EEmmm
AMELAND, het vacantie-paradijs
voor de toekomst
Dik Trom herleeft op ?t witte doek
„Zou de boot
het halen?"
Oost-Indonesische gasten in
Amsterdam ontvangen
Vacantie is leer-„school" met
eigen karakter
Nederland spant de kroon
op agrarisch gebied
3
Gezocht wordt naar een kapitaal
krachtig organisator
iifr
Gandhi maakt school
Soekawati: adoptie-aanbod symbolisch
voor gevoelens t.o.v. Indonesië
heöen..
Invloed van de jeugdbeweging is
merkbaar geworden
'lou trust hallen herbergen een schat aan
groente, bloemen en fruit
Buitenlanders zijn
vol bewondering
In Vreeland zijn de
filmopnamen in
volle gang
7
Woensdag 10 September 1947
(Ven een eigen verslaggever)
AMELAND, waar het ruisen van de zee de wandel*ar ver
gezelt in de prachtige dennenbossen, kreeg deze zomer elke
week 5000 badgasten op bezoek. Gezien de uitgestrektheid van
dit prachtige natuurreservaat, waar ook 50.000 zon-zoekers
kunnen ronddolen zonder dat het er druk zou lijken, een gering
aantal, maar voor een bevolking van 2300 zielen tóch een
bijzonder goed seizoen. Want „dagjes-mensen." ziet dit lustoord
maar zelden. De boot „is afhankelijk van het getij en maakt
meestal slechts één reis heen en weer. Het wad en de Oosten
wind isoleren Ameland.
en omdat ouder* te weini? lillen
op hun naar zelfstandigheid stre
vende kindsren."
Juttersbloed spreekt!
Er zullen wel Amelanders zijn.
wie dit niet prettig in de oren
klinkt. Maar in hen kriebelt nog
Nu. hartje zomer, kijken Ame
landers en badgasten elkaar een
beetje zorgelijk aan en zeggen ze
tegen eikaar: „Zou de boot bet
halen?" In dc regel lukt bet. zij
het met vertraging, ai mopt me
nigmaal een barkas de passagiers
in volle zee overnemer., om de
diepgang Ie ermindcren. Op
drukke dagen maken drie boten
én de barkas de reis om alle va-
cantiegangers te vervoeren. Wie
terugkeert van het eiland als het
tij slechts in de middaguren een
boottocht toestaat, loopt altijd het
risico, dat hij ergens onderweg
zijn reis moet afbreken.
Dat.fs hopeloos ouderwets, doch
niemand klaagt er over. Want wie
op het eiland komt, neemt het
tempo van de Amelanders over.
Hij verleert het baas ten, al doet
een badgast na weken nog drie
stappen tegen een Amelander één.
Maar „ouderwets"' is het eiland
niet, hoezeer de oorlog en de na
oorlogse verhoudingen or hun
stempel op drukken. Iedereen be
seft hier. dat de mogelijkhe
den voor het grijpen liggen en
onder leiding vaa burgemeester
Wal da rijpen de plannen. Van
de winter, als men volkomen
„onder ons" is, zal lering worden
getrokken uit de lessen van het
ongeëvenaarde zomerseizoen'.
Ameland weet wat het wil!
Wat verbetering behoeft
Schier elk huis is hiep pension
en dat is nog veel te weinig. Mid
den in het seizoen is de capaciteit
van de hotels ontoereikend en het
grote kampeerterrein van Rijks
waterstaat, waar „Domeinen" de
baten Int. kan in z*n huidige vorm
nief voldoen aan redelijke eisen.
Jeugdherbergen ontbreken nog.
Enkele hoerderljen bieden slaap
gelegenheid in het stro. doch hoe
romantisch dit ook lijkt, het is
toch niet wat' men in de naaste
toekomst kan en wil handhaven,
omdat het niet past in een geor
dend vreemdelingenverkeer.
„Soms loopt het ons uit de hand,"
/egt burgemeester Walde, „en dat
is precies wat we niet moeten
het bleed van hun verre 'voorza
ten. de jutters. Dat maakt dan. dat
zif 1.00 vragen voor ren nacht
slapen in het stro van de koestal
en hij stormweer, ais het tenten
kamp omwaait, kan bet gebeuren,
dat zij 200 slapers thuis krijgen.
Hotelhouders schudden het
hoofd. Zij staan onder controle
van de prijabeheersing. ren slaap-
boer niet!.... Slapen maakt rijk!
En de eigenaars van verdwenen
zomerhuisjes schudden óók het
hoofd. Voor de oorlog vroegen zij
in 'i seizoen J 5.— per huisje voor
/.es personen. Me huisjes ziiti afge
broken in bezettingstijd, de inboe
dels zijn weg, maar ren tent kost
bi in a hel vijfvoudige.
