GEEN KRAMPACHTIGHEID!
et één voet in 't heelal
door FRANK GODWIN
I
nieuwe
SPROETJE SPARKS
De
Man in kooi van koningstijger
SK
mm*
mm
m
ffi
Mensen willen
Mars en Venus
WÖfêOt.Deltidpasfa von standing
T&LE&OPt,
(Advertentie LM.)
By it art :1 f wil i£/i££Er?6 V/ lrt..eH..DA^ooep,'
ggg; f etn paar rijLEJSfcn) 6pRoerj£.At5 A
i^^iarrjLO£V£rt.nL£iri£ron 9J WDlÉBAAh
urijc? J**I
iKzouHtnwti.wiu.En.-
HtLPEflJ1AAR (KM GET 00 K
AArfiPROtrjt tn Patty deh.
KEH.Wit WEET HtCPT Kl&rifc
Ton Etn VERKEERPtiriVLOED.
rDAT HEEFT
HtjfllJOOK
LyfcRTEi.0,.
'2879. De ..Hudson" was pen oud schip en had
geen girokompas aan boord, maar wel, behalve
het standaardkompas, twee magnetische kompas
sen. Het stuurkompas staat vóór het stuurrad en
het standaardkompas op het „schavotje' boven
op het stuurhuis. Met behulp van dit instrument
DE wens tot emigratio overzee is de laatste maand in West-Europa
weer sterk toegenomen. Het is bekend, dat "het verlangen, ergens
in een ver land een nieuw bestaan te vinden, in hoge mate samen.
hangt met twee iactoren: gebrek aan economisch perspectief in
het eigen laud en politieke onveiligheid. De eerste factor heeft in de
huidige hoogconjunctuur veel van zijn kracht verloren. De tweede daaren
tegen is in deze dagen weer sterk in betekenis toegenomen. Wat staat ons
werelddeel nog tc wachten? Velen zouden maar liever geen risico nemen
en willen verdwijnen naar een gebied, waar ze verwachten, minder te be
speuren van de bewogenheid en de gevaren, die bet erfdeel zijn van de
oude wereld.
De aandacht trekt in 't bijzonder het ongewoon grote aamal aanmeldingen
voor emigratie in Engeland. Er blijkt daar iets uit van de geestelijke ge
volgen van de Suez-crisis. In een vroeger tijdperk heeft Groot-Brittannië
zjjn kinderen alom doen uitzwermen; maar nu aj zeer lang bleek bet niet
meer in staat, aan de behoeften aan nieuwe bevolking van de dominions
te voldoen. Canada, Australië en Nieuw-Zeeland waren daarvoor groten
deels aangewezen op andere Europese landen. Een merkwaardig verschijn-
5 f[ j Was' dat de v00rkeur voor Britten in de dominions ook groten
deels bleek te zijn verdwenen. Men vindt hen zo zelfverzekerd. Zij achten
zichzelf zo noogbeschaafd en belangrijk. Velen hunner voelen ook niets voor
blijvende vestiging.
Is het nog zo? Het kon wel eens zijn, dat tal van Britten in de afge
lopen weken de schok van hun leven hebben gekregen. Wat is hun land?
Een grote mogendheid, die zichzelf respect en Kaar inwoners veiligheid
bezorgt. Of een gewoon Europees land, even blootgesteld aan gevaren als
oe staten op het vasteland? Dit laatste is het geval, en het is begrepen in
bet trotse Engeland. Op de ontnuchtering is de vrees gevolgd en de aan
melding voor landverhuizing.
IN het geheel der Europese landen is de vlucht zuiver westelijk ge
richt. Uit Hongarije komt men naar Oostenrijk waar, ook al moet
men zich behelpen, men toch de wind der vrijheid voelt: De aandacht
mag er op worden gevestigd, dat deze massale en plotselinge vlucht
een tragere maar zeer hardnekkige pendant vindt in de vlucht uit Oost-
Duitsland. Een gestage stroom van mensen begeeft zich daar vandaan naar
het vrije Westen. Maar de golfbeweging zet zich voort, «Js ten tijde van
dé volksverhuizing. Ze trekt over dc Britse eilanden heen en klotst tegen
de kusten van de nieuwe wereld.
