MADAME 1952
VEINST
EENVOUD
Met oorwarmers en een zakje drop
het avontuur
tegemoet
Een synode is toch geen parlement?
S
Balans van vijf jaar
N ed.-Radio-Unie
Moet U eens
hóren!
VEERTIEN DAGEN „TIROL" VOOR F164.-
Schaduw-artist schildert
de klant signeert
fslankdunne taille
geen heupen)
Herr Sprodel
Gesprekken
jCU
Slaap
„Trojaanse" ondernemingen doen
Washington lachen
H
K EN WERELD;
Voor kinderen geen'
politiek
4
Zaterdag 23 Februari 1952
ii'llUGlüilKIjilKJiit'II"JijtKIllinlJtiBHutÖS(IL"BiJillIÜl!«iHCiilllllIII!BUIiCEltiU)IliiDHf 0. S!
ai BqBtinBHHJBB JihiBHiiimihiiriiaiiPiFBB.'iBiiBiBMB wmtishiiau t at riBtf BiMwaia: jfiMUiaai jmii, ja'cim jmaaiMMiiEmffinanBi j j n iMMJii!BiMii«ittWHn!BwiicrqMqi^wiifpfgrj
Om acht uur precies zette de ïlalia-express zich met een ruk
in beweging, en schoof in de vale schemer onder de
stationslampen langzaam langs het stoffige perron, met dat
stampende gedender van ijzer op ijzer, dat in film en roman
altijd zo dramatisch verkondigt dat de laatste kans is verkeken
voor de politie om de spion te arresteren,terwijl de fatale vrouw
die bijna een goed huwelijk te gronde richtte, hiermee onder
het neuriën van een filosofisch lied voorgoed van het toneel
verdwijnt. Op dit uur zijn wij geneigd te geloven dat speciaal
deze internationale trein barst van de spionnen en fatale
vrouwenEn wij zijn er bij: vijf en
dertig klerken ten stadhuize, ver
pleegsterswinkeliers, onderwijze
ressen, en ambtenaren van de PTT,
die hebben ingeschreven op de
goedkoopste gezelschapsreisvoor
honderd vierenzestig gulden veer
tien dagen naajr Tirol, reis- en
verblijfkosten, skikuur, skilessen,
en ongevallenverzekering inbegre
pen. Opgewonden zwaaien wij
naar de achterblijuendcn. Het
aovntuur tintelt in ons bloed. De
rijkdom reist romantisch naar de
winters part.
Ik heb nooit aan een reisverew-
ging mijn vacantie durven toever
trouwen. Thans weet hs niet goed
meer waarom- Even achter Utrecht
hadden -wy de schoenen al uitge
schopt. Wij zaten in die Italia-ex-
press met tpffels, breiwerkjes en
koekjes als 'hij moeder thuis, en
wij kenden slechts elkanders voor
namen.
Daar was allereerst de geweldige
Ome: een tonronde jongen met een
verschrikte oogopslag, die, naar
spoedig bleek, voornamelijk sliep en
at. Hu is hijkok geweest bij de ma
rine, en als zodanig heeft hij eens
een reis gemaakt naar Spanje, „'t
Zijn daar fascisten!", riep hij ver
ontwaardigd. „Ze zeggen van niet,
maag bah!" En ik geloof hem, want
die Ollie mag dan veel eten en
slapen: hy is niet iemand die zijn
ogen in de zak heeft.
Hij zat in de couné naast H-snkie:
een met te vertrouwen Mokumer,
die was uitgerust met oorwarmer-
■yes voor in de sneeuw, een zakje
drop togen de verkoudheid, en een
eindje worst dat hij, naar hij ons
Vertelde, dacht te gebruiken om de
Sint Berpardhonden te lokken, die
zoals iedereen weet, zich in de ber-
cen ophouden om ingesneeuwde rei
zigers te redden van een verschrik
kelijke dood door middel van een
aan hun hals bevestigd vaatje met
.cognac: een drank waar Henk ie
graag eens in mocht happen,
t Nu moet u horen: ik weet niet of
hij het wel Ieuk zou vinden om
met naam en_ toenaam in de krant
t« staan. Laten we dus afspreken,
dat wa hem onder mekaar gewoon
Henkie- blijven 'noemen: èen kleine
levendige man met een voorliefde
voor grote sigaren, die,in het auto
mobielenvak zijn brood vindt. Hfj
heeft «en meisje in Amsterdam-
West, wat wel lastig is, went hij
woont in Zuid. maar het is een lief
meisje, heb ik begrepen. En hij trekt
door het leven in gezelschap van
een kameraad: een lange vent aan
wie het noodlot zulk een enorm
sterk corpus heeft meegegeven, dat
het leven geen kans heeft gezien
zqjn breedhartfge kijk co zijn altijd
zwakkere medemens ook maar met
de kleinste rancune te vertroebelen.