En toch is Ameland een vacan-
tiaparadijs voor de toekomst. Dan
vliegt de K.LM, natuurlijk regel
matig. dan zitn er moderne va-
cantickampen. moderne boot
diensten en moderne steigers, die
het verkeer verwerken kunnen.
In de binnenlanden van het
eiland en op het-mooiste strand,
dat men zich denken kan. ie zon
en water te over voor een leger
van 100 000 badgasten, zonder dat
men elkaar in de weg loopt. Het
wachten is alleen: op de organisa
tor tnct .kapitaal.
De eigenares ven een huls te
Savannah in Georgia (V.S.) dat
verhuurd is aan drie. gezinnen, is
in hongerstaking gegaan om toe
stemming tot buur verboging te
krijger..
Zij werd m bed geïnterviewd
en deelde de verslaggevers mede,
dat zfj voornemens is zo nodig te
va sten tot de dood om haar zin
te krijgen, omdat zij volgent,
haar zeggen meer onkosten aan
het huis heeft dan. de huurop.
brengst bedraagt.'
„Ik doe net als Gendht, maar
ik hoop dat ik dood ga voor
mijn beenderen door mijn vel
steken zoals bij hem. Ik val niet
onder het plan-Marshall, ik hen
maar een vergeten Amerikaan
se,,.,"
Nederlands zevental
gekozen
(Van onze speciale verslaggever)
Het Nederlands zevental dat op
de Europese zwenibatnptoenschap-
pen te Monte Carlo zal uitkomen ie
ale volgtsamengesteld: Kohner,
Brasem, Ketelaar en Korenaar, van
Hootselaar, vaa Feggelen en Smok
(Van onze correspondent)
Ter ontvangst van de Oo*t-Indoneiwschc gasten was gistermiddag de
raadzaal van het Amsterdamse stad hun «ot ontvangt szaa! geworden.
Bloemen versierden de tafel van burgemeester en wethouder» en schijn
werpers voor fotografen en films uierpen hun licht door de met raads
leden éh genodigden gevulde ruimte, alleen de communisten hadden van
bijwoning van de plechtigheid afgezien, toen het <>os1-Indon**sH«*h<» gezel
schap met president Soekawati en sultan Ha mid IT aan het hoofd binnen
traden. De waarnemend burgemeester, wethouder rar. A, de Roos, sprak
allereerst de begroetingsrede uit.
Uit de toespraak, die wethouder
De Roos tot de Indonesische staats
hoofden richtte en waarvan wij
reeds gisteren In het kort melding
maakten, citeren wij nog het volgen
de:
..Het plan van de burgerijen van
Amsterdam en Rotterdam, om geza
menlijk de steden Makassar. Ambon
en Koepang te adopteren en deze
steden bij hun wederopbouw de hel
pende hand te reiken, is geen wille
keurige gedachte geweest.
Ik wees reeds op de betrekkingen
met Oost-Indonesié in oudere lijden
en tot heden toe behouden. Vervol
gens moet in aanmerking genomen
worden, dat genoemde plaatsen in
wel zeer hevige mate het slachtoffer
van de vijandelijkheden zijn geweest.
Zo ziet het strand van Nes er 's zomers uit
LANDBOUWERS, veehouders, keuringsdiensten en aanverwante
industrieën van Noord- en Zuid-Holland hebben deze dagen in
de Haagse Houtrusthallen stalen van hun kunnen bijeengebracht. Op
artistieke wijze, veelal met smaakvol ingerichte stands, geven zij de
bezoekers een ir.druk van de prestaties, waartoe agrarisch Holland
in staat is. De tentoonstelling, die is georganiseerd ter gelegenheid
van het 100-jarlg bestaan van de Hollandse Maatschappij voor de
Landbouw, moet het bewijs leveren, dat Nederland om de kwaliteit
van zijn producten een belangrijke plaats op de wereldmarkt ver
dient en tevens dienen, om de afstand tussen stedeling en plattelan
der te helpen overbruggen.
AL3 DE WINTER HEEL
STRENG IS 'en de Waddenzee
dichtvriest, kan Ameland slechts
door vliegtuigen ulT zijn Isolement
worden verlost.
hebben. Volgend Jaar maken we
een andere regeling, met scherp
toezicht en drastische bepalingen
waaraan Iedereen zich hoeft te
onderwerpen. Dat zijn we ver
plicht aan de toekomst van Ame
land.
