Ir Bogtstra (RET) voelt (nog?)
niets voor trolleybussen
Echo-peiler spoort
walvis op
Rotterdam wil drie wegen
naar Den Haag
NICO BENSCHOP voelt
zich thuis in Antibes,
maar heef t Amerikaanse plannen
Toen verdrongen de huizen elkaar
Oplossing verkeersproblemen een kwestie van tijd en geld
V erkeersinstituut
bezocht Maasstad
Elf vangschepen
ermee uitgerust
r~
,U spreekt met
uw moordenaar5
Een schilder vindt zijn weg
R.Ph.O.-concert in
Rivièra-hal
Tehuis voor Zeelieden aan de
Veerhaven gemoderniseerd
HARTJE STAD
Donderdag 4 December 1952
Hoe lost Rotterdam zijn ver
keersproblemen op? Vijf des
kundigen hebben deze vraag
gisteren beantwoord, toen le
den van het Nederlands Ver-
keersinstituut de Maasstad be
zochten.
Het in Rotterdam bereikte resul
taat is een huwelijk tussen tijd en
geld, aldus ir C. van Traa. Of het
een goed huwelijk is, zal nog moe
ten blijken, we hopen op een voor
spoedig nakomelingsschap. Het valt
ook niet mee, de Rotterdamse ver
keersproblemen op te lossen. De ri
vier snijdt de stad ïn twee stukken,
de grond is bar slecht en tal van
andere omstandigheden maken al
lerlei beperkingen noodzakelijk.
Men gaat uit van drie functies:
werken, wonen en recreatie. Hei
verkeer, het centrale zenuwstelsel
van een stad, heeft die functies or
ganisch te verbinden en bovendien
de verschillende wijken te ontslui
ten en bij elkaar aan te sluiten.
Dit is nog maar gedeeltelijk bereikt
Wat bereikt moet worden?
Toegangswegen
Rotterdam moet betere toegangs
wegen krijgen, drie van Den Haag
uit bijvoorbeeld Rijksweg 13 (de
oude Haagweg) moet belangrijk ver
breed, de BUjdorp-brug-hals moet
veel wijder. Westelijk Den Haag
moet via een nieuwe weg met de
tweede Maastunnel worden, ver
bonden, die westelijk van Wilton is
geprojecteerd. Deze weg zou kun
nen aansluiten op de vaste oever
verbinding naar Flakkee. Ook ten
Oosten van Rotterdam moet een weg
uit Den Haag uitmonden, die kan
worden aangesloten op de weg naar
Dordrecht.
De nieuwe weg Hoek van Hol
landVlaar dingen moet worden
doorgetrokken en via Rotterdam-
Koord leiden naar de weg naar
Utrecht. Het Botlekgebied zal via
een grote wegverbinding moeten
krij'gen met de weg naar Dordt.
Pendreoht, Zuidwijk en hét toe
komstige Lombardijen zouden daar
eveneens profijt van hebben. Ten
slotte zal Hillegersberg direct ver
binding met Kralingen moeten krij
gen.
In de stad
In de stad zullen de hoofdwegen
(zoals Weena en Blaak) 52 m breed
worden: de tram in het midden,
drie rijstroken, een parkeerbaan en
een trottoir aan weerszijden- Pa
rallelwegen zullen voor langzamer
verkeer worden bestemd.
De hoofdontsluitmgswegen (zoals
OudedülCen Middellandstraat) zou
den 35 m'breed moeten zijn, de ver
bindingswegen (als Munt en Karei
Doormanstraat) 2D m. Bouwstraten,
expeditiestraten, en promenades (zo
als in het toekomstige winkelcen-
Voor het grote aantal rijwielen
wordt een oplossing gezocht in de
richting van fietsencircuits, straten
met een gesloten wegdek, die de
grote verkeerswegen zouden kun
nen ontlasten. Parkeerruimte moet
zoveel mogelijk worden verspreid
maar er 2ijn toch aan de brand-
grens enige grote parkeerpleinen
geprojecteerd, oa. by het Stations
plein en bij het Beursplein.