Hjj zegt veel minder, maar waar
die kleine zijn ratel roert doemt hij
achter hem op. Zij zijn gezworen
makkers.
En die Henkie praat een eind
weg. Een gi5se Mokumer die zijn
zegje weet. Dit bleek al spoedig bij
de douane, dat struikelblok "dat
staat aan elke horizont waarachter
een ander leven_ lokt. Ik heb een.
man gekend, die zich- aan elke
douane waar hij langs moest for
meel voorstelde. Een geniale vondst,
meende ik, want een anonieme
douaneman kan een naamloze rei
ziger kwellen, maar kan meneer
Loos dat meneer Hokker aandoen?
Neen immers!
Ge zult ook begrijpen dat ik
diep getroffen ben door Henkie's
eenvoudige en directe benadering
van het probleem. Toen de deur
van de coupé openging, en de ge
üniformeerde roep „Koffers open!"
weerklonk, richtte de waardige man
zich slechts even op, en zei op
recht gekwetst: „Jongen je moet
niet zo tegen me snauwen, want
ik heb ook een moeder!"
Ik weet niet wat er om is ge
gaan in die wettelijk bevoegde
borst Zag hij zün oude moeder de
was doen achter het nederige huis
waar hij eens kind was? Ik kan
slechts gissen. Maar ik heb hem
zien verbleken. Hij ging heen als
een geslagen douaan. en onze kof
fers rijn niet op6" geweest
SPOEDIG daarop kwam het onver-
jnÜdekjkeDu''tse volk bij ons bin
nen ptappen in de persoon- van een
stoppelig kereltje met een ingeval
len mond en een donkerblauw ge
verfde soldatenpet Hij kwam op
kromme pikkels onze coupé binnen
scharrelen. Hij heette Hans Spro
del. zei EU» en bij moest naar
Duisburg. Hij was aangenaam ver
rast toen hij hoorde dat wij Ne
derlanders waren, want by had in
Nederland gevochten. „Schones
Land". In Maastricht had hij lang
gelegen.
Nou, vechten was het niet be
paald geweest wat hij gedaan had,
want die Amerikanen- schoten al
tijd zoveel granaten af voor ze op
rukten, dat zijn compagnie allang
terug had moeten trekken. „Dat
was geen vechten meer", zei hij
treurig- .,Ik weet niet of u wel
eens van generaal Keitel hebt ge
hoord? Nu, dat was eigenlijk mijn
commandant. Eti lopen dat we
moesten voor die granaten",.,.
Het was even stil. Meneer Spro
del zat wat voor zich uit te staren.
„Weet u", ze! hij toen trots, „ik
heb een radio, on *s Zondags luister
ik altijd naar de Nederlandse pre
dikant. want die kan ik helemaal
verstaan".v
stralend keek hu de kring rond.
„Ik wil u als Hollanders niet naar
de mond praten', zei bij toen ver
trouwelijk. „Maar Holland,,.. SaU'
beres Daad! Sogar sehr sauber! Ik
moet, er toch nog eens heen van
de zomert"..,,.
„...Ik heb nooit
aan een reisvereni-
ging mijn vacantie
durven toevertrou
teen.
schrijft een onzer verslag
gevers in bijgaand artikel.
Maar na veertien dagen in
de Tiroolse Alpen a raison
van honderd-vier-en-zestig
gulden, in gezelschap van
vier en dertig drukke land
genoten, moet hij eerlijk be
kennen, dat zyn aanvanke-
lijk voor-oordeel niet lan
ger houdbaar is.
Die goedkoopste gezel
schapsreis, naar de koele
schoonheid van de Alpen,
leverde hem dé stof voor 1
een Zuchtige reisreportage.
De publicatie daarvan be-
ginnen wij heden.
