IN VRIJHEID GEDECIMEERD
D verdedigen, wat bun slecht is afgegaan. Het communistisch getij
in West-Europa is aan bet verlopen. Er is overal verwarring
en achteruitgang. Het ledental van de partijen in de verschillende landen
loopt terug; het ledental èn het zeteltal in de parlementen èo het lezer*tal
van de dagbladen. Belangrijker dan dit feit is. dat veel van het élan is
verloren gegaan.
DE APARTE WERELD DER VEROORDEELDEN
KOOIEN ALS IN EEN
DIERENTUIN
Ruik het
WYBERT
OORDEND
OERAS
Norgerhaven
Tinner. In-
6i&> én te bijlen!
Schaffer blijft
in Adenauers
regering
SPROETJE SPARKS door FRANK GODWIN
BmnenjüRfit»
AVONTUREN
VAN
KAPITEIN
ROB
door Andrew Garve
>'.1o'u*r 1
IN de stad Genève worden twee communistische krenten gedrukt, de
Duits-talige Vorwarts en de Frans-talige Vox* Ouvriêre. De coöpera
tieve drukkerij, die deze bladen vervaardigt, kreeg in november van
het vorige jaar bericht van de papierfabriek ..Papyrus", dat het eind
193? aflopende contract over de levering van papier niet voor verlenging
in.aanmerking kwam. Met andere woorden, als de bladen zouden blijven
verschijnen, kon dat slechts geschieden op papier van een andere leveran
cier. f^et besluit \an de ..Papyrua'-directie, dat uiteraard verband hield
met de houding van de Zwitserse communistische partij ten opzichte van
•de gebeurtenissen in Hongarije, veroorzaakte nogal wat opschudding in
het land. De communisten vonden er het propaganda-materiaal in. dat zij
dringend nodig hadden en waarvan zij te eerder gebruik konden maken,
omdat het voortbestaan van dp bladen helemaal niet op bet spel stond. En
een ieder weet. hoe hard communisten kunnen jammeren over in gevaar,
verkerende democratie, wanneer ze maar een spatje proeven uit de kelk.;
dir zij daar, waar zij baas zijn. anderen tot de bodem laten leegdrinken.
De democratie in gevaar in Zwitserland: het.staat nog te lezen op de
reclamebiljetten van de communisten in het kanton Genève, waar binnen
kort verkiezingen worden gehouden. Dat het geval intussen een andere
wending heeft genomen, kunnen de communisten niet helpen en is hun
misschien niet een* welkom. Het komt hierop neer. dat de organisaties
van krantendrukkers en boekdrukkei a]«i hun mening hebben te kennen
gegeven, dat de houding van de ..Pajjvru«'V.ireofie in een democratf-cli land
niet door de bengel kan. En de ..Papyrus"-directie op haar beurt heeft
thans aan haar Geneefse klant meegedeeld, dat die bij nadere overweging
toch papier kan krijgen, als hij dat wil. Het goede beginsel heeft gezege
vierd over de overigens alleszins verklaarbare spontane opwelling.
WIJ vertellen dit verhaal niet. omdat bet op richz^H belangrijk
is. Wij doen het omdat het een geschikte aanG iz i* om nog
eens terug te komen op allerlei vorig jaar in ri' ante der ver
ontwaardiging geopperde ideeën omtrent wat /n al tegen de
communisten zou moeten geschieden. Er waren tamelijk vergaande voorstel
len: verbod van de partij, verwijdering van de communisten uit openbare
lichamen, royement van alle communisten uit de verenigingen, waarvan
rij lid waren, enzovoort. Er zijn ruzies geweest in letterkundige genoot
schappen. er zijn verklaringen geweest in de gemeenteraden.
Het wa? alles heel begrijpelijkd« verontwaardiging zocht zich een
uitweg. 2e vond die hier en daar in vernieling van communistische eigen
dommen of wat als zodanig werd opgevat: en er is weinig Teden om aan
deze incidenten met voldoening terug te denken. Voor de rest is het veelal
bij suggesties en woorden gebleven. NS'el i= De Waarheid uit de vereniging
De Nederlandse Dagbladpers gestoten, maar doordat het communistische
blad kan blijven beschikkro over de berichtgeving van het A.X.P., is dit
een feit van in hoofdzaak svmbolische aard.
