wijk en Herenveen.
B, een plaats in Zuid-Holland, bekend om
de glasindustrie. -
3. een plaats op de veluwe tussen Apel
doorn en Harderwijk;
4. een provincie in ons land.
5. een klein plaatsje in West'Zeews-Vlaan-
deren.
een plaats in Limburg bij Venlo.
•uspgax '9 'puezpeo "S 'Smquni f 'laad
-sia g 'urepiaai z hsgaAiOM. 'l :[eeoijj9A
•ttpnprajjiQAi :ieejuozuoq
- tDNISSOTdO
De hazen en de snuiftabak.
Een andere jager vertelde, dat hazen erg
van snuiftabak hielden. Niemand had daar
ooit eerder van gehoord, maar hy* beweer
de, dat het (werkelijk waar was' Hij had er
op een listige manier gebruik van gemaakt.
Op een bosweg, waar vrij veel dikke stenen
langs de kant lagen, had hy een heel sterk
soort snuiftabak gestrooid en altijd vlak by
een steen.
Die nacht kwamen de hazen op het pad
en zodra1 ze de snuiftabak bemerkten, be
gonnen ze heftig te snuiven. Het gevolg
was, dat ze allemaal begonnen te niezen en
onder het mezen hun koppen tegen de ste
nen stuk sloegen.
De jager had niets anders te doen dan de
dode hazen op te pakken en naar huis te
brengen.
Vastgevroren hazen.
In Noord-Amerika houdt men er een an
dere manier van hazenvangen op na, ten
minste volgejgs de verhalen van de opschep
pers. lederfweet, dat het daar in de winter
heel erg koud is en dat 'het vriest, dat het
kraakt, zoals bij_ ons alleen in een heel
strenge^Wmtferl Hoe moesten de mensen nu
in die Wintermaanden hazen vangen? Wél
heel eenvoudigzeggen de von Munch-
hausens. Zei,zetten een lantaarn ergens mid
den op het land en lieten daar een lichtje
in branden, 's Nachts werden de hazen door
het licht gelokt en gingen er in een kring
omheen zitten. Stomverbaasd keken de die
ren dan naar dat lichtje en dóór het lange
staren, kregen ze tranen in hun ogen, die op
de grond vielen en daar meteen bevroren.
De vlogende tranen vielen weer op dat ijs
en langzamerhand vroor de haas vast aan
de grond. Fa een tijdje kwamen de jagers
en braken de hazen gewoon los!
Met pompoenen op eendenvangst.
Weer ergens anders had men een goed
middel bedacht om eenden te vangen. Op
een plek waar geregeld eenden kwamen,
legden de jagers grote pompoenen in 't wa
ter. Langzamerhand raakten de dieren aan
die vreemde ronde dingen gewend en dan
holden de jagers de pompoenen uit, gingen
in het water staan en staken hun hoofden in
de uitgeholde vrucht. Als de eenden kwa
men, zwommen ze rustig om de pompoenen
heen en de Jager trok dan gemakkelijk de
een na dé ónder in de diepte en maakte
hem daar dood, zonder dat een van. de an
dere dieren het merkte. Op die manier
konden ze-wel honderd eenden op een
avond vangen. Maar vergeet bij het lezen
van al deze verhalen vooral niet, dat het
allemaal door grote opscheppers werd ver
teld!
De passagiers, die al dikwijls op een be
paalde autobjus in Londen meegereden had
den, merkteh tot hun grote verwondering,
dat de autobus plotseling van de gewone
route afweek en een zijstraat insloeg. De
chauffeur begon harder te rijden en stopte
een paar minuten later voor een politiebu
reau, dat toch geen halteplaats voor auto
bussen wai. Even later werd-het raadsel
opgelost. Een paar agenten haalden twee
jonge mannen uit de bus. Het bleken in
brekers te zijn, die al enige tyd gezocht
werden. Een '-rechercheur had de mannen
herkend, toen ze in de bus stapten, was
toen zelf ook vlug ingestapt en had den
chauffeur direct naar het politiebureau la
ten ryden. De, beide inbrekers merkten het
pas,"toen het al-"te laai waal
•vi^ -
-^*3 T-
Een stralende zon giet haar goud over de
blauwe golfjes van het meer van Genève.
