JUPITER: ijzige bol in een
kleed van giftige gassen
wmmmm
flUHp
BB
1
Brits parlement tegen
uitstel van kernproef
Huis
„Geen schatten in
de ruimte''
WÊÊÊM&M
Technicolor en teerdere
tinten in heel t land
-CHECHAQUCh
JACK LONDON
i0BBMK
Meer kans op
ontwapening
VS wijzen Russisch
diplomaat uit
„Apartheid" voor
Zuidafrikaanse
verpleegsters
Engels vliegtuig in
Jordanië neergestort:
27 doden
8 - flfiPH
MimI
Cfl
Waar gaat u heen met Pasen?
Nieuwe crisis
bij Italiaanse
socialisten
111 "i
SPROETJE SPARKS
door FRANK GODWI
AVONTUREN
VAN
APITEIN
Donderdag 18 apri] 19S7
f Advertentie LM.J
King Size
FILTER
voor zuiver Tookgenot l
LONDEN. Het Lagerhuis heeft
woensdagavond met 309 tegen 258
stemmen een socialistisch voorstel
verworpen tot uitstel voor een be
perkte tijd van de waterstofbom-
proeven in het gebied van de Stilte
Oceaan. De stemming volgde na een
öebat van twee dagen over het Britse
defensieplan. De socialisten waren er
tegen omdat het teveel zou afhangen
Van de waterstofbom.
De Britse minister-president,
Macmillan, had voor de stemming
betoogd, dat het voorstel van de so
cialisten een eompromis was tussen
twee. groepen mensen., die op een
principieel punt lijnrecht tegenover
elkaar staande denkbeelden hebben.
De socialistenleider Gaitskell betoog
de, dat er geen reden is, waarom
Engeland niet later voort zou gaan
mat de uitvoering van de proeven,
indien de antwoorden onbevredigend
siin.
Volgens Macmillan moet worden
gestreefd naar ontwapening over de
gehele linie. Zolang dit niet is be
reikt, moet men vertrouwen op de
kracht van kernwapens of zich ge
wonnen geven. Over de werkzaam
heden van de ontwapeningscommis
sie te Londen zei Macmillan, dat de
Britse afgevaardigden van oordeel
zijn, dat de sfeer beter is dan in
voorgaande jaren.
Ook president Eisenhower zei op
Zijn persconferentie dat hij van de
Amerikaanse vertegenwoordiger ver
nomen had dat de sfeer op de Lon-
dense conferentie beter is dan ooit
tevoren. Het Britse plan om 13.500
man van het Europese vasteland te
rug te trekken, achtte Eisenhower
WASHINGTON De Verenigde
Staten hebben woensdag aan de
So wj et-ambassade te Washington
verzocht een employé van de am
bassade terug te zenden naar de
Sowjet-Tjnie.
De man was betrokken in „hoogst
ongepaste handelingen" door te
trachten personen, die asiel in de
Verenigde Staten hadden gezocht,
over te halen naar de Sowj et-Unie
terug te keren.
Opleiding Nederlandse
s tra al j ager vli egers
in Canada
OSLO De dit jaar aflopende
regeling. waarbij Nederlandse-, Noor
se- en Deense straal]agervliegers en
waarnemers in Canada een opleiding
ontvangen, is vervangen door een
nieuwe regeling, die de komende
drie jaren, gerekend van 1 juli a.s,
af. zal gelden, Werden tot nu toe
de buitenlandse vliegers m Canada
in een speciale cursus opgeleid, nu
zullen zij, bjj de normale opleiding
van het vliegend personeel der Ca
nadese luchtmacht worden geplaatst.
een compromis om de Duitsers tijd
te geven het gat in de mankracht te
stoppen.
De Amerikaanse president voegde
er aan toe, dat de levering aan Enge
land van Ameri :aanst geleide pro
jectielen, afhangt van het tijdstip
waarop de projectielen met succes
beproefd zijn. In antwoord op een
andere vraag deelde hij mee, dat
Engeland op het ogenblik het enige
land is. dat officieel en openlijk ge
leide projectielen beloofd is. Eisen
hower zei, dat de VS niet van plan
zijn de Sowj et-Unie met bases voor
geleide projectielen te omgeven.
