Tc
egen
de wet
mt}
Beschadkny
£,T.i7üSt srsssk"- *"«»»-
asL.-tsL*- - - a- s
Fr dal°el tnsl
De Upper Ten van Engeland
VSTt&PSZMP*k™ op**- - T
Tatler" en „The Bystander". Uitspattingen
van de Society op foto.
R.E.T. contra Witte Bus
Eiken Dinsdagavond om seven uur zegt
mijn bus nadrukkelijk pJoL
Mjjn brievenbus, wel ia verstaan.
Volgens bet principe „als het kindje bin
nen komt juicht heel het huisgezin" ren
ik dan jubelend door mijn tallooze weel
derig ingerichte vertrekken naar de voor
deur om de plof te begroeten. Want deae
wekelijksche plof kondigt niet de komst
aan van een kindje, maar van tientallen,
van lieve Lady lïruus en knappe Gravin
Annie, van Lard Theodoor, Sir Pieterman
en al die andere oude bekenden, wier beel
tenissen mij uit het door de brievenbus
geplofte drukwerk wekelijksch vriendelijk
toelachend aanstaren. „The Bystander" heet
dit drukwerk, of „The Tatler", die als twee
druppels water op de „Bystander" lijkt.
Het is een soort publicaties zooals er
naar mijn weten, nergens anders ter we
reld te vinden rijn. Elke week zijn haar
dertig bladzijden van glanzend kunstdruk
papier vrijwel geheel gevold met photo's
van de leden van de „Society" en de
„Smart Set" in alle mogelijke standen,
houdingen en poses. Een wonderbaarlijk
schoon leven lacht U toe uit deze annalen
van de Beau Monde. Het is een leven,
waarin werk geen plaats heeft, en het be
zit van veel geld de meest natuodqke zaak
van de wereld is. „Sir Pieterman op zijn
„shoot" in Schotland", luidt de onderschrij
ving; „Sir Pieterman op Ascot", bij een
polowedstrijd; in een nacht-dab... Knappe
Lady Traus bij de receptie tea hove; op
het bal ter eetre van knappe Lady Trans;
op een week-end partij, etc. etc. Slechts
een taak schijnen deze gelukkige sterve
lingen te hebben: zich te amuseeren, en
zich daarbij te laten fotografeeren. En
waarom ook niet? Zij brengen op deze ma
nier eindeloos veel vreugde en romantiek
zq het dan ook romantiek uit de twee
de band in tal van keukens, naaikamer-
tjes en tandartsen wachtkamers, waar de
annalen van de Beau Monde elke week
gretig gelezen wonden.
Dat is dan ook de eenige reden, dat deze
zoo duur opgemaakte bladen zich kunnen
handhaven. Waren rij voor hun circulatie
beperkt tot de zeer kleine groep wier doen
en laten zj in woord en beeld brengen,
drie weken uithouden. Maar dat zijn zg
niet; zq leven voor een groot deel in de
meest letterlijke zin van de belangstelling
en bewondering, die de kleine man in
TWoJa-nd gevoelt voor de groote heeren
en dames met bun aristocratische stijl, hun
grootscheepsche feesten en al het andere,
dat kleur en glans aan het leven geeft.
SnofcBsnie of feodalisme.
Noem het snobbism als wilt, per
soonlijk zou ik het liever aspect van het
feudalism© noemen, dat de Engelsche maat
schappij ondanks alle veïdemocraüseermg
nog in zoo vele opzichten kenmerkt.