„Maar dan niet allemaal tegelijk
asjeblieft, want dat maakt me zo
zenuwachtig," zei onze Jo, een
meisje uit Den Haag, dat in een
hoek van de coupé op een klein
reis-brand eitje met twee andere
dames voor ons allemaal thee zat
te zetten. De toespeling ontging de
Duitser echter, en het was onze
Henkie die hem tenslotte de gena
deslag moest toebrengen. De ver
schrikkelijke Amsterdammer trok
zijn partemonnaie en zei: „Hier,"
terwijl hit de Duitser iets in de
hand stopte.
„Aaaach!'* riep deze schalks ver
rast. „Dat ken ik! Hollandisches
Geld was? Eïn Daebeltsehenl"
„Daar kunt ge een andere kop
voor kopen," zei onze Henkie.
INTUSSEN spoedde" de trein, zich
voort door de nacht. Keulen,
Duisburg, Heidelberg, we hebben
ze slechts als* silhouetten tegen de
sterren op zien doemen. Onze Ollie
was al spoedig in slaap gevallen.
Hij zakte voortdurend Over ons
heen, en was slechts met stompen
en rukken op zijn plaats te krij
gen. Intussen gingen de gesprekken
voort„Kan je niet pokeren?
Geeft niet. Als je maar geld
hebt..,. In Ludwigshafen heb ik
gezeten. Mooie gevangenis. In Hei
delberg heb ik ook gezeten, Niet
zo'n mooie gevangenisHoe laat
Advt^rtentie 1. M.l
het weer licht wordt? Hoeveel heb
je dan betaald? Honderdvierenzes-
«g gulden? O, dat is die reis zon
der lichtNiemand meer een
borrel? Wat een mazzel!.... Ze
binden je gewoon de ski's onder,
en dan zetten ue je boven op een
berg. En beneden staat een dokter
een deuntje te fluiten bij een zie
kenauto.
En dan geven ze je een duw,
en roepen naar beneden: „Dokterrr!
Poen vangen!Je krijgt natuur
lijk niets te eten voor die honderd,
vierenzestig gulden, maar mij ne
men ze niet, Ik heb een koffer vol
broodjes bij meVan die Alpen-
zon word je zo bruin als een
doekMijn man is niet mee ge
gaan, want die heeft het vorig jaar
zijn enkel verstuiktVoor bon
derdvierenzestig gulden, kan ik.
hier staan! Voor niks kan Ik thuis
maffen!En toen ze hem op
raapten kon ie zo naar de tandarts
voor een kunstgebit. Nou ja, h|j
had toch al een gemeen gezicht,...
I NTTJSSEN begon onze ronkende
L Ollie zo veelvuldig als een zout
zak over ons heen te ploffen, dat
het ging irriteren, en Henkie en
zijn reusachtige kameraad korte
metten maakten, door hem bij hoofd
en voeten op te pakken en naar de
eerste-klaswagon te sjouwen. Hij
werd er overigens niet wakker
van. Ze legden hem in bed bij een
heer die een heel compartiment had
afgehuurd om alleen te kunnen
slapen: een kleine gezette heer
wiens kale hoofd in het kussen lag
met de tevreden uitdrukking van
een kind. Zijn dikke worstvinger
tjes lagen zwaar beringd op zijn
borst.
Een ogenblik later kwam hij
rood aangelopen de corridor op
stormen. *t Was ongehoord, zei hij,
Hij had onze Ollie ook niet wakker
kunnen krijgen, de flauwe vent!
Wat had hij te reclameren? Onze
Ollie slaapt bjj'na geruisloos, maar
als hij wakker wordt begint hjj
zeer luidop te praten.
Maar goed, wij wilden geen ruzie,
dus hebben wij hem weer meege
nomen,
Tegen de ochtend dommelden wij
allemaal een beetje in. Een paar
uur later moesten wij overstappen
in Ulm. Daar heeft onze Henkie
ons nog even in een merkwaardige
situatie gebracht. De Duitse sta-
tionschef legde ons uit dat wij door
een tunnel moesten naar een ander
perron. Maar onze Henkie bleef ge
woon staan, en zei schamper tot
zijn kameraad: „Geloof jij hem?"
Daar hier de vertrouwenskwestie
werd gesteld bléven wij allen stok
stijf staan en keken de Duitser vlak
in de ogen: een verlegen man met
een grote knevel, die onder de
starende blik van dat blok wan
trouwige Nederlanders-ln-den-
vreemcfe sterk begon te blozen.
Wij hebben ons toen niet laten
beet nemen, en zijn gebleven waar
wij waren. Ten slotte bleek echter
dat hij wel degelijk gelijk had.
Gelukkig vertrok onze trein eerst
twee uur later.