JOHANNESBURG Volgens het
Zuidafrikaanse dagblad „Johannes
burg Star" zal krachtens een wets
voorstel op de ziekenverpleging de
Raad voor de Ziekenverpleging
(controlerend orgaan voor het ver
plegend beroep) alleen nit blanken
bestaan.
Iemand die een blanke verpleeg
ster onder een niet-blanke stelt in
een verpleeginrichting, is strafbaar
met boeten van 2000 gulden of meer.
Dit 3s dit jaar de vierde poging van
de regering om de apartheid in het
maatschappelijke leven in te voeren.
Operagezelschap „Forum"
ENSCHEDE. De volgende zan
geressen en zangers hebben voor het
komende seizoen hun medewerking
aan het operagezelschap „Forum"
togezegd: Core van Doesburg, so
praan; Anneke v. d. Graaf, sopraan;
Henske Nooy. sopraan; Annie Ster
ner, alt; Lony Vonk, sopraan; Bert
Bijnen, bariton; Jan Duiveman. bas;
Anton Eldermg, bariton; Harry Fran
ce, tenor; Jaap de Vries, bas; Antoni
Wink, bariton en Peter van Zon te
nor.
Gustac Fullebom zal ook het vol
gende seizoen als tweede dirigent aan
„Forum" verbonden blijven; Max
van Doorn als repetitor en koordirec
teur en Martha Maria Schubert als
repetitor.
NICO SIA Een „Valetta"-trans-
portvliegtuig van Öe Britse lucht
macht met 22 leden van het Britse
leger aan boord is woensdag bij
de start van het vliegveld van Aka-
ba in Jordanië verongelukt en ver- j
brand, waarbü »lle, inzittenden om 1
het leven zjjn gekomen.
De passagiers waren soldaten, die
krachtens het Brits-Jordaanse ak-
koord over ontruiming van de
Britse steunpunten, in Jordanië, naar
hun vaderland zouden worden over- i
gebracht. Aangenomen wordt, dat1
de bemanning van het toestel uit 1
vjjf personen bestond.
(Van een onzer redacteuren)
In welke kosmische mallemolen
z|jn we verzeild? Grote, scherpge
kante rotsblokken vliegen aan alle
zijden langs ons. De meeste hebben
een middellijn van enkele tientallen
meters, maar er zijn ook veel grotere
by. De stilte, vooral buiten, Is on
heilspellend: het lijkt alles zo on
werkelijk, zo nachtmerrie-achtig,
dat een van ons plotseling schreeuwt
van angst. Maar dit is geen vrees
aanjagende droom, dat ïs realiteit.
Onze stuurman staat met door
ondragelijke spanning vertrokken
"ericht voor hot kleine venster aan
de achterkant Krampachtig omklem
men zijn handen de hendels der in
strumenten, die vaart en richting v. d.
raket regelen. Steeds weer moet hij de
snelheid van ons nietige ruimteschip
afremmen of vergroten, moet hij
ook op de meest onverwachte mo
menten naar links of rechts uit
wijken.
Pas op, daar nadert in de verte
een geweldig blok steen! Wij schat
ten: z'n doorsnee is rond 200 kilo
meter. We moeten zekerheid hebben
wat er buiten precies aan. de hand
is; één onzer biedt aan via de
lucbtsluis de raket te verlaten, een
kabel mee te nemen die m de
wereldruimte toch vrijwel gewicht
loos is en ons ruimteschip te
„ankeren" op de rotsmassa, die met
een snelheid van zes kilometer per
seconde dichterbij komt. Zijn aanbod
wordt aanvaard: binnen, enkele mi
nuten klimt hij, gehuld in zijn ruim-
tepak, naar buiten en koerst, ge
dreven door de kracht van zijn ruim-
tepistool, naar het reusachtige blok.