De geordendB vreemdelingen-
industrie laat niets to wensen
over," constateert hii dan. „De
prijzen liggen lager dan in andere
badplaatsen, voeding on onderdak
zijn prima en iedereen krijgt wat
ziln hart begeert. Maar we moe
ten gaan bouwen. Flats, die elk
ruimte bieden aan minstens veer
tig gezinnen. Er moeten behoor
lijke kampen komen voor pngena,
voor meisjes en voor echtparen.
Ruimte is er voldoende. Met de
Rijkswaterstaat is reeds afgespro
ken. dat er voor deskundige lei
ding zal worden gezorgd en de
politie wordt volgend jaar ver
sterkt.
Maar met dit allee," zegt burge
meester Walda. „wil ik niet te
kennen geven, dat dit seizoen op
Ameland grovere fouten zijn ge
maakt dan in andere vacantie-
oorden. Daar is geen sprake van,
Haar wij voelen onze verant
woordelijkheid zó sterk, dat wli
ouders en ouderen op hun plicht
gullen wijzen als zij in verzuim
zijn. En dat gebeurt nogal eensi
omdat vaoantiflpangers de neiging
Uw eigen herinnering, lezer, en
de ervaring met uw kinderen
maken dat bij het woord: vacan
tie uw gedachten onmiddellijk
uitgaan naar de stopzetting van
de lessen, de gesloten school, de
vergeten leerboeken en de afwe
zigheid van onderwijzers en Iera
ren, Een aantal weken verdwijnt
de school uit het leven van het
kind.
Deze voorstelling' van zaken Is
niet onwaar. Maar zij is slechts
een halve waarheid en niet an
ders dan een voortzetting in onze
gedachten van een toestand, die
meer en meer tot het verleden
gaat behoren. Onze geest werkt
op veie gebieden nu eenmaal
traag en dat is misschien maar
g(?ed, want daardoor is hij wel
licht meer op dreef in de enkele
gebieden, waarop we goed thuis
zijn.
Het is immers niet meer zo, dat,
zodra in Juli de lessen ophouden
en de schooldeuren op slot gaan
deze kleine samenleving voor
korte tijd ophoudt te bestaan.
Men zou eerder kunnen zeggen,
dat ze menigmaal eerst dan recht
tct stand komt. Al is dat mis
schien wat overdrei'en, een feit
blijft, dat de vacantie hij uitstek
de tijd is waarin een klas. soms
een hels school als ze niet te veel
leerlingen telt, elkaar pas goed
leert kennen en er tussen leerlin
gen en onderwijzers of leraren een
contact tot stand komt, dat da les
niet kan brengen.
Kamperende klassen
IT heeft ze deze mooie zomer
wel gezien: de kamperende klas
sen, de scholen in jeugdherbergen,
d<- schoolgroepen op reis, tot over
dc grenzen, scholieren en docen
ten tezamen.
Op reis, in het kamp, in de
Jeugdherberg, ontstaat de goe
de verstandhouding, de ver
trouwelijke omgang en het
wederzijdse begrip, die van zo
onschatbare waarde blijken
\wor het dagelijkse schoolle
ven,
Ieder, dia een dergelijke voort
zetting van het schoolverband tij
dens de vrije zomerweken heeft
meegemaakt, weet uit ervaring
hoe belangrijk het is. juist ook
voor het leren en de lessen, dat
een klas tot de hechtere groep is
geworden, die zo dikwijls het ge
volg is van een zomerkamp, een
trektocht, een reis naar het bui
tenland.
Ongegronde vrees...
En evenzeer geldt dit voor de
omgang tussen onderwijzer of
leraar en leerlingen. De oude
vrees, dat ontzag en respect zou
den verdwijnen en daarmee het
gpzag, indien men behalve docent
ook jeugdleider zou zijn en mee
zou doen met het leven van de
klas buiten in kamp en jeugdher
berg, die vrees is, als zovele vre
zen, zonder grond gebleken.
Een feit is, dat de invloed van
de jeugdbeweging op het school
leven langzamerhand merkbaar
is geworden, Het zgn. derde 'mi
lieu kent allerlei levensvormen,
die ook op school in gebruik zijn
geraakt. Er is niet meer die scher
pe grens tussen beide, welke 15
of 20 jaar geleden viel op te mer
ken.
Ja. het besef dat de school meer
is. zou het niet ontwaakt zijn in
hen, die als Leden van jeugdgroe
pen, als jeugdleiders, hun beroep
van docent niet uitsluitend kon
den opvatien in de oude zin? Zij
vooral zullen begrepen hebben
cfat, wanneer men werkt met een
groep kinderen, dat werk beter
van de handden het hoofd!) gaat
naarmate men meer dan alleen
ten aanzien van dat werk op el
kaar is ingesteld, met elkaar is
omgegaan en van de klasse of de
groep een kleine eenheid heeft
kunnen maken. Daartoe is de va
cantie zo geschikt. En daarom,
lezer, is de gedachte dat er tijdens
de vacantie van schoolleven geen
sprake zou zijn, onjuist. Er wordt
menigmaal in die tijd de grond
slag gelegd waarop straks het Ie
ren en kennis vergaren des te be
ter zullen kunnen plaats vinden.