Bladen als de Bystander en de Tatler
moeten daarom worden beschouwd als een
volkomen natuurlijk bestands deel van de
Engelsche maatschappij. Of men het leuk
vindt of niet, ear is in het democratische
Engeland nu eenmaal nog steeds een groot-
scheepsehe Bean Monde met een sterk ont
wikkeld gezelschapsleven, en er is in dit
Engeland ook nog steeds onder bet publiek
een wijdverspreide belangstelling voor het
doen en laten, van deze Beau Monde. Dat
wil niet zeggen, dat er op deze Beau Monde,
zooals zij ach in de pagina's van de By
stander en de Tatler toont, niets aan te
Tnarirm is. In tegendeel, bet beeld wat
deze bladen te zien geven is maar al te
vaak uitermate onaantrekkelijk. Misschien
ligt het gedeeltelijk aan de pers-fotografen,
die er een pervers genoegen in schijnen
scheppen om Lady Trans en Sir Pieter
man altqd met de meest imbeciele uitdruk-
kingen op hun adellijke aangezichten op
de gevoelige plaat vast te leggen. Maar de
schold ligt niet alleen bij de pers-foto
grafen, zij ligt zeer zeker ook bij hun
slachtoffers zelf, die in vele gevallen de
indruk wekken loshoofdige, speel riek©
nietsnutten te zijn, die geen grootor ideaal
kennen dan van de vroege ochtend: tot den
laten avond feest te vieren op alle moge
lijke dure manieren, en zich natuurlijk daar
bij steeds weer te latei fotografeer®. Bla
den als de Bystander zijn dan ook niet
geheel ten onrecht wel eens do beste so
cialistische propaganda genoemd, die er
in Engeland te vinden is.
Links georiënteerde bladen voor
conservatieve kringen.
Merkwaardig is nu echter, dat deze lijf
bladen van de Engelsche plu to- en aristo
cratie «in de enkele pagina's geschreven
tekst, die er tusschen de einde! ooz» foto's
doorheen is gestrooid, een uitgesproken
iinksche instelling verraden. Zoo is b.v.
de wekelijksche commentaar over de poli
tieke situatie allerminst uit een conser
vatieve hoek geschreven. In tegendeel, rij
is onverantwoordelijk van een typische Iink
sche, en naar mijn gevoel uitermate irri-
teerende betweterigheid en zure achter
dochtigheid. Ook de rubriek waarin Wynd-
ham Lewis geregeld de niet-politieke din
gen van den dag de revue laat passeeren
is allerminst conservatief in toon. Zij steekt
op de meest oneerbiedige wijze de draak
met juist die dingen, instellingen en tra
dities, begrippen on waarden, die de klas
se, waarvoor de Bystander geschreven
wordt meer dan eenig andere klasse in
eere houdt. Geen enkel heilig huisje is
geheel veilig, alles ridicaleert zij met een
bijtende scherpheid.
Zelfverzekerdheid van den
Engristhman.
Ik heb mij vaak afgevraagd hoe deze
onwaarschijnlijke parados te verklaren is.
Het antwoord ligt waarschijnlijk in een ty
pisch Engelsche karaktertrek, die rotsvaste
zelfverzekerdheid, die de Engelschman in
staat „stelt,plezier te scheppen in zelf-be-
spolting zonder dat hij docnc ctóo spot ook
maar een oogenblik van zijn stuk wordt
gebracht of ook maar in het minst zon
kunnen twijfelen aan de inherente waard©
van de overtuigingen en ideeën, die het
onderwerp van deze spot vormen. Dat ïs
ongetwijfeld wat het b.v. de lezers van
de Bystander mogelijk maakt de onortho
doxe commentaar in hun lijfblad te ge
nieten zonder er zich een oogenblik over
te ergeren.
Dat is het ook wat bmtenlandsche scbrq
vers r zooals Renier b.v. die Enge
land in boekvorm- kritiseeren zoo popu
lair maakt Ha, zegt de Engelschman wan
neer hij dergelijke dingen leest, „jolly good
leg-pull, what?" en vermoedt geen oogen
blik, dat de auteur van de „leg-pull" zijn
kritiek allerminst als een grap heeft be
doeld, maar ernstig meent
Dat ae kritiek ernstig gemeend zou kan-
worden, komt bij velen van deze Engel-
schen eenvoudig niet op. Maar, laten wij
eerlijk zijn, het is niet alleen zijn enorme
zelfverzekerdheid, maar ten deele wel «iege
lijk ook zijn goedmoedigheid en verdraag
zaamheid, «die hem in staat stellen de spot
met zich te laten drijven. Een treffend
voorbeeld daarvan levert b.v. een dagblad
als de „Daily Express" of de „Evening
Standard", waarin karikaturisten als Low
en humoristen als Beachcomber is toege
staan, de inzichten van het blad in kwestie
met alle mogdijjke vrijheid aan de kaak
te stelen, van welke vrijheid zq dan ook
tot mjjn dageljjksch wederkeerendo dank
baarheid groot gebruik maken.