Misschien is deze beweging wel het krachtigste van alle argumenten
tegen daad en doel van de zogeheten volksdemocratieën. Is er geen ruimte
in de Sowjct-Unie en de satelliet-landen? Het antwoord op deze vraag
luidt, dat het aan ruimte bepaald niet ontbreekt; wat ontbreekt, dat is de
overtuiging, dat daar iets goeds en waardevols te vinden zou zijn. De pro
paganda heeft wel dc mening gepoogd te doen postvatten, dat men er
bouwt aan een paradijs; doch de praktijk wijst uit, dat de neiging, zich in
dat paradijs te vestigen, slechts aanwezig is bij enkele uit het lood geslagen
intellectuelenKrachtig en aanhoudend en wijd verbreid daarentegen is
de wens, het paradijs te ontvluchten; en, voorzover men er niet in vertoeft,
het zo ver mogelijk achter zich te laten.
Wat valt hiervan te zeggen? Wel, hoezeer wij ook overtuigd zijn van j;
het nut van gezonde emigratie, menen wij er toch de aandacht op te moe-
ten vestigen, dat er geen eilanden der gelukzaligheid meer zija. Men kan.
als in Van Eyck's „De tuinman en dc dood" wegvluchten op het snelste
paard en toch Hoor de vernietiging worden achterhaald. Europa moet zich
aaneensluiten, ziedaar liet enige werkelijke alternaricf. Het zal de veilig
heid verhogen niet alleen van de Westelijke landen maar van de hele
wereld.
HET demonstratief weglopen van de K.V.P. uit bet seniorenconvent
van de Haagse raad op grond van het feit, dat daarin de commu
nist nog zitting heeft, vestigt de aandacht op een de laatste
weken nogal dc aandacht trekkend verschijnsel, n.l.'dc neiging
van bepaalde mensen en bepaalde groepen om, voorzover ze vrijwillig met
communisten in één verband of verbond 2itten, zoiets te zeggen als: óf wij
er uit, óf zij er uit.
Men moet met deze dingen toch el een'beetje oppassen; Er kunnen
zeer zekér gevulien zijn, dat een verder samengaan met communisten om
bepaalde, redenen geen aanbeveling verdient; maar men wake er.in het
algemeen tocb voor. aan het communistische élement meer betekenis te
geven dan het heeft, en aldus nuttige verenigingen of instellingen te ver
zwakken of af te breken. Krampachtigheid iu dit opzicht kan slechts de
eigen zaak schade doen en het dwaze gevolg hebben, dat de communis
tische invloed groot lijkt op een ogenblik, dat die juist tot een minimum
is gedaald.
(Advertentie LM.)
Nerveus van opwinding snelde - de
bewaker rmar de woonwagen van
de familie; „Komt u toch allemaal
kijken. De heer Martin van hiernaast
is in de kooi bij de grote konings
tijger!" Het klonk als een alarm, en
in de verwachting van iets vrese
lijks, dat zich had afgespeeld, holde
alles naar de Menagerie. Wat zich
daar vertoonde deed de familie ver
stomd staan.
Dergelijke spannende en romanti
sche verhalen leest u te kust en te
keur in het enige Nederlandse cir-
- citsboek: „De bonte droom van het
Circus", een meesterlijk geschreven
geschiedenis van het circus door de
kenners Freó Thomas en J. van Do-
veren. Een boek, dat u heel wat ge-
noegeiijke uren ral bezorgen.
Het is. een. prachtig kerstcadeau vol
leuke pentekeningen, prachtige kleu
renplaten en. ruimte voor nog meer
platen, die u gratis krijgt in - ruil
voor de rijksbotermerken op' elk
pakje roomboter."-
Voor slechts f 2,50 kunt u dit boek
werk kopen bij uw roomboterle-
v'erancier of rechtstreeks onder rem
bours bestellen bij het Kantoor
„Roombotéralbum", Postbus 47,. Den
Haag. Vermeld vooral duidelijk üw
naam en adres. Doe het nu, dan.
hebt u uw kerstcadeau op tijd in
huis! En.... neem ook een pakje
roomboter extra voor de feestdagen.
