Mercurius
aan de Maashaven
ARTISTIEKE EXPERIMENTEN OP A HOY
Charmante en sa lyrische humor
op Rotterdams linnen vensters
Drukke markt met harde werkers
BATAVUS
Ballet Teresa en Luisillo:
Jammer genoeg geen ruimte voor
zwemmers en hoogwerkers
Amusement te kust en te keur
RIJWIELEN
dföbdteb étbétè
Ioor wie' niet alles even ernstig neemt,
is er veel te bewonderen
'f/t /j umÊtj,
JH
Stilte voor de
storm
Achtduizendste
schip is binnen
dit is dansen
Zaterdag 29 Juli 1950
Oroene haring, schelvis, zure bommen; 't is praten om de klanten 1
by je kraam tc halen en als je geen-harde werker bent of je vak
niet verstaat, kun je beter de markt vaarwel zeggen. Maar door de
jaren heen zijn de zwakke broeders er wel uit gezeefd. Wie nu een
Ijaarplaats aan de Maashaven heeft is zeker van zijn broodi
Advertentie (LM.)
De hondenkoopman heeft lak aan de haven,
aan romans, aan welke poëzie ook. Zijn ver
haal is bitter en de honden kijken bedroefd.
„Gaat het nog wat in je handel?" vragen we.
Hij trekt zyn onderlip naar beneden, „t Is
bedelen," zegt hij. ,,'k Een bankwerker van
mijn vak, maar 'k ben ziekelijk en als ik weer
in de werkplaats kom is het'zo weer mis, zegt
de dokter. Nou, en dan maar hier staan, hè?
Proberen wat je voor een hond kan vangen,
maar er zit de klad in. De mensen kunnen
katten en honden bij de vleet krijgen voor
niks, kijk de krant maar eens in, en als.ze daar
bot vangen gaan ze naar het stikhok. Kost
ook al geen cent. Halen ze zo een weg. Kun je
nagaan wat er voor ons overschiet."
(Van een onzer verslaggevers)
Aan zijn voeten ligt een mooie, bruine
jachthond, die alleen maar rust zoekt, doch
daarin gehinderd wordt door de gele klompen
van een zwaarlijvige man, vol beweging. De
hond schrikt telkens als hij een tik tegen zijn
gevoelige neus krijgt en legt de- kop dan op
een ander stukje klinker. „Wat moét hij nu
kosten?" De koopman peinst bedachtzaam:
„Vijfendertig gulden; vraag ik tenminste,
hoor. Maar of je het er voor krijgt...." Als
we weggaan horen we hoe hij een bedeesde
man afsnauwt, die een zindelijke poes wil
verkopen. De handel gaat niet door. De koop
man heeft poezen, genoeg. Ze slapen op een
kluitje achter de tralies van een hokje op zijn
kar.
Wouderlijke praatkunst
Kunt ge nog lachen, lach dan mee om
het voor het merendeel hoogvrolijke
filmprogramma van deze week..In "t
Venster vloeit' voor de vierde week de
Whisky als water, Mr. Belvedere loopt
thans college in Colosseum.
Maar een film die ge vooral niet
naoogt missen draait in Capitol: Francis,
•de zeer vermakelijke geschiedenis van
een sprekende muilezel aan het front
in Birma. Dit wijze en wonderlijke beest
zit boordevol satire en speelt het bijna
klaar een heel hoofdkwartier mesjokke
te maken. Haar vertrouwelijke tips
omtrent de vijand geeft zjj aan een
jonge tweede luitenant (Donald O'Con
nor. een pracht van een komiek), dit
dank zij de influisteringen van Francis
de ene heldhaftigheid na de andere uit
haalt, maar als zijn' superieuren van
hem vernemen dat de luit zijn geheime
berichten van een sprekende ezel ont
vangt. wordt de arme jongen iedere
keer prompt naar het gekkenhuis ge
stuurd. Maar als Francis tenslotte ook
met de kolonel en de generaal gaat con
verseren loopt het zo hoog dat er jour
nalisten aan te pas komen. Ate die ook
berichten, over <ie sprekende ézel, .wor
den ze,, eveneens -voor.gek [verklaard.
