VOORAL VOOR DL VROUW
J
Ieder mens is wel ergens
geschikt voor
Fanny Blankers over haar
ervaringen in Amerika
„Ik zou graag willen, dat ze
meer begrip had"
Dat hóórt niet
Bij de K.L.M. halen ze het er uit
Negen Franse mannequins in Holland
Ze hebben toch
geen smaak
DAT was
Evelien spreekt
VAN VROUW
TOT VROUW
Er is een koorddanser aan de
Kruiskade
Circus Mikkenie gaf welverzorgde première
Wielerwedstrijden
achter motoren
Op ds knPJud
Vrijdag 3 Juni 1949
Na dis morgen met buurvrouw
is 't of ik prikkeldraad geslikt
heb. Zoontje zo zei ze noemt
'haar dochters grieten. Dat komt
niet te pas. Kregel om nog andere
rampen dek ik de tafel.
Daar komt dat jong; lawaaiig en
■warm.
„Mam," roept hij," verderop
staat een paard met net zulk haar
als jij."
„Hoe?" doe ik achterdochtig.
„Zo met zo'n pluk van voren."
,,'n Leuk paard", vis ik.
„Niet zo erg," praat zoontje ar-
„Was je handen en kom maar
zitten" nood ik strak. Maar hij
blijft me critisch bekijken.
„Ben jij eigenlijk knap, Mam?"
„Hoe nou weer?" grom ik.
„Knap in moederdingen. Kan je
een broek maken of een hemd?"
„Niet erg goed," aarzel ik.
„Keesjes moeder wel," pocht hij,
„die is vreselijk knap."
„Hoe bestaat 't", zucht ik som
ber.
„Ben jij dom, Mam!"
„Ik maak verhaaltjes," zeg ik
om me te handhaven.
„Maar een broek doe je aan hè!"
„Voor een verhaaltje krijg je
geld, daarvan koop je een broek".
V UAAtpC
Zoontje moet dit verwerken. „Zelf
een broek maken gaat vlugger,"
vindt hij.
Op dat moment smijt 't zusje de
inktpot ora, die een handigerd bin
nen haar bereik heeft gelaten. Bit
ter tot in m'n ziel pak ik een dweil.
„Met melk Mam," raadt zoontje,
Keesje's moeder doet dat met
melk. Die is knap in
„Schiet op, joh," sis ik.
Én zoontje verontwaardigd om
zoveel onredelijkheid, zoekt de
schuld bij 't dikke zusje: „Suf
ferd," scheldt hij vlot, „Suffe bios-
ccop-griet."
Buurvrouw krijgt gelijk: 't hóórt
niet. Maar A redt m'n morgen.
(Ing. Med.)
O MAM, DAT IS HEERLIJK:;
Opgetogen vragen Uw kinderen om
nog een boterham met heerlijke
t „Eliterna" Chocolade-Pindakaas.
Trage eters worden grage eters.
Maar niet alleen de kinderen, ook
de ouderen kunnen van deze fijne,
pittige broodbelegging niet genoeg
'krijgen. Een broodbelegging welke
tevens boter bespaart, want door
het hoge vetgehalte vervangt „Eli
terna" Chocolade-Pindakaas boter
op het brood volkomen!
Vraagt er Uw winkelier direct om,
want de productie is helaas be
perkt. Weer een „Eliterna" product
van Wolff Semeyn. dus Altijd fijn.
Laatst ben ik hem tegengekomen.
De klasgenoot, die jaren geleden
zo'n goed eindexamen deed. Hij
wilde destijds naa-." Frankrijk,
boer worden, want hij had geen
zitvlees. Thuis echter was 't alles
effecten wat de klok sloeg, dus
voor hem: kantoor.
Hoe kan een mens na vijftien
jaar zo stoffig en nerveus worden
dacht ik. Zo moe en eindeloos
vervelend. Hij praatte alsmaar
over dat werk dat hij niet zien
kan. „Probeer dan wat anders,"
zei ik. Maar de fut bleek er uit
en overstag gaan eist fut. Hij kon
alleen maar mateloos klagen-
„Dan heeft er nooit veel bij geze
ten," denkt ge. Maar onderschat
niet de slopende kracht van het
werk waarvoor men niet geschikt'is.
Elk mens is ergens geschikt voor,
maar laat hem geen dingen doen die
hij met aan kan.
Er is een bedrijf in Nederland,
waar deze leuze ongezien aan de
wand prijkt: de K.L.M. Al wie daar
werken wil wordt gewogen: steno
typisten. telexisten, meisjes op de
passage-afdeling, stewardessen, so
ciale werksters, al 't manlijk perso
neel: élkeen wordt individueel ge
test.