Dr. J. C. BRANDT CORSTIUS.
Wat het eerste betreft: hierin is
men ten volle geslaagd. De talrijke
buitenlanders, die de groots opgezet
te expositie hebben bezocht, waren
eensgpzind in hun lofuitingen over
de inzendingen, die stuk voor stuk
aan de hoogste eisen voldoen. Door
de deskundige voorlichting, de vak
bekwaamheid van de boeren en tuin
ders en door de scherpe contröle op
vee en landbouwproducten staat Ne
derland op-agrarisch gebied quslita-
tief aan de spits.
Het tweede laat nog te wensen
over. Wel is de afgelopen week de
tentoonstelling door 35000 personen
bezocht, maar dit waren voor 80
mensen van het platteland. Het blnkt
niet eenvoudig, de stedeling te inte
resseren voor wat ~met het oog op
de thans heersende schaarste ook
voor zijn dagelijks leven van essen
tieel belang is. Dit is in dit geval te
meer verwonderlijk, daar thans in
Houtrust aantrekkelijk, overzichte
lijk en artistiek verantwoord wordt
geëxposeerd. Een weelde van bloe
men, groente en fruit omlijnt de
meer prozaïsche, maar niettemin in
teressante inzendingen die betrek
king hebben op de verwerking van
de afvalproducten, op de keuringen
van vee en gewas. Beter gelegenheid
om kennis te nemen van wat er op
het platteland omgaat, is moeilijk te
bedenken.
Ir. D. S. Tuvnman, secretaris van
de Stichting van de Landbouw, is
echter niet ontevreden. Het is een
verblijdend verschijnsel, dat reeds
duizenden sch «^kinderen de ten
toonstelling hebben bezocht. Bij
rondleidingen van stedelingen is wel
WOENSDAG 10 SEPTEMBER.
De maand September en de eerste
helft van October ziiu het tijdstip,
waarin de winteraardappelen wor
den gerooid. Dit werk geschiedt bij
v oor keur bij d'ooy wee. en het liefst
als de grond ook behoorlijk droog is.
Nadat de knollen na hel rooien op
het veld nog wat m d< zon en wind
zijn gedroogd, worden ze zorgvuldig
gesorteerd. Want alleen gave aard-
appelen kon-in voor winter bewaring
in aanmerking. Daarorr worden be
schadigde knollen en andere, die
rotte plekken hebben, apart gehou
den. Indien het gewas door de aard
appelziekte (het z.g, kwaadwas
aangetast, kan deze ziekt" ook wel
tot de knollen zijn doorgedrongen
en daarin het ontstaan van zieke of
rottende -plekken tengevolge hebben
gehadHierop moet bij de sortering
nauwlettend worden toegezien.
gebleken, dat alle verwachtingen
veruit worden overtroffen. Men
heeft goede hoop, dat deze week het
bezoekersaantal nog zal toenemen.
Het is niet onwaarschijlijk. dat de
tentoonstelling een week zal worden
verlengd.
Verrukt...
Dinsdagmiddag brachten enkele
honderden buitenlandse plattelands
vrouwen een bezoek aan Houtrust.
Het waren de boerinnen, die deel
nemen aan het congres van de „As
sociated, Country Worn en of the
World", de internationale platte
landsvrouwenorganisatie. die dezer
dagen te Amsterdam -wordt gehou
den. Mevrouw W. Evers-Dijkhuis, die
als presidente van de Nederlandse
Bond op het congres als gastvrouwe
funseert. vertelde ons. dat deze
cursie onze naam als agrarisch land
in het buitenland zeker ten goede
zou komen. De buitenlandse boerin
nen. w.o. talrijke Scandinavische en
Amerikaanse, spraken unaniem hun
grote bewondering uit voor de pres
taties van een klein land als het on
ze en zij waren .errukt over de
bloemenpracht en het kostelijke
fruit, waarmee de Westlandse tuin
ders zoveel eer inleggen.