(Van een onzer redacteuren)
T"}AG .nul" in de geschiedenis
van de ruimtevaart: 24 fe
bruari 1949. Op de Amerikaanse
experimentele basis White Sands
Proving Ground de sneeuwwit
te zandwoestijn in Nieuw Mexico
staat een groepje mannen bib-
berend gedoken in hun winterjas
sen. De gure wind snijdt hun de
adem haast af en giert langs een
26 meter hoög gevaarte, dat in sta
len steigers staat, honderden me
ters van. die toeschouwers verwij
derd. Ingewijden weten: dit torpe-
do-achtige monster, dat op zijn
draagvlakken staat, is een V-2, die
als veertien meter hoge voet dient
voor een twaalf meter hoge, slanke
raket, de WAC-CorporaL i
Om de steigers krioelen techni
ci, die met uiterste nauwkeurig
heid manometers en ventielen con-
troleren, iets snel repareren aan
elektrische leidingen. Nog een kor
te inspectie, dan verdwijnen inge
nieurs cn hun medewerkers in een
grote betonnen bunker, waarvan
de wanden meters dik zijn.
Een rode lichtkoget spat uiteen
boven de steigers: het laatste
waarscbuwingssein.' De kleumende
kijkers wijken nog enkele tiental
len meters verder weg van dc ra
ket. Zij voelen nauwelijks kou
meer, maar staren gehypnotiseerd
naar de mysterieuze installatie, die
dadelijk haar ware wezen zal ont
hullen.
Plotseling schijnt do bel te zijn
opengebarsten: de V-2 begint als
een tot het uiterste getergd mon
ster te brullen. Onder 2!jn draag
vlakken verschijnt een onstuitba
re vuurstroom, die het betonnen
platform geselt. De infernaal gloei
ende vlammen schijnen de raket
op te tillen. Langzaam klimt het
duizenden kilo's wegende gevaarte
langs zijn vurige staart omhoog.
Tien, vijftig,: .driehonderd meter.
Het lawaai neemt nog toe: de fel
geschokte toeschouwers klemmen
hun handen tegen hun oren. Het
lijkt, of hun hoofden zullen bars
ten. Nu is de raket al een kilo-
if,-**
ms
«tas
S®
sSPW
mm
ItSI
Ip>f
van worden door centimeters dik
ke staalkabels aan elkaar gekop-,
peld en gaan dan wentelen om het.
-koppelpunt, in het midden v-ia de.
kabel. Daaromheen bouwen de
v ruimtehavenarbeiders 'V een grote
kooi"Van kippegaas/ waarin zij:
hun instrumenten en materiaal op-'
bergen. Intussen blijft het hele ge
nval met; een snelheid van 7.08 km
per seconde baantjes draaien om
de aarde. Uit het koppelpunt wor
den steeds meer staaldraden ge
spannen, en.,; zo -ontstaat,, een -inge
wikkeld vlechtwerk, waarom later
beschermende platen worden aanr
gebracht. Zó zag Obcrth het ruim
testation ontstaan, en Von- Braun
vervolmaakte zijn ontwerp.
DE definitieve kunstmatige sa
telliet zal een reusachtig wiel
zijn met een middellijn van 75 m.
De bemanning zal wonen in ka
mers, die aan de buitenkant zijn
aangebracht. Doordat het wiel ook
om zijn eigen as wentelt treedt
een verschijnsel op, dat mem ge
woonlijk, middelpuntvliegende
kracht-, noemt, een 'soort kunstma
tige: zwaartekracht.-Hoe meer men
naar hèt midden van het iwiel
komt. des te minder zal dié kracht
zijn invloed doen gelden. Op de as
heerst" volkomen gewichtloosheid.
En als dan .die. ruimtehaven
totale bouwkosten' 'waarschijnlijk
dertig miljardgulden - vast. in
zijn baan om de aarde zweeft gaan
Von Braun en zijn medewerkers
hun tocht voorbereiden naar.de
planeet Mars.'Ookdaarvoor,, staan
uitgewerkte plannen al op papier.