Precies vierentwintig uur na
dat wij met de Italia-express
vertrokken, reden wij met een
oude Oostenrijkse bus uit Keu-
the langs Stockholm, een inge
sneeuwd dorp aan het einde
van de wereld. De rammelende
blikken bus met vijf en dertig
onverwoestbaar drukke Ne
derlanders met thermosflessen
en boterhammen met kaas, en
reeds gedeeltelijk verwaaide
herinneringen aan de klerken-
kruk, de toonbank, en de keu
ken driehoog achter, draaide
de wijde stUte van de bergen
in.
gemeente In haar parken gebruikt.
Daarna beleefde hij vele prettige
,JIeeft a het te druk om te schil
deren? Bel de Schaduia-ArHsten op.
Wy maken het scfiildery u sig
neert het!" Deze advertentie uit de
„Washington Post" citeert „Time"
en het voegt er enipe bijzonderhe
den over de leider der schaduwen"
aan toe, die te kostelijk zyn om
niet na te vertellen.
De steller van de advertentie
dan, zo bleek de nieuwsgierig ge
worden Amerikaanse journalisten,
is een zekere Hugh Troy, een il
lustrator van kinderboeken In goe
de doen. Onder zijn tevreden cliën
ten. zo vertelde hij. bevonden zich
officieren, ambtenaren, doctoren,
zakenlieden en ook een effecten
makelaar uit Wall Street, die zelfs
een tentoonstelling van „eigen"
werk had georganiseerd om zich
zo toegang tot kunstenaarskringen
te verschaffen. Troy weigerde namen
te noemen en ook zijn „schaduwen"
hield hij buiten schot. Verder gaf
hij, met een verdacht onschuldige
blik in zijn ogen, te kennen, dat
hij zijn handelwijze zelf immoreel
vindt. Zijn klanten raakten er door
verslaafd. „Wanneer zij eenmaal bij
mij zijn gekomen, komen ze
Steeds terug."
Een man met fantasie ongetwij
feld deze Troy. en een grappen
maker bovendien. Oude vrienden
van hem vertelden enige frappante
staaltjes van vroegere „Trojaanse"
ondernemingen. In 1927 h|j
woonde toen in Manhaften
kocht Troy een bank van precies
dezelfde soort als die, welke de
hij vele prettige
uren door de bank in en uit het
Central^ Park te slepen, zich op
deze wijze te laten arresteren en
dan op het politiebureau vriende
lijk lachend de kwitantie van de
aankoop van de bank te tonen.
Wat later voorzagen Troy
enkele goede vrienden zich van
werkkleren, houwelen, schoppen
en straatversperringen om vervol
gens de avond door te brengen met
net graven van een drie meter
diepê put in een van de drukste
straten van New York, zonder ge
grepen te worden.
Een andere keer bevestigde hij
een kunsthand aan zijn mouw en
aan deze kunsthand een talbriefje,
dat recht tot doorgang van de
Holland Tunnel gaf. Bij het verla
ten van de tunnel liet hy briefje
en hand in de greep van de dode
lijk verschrikte tolgaarder achter.
Andere grappen van Troy: het
planten van valse parels In oester
schelpen en bet ontwerpen van
fantastische „volkslegenden", die
hij door inboorlingen van de .Zuid-
zee-eilanden aan goedgelovige vol-
kenkundlgen Het opdissen.
Troy's laatste grap die van de
schaduwartistenbereikt misschien
niet de hoogte van enkele der
vroegere Xroyaanse ondernemin
gen, maar de fantasierijke man
meent in ieder geval, dat deze hem
toch helpt de verveling van het
leven in de Amerikaanse hoofdstad
enigszins draaglijk te maken.
EEN WEEK LANG ACHT
MODESHOWS PER DAG
/n deze maand rijn er gemid
deld per dag voor de pers
een achttal shows gegeven. Het
geen. wil zeggendat zelfs de meest
bezielde journaliste deze niet alle
maal heeft kunnen volgen, omdat
er soms twee of drie op hetzelfde
uur vielen.
Daar meestal het enthousiasme
met het stijgen oen het aantal
shows luwt, is iedere modekoning
er op gespitst zó vroeg mogelijk
„op te treden".
Nu wordt hier over beslist door
de „Chambre Syndicale de la Cou
ture Parisienne", die dit jaar vol
gens een nieuw systeem van in
schrijving te werk ging. wat ten
gevolge had, dat de zoon van Jac-
ques Heim het voorbeeld van onze
uitverkoop-maniakken opgevolgd
heeft, en de nacht in zijn slaap
zak in de gang van genoemd bu
reau doorbracht, om nummer één
te kunnen zijn.