Geen onzer, die Zwitserland bezoekt, zal
verzuimen een kijkje te gaan nemen in de
Volkenbondsstad, doch evenmin zal men
dan nalaten, in Lausanne aan boord van
een der fraaie, geriefelijke boten te gaan,
om het meer dwars over te steken. Aan de
overzijde, aan de Fransche oever, verheffen
zich de bergterrassen, deels bebost, deels
met weiden bedekt een panorama, dat
reeds van verre het oog .boeit.. Prachtig
steekt' het groen af tegen de met sneeuw
bedekte toppen der Alpenreuzen op de ach
tergrond.
Statig glijdt het vaartuig door het heldere
water en legt na korte tyd aan de Franse
over aan. Ja, wy zyn in een ander land, in
een andere sfeer. Dit is nu Evian-les-Bains,
beroemd geworden door de bron Cachat; 't
spuitwater, dat hier vandaan naar alle de
len van Frankrijk wordt vervoerd. Men
weet, hoe heilzaam de werking van dit ta
felwater is op jicht, nier- en blaaslijders.
Het eerste gebouw, dat de aandacht trekt
als men aan wal stapt, is dan ook het
prachtige Kurhaus, met alle toepassingen
der techniek, die men in de moderne we
tenschap kent. Dan is er het stedelijk Ca
sino met de grote zalen, waar ook vele con
certen gegeven worden en dat, evenals de
zich in nabijheid bevindende schouwburg,
omgeven is door zeer verzorgde tuinen en
parken. Het hotel Splendide met zijn witte
voorgevel, drukt de stempel op de omge
ving. Daarboven troont het hotel Royal,
een der meest bekende hotels van Frankrijk,
als een trotse burcht.
Het meer bood een énige gelegenheid
voor het aanleggen van een geweldig zwem
bad, waarin een menigte vrolyke badgasten
de genoegens van de zwemsport smaakt.
Doch niet alleen de zwemsport is er in ere!
Reeds van -de boot af heeft, ons aan„ de
oever een Witte toren getroffen met een
schuin aflopend glyvak; hier wordt de to-
boggan-Tcunst beoefend. De toboggansleden
bestaan uit aan de voorzijden enigszins om
hoog gebogen planken, waarop enkele ba
ders achter elkaar plaats nemen. Zy hou-
tf£Lelkaar b-ij ^e schouders vast. Een klein
zetje en m suizende-vaart paai- ,w
het platvorm omlaag. Hoog srat w
water van het meer op. koele
Verder is er nog een springtoren. Maar rt»
bijzonderste sport, welke hier wordt bt
oefend en waarvoor een grote mate van
vaardigheid wordt vereischt, is het z g. wa-
terskièn. Het herinnert enigszins aan het
„surf riding" op Hawaii. De naam. duidt
reeds aan, waaruit het bestaat. Men bindt
een paar ski's on<ier en laat zich over het-
wateroppervlak voorttrekken door een snel.'
Ie motorboot. Door de snelheid gelukt het
in dit vermaak goed geoefenden, zich in
evenwicht te houden. Niet alleen, dat dit
voor de beoefenaars zelf een opwindende
sport vormt, doch ook voor hen, die het
van de vaste wal gadeslaan, is het een in
teressant schouwspel, dat eindigt in lachsal
vo's, wanneer een der deelnemers zich ten
slotte genoodzaakt ziet, om, na het uitvoe
ren van de grappigste capriolen, ten einde
zijn evenwicht te bewaren, het touw los te
laten en op enigszins onelegante wijze de
vertoning te besluiten. Men wordt nooit
moe, deze komische toneeltjes te volgen. Het
waterskiën behoort hier zeker tot de groot
ste attracties.