Tien ruimtevaartuigen zullen in;
onderdelen ;door de aan en af vlie-
gende safellietraketten worden ver
voerd naar het tussenstation. Spe
ciaal getrainde monteurs lassen en
schroeven die stukken aan- en in
een, eu daar ontstaat de zonder
lingste vloot, ooit door mensen
ogen aanschouwd,Omdat ruimte
haven, satellietrakétten en Mars-
schepen al tezamen een snelheid
hebben van 25.400 km per uur is
Wernher .von Braun is de ontwerper zwaar als een lichte kruiser. Het ct'Jbaar betrekkelijk weinig trracht
meier* ^e-fteeen"erT"zfin"Snelheid VJifl 104 reusachtige ruimtestation,dat zal een drietrapsraket zijn, die aan oih .dej,.ontsnappingssnel-
neemt ifoa voortdurend toe" Salpe- rond U3ö km boven de aarde zal rond- de onderzijde van de eerste „trap" 11,2 per seconde, rond
neemt nog voortdurend toe. Salpe
terzuur en aniline worden met tol1611 en waarop maanrakétten een
kracht in de straalbiiis gespoten; tussenlanding; kunnen maken oa
zij gaan daar onder; het uitbraken brandstof te tanken.
•van'gloeiende gassen .een- yerbin-
tenis aan, Zó wordt de V-2 om- v.;'-V
hooe aenerst v.en met dergelijke snelheidsmom
noog gepersi. sters, die hopelijk nooit voor oor-
Vijfendertig kilometerboven, de; logsdoelein.den. zullen worden ge-
aarde laat de -2 los: zijn brand- bruikt. Bnigszins anders geconstru-
S&ffiV verbruikt; Maarde eevd kan de ICBM wordentle n
51 straalpijpen zal krijgen. Hetmo- ^•0D0..^rn tiur te bereiken,
torvermogen, is gelijk aan. dat van P}is z'ïn die Marsschepen niet van,
tien miljoen middelzware perso- t J uiterstege-
'nenauto's tezamen. Die 51 ver- s^0°AiKjnde type als de .satelliet-,
brandingskamers verbruiken tijdens rfkeden. Zij lijken meer op mon
de 84 seconden, dat zij hun:vlam- u robots, met stalen
mende; gassen uitbrakend' 4.800.000 b°f!tlen bu^ en stalen ve-
kilo brandstof. In die 84 seconden If.? va^^ fie7l ?n..voe-
zal-de satellietraket 40 km in de Eigenlijk zullen het niets an-
hoove 50 km horUonla.1. ..klim- Nf'ZZf.
steedssneller, en slaat kilometers
Kr50y£?^o„st°'?: »"u.weIwf ket, die het een^''mensen^mogelitk mröT Dan'"tot 'dc 'raSa^trap ïèkopndde brand-
helgele vlammen uit en klimt. Na 7,,maken naar de maan. laar de los en komt vermoedelijk aan ^le-15 zll deeS z,ln
Tandere planeten en - wie weet?- reusaïhtige parachutes^-.nlar.be- -»Mden Ingelaten. -
vermoed naar de aarde en .valk andere sterrenstelsels te [ei- neden. Elk Marssrhip krijgt een beman-
Als de tweede „trap" in werking vf," ^even koppen^ Bij vde
Iedereen wëet nu al. dat het vrij- tieedtheeft dé satellietraket 75 f®,?
„wel zeker onmogelijk is recht- procent van, zijn aanvangsgéwicht
I streeks van de aarde naar de maan verloren. Dat tweede' rakétdeel 5iJ I
1 en verder te suizen. Eer 'ussnn- heeft dc beschikking over 24 „mo- f fff me^'- Eang;z?f"? vil „u 51
station of zoals Hermann O berth toren": deze ontwikkelen al hun Iclt sr"^cn^u 11 de
zegt; een ruimtehaven is nodig, energie gedurende 124 seconden.
lm,zijn boek „Mensen in net we- Zijn. ook czij krachteloos geworden.
reldruim" heeft hij verteld, hoe dan-is Se raket 24: km 'hoger en f ifP
men zo'n ruimtehaven kan bou- 484 km verder gekomen. De derde, fff,* ontmoeten. DcMsrsrci^igcrs
wen. Hij zégt. letterlijk: .JTaeen „trap" zet de tocht voort. Hij heeft .n llcIf j'
serie proefvluchten met bemande slechts vijf straalbuizen, die weer ï^5iwi-«5 Jï
satcllietrakettéh; dié voor béproe- 84 seconden loeien.. Daarna vliegt ffff' /i uf.