Er is, geloven wij. geen reden om over de/e gang van zaken te rouwen.
Nederland heeft geen behoefte aan een heksenjacht; en de geestesgesteld
heid, die communisme wordt genoemd, zou daar alleen maar zijde hit
spinnen. Het onderdrukken van stemmen, ook afwijkende en vreemde, in
een vrij land is een ongewenste zaak. De democratie moet of de consequen
ties durven dragen van haar eigen stijl, óf zij verloochent deze stijl en
ondermijnt daardoor zichzelf. Als ..subversieve"' opvattingen nïet aan zich
zelf ten gronde gaan. kan een verbod er ook weinig tegen uitrichten. Het
klinkt \lles nogal theoretisch, maar vooral sinds de herfst van vorig jaar.,
heeft de werkelijkheid deze theorie uitnemend bevestigd.
Langs de eenzame wegdie door het land
rondom de strajgestichten Norg kruiptstaan
de huizen en huisjes van staf en personeel ttart
het gevangeniscomplex. Van de bewakers en de
dominee, de directeuren en de pastoor. Ze Tteb-
ben namen, die doen denken aan Kieronymus van Alphen:
Opvoeding„Humaniteit", „Werklust", „Zegenrijk".
hl die zo zegenrijke strafkoloniedie in ISIS door generaal
Van den Bosch werd opgericht en „tot wederkerige zegen
door de Maatschappij voor Weldadigheid als opvangcentrum
voor de meest labielen en debielen werd geëxploiteerdheerst
de „Werklust".
E vrijheid is gebleven: ca de communisten hebben onder de vrij
Iheid niet goed geboerd. Zij hebben rich in het openbaar moeten
Even hebben de communisten als mai tel aren kunnen fungeien. toen het
in het begin van november op enkele plaatsen, tot vernielingen en hand
tastelijkheden kwam. maar het heeft niet lang geduurd. Zij hebben nadien
zich met argumenten moeten verdedigen, «n die maar nauwelijks gevonden.
Er waren cr onder hen. die waarschijnlijk niet hadden betreurd, door enig
verbod tot illegale actie te zijn gedwongen. Maar zij hebben niet de kans
gekregen, zich te onttrekken aan bet felle licht van de openbaarheid.
Het geweten heeft zich niet kunnen verschansen achter een doornbeg
van vermeend onrecht. De uitwisseling j$ vrij gebleven. Zo kon het contact
worden gehandhaafd met mensen, die volstrekt niet slechter zijn dan
anderen, maar die io hun verlatenheid of verworpenheid de binding en
vriendschap hebben gezocht op een verkeerde plaats. En de vrije mensen
moeten voortgaan met hun te doen weten, dat zij door te breken met hun
politieke omgeving, niet in een luchtledig terecht komen, n#»ar in een
maatschappij die hen w-jt aanvaarden en waarderen.
Er zfjn uitgebreide fabriekswerk- kaar. In vele is het" bed vervangen
plaatsen. De gedetineerden maken er door een hangmat. Dat suggereert
schildwachthuisjes voor de soldaten, ruimte.
En doodkisten voor bun lotgenoten. Als de werklust er op zit vinden de
Of voor hun bewakers. Of misschien gedetineerden daar de humaniteit,
i wel voor zichzelf. Er is een smidse Als de vlechtwerkdeur in het slot is
f en een metaal draaierij. Een fabriek- geslagen. Als ze de troost hebben,
je voor kokosmatten en een beton- dat ook hun lotgenoten zich niet in
i fabriek. De weverij is niet zoveel dit hok kunnen omdraaien. Ze zien.