Dan gar( Fran-on— tr»ri short naar
Amerika en de geschiedenis lindigt als
zfj ook daar wonderlijke praartunst ver
toont en de eerste van haar slachtoffers
van ontzetting is flauw gevallen. Een
heel gek verhaal, maar zeer geestig ver
teld en vol speldeprikken op het mili
taire en oorlogsgedoe. Regisseur Arthur
Lubin maakte er een originele en koste
lijke rolprent van.
Levensmoeheid genezen
De titel: Een flatje voor Peggy en de
mededeling dat Technicolor te wachten
staat, zouden de verwende bioscoop
bezoeker wel eens kunnen afschrikken.
Zeker weer zo'n niemendalletje, zal hij
misschien denken, niets voor mij. Dat
zou jammer 2ijn, want hij zou een
bizonder charmante film missen, een
comedie vol gezellig opgediende levens
wijsheid.
Er iseen oude professor in de wijs
begeerte, die dood wil, omdat hij meent
afgedaan te hebben en van geert nut
inwoning van een piepjong echtpaar cn
de levenslust van Peggy, een bizonder
verstandige en aardige jonge vtouw, ge
neest professor volkomen van zijn voor
nemen.
Nogal een simpel gevalletje, zo op het
oog, maar ga- maar eens kijken hoe
aardig cn zacht humoristisch die lang
zame genezing van levensmoeheid wordt
verteld. Waarom men Technicolor heeft
toegepast begrijpen wij niet goed, de
bonte kleuren doen alleen maar afbreuk
aan de eenvoudige en menselijke vertel
trant. Edmund Gwenn speelt öe profes
sor heel veroverend en Jeanne Crain Is
de zeer aantrekkelijke Peggy.
De film, die in LUTUSCA wordt ver
toond, is geregisseerd door George
Seaton.
Wapperende broek
Panama en het- is maar goed. dat de
droogkomische Percy Kilbride met een
voorwereldlijke Ford ter afwisseling wat
humor in de film brengt, 'anders was de
spanning gewoon niet te verteren.
Verhaal weggelaten
CINEAC zoekt het meer dn de mooie
meisjes en heeft, daarom Ziegfeid Follies
°P> het programma genómen. Een goede
sfcowfilm, waarin men het verhaaltje
geheel heeft weggelaten goed
en die derhalve achter elkaar
idee -
water, en zeepsop balletten, pantomimes,
enkele grappige parodieën en nog een
heleboel meer laat zien en horen, Fred
Astaire heeft een groot aandeel in de
diverse nummers en William Powell
speelt opnieuw de rol van de grote
Zlegfeld,
Prima balletten
Spectaculaire ballet-taferelen en ge
spannen, voortreffelijk spel van de zeer
nu reeds befaamde Margaret
OBnen in „Prima Batlerina", een film
van Henry Koster, die van het leven op
het toneel en erachter meer weet te
geven dan de gebruikelijke artistenver-
haaltjes. Forse accenten en een aanzien
lijke hoeveelheid sentiment meed Koster
niet, maar de uitstekende bezetting (de
.sympathiekevriend-horlogerl) is er borg
voor-dat de gretizen van het toelaatbare
niet overschreden zijn.
De kleine Margaret iaat een beroemde
danseres het slachtoffer worden van
haar idolatrie voor een mededingster,
maar de afloop is heel gelukkig en mooi.
De verfilming van de balletfragmenten
is vaak van het peil der befaamde „Rsd
Shoes"; Koster beeft in kleur, beweging
en muziek, da componenten gevonden
voor uiterst geslaagde fJImdelerj, waar
aan technicolor ditmaal extra-luister
•bijzet. De beroemde David Lïchine is
verantwoordelijk voor de choreografie
van de balletten, o.a. Swan Lake, maar
in de combinatie van klassieke stijl en
lichte muziek aJs „Holiday for Strings"
is hij toch wel even van het rechte
danspad afgedwaald. Hoewel in aanmer
king moet worden genomen, dat Ame
rika de grenzen ook op dit gebied nu
es runs ai lang niet zo' scherp trekt, als
wij gewend zijn te doen, (LUXOR).
Allerzotst
Ocli ja, waarom zou men de komieken
Bud Abbott en Lou Costello niet eens
voor de verandering in Het IVJlde
Westen een denderend avontuur laten
be[even7 Hun dwaasheden, zeker niet
altijd even..origineel, zijn er deze keer
alleen maar des te grotesker door ge
worden, ongetwijfeld mede le danken
aan een scenario, dat een vaste lijn bezit
en dat, zover het de onnozele Bud be-,
treft, deze op het lijf is geschreven. Als
terecht komen in het stadje Wagon
knallen de schoten, en vallen de
zo maar. voor hun voeten neer.'
een allerzotste film geworden,
waarin de ene komische situatie de
andere met razende snelheid opvolgt.