„'t Is hier een beetje gevaarlijk,''
lacht drs Hornstra, hoofd van -de
Psychologische Dienst, als ik uit
m'n tas vol rommel 'n potlood zon
der punt en een paar blaadjes copy-
papier vis. 't Gaat inderdaad beter
met_ dat KX.M.-potlood op die
fraaie, geleende blocnoot. maar ik
voel me even onbehaaglijk doorge
licht. Doch dé heer Hornstra heeft
plezierige ogen en wat kan 't me
eigenlijk schelen.
„Hoe zit dat nu", wil ik weten,
„zijn alle keuringen even zwaar txf
hangt dat van het werk af?"
„Elke keuring" is zwaar, 't Kan
echter zijn dat een lichte post een
zwaardere test heeft dan een moei
lijke. Dat hangt van de mens af. We
proberen het karakter van de Candi
da at te bepalen en vragen ons af:
wat doet hij met z'n vaardigheden.
Als men mij bv. 'n stelletje? tests af
neemt op technisch gebied, red ik
me wel op de een of andere wijze.
Maar maak me geen technicus, dan
komt er niets van mij cn van bet
werk terécht."
„Dus "t komt voor dat iemand
goede testuitslagen heeft maar toch
niet geschikt voor 't werk is?"
„Inderdaad," knikt de heer Horn
stra. „Je kunt beter iemand hebben
die 't moeilijk leert maar wie het
z'n lust en z'n leven is. Zo centje
wordt een trouwe, toegewijde mede
werker. Ga maar eens mee." Ik pak
m'n spullen op en wandel door de
lange met glas begrensde gangen.
Naar een kamer die me aan het
eindexamen doet denken. Een lange
tafel en een stel kleintjes met een
stoel en een inktpotje.
„Op die lange komen de mapjes
met de tests", vertelt de heer Horn
stra. „Elke candidaat heeft een
apart mapje. Hij moet de vragen,
schriftelijk beantwoorden en onder
de bedrijven door naar boven, "naar
een assistent-psycholoog en naar
een psycholoog, die beiden ook
proeven afnemen. Een dag van te
voren wordt overwogen welke eisen
door de onderhavige functie aan de
candidaat gesteld worden, Op grond
van die functie en haar eisen wordt
de testréeks samengesteld. De Psy
choloog tracht 't karakter te tref
fen. Ze worden dus tweeledig ge
keurd: naar functie en naar karak
ter. Niemand kan. hier zakken. Men
Negen Franse manne
quins kwamen met ma
dame Bruyère naar Hol
land. Ze hadden hele
korte, halflange en op-
Cestoken haren, middel
tjes die je met twee
handen omspannen kon
en ze liepen zoals eigen-
Vjk iedere vrouw be
hoorde te lopen. Waar
om leren wij eigenlijk
wel sommen maken en
woorden schrijven en
■neemt niemand ons bij-
tijds bij de handzeg
gende: „Zo moet je lo
pen, kind." Hoe dan ook,
die Parisientres vulden
de Hollandse modesalon
met iets dat er anders
op teek. Als ik een doch
ter had die prinses was
en heel knap, kreeg zij
zulke avondjurken.
Een er van schetste
onze tekenareseen
zwart bovenstuk van gewatteerde
taf zij de met horizontale stiksels en
daaronder een wolk van tule. De
jas met de zwart-witte blokken is
ook van tafzijde
Een kleine donkere mannequin
met korte steile haren en zware
rinkelende banden om haar bruine
polsen droeg die wonderlijke
schoentjes. Zelfs bij heel gekleed.
Ze had smalle voeten met onwaar
schijnlijk ronde rode nagels. An
ders gaat zo iets ook niet. De
streepjesjurk is wet om te hebben.
De bolero met lint en de brede
lakceintv.ur ook.
Maar de enorme hoeden kunnen
in Holland te vaak alleen binnens
huis gedragen worden. Als laatste
grap de vain-brülé-r andhoe d met
slippen die naar voren of naar
achteren kunnen worden geslagen.
De naam alleen al is een vondst.
DRS. L. HORNSTRA
slaagt altijd, ook al zouden we uit
maken dat hij of zij niet geschikt is
om bij de K L.M. te werken. Zakken
doet men pas als we een plaats toe
wezen waar men later falen zou."
„Hoe lang duurt dit allemaal?"
„Za'n test? Een héle dag van ne
gen tot half één en van twee tot
half vijf. Soms nog langer, maar al
tijd volkomen individueel. Vooral
nooit klassikaal."