Pleinen
Een aantal pleinen krijgt, in Rot
terdam een totaal ander karakter;
het Hofplein is een verkeersafwik
keling, dynamisch, middelpuntvlie
dend. Raadhuisplein en Grote Kerk
plein blijven pleinen in traditionele
zin; ombouwd, statisch-middelpuat-
zoekend.
Van hefc Beursplein zijn de plan
nen tot in de perfectie'gereed maar,
zo vroeg de heer Van Traa zich af,
moet het weL zo ingewikkeld wor
den? Misschien zullen we naar een
wat eenvoudiger vorm moeten zoe
ken. Het Van Hogendorpspleïn zal
in de trant van het Hofplein wor
den gemaakt op de plaats, waar rui
nog de Bijenkorf staat,
Ter illustratie van de verkeers-
voorzieningen in één wijk besprak
ir Van Traa het plan Pendrecht,
met speeltrottoixs alleen in straten
met weinig verkeer, met in het
centrum een stille ruimte voor
scholen, kerken en openbare voor
zieningen waar het verkeer zo ruim
mogelijk kan doordringen.
Heen en weer
Dr W. Steigenga* chef van de af
deling Planonderzoek vna de Dienst
van Stadsontwikkeling en Weder
opbouw sprak over de spreiding
van woon- en werkbevolking te
Rotterdam. Hij onthulde o.m. dat
bij tellingen was gebleken dat op
een spitsuur 6000 fietsers per urn-
de Maasbruggen en 5000 fietsers per
uur de tunnel passeren. In de druk
ste tien minuten zijn deze aantallen
resp. 1500 en 1000
's Morgens vóór 9 uur trekken
14000 mensen in de richting Noord-
Zuid, 35000 mensen in de omgekeer
de richting. Achtduizend mensen
moeten dagelijks heen en terug naar
Heyplaat en omgeving, nog eens acht
duizend naar het Vondelingenge-
bied.
Een en ander wordt verooorzaakt
door de ongelijkmatige verdeling van
werk, en woongelegenheid. Er is een
streven naar meer evenwicht maar
om dat te bereiken, zouden aan de
Rechter Maasoever 14000 woningen
extra moeten worden gebouwd.
Een aantal problemen kan verme
den worden in de toekomst. Omdat
er aan de Botlek grote industrieën
komen, worden dus daar in de buurt
ook woningen gebouwd. Ideaal zal
het nooit meer kunnen worden.
Geen trolleybussen
Tot slot van de excursie heeft de
directeur van de R.E.T., ir N. A.
Bogtstra, over zijn bedrijf verteld,
dat een gebied van ruim 800,000 in-
Sinds de tijd, dat oersterke kerels staande In een -wankel op de golven
dobberende roeivlet met. harpoenen een walvis te lijf gingen net zo lang
tot het dier het na lange doodstrijd opgaf, is ook de jatht op walvissen,
zoals alles in de wereld, sterk gemechaniseerd, om dit woord lu dit verband
nu maar eens te gebruiken. Snelle, perfect uitgeruste vangschepen jagen
nu achter de dieren aan. Het zware, trefzekere kanon op de voorplecht
biedt de walvis doorgaans weinig kans meer te ontsnappen aan een snelle
dood. Wat echter sinds de oude tijd nog steeds in stand gebleven Is, is de
manier waarop de walvissen worden gelocaliseerd door het waarnemen
van de waterdamppluimen als de dieren aan de oppervlakte komen om
te ademhalen. Dit gebeurt nog steeds door een man staande hoog in het
kraaiennest. De techniek schrijdt evenwel verder en door de uitvinding
van een echo-peller zal waarschijnlijk ook deze „ouderwetse" manier om
de vissen te ontdekken, spoedig tot het verleden behoren.