'Bui? °Pz'n beet. U kunt ir
AHENA om hen lachen,
Donald O'Connor met Francis,
d e spreken da muileze I.
ze «rei
Gap, ki
doden 3
Het is
In VICTORIA bezorgen Stan Laurel
en Oliver Hardy het publiek ware lach-
stuipea. „Niets dan pech" hebben 2ij als
kok en butler bij het serveren van een
diner, waarbij ten slotte de biefstuk met
een houtzaag „aangesneden" wordt. De
lachorkanen komen eerst op volle
sterkte als Ollie aan de dakgoot van een
"wolkenkrabber bengelt en Stan door een.
noodgreep aan de wapperende broek
van zijn dikke vriend zijn bestaan weet
te continueren.
Ooievaar taboe
Een onzichtbare ooievaar, die echter
terdege van de tongriem is gesneden,
maakt het Jackie Coöper lastig in REX.
Het is dan ook wel bijzonder onprett'?
als je manager van een flatgebouw ben'
waar kinderen absoluut niet gedut
worden, en de ooievaar klopt op een
""'b dag aan. Jackie woont nu eenmaal
prettig met zijn vrouw op de
jovenste etage van het flat, waar hij
zijn werk heeft en is zeker van ontslag
als zijn baas in de gaten krijgt, dat er
bij zijn manager gezinsuitbreiding op
komst is. Na veel verwikkelingen en ge
harrewar komt de zaak toch prachtig ir
het reine.
Om in de natuurhistorische lijn
te blijven, komen we terecht bij
een resoluut en verheffend spre
ker, die zich achter een bescheiden
tafel, waarop een koffer en een
aantal flesjes met een groen
bruine stroperige vloeistof, heeft
opgesteld. Hij draagt een bril van
schildpad en wijst u de weg naar
een gelukkiger stoelgang.
„Het lijkt misschien, een vies
praatje, mensen, maar dat is het
toch heus niet", zegt hij docerend,
„je moet er maar mee tobben en
niet weten waar je geluk te vin
den is met zo'n ongemak, dan zul
je de hemel prijzen wanneer je
een middel vindt, dat je prettig en
onschadelijk weer in het normale
doen terugbrengt. Verwaarloos
dergelijke, schijnbaar onschuldige,
gevallen toch niet, (met stemver
heffing:) er staat niet voor niets
in de kranfc dat er meer mensen
sterven aan die onschuldig lijken
de kwaaltjes, dan aan kanker en
tering. Het staat hier in deze
krant," Dan heft hij een knipsel
omhoog en laat het zijn geïmpo
neerde toehoorders zien. Vervol
gen? prikt hij het met drie glan
zende punaises en een kromme
duim in het hout van het tafeltje.
Zijn bul, waar geen mens wat te
gen in zal brengen!
Zeepbellen per gros
Langs groene haring, textiel,
roomijs, tweedehands boeken en
weekblaadjes met stroomlijnjuf-
frouwen op de omslag, nieuwe
schoenen, scheermesjes, die wer
kelijke wonderen heten te zijn,
sigaren en ondergoed, komen we
bij het domein van een kinder
vriend, die zijn zegenbrengend
jeugdwerk met het commerciële
verenigt. Deze man demonstreert
een soort zeepbellen-mitrailleur.
Met een handbeweging pompt
de koopman tientallen kleurige
bellen de lucht in, die blijven zwe
ven tot je ze uit het oog verliest.