„En de uitslag? Krijgen ze die te
horen?"
„We geven ons psychologisch rap
port aan Personeelszaken. De rap
porten zijn geheim, gaan in de
brandkast. De betrokkene krijgt er
wel iets van te horen, vooral advie-
zen."
„Is 't waar dat je een stél foto's
van mannen en vrouwen krijgt
waaruit je de sympathiekste en de
onsympathiekste moet kiezen en
dat reen uit die keuze kan opmaken
wat voor karakter je hebt?" vraag
ik beducht.
„We werken er wel mee," lacht de
heer Hornstra, "vooral om materiaal
te verzamelen. Doch heel voorzich
tigVeiliger zijn deze...." We
stappen naar een andere kamer,
waarachter een kleine ruimte vol
rekken. Op elk rek stapels tests. Er
gens rechts boven komt een papier
vandaan met grillige figuren. Net
uitgevloeide inktvlekken.
„Hierbij wordt gevraagd wat men
erin ziet," vertelt m'n gastheer. „Dit
bijvoorbeeld Hij wijst een rare
kronkel aan „lijkt 't profiel van
een vrouw.... En dat...."
Ik zie er niets in en betwijfel
vinnig de waarde hiervan. „In 92
van de honderd gevallen slaan we
raak," zegt de heer Hornstra^ rustig.
„We halen ér van allerlei uit: heel
uiteenlopende begaafdheden, de
aard van de intelligentie, karakter
structuur, of men geneigd is om ge
makkelijk contact met anderen te
hebben...."
Voor m'n verblufte ogen zie ik
nog andere: vellen vol stippels,
plankjes met schroeven en wieltjës,
borden, met cijfers, blokken in negen
delen, paedagogische vragen waarop
ik alleen de verkeerde antwoorden
weet.
,,'t AntwoorcLis niet zo belangrijk,"
troost de héér Hornstra. „Maar er
wordt over gepréét en dan kom je
te weten wat er achter zit...."
Een beetje suffig kom ik weer in
de kamer, die het uitgangspunt was.
De werksters boenen de gangen,
het is al laat.
„We hebben ook een spreekuur
voor de gezinnen," vertelt m'n gast
heer. „Elkeen van de K.L.M. kan
daar gratis adviezen halen. Vooral
voor dé kinderen wordt daar veel
gebruik van gemaakt."
„Wanneer zou je zo'n. kind nu
moeten laten testen? Op welke leef
tijd?" vraag ik, aan ons zoontje en
z'n optel- en aftrekgemartel den
kend,
„Op z'n laatst in de zesde klas.
Dan krijg je: moet de dochter naar
de Mulo, de huishoudschool of de
H.B.S.? Groeit er een technicus uit
m'n zoon of is hij geschikt voor ban
ketbakker? Over 't algemeen zijn ér
te veel jonge mensen die intellec
tueel en te weinig die bv. technisch
arbeider willen, worden, *t Is toch
vreselijk dat men durft zeggen tegen
een kind, dat geen goede cijfers kan
opleveren op een te moeilijke
school: „Dan moet je manr putjes
schepper worden...." Alsof iemand
van de gemeentereinïging niet be
langrijk zou zijn. Niet wat je doet
telt, maar de wijze waaróp je het
doet."
In de winkel een paar straten
verderop stond een paar jaar ge
leden een opvallend leuk kind.
Jong, nog, vijftien ongeveer, don
ker glad haar en altijd in rok en
trui waarop ze allerlei bonte din
gen droeg- Doekjes uit jurkresten,
kralen, een kraagje of zo'n Hol
lands leeuwtje. „Die heeft wel
smaak", dacht ik, „weet tenminste
wat bij haar past."
Laatst kwam ik er na lange tijd
weer, D'r haar bleek gekroest, d'r
jurk gebloemd en d'r schoenen za
ten vol enkelbandjes,
„Wat een veranderingen", zei ik,
„U kent me alleen maar in die
ouwe oorlogskleren," lachte ze, „ik
heb nu eindelijk wat nieuws kun
nen kopen."
Die jurk had kopmouwen, een
strook hier en een strook daar, een
klokrok met een strik van achte
ren. Zondags zie je ze zo bij bosjes.
Allemaal bloemetjes met strookjes.
Allemaal voor het Hollandse meis
je dat het best gebaat is bij een
voudig, sportief en effen. Maar
zulke modellen koop je niet voor
't geld dat de meeste meisjes kun
nen besteden.