We voelen een heftige ruk aan onze
i raket: onze moedige tochtgenoot
heeft de kabel verankerd aan een
scherp-uitstekende rots: we worden
meegesleurd. Langzaam halen we
de kabel in en „leggen aan" op
'de planetoïde Juno, Na lopen we
niet zo'n groot gevaar meer, want
iJuno gedraagt zich zoals het een
'planetoïde betaamt: zij trekt te-
midden van haar broers en zusters
haar rondjes om de zon alsof ze
>een échte planeet is.
Wat is er gebeurd vanaf het mo
ment. dat we vertrokken uit onze
ruimtehaven op Mars, op weg naar
Jupiter: de grootste planeet van
ons zonnestelsel? We wisten wel,
dat duizenden kleine en minimale
planeetjes planetoïden of aste-
toïden de ruimte tussen Mars en.
Jupiter onveilig maakten, maar dat
het er zo veel zouden zijn hebben
we niet vermoed, Hoe hadden we
het kunnen weten: het overgrote
deel van deze om da zon zwervende
rotsblokken, is veel te klein om op
aarde in de kijker te komen.
Een flink aantal van deze buite
nissige leden der familie zon was
bekend: vanaf het moment dat
1 januari 1801 de Siciliaanse lang kunnen bijna elf aardos Maar tve gaan nog met terug:
op 1 januari 18ÖX de Siciliaanse
astronoom Piazzi de eerste plane
toïde Ceres (een gevaarte met een
middellijn van by na 800 km) ont
dekte hebben astronomen jacht ge
maakt op die steenklompen. Enkele
duizenden waren, toen wy van de
aarde vertrokken, al ingeschreven
in de officiële familieregisters, maar
de kleintjes vermoedelijk grillige
brokken basalt, graniet en ijzer
waren aan de meest intense aandacht
ontsnapt.
Maar laten xve niet vergeten
dat we op zoek zijn naar schatten
in de ruimte. Eerlijk bekend: Juno
en de rest van die liiliputplaneetjes
vallen met tegen. O, geen goud,
geen zilver, geen platina, geen dia
manten of andere edelstenen. Wel:
veel nikkel, ijzer en koper: metalen
die op aarde vrij -»» ,i,
schaars zijn. Zou het
dan niet mogelyk zijn
die kosmische erts-
voorraden naar de aar
de te halen en te ex
ploiteren? Prof. Her
mann Oberth en ande
re ruimte vaartenthou-
sïasten hebben dit al
lang gesuggereerd. We
moeten mets anders
doen dan de baan van* -
die planetoïden in aardse richting om
te buigen om ze veilig binnen te ba-
Ion. Veilig? Bestaat met toch het ge
vaar, dat zo'n. miljarden kilos we
gend gevaarte als Juno de aardse
exploitanten „uit de hand" glipt en
op aarde neerploft?
Lang blijven we niet op Juno,
waar toch weinig te beleven is:
van enig leven kan geen sprake zyn.
Juno is veel te klein om maar het
minste sprankje gas vast te houden:
dus is er geen zuurstof, geen stik
stof, geen koolzuurgas, niets. Een
ijskoude bol is het vol kloven en
messcherpe 'rotsen, evenals haar
mede-planetoïden vermoedelijk een
splinter van wat eens een planeetje
was, dat tussen Mars en Jupiter
door de ruimte zwierde.