Als we dit bedrijf een poosje heb
ben aangekeken, raken we er van
overtuigd, dat de wereld hard op
weg is naar het snelvuur knikker-
kanon, de automatische vliegerop-
laat-lier en de hoepel met jet-aan-
drüving. Voor tien prima zeepbel
len bliezen wij ons vroeger een
rood hoofd.en zo'n man maakt ze
in de helft van de tijd en hij praat
g Waar zal god Mercurius met g
H groter plezter neerkijken op
g het jachtig bedrijf van zijn g
jg trouwe volgelingen dan juist m
m aan die Rotterdamse Maasha- H
g ven, waar 's Woensdags uren §f
II lang de duizenden coorby de fj
g kramen trekken, keurend, g
1 aarzelend, hunkerend en be-
g lust op slimme koopjes, net
g iets onder de winkelprijs
g Want el hebben tientallen te-
g den en stadjes in Nederland
g hun ireketyfcse markten, die
g niet zelden even groot, mis-
schien inel omvangrijker nog
dan die aan de Maashaven'*
zijn, ze hebben geen haven er
naast, waarin een even jach
tig en haastig spel zich af
speelt als op de wal. Waar tal
loze soorten goederen gelost
en verzameld, verkocht en-
verladen wordendie soms na
korte of langere tijd, na een
dag, een week, na jaren pas,
toch op die lange wemelende
markt belanden? Nieuw, half
sleets of misschien als oud
roest. Over de historie van
zo'n artikel cn zijn kringloop
van Maashaven naar Maas-
havenmarkt zou een roman te
schrijven zijn.
onder.wöl nog gezellig. „Een gul
den kosten ze", babbelt hij „maar
wees er vlug bij want de voorraad
is beperkt, mensen," En, floep,
daar gaat weer een' gros zeepbel
len!
Geen politiek
Tot de oud-roest zijn we we ge
gaan, daar waar de markt op
houdt cn de kooplui zwijgend bij
hun uitstalling staan. De belang
stellenden lopen met bedachtzame
stappen en het hoofd somber naar
de grond gewend, langs de onge
looflijk gevarieerde verzameling
ijzerartikelen, de versleten schoe
nen, de potkacheltjes, de gammele
kinderwagens, de klokken, de
kachelpijpen en de andere talloze
artikelen, ogenschijnlijk geen cent
meer waard, maar toch op elke
Nederlandse markt present en ob
jecten van levendige en schilder
achtige handel.
Aduertentie (l.M.)
trotseren de tijd
door degelijkheid
Wat op deze Woensdagmarkfc
vreemd aandoet is het stalletje
waar twee communistische dames,
handtekeningen verzamelden voor
de zogeheten vredesactte. Een
koopman heeft er van meet af aan
al scheel naar gekeken. „Dat hoort
niet op de markt," zegt hij, „we
staan hier voor de handel en er
hoort geen politiek thuis. Een ten
tje voor iets van de kerk of zo,
gaat nog, da's wat anders, maar dit
gedoe kan beter ophoepelen. En er
zijn nog steeds lui, die er in 'tip
pelen. Weten ze dan nog niet uit
welke hoek de wind waait?"
„Zijn de meeste kooplui Rotter
dammers?"
„Inderdaad, het gros komt uit
de stad of uit de omtrek. We heb
ben hier maar weinig collega's, die
het hele land doortrekken. Derge
lijke mensen komen trouwens
meestal uit steden waar geen
markt wordt gehouden. Er is geen
ruimte meer voor hen op deze
markt, want er zijn er genoeg, die
er graag een plaatsje wilden heb
ben. Zwemmers en hoogwerkers
hebben w ook al weinig."
„Zwemmers en hoogwerkers?"
„Ja, 20 noemen we de standwer
kers. die een grote kring om zich
heen verzamelen en dan beginnen
te verkopen of ergens bovenop
klimmen en met veel spektakel,
want dat hoort er bij, hun waren
aan de' man brengen."
Tot besluit vragen we nog of de
joodse collega's niet sterk gemist
worden na dè oorlog.
„Er zijn d'r nog wel een paar",
vertelt hij, „maar er zijn heel wat
verdwenen. Ik zal dLe twee col
lega's bijvoorbeeld niet gauw ver
geten, die net aan kwamen toen ik
naar een van die toendertijd nieu
we kippwagens van de gemeente
reiniging stond te kijken. Het was
net in die tijd, dat de moffen ach
ter de joden aan gingen zitten, be
grijp je, en ik zei zo tegen Sam en
Isaac, dat het toch machtig mooie
dingen waren met die bak, die he
lemaal omhoog kon."
„Mooie dingen, mooie dingen,"
zei Sam toen, ,,'t Zal je gedacht
wezen, als'ie zometeen met een
klap naar beneden komt hebben
wij het weer gedaan."
En die humor hebben de Duit
sers de Nederlandse markten afge
nomen!