1 bijzonders meer (..Geen vaklui. Die het toch, daar aan de overkant, een
politieke delinquenten leverden pas hele rij lang.
mooi werk," zegt de hoofddirecteur-U !rDe verpleegde»", zegt de hoofddi-
De wasserij, waarin ook de was uit recteur (en hij bedoelt daarmee de
andere gestichten wordt bewerkt, is vaste.klanten: landlopers, bedelaars,
zo 'oud, dat zij de naam „textiel- zwervers), „de verpleegden zijn er
vermetigingsbedriT' heeft gekregen, niet meer gevoelig voor. Maar voor
Maar dat kan met wegnemen, dat de „gewone" gedetineerden is het
er hard en rendabel wordt gewerkt verschrikkelijk: nooit met jezelf al-
ifi het vroegere „Veenhuizen", dat leen, altijd die anderen, die toeschou-
nu uit vier strafgestichten bestaat, vvers aan de overkant."
Vier gestichten: Norgerhaven, Hij streeft naar een cellensystcem.
waar de „oude tslanten" van Veen- Want de mogelijkheid om althans^ 's-
huuen zitten, de landlopers en be- avonds zichzelf te zijn is het enige,
deiaars. Verder,zij. die als bijkomen- dat het dragelijk maakt om ook die
de maatregel opzending naar een ander tc zijn, die men overdag in een
Rijkswerkinrichting in hun vonnis gevangenis is. Maar cellen zijn duur.
kregen. Gestrafte militairen. Veroor- „Wel twee-en-half miljoen zou dat
deelden met gunstige reclasserings- worden per gesticht." heeft de hoofd
kansen. En een handjevol souteneurs, directeur uitgerekend. En dat zun
Esserheem: de gevangenis voor de bedragen, waar men met eens over
minder reclassabele criminelen en de behoeft te beginnen,
kort gestraften met vonnissen tot Ach ja. een deel van die kooien is
aan zes maanden. uitgebroken- drie kooien, die in el- t:*rr~ v, v r-
Dan is er Bankenbosch. Een vrij kaar doorlopen. Daar huizen de be- i 4 -1S
modern gesticht met barakken. Het voorrechten Maar veel verandert dat „fijr P 4» tv!?
staat helemaal leeg. De gedetineer- niet. De gekooiden van Norg vinden jr* j„E?!' «i
den die er zaten zijn naar de andere er zichzelf niet terug. Gekooiden van ,ie |eaepojteera_ naar oe „ge-
gestichten overgebracht. Uit econo- Norg. dieren van Tel Aviv: dit i5 mo-
mische en praktische overwegingen, gelijk in het jaar 1957.
Want de gestichten liggen ver uit Dat is dus ongeveer zo gebleven
elkaar en dan is het zaak om alles als m de tijd. toen de liefdadige ge-
zoveel mogelijk te concentreren, neraal zim kolonie van weldadigheid
Bankenbosch staat leug bij gebrek begon. Maar andere dingen zijn ver-
aan gevangenen. De hoofddirecteur anderd in het oude „Veenhuizen".
vindt het een beetje jammer. Na- vooral in de laatste jaren. De boer- - -
tuurlijk niet. dat er geen gevange- derijen, die werden geëxploiteerd j|?J vXSJL"bï
nen zijn in het algemeen. Maar dat zijn overgegaan naar de Domeinen. Hif
ze niet in Bankenbosch zijn. Want De bosbouw op het terrein is in han- r
het is een mooi gesticht en de „werk- den gekomen van Staatsbosbeheer. bFfnf> .7'
{■Advertentie IJ4.)
men de gevangenen als het ware een
zelfstandig dorpje. Met kerken en
scholen, twee winkeltjes en de hoofd
directeur als „burgemeester". Een ei
gen reirügings- en plantsoenendienst,
een „dienst openbare werken", die
de wegen en vaarten onderhoudt, een
electrische centrale voor de wegver-
lichtmg. De meest vertrouwden wor
den aangewezen om die diensten te
verrichten. Vaak zijn dat de „ver
pleegden". Want die lopen niet weg.
„Die moet je hier weg slaan." zegt de
hoofddirecteur.
En dat is ook iets. dat bij het oude
is gebleven. De échte zwerver zorgt,
dat hij weer naar Norg komt, wan
neer bil geen uitweg meer weet. Hij
is er gewend, hy heeft het na al die
jaren, die hij cr heeft opgeknapt, een
tweede tehuis gevonden. En hij ziet
de gewone veroordeelde, die dit huis
met hem deelt als een indringer, die
niet van zijn stand is.