V.- ving cn onderzoek dienen, woi*dt 'de raket met een snelheid van bij-, fff' f? u? H*-
verwijderd- van ^Sjn- startplaats te één bemand' ruimteschip naar de na' 30.000 km per-uur op 02- km j varl."^e]n bestuderen,
pietter. Maaiv-i^adarnppnraten en -cirkelfeaanoin de'aarde gezonden, boven dé aarde, sneL.-en, hoog ge- de tfTu§reis«a®n"
telescoopcameras - hebben precies Direct' daarna "volgt, een tweede 'rioeg om niet meer afhankelijk te Der^Maraschepen zullen
zijngeriragingen-in. de hoogte gere- schjp van dezelfde soort.'dat het zijn van de aardse aant'rekkïhgs-
gistreerd: tot 403 kilometer hoogte eerste gemakkelijk kan vinden." kracht. Langzaam „klimt" de ra- fftf/
•is de, WAC-Corporal gestegen. Tot Het lijkt, 20 gezien, vrij ecnvou- ket hoger en hoger en bereikt uit- jf
zo ver reikt de eigenlijke eardse dig. Maar Wernher von Braun, wel-eindelijk 'op 1730. km boven de .^«n^derde is_ van ydie. üer
.atmosfeer niet .meer. De ...Opera- jicht op dit ogenblik de gezagrijk- aarde de baan, waarin hij moet uii"n Ijiinder reirieers
•tion Bumper" blijkt geslaagd: een ste ruimtevaartdeskundige ter we- blijven rondvliegen. noJkrtiuon
door mensenhanden gebouwde ra- reld. heeft in het Amerikaanse U interviewen en kunnen navertellen,
ket heeft de kosmische ruimte be- „eekblad Collier' beröfend. hoe .J™ B™B„" wiSef, r'r?; fe" ÏSJÏÏf1 daar8lndz d,e ros"
reikt. - groot die satellietraketten moeten Pl™f-t
Vanaf die Dag nul" „erken tèn meSSe^Jm :di^e4elK f™"hfnn. snrtS"- DE kMle"7 Daarover maken
V rakettenlfourvers met nog gro" - „aardde ruimtehaven „ordt ieLf W -'"tflfv tl t'todMTOltt. ruimteremgeva
tere ijver, met nog meer intensi- „aangelegd te kunnen bereiken, Xl« 'rt* 'reis .is -'-volbracht vviist de -- "I algemeen ge .nzorgen.
teit aan hun ideaal: de ui mee
vaart. Maar hun génie wordt weer,
zoals voorheen, in de eerste plaats
- - £1^11 lil ÜCl «liiiCHlbvlx fiCkli 1 f-,>-l-
Als de reis is volbrachti 'Jst Vraagt men "hèt hun, dan antwoör-
JACHTIG- meter hoog 'moeten - Sn dan bïi^de0 start "slechts 33 m zij: .-Misschien nóg eens^ zo'n
1 die raketten worden, slechts vfm bnnwmateriall voS de ru.!m- dert\s miljard gulden.-mogelijk
benut voor militaire objecten; Uit dertig meter lager dan de Utrecht- fehaiSi de raket^ïneenemSi. t»en keer zo yeei.'- Toen ^on Braun,
hun handen komt de ICBM: de se Dom. onze hoogste Nederlandse Jets niGer dan eln haff pToccnt virn SfEL8"
Intercontinental Ballistic Missue, toren. Een andere vergelijking: de h t totale gewicht bij het bcgru v^r^nil^frht
een raket die met een sne.netd satellietraket zal zo hoog worden de tocht pla0i ^a^zinnige verspüzucht
van 16.000 km per uur.-honderden als een wolkenkrabbei-met 25 ver- 1 werd verweten,
kilometers boven de aarde, luizen- diepingen. Zijn doorsnee aan de Ten minste drie van dergclijKeslechte: „Hebt u Jt eens uitge-
den - kilo's springstof f en of itoom- voet zal twintig meter zijn. To- raketten, moeten volgens Oberth rekend hoeveel een klei^_ ooriog^.
bommen kan vervoeren. Tn aiie taal gewicht bij de start: bijna .omhoog om materiaal aan te voo- Mvoorbeeld diein n.orea_
grote landen nemen technici proe- zeseneenhalf miljoen kilo! Even ren voor de ruimtehaven, iwee er kosi. .iouui;.