Bi achten de bombardementen, dn»
aan de bezetting van Maka«sar door
de Japanners op A Februari 1942
vooraf gingen betrekkelijk weinig
chade teweeg, anders was dit met
de vernielingen, die bij de evacuatie
nondzakcluk waren Zwaar heeft de
stad echter geleden onder de geal
lieerde bombardementen, voorname
lijk in de jaren 1943 |ot 1045. waar
bij de haven met dë havpii"'«rlcrn
vrnvel volkomen werden vernietigd
Ambon onderging een ramnsni»-
dig bombardement tussen 15 Febru
ari en-15 Maart JP4.3 De haven en
de rtad werden Keheri verwoest.
Eenzelfde lot. onderging Timor
Koepang, dat ten gevolge van een
reeks bombardementen, voor het
grootste gedeelte in puin werd ge
legd.
Het zlIn deze motteven geweeit,
die de keuze hebben bepaald. De
actie ral In befde steden met steun
der stedelijke overheid ivordrn ge
leid door afzonderlijke comlte's utt
de burgerij, die dat spreekt van
zelf oen. nauw contact met elkaar
zullen onderhouden. Het verheugt
mil daarom in het hHznnder. dat de
burgemeester van Rotterdam zich bij
deze ontvangst door wethouder Van
Tilburg heeft willen doen vertegen
woordigen.
De gemeentebesturen van Amster
dam en Rotterdam en de colleges van
burgemeester en wethouders weten
uit dagelijkse ervaring, dat het be
sturen van een grote stad in deze na-
logsc tijd geen lichte taak is.
Hoeveel zwaarder is dan de taak,
toevertrouwd aan U, die gehele vol
keren door deze zware tijden been
naar een betere toekomst hebben te
Inden. Uw taak wordt nog in het
bitzonder daardoor verzwaard, dat
B<1 in staatkundige zin nog geheel
nieuwe problemen zult hebben op
te loescn. waarvan de oplossing voor
de toekomst van buitengewoon gro
te betekenis is.
De mijlpalen in de nieuwe ontwik
keling tussen Uw volkeren en het
Nederlandse volk. de Koninkliike
boodschap van 7 December 1842.
Mal inn, Linggarljatl. Denpasar, zijn
hier met vreugde begropt. Wji be
schouwen het-bezoek, dat Uwe Ex
cellenties en Uwe Hoogheid heden
in Amsterdam brengen als een ge
tuigenis van Uw wens, in vriend
schap met. ons pen gezamenlijke toe
komst voor Uwe volkeren en het
Nederlandse op te bouwen".
President t Soekawati betuigde
zijn erkentelijkheid voor de gespro
ken woorden en voor het aanbod
tot adoptie dat hij wil zien als een
symbolische vertolking van de
warme gevoelens ten opaichte van
het Indonesische volk, zoals deze
leven niet alleen in Amsterdam en
Rotterdam, inaar bjj het gehele Ne.
derlandse volk.
Wtf vertrouwen er op, liet hij hier
aan vooraf gaan. dat ook op Java
en Sumatra tenslotte gezond ver
stand en juist inzicht in het werke
lijk belang van het Indonesische
volk zullen zegevieren over de boze
machten die thans regeren.
Stunt
In sommige streken leven jour
nalisten cue vaaje nog eerder dan de
politie zeil misdanen op het spoor
Komen. Natuurlijk zijn de spannen-
ue vernalen cue sg er over m de
krant schrijven goud waard. Dat
weet de mreclie en de hooiciredac-
tie drommels goea en geloof blaar
gekust dat zon voorujae reporter
na zo'n stunt een flinke opslag
j krijgt.
'io^-n ik gisteravond die griezelige
ontuekkjng iiced van het vêrmoor-
de knaapje m de automobiel werd
i ik erfaciinkkeiyk zenuwachtig.
iet zo zeer door het akelige ge
zicht ais wel van ongeduld om er
als de je-weet-wel een serie sensa
tionele stukken over te gaan schre
ven. ik stelae me al voor hoe ikma
leven zou inrichten na de opslag:
uiterlijk eenvoudig blijven natuur
lek, maar toch nu en dan óók eens
een pakje Lucky Strike en een bor
rel van 47 centen.
Toen ik lang genoeg naar hét
griezelige tafereel gekeke:. Jmd: de
auto stond op een stil gedeelte van.
de MaUienesperSaan voor een huis
met een voortuintje het jochie,
een kereltje van een jaar of tien,
lag in een enge houding op de ach
terbank met zn hoofd op een paar
oude schoenen en naast hem kon je
duidelijk een doekje met bloedvlek
ken zien liggen toen ik dat alle
maal goed in me opgenomen had en
al naar de krant wilde hollen voor
de primeur, bedacht ik ineens dat
het toch beter was eerst de dader
even op te sporen. Jtiist toen ik
stond te piekeren hoe je zo iets aan
legt kwamen er twee agenten aan
stappen. Nou, dat was een kolfje
naar hun hand: Zaklantaarn la tea
schijnen op het lijkje, portier open
doen en samen voorzichtig het
lichaampje uit de wagen tillen.