Spannende ontmoetingen vinden geregeld
plaats tussen beroemdheden op elk gebied
der watersport. Men kan er genieten van
zeilen, roeien, zwemmen en er worden tal
rijke waterbal- en waterpolowedstrijden ge
houden in de loop van het seizoen. Er vin
den hier ook golf en tennistournooien
plaats en men kan wel zeggen, dat hier alle
takken van sport worden beoefend,' vooral
in de Cercle Sportif.
Erj wie liever naar de wandelstaf grijpt,
dan een van de bovengenoemde sporten te
beoefenen, die kan zijn'hart ophalen aan
de schilderachtige oude kastelen, en ruïnes;
talrijk zijn de aardige tochtjes, die men te
voet kan maken, wanneer men er tenmin
ste niet de voorkeur aan geeft om met de
autobus langs de grote Alpenweg de tocht
te maken naar Chamonix, vanwaar uit men
het genot kan smaken, Europa's grootste
berg te bestijgen.
Deze keer zullen we eens een bloempot
met elkaar maken. Een echte sierbloempot,
waar je de gewone aarden pot in kunt zet
ten. We kunnen' daarvoor rüét een pot van
hout gebruiken, want een bloempot is al
tijd een beetje 'vochtig" en in de "potten, die
je bij dén tiiinman koopt, zit onderin een
gaatje. Onze sierpot moet dus goed tegen
water bestand zijn. Daarom, moeten, we
eerst een voering'maken van zink. Als we
de bloempot origeyeer-15 cm.* bréed; ;15*cmf
hoog en'15 cm. lang" willen'maken, hébben,
we een stuk zink van *45 cm. lengte en 45
cm. breedte nodig., Öp de eerste tekening
kan je zien,- hoe we dit'zink moéten'uitsnij
den. Het-middenstuk wórdt -15 'bij '15 en
ook de andere 'vierkanten worden zo breed.
De vier andere vierkanten buigen we nu
scherp naar.- boven" óm. Deze vierzijden'
moeten nu aan elkaar vastgemaakt worden
en dat is erg moeilyk. Het beste is het om
ze te solderen, maar de meesten van jullie
zullen dat wel niet kunnen doen. Die doen
verstandig met even naar den loodgieter te
gaan en te vragen of hy het wil doen. Ook
kan je het met lange repen pleister, bij
voorbeeld leukoplast, aan elkaar vastmaken,
maar dit is natuurlijk lang niet zo stevig
en ook niet waterdicht.
Als we nu deze binnenkant klaar hebben
beginnen we met de omkleding van hout.
We maken nu weer een pot van hout, maar
deze moet iets groter zyn, want de zinken
binnenpot moet erin passen. We maken vier
□n
zijkanten, die precies gelijk moeten zijn en
een vierkant voor de bodem. Het staat aar
dig, als we gaten in de zijkanten 'zagen en
er later een stukje karton of hout van
een andere kleur tegen aanleggen., Dikke
houten knoppen dienen voor pootjes. We
schroeven* o£ timmeren deze heele buiten
kant aan elkaar en als alles klaar is, hoeven
we het alleen nog te verven.
Pd
Wie,.een hangplant heeft en,,de 'pot dus
wil ophangen moet in alle vierde hoeken j
nog1 vier haakjes "maken, waar hy later-?
touwtjes doorheen EanTtrekken. -
Ga'maar eens aan het werk. Het is wc-f-
kelijk niet erg moeilijk* én je zult er veel
plezier van beleven. Natuurlijk mag je de
houten buitenkant ook heel anders uitzagen
en er hele figuren op schilderen.
4 r*
~~?r~
es»>-
r-S, J.V.1
r.
tf>r