En daarmee zqn wjj na zoo ver van het
oorspronkelijke onderwerp van fit artikel
afgekomen, dat ik alle hoep, dat ik in de
enkele regels, die inrj nog resten er weer
op terug zou kunnen komen, opgeef, en
dus de hulp inroep van de olifant met de
lange snuit om het verhaaltje uit te bla
zen.
Londen, 17 Juni 1939.
ENGEZONDEN
Op het oogenblik speelt zich t.a.v. de
busverbinding RotterdamSchiedam v.v,
een onverkwikkelijke geschiedenis af. Zoo
onverkwikkelijk zelfs, dat het wel ge-
wenseht lijkt het publiek hierover nader
in te lichten, ware het slechts om te ver
hinderen, dat de in dezen strijd gebezig
de methodes tot „gebruiken" zouden wor
den.
De feiten zijn in het kart deze. Do „Wit
te Bas" (Van der Ende) onderhoudt sinds
een zestien-tal jaren een goede en geregel
de verbinding Schiedam-WestRotterdam-
Centrum. Pogingen om deze bus in het
uitoefenen van. haar taak te bemoeilijken
c.q. te beknotten of te belommeren zijn
voor eenige jaren wel aangewend, doch
mislukten. Een van rijkswege erkende con
cessie deed het bedrijf gerangschikt wor
den onder officieel erkende verbinding®.
Zulks niet alleen in het belang van de
bewoners van Schïedam-West, doen mede
zoowel in het belang van de bedrijven
in Rotterdam als van de in Schiedam wer
kende Rotterdammers. Het thema „Forens"
is overigens wel al te afgezaagd, dan dat
men nog het standpunt huldigt, dat een
gemeente de randgemeenten als een soort
polypen beschouwt. Daartoe grijpt, juist
door de hedendaagscbe goede m snélle
verbindingen, het gehede „gewest' te zeer
ineen. Een bestaande goede verbinding te
niet doen vindt als regel geen steun bij
de regeering.
Een andere dienst werd onderhouden
door den „Treindienst" (A. de Munnik)
van Schiedam-station naar Rotterdam Dier
gaardelaan. Deze dienst was weliswaar
concurrent van R.E.T., Witte bus en Spoor
wegen (als gevolg van een eertijds goed
gekeurd laag tarief) doch formeel was zij
niet in gebreke. De R.E.T. nam a. laison
van f65.000.—, dezen dienst over en be
gon medio Juni den dienst te ©xploi toeren.
En nu aam de- „miscre oen aanvang.
Begonnen werd om maar niet meer naar
het eindpunt Hofplein te rijden; het eind
punt weid verplaatst naar Coolsingel bij
de Bijenkorf, en de dienst van 10 minuten
veranderd in een kwartier-dienst. Alleen
enkele diensten per dag komen nog aan
het eindpunt in de Diergaaidelaan, om
den schijn te wekken, dat het eindpunt
niet officieel zou zijn verplaatst Passa
giers van Schiedam naar Hofplein hebben
«jus voor de R.E.T. gear iuteresse meer
en moeten maar weer per tram reizen,
(Vijf cent per rit duurder). Ook die Singel
wijkbewoners moeten nn weer meer gaan
betalen. (Vroeger 10 en. nn 15 cent naar
den Coolsingel),-
En hoe is het nu mogelijk, dat de R.E.T.
bus een standplaats krijgt bij de Bijenkorf
waar de diensten van dte .VTaaitSingsche en
de Witte Bus nooit een ha-te konden krij
gen «nn bun passagiers daar uit te laien
stappen? En hoe is het nu te rijmen, dat
de R.E.T. v«jrtrekken«fo van zijn „standl-
plaats Bijenkorf" een 100 meter verder tor
hoogte van de standplaats der Witte Bus,
nog een standplaats inneemt, passagiers
of niet? fs de wet er alleen maar voor de
particulieren en vallen de gemeenten daar
buiten?