Nu naar de goliath onder de
planeten: Jupiter. Onze stuurman
weet ons, met veel moeite, veilig
buiten de asferoïdenbaan te loodsen,
en geeft „vol gas"- Vóór ons glanst
het mysterieuze schijfje, dat ster-
i"ekundigen op aarde al zovele jaren,
geïntrigeerd heeft. Een kolossale bol:
op zijn middellijn rond 140-000 km1
E-uizcnden kilometers dikke -Ijslagen
omgeven Jupiters eigenlijke steen-
kern. Zonderlinge verschijnselen ln de
giftige dampkring doen vermoeden,
dat er nog heftig werkende vuïka&n-
gebieden kunnen zijn. Chesley Bo
nes teji droomt zich z6 Jupiters opper
vlak: luguberder dan Dante's bel-
fantasieën.
lang kunnen bijna elf aardos
naast elkaar liggen. Hoe dichter by
we komen des te beter kunnen we
de langgerekte, gekleurde wolken
banden onderscheiden, die evenwij
dig lopen aan Jupitere evenaar. Zijn
het wolken, net als bij ons op aarde:
massale verzamelingen minuscule
waterdruppeltjes, die onze kosmische
woonplaats vruchtbaar maken?
We rekenen, rekenen nog eens
en kijken elkaar aan: nee, op Jupiter
kan geen water zijn, Het is er zo
ijzig koud vrijwel zeker 130 gra
den onder null— .dat als er ooit
water was geweest dat allang be
vroren moet zijn. Ook vele gassen
zullen er als iis zijn neergeslagen.
Maar die wolken dan? Wacht; we
naderen Jupiter, Laat ons, zeker
voorlopig, hfet te dicht bij komen
anders lopen we gevaar binnen
Jupiters aantrekkingskracht te ko
men en nooit meer - via Mars
naar de aarde te kunnen weerkeren.
Nu zien we duidelijk, hoe merk
waardig de atmosfeer van die reus
is opgebouwd. Rond de evenaar zien
we blanke wolkenzones ook op het
noordelijk en zuidelijk halfrond zijn
die banden waar te nemen. Maar
ze zijn onderbroken door duizenden
kilometers brede gordels, die prach
tige kleuren hebben: blauw bruin,
groen, geel, diep rood en zelfs zwart,
Dat is vreemd' De zone aan de
evenaar draait sneller dan de noor
delijker en zuidelijker gelegen gor
dels. Tussen, die snel en die lang
zamer bewegende wolken kotken
gasmassa's. Nergens één windstil
plekje in die woedende atmosfeer.
Moeten we daar doorheen om Jupiters
oppervlak te bereiken? We overleg
gen snel: nee, dat kdn niet, de geva
ren zijn te groot. Ruimtevaart mag
geen bewuste zelfmoord zijn.
Maar we gaan nog met terug: we
willen, toch meer weten van Jupiter,
Hoe is het mogelyk, dat al die
prachtige kleuren ontstaan In zijn
dampkring? Onze spectroscoop
ingenieus toestel dat, via liet licht,
vertelt hoe de scheikundige samen
stelling van die kleurige wolken is
verraadt ons dat ammoniak-, na-
trium- en calciumdampen voor het'
overgrote deel die wonderen ver
wekken. Vlak bij de polen moeten
het fijne ammoniakkri stall en zyn,
die het opmerkelijke grijs daar ver
oorzaken.
Kijk! Recht vooruit de resten van
de ontzaglijk grote rode vlek, die
in 1878 werd ontdekt op het zuide
lijk halfrond. Als een vrijwel onme
telijk uitgestrekt eiland drijft hij In
de woelige atmosfeer. Wat is dat.
voor een verschijnsel? Is het een
gat in de dampkring, waardoor we
iets kunnen zien van Jupiters ij'zige
korst. Maar kan die korst rood zijn?
We weten vrijwel zeker, dat Jupiters
steenkem een middellijn heeft van
rond 35.000 km, dat die kern is
gehuld in een ijsmantel van 25-000
km dikte en dat daarboven die
10.000 km* dikke giftige dampkring
kolkt. Us zouden we moeten zien:
zou dét geen blauwe weerschijn
geven? Of verheft zich op Jupiter
vlak onder die rode vlek een
miljoenen vierkante kilometers groot
vulkaangebied? Spuwen die duizen
den bergen onafgebroken lavamassa's
en gloeiende gassen dc dampkring'
in? Vragen, vragen, waarop wij
eerste mensen die het aangedurfd
hebben naar Jupiter te reizen
onze vrienden op aarde voorlopig
geen antwoord kunnen geven.