Vier jaar geleden reeds is de
Engelse fabriek van nautische in
strumenten, Kelvin en Hughes
Marine Ltd., begonnen met de
ontwikkeling van een instrument,
waarmee het mogelijk blijkt on
der water zwemmende walvissen
op te sporen. Drie seizoenen ach
tereen heeft men op de jagers
van het walvïsvaartbedrijf van
Chr. Salvesen Co. te Leith. met
het apparaat geëxperimenteerd
met een zodanig bevredigend re
sultaat. dat voor het jachtseizoen,
dat op 2 Januari a.s. begint, elf
„catchers" behorende tot de fa
briek sschepen Southern Venturer
en Southern Harvester er mee
zullen wordenuitgerust. De
„echo-walvispeilers" werden in
het geheim geïnstalleerd op de
jagers door de werf van Smith's
Dock Company Ltd. te South
Bank on Tees.
Draaiende geluidsbundel
De installatie bestaat uit een
ronddraaiende „geluidszender" ge
borgen in een gestroomlijnde en
geheel intrekbare stolp van ge
luid doorlatend materiaal, beves
tigd onder aan de kiel van het
schip. De „zender" geeft geluids
golven af in de vorm van een
smalle, horizontaal gerichte bun
del met een actie-radius van ruim
anderhalve kilometer. Komt een
walvis in deze draaiende geluids
bundel terecht, dan wordt het
teruggekaatste geluid opgevangen
en de richting en afstand, waarin
het dier zich bevindt geregi
streerd door een toestel, dat in
een ruimte vlak achter de roer
ganger op de navigatiebrug staat
opgesteld. Heeft de roerganger
een walvis m de peiling, aan
stuurt hij de jager naar de aan
gegeven plek en houdt tevens de
harpoenier op de voorplecht nauw
keurig van de bewegingen van
het dier op de hoogte, opdat deze
onmiddellijk in actie kan komen
wanneer de vis aan de oppervlak
te komt.
Kostbaar apparaat
De aanschaffing van een „echo-
walvispeiler" is een kostbare ge
schiedenis. De prijs bedraagt na
melijk ongeveer 125.000 gulden,
waarbij nog 70.000 gulden dient
te worden opgeteld voor de in
bouw van de installatie. Aange
zien élke walvis gemiddeld rond
30.000 gulden oplevert aan olie eri
andere producten, leert een een
voudig rekensommetje ons, dat de
echo-walvispeiler minstens zf.-ven
dieren meer moet opsporen, wil
len de aanschaffingskosten gedekt
zijn. Men probeert het natuurlijk
om te trachten een zo groot mo
gelijk deel van de buit in de
wacht te slepen. Mocht deze tech
nische nieuwigheid ook door an
dere expedities worden toegepast,
wat niet onmogelijk is, wanneer
zij inderdaad succes oplevert, dan
betekent dat niet, dat nu ook de
walvissen 'sneller zullen worden
uitgeroeid. Immers, bü interna
tionale afspraak worden elk sei
zoen walvissen gevangen tot een
vastgesteld totaal van 16.000 een
heden is bereikt. Biologen zyr van
mening, dat deze jaarlijkse ver
mindering de walvissen niet zul
len doen uitsterven, Een verbeter
de vangtechniek kan dus alleert
tot gevolg hebben, dat het totaal
eerder wordt bereikt en de wal
visvaarders vroeger dan voorheen
hun spulletjes by elkaar kunnen
pakken om naar het Noorden te
rug te keren.
rich een warm voorstander van de
Dieselbussen, waaraan hij de voor-
fkeur gaf boven trolleybussen, al
volgt hij de ontwikkeling ervan
nauwkeurig.
De voornaamste bezwaren van de
trolley-bussen zijn:
de investering is te kostbaar,
in Rotterdam zijn nog teveel weg-
omleggingen,
zij nemen het bezwaar van de
trams, die juist in de dure piekuren
de meeste stroom verbruiken, niet
weg.