Maar nu het mooiste. Heeft de R.E.T.
niet altijd en bij alle gelegenheden beweerd,
dat de particuliere onaememingen haar
traject „afroomden" en is deze stelling
na niet meer geldig? Het is toch zoo,
dat de R.E.T. middels zijn eigen buslijn
de tram beconcurreert met een lager tarief.
Ten overvloede werd er nog een in
tense sneldienst gereden van Schiedam
het publiek, draagt sociale lasten voor per
soneel en staf, voorziet in een behoefte
en heeft zware financieale verplichtingen.
Werkelijk, het is geen kunst om in een
opgemaakt bedje te gaan liggen, en zoo
onsociaal mogelijk daarop te willen rusten.
Dat is parasiteeren en een bedrijf als de
R.E.T. onwaardig.
Maar mag dan «ie R.E.T. zoo'n systeem
gaan toepassen? In dit geval is de R.E.T.
bezig de boel gewoonweg kapot te ma
ken, zeer in het nadeel van het publiek
en zeer in het nadeel van haar financiën
(want deze strijd kost duizenden) en zeer
ook in het nadeel van den naam, welke
toch door een bedrijf als <ie R.E.T. mede
moet worden hooggehouden.
Tot slot nog een vraag. Wat zou er ge
beuren, als de Witte Bus weid weg ge-
Naar het Engelsch
van
MARTIN PORLOCK
6)
H.
Een mindat of tien later kreeg H«mry
Beecham weer zijn bewustzijn terug. Zrjn
hoofd was voorover op zijn knie® gezon
ken. Hij opende de oogen en probeerde
zijn hoofd op te richten. Hij steunde
een snerpende pijn dooralqmde zqn hoofd.
H3 voelde zich erg misselijk. Bij bleef nog
een oogenblik rosten, voor «Jat hq een
tweede poging waagde- Emdeljk slaagde
hii er in rechtop te zitten. Zijn hoofd
voosde. Het was net alsof er een legioen
Een
van aardmannetjes met ontelbare hameis
on een duizend aambeelden sloeg. Een
ream van zwarte, rood© en gele stereo
tj ss danste voor zijn oogt»- Na oen poosje
tastte hii met uiterst behoedzame vingers
welke al grootor en greater werd. Hq
sprak na een paar woorden om zp pijn-
too is riot
met geen mogelijkheid herinneren waar
hij was, of wie hem deze oplawaai ver
kocht had. Doch plotseling begonnen zijn
hersenen, weer normaal te ftmehonnee-
ren. Hij stond of tiener gezegd: zat
',PZijn hoofd was koud en hij herinnerde
zich nu maar al te goed waardoor. Hij,
Henry Beecham, moest nu terug naar het
bureau, het bureau, waar hij tot op he
den met nog geen enkelen collega op ver
trouwelijk® voet stond, en vertelte®? hoe
hij door een heer van zqn helm beroofd
was, die daaruit drinken wilde... Hq
kreunde opnieuw Doch ditmaal werd zijn
gekreun minstens evenzeer door een psy
chische aJi door een physieke pijn ver
oorzaakt Met niet weinig genoegen dacht
hij aan den anderen helm. Tenslotte was
hij niet de eenige, die zich in deze buiten
gewone situatie bevond.