Want we schamen ons er niet voor:
we durven die grote duik in die
onheilspellende atmosfeer van Jupi
ter niet aan. Dit gaat (Voorlopig?) on-
ze mogelijkheden vér te boven. We,
besluiten terug te keren naar onze ba-
sis op Mars: in aardse ogen. 'n. onbarm-
hartig, door felle vorst geteisterd;
oord, waarvan wij nu weten: ver-,
geleken met Jupiter heeft het een-
mild klimaat. Laten we ons daar1
voorbereiden op onze laatste tocht:
naar Saturnus. Eeuwenlang heeft,
het mysterie van de wonderlijke
ringen om die planeet de mensen'
al gelokt We willen trachten te;
ontdekken wat het zijn. I
(Van een onzer verslaggevers)
UTRECHT. Wie met Goede
Vrijdag oj de Paasdagen naar hui-
ten tuil zat een land aantreffen dat
helemaal in bloei staat, van de tech
nicolor in de bollenstreek tot de
teerdere tinten van de fruitbomen
in de IJsselstreek of het Zuidlim-
burgse heuvelland.
De streek tussen Haarlem en Lei
den, waar de Linnaeus- en Keuken
hof de tulpen, de hyacinten en
nog de narcissen in volle bloei
staan, is niet de enige bloembollen
streek. Ook Limmen, bij Alkmaar
viert met tulpen en hyacinten zijn,
mozaïekfeest 130 versierde tui
nen langs de weg en ook de Pro
vinciale Zeeuwse Vereniging voor
Vreemdelingenverkeer licht ons in
over de volle bloei d.er Zeeuwse tul
penvelden. Hetzelfde geldt trouwens
voor pruimen, kersen, peren en ap
pelen, vooral in Schouwens west
hoek en op Zuid-Beveland.
De Betuwe meldt dat Pasen het
feest van de bloeiende kersen en
peren zal zijn; ook uit Arnhem
wordt volle bloei van de meikersen
aangekondigd.
Langs de IJssel Deventer, Olst.
Wijhe, tot Zwolle toe - zijn. op het
ogenblik de appelbloesems op hun
mooist. Ook de krentenbossen. bij
Ommen zullen er tijdens de Paas
dagen nog mooi uitzien. De Kren
tentuin in Hoorn kunt u beter mij
den. want dat is de bijnaam voor de
strafgevangenis daar.
Ook Zuid-Limburg toont, kersen,
pruimen en vroege peren, in volle
bloei: u vindt dat allemaal ten zui
den van de fijn Maastricht-Valken-
burg-Heerlen. De appels beginnen
er nu ook door te zetten.
In Zuid-Holland staan thans ook
öe pmimeboraen in bloesem, hier
en daar afgewisseld met enkele
vroege pereboraen.
Aantrekkelijke bloesemtochten
kunnen worden gemaakt van Gouda
uit langs de Hollandse Ussel (Stein-
schedijk aanhouden) naar Oude-
-water en van Gouda uit langs de
Vfist naar Schoonhoven.
ROME. Matteo Matteottf, de
secretaris van de Italiaanse sociaal
democratische party, is woensdag
avond na een heftige discussie over
de fusie tussen de sociaal-democra
tische party en de socialisten van
Pletro Nenni afgetreden. Met hem
trad het dagelijks bestuur van de
party eveneens af.
