WEG MET DIE BLAAM
GEEF SCHIEDAM WEER
EEN „SCHONE" NAAM
135
Altijd al heb ik alles wat los en vast zat gelezen, maar de laat
ste drie jaar waren toch voornamelijk gewijd aan de heden
daagse litteratuur. Ik verslond de boeken van Vestdijk, Noote-
boom, Mulisch, Vinkenoog en consorten. Pas nadat ik De Avon
den van Simon van het Reve gelezen had, dacht ik opeens: Waar
om lees ik al die walglijke boeken eigenlijk Je wordt er alleen
maar beroerd van.
Dat is het wat ik tegen deze boeken heb. De geest die eruit
spreekt is zo ontzettend negatief, dat het me werkelijk tegen
staat. Deze boeken doen het voorkomen alsof het leven zinloos
is. Bij De Avonden en ook bij vele andere boeken had ik het
gevoel, dat het altijd slecht weer was, betrokken en somber.
De hoofdpersoon uit de Avonden, Frits, is vervuld van wrok
en zelfbeklag. Hij heeft een ziekelijke angst en walging voor
oud worden en doodgaan, maar leven kan hij ook niet. Zijn
dagen slepen zich naargeestig en vreugdeloos voort. Niets
heeft waarde. De enige keer dat hij lacht is, wanneer hij met
een vriend sadistisch plezier heeft om een zgn. cruel joke. Een
mop, waar ik ellendig van werd, toen ik hem las. Net als Her
mans' Donkere Kamer van Damocles is dit een boek, dat je
eenmaal leest en dan, walgend, weglegt. Toch kon ik me precies
voorstellen hoe de hoofdpersoon in De Avonden zich voelde.
Zo voelt iedereen zich weieens. Maar naar mijn mening beschrijft
de schrijver alles te eenzijdig. De hoofdpersoon voelt zich
a I t ij d zo, en ik weiger te geloven dat dat mogelijk is. Als
dat zo zou zijn, was het maar beter om helemaal niet te leven.
,,Dit boek is een aanklacht tegen de platvloersheid van het
dagelijks leven" stond op de achterkant. Goed, de schrijver
demonstreert in dit boek zeer overtuigend hoe men niet
moet leven. Maar hoe het dan we I moet, vermeldt hij niet.
Nergens is iets positiefs, een beetje vreugde te vinden.
Ik verlang geen „happy endings" en geromantiseerde, suiker
zoete damesbladenverhalenik houd van een boek-met-een-
probleem. Maar naar mijn mening kan er toch altijd iets posi
tiefs blijven, een beetje hoop.
Natuurlijk wil ik niet generaliseren. Er zijn heus wel schrij
vers die, zonder alles te ontluisteren en de lezers erg te ont
moedigen, goede boeken schrijven. Ik ben dol op Marnix Gijsen,
die in een mooie, eenvoudige stijl boeken schrijft, die nu niet
bepaald vrolijk zijn, maar die toch niet lijden aan dat ziekelijke
alles afbreken. Ook Clare Lennart vind ik goed. Werkelijk
genoten heb ik van De Ogen van Roosje.
Ik pretendeer helemaal niet van deze dingen alle verstand te
hebben, maar ik wilde alleen maar uitdrukken, dat die „zwarte"
boeken me de keel uithangen. Nog het meest geschikt voor
iemand die zelfmoord wil plegen.
Betty Holckamp
Dacht de (50-jarige) Padvindersbeweging: Goed voorbeeld doet
goed volgen. Dus prikten groepjes padvinders zaterdag 10 september
alle parken en plantsoenen papiervrij. Op onze foto krijgt de Plantage
een goede beurt.
C. HOLM f
Op 27 augustus jl. overleed tot grote ont
steltenis van allen die hem kenden de heer
C. Holm. Met vakantie in zijn geboorte
stad Zierikzee werd deze harde werker
weggerukt in één van zijn zeldzame perio
den van rust.
Zijn heengaan geschiedde zeer plotseling
en liet een moeilijk te vullen leegte achter
op al die plaatsen waar zijn krachten zo
slecht gemist kunnen worden. Al die plaat
sen, ja, want naast zijn dagtaak als Ont
vanger der Directe Belastingen, was hij
penningmeester van de Schiedamse Kunst
kring en van de Maatschappij tot bevor
dering der Toonkunst. Daarnaast had hij
nog zitting in het bestuur der sectie Cultu
rele Ontwikkeling van de Schiedamse
Gemeenschap. We mogen zeggen, dat in
hem een echt (en onvervangbaar) gemeen
schapsmens is heengegaan.
Moge zijn nagedachtenis allen die deel
hebben aan het gemeenschapswerk een
stimulerend voorbeeld zijn.
TWEE CONCERTEN
„De mensen niet naar de muziek? Dan de
muziek naar de mensen!" zeggen de mu
ziekgezelschappen Sint Ambrosius en Cres
cendo. Daarom concerteerde het eerste
op 1 augustus op het Wibautplein. Cres
cendo gaf op 10 september een uitvoering
op de binnenhof van het Emmaflat-com-
plex.
Sint Ambrosius ondervond helaas nogal
wat overlast van de lieve jeugd. Men stond
teveel 'tussen' het publiek en een audito
rium wordt pas aandachtig, als het kan
opzien naar de uitvoerenden. Crescendo's
plaats was gunstiger en het succes even
redig groter.
De kwijnende belangstelling voor de
Plantage-concerten leidde tot de conclusie,
dat deze plaats te ver van de dichtst-
bewoonde wijken ligt. Dat de muziekge
zelschappen de zaak dus anders aanpakten
en zich gingen aanpassen aan de omstan
digheden, is uitermate lofwaardig. Deze
aanpassing gaat echter niet zover, dat de
leden gezamenlijk het Plantage-podium
op hun rug meetorsen. Het gemis van een
muziektempel heeft zich echter bij de
genoemde concerten smartelijk laten
voelen.
Gelukkig loopt het al naar S december.
We zullen er niet ver naast zijn, als we
veronderstellen, dat de harmonieverlang
lijstjes er zó zullen uitzien:
VERPLAATSBARE MUZIEKTENT
(niets meer, maar ook niets minder).