De steen® van het plaveisel deden hard
en koud aan. Met moeite krabbelde bij
weer overeind, want het duizelde hem nog
steeds en z«n coördinaties waren nog al
lesbehalve zeker. Deze krachtsinspanning
bracht een hevige neiging tot braken bq
hem teweeg een neiging, welke zich
ditmaal niet verloocih®® liet
Toen bjj zijn hoofd weer opristte, ont
waarde bij met een plotselinge» schok
welke er niet weinig toe bijdroeg om zip
waarnemingsvermogen weer op te fns-
schen, doch helaas niets om zijn gevoel
van zwakte te overwinnen dat iemand
getuige vaa zp miserabelen toestand ge
weest was. Precies, in den ingang van
Clarendon Passage, tusschen hem en de
monrlamp stond in zijn eigen sohaduw
ELKE BUS EEN BON VOOR GESCHENKEN
Koemarkt naar Rotterdam. Bijenkorf, en concurreert? Meen denk» slechts aan het
daarmede werd een zeer onbillijke concur- geval met het Gorzekwartier. Hier was
renlie aangebonden tegen de Witte Bus. ook een directe verbinding met Rotterdam
Het gaat er dus om de Witte Bus kapot j centrum. De R.E.T. nam dezen dienst over
te maken en men slaat versteld hoe faro-jen wat is het gevcdg? Enkele malen per
taal de R.E.T. hierbij te werk gaatl Gp- 1 kunnen nu de Gorzenbewoners rccht-
merkmgeu, zooals wij die hieronder laten I gjjggj^ naar Rotterdam en dan nog op
volgen, werden, krachtens mededingen meest o hiktc üj<ktl. Ondanks alle
van personen van zeer tnteenloopend ge-I J.
halte, opgevangen en het is jammer dat mo«e verwachtingen de Gorzen na
met direct odder getuigen hiervan een met zyg overstapverbmdmg, zeer m het
betere aanteekeoing werd gemaakt Men nadeel van de bewoners. Kondlen srj vroe-
oordeele, en over de uitdrukkingen en ger in een hoogstens 20 minuten naar
over de methodes. I Rotterdam komen, met de bus en tram-
Bij de bushalte Oude Binnenweg kreeg j verbinding doen zij er toch altijd 15 mi-
een dame, wachtend op de Witte Bus, J wutenlanger over.
van een R.ET.-controleur den wenk:,,Gaatl Schiedammers, let op Uw Saekl Hier
u niet met Van der Ende mee, mandie VOel op het spel. Het gaat de
(zoo hL de nteowe lij») gaan". Bij de I PO ea Sehiedsai is «fan de dope m owe
tramhalte te Schiedam Koemarkt maakte geleverd aan de beken«te witieteur Die
een controleur het nog erger door tegen ouderen onder ons herinneren zich nog
een passagier te zeggen„Al moet bet de tram van vroeger. Het is niets anders
drie ton kosten, de Witte Bus zal er «j^ machtswellust. Niets anders dan het
uit". [vragen van groote offers van de duizen-
Op Dinsdag 4 Juli was een chauffeur I <j;e gjch in Schie«iam hebben ge-
dtr R.E.T. op het oorlogspad en gaf de vestigd', omdat er een goede verbinding
chauffeurs van de Witte Bus een,,up. wag^ Bouwers van Schiediam-West hebben
Ais je nu bij de R.E T. solliciteert, berl {e
Je E$ni4ad-3^mteter, toen bleek dat de gemeente gewend en eeret toen zq zeter
ammo der chauffeurs van de Witte Bus waren van een goede verbinding, hebban
nihil was, kwam men met bedekte drei- zq de huizen gezet waar nu ruim 25000
cementen van,,Als je het nu niet doet, zielen wonen. Daar wil nu «Je R.E.T. met
kom je op de zwarte lijst te staan en j verachtelijke methodes wijziging in gaan
dan maak je later nooit meer kans Lij brengen. Maar zq heiienke, dat zij er is
de R.E T. to komen en wie geeft je dan voor |jet pUblïek en «Jat het Schiedamsehe
te etent Dit had dan ook geen. ander Du];!]jek n;et van haar genade wil afhangen,