De tijd dat men in tram of bus al
tijd op een zitplaats kan rekenen,
komt naar het oordeel van de heer
Bogtstra nooit terug. Van de exploi
tatiekosten gaan 58% weg aan lonen,
ralarissen en sociale lasten. Een ren
derend bedrijf zal dus per perso
neelslid zoveel mogelijk reizigers
moeten vervoeren. Een zitplaats
neemt bovendien erg veel ruimte in.
Daarom ziet de R.E.T. met belang
stelling uit naar de resultaten van
de proef, die xn Den Haag met één-
manstramwagens wordt genomen.
Daarom ook worden over enkele
maanden op buslijn Z aanhangwa
gens in gebruik genomen. De totale
lengte hiervan zal 13 m. bedragen en
zij zullen 23 zitplaatsen en 40 staan
plaatsen bevatten.
Het sectie-tarief zal niet terug
komen. Wel is het 'raag, of bet
uniforme tarief van xz cent op de
gewone lijnen gehandhaafd zal kun
nen worden. Dit tarief voor een tra
ject van 10 km, zoals bij lijn 3, is
is wel zeer aan de lage kant. Van
een afschaffen van de reductie-tarie
ven is nog geen sprake, maar ir
Bogtstra vertelde wel, dat dit een
besparing van 2.5 millioen zou be
tekenen.
In de loop van de dag hebben ar
chitect L. C. Wixtz de maquettes van
een aantal Rotterdamse verkeers
pleinen en. architect H. A. Maaskant
het Groothandelsgebouw besproken.
Een rondrit door de stad eindigde
bij het Beursgebouw, waar de deel
nemers door de Kamer van Koop
handel werden ontvangen en waar
de heer Bogtstra zijn lezing hield.
Henk Kigters, regisseur van de
thriller „U spreekt met uw moor
denaar", doet in zijn toelichting bij
de vertoning door de Nederlandse
Comedie een beroep op onze spor
tiviteit door te wijzen op het ten-
nis-talent van de schrijver. Frede
rick Knott, die jarenlang een be
kende figuur op de courts ervan
geweesf moet zijn.
Inderdaad is de misdadige hoofd
figuur van het stuk, Tony Wendice,
een ex-tenniskampioen en enkele
aitribuT-en, zoals zilveren be Kers,
tennis-foto's en een racket aan de
muur, houden in zijn flat de her
innering aan die^sportcarrière wak
ker. Maar daarbij houdt de verge
lijking, die de regisseur zo graag
wil doortrekken, dan ook op, fi
naal. Want van „het geflits der
ballen", de koele durf, de intense
concentratie in dit spel van de
misdaad hebben we weinig gemerkt.
Om in de terminologie te blijven:
aan het slot was de stand niet eens
„love" en wat ons betreft, had
Knott Wimbledon maar liever niet
voor de Helicon verlaten.
Deze thriller, zijn eersteling, is
namelijk uitstekende kost voor
Vlijmscherp-ontraadselaars, maar
heeft met toneel niet zo heel veel
te maken. Weinig mogen we ver
klappen, maar wel dit: het gaat
vooral om de manipulaties met een
huissleutel, die men bijzonder goed
in de gaten moet houden, wil men
de redding op het nippertje van
een onschuldig terdoodyeroordeelde
vrouw en de ontmaskering van haar
bo osaar dig- intrï gerende echtgenoot
kunnen volgen.
Van de Nederlandse Comedie
hebben we hétere vertoningen ge
zien dan het cliché-beeld, dat Guus
Oster, Ina van Faassen, Jan Teu-
lings, Gerard Rekers en Hans Kaart
Woensdagavond in de Rotterdamse
Schouwburg ontwierpen van de
perfecte misdaad, die natuurlijk
toch weer een zwakke plek had. Zij
verspilden geen talent aan een stuk,
dat het verdiende. Ondanks en
kele momenten van echte spanning
was het geheel een misgreep, die
minder belangstelling verdiend had
dan de leden van de kunstkring
Het Schouwspel en bezoekers „op
eigen Initiatief' zo vriendelijk wa
ren te bewonderen.