1/ LAK bij het dorp waar mijn
V tante woont, staat het kasteel,
tiet is de puissante residentie van
een graaf en e%n aravin, die meestal
op reis zijn, want zij bezitten onme
telijke rijkdommen, die zij bij vcor-
keur in Parijs laten rollen. Als ze
buitengaats drijven worden hun acht
en twintig kamera beheerd door de
lakei, de kokkin en de chauffeur,
want zy vormen de eeuwige kern
uan het personeel dat, als het nodig
is, uit het dorp wordt aangemdd met
kamerkatjes en linnenmeisjes,
Ik meet dat allemaal zo goed, om-
.dat ifc in dc oorlogsjaren veel bij
tante over de vloer kwam minder
uit familieziekie, dan uit hebzucht,
want als weduwe van een zeer ge
liefde dokterbeschikte zij over uit-
1 stekende relaties in het boerenbe-
drijf, zodat ik, na een paar dagen,
altijd rijkbeladen naar de stad kon,
erugkeren. In de dorpskroeg waar
mij, tijdens die logeerpartijtjes,
eveneens op tantes onuitputtelijk
i gezag getapt werd of ik een klant
van jaren was, teerde ik de onder-
horigen can de graaf goed, kennen,
want zy zaten er dagelijks.
1 Toen ik er gisteren binnentrad,
zag ik dat het interieur volkomen
ongewijzigd was. Het staat vol mooie
antiquiteiten, die hier niet zyn aan-
1 gesleept doch geboren, maar de baas
is zo'n stugge steenezel, dat geen
enkele opkoper uit de stad het ooit
i verder bracht dan zijn drempel.
„Komen de mensen va» 't kasteel
iïiog wel eens?" vroeg ik.
„Ja".
„Nog steeds dezelfden?"
Ja".
Eerlijk gezegd verbaasde het me.
Ik ging aan de ronde tafel zitten en
1 liet mijn gedachten teruggaan naar
de oorlogsjaren, toen ik hier zo dik
wijls kwam. De lakei ontbrak nooit.
Hij had de scheve, koude grijns van
een beroepskomiekdie veel te goed
[weet, waar de lach zit, maar als hy
bediende zei hij eens deed hij
zijn mond recht, om minder arro
gant te schynen dan hij was. De
oorlog betekende een heerlijke tyd
voor hem en zijn makkers, want de
graaf en de gravin waren door de
tiende mei in Londen verrast en
konden dus, zolang de bezetting
duurde onmogelijk terugkeren, een
verrukkelijke zekerheid voor het
vaste personeel, dat zich nu, zondtr
de gcringse kans op verrassingen,
geriefelijk vestigde in de weelde, die
anders alleen moest worden klaar-
gehouden voor de steeds dreigende
terugkeer der rechthebbenden.
Daar eert bankinstelling de sala
rissen doorbetaalde en het huis
enorme voorraden bevatte, stond de
lakei, de kokkin en de chauffeur
niets anders te doen dan van hun
luiheid iets heel moois te maken. Zij
slaagden voortreffelijk. Na korte
aarzeling name» zy hun intrek in de
grafelijke vertrekken, schonken zich
al bytyds in de morgen de puikste
wijnen in en keken peinzend de
rook na van de Havannas die de
graaf, vlak voor zijn vertrek, in
verband -met de dreigende toestand
bij duizenden had ingeslagen. In de
namiddag als men behoefte kreeg
aan een loopjewerd kalmpjes naar
de kroeg gewandeld om een kaartje
te leggen en na al die wijn
eens wat genever te proeven, want
daarvan had de graaf gedachtenloas
weinig in huis genomen.
Aanvankelijk betaalden zij met si
garen, Toen die schaars werden
bleek de garderobe van mevrouw en
meneer minstens even harde valuta.
In het diepst van de hongerwinter
droegen alle vaste klanten van de
kastelein de kostbare Engelse maat
pak ken van de graaf en stapten hun
vrouwen, als ze niet al te dik wa
ren, onbekommerd door de kroeg in
de haute couture jurken, die de gra.
vin op Parijse shows met zorg had
uitgezocht.-.
„O, toe hebben gezegd dat de Duit
sers de boel weghaalden", zei de la
kei, toen hy aan het eind van de
middag binnenwipte. De jaren had
den hem niet veel veranderd; de
gryns was alleen wat gezakt.
„Sigaretje?" vroeg hy.
Hij gaf vuur met een gouden aan
steker.
„Cadeautje van de graaf', zei hy,
„We hebben allemaal wat gehad.
