i
in de vrije natuur, inaar enthousias
me had ook bij hen al gauw de onwen
nigheid opzij geschoven.
Zo werd deze openingsavond een
onvergetelijke gebeurtenis, eindigend
in knipoogjes, opgestoken duimen,
schouderkloppen en hartgrondige feli
citaties, waar men ook Keek of was
Gymnastiek.
Van niet minder bfllang was echter
de tweede avond, opnieuw in span
ning afgewacht, omdat nu het podium
beproefd zou worden op andere dan
louter acoustische kwaliteiten. Deze
Vrijdagavond, de 22e Augustus, stond
voornamelijk in het teken van de
stedelijke gymnastiek en zo konden
wederom talrijke duizenden zich over
tuigen van de veelzijdigheid van het
podium. Wat de dames van Excelsior
lieten zien met ballen en knotsen
mocht wellicht nog normaal heten,
in die zin, dat dergelijke oefeningen
ook op de planken van een niet al te
klein theater uitgevoerd konden wor
den. Maar de rekstok- en ringoefenin-
gen, die daarvoor en later zowel heren
als dames van DOK en THOR lieten
zien, toonden aan, dat de schulp
geenszins een aanwinst voor alléén
muziekliefhebbers is. In feite reali
seerde men zich pas bij het zien van
de oefeningen aan hoogrek en ringen,
welk een enorme ruimte door tegels,
wanden en dak omsloten wordt, een
Een hoogtepunt van het optreden van
het Ballet der Lage Landen (3000 be
zoekers) was ongetwijfeld „De familie
Stastokgeïnspireerd op het bekende
verhaal van Nicolaas Beets. In een der
scènes viel Pieter van der Sloot toen
nog aan het ballet der Lage Landen
verbondenoverboordd.w.z. kwam in
het gazon voor het podium terechtmaar
werd door vrienden en maagden fluks
weer hogerop getrokken.
ruimte zonder hindernissen zoals gor
dijnen, decortouwen, zetstukken of
wat dan ook.
Dank zij vele vroegtijdige opmetingen
bleek 't mogelijk de benodigde stellages
in zeer snel tempo op te bouwen en de
avond was opnieuw een groot succes.
Dat verenigingen met zo verschillende
achtergronden als DOK en THOR hand
in hand en rug aan rug cén harmonieus
geheel vormden, was nog een extra
reden tot Gemeenschapsvreugde, zoals
er zovele in deze afgelopen Vacantie-
week waren.
Klassieke muziek.
En zo waren twee avonden achtereen
mensenmassa's naar de Tuinlaan ge
togen om te zien en te luisteren en
inmiddels was het Zaterdag geworden,
Derde feestdag en.wéér een dag
van experimenten.
Want nu zou dan eindelijk antwoord
komen op de vraag, of dit podium ook
voor klassieke, voor symphonische
muziek geschikt was.
Het Rotterdams Kamer Orkest,
onder leiding van de geestdriftige Piet
Ketting, zou voor het al dan niet
bevestigende antwoord zorgen. Toen
wij met Ketting- spraken, lang voor
het acht uur was, namen wij in hem
diezelfde voorzichtigheid waar als twee
dagen tevoren bij Nieuwland.
,,Het is een Kamer-orkest," zei
Ketting met de nadruk op kamer, en
qua volume moeten we het dus bij
voorbaat al afleggen tegen grote or
kesten. Maar afgezien daarvan vraag
ik me maar steeds af, of deze schulp
heus in staat zal zijn zowel de fijnste
delen uit Schuberts Symphonie als de
brede begeleiding van Haydns hobo
concert „feilloos" te reproduceren en
uit te zenden."
De Ketting, die wij tijdens de pauze
spraken, was een ander en gans onbe
zorgd man. „Ik vind het ongelooflijk,"
zei hij onomwonden, „hoe het publiek
't hoort weet ik natuurlijk niet, maar
hier, op het podium zelf, komt alles
magnifiek door."
Er waren die avond enkele factoren,
die in hoge mate tot het welslagen bij
droegen. In de eerste plaats was het
volkomen ivindstil. Ten tweede waren
er „slechts" 800 toehoorders, zodat
iedereen een plaatsje vooraan vond en
men dus dicht bij 't orkest zat. Over
dat aantal waren sommigen ontevreden
en teleurgesteld, maar voor een klassiek
concert, gegeven tijdens een week met
zoveel makkelijkeattracties en op
Zaterdagavond, konden wij zo'n schare
ivaarlijk niet klein vinden, in aanmer
king genomen bovendien, dat het R.K.O.
niet die bekendheid geniet van R.Ph.O.,
Residentieorkest of U.S.O.
Dat het podium voor blazers ge
schikter is dan voor strijkers ligt voor
de hand, maar de mogelijkheden voor