Waar ze zo gauw vandaan kwamen
weet ik niet, maar ineens stonden
er wel vijftig, zestig mensen rond
de auto. Het ventje hing slap op de
armen der egenten,
Een paar huizen verder woont
een dokter, zei Ik. Kom mee, dan
zal ik vast bellen, Ik holde vooruit,
maar toen ik gebeld had en de dra
gers vol ongeduld opwachtte, zag
Ik de agenten aankomen stappen
met het jongetje tussen hen in, ge
woon aan 'een handje.
Laat maar. zei de oudste
agent, hij sliep alleen maar erg
vast. Z'n ouders zyn daar op visite.
Hij kreeg last van een bloedneus en
ia toen éven achterover op de bank
gaan liggen tot het ophield, maar
hij viel in slaap.
Oh, gelukkig zei ik. maar ik
zuchtte en draaide een sjekje. Dat
zal voorlopig m'n lot wel zijn
tot de volgende stunt.
DESIDERItJS.
(Ingezonden Me 'edelingy.
Benen als een Barometer en
steeds maar rauw weer op til?
Rheumatlschp pijnen in armen en benen,
neen in alle'ledematen nu hier. dan
daar zijn in ons vochtig wispelturig
klimaat voor velen onfeilbare voorbo
den van verandering van weer. AVapen
U tegen die slopende pijnen. Neem
Kruschen Salts.
De aansporende werking van Kruschen
op Uw bloedzuiverende organen drijft
de pijn verwekkende Schadelijke' zuren
op de vlucht en neemt zo de oorzaak
weg van die steeds weerkerende plaag,
die Uw hele geste! ondermijnt. Tob niet
langer door, vraag vandaag Kruschen
bij Uw Apotheker of Drogist en neem
van morgen af regelmatig de kleine
dagelijkse dosis in Uw eerste kopje thee.
(Van een eigen verslaggeefster)
Wist u, dat Öik Trom een „bij
zonder kind" was en nueen
dikke uieneer is geworden? Tja,
kleine kinderen worden groot en
Dik Trom was altijd al een voor
spoedige jonge". Hy is de kinder
klompjes allang ontwassen en....
hij !s best terechtgekomen en een
braaf burger geworden!
In zijn jeugd was hij een naidige.
.Jikkp jongen, die zich dagelijks met
moeite in de bank van een Haar
lemmermeer schooltje wrong. En
die vol katte kwaad zat. Zijn onder
wijzer vertelde zijn guitenstreken
aan de schrijver C. Joli. Kieviet, dto
daar in de buurt woonde en deze
maakte er een boek.... nee, wel
zes boeken van. En nu kent ieder
een Dik Trom.
En omdat hij zo beroemd is, gaat
hij nu ook voor de film spelen.
Maar omdat hpt voor alle kinderen,
die het bock hebben gelezen, zo'n
teleurstelling zou zijn, als de echte
meneer Dik Trom de veldwachter
weer voor de gekging houden en
in bomen ging klimmen, heeft de
heer Niestadt die een smalfilm van
Diks avonturen ging maken, in het
FEU/LterOA/
JOHN i/AH SNSL L ENG £&G
Toen het liedje uit was, klonk er een zwak ap»
plaus van het, stelletje achter in de zaal, maar
de generalissimo riep met brallende stem iets
over „las bailarinas", en zoveel Spaans verstond
ik al, dat ik wel begreep wat hij bedoelde: hij
wilde de aans-m elsjes zien, hij had genoeg van
mijn zingen en van de verdere artistieke pogingen
van „Het Groene Masker". Maar volgens het pro
gram waren de meisjes nog, niet aan de beurt;
de generaal zou dus nog evèn moeten wachten.
Nu' was het moment dat hij zou gaan lachen.
Cuckoo, onze grote Cuckoo, de man die alle lach
spieren deed trillen en schokken, Cuckoo, onze
HOOFDSTUK I
Het Eindo van het „Groene Masker"
„El Amp llegara pronto" (De baas komt dade-
lijk), zei ik in mijn beste Spaans en maakte een enige, onweerstaanbare komiek, moest nu liet to-
diepe buiging voor Miss Mabel, de ster van ons neel opkomen, om als eerste de lachlust verwek-
reizend toneelgezelschap. „Si. si, .Ie esperare aqm", kend incident, mij eraf te jagen met een iniec-
antwoordde Miss Mabel, en m een ondertoon ten-spuit,
voegde ze er aan toe: „Laat hem alsjeblieft op- Maar Cuckoo kwam niet
schieten, Heb je ooit zo'n snertzaal gezien! Ik wed
dat er geen vijf dollar in de kas zit".
duld. ik ga de meester 2oeken", en verdween van
het toneel.