Omdat we zo goed op het huis heb
ben gepastC.
En weemoedig:
Wat een tijd was dat, hè? Zo'n
tyd keer nooit weerom".
IAL1K LI U K£fi. m Btn
0UWERIVIERL00D5.
bCmEt1tSHi;W£LDE.nO0RDEMAAftUlf
r KASTEEL
fl cntERD0KUS,WAAR0n
M V0Ü.DE
HEEFT U ZICH 0 POMS
VLOT V6R510PT rZrW.Im
- Paula is een beetje achterdochtig. .Als er
maar niets achter zit", zegt zij aarzelend, „en
waarom hebben ze jou nu net nodig?" Ja, dat
weet Rpb.ook niet. Maar hij heeft al half besloten,
te antwoorden, dat hij het aanbod aanneemt.
Trouwens, in de brief staat, dat er al een. plaats
in een vliegtuig naar Valparaiso voor hem is ge
reserveerd. Enkele dagen later komt in Val
paraiso het antwoord van Rob binnen. Eddy
Clinton laat de brief opgetogen aan zyn mede
directeur lezen, die zegt: „Zo...., en je denkt
dus, dat deze man net degene is. die wy nodig
hebben? Ben je van plan hem direct geheel in
te lichten?" „Kapitein MacLoyd heeft mij deze
man aanbevolen," antwoordt Clinton; „hij is de
man, die ons kan helpen. Nee, ik vertel hem niet
direct wat wij vermoeden. Maar als ik zekerheid
krijg over die vogels, dan moet ik hem wel in
lichten."
„Ik ben bang, dat ik oud word,
Christopher."
„Je bent nog maar acht en veertig
jaar. Denk je er wel aan, dat mijn
grootvader, jouw vader, meneer, de
oude Izaak Bellew, een man met zijn.
vuist doodsloeg, toen hij negen en
zestig jaar was?"
John Bellew grinnikte en slikte de
pil in.
Geëerde bloedverwant, ik moet
je iets belangrijks vertellen. Ik ben
opgevoed als een Lord Fauntleroy,
maar nu win ik het van jou in het
dragen en lopen en kan je omver
werpen en afranselen met mijn vuis-
John Bellew stak zijn hand uit en
sprak plechtig:
„Christopeher, mijn jongen, ik ge
loof dat je dat kunt. Ik geloof, dat
je het kunt zelfs met je vracht op
je rug. Je hebt alles goedgemaakt,
jongen, hoewel het te onbegrijpelijk
is om het te geloven."
Kit legde de laatste afstand vier
keer per dag af, dat wil zeggen, dat
1 hy dagelijks vierentwintig mijl
lang bergen beklom met een vracht
van honderd en vyftig pond en tel
kens zonder vracht weer terugkeer
de. Hy was trots, gehard en ver
moeid, maar ln uitstekende lichame
lijke'■conditie, Hjj at en sliep, zoals
hij nog nooit in zijn leven had gege
ten en geslapen en toen het werk
zijn einde naderde, speet het hem
half.
Een ding hinderde hem, Hij had
geleerd, dat hij kon vallen met een
gewicht van honderd pond op'zijn
rug en toch in leven blijven; maar
hij begreep, dat als hij met de te
gen zijn nek bijgevoegde vijftig
pond viel, het met hem gedaan zou
zijn. Elk spoor door het moeras werd
spoedig uitgewist door de duizende
lastdragers, die genoodzaakt waren,
telkens weer een nieuwe weg te ba
nen. Het was, terwijl hij zulk een
nieuw pad baande, dat hij het vraag
stuk van die extra vijftig pond op
loste.