De mannequin, die dus de eerste
glimp van de voorjaarsmode liet
zien was Adita, van Jacques Heim.
Adita is de zuster van de zo tra
gisch om het leven gekomen film
ster Maria Montez. Zij droeg een
bekoorlijk wit shantung koelie-
costuum. een wijd jak met een drie
kwart pantalon, die nauw om de
benen sloot, en was als de Lente
zelve.
Madame 1952 is volgens Jacques
Heim 2eer slank, heeft een hoge
buste en dunne taille, en vooral
geen heupen. Zij toont haar kuiten
juist niet, en heeft de schoudervul
lingen afgeschaft. Zij wenst ons
voorts een gevoel van eenvoud op
te dringen, dat geheel geveinsd is.
Overigens is dat dit jaar het dool
van bijna alle creaties.
Heim brengt ten slotte ter ai-
wisseling zeer lage tailles (anno
1923), die stellig niet veel opgang
zuilen vinden, en behalve veel
Advertentie (l M.)
Hel meest bfit£SS££k»ES
ienn^Hr!U]«mMddv„or|
5 Uw STOELREGELING
Ook in 1952 handhaaft het korte
kapsel rich.
blauw, zwart, grijs en wit nog com
binaties van grijs en beige.
Een snelheidsrecord is wel bereikt
door Jacques Fath, die in twéé uur
en
-.cqi
veertig minuten 218 modellen
heeft vertoond, met japonnen in de
kleuren van de schilderijen van
Matisse. Zijn rokken zijn langér,
35 cm van de grond, en zijn ja
ponnen hebbendiepe, ronde hals
uitsnijdingen.
Overal is de Schotse ruit in ve
lerlei variaties Weer voor de dag
gekomen. Dior, Griffe en Lafsurie
hebben volgens zeggen het grootste
aantal strepen verwerkt! En verder
is er veel grijs gebruikt. Bij Char
les Montaigne moest ik opeens aan
een défilé van reuzen-muizen den
ken, zo overheerste daar deze kleur
in de overigens maar matige col
lectie.
Maggy Rouff heeft de halsuitsnij
dingen en knoop-garneringen in de
V-vorm gehouden. A propos, die
knopen. Ik heb een show gezien,
die in alle opzichten van alle an
dere afweek, en ook geen enkele
knoop vertoonde. Het was de meest
originele en meest amusante ver
toning die ik ooit in traditioneel
gehouden moderevues meegemaakt
heb. Natuurlijk was het een gloed
nieuw „Malson de Couture" die dit
aandurfde en reeds de uitnodiging
van de nieuwe mode-pretendent
Guy Loviro om zijn show op de
„Grenier de Ia Couture" te komen
bijwonen, deed vermoeden, dat er
hier iets bijzonders zou plaats vin
den. Die zolder bevond zich In de
rue de La Paix en was gemeta
morfoseerd in cntvangsalcn, een
smalle ruimte waar honderden en
nog eens honderden zich een plaats
trachtten te veroveren.
Op alle mode-programma's heb
ben de japonnen een naam. Guy
Loviro nu had zijn twee en veertig
modellen genoemd naar een even
groot aantal bekende vrouwelijke
Franse journalisten. Iedere keer
wanneer eon van zijn uiterst jonge
en even bekoorlijke mannequins zo'n
toilet vertoonde, wérden aan de
journaliste, wier naam het mocht
dragen, bloemen overhandigd.
De avondjapon „Carmen Tessier"
was van twee méter stof vervaar
digd terwijl „Hélène Taumaire" een
creatie was van raffia..,. Ook twee
mannencostuums zonder (zichtbare)
knopen werden hier vertoond door
een wat verlegen jonge man.
Nu zijn de shows bijna allemaal
voorbij en Is men het eenstemmig
er over eens dat de mode dit jaar
even vrouwelijk als eenvoudig is.