Tube
95-70ct
DEN HAAG. Het Nederlandse
Rode Kruis wijst er op dat postver
binding met Hongarije weer moge
lijk is. Men wordt daarom verzocht,
brieven aan familieleden of beken
den. in Hongarije in het vervolg
rechtstreeks en niet via het Rode
Kruis te verzenden.
,De inrichting staat op het platte
land. Er. liggen moestuinen en akkers
omheen en er leunen een pimr schu
ren uol Inndbouwioerkfuipen teqen
aan.- In het huis tronen honderd
„inoetlijk opvoedbare jongens" fris
sen de zestien én twintig, die klaar
moeten worden gemaakt voor de
maatschappij en hier hèt boerenbe
drijf .leren.
Is «tt> zoon wel ééns lastig?
■En valt u tdan m eieen int wat u daar-
aan móetédom?
Welnuals- u weet datdit'-al
lemaal jongens zijn, met wie geen
huis te hoU'eh .was, zuli u 'me waar
schijnlijk toegeven 'dat ■'het leiden
van zo'n inrichting, «iet; bepaald be-
hoort, tot de lauwe baantjes. Ik heb
een .poosje zitten .praten met de fi
guur die er de lakens' uitdeelt, een
jrezondc jongeman, met de habitus
van een idea/istischc serpcoat.
„Met krachtpatserij bereik je hier
natuurlijk niets, want dan paan :e
in dc lijdelijke oppositie," zei .hij,
„Er. met geteem ook niet. want
aan bedonderen zc je waar je bij
staat."
iets daar tussen in, dus.
Maar wat?
,.Zc moeten je als mens accepteren."
zei hij. „Door je gedrag. Door je
■.manier van reageren. Want je kunt
pas wat doen, als ze je voor vol
aanzien. Maar'eer het zover is...
Hij -keek me geteisterd aan.
'En vertélde vérder:
Twee jaar 'geleden had hij de taak
overgenomen van de vorige leider,
diemet pensioen ging.. Op een zo
merse' dag arriveerde- hij een
man met :een koffertje,die kritisch
en spottend, werd bekeken door
honder paar niet zo érg gewillige
open. Tóetv. ïtij zich toat in zijn kan
toor had geïnstalleerd riep hij tegen
de avond,dé 'jongens in de grote zaal
bij elkaar en hieldzijn speechjë.
„Een -er: .zeker - van dat we het
met elkaar, zullen kunnen vinden
goede geestals we allemaal een
beetje mee werken.Het waren
mooie wóórden, maar ze stuitten af
op een muur van zwijgend skepticis-
me. Want ze. hadden al 20veel
praatjes gehoord, die jongens;
„Nou dan wordt het nu zo langza
merhand bedtijd, geloof ik."
Moe als hij.iras, viel hij die eerste
avond gauw in slaap» maar lang
duurde zijn rust niet. Opeens zat hij
met een gil overeind. Stortte het
huis in? Neen, maar er was wel wat
anders gebeurd. Zijn kamer lag gelijk
vloers, aan een binnenplaats. Boven
waren de slaapzalen. De jongens
hadden vijf emmers aan elkaar ge
bondenén dié, bij 'wijze, van wel
komst surprise, naar beneden laten
vallen. En op een betonnen vloer
hoor je zo'n projectiel wel neerko
men. -
„Niets zeggen," dacht de nieuwe
leider. „Ze zijn. me aan 't aftasten."
En hij ging, weer liggen én sliep
verder of er niets gebeurd was.
De volgende nacht werd het pro
gramma, wegens enorin succes, her-
iaald waar vttt waren 'het geen
vijf, doch tien emmers.