„Waar blijft Cuckoo?" riep ik.
Madame d'Arcy, de echtgenote van Jack,
kwam mij tegemoet en duwde mij energiek weer
terug naar het toneel. „John in hemelsnaam!
Laat het toneel toch niet leeg. Ga d'r op, Doe
iets".
Madame d'Arcy was als een Oosterse prinses
gekleed, en een zeer Oosterse parfum omhulde
haar gezette gestalte, maar haar spraak verried
toch dat zij voor 100 t een Amerikaanse was, en
nog wel uit Chicago. „Doe toch iets, speel nog
maar een nummer,... totdat we die ver....
Cuckoo vinden".
„HU is zeker weer stomdronken", hoorde ik
haar man woedend schreeuwen.
Ik ging dus maar weer het toneel op in myn
zo van het toneel aflopen!
Ik keek over de voetlichten heen de zaal in. „Mijn meester, el Ama", riep ik met luide stem.
Miss Mabel had gelijk: er was lang geen vijf Achter het toneel klonk gestommel en een ge-
dollar in de zaal. Een stelletje Mexicanen en half- raas. alsof iemand over een ladder struikelde en
bloeden zaten op de goedkoopste plaatsen; één ik zag tussen de coulissen het hoofd van Jack
van de loges was bezet door een generaal in een d'Arcy, de man die alles deed, die tegelijker-
En mijn liedje was uit. ik kon toch maar niet siavencostuum, maakte nog eens een diepe bui
ging voor Miss Mabel en begon een ander liedje
op mijn guitaar te tokkelen. Het werd al een
beetje rumoerig in de zaal; ik meende enige min
der vleiende opmerkingen over mijn guitaarspel
te horen en de generaal brulde ongeduldig zoiets
als: „Jongen, jou hebben we nu al genoeg ge-
blauwe uniform met gouden strepen. Twee dames ^ijd toneelknecht was en leider 'van de troep en hoord, de danseresjes. Caramba. las bailarinas!'
hielden hem gezelschap. Maar dit drietal kon je
niet meerekenen, want generalissimos betalen
niet in Mexico, Vrij entree voor die dikkerd en
zijn dames.
„Ik zal een liedje zingen terwijl wij wachten".
Ik nam mijn guitaar en ging er mee zitten.
Dit was mijn nummer.
Ik zong het lustige liedje van de Franse Cana
dese houthakkers, van de mannen der rivier: „Les
rapldes sont prés. aljons-y, mes enfants...." (De
ook, volgens hemzelf, de „algemene zondebok",
Jack was in een staat van radeloze wanhoop.
Hij maakte een vertwijfeld gebaar in mijn
richting en verdween weer. Dat hielp dus niet
Langzamerhand verstomde het rumoer; het pu
bliek scheen in slaap gevallen te zijn. Miss Mabel
dito. Het was ook zo vreselijk benauwend voch
tig heet. Ik speelde^ dus_ maar een soort van
reel. Ik keek naar Miss Mabel. Misschien wist droomwals. Gelukkig hoefde ik hem niet te be-
dle wel raad; zij was al jaren op de planken en
ik pss een paar paanden; maar onze Prima Donna
scheen zich van dit voorval niets aan te trekken.
De show liep toch mis. Waarom zou je je nog
druk maken ox-er een doïijn Mexies en een gene-
stroomversnellingeR zijn nabij, vooruit maar, raai? Zij poederde haar gezicht, speelde met haar
jongens!) Uit volle borst zong ik, ik zou die waaier en zat verder rustig te wachten op de
slaperige Mexicanen wel eens wakker zingen dingen die komen zouden. „v
terwijl Miss Mabel haar best deed om niet te Dus ik moést wel iets doen; ik kon daar toch riep in het Engels: „De voorstelling gaat niet
gapen en aandachtig te luisteren, zoali het nu maar niet voor Piet Lut blijven staan! Dus brab- verder. Geld terug bü de Cassa
nebbe» uit de band te springen f eenmaal moest belde ik maar iets in 't Spaans van „even ge- (Wordt vervolgd),
eindigen, want halfweg plofte opeens het gordijn
naar beneden. Miss Mabel schrok'er wakker van.
„Wat is er nu weer?" riep ze. „Doen we dit num
mer niet?"