H. F. Reedijk
VAN een streek, waar Nederlanders en masse heentrekken
om van een subtropische vacantle te genieten de Cote
cTAzur, is de schilder Nico Benschop enkele daggen ge
leden in z'n vaderstad Rotterdam teruggekeerd voor.een
paar maanden vacantie. Want als het in Antibes begint te re
genen en koud te worden, is het er echt armoedig en beslist
veel triester dan in de Lage Landen, die met de huiselijke vie
ring van feestdagen, de gezelligheid van lange donkere avon
den nu eenmaal veel bete- op de wintertijd zijn ingesteld.
DAAROM heeft Benschop zijn pa-
iet èn diepzeevistuïg maar opgebor
gen in de studio aan de rue de Ha ut
Castelet, het schilderachtige straatje
in het stille oud-Antibes, dat geluk
kig juist buiten het .„circuir' der
touristen ligt en dat zó nauw is, dat
je de overbuurman (vrouw) uit je
raampje bijna de hand kan druk
ken.
In de drie jaren, die Benschop
hier en aan de Cap d'Antibes door
bracht, zijn vele vrienden uit Rot
terdam hem komen opzoeken. Vaak
troffen ze hem niet thuis: „le peintre
Hollandais" was dan te vinden aan
de waterkant en lang niet altijd
met het penseel in dé hand.
Want Benschop heeft een soort
passie opgevat voor de fantastische
submarine wereld van de Middel
landse Zee, die hij gewapend met
een duikerbril (en soms een speer)
zo lang en diepgaand verkende, dat
dit daglicht-heldere rijk van wuiven
de planten en schimmige vissen
weinig geheimen meer voor hem
heeft.
Ook de vele bezoekers van. ,A»e
cercle HoUandais", het toeristen
kamp aan de Garoupe, dat onder
directie staat van de heer Switsex,
kennen de Rotterdamse schilder, die
zij vaak voor een geboren en geto
gen Provencaal gehouden hebben.
Benschop kwam daar zijn werk ver
kopen het pad van een kunst
schilder aan de Rivièra gaat aller
minst over rozen.
In de eerste jaren heeft hij (en-
kei el ups en (vele) downs gekend,
„Ik heb gemetseld ,en getimmerd
om aan de kost te komen, letters op
winkelruiten gepenseeld, Engelse
lessen gegeven en als tolk gefun
geerd by een makelaar in onroeren
de goederen,' 'vertelt hij. De „markt"
daar is slecht; een verschrikkelijk
soort kitsch: rotsje-(veel te blauw)
(zeetje-denneboompje, in massapro
ductie vervaardigd, geeft er de toon
aan. Wei wist hij in de winter *49—
50 in de internationale Bridgeclub
van Ju an les Pins een expositie te
krijgen en o, buitenkansje! hij
hoefde de kunstrecensenten niet
eens de gebruikelijke 5 of 10 duizend
francs in de hand te drukken om
zich van een artikel in de kiant te
verzekeren.
Maar om op de been te biijven
moest Benschop wel een soort rou
tine ontwikkelen in wat hij noemt
„prettige Provencaalse landschap
jes", ongecompliceerde werkjes, die
het wel deden bjj het publiek.
Als het seizoen voorbij was. begon
hij weer voor zichzelf te schilderen,
voortbouwend aan een collectie, die
zich leent voor een goede éênmans-
expositie en het maakt voor hem
weinig uit of het over 5 dan wel 10
jaar zo ver is.