Als dat zo doorgaat krijg ik het
hiér aan mijn hart," dacht hij want
het bonsde zo van de schrik. Maar
hij zweeg. En bleef zwijgen. Ook
toen het dederde nacht weer ge
beurde. En de vierde. Pas na de vijf
de. voltreffer was zijn geduld óp.
het licfit aan én zei:
Jarenlang heb'ik kinderkampen
geleid. De jongetjes van-acht en ne
gen, die daar zaten, maakten ook
wel eens grapjes. Maar 'dat wat jul
lie nU .elke nacht :.doen, zouden zij
nog te kinderachtighebben gevon
den- Daarom zég ik alleen maar
probeer eens iets origineels te be
denken."
De volgende nacht gebeurde \er
niets.
Maar de nacht daarna, schrok hij
toch weer wakkerrNeen, het waren
de emmers niet, dié klonken anders.
't-Was éen dof gebons.- Op zijn deur.
Voorzichtig stapte hij uit bed en
draaide de 'sleutel'om.
„Ja, wie is. daar?*
De deur week en plechtig kwam he
grootste paard van de boerderij zijn
kamer binnen. Toén hij het', verbij
sterd, had laten passeren zag hij dat
de gang vol jongens stond en hoorde
de voorste vragen: „Is dit origineel
genoeg, meneer?"
Ik.heb nieegetachen zei-hij. En
toen had ik se"
kronkel
Advertentie IM,)
voor uitgeslapen mtapor*t
RflWI fABSJEKÉM N.V, WINSCMÖUN
ZfcZt06£KDAT Kltrnt
lOnGÉUMOfclDnfctfT BijDt
PAARDÉrtAACeh.lKHtB
GfclEZtn OAf ttlJMIfcl
MEtRAAri wtOMRlj.
D£n MAG
nfcEDOttt
'wórden.; dc afwijkingen gemeten van het stutir- 'afgelezen kijken zij
kompas! Rob loert:,door het glas: en ziet, dat dit len veelbetekenend
kompas een koers aanwijst van 214
'standaardkompas mag daarniet te veel van af
wijken.... Belde mannen beklimmen het scha
votje en. wanneer zij'ook daar de koers hebben
hun dikke bril-
id aan: het standaardkompas
graden aan! Er moet dus bewust ge-
n endaarmeekan de oorzaak van de
kno'cid. iijn
ramp worden verklaard.
- 112
„Dat- weet ik. Ik eigenlijk, ook
niet."
Ze toastten, hieven hun glazen op
englimlachten. „En dan naar bed."
zei juffrouw Small.
Er klonk een schreeuw, de we
reld schokte, en juffrouw Brady viel
op de grond. Haar mond bloedde
waar een hand haar had geraakt.
De hand van. Foy. Foy! Zijnsterke
handen lagen op haar schouders,
pakten haar zonder pijn te doen
beet en tilden haar op. Hij tilde
haar '.op en sprak tegen iemand aan
1 de andere! kant van de.kamer. Hij
1 sprak tegen- East. Ze was omringd
door mannen .die op Foy en East
leken, een muur van mannen, dicht
om haar heen.
Ze slóeg haar handen aan haar
hoofd, ze had haar hoofd bezeerd.
Ik viel, zei ze tot zichzelf. Ik herin
ner me dat ik viel. Hij sloeg mé, hij
sloeg het glas uit mijn' handen en
toen viel ik;
„Waarom deed u dat?" vroeg ze
vaag.
Het antwoord van Foy leek van
grote afstand te komen, al stond hij
vlak naast haar.
„Omdat er cyaan-kali in uw glas
zat," zei hij.
„Cyaan-kali? Cyaan- kaii? Toe
nou -
„Kalm aan, juffrouw Brady. Kalm
aan.het is allemaal voorbij."
„Cyaan-kali," herhaalde ze. geprik
keld. „Dat heb ik hier gehad,'.' De
kamer was gevuld met het geluid
van' stampende voeten... Boem,
boem, boem de jongens marcheren
,.Ik heb dat gehad, maar ik heb het
weggegooid; Ik vroeg aan
Ze sloeg haar ogen op en keek
Foy en East aan. East wendde zijn
blikken af.