De zachte, losse oppervlakte be
zweek onder hem; hy struikelde en
viel voorover op zijn gezicht. De vijf
tig pond drukten zijn gelaat in de
modder en vlogen over zijn hoofd,
zonder zyn nek te breken. Met de
overblijvende honderd pond op zijn
rug, krabbelde hij op handen en voe
ten langzaam op, Maar hij kwam niet
verder, Z'n ene arm zonk er in tot
de schouder, zodat zijn wang tegen
de natte sneeuw drukte. Toen hij
deze arm bevrijdde, zonk de ander
er tot de schouder in. In die hou
ding was hef onmogelijk zich van de
draagriemen te bevrijden, en het ge
wicht van honderd pond op zyn
rug belette hem op te staan. Op han
den en knieën, eerst met z'n ene arm
werkend en dan met z'n andere, deed
hij een poging om te kruipen naar
de plek, waar de kleine zak meel was
gevallen. Maar hy spande zich in zon
der vooruit te komen, en woelde de
met gras bedekte bodem zo om, dat
die bezweek en er zich een kleine
plas water vormde in gevaarlijke na
bijheid van zijn mond en neus.
Hij trachtte op zijn rug te liggen
met zijn last onder hem, maar die
poging eindigde daarmee, dat beide
armen in het water zonken en dit
gaf hem een voorsmaak van verdrin
ken. Met het uiterste geduld trok hij
langzaam, z'n ene arm na de ande
re uit het natte slijk op, en legde ze
plat op de grond om zijn kin te on
dersteunen. Toen begon hij om hulp
te roepen. Na enige tyd hoorde hij
het geluid van voeten, die door de
modder plasten, alsof iemand achter
hem naderde.
„Help mij eens even vriend," zei
hij. „Gooi mij een reddmgslijn of zo
iets toe."
Het was een vrouwenstem, die ant
woordde en hij herkende hem.
„Als je de riemen wilt losgespen
kan ik opstaan."
De honderd pond rolde in de door
weekte modder, en hij krabbelde
langzaam op.
„Een aardige positie," lachte Joy
Gastell, bij het zien van zijn beslijkt
gelaat.
„Volstrekt niet," antwoordde hij
luchtig. „Mijn liefste lichaamsoefe
ning. Beproef het maar eens. 't ïs
een prachtig ding voor de borstspie
ren en de ruggegraat
Hij veegde zijn gelaat af, en slin
gerde de modder met een ruk van
zijn hand,
„O!" nep zij, hem herkennend. „Het
is Mr. och Mr. Stoom Bellew."
„Ik dank je voor je tijdige hulp
en voor die naam," antwoordde hij.
„Ik ben voor de tweede keer ge
doopt. Voortaan zal ik er op aan
dringen dat men mij altijd Stoom
Bellew noemt. Het is een flinke naam
en een veelbetekenende."
Hy hield even op, en vervolgde met
krachtige stem en op vastberaden
toon:
„Weet je, wat ik ga doen? Ik ga
terug en ga trouwen. Ik wil een
groot gezin met veel kinderen heb
ben. En dan, als de avond valt, zal
ik die kinderen om mij heen verza
melen en vertellen van het lijden
en de ontberingen, die ik op de tocht
naar Chilcoot doorstond. En als ze
niet huilen ik herhaal, als ze niet
huilen, dan zal ik ze zo lang ranse
len, tot ze het doen."
vni
De pool winter viel plotseling in.
De sneeuw, die nu niet meer
wegdooide, lag weldra zes duim dik
op de grond, en er vormde zich ijs
in stille vijvers, ondanks de hevig
woedende stormen.
Het was laat in de middag, gedu
rende een stilte in zulk een storm,
dat Kit en John Bellew de neven
hielpen htm boot te laden, jen deze
bleven staan nakijken, tot hij in een
sneeuwstorm op het meer uit het ge
zicht verdween.
„En nu een nacht slapen en dan
vroeg in de morgen vertrekken,' zei
John Bellew. „Indien de storm ons
niet op de top overvalt, zullen wij
morgenavond Dyeca bereiken, en als
het ons gelukt een boot te halen,
kunnen wij binnen een week te San
Francisco zijn."
„Heb je genoten van je vakanncf
vroeg Kit, m gedachten verdiept.
(Wordt vervolgd)
