DEN |AAR 01
DAN Al ZO
VAN HIS
r
door And Wagenaar
34
Het kost even moeite. Het haar is in de loop der tijd donkerder geworden
en ter plekke waar tegenwoordig een zware baardgroei het onbelemmerd
uitzicht verhindert ziet u nu nog een verbaasde kindermond.
Toch is hij het: Aad Wagenaar, gekleed in juist dat matrozenpak, dat mijn
moeder me nooit wilde geven, de zelf gebreide sokjes en de hoge kinder
schoenen van vlak na de oorlog, waarop het zo ongelukkig lopen, doch
merkwaardig goed voetballen was.
Aad heeft hier de tienjarige leeftijd waarvan in zijn verhaal sprake is, nog
lange niet bereikt. Hij is pas vijf, maar toen gold, net als Aad Wagenaar in
het verhaal schrijft over de luchtverontreiniging: de kinderen waren toen
nog niet voor een tiende zo vervuild als nu. Een jongetje van tien was nog
geen vroegrijp baasje dat de problemen van de wereld binnenkort op de
schouders krijgt gelegd. Integendeel. Hij was een verbaasd kereltje van
dubbel vijf. De eerste helft daarvan ziet u afgebeeld op de foto hierboven,
de andere vindt u in het verhaal hiernaast.
„Het belangrijkste evenement is
toch wel het weekkanip voor kinde
ren van zeven tot veertien jaar. Ge
middeld gaan zo'n 125 kinderen een
weekje de vrije natuur in. Het wéék-
kamp is een 22 jaar oude traditie
Een alinea is dit uit het artikel,
dat het maandblad van de Schiedam-
sc Gemeenschap in zijn februarinum
mer wijdde aan het komende 40-jarig
bestaan van de wijkvereniging Het
Singelkwartier.
Het eerste jeugdkamp werd gehou
den in 1949 in het dorp Putten. Eén
van die jongetjes en meisjes, die voor
een week de stad Schiedam mochten
laten voor wat ze was, heette Aad
Wagenaar en wordt binnenkort 32
jaar.
Hij was 10 jaar oud toen Het Sin
gelkwartier met zijn thans „22 jaar
oude traditie" begon. Hij kon het, na
lezing van het Singelkwartier-artikel,
niet laten om op dat eerste kamp
nog even terug te komen.
Niet als journalist zijn huidige
beroep maar als sentimentele mij
meraar in de trant van: weet je nog
wel oudje