Hoe durft er iemand eigenlijk
nog hakken op de Hollandse smaak
waar er zo weinig gedaan wordt
om haar op te voeren? Hoeveel
goede Hollandse modebladen heb
ben we die de lezeres de waarde
van eenvoud en juiste kleuren
combinaties leren? Hoeveel confec
tiezaken die met modellen komen,
die meisjes en vrouwen flatteren
en niet versieren? Hoeveel schoe
nenzaken raden 't kopen van be
paalde schoenen af waar 't voeten
betreft die de ontwerper stellig
nooit inspireerden? Hoeveel kap
pers en hoeden verkoopsters hebben
werkelijk de moed om een klant
tegen te spreken?
Hoe weinig 't er zijn ziet men
aan 't straatbeeld. Dat een vrouw
met veel geld nog niet in staat is
goed te kiezen is jammer want er
zijn mogelijkheden genoeg voor
haar. Maar dat een meisje dat voor
Pinksteren of welke dag dan ook
een deel van haar salaris geeft om
mooi te zijn en dan slechts kiezen
kan tussen al dat onpersoonlijke
goedkope is verschrikkelijk.
Met zulk een confectie is het te
hopen, dat iedereen snel knippen
en naaien leert, een goedé Ameri
kaanse of Franse modeplaat aan
schaft en 't zelf probeert.
Fanny Blankers—Koen staat boven san de trap. Ze heeft een wijdgerokle
streepjurk aan, witte schoentjes met een enkelband en d'er haren zijn heel
blond en. kort, allemaal krullen. Ze is veel leuker dan in de krant en op de
film. Met kleine Fanneke achter me aan ga ik naar boven, 't Is een dwaas
uur om onverwacht op bezoek te komen: de tijd dat de aardappels op
moeten. Maar Fanny heeft precies de juiste lipstick en ccn plastic schortje
om zo mee op een show rond te wandelen.
In de gang staan de koffers nog onuitgepakt van de reis naar Amerika.
Heen en terug per K.L.M.
„Ik kom niet voor de athletiek," zeg ik, „wel voor Amerika, Eens vragen
hoe het was: die glamour-make-up in Hollywood, de rokken, de haren, de
schoenen en al de rest."
„Vijf minuten dan," zegt Fanny, ,,'t is vandaag zo ontzettend druk."
In die kamer vallen niet de be
kers op als je binnen komt maar
wel een rij speelgoed en kleurige
spullen boven de schuifdeuren op
een plank. „Alles wat we niet kwijt
kunnen zetten we daar," lacht
Fanny. „Maar zeg, het was er fijn.
Er is zoveel van te vertellen, meer
dan in een paar minuten kan."
,,'t Zou niet slecht zijn ais u er
zelf wat over schreef," waag ik.
„Korte stukjes maar, elke week
wat."
„Daar moet ik eerst met m'n
man over praten.aarzelt Fan
ny. Inmiddels heeft kleine Fanne
ke een wondje ontdekt, daar wil ze
jodium op hebben."
„Ze dragen veel zulk haar als
zij", zegt haar moeder. Helemaal
stijl met pony en kort. Je ziet er
niet alleen meisjes mee, ook jonge
vrouwen en oudere dames. En een
leuke blousjes met kant, korte
aangeknipte mouwen en half blote
schouders. Schattig. Die meisjes
zijn daar zo bruin. Staat geweldig.
Verder veel grote hoeden en ieder
een heeft rode nagels. Broeken tot
over de knie en truien, die je hier
nooit kunt krijgen. Trouwens alle
confectie is daar leuker.
„Hoe was die make-up in Holly
wood?"
„Ongelofelijk. Ik kende mezelf
niet meer. Gewoon een schoonheid.
Van die lange zwarte wimpers en
geen één vlekje op m'n gezicht.
M'n mond was net zoals die ster
ren daar hebben, met van die ron
de hoeken. Ze hebben me wel een
patroon meegegeven, voor later
thuis, maar ach.
„Hadden ze wimpers aange
plakt?"
„Welnee, gewoon m'n .eigen, al
leen heel kunstig donker gemaakt.
We hebben nog van die filmlieden
ontmoet, hoe ze heten weet ik niet
meer. We gaan niet zo vaak naar
de bioscoop."
„Hebben ze niet gevraagd of u
ook wou filmen?"
„Ja, iemand vroeg of ik er geen
interesse voor had. Maar ik zou
niet willen. Wat een stom vak.
Iedere keer maar overdoen, over
doen."
Nu komt ook zoon Jan thuis en
z'n grootvader, Fanny's vader,
stapt achter hem aan. „Schrijft u
de rest maar op," dring ik, „dan
zetten we die volgende week in de
krant."