doel, dan de Witte Bus zender pers<>- w zullen hoogerhand' of gemeente
we! enkele chauffeurs ingeschreven. onverkwikkelqke geschiedenis, aan deze
Van het begin van deze onwaardige I oneerlijke en unfaire concurrentie? we
handelwijze af werd er door 'de R.E.T.-hus j vertrouwen op een rechtvaardig inricht,
een intense dienst gereden van de Tram-1 E. M,
ha'te. Controleurs stemden langs de route j
cn bij het begin- en eindpunt m dolen SdliedaiH WOOHStad
M?l btóangsteüing 1»Jk
ren wegkaapt I het ingezonden stuk m nw geacht b.axf van
Het zijn even zoovele feiten en om-1 Maandagavond van „Westerling" en ik hoop
slandigheden, welke samen niets meer of]«lat het de aandacht van B. en W. zal
minder dan een droevig schouwspel vor- hebben en het dit college moge behagen
men. Of kan deze manier van handelen j maatregelen te treffen om aan het verzoek
anders betiteld worden dan met laakbare j esterï5ngtegemoet te komen,
handeling? Honderden passagiers van del jjj*j;0a aan opsomming van rnstver-
Wittc Bas hebben dit kunnen ccmsiai.ee- J sj.orjn_ nog ^n jactor willen toevoegen n.l.
ren en er heerscht dm ook em fIet irnteerende luidruchtige gebeJ, dat de
™rten, dS Joel g-areeoJbapst&l, rich ia 4» «Ucmtoen «'oorloven OB de
daarmede werkt toch de R.E.T. op derge- aandacht van het pobhefe op hun affaire
lijke wijze wordt gesmeten, om te berei- jte vestigen. Minuten lang van het begin tot
ken dat een goede dienst wordt ver-1 het eind van de straten een rinkelende bel,
moord Kunnen de autoriteiten deze wan- j f;ejgt zoo hand mogelijk. Eindelijk is het uit
toestanden laten voortbestaan, waardoor ?Jot verdwenen, maar na eenigen tijd
groot nadeel wordt toegebracht mei ai- weer een ander, die men straten
leen aan een goed funchoneerende ver-
veersmaatschappq, hureeri?adie niet Nu is mqn vraag: Is dat lawaai noodig?
Mdere danTen volle gebaat zijn bij de indien alle winkeli«srs
Witte Bus-verbinding? veroorloven op een dergelijke c^rverdco-
De Nederlandsche Spoorwegen werden vende wijze het publiek meaeaeeong te
door objectieve beoordeelaars in het ge- j doen van bereidheid tot handeldrijven, zou
lqk gesteld:, toen zij den strijd aanbonden jdc gta*l spoedig op een gekkenhuis gaan
tegen de wilde bassen. tijken.
Terecht werd vastgesteld, dat het een Me* „Westerling" wil ik das aan het ge-
kleine kunst is om naast een bestaand be- meentebestuur vragen: Geef ons rust om te
drijf op te treden. Dat bestaandie bedrqf arbeiden door het verbieden van het o_
3t moeten pionieren, he«rft jaren de noodige irriteerde rumoer, dat men z.cb
lasten en zorgen gedragen, heeft regelmaat in Sdnedam verooriooft
en orde gebracht, staat, altijd klaar voor „WESTERLING
Wat
de figuur van een man. Het was een per
soon van middelbare lengte en lichaams
bouw, in keurige, ofschoon allesbehalve ge
distingeerde Meeding. Hq droeg een lichte
stofjas en een zwarten vilthoed, welke
zoo diep in zijn oogen stond, dat het
voor het waterige, onzekere gezichtsver
mogen van Heury Beecham net was, alsoi
de °stem, welke van achter den hoed tot
hem sprak, niet van een gezicht, doch van
een ledige ruimte afkomstig was., H«ït was
een prettig aandoende, doch absoluut geen
bizondere stem, met een klank welke n«3ch
hoog, noch laag was en een accent, dat
niet plat, doch zeer zeker ook met be
schaafd genoemd mocht worden.