„Dit nummer niet en geen ander ook klonk
het antwoord van mijnheer Jack en omdat het
publiek nu een verschrikkelijk lawaai maakte,
stak hij zijn hoofd tussen de gordijnen door en
DIK TROM
goedig, guitig, onverschillig
voorjaar van dit jaar oen adverten
tie geplaatst van de volgende,
enigszins opzienbarende inhoud:
DIKKE JONGEN GEVRAAGD
Wel honderd dikke jongens zijn
in zijn filmstudio, die in liet koets
hui» van het indertijd afgebrande
kasteel „Do Hoge Yuureche" in het
Gooi is ingericht, op bezoek ge
weest. Er wafon geweldig dikke
jongens b(j, brutale en brave, slome
en slimme, pientere en domme. En
de laatste..,, je zag het dadelijk,
tnen-ie bi nn on kwam: dat was 'era!
Hij had datzelfde onverschillige in
zijn houding, dat guitige in zy'n
ogen en tnrli dat goedige in zijn
ronde gezicht,
Douwc - Dik
En zo is het voor de twaalfjarige
Douwe uit Schagen een bijzondere
grote vacantie geworden. Vier we
ken lang- heeit hij gefilmd in een
ouderwets boerenpak je en een petje
op één oor, De buitenopnamen, die
in het schilderachtige dorpje Vree
land werden gemaakt, zijn nu ach
ter dp rug. „Het. leek wel Califor-
nie", zegt de beer Nieetadf, „elke
dag mooi wcerM«
Dik heeft er zijn moeilijkheden
jiet veldwachter Flip§«3, klie door
Jules Verstraete wordt gespeeld,
gehad en een. avontuur beleefd met
een aap, die gelukkig niet eebt was.
maar een „mensaap" uit een circus
Want alle grote apen van Art.is
ztfn dood. Hij beeft er in de echte
school van Vreeland, in een klas
met vreselijk rumoe iet. jongens
gezeten, die van deze vacantie-
schooliag gebruik maakten om al
les te doen, wat ze anders nooit
mogen!
Én nu zijn de binnenopnamen aan
dp benrt. De paardenstal van het
stijlvolle oude koetshuis is herscha
pen in 'n kleine filmstudio: do
paardenbnxen doen nu dienst als
donkere kamers. ïn het midden van
de studio is do huiskamer van do
familie Trom opgetrokken, com
plect niet étagère, palm en wand-
spreuk: een getrouwe copie van
een boeren-binnenhuisje in Vree
land,
Felle lampen gloeien aan. Regis
seur tVienar I°opt 'de volgépde
«•cone met „Dik", die nu helemaal
geen Douwe meer heet, door.
„Nu doe je je klompen uit," zegt
hij rustig, ,.en dan kom je kalm
binnen. Je doet de deur dicht en
dan zie je. dat er bezoek is. Je kjjkt
even verwonderd en dan loop je
door naar die hoek. Dik knikt en
hegint dadelijk. 7,ijn expressie is
niet groot, maar zyn onverschillige
snuit zal bet wel doen op het wifcta
doek.
Opname
„Kan-ie", roept de regisseur naar
de belichtingsautioriteiten. „We
kunnen", roept de camera-man
Van Moerkerken terug. De camera's
beginnen te snorren. Weer komt
Dik de deur in, nadat een heuse
soript-girl met een lei het nummer
van de scène heeft aangegeven.
Rustig wandelt hij op zijn sokken
de kamer door. „Nog eens over",
zegt de heer Niestadt, „de bordje*
aan de wand hingen te Echudden.
De deur niet zo hard dicht doen,
Dik." En weer komt Dik onver
stoorbaar binnen: hij is in die paar
weken a| een ervaren filmacteur
geworden.
En dan wordt de volgende scène
doorgenomen. Het stuk is namelijk
niet van te voren gerepeteerd, om
de natuurlijkheid van net kinder
spel zoveel mogelijk te behouden.
De tekst wordt even voorgelezen
en het volgende begroetinesscène-
rje doorgenomen. „Dag Elsie", zegt
Dik oiet uitgestoken hand tegen
e<*n aardig blond meiske aan tafel.
„Onze Elsje kan niet z.ien", zegt
haar moeder.
En ze' moet hef, nog vele malen
zeggen, voor definitief blinde Els-
je's „Dag Dik'1 op het celluloid 5b
vastgelegd. De opnamen zijn atom,
de tekst wordt later nagesynchro
niseerd. En de tweede camera, die
mede opneemt, is voor een eventu
ele Engelse versie bedoeld. „Io En
geland "en Amerika is veel belang
stelling voor kinderfilms," zegt de
heer Niestadt, „en 20 leren 2e daar
Holland meteen spelenderwijs ken-
nen".
Want Dik Trom mag dan een
dikke meneer zijn geworden, hij ïb
ook een echte Hollandse jongen ge
bleven!
