Drs. Van der Maas
met pensioen
Injectie
Mammoetwet
Randstad
80
daardoor met afwijkend gedragspatroon".
In onderwijskringen is de „scheidende" adjunct-directeur
bekend door zijn in 30.000 ex. per jaar verspreide „Werk
schrift voor het Menselijk Lichaam". Het werkschrift
wordt ook op Belgische scholen gebruikt. De Belgische
arts, dr. Maes, heeft het in het Frans vertaald.
In het werkschrift dat eenvoudig is opgezet staan
verschillende tekeningen van menselijke organen en orgaan
stelsels afgebeeld die door de leerlingen gekleurd moeten
worden.
„De leerling wordt gedwongen de figuren goed te be
studeren, hetgeen noodzakelijk is om de toegevoegde
vragen en opgaven te kunnen bewerken". Drs. Van der
Maas heeft voorts vele hoofdstukken geschreven voor
het „Leerboek der Dierkunde" dat duizenden scholieren
bij de lessen gebruiken en voor proefwerken nog eens
extra overlezen.
In het boek over de mens wordt ook aandacht aan de
voortplanting besteed. „Dit onderwerp wordt onomwonden
behandeld temidden van de andere levensverschijnselen",
aldus de bioloog.
„Ik ben een tegenstander van een apart boekje over de
menselijke voortplanting. Dit onderwerp moet niet als een
extraatje worden behandeld. Het is zeer zeker geen lekker
hapje toe".
Hoe hij de biologie met het onderwijs heeft kunnen
combineren? Glimlachend zegt hij dat hij een „injectie"
van thuis kreeg. Zijn vader was een amateur-bioloog. Hij
bracht hem veel belangstelling voor natuurverschijnselen
bij. Zij trokken er dikwijls samen op uit. Onvergetelijk in
zijn herinneringen zijn de kampen van de Nederlandse
Jeugdbond van Natuurstudie, die hij leidde en de jeugd
reizen door Luxemburg en de Eifel. En ook de reizen met
het m.s. Tarakan naar Noorwegen.
In 1926 deed hij zijn doctoraal in Utrecht met als hoofd
vak dierfysiologie. Op 23-jarige leeftijd werd hij aangesteld
als assistent aan het veterinair-anatomisch instituut der
Rijks Universiteit te Utrecht voor histologie en para
sitologie.
,,'t Was moeilijk om aan een baan te komen in de crisis
tijd. Je financiële eisen kon je niet te hoog stellen".
In 1927 kwam hij bij het middelbaar onderwijs de
gemeentelijke HBS in Den Haag en het Stedelijk Gym
nasium in Breda waarna hij op I januari 1929 tot leraar
biologie werd benoemd aan de Rijks-HBS in Schiedam.
„Verschikkelijke woontoestanden in die tijd. De hygiëne
liet alles te wensen over. De Zijlstraat lag nog open en was
een stinkende sloot".
„Nu we overgaan naar 't Mammoet-tijdperk vind ik de
tijd gekomen om op mijn leeftijd geen mede-verantwoorde
lijkheid meer voor de leiding van de school te dragen.
De nieuwe wet geeft heel wat didaktische problemen voor
alle vakken, ook voor de biologie".
Drs. Van der Maas blijft in de Randstad Holland wonen.
Hij heeft zijn woning aan de Burgemeester Knappertlaan
verlaten en kijkt nu vanuit een comfortabele flat aan de
's-Gravenlandseweg uit op het groen van het Beatrixpark.
Als plantenliefhebber zal hij zijn tuin wel missen. „Mijn
vrouw zorgde daar prima voor, maar zij kan het nu ook
wat rustiger aan gaan doen".
Waarom hij niet buiten de Randstad wil wonen? „Het
is juist boeiend om erin te zitten met al zijn problemen,
waaronder die van de luchtverontreiniging en waterver
vuiling."
De bioloog-pur-sang gaat zoals hij zelf uitdrukt
„zich de spanningen van het lijf houden". Niettemin
maakt hij van de gelegenheid gebruik tijdens zijn verblijf
in Amerika daar iets van het biologie-onderwijs te be
studeren.
En dan daarna nu eens niet iedere dag fietst of
loopt hij naar de Hugo de Grootstraat om in het prachtige
les-practicum-lokaal zijn leerlingen biologie-kennis bij te
brengen met behulp van de vertrouwde skeletten, bloem-
modellen en platen, maar vooral ook door middel van het
levende materiaal, eigen waarneming en experimenten.
En natuurlijk met toewijding en enthousiasme.