Die expositie zal niet in Frankrijk
komen en niet in Holland, maar
waarschijnlijk in Amerika, dat is
tenminste het plan.
Benschop, die vorig jaar reeds
door contact met een Engelse fami
lie een aantal portret-opdrachten
kreeg uit te voeren tijdens een 6-
maands verblij'f in Londen, heeft
langzamerhand goede Amerikaanse
relaties gekweekt, waar perspectief
in zit.
Aan 't eind van het volgende sei
zoen hoopt hy naar de V.S. te kun
nen trekken, niet om er te blijven,
wèl om er een jaar of wat goed z'n
ogen de kost te geven.
Prof. Gerbrandy maakt
het goed na operatie
DEN HAAG Prol. Gerbrandy,
die reeds enige weken aan een mid
denoorontsteking leed, is geopereerd
in een Haags ziekenhuis. De opera
tie, welke van ingrijpende aard was.
heeft een zeer bevredigend verloop
gehad. De toestand van prof. Ger
brandy is goed.
ANTIBES
De schilder in zyn atelier.
Jean Fournet. die thans als gast
dingen t bij het Philharmonisch
Orkest optreedt, is voor Rotter
dam geen onbekende meer. Reeds
enige malen wist hij met ons or
kest een opvallend succes te be
halen en ook gisteravond is er
onder zijn leiding op het concert
in de Rivièrahal weer uitmuntend
gemusiceerd.
Uiteraard stelde ook nu het
programma de toehoorders geen
muzikale problemen. Lalo's ouver
ture „Le Roi d'Ys", een stuk, dat
door zijn rijke klank, vloeiende
melodiek en vooral ook prachtige
kleurrijke instrumentatie (die m
deze uitvoering uitmuntend tot
haar recht kwam) nog steeds niets,
van zijn aantrekkelijkheid verlo
ren heeft, opende de avond. Beet-
hovens vierde symphonie nam het
programmadeel na de pauze in
beslag. Wel bleven in. Foumet's
interpretatie de felle Beethoveni-
aanse accenten uit, maar het ly
rische element, in de Vierde on
getwijfeld sterk dominerend, werd
mets te kort gedaan en het laat
ste deel met zijn luchtig onstui
mig karakter, werd vooral boei
end gerealiseerd.
De pianiste Annie d'Arco oogst
te met de weergave van Rachma-
ninoif's tweede pianoconcert grote
geestdriftige bijval. Voor alles eist
dit werk een brillante virtuoze
techniek en tevens een beheerste
artisticiteit, wil het van begin
tot. eind de aandacht gaande hou
den. Annie d'Arco's spel beant
woordde verheugend fraai aan.
deze eisen, waaraan alleen een.
uitzonderlijk groot talent geheel
kan voldoen; derhalve een presta
tie, die zeer hoog moet worden
aangeslagen H, VAN BORN
Het Tehuis voor Zeelieden aan de Veerhaven heeft een aanzienlijke ver-
beiering ondergaan. Het heeft de beschikking gekregen over een moderne
eetzaal, die ook als recreatiegelegenheid kan worden gebruikt, een royale
entree en een nieuwe spreekkamer voor de directie. De architecten, Gebr.
Lengkeek en de aannemers, de firma Van Veen, wisten de modernisering
van het Tehuis in een goed halfjaar tot stand te brengen.
Wij hebben deze week gestaan
in de Kleine kamer van een man
van 60 jaar, die een zeer eenzame
dood gestorven was. Als jongen
bruiste hij van overmoed en. vro
lijkheid, de Eerste 'Wereldoorlog
maakte een. vroeg-oud ernstig man
van hem, de periode 1918—1939
ging voor hem heen met noest wei
ken en het winnen van een steeds
zuiverder ziel, de Tweede Wereld
oorlog onthalsde al zijn werk, maar
's mans 2fel had iets onoverwinne
lijks gekregen. Na 1945 kon hij
van voren af aan beginnen het
is mislukt, grondig misgegaan: de
omstandigheden zijn sterker ge
weest dan hij. Maar wij hebben
hem glimlachend aangetroffen.