De mannequins met blonde, brui
ne, rossige ,vn zwarte haren ver
toonden nieuwe kapsels van de
.Haute Coiffure Franpaise", die ge
ïnspireerd waren op het Griekse
model, waardoor de vorm van het
gelaat onveranderd bleef. Korte ha
ren, maar steeds zodanig geknipt,
dat dit het vrouwelijk aspect van
de mode 1952, nog slechts kon ver-
hogsft. MONIQUE
A* 7men ging beseffen dat de kerk, als mèt de spontaneïteit de daldèlijk-
L\lQlïlQll(Zl S V6tZ06K verkondigster van een boodschap hoid missen en met de profetlsch-
I ULncv/CfDi u van liefde en gerechtigheid, het we- actuele „onberadenheid" het over-
reldse gebeuren „critisch diende te tuigende en onthullende effect,
/YAt» fl-i f -» t r» begeleiden." Wij denken in dit ver- Tweede gevaar; dat de kerk, door
d(JLSt ±Jt /7e/// LIS hand aan Berggrav in Noorwegen, niet slecllts incidenteel-profetisch
aan Munk m Denemarken, aan doch permanent-synodaal cf per ma-
Met de bezeten SSTSfSS&£ b&S. SFSSt
voortvarendheid, die hem ken- Sen te «aïS S Kraemer in Nederland, aan Nle- de har, Dan gaat aij „parle-
merkt, heeft Martin Niemöl- misschien ook wel hier en daar hei S d? Strain Su wel? D,m con5tltul"!rt ,»1
Ier teruv uit Moskou en od kerkelyke leven buiten Duitsand. £tem mannen zèli wee. „ch reive als neven-regering.
i. 1.T? ,„L' i°i fr in het verleden kon men, met ten 5tem" ?ekt zij de natuurljike
het punt voor een preek- _en onrechte Boms, de christelijke ker- Die stem klonk daarom toen zo bevoegdheden van de staat
lezingentournee naar Amerika ken en de christelijke gemeenten onmiskenbaar duidelijk omdat rij ®an ,?iCh' P**1 ?retenJe?f« ,z^ 4®t
te vertrekken, in zijn hoedanig- verwik dat zij voor de noden ^dTdeJét hS
kF dfe^' P? daardoor er aan mee om de beta-
1= geldigheid en de autori-
heid van voorzitter
van de Evangelische
Kerk in Hessen aan
bisschop Otto Dibe-
lhis van Berlijn ge-
- Deze tceek
„I_, - tlti SC1U1KUC1U Lie clLtlAJLl-
g^S aSn kaS: te». heelteingeu der „we-
reldse" overheid, die toch óók „Ült
Vw God" is, in het oog der onderdanen
zlebTh?te discrediteren. Dan slaat zij, aan
wie earttlds isolement en »w«g-
vrasrf de synode van de E.K. t^rSTSl "SS
D„ de Evangelische Kerk in noegzaamheid isoleerden en zich m ovrtuiging van die ware kern der ^m hii h?: concrete Duitse
Duitsland, bijeen te roepen. dat isolement aan allerlei dringen- kerk: de gemeente. - tV\$en.*gSFiyïodï
Zulks, naar men met stelligheid derOntbreken die voorwaarden, dan „parlement" spelen,
mac aannemen, om rfe kweitie van onttrekken, die verder *ökten krijgt men in plaats van de Hier ligt een gevaar. Niet eens
de Duitse bijdrage aan de herbe- a^cen, .wü spontaneïtei de organisatie en zozeer omdat in het onderhavige
wapening voor deze synode, het v^«em llS^'emfc^ieeft mS^cli pIaats van de «eörtelijke vot!' aeval e®n "Westerse solidariteit
-i- ~Lnoegzame isolement heeft men'zicii dingsbodeni die .gemeente.heet, 'de gespeende uitspraak tegen de ver»
langzamerhand bevrijd, vooral on- gy^^le of episcopale top-appara - dediging der democratie gevreesd
der druk en bedreiging van het na- tuurj die ziek ZOQ(jer voldoende moet worden, maar omdat aldus de
„parlement" van de Duitse Evange
lische Kerk, te brengen.
Dat in de persberichten over deze
zaait in verband met die mogelijke zoïdo^rorXen c<,Iltac' met «cltwir der gemeen- eerste stappen gezet worden op de
synodevergadering het woord „par- ewljgcn zonde en spreken (0 op he£ neMige ,errein der irhor. weg naar een politieke olerlcaUse.
lexnent" opduikt, wijst o.i. op een Plfch* kon zum het profetisch ge- d,riijke" uitspraken begeeft wel- ring, die stèèds fout is. in wélke
verwarring van begrippen, die op tulgenii, het „woord voor de we- ke -uitspraken, vaak" uit oom- richting de betrokken Kerk»„pofl-
haar beurt weer op een meer alge- reld" eisten recht voor zich op; promissen geboren, dan bovendien tiek" zich ook moge bewegen.