„Achaarzelt Fanny.
Maar onder aan de trap is het
bijna ja. En vanmorgen schreef ze
dat het ja bleef. Dus volgende Vrij
dag starten we.
Volgende week beginnen we
onze serie „Mijn ervaringen In
Amerika", geschreven door
Fanny Blankers-Koen. Een reis
van twee weken ts wel niet lang
maar juist als men pas ergens
is, vallen de nieuwe dingen des
te heviger op.
Nieuws uit Amerikaanse bladen
Zakdoekjes met een randje parels
gegarneerd. Shawls rond een parel
snoer. Corsages in de taille, strikjes
om hals en polsen, ouderwetse beu
gelbeursjes, tas en handschoenen
van genopte zijde. Lakceintuurs en
sjerpen,
Toen Grover Cleveland tot gou
verneur van New York werd ge
kozen, schreef hij z'n broer; „als
moeder nu nog leefde, zou ik me
veel zekerder voelen,"
Een fout in ons hedendaagse
systeem van babyverzorging, die
aanleiding geeft tot nervositeit is,
dat het kind onmiddellijk na de ge
boorte van de moeder wordt weg
genomen en naar de kinderzaal
wordt gebracht. (De rechten van de
Zuigeling) door Dr. Margaret A.
Kibble,
De verloofde van Uw zoon is ook eenzaam
Je moet allebei begrijpen °-m h-em van dat meisJa af ts holJ-
wat de andere voelt
den, het zou trouwens niet geholpen
hebben. Maar wat ik fout vind, is
de tendens in Uw stukje (een ten-
een unfair stukje, «ie.fn Je hele moderne ttjd
schreef een schoonmoeder. b e, I het te zeggen,
Evelien vindt dus dat wft geen be- e jougd heeft altijd gelgk, de jeugd
grip tonen voor onze aanstaande 1S onfeilbaar en de ouderen moeten
schoondochters, dat we hen niet eenvoudig opza gaan en volkomen
hartelijk genoeg tegemoet treden, liun kinderen loslaten,
maar koel en onaardig behandelen, Ik geloof, dat het Ben verkeerde
wat des te pijnlijker Is, wanneer de tendens is.
jongens er zelf niet zijn en ver over Natuurlijk wil ik mön aanstaande
zee zitten. schoondochter hartelijk tegemoet
Maar is er ook niet een andere treden, het zou onmenselijk zijn om
kant aan? Ik heb een poosje over het niet te doen, vooral omdat ztf
dat artikeltje nagedacht en me af- haar verloofde niet heeft om haat*
gevraagd: Is het werkelijk zo? Ben te 3teunen.
ik jaloers, omdat mijn zoon me Maar wie kent die jongen het
wordt afgenomen? Kan ik het niet beste, zij of ik?
hebben dat hij nu een ander, een Wie heeft het meest voor hem
vreemde, nader staat dan my? gedaan, z\J of ik?
Kijk, ik heb een zoon en twintig Wie heeft de meeste levenserva-
jaar lang heb ik voor hem gezorgd ring, de diepere kijk op de proble-
en gewaakt. Ik wil er niets voor te_ men, zfi of ik?
rug, hoor! Ik wil niet dat hif dank- En als dat meisje dan bij m(j
baar is, of zo, daar gaat het mij komt, cis ik niet dat ze bescheiden
niet om. Ik wil alleen zo graag, dat achteruit deinst en zegt: „O, me-
hrj gelukkig wordt; daar heb ik dat vrouw, wat ben ik blij, dat ik met
lange stuk leven voor geploeterd en Uw dierbare zoon mag omgaan!"
gewerkt, daar hebben mijn gedach- Maar ik zou wel graag willen, dat
ten twintig jaar lang om gedraaid, ze meer begrip had, begrip voor de
Nu komt er een jong kind. Ze gevoelens van een moeder, die haar
houdt van hem, o, ik geloof het zoon nu dubbel kwijt is (door Ihdo_
best. Hy houdt van haar. prachtig! nesië en door het meisje), en ook
En ik geef toe, natuurlijk moet die dat ze eerbied had voor de langere
jongen zelf zijn keus maken, ik heb ervaring en voor de nauwere band
ook geen ogenblik erover gepiekerd die er altijd geweest is.
Dat klinkt allemaal weer erg
ouderwets, nu ik het nalees, maar
toch is het waar.
Het meisjes is verliefd. Maar dat
houden-van, dat moet nog komen.
