235
„Gisteravond nog verkocht ik dit ding hier."
Dit ding: de vaart van de zeehaven gevangen in
zwarte abstracties op een gebroken wit achtergrond.
„Vijfhonderd gulden, een feest jongen, rijkdom, wat
kun je er wel mee doen
En bij wat havenaquarellen: „Ja, ik heb, geloof ik,
een kranencomplex".
Misschien waren de kranen van de Gorzen, waarmee
hij groot werd, wel de eerste. Later, na de ambachts
school, waar hij met verf wel het vak maar niet de
kunst leerde, kwamen de kranen terug. Bij Wilton-
Fijenoord, waar hij interne tentoonstellingen ver
zorgde en wandborden, geschenken voor de Koningin,
mocht ontwerpen.
Op de avondacademie leerde hij wel met verf de
kunst en paste deze toen toe op een reclamebureau,
dat hem brood verschafte en hem de tijd liet om te
reizen en te werken.
Te reizen. Tweemaal enkele maanden naar Ibiza, het
gesublimeerde Texel, waar Hollandse kunstenaars
voor een kwartje de m2 grond kopen en „Schiedam"
werkeloos laten.
Ibiza, waar Bos: sandalen, baard en vuile broek, ex-
koning Alfonso fotografeerde met politionele mede
werking waar hij, om te kunnen leven, voor toeristen
schilderijtjes maakte en waarnaar hij terugverlangt.
Tijd om te werken in de haven, werken, zo intens,
dat de onderwerpen, kranen en elevators, schepen
en schepen uit zijn werk wegvoeren, zonder dat hij
het zag!
Werken: in opdracht van een verffabriek een witte
betonnen wand van taaltekens voorzien, nieuwer dan
Chinees, maar even oud-verstaanbaar.
Werken was ook de opdracht om in een kantine de
vrije tijd op de wand gestalte te geven. Kaarten,
muziekinstrumenten, biljartballen en schaakstukken
werden kleurige muurbloemen bij een prettiger
twaalfuurtje.
Maar de tijd was nog te kort.
Hij fotografeert en illustreert, tekent en schildert en
witte wanden werken op hem als op een stier, hoewel
hij Kreeft is!
Hoogweg langs de Lange Haven werkt hij aan schil
derijen en toekomst of rijdt, op een legergroene,
honderdtwintig-mijls Harley-Davidson op weg naar
zijn kranen.