Die glimlach van de dode.
Die glimlach was geen raadsel
toen wij de kale wanden bekeken,
Avaarlangs zijn laatste blikken moe
ten hebben gegleden, want die
wanden waren beprikt met prent i es
en foto's van vroeger, met jeugd-
dingen van 50 jaar geleden.
Tegenwoordige jeugd gaat met
straaljagers naar bed (en ook nog
weleris met iets anders; wat denkt
u wel?, wij zyn met blind!) en
staat met atoomjagers op die xn
één ochtendje van San Francisco
naar Moskou, lunchconcert en
volksdansen op het Kreml, en
's middags intijds weer terug voor
een diner niet bitterballen in den
huize Eisenhower. Maar jeugd „van
toen" was al dolgelukkig met een
plaatje van de Zuïdamerikaanse
Fransman Santos Dumont die met
bolhoed op in een krat van bam
boes met oude lakens en een kano-
>agaai als propellor drie spronge-
,jes had gedaan, waarbij hij wel
30 meter van de grond was ge
weest! Ons voorstellingsvermogen
zag reeds In ieder sprongetje van
3p meter stratosfeergehuppel waar
bij de 30 kilometers hoogte in een
handomdraai werden gehaald: thans
is het zo ver. De 30 meter doen
glimlachen, de 30 kilometer niet.
Een prentje van „Vader's kegel-
club verteert pot in. Scbeveningwx
met dames". De eigen vadersjaar-
gang 1875. De vaders in, een Sing-
singerig badpak van hun hals tot
en met hun rose knieën/en een zeil
pet op, de mamma's in vlotte
mouwloze pyamajasjes en daaron
der iets broekerigs met toegehaalde
enkels, knoedel op het hoofd en
automobilistengoggles „voor tegen,
het bijtende zeewater". Maar een.
plezier dat zij hadden in. weerwil
van hun hoogst-moderne (1900) en.
toch hoogst-belachslijke zeebad
uitrusting (gezien van uit de Bi
kini-jaren na 1950!), even onge
dwongen als een pensionaat op een
scooterbaan.Om zo'n Singsing-
pak uit 1900 kan men glimlachen,
maar om een scooterbaan?
Een prentje van een parade van.
de Grenadiers en Jagers pp het
Malieveld: allen op „kistjes", nie
mand een vouw in de broek, allen
een sjako op (met „citroen met
suiker" en „scheerkwast"), smette-
loos-witte vangsnoeren onder de
schouderbedekking door! en „spie
gel met aanhang" op de fiere lin
kerborst, allen met 27 gepoetste
bolle koperen knopen van-voren-
cn-van-achteren, haneveren, schel
lenbomen. met paardenstaarten
Lachen jullie maar!: Montgomery's
vader en Karei Doorman's oom
hebben er ook zo bij gelopen, en
zonder ganzenpas kwamen zij er
ook!
Een prentje van een bruid: dos
doden moeder als bruid. Een jonge
vrouw in lang zwart, een sluier tot
op de gnnd, een paar anjers in de
gehandschoende hand, en een blik
dlie je door de ziel snijdt, nü nog.
zestig jaar na dato. Een strapless-
bruidle van 1952 kan zó niet kijken
van nature, ea als zij het wèl Kan
draagt zij op de dag van haar ou
welijk geen .strapless. De diep
ernstige bruid van 1890 is een
glimlach waard, maar zo'n andere
maakt je bezorgd.
Wij draaiden ons om, want er
hing nog een enkel ander prentje,
o.m. van Steinlen, Frankrjjk's meest»
gevoerde tekenaar („Dans la Vie")
omtrent de eeuwwisseling. Wij voel
den de gloeiende blik van de ogen
van de bruid in de rug.