Dat komt pas (laten we 't ten
minste hopen), als ze die jongen
werkelijk lang meegemaakt heeft,
met zijn lief en toch lastig karakter,
met zijn humeurtjes, met zijn eigen
aardigheden, die ze nu nog niet
kent. Zij heeft nog niet het flamvste
benul van zjjn waarde en van zijn
zwakheden. En als dat meisje dan
komt met airtjes en met gewichtig-
doen, en ze meent de hele toekomst
van die jongen in haar gemanicuur
de handjes te houden, dan houd ik
me een klein beetje op de vlakte en
kgk de kat eens uit de boom. Dat Is
ai les.
EEN andere schoonmoeder
schrjjft:
Het geval ligt bij ons even an
ders. Maar toch ben ik ook een
schoonmoeder en onze situatie is er
ook een uit velen:
Mijn kinderen wonen bij ons in. Ze
konden geen huis krijgen, hebben bij
ons één kamer, samen en dit is nu
een jaar aan de gang.
Ik moet zeggen: In 't begin ging
het allernAdrst! En het bleek aan
ons allebei te liggen: schoonmoeder
en schoondochter. Ik was zo gewend
om voor mijn zoon te 2orgen, dat ik
het niet kon laten om, ook nu, nog,
over zig'n hemden te praten en over
zgn eten. Als we samen kookten,
vond ik, dat zij het fout deed en dan
gaf 11c haar wenken. En dat nam ze
me kwalijk.
Mijn vraag: Gaan jullie uit, waar
gaan jullie naar toe? nam ze me
ook kwalijk. Ik beschouwde ons huis
nog als het mijne: de traploper en
de gsng en de W.C. en de badkamer,
alles was van mij en zij waren de
gasten, die je vriendelijk wenken
moest geven. Nam ze me ook kwa
lijk.
En ik kon weer niet uitstaan, dat
zij mijn zoon 'stiekem opstookte
tegen zijn ouders, want dat deed ze,
heel geraffineerd, zonder dat hij het
zelf merkte.
En dat alles ia nu voorbij. Hoe het
komt? Omdat we erover gepraat
hebben, mijn schoondochter en ik,
lang heel lang. Eerst bleven we
maar tegenover elkaar zitten met al
onze grieven en we kwamen geen
stap verder. Een oplossing? Nee,
een oplossing zou er alleen kamen
als er een huis was. Tot zolang
moesten we ervan maken, wat ervan
te xnaken was. Tot die conclusie zijn
we dan ook gekomen en kijk, door
redelijk praten hebben we eikaars
standpunten gezien en geëerbiedigd.
Niet dat We nu elkaar aanbidden:
dezelfde gevoelentjes van jalouzie
en van „je te laten gelden" zijn er
nog steeds. Maar we hebben allebei
begrepen, wat de ander voelde en
dat is al zoveel, dat is eigenlijk
alles. Dat wou ik maar zeggen: Het
gaat er niet om, of de schoonmoe-
der-in-'t-algemeen gelijk heeft of
de schoondochter-in-'t-algemeen,
het gaat cr om, om op redelijke ma
nier, terwille van de harmonie in
huis een regeling te treffen, en dat
kun je alleen door elkaar te begrij
pen en elkaar te respecteren,
Evelien la blij met deze twee uit
spraken van oudere moeders, die
dit voor vrouwen altijd zo klemmen
de probleem eens van een andere
kant lieten zien.
Het Nationale Nederlandse circus Frans Mikkenie heeft gisteravond haar
premiere gegeven en wat er geboden werd was typisch Nederlands: goed
en degelijk. Wij denken aan het nummer van de koorddanser Gene Detroy,
als men hem gezien heeft wil men hem weer zien en. als men hem niet
gezien heeft moet men hem 20 mogelijk gaan bekijken. Als clown is hij
ongetwijfeld verdienstelijk, maar als koorddanser is hij buitengewoon.
Maar we willen hèm alléén geen
pluim op de hoed steken, een cir
cus kan nu eenmaal niet bestaan
zonder paarden, clowns en acroba
ten. Er moeten wilde dieren zijn en
apen en desnoods nog andere bees
ten. Als we zagen hoe drie grote
kolossen van olifanten, waarbij
één héél ondeugende, als zoete kin
deren luisterden naar de stem van
een lieftallige dame, hoe zij voor
haar op tafeltjes klommen en
daarna weer als dode blokken
vlees gingen slapen in het zaagsel
van de piste, dan konden we
slechts in stille bewondering toe
zien. Evenals dat het geval was bij
het optreden van een groep Neder
landse lucht-acrobaten, de „Troupe
Powells" noemen zij zich. Daar
hingen op een gegeven ogenblik
drie volwassen en flink gebouwde
mensen aan de polsen van een
jongedame, die er toch heus niet al
te stevig uit zag.