Met belangstelling lees ik ieders
Zaterdagavond de rubriek „Voor
Antjes en Jantjes" (..en andere
jonge klantjes). Henk van Laar
vertelt dikwijls dingen, die je als
volwassene al weer lang vergeten
bant of die soms ook nog helemaal
nieuw voor je zijn. Deze rubriek
is echter in de allereerste plaats
een rubriek voor kinderen. Groot
was dan ook mijn verbazing, toen
ik onlangs zijn artikel las over de
oorsprong en de geschiedenis van
de zonnebloem met aan het slot
daarvan een uiteenzetting op poli
tiek terrein.
De tegenstelling tussen Rusland
en Amerika is een probleem voor
grote mensen, waar vele grote men
sen zelfs niet uit kunnen komen, in
deze tijd, waarin verwarring, haat
en afkeer hoogtij vieren.
Is het nodig, dat kinderen, van
wie aangenomen kan worden, dat
z|j nog niet in staat zijn een zelf
standig oordeel te vormen omtrent
het politiek gebeuren, te betrekken,
bij een onfrisse strijd, die o.a. daar
door wordt gekenmerkt, dat men
alles wat m Amerika gebeurt ver
heerlijkt en alles wat in Rusland
geschiedt fel becritiseert?; een strijd
waarin niet meer wordt geargumen
teerd- znaar waarin alles wat men
als „lastig" beschouwt als „commu
nistisch" wordt gedoodverfd?
Is het nodig, dat kinderen ver
giftigd worden met eenzelfde se
rum, waaraan volwassenen, die niet
tot het vormen van een zelfstandig
oordeel op politiek gebied in staat
rijn, worden blootgesteld, dank zij
de „voorlichting" van de huidige
dagbladen?
'In wezen vind ik het opdienen
van dergelijke kost aan. jon eer en
evan erg als wat tijdens het Hitier-
regime in Duitsland tegenover de
Hitler-Jugend gebeurde en wat op
dit moment nog gebeurt Jn Rus
land door het Russische regime te
genover de Russische jeugd.
Moeten wij de nieuwe wereld,
waarvan wij in de bezettingsjaren
droomden, op de grondslag van de
haat opbouwen?
N. M. BtTURMA
(Inzender doelt hier op het artikel
„Zonnebloemen groeien nog in het wild.
in Amerika", voorkomende in ons blad
van Zaterdag 2 Februari j 1., waarin aan
het slot de volgende passage voorkwam:
„Alleen nog dit: je weet de V.R. en
Rusland hebben een ongelooflijke hekel
aan mekaar en hebben de grootste ru
zie. Zonnebloemen zijn geel, dat weet
je ook. Maar er is ook een rode ge
kweekt. Dat Is de zonnebloem van het
Russische Hode leger, ln Rusland ont
staan natuurlijk. Laat nou die rooi»
zonnebloem al veel eerder, ln Iflto, tn
de V.S. voor de dag zijn gekomen.
„Lekker", zeggen de Amerikanen „Dat
is de kift." zeggen de Russen. Wat de
reactie van inzender hierop betreft, los
van Iedere politieke opvatting, zijn wil
het volkomen met hem eens, dat de
politiek zich niet leent voor behande
ling in «en jeugdrubriek en dat wij ds
kinderen niet moeten betrekken tn d®
tegenstellingen, die de volwassenen vef-
deeld houden. Zo beschouwd is de ge
wraakte passage ongetwijfeld minder
gelukkig te noemen. Red.)
Geen twee kapiteins op
één schip
Indonesië wenst de RTC-over-
eenkomst eenzijdig te herzien. Ia
die zin. dat slechts de daaraan voor
Indonesië verbonden voordelen ge
handhaafd blüvtsn. Ook de Unie,
die als een onding wordt be
schouwd, moet maar zo spoedig mo
gelijk worden opgeheven. Diana
komt van die zijde het verbijsteren
de voorstel over Nieuw Guinea een
gezamenlijk bestuur te voeren, in
de geest van twee kapiteins op één
schip. Hierdoor zou schipbreuk
worden geleden voor man van wal
kan steken, iets dergelijks acht ik
onaanvaardbaar. Is de Republiek
Indonesië soms bang, dat bij de ko
mende verkiezingen in Nederland
niet zozeer op partijen zal worden
gestemd dan wel op personen, die
vastbesloten zijn rich te verzetten
tegen elke vorm van verdere af
brokkeling van het Koninkrijk?
