Vincent van Gogh
kathedralen
in het Schiedams Museum
191
Van 20 december tot 27 januari wordt er in ons
Schiedams Museum een tentoonstelling gehouden van
schilderijen en tekeningen van Vincent van Gogh.
Dat is een „gebeurtenis", ook al is Van Gogh een
heel bekende schilder, waarvan iedereen wel iéts
weet en iéts heeft gezien, desnoods alleen een repro-
duktie.
Maar er zijn zoveel mensen, die niet naar Amster
dam gaan en niet naar de Hoge Veluwe en die alleen
maar van zijn werk gehoord hebben en het nog
nooit in werkelijkheid ontmoetten.
Daarom is deze Kersttentoonstelling geen sensatie
maar wel degelijk een „gebeurtenis", want de kans
om in eigen stad een zo fraaie, uitgebreide keuze uit
Vincents werken te zien, komt waarschijnlijk nooit
weer.
Het is ook een gebeurtenis omdat een tentoonstel
ling van Vincent van Gogh, waar ook, wanneer ook,
veel mensen altijd zeer diep raakt. Over de hele wereld
wordt men erdoor ontroerd, erdoor gegrepen.
Waarom
Omdat ze er allemaal romantische verhalen over
gelezen hebben, zeggen sommigen.
En dat is waar. Er is veel romantiek over Vincent
van Gogh gespuid, veel nonsens ook. Men weet, dat
hij krankzinnig was, en arm, en miskend, en dat hij
mijnwerkers verpleegde en zijn oor afsneed (wat niet
waar is; het was slechts een stukje van de oorlel). En
dan pleegde hij op jeugdige leeftijd nog zelfmoord ook.
Niet te vergeten. in zijn werk kan je zien dat hij
„gek" was (maar een hoogleraar in de psychiatrie
schreef: „De kunst van Vincent heeft zelfs alle eigen
schappen van „gezonde" kunst, vooral door de op
rechtheid, de spontaniteit en zijn harde werken").
Maar met al die verhalen-makerij (om de film niet
te vergeten) is de verering en de liefde voor het werk
van Vincent van Gogh zeker nog niet verklaard.
Nou, dan zijn het de brieven, zeggen anderen, de
brieven, die hij schreef, aan zijn broer vooral, de brie
ven hebben hem beroemd gemaakt. En ook daarin
schuilt zeker een gedeelte van de waarheid. Door de
brieven kennen wij Van Gogh als weinig andere kunste
naars en de mogelijkheid tot dit intieme „kennen",
dit meebeleven van zijn creërend bestaan, heeft onge
twijfeld een vertrouwelijkheid tot zijn werk geschapen
die wij zo graag ook met het werk van andere, van
grotere kunstenaars nog, zouden zien ontstaan.
Dé eerder genoemde hoogleraar in de psychiatrie
slaat voorts de plank niet ver mis, dunkt ons, als hij
de mogelijkheid aanneemt, dat wij in onze verering
van Vincent een deel van onze eigen schuld gevoelens
belijden. Een ieder voelt instinctief, dat het mensdom