Dat is zo de gemeenschap, die
zijn er eigenlijk om de mensen geen
kans te geven zichzelf te „beschadi
gen", Maar als ze een keer tegen de
gewone muur lopen houden ze van
zelf wel op."
Het lijkt allemaal erg uitzichtsloos.
Maar om te weten, dat men ook in
Norg naar verbetering streeft moet
u eens in die nieuwe keukens gaan
kijken: twee gloednieuwe, prima,
prima.
straf ten-vleugel" bij Esserheem. Een
klein gebouwtje met veertig cellen,
waarin de regime verstoorders tot be
daren kunnen komen. Dat is hun
straf: de cel in. Maar niet in ai die
cellen zitten de disciplinair gestraf
ten. Er zitten ook de bevoorrechten.
Die het met meer konden uithouden.
f- ~.~~i gesticht e
lust" biedt hog veel meer
Ücmogeïijkheden.
«.ploita-
Domeinen gaat nu ook c
dcrij. Omdat al de?e
orden volgehouden bij gebrek aan
Hél vierde ondeTdeel. het open 4e„n j0*3
gesticht „Bergveen" is hu ook leeg.
Tot voor kort zat daar nog een zes
tal politieke delinquenten, die in de
laatste maanden van hun zeer lange
straffen hier bun tehuis vonden. Een
tehuis, waar ze na" bun vrije werk
in Assen steeds weer terugkwamen,
met de wetenschap, dat bet bijna al
lemaal achter de rug was.
Norgerhaven en Esserheem zijn
dus de gevangenissen, waar de ge
detineerden van de Norger-kolon'
zijn geconcentreerd. ïn de werkplaat
sen de ..werklust", in de gevangenis
zelf de „humaniteit", die als de goede
dingen van het leven in de huisjes
van de bewakers zijn gebeiteld.
Niet zo lang geleden is er een hoge
funtionaris van het gevangeniswezen
tn Tel Aviv op bezoek geweest in
Norgerhaven en Esserheem. Hu zag
de „alkoven", waarin de gevangenen
de nacht doorbrengen. Hij beeft ge
vraagd. of hij die ijzeren tra liek a-
mertjes met kon kopen Want in Tel
Aviv hadden ze nog geen dierentuin.
Het is een graoje. dat het nog steeds
doet daar in Norg
Nu zijn de laatste ontwikkelingen
in de Israëlische vereniging voor die
ren bescherming hier met bekend.
Maar er is een goed ding onder te
verwedden, dat de Nederlandse die
renbeschermers vlammend zouden
protesteren, wanneer een aap of een.
wolf. een leeuw of een tn ara boe in
een Nederlandse dierentuin het zou
moeten stellen met de nachtelijke
behuizing, die de gevangenen van
Norgerhaven ca Esserheem geboden
wordt
'er de veen- tot de aïkoof is de straf zelfs
/erkzaambe- een £unst<
Die strafvleugel heeft een isolatie-
cel. Gecapitonneerd met matrassen,
gedetineerden en verpleegden. Al- Ve laatsj£ geïsoleerde was een wü-
deman. Hij heeft de matrassen over
al stukgetrokken „Ik laat ze er uit
halen." zest de hoofddirecteur ..Ze
t Advertentie t M
OVERAL DREIGT
BESMETTING
Gebruik regelmatig
et mocht
AU»«n in dozen m« wybert-beeMmerk
9
BONN De Westduiise oud-mi
nister va« Financien, Schïffer, heeft
toegezegd de portefeuille van justi
tie In Adenauers nieuwe kabinet op
zich te zuilen nemen. Adenauer zou
besloten hebben voorlopig geen vice-
kanselier te benoemen.
Door dit besluit tracht Adenauer
een einde te maken aan de machts
strijd in zijn party tussen. Schaffer
en, Erhard, die beiden gebrand zijn
op deze post.