Lucht-acrobatiek brengt altijd
een zekere bekoring, een bedwel
ming met zich. Onder de lichamen,
die daar boven in de nok van de
tent van schommel tot schommel
zweven, ziet men altijd de grond
en het gevaar, dat zij vallen, ook
al is er een net gespannen. De
spanning beweegt zich daarbij
steeds in een golvende lijn. Anders
was het met het laatste nummer,
dat van de Hongaarse wervelwind-
acrobaten. Hier was geen kans op
een adempauze, want werkelijk als
een wervelwind vlogen de acroba
ten, soms twee, drie tegelijk, door
de lucht. Drie man hoog werd een
geblinddoekte „omhoog-gewipt"
om feilloos te belanden op de
schouders van de bovenste man.
Direct na de pauze kwam Gilbert
Houcke met zijn prachtige tijgers,
die in schoonheid niet onderdeden
voor de paarden. Zes van die ver
scheurende dieren zouden hem
binnen die glinsterende stalen kooi
beloeren en op zijn bevel als kat
ten naar hun plaatsen sluipen om
Op
de wielerbaan aan de
Kromme Zandweg
Onder auspiciën van de raad voor li
chamelijke opvoeding zal op 2é Pink
sterdag op de wielerbaan aan de Krom
me Zandweg wielerwedstrijden worden
verreden.
Het programma bestaat uit een wed
strijd achter motoren voor professio
nals, in. manches van 40 en 30 km,
■waaraan zullen deelnemen de bekende
renners P. van As uit Koo2cndaal. M
Verveer, G. van Straten. K. den Otter
en F. Buysse, allen uit Rotterdam.
Gangmakers zijn D. Hofstede, F. G. van
Veen, G. van der Ruit, W. Hunders-
mark cn P. J. Schouten.
Tussen beide manches wordt een om-
nium verreden bestaande uit sprinter-
series, een punten race over 12 ronden
met 4 klassementen en een Australische
achtervolging. Hieraan nemen deel G.
Bontekoe, N. Verheul, M. de Graaf
J. Sms.
Het programma is zodanig geregeld
dat na de le manche achter motoren
de aankomst kan worden verwacht var
de om 1 uur bij de Spil «.voor «en ril
van_ 60 km gestarte nieuwelingen, deel
nemers aan de door de R.V. „Feij-
enoord" georganiseerde omloop der
Zuid-Hollandse eilanden. Na de 2e
manche achter motoren worden de
amateurdeelnemers verwacht, die ge
start zijn voor een rit van 135 km.
(Ingez. Med.)
ri%ë
Als de hele buurt denkt, dat
er bij U met Pinksteren géén
nieuwe gordijnen voor de
ramen komen en ais U Vader
en de kinderen voor'n raad
sel wil zetten, neem dan een
vroege bus of tram, want wij
kunnen U helpen met de
oplossing.
Het een beetje kunst er»
vliegwerk hangen ze vanmid
dag nog voor de ramen, deze
afgepaste gordijnen met en-
tredeux en dub
bele onderzoom,
90 x 160 cm.,
per stuk voor
"WvLonS
■MATHENESSERLAAN (DIJKZtCHT).
daar dan ielfjk te grauwen. Maar
er bleef één plaatsje open, Eén
tijgerin schonk, zoals wij reeds
meldden, het leven aan 2 tijger
tjes en de gelukkige moeder
bleef in de kooi bij haar kinderen.
Mevrouw Vibeke Mikkenie ver
zorgde als een dansende gratie een
groot nummer met paarden, die
samen o.a. een klassieke wals
dansten. Frank Jackson nam de
andere paarden-nummers voor zijn
rekening. Er werden hierbij geen
geweldige „stunts" ten beste gege
ven, maar het was fijntjes. Het
zelfde zouden we k.tnnen zeggen
van het werk van de leermeester
van de Marquis Chimpansees,
mensapen die mensen na-apen. Het
was zoals dit voor geheel circus
Mikkenie ongetwijfeld geldt: goed
en degelijk.
Tramdienst in verband met
SWHeerenveen
In verband met de op Zaterdag
4 Juni in het stadion Fejjenoord
te spelen voetbalwedstrijd SW
Heerenveen, zal van 17 tot 18 uur
een frequente en rechtstreekse
dienst Schiedam (Koemarkt).sta
dion Feijenoord worden gereden.
