jongens te laten werken
m
en wij dan?
239
van had gezien. Zonder televisie had ze er misschien
al haar levensdagen niets van gehoord. Toch lijkt
me de waarde van de televisie voor het onderwijs
vooralsnog gering." Er is kort geleden ergens een
proef genomen met een aantal televisietoestellen
op een school, maar die is in feite mislukt."
Nee, ik niet
,,Nee, ik heb persoonlijk geen televisie. Ik heb er
eenvoudig geen tijd voor. Als ik gepensioneerd ben,
dan graag. De paar avonden, dat ik vrij ben, wil ik
graag eens rustig het een of ander lezen of luisteren
naar muziek. Overigens geloof ik, dat het met die
televisie een rage is, zoals indertijd met de radio.
Maar de aandacht verflauwt. Men luistert nauwelijks
meer naar de radio. Zo zal het ook met de televisie
gaan.
Kent u dat verhaal van die postbode, die te laat
was met zijn bestelling? Hij was langs een huis ge
komen, waar men de televisie had aanstaan. Me
neer zat achter de krant en mevrouw zat met de
rug naar het scherm. Maar de postbode bleef voor
het raam staan en kon niet wegkomen. Hij had zelf
nog geen televisie. Voor de eigenaren van het appa
raat was het verzadigingspunt echter reeds be
reikt.
Maar dat het gunstig zou zijn voor de huiselijke
sfeer, dat zou ik niet durven zeggen.
Voor de helft: het houdt het gezin bij elkaar.
Ze lopen er niet zoveel uit. Aan de andere kant is
het ongezellig. Er zijn avonden, dat de een geïn
teresseerd zit te kijken en de ander helemaal geen
interesse heeft. De een luistert en de ander mag zijn
mond niet opendoen. En de interessen liggen hier
sterk uiteen, want de een is 14, de ander 16 en de
oudste 21. Het gesprek? O,
MEVROUW KUNZE het gesprek met de kinderen
geen verslavingwel, dat gaat tussen de be
drijven door."
Eerst huiswerk
,,lk zal u vertellen hoe het
hier toegaat: Het huiswerk
moet eerst klaar zijn. Zater
dagavond kijken ze altijd vast
en als er een kinder-matinee
is, een film voor de leeftijd
van veertien jaar, dan ook.
Ja, hoe gaat dat. Ze hebben
een vriendinnetje op school:
Kijken,
kijken,
kijken
Zij kijken, de hon
derdduizenden. Zij
kijken allemaal naar
hetzelfde: naar de
televisie. Geen op
tocht had ooit groter
bekijks. Kan het
kwaad? Op deze pa
gina's kijken wij voor
lopig voor het laatst
naar het probleem
van de kijkers.
dat meisje heeft er naar mogen kijken! We zijn blij
te kunnen zeggen: Nou, kom dan hier ook maar eens
kijken. Overigens, ze zitten er heus niet altijd bij.
Bij die film over Nieuw-Guinea wel. Daar zitten ze
vol aandacht naar te kijken. Dat is de hoofdzaak.
En dan de nieuwerwetse muziek. Daarvoor lopen ze
ook erg warm. Maar van verslaving is geen sprake,
integendeel: het gaat hun gauw vervelen. We hebben
het ding nu drie jaar. In het begin was het moeilijk
de kinderen er af te houden, maar nu hebben ze er
al zoveel van gezien nu gaat het hun tegenstaan."
Ruimte en gezag
Op dit punt mengde dokter A. L. J. Kunze, die op
de achtergrond aandachtig naar de uiteenzettingen
van zijn echtgenote had geluisterd, zich in het ge
sprek. ,,lk weet niet," aldus zeide hij, ,,of ik ook
stemrecht heb in dit geding, maar mijn indruk is,
dat het een kwestie is van enge behuisdheid en van
gezag. Wij hebben het apparaat in een aparte kamer
staan, maar als het hier in de huiskamer stond, dan
vraag ik mij af of het gezinsleven er niet geducht
onder zou lijden. In een kleine woning moet dat echt
een probleem zijn. En wat dat gezag betreft: als
ik niet wat over mijn kinderen te zeggen had, dan
hielpen hier ook die twee kamers niet veel...."
Voor mij goed genoeg
,,Dus om samen te vatten?"
,,Het houdt de jongelui thuis," zei mevrouw, „we
hebben kennissen, waar de jongens vroeger avond
aan avond naar de bioscoop gingen en nu blijven ze
rustig kijken. En dat is beter, want je weet niet in
welk gezelschap ze de avond doorbrengen dat
is de goeie kant!"
,,Het heeft cultureel ook een stimulerende wer
king," zei dokter Kunze nog, „misschien blijven ze
in het begin meer thuis, maar later zeggen ze: „He,
ik wil nou toch ook wel eens een echt toneelstuk
zien," hetgeen ze anders niet gevraagd zouden heb
ben. Ik voel trouwens zelf die stimulerende werking
ook, ik wil ook naar een echt toneelstuk gaan kijken.
Maar ik kom er niet toe," verzuchtte dokter Kunze
half berustend, „voor mij is de televisie goed genoeg.."