RVERC 8RENGTU
ETPAAR 8A6AGÈWACEM5
UW VACANT1EOOKD
BÜ alle interessante aspecten, die Rotter
dam Ahoybiedt, is er een, die van de ar
tistieke aankleding, die zeker waard is nader
te worden beschouwd, omdat ze er zoveel toe
bijdraagt aan de expositie een gezicht te ge
ven, dat de aantrekkelijkheid van het ten
toongestelde op niet geringe urijze verhoogt.
Het is intussen teel dntdeiyk geworden, dat A
de artistieke aankleding een essentieel punt
is geworden zonder welke een expositie van
enige betekenis het «.niet meer kan stellen.
Vergelijken wij daarbij tentoonstellingen
van enkele decennia terug, dan valt het op
hoe sterk liet stijlgevoel ts veranderd, terwijl
ook de kunstenaars, die nu hebben meege
werkt, volkomen vrij zijn gelaten in hun op-
- -j-ij vattingenwaardoor het mogelijk is geworden,
SSSaJifS c<?de» to aan k* artistieks opUtat. era aaa-
goeie dag aan. Jackie woont nu eenmaal .uenlyke plaats kon worden ingeruimd.
heel prettig met zijn vrouw op de .Laat men er echter vooral niet te deftig en
bovenst, eter, ven net (1st, waar hij (e Mig tegeuovCT gam stattn. ,lo(
sou kunnen zijn, dat men het doel van dit
werk, zoals de muurschilderingende wan
den en de plastieken, die voornamelijk een
dienende functie vervullenuit het oog ver
liest. Want bij alle artistieke vrijheid was er
de gebondenheid aan de stof, die hier tot haar
recht moest komen.
Indrukwekkend
De decoratieve oplossing ts soms zeer ver
nuftig. Men kan de grote wanden in het
pavitjoen Rotterdam, waaraan Dolf Henkes
en zijn medewerkers hun krachten wijdden,
een grote mate van indrukwekkendheid niet
ontzeggen. Dit paviljoen is over het algemeen
het meest rustige en evenwichtige. De opstel
ling der stands is zuiver afgewogen. Het enige
nadeel van de enorme wanden is, dat ze niet
direct tot de bezoeker sprekenhij moet daar
toe een plaats zoeken om een bepaalde muur
te kunnen overzien. Welk een geweldige taak
lag hier om de voorstelling, niet zulke af
metingen, te doen spreken. Hoèwel de muur
op het eerste gezicht een grijs-groene massa
Ujkt, waarin het Hjnetispèl uan de voorstel
ling de compositie draagtbeantwoordt zij -j
toch aan haar functie door de kracht van het
Te spannend
Menselijk wrakhout, waarvan de pre
mière In PRINSES gaat, is een rolprent,
waaraan 'de liefhebbers van actiefilms
plezier kunnen beleven. Geen wonder,
want Pat O'Brien speelt de hoofdrol en
hij wordt geassisteerd door een 'vurige
blondine, Anne Jeffreys. Gezamenlijk
beleven stj heel wat avonturen in
Advertentie (LM.)
MA A RSSEiV
Coojsicgel A18
vertellende element. Geen geringe verdienste
overigens.
Onrustiger, ook voller, is de grote hal. Men
merkt dit het best aan de voet van het
Marsha li-plateau, waar „de cargadoorvan
Louis van Roode, geen klein stak, staat in-
gekneld tussen andere muzen, waarónder de
„boom" van Karei Appel. Het is natuurlijk
erg verleidelijk om zich over Appel's schep
ping vrolijk te maken". Waarom? Omdat men
niet geneigd is deze volkomen serieus te
nemen
Het experiment, en dat is het, wordt over het
hoofd gezien, tertoyi juist dit zo boeiend is.
Er is slechts op aan te merken, dat dergelijke
grote stukken op een open, vrije ruimte het
veeZ beter zouden doen. Zij getuigen van een
inquisitieve geest, de geest, die Ahoy' leven
inblaast.
De wand „de cargadoor verbindt Rotterdam
met de wereUlscheepvaart" komt voor reke
ning r.a\i Henk de Vos. Deze wand loopt in
het verlengde van het bassin; aan dc andere
zijde zorgde Louis van Roode voor het artis
tieke element van „de Rotterdamse vloot"
Verrassend
De voorstellingen van de Vos bezitten de
naïeveteit van kindertekeningenalleen de
compositie en de felle kleurnoten verraden
het overleg van de kunstenaar, die ermee
toonde over een verrassende originaliteit te
beschikken. Louts wan Roode geeft daaren
tegen meer op zichzelf staande figuren, die
zinvol op elkaar aansluiten en waarin 'de
kleur meer genuanceerd is. In dit gedeelte
van de grote hal is als het ware een opeen
hoping te vinden van kunstzinnige uitingen
die aan elkaar oertoattt zijn.
