Twee vertrekken voor een zelfde doel opgetrokken maar
met vier eeuwen verschil tussen de tijden van bouw. boven
de consistoriekamer van de Grote Kerk en onder die van de
gloednieuwe Opstandingskerk in Nieuwland. Stof, pluche,
gedempt licht, statigheid. Eenvoud in vorm en materiaal,
licht, kleuren en zakelijkheid. Twee uitersten, die in het
beoogde doel een eigentijdse consistoriekamer elkaar
toch raakten.
Van de Grote Kerk naar de Op
standingskerk in Nieuwland. Een
groter verschil is bijna ondenkbaar,
wat vooral opvalt wanneer men de
consistoriekamer binnenkomt. Het
is een kleine ruimte met witte
muren. De grootste ruimte wordt
ingenomen door een lange tafel
op zware eikehouten poten. Het
tafelblad is zwart glanzend. Ook
de vloerbedekking van linoleum is
zwart. Het zijraam kijkt uit op de
achterzijde van het gymnastiek
lokaal van de b.l.o.-school. De
strakke zakelijkheid van de kamer
wordt slechts gebroken door een
tegelvlak met enkele blauwe, rode
en gele tegels op een crème achter
grond. Op een lage citroengele
kast staat een kleine vierkante
spiegel; stalen stoeltjes zijn onder
de tafel geschoven. Meer meu
bilair is er niet, maar heeft men
bij een vergadering meer nodig?
Door de ook met linoleum belegde
gang komen we in de ruimte naast
de consistoriekamer, catechisatie
kamer" staat er op de deur. Maar
we weten dat deze kamer ook een
andere functie heeft, want zondags
morgens doet zij als kinderbewaar
plaats dienst. Tussen de gele wanden
kunnen de ouders hun jongste kin
deren achterlaten tijdens de kerk
dienst. Ze komen met kinderwagens
aanrijden of met kleuters die hun
lievelingspop stijf onder de arm ge
kneld houden en na de dienst wan
delen de ouders met de kinderen
weer naar huis. Dertig dames uit
Wijkgemeente II van de Ned.
Herv. Gem. hebben zich beschik
baar gesteld voor deze oppasdienst
en om de beurt spelen een vijftal
dames met het groepje kleuters in
de lichte kamer.
Deze zondags-crèche is een uni
cum voor Schiedam en alleen Den
Haag heeft ook iets dergelijks toe
gepast in een pasgebouwde kerk.
Het zou helemaal niet zo vreemd
zijn wanneer in 1958 een kleine
jongen ergens op de Dr. Kuyperlaan
aanbelt en door het trapportaal
naar boven roept: ,,Oh moeder,
ze spelen in de Opstandingskerk
nog met poppen!"
Roelie Meijer
15