Steinlen tekende het Franse Parijs
van 1900, het Parijs van Toulouse
Lautrec, Rostand's Aiglon en „Cy
rano de Bergerac, het Parijs dat le
vensliederen. zong. geïnspireerd op
de nog dagelijks geciteerde Baude
laire. en waar Verlaine's schim nog
ronddwaalde in flambard en wijde
xegencape, het Parijs dat onze va-'
deren zo hebben liefgehad en heus
niet om de Moulin Rouge alleen
De glimlach om het oude Parijs is
een heel andere dan die wdkq het
Wie goed kijkt ziet de oude Lu
therse en de Zuiaerkerkde bo
men van de Blaak, de Leuve-
haven met haar brug, het lange
dak van de Vishal, de huizen
bocht van de Hang. Panorama
van de St. Laurens af, zuidzuid-
westwaarts
tegenwoordige Parijs op een Rot
terdams gezicht oproept.
Naar deze paar prenten en ver
bleekte foto's hadden de vroeg-oude
ogen van onze vriend gestaard,
voor hij dit aardse tranendal een
Bonsoir toezuchttë, hetgeen in ieder
geval anders klinkt dit zal men.
ons wel willen toegeven -dan „de
mazzel!", een van de "uitroepen, van
1952.
Moesten wij van ons eigen af
in tegenwoordigheid van vele be
langstellenden, vooral uit scheep
vaart- en handelskringen, werd gis
teren het nieuwe gedeelte officieel
in gebruik genomen. Burgemeester
mr G. E. van Walsum hield een
rede, waarin hij wees op de bete
kenis van het werken onder de
zeelieden. De zeelieden, vragen niet
allereerst een vermaakscentrum, al-
scheid van hem een melodrama ma
ken? Moesten wy het portret van
de bruid van de muur halen en hem
in de gevouwen handen leggen?
Hu bleef glimlachen, en daarom
hebben wij het niet gedaan.
Fout van ons? Dat kan wel zijn,
maar het is gemakkelijk normale
eritiek te hebben buiten een. sterf
kamer, maar als je er in staat en
je wordt geconfronteerd met oude,
bijna kromgetrokken platen, die
„door vuur en orand" gered zijn en
behouden zijn gebleven, och, dan
word-je wel 'ns even week.
Eén der prenten hing nog aan
één punaise, en die hebben we mee
genomen voor u! Het is een pa
norama van Rotterdam uit plm.
1910. Glimlach er maar 'ns oon.
Dit prentje bungelde nog aan
één duimspijkertje boven 't bed
van de dode: Kermis op de Rot
terdamse Veemarkt. 1907. Links:
de draaimolenmadame.
dus de burgemeester, maar vooral
een huiselijke omgeving. Spreker
hoopte, dat de modernisering van
het Tehuis door vele andere ver
beteringen zal worden gevolgd.
Dc heer H, Mout on, waarnemend
voorzitter van de Rotterdamse Com
missie, die voor de verbouwing
zorgde, vertelde in zijn inleiding
hoeveel medewerking er by de
bouw van diverse zijden was on
dervonden, Met deze nieuwbouw is
men er niet, zo sei spreker, want
het Tehuis heeft veel uitbreiding
nodig.
De voorzitter van de Nederlands»
Zeemanscentrale bracht dank aan
de milde gevers en aan de com*
missieledea te Rotterdam.
Een van de zeeliedenpredikanten,
ds J. W, Schokking. sprak tenslotte
ever „Nieuwe vormen van zee-
manszorg in de Rotterdamse haven".
Panamees schip is op
sleeptouw genomen
SCHEVENINGEN RADIO. Hei
Panamese stoomschip .Irene", dat
m het Engels Kanaal door ketel-
schade in moeilijkheden kwam, 1»
door de Engelse sleepboot „Ruma
nia" op sleeptouw genomen. Het
radio-nood verkeer is opgeheven.
V