„Voelt u zich niet goed?" vroeg de stem
geheel onnoodig.
.Ah!" zei Henrv Beecham. En voegde
daar met ©en plotselinge behoefte om ach
zeil te rechtvaardigen, aan toe„Ben
overvallen."
Web Wel," zei de stem. „Erg bezeerd?
De vingers van Henry Beecham s rech
terhand gingen voor den tweeden keer
nü^T zört kin en streelden met de grootst
mogelijke teerderbeid bot danig
«wollen gedeelte daarvan. Hg schudde
met zijn hoofd.
De man met de stofjas scheen iets op
een erend te zoeken. Hij stond met zqn
boofd voorover gebogen en Henry iBeecham
kon aan zijn bewegingen merken, dat nq
zijn Mikten her- en derwaarts tusschen
de schaduwplekken aan dien voet van den
muur richtte.
„Waar is uw helm?" vroeg de ondefi
nieerbare stem.
Henry Beecbam's hart zonk zoo mogelqkj Wat?" vroeg Henry Beecham suf.
nog dieper in zijn schoenen. Met ©en ont- is Lel? d d<J -m de sto£-
stellende helderheidi^,seerdi® A Zden schenen in de stilte
dat dit met de laatste keer zou zqn, «lat jas. Lp ten jn te j>o-
hij deze vraag zon moeten I m;Ike .?,ch onmiddellijk vanzelf weer
mompelde iets binnensmond en b«ikte zidi t stierf weer weg,
voorover, alsof hij zijn verloren hoofd- sloten Af - 'w licht h$d
deksel weer wilde opzoeken. Deze bewc !hx hij rtjn overhesn boog. Henry
ging deed nj^t een plotsehngen aandrang 1 zïm gezicht niet
lore kreet barstte van zijn lippen los. Hq'%e en plotseling
voelde zich erg naar worden. kwamen, owa ,J
Wonderlijk," zei de man m de stofja
1 c „l sf#WTK Hl!
mei een iet of wat gedempte stem. Hy
stond nu nog dieper gebukt in het duis
tere straatje, dat hij verder mgeloopen
was.
Henry Beecham sloot zijn oogen en
leunde met zijn hoofd achterover tegen
den muur. Hij vocht wanhopig tegen e®.
nieuwen aanval van misselijkheid en was
vast besloten daar niet aan toe te geven.
,Hél" hooiden zjjn zoemende opren de
stem heel flauwtjes zeggen. „Wat xs dit?
Henrv Beecham de met moeite zqn
oogen. Hq wilde niet langer tegen «ten
nraar blijven hangen en heesch zich, tel
kens weer een nieuw steunpunt zoefceode,
overeind. Den man in de stofjas zag,hq
nu ook weer rechtop naast zich staan.
Hij hield in zgn uitgestoken handiete wtfe,
dal he® «n weer wapperde m bet zachte
koeltje van den nacht.
•..oreidde hij den doek in zqn vollen om-
vL«« mt, welke ongetwijfeld de grootste
maat in zijn genre vertegenwoordigde.
Daarna pakte hij den doek bq twee uit
einden beet en liet dezenzichzelf diago
naal oprollen. „Groot genoeg voor een
shawl," zei hij-
Plotseling giag Henry Beecham een
licht op. Zakd«>ek. Zijde. Heerenmaat.
Fchoon. Had hij niet den rand van <-e.
witten zijd® zakdoek zien stek® ui« d®
borstzak van den blaowoogig®, wtd-cn
reus...? Henry Beecham deed wankelend
e® paar stappen naar vor®.
„Hé!" zei hq met een dikke tong. „u„ci
mn datl"
Zeken" zei Me man m de stof.anu
jneecs met e® boog© kopstem. Maar wat
hq hem eerst gaf was- ®n harde slag
tusscb® de oog®.
(Wordt vervolgd.)..
Krrlwin»nnTxijiUifk gOOH
vAnfftlKarh hsUTKMS
