Willem van der Does
I¥TIJD, fris, gezond zijn de schilderijen van Willem van
1 der Does. Zij stellen de beschouwer niet voor proble
men, zij redeneren niet, zij getuigen. Zij getuigen van
Gods grootheid, die Zijn weerspiegeling vindt in de stil-
makende schoonheid van de natuur.
Zeegezichten vooral, enorme golven onder een massaal
wolkenveld, de onweerstaanbare pracht van het oerwoud,
een sneeuw-landschap.
Meditaties zijn het, overwegingen van de kleine mens
die zijn Schepper erkent, die Hem terug vindt in de wereld
die niet door mensenhanden werd gemaakt.
Willem van der Does is een zwerver. Als jongen van zes
nam een zeekapitein, vriend van zijn vader, hem mee
op zijn schip naar Portugal en Noord Afrika. Toen hij
acht was wandelde hij met zijn oudere zuster van Rotter
dam naar Aken. Met een Noorse expeditie voer hij naar
de Zuidpool een jaar duurde die tocht Indië heeft
hij doorkruist, China gezien.
„In Parijs ben ik nooit geweest, daar gaan ze allemaal
naar toe," lacht hij. Parijs is niets voor Willem van der
Does. Hij moet ruimte hebben, licht en water, tropen-
maan, het Zuiderlicht over ijsvlakten.
Zien wil hij, zich open stellen voor het wonder van de
natuur. Van al zijn tochten bracht hij herinneringen mee,
hele pakketten vluchtige aantekeningen, krabbeltjes met
wat woorden: „bepoederd, open lucht, wazig groen".
Thuis, in zijn atelier, heeft hij geschilderd.... uit het
geheugen. Als hij éénmaal een beeld in zich heeft opgeno
men kan hij het nooit meer vergeten. Jaren, soms véle
jaren, later, geeft hij er vorm aan..inééns. Omdat hij
begreep dat „zien" alleen niet voldoende is, dat een schil
derij maken tenslotte toch ook „eén vak" is, dat je het
moet „kunnen" (vandaar het woord „Kunst", lieve lezer)
heeft hij zich laten inschrijven als leerling van de Rotter
damse Kunst-academie.
V. d. Does in een saai leslokaal, potjes tekenen, een ben-
zineblik of een oude kruik.... langer dan „een blauwe
maandag" kim dat niet duren. Daarom heeft hij zich-zèlf
het vak maar geleerd, proberend, volhoudend.... Nu
spéélt hij met zijn palet, volgen zijn vingers als vanzelf de
gedachten die hij overweegt, automatisch bijna.
.Geen leslokaal, niet potjes tekenen, geen benzineblik en geen oude kruik.