De avond keerde terug als een
donderslag, het uur, de minuten, de
laatste woorden. „Het is bet enige
dat ik heb. Ik houd er niet van,
Monny. Ik heb er nooit van gehou
den." Dé lieve stem. Als een echo
terugkerend-
Toen.' klonk dè stem van East
vlak naast haar. rik probeerde .het
u duidelijk te maken."
Ze kon zijn gezicht niet zien; haar
ogen staarden in blinde herinnering.
Hij had geprobeerd haar te vertel
len wat het einde zou zijn. Hij had
gezegd: „Als ze niet kan. krijgen
wat ze wil hebben, zal niemand het
hebbértv\::.
„.Nee, nee," schreeuwde ze. „Nee,
mij niet!"
"Hij vertelde het Roberta-'voort
zichtig.j Foy had de delir; zelf.be
waakt én gewacht -tot hét rustig
werd In het huis. Maar toen hij Bra
dy naar binnen zag gaan. begon hij
ongerust te worden. Hij dacht aan
alles dat kon gebeuren, een beken*,
tenis. zelf móórd, vergifen hij
kwam nadCTbij. Hij hoorde hen pra
ten. Alleen maar praten. En toen
hadden ze gelachen. Allebei. Dc
klank van die lach beviel hem niet
cn hij had de dichtsbijzijr.de agent
een seintje gegeven. Het sein was
van verdieping tot verdieping ge
vlogen. Daarna was het een kwestie
van seconden geweest. Hij had. :het
getinkel van de glazen bijtijds ge
hoord. Hij had Brady'bijtijds'oe-
reikt Maar alleen Brady.
Roberta, huiverde.-
Hij ging door, citeerde uit zijn
eerste gesprek met Plummer. „Juf
frouw Pluromer gaf óns onbewust
het antwoord toen zé Brady vertel
de, dat Small naar de keuken ging
toen de kok zich had gesneden. Het
betekende toen niéts voor me, dat
had ik al eerder gehoord, van Small
zelf, toen ik;Minnie May ondervroeg.
Maar. het betekende een massa voor
Brady. Ik zag hoe ze Plummer aan
keek. Ze keek als iemand die een
voorproefje van de hel krijgt. Want
ze wist, dat'Small "niet naar de keu
ken was gegaan. Ze was daar zelf
dér helé tijd geweest, zodat ze dat
zeker wisti A Een ..paar 'uur later
was het zaakje bijna rond en Nor
man Crawford en Glara zorgden
voor'de rest/! "-V.:::
„Mark, heeft niemand ooit iets Ha
ten merken dat ze haar verdacht?"
„Niet met zoveel woorden. Maar
toen Foy en ik weggingen, zagen we
Kitty. Brice m de lobby en ze zag
ér niet eens. geschokt, uit. Van het
begin af aan was het een vaststaan
de zaak. Tóen Small als pensionaire
in het huis kwam, kon ze zich niet
veroorloven over haar verleden te
worden ondervraagd. Ze deed dus
heel lief en sprak over privé-rech-
ten en on-Amerikaanse methoden
en zo. Brady vond het prachtig. Ze
gaf hèt meisje zo gauw mogelijk,
eenbaantje en de getuigschriften-
regel werd uit het reglement .ge
gooid. Onze juffrouw klom steeds
maar hoger op. Toen Ruth Miller
kwam, had ze haar top ongeveer be
reikt en ze was niet van plan om
weer naar beneden te klimmen.
Ruth moest "dus verdwijnen. Ruths
angst was tè duidelijk en die ge
schiedenis ;zou vroeg 'of laat toch
uitkomen.".
Roberta .zei 'zacht: „Anne Ruth."
Mark zag de vrouw, die hij kort te
voren had-achtergelaten wegge
zakt ineen stoel, terwijl ze keek
naar de stroom van gescheurde pa
pieren op de grond: Brieven, noti
ties. reisxoldcrs
Hij gaf Roberta binnensmonds
antwoord.. Hij zei: .Arme Monney.
EINDE
Zaterdag 15 december 1955