Men vergete vooral niet de foto's te bekij
ken, dte op de verschillende taanden zijn
aangebracht en die richting geven aan het
boeiende verhaal dat de bezoeker over onze
schepen wórdt verteld. Die foto's zijn trou
wens overal elders in ruime mate te vinden
ze zijn soms buitengewoon fraai en scherp
en men vindt er zovele aspecten van het alles
omvattende havenbeeld, dat daardoor de in
druk, die men krijgt, slechts wordt verdiept.
„En ik zeg je mensen: verwaar
loos die zogenaajnd onschuldige
kwaaltjes toch niet. Ze maken
meer doden dan de ernstige
ziektes waar we veel benauw
der voor zijn!"
Naar aanleiding van Hans
Zehrer: Stille vor dem
Sturm Aufsdtze zur Zeït.
\7oOR MIJ LIGT een boek. dat in
v een andere taal bovenstaande
titel draagt. Het begin is al dadelijk
zó, dat ik het er op waag u er iets
van door te geven.
„De mens leeft heden tussen twee
mogelijkheden: een barmhartige
leugen, en een onbarmhartige wer
kelijkheid, De barmhartige leugen
luidt: de storm is uitgewoed en wij
zijn er weer eens doorheen geko
men. Nu is de weldadige stilte na de
storm ingetreden, waarin iedereen
kan bijkomen en zijn leven weer op
bouwen.
De onbarmhartige werkelijkheid
luidt: de twee storm is voorbij ,en
wij zijn er weer eens doorfaeengeko-
men Maar we zijn alweer in de stil
te voor de derde storm en wij we
ten niet of wij er ditmaal wél door
heen zullen komen.
Tussen deze beide mogelijkheden
leeft tegenwoordig iedere mens op
de wereld. Wat kun je doen als de
leugen ontmaskerd is, de werkelijk
heid ondraaglijk en er geen moge
lijkheid te zien is om er verande
ring in te brengen? Het is öe tóe
stand van dc zieke die weet: ik heb
kanker. Dg 6Q-uren-wcreld, waarin
wy leven, ligt in de geboorte-weeën
van haar eenheid. Wij vermoeden,
dat deze eenheid als doel der ge
schiedenis bereikt zal worden als on
ze planeet en mensheid tenminste de.
weg erheen kunnen voltooien. Wij
vermoeden verder, dat deze eenheid
voorlopig alleen maar een uiterlijke
vorm, zónder geestelijke inhoud zal
zijn, omdat de mensheid de geeste
lijke Inhoud kwijt is. Daarom is ook
de wereldeenheid geen doel. waar
voor men warmloopt. Ontwikkelin
gen in de geschiedenis worden met
grote maten gemeten. Ben leven
duurt echter 70 jaar. Wat begint de
enkeling met zijn leven, als hot )n
de geweldige verbijsteringen en be
dreigingen vsn geschiedenis wendin
gen gesteld is? Heeft hij slechts de
keus tussen een leven in de barm
hartige leugen, die de werkelijkheid
nog onbarmhartiger maakt, of een
leven in de onbarmhartige werke
lijkheid, dat zonder Zin en niet te
dragen is?
De mens heeft in geen enkele tijd
anders geleefd en nooit méér dan de
keus lussen deze beide mogelijkhe
den gehad. De verbazing van Augus-
tinus, Pascal en Kierkegaard over dc
mens werd veroorzaakt door het ta
lent waarmee de mens zich wat diets
maakt over zijn ware toestand. Want
hij leeft op zijn dood af; aan het
eind wacht het graf. Dat is zijn ware
toestand. Die ietwat verzacht wordt
door de onzekerheid van het tijdstip.
Op deze onzekerheid bouwt de mens
dè luchtkastelen van zijn barroharti-
ge leugen. Maar met de onbarmhar
tige werkelijkheid van de dood voor
ogen viel het denkers (als Pascal)
zwaar, om in te zien hoe de mens
zonder het christelijk geloof ook
maar kon bestaan.