Bovendien wordt, zoals gebrui
kelijk, van het Stationsplein naar
het stadion gereden met extra
trams. Na afloop van de wedstrijd
zullen langs een drietal perrons
trams staan opgesteld. Langs bet
oerron, dat het dichtst aan de zijde
van het stadion is gelegen zullen
trams gereed staan, die een recht
streekse verbinding met Schiedam
(Koemarkt) geven, terwijl langs
de twee overige perrons trams
staan, die niet verder zullen rijden
dan de Coolsingel.
De aandacht van het publiek
wordt gevestigd op autobuslijn
welke haar begin- en eindpunt in
de onmiddellijke nabijheid van het
stadion heeft, namelijk op de Bree.
weg bij het spoorwegemplacement
tegenover het stadion. Op deze lijn.
zal zowel bij aanvang als na afloop
van de wedstrijd een versterkte
dienst worden gereden.
Waterpolowedstrijden in
het Zwarte Plasje
Op eerste Pinksterdag zullen in
het Zwarte Plasje te Hillegersberg
waterpolowedstrijden worden ge
speeld. Voor de competitie van de
KNZB hoofdklasse wordt gespeeld
SVHUZSC. Verder staan op het
programma de ontmoetingen SVH
2UZSC 2; SVH 3—Merwede 3 en
SVH 5—Rotterdam 4. De wedstrij
den beginnen om half-drie.
Wie geeft hun de Tkanst
HET gaat de Rotterdamse televi
sie-amateurs, verenigd in de
televisie-groep Heron, niet voor da
wind met hun plannen tot de bouw
van een televisiezender. Hun mooi
initiatief, dat tot doel heeft Rot
terdam als eerste stad in Nederland
een eigen televisiezender te bezor
gen, dreigt te stranden, louter om
dat de nodige contanten voor een
verdere uitvoering van de plannen
ontbreken. Dit is des te meer te
betreuren, omdat zij door hard
werken reeds zo'n aardig eind ge
vorderd waren. In Overschie was
men bezig met de samenstelling
van de zenderapparatuur. Dank zij
de medewerking van een grote fir
ma te Rotterdam kwam men in be
zit van de benodigde onderdelen
en. was de montage nagenoeg voor
elkaar. De zender heeft een ver
mogen van plusminus 100 watt,
voldoende om een gebied met een
straal van 20 km, te bestrijken. Het
staat de organisatoren voor ogen
één of meer avonden per week een
uitzending te verzorgen. Wat de in
houd van deze uitzendingen betreft
had men gedacht aan de vertoning
van smalfilms en het houden van
lezingen, terwijl men het tevens
voor mogelijk hield de medewer
king te verkrijgen van Rotterdam
se amateurs of amateurgezelschap
pen op het gebied van muziek, to
neel en voordracht.
Al deze plannen, die ten doel
hebben het voortdurend groter
wordend aantal televisie-amateurs
in Rotterdam en omgeving onaf
hankelijk te maken van voor een
gunstige ontvangst op te grote af
stand, liggende zenders en hen te
vens te verzekeren van program
ma's met een plaatselijk karakter
dreigen een illusie te worden, na
men er zelfs toe moest overgaan
het gehuurde pand in Overschie te
ontruimen. Waarnaar men thans
dus in de eerste plaats omziet is
'n geschikte ruimte voor de opstel
ling van de zender. Hiervoor is
uiteraard alleen een hoog pand ge
schikt, wil de zend-antenne niet
gehinderd worden door obstakels
in de naaste omgeving. Zoals ge
zegd, de zendapparatuur is er, maar
een ander voornaam ding is de in
richting, natuurlijk op heel be
scheiden wijze, van 'de studio. Het
hiervoor benodigde bedrag zou voor
enigszins kapitaalkrachtige men
sen absoluut geen bezwaar zijn»
doch is voor de televisie-amateurs,
die over een smallere beurs be
schikken, nu juist niet bereikbaar.
Zij gaven reeds uit hun bescheiden
geldmiddelen, zij gaven gratis hun
arbeidskracht en vakkennis, vele
avonden lang. Verder kunnen zij
onmogelijk gaan. Het bouwen van
een amateur-televisiezender Is geen
onderneming die uit commercieel
oogpunt aantrekkelijk kan worden
genoemd. Wil men er geld in ste
ken dan moeten daarbij overwe
gend sportieve motieven gelden,
dus uit sympathie voor het doel,
dat wordt nagestreefd. Wanneer de
Rotterdamse televisie-amateurs in
die geest een beroep doen op de
Rotterdamse burgerij en het za
kenleven, verdienen zij een kans te
krijgen uit de impasse te geraken,
omdat uit hun pioniersarbeid, nu
nog slechts een pril begin, iets
groots kan groeien.