W. A. R.
De op 1 Maart vijfjaar bestaan- i altijd bestaat er voor het luttele
de Nederlandse Radio Unie heeft aantal, wettelijke voorgeschreven
Luisteraars
Logboek
tot veei gevoerd. Zü leïdae tot
samenwerking der vijf omroep
verenigingen (V.A.R.A., K.R.O.,
N.C.R.V,, A.V.R.O. en VJP.R.O. op
materiëel, technisch, juridisch en
sociaal gebied. Ook tot coöpera
tief gebruik van omroepmiddelen
als studio's, transport, murieken-
sembles, administratieve instan
ties, inkoopafdelingen.
Zij heeft, vergeleken bij de om-
roepstructuur van voor de oorlog,
grote en vroe
ger niet moge
lijk gedachte
veranderingen
te Hilversum
te weeg ge
bracht. Mis
schien als vrucht van aidaar
enigszins veranderde mentaliteit.
In ieder geval als logische conse
quentie van het na de oorlog in
gevoerde systeem der via de
P.T.T. te betalen jaarlijkse luis
terlicentie. Het putten dooi du
omroepen uit een gemeenschap
pelijke pot moest een hoge mate
van gemeenschappelijkheid in eco
nomisch beleid ten gevolge heb
ben.
"Waartoe de Nederlandse Radio
Unie nog niet heeft geleid is tot
een samenkomen in programma-
zaken van essentieel belang. De
omroepverenigingen behielden een
in bepaalde programma-uitingen
ridicuul wordende eenkenmsheid
wat het produceren van uitzendin
gen betreft, Pogingen om tot coör
dinatie van programma's te komen
rijn verzand in moeizaam, weinig
vrucht dragend, commissiewerk.
Nog altijd geeft ieder der vier
grote omroepverenigingen uitzen
dingen van niet-principiële aard,
die men bij ieder der drie andere
omroepverenigingen precies zo
aantreft. Nog altijd is er niet zo'n
samenwerking, dat men tot een,
bijvoorbeeld aan de op zichzelf
ook al niet ideale nieuwsdienst toe
te voegen, corps van buitenlandse
correspondenten in gemeenschap
pelijk gebruik kan komen. Nog
gezamenlijke programma-uren een
hoofdzakelijk onbenullige of met
weinig animo gepresenteerde vul
ling. Nog altijd is er een waanzin
nig aantal luisterspelen en sport-
uitzendingen (op Zondag). Van da
schaduwzijde bekeken - en dat is
juist de zijde die zich naar de luis
teraar ficht zou men kunnen ver
dedigen, met een omdraaien van
Clausewitz, dat de Nederlandse
Radio Unie de na-oorlogse diplo
matie is om vooroorlogse omroe-
penoorlog met andere middelen
voort te zetten.
Maar men kan feestelijker zeg
gen; beter een half ei, dan een
lege dop. Daarom: proficiat Ne
derlandse Radio Unie!
PIET BEISHUIZEN
Geen uitzending van zaak-
Schurer door
luidsprekers
LEEUWARDEN. De president
van het gerechtshof heeft de jon
gerenvereniging „Fryslan Frysk"
bericht, dat men al het mogelijke
doet, om zoveel mogelijk personen
tot de recbtzaak-Fedde Schurer
toe te laten, maar dat tegen het
uitzenden van het verhandelde itl
de rechtszaal via luidsprekers, die
op het Zaailand voor het gerechts
gebouw zouden worden geplaatst,
waarom deze vereniging had ver
zocht, overwegend bezwaar bestaat.
Zeepost voor Oost, West
en emigratielanden
DEN HAAG.-—Met de volgend® sche
pen kan-zeepost worden verzonden. De
data, waarop de correspondentie uiter
lijk ter post moet zun bezorgd, staan,
juisen haakjea achter de naam van het
schip vermeld; Indonesië: nn.it. „Tawa-
II" (13 Maart). Ned Antillen; es.
„Breda" (20 Febr.). Suriname: s.a.
..Brattingsborg" (11 Maart), Canada.:
„Hurricane" (25 Febr.) en m.s.
„Nocrdam" (28 Febw), Zuid-Amerika:
ma. „Alnatr" (4 Maart), Australië en
Nieuw-Zeeland; m.s. „Stratbaavtf"
(28 Febr.),