Tussen de barmhartige leugen en
de onbarmhartige werkelijkheid
blijft er geen andere mogelijkheid
dan in de barmhartige w e r k e 1 ij k-
beid van het geloof een chris
telijk bestaan te vinden. Deze wer
kelijkheid maakt vrij en onafhanke
lijk. Daarin kun je de storm zien op
komen zonder hem te vrezen: vrij;
onverveerd.
OBERMAN
Vrijdag is als achtduizendste
schip de Nieuwe "Waterweg bin
nengekomen het Nederlandse mo
torschip Monica', dat ligplaats
heeft genomen bij de Nieuwe Ma-
tex te Vlaardingen. Cargadoor van
dit schip is Phs, van Ommeren's
Scheepvaartbedrijf, In 1945 -kwam
als achtduizendste schip het
Zweedse stoomschip Ligur binnen
en wel'op 15 Augustus.
.Wand van Henk de Vos op Ahoy'
Tussen de betrekkelijk lauwe eer
ste ontvangst in Den Haag en de pre
mière in Rotterdam van het Spaan
se ballet Teresa en Luisillo liggen,
niet meer dan twee weken, maar in
die korte tijd zal het als een lopend
vuurtje rondgegaan zijn, dat een
danssensatie in ons land te beleven
valt, waarvan men moeilijk de weer
ga zal vinden.
En wie nog niet door die vlam was
aangeraakt, zag Vrijdag, .de eerste
van een zestal avonden, in die volle
Schouwburg Spaanse dabs.onmiddel
lijk en fel branden, zo wild en on
bedwingbaar, dat men zich bij het
eerste castagnettengcklep en zapa-
teado wel direct en onvoorwaarde
lijk moést overgeven.
Met Carmen Amaya dacht men het
summum van woeste, ongebreidelde
dansdrift meegemaakt te hebben,
dit was nóg erger, meeslepender, op
windender door het voortdurende
tegenspel met nobele, beheerste en
wel zeer geraffineerde vormen.
„Show" zegt men hier graag, als
er dingen - gebeuren, die niet in het
systeem va n h er ken b are prestati es
vallen en passen, maar vergeet niet,
dat deze Zuiderlingen over heel an
dere energieën en temperamenten
beschikken, dan wjj kennen.
„Show?" Zelfs al ware het zo, dan
onnoemelijk knap volgehouden show,
waar geen leegten achter grijnzen.
Want dat was toch wel het zeer op
merkelijke bij de zich wel een
beetje te sterk op devoorgrond
pousserende. sterren Teresa en
Luisillo, dat ze na een waanzinnig
snelle Capricio Espanol in dé zelfde
trance een encore en nog een. toegift
gaven. Met eenzelfde eindsprong
naar elköars lippen, die ook m de
andere dansen steeds een hartstoch
telijke of vluchtige kus moeten krij
gen. Dat is ook een kenmerk van
die twee, hun uiterst sensueel, haar
fijn op elkaar afgesteld samendan-
sen.
Het programma noemde vijftien,
nummers, maar het werd misschien
wel-het dubbele, steeds maar weer
bissering en toegift, soms wel wat
heel spontaan gegeven.
Enorm enthousiasme verwekte ook
weer de pikante, wilde Queti Clavyo
met haar zigeunerdanser» en bet op
treden van de zangeres Diana Mar-
quez was vorstelijker nog dan de
eerste keren, dat wij haar zagen. An
gel Iglesias is een. fabelachtige gi
taar-virtuoos, maar waarom speelt
hij alleen zo'n mixtuur van grappi
ge muziekjes en niet eens een héél
stukje „serieus"? En dan het „corps",
een zeidzaam harmonieus en sterk
dansend ensemble, dat in de sehilte- A
ring van de twee sterren wel een
beetje tekort moest komen aan er-
kenteljjkheid van de woest applau-
disserende zaal. die het aan het slot
tot voor Rotterdam ongekende ova- i
ties bracht, die de' Haagse reacties
verre overtrof en waarvoor Luisillo
ontroerd met enkele woorden dank-'
te. Er warén bloemen en het gezel-
schap rr.ocht het toneel niet verlaten
voor ccn alleraardigste herhaling
van ccn orgische Verdiaies. Dit is
d&nscr..
H. F. REEDIJK