De Duitse vice-president van de
Hoge Autoriteit der Europese ge
meenschap voor kolen en staal Et-
rel. zal binnen enkele dagen aftre
den, wanneer zijn benoeming tat
minister van Financiën in het nieu
we Westduitse kabinet definitief zai
zijn goedgekeurd.
Onrustig, gejaagd?
Mijohardt's Zenuwrablettcn
sterken en kalmeren Uw zenuwen.
fpEN i'on de groteAmerikaanse
■D' toeekbladen bevatte onlangs een
firofe, iel gekleurde advertentie
die bevroren aardbeien aanprees. De
tekst luidde: „U kunt onze aardbei-
en ruiken op deze pagina. Probeer
bet!" Wie dit bevel oprolpde en het
biad onder z\jn neus hield. mtn>*t
verbijsterd toeperen, dot het '.vaar
was.
De meesterlijke journalist die in
de Ne to Yorker elke week de ru
briek ,.The talk of the town" schrijft
is op bezoek gegaan bij de keer AI-
fred Neuwald. die deze ruikende
advertentie creëerdeMet de uiloint
beleefdheid, die zo dodelijk werkt,
doet hij verslap van het gesprek, dat
hij met deze reclameman voerde. Het
procédé ran de rtiifcende advertent
tie blijkt eenvoudig. Het bureau Ie-
vert de benodigde drukinkt, inc'u-
sief het benpdigde luchtje. Die inkt
is heel duur, maar de heer Neuwald
zegt: „We roerkopen geert kleur, we
verkopen geur."
Aan zyn oardbeienstunt waren
reeds verscheidene, geslaagde popttv
pen voorafgegaan. Eerst een adver
tentie voor chocolademelk, die een
penetrante cacaalucht verspreidde.
Toen reclame voor een uitpeper. di«
bijbels verkocht en ziin propnpan-
da de geur van wierook en mirre
tneettaf. Voor een grote verzekerings
maatschappij componeerde de heer
xVeuioald utt creosoot, teer, karbol
en jodoform een perfecte opprafte-
kamerstank voor een advertentie,
die dan ook begon met deze moor
den:
Herinnert u zich dit luchtjeTn
een op de drie families, rat een dier
bare dit jaar in een ziekenhuis moe
ten. uwdejt opgenomen".
Duizelt u niet van de perspectie
ven?
Nederlandse deskundigen hebben
mij verzekerd, dat de ruikende ad
vertentie, ook in ons land wel eens
is overwogen en zelfs geprobeerd
maar nooit doorgezet. Misschien
voorzag men hier de moeilykheden,
die her voorhoofd van de heer Neu
wald rimpelen van zorg. Want als
twee firma's in één blad tegelijk wil
len fleuren, dreigen onaangename
discrepanties. Ik bedoel: een vis
handel en een bloemenzaak in eën
nummer van dit veelgelezen dag
blad leidt rot moeilijkheden. De heer
Nemcald zei het zo-
„Tn de natuur kun je gerust tege
lijkertijd aardbeien en cacao ruiken,
maar in een krant is deze combi
natie walgelijk".
Toch zou ik hiervoor niet terug
schrikken.
We zyn op weg naar iets belang
rijks en we moeten verder.
Deze vinding opent namelijk ge
weldige kansen.
Want wat dwingt ons de toepas
sing er van te beperken tot de re
clame?
Een goedezijn tijd begrijpende
uitgever van schone letteren, kan dt
boeken van zyn fonds voortaan de
0eur ran hun inhoud meegeren, dart
hoeven de mensen die lange kleppen-
teksten tenminste niet te lezen.
Ruik en koop.
..Hollands glorie" zilt naar de zee.
De tere versjes van debuterend
Lresje, doen ons met welbehagen de
odeur van viooltjes opsnuiven.
Hoe "„The lost weekend" ruiken
moet, hjfct mij geen probleem en het
fotoboek over de onpctrassen jeugd
op St. Germain de Pres zou ra
authentiek kunnen stinken, dat je
het alleen met een gasmasker voor
bekijken kunt.
En dc litteraire fydschrt/ien
Hoe rutkt modder?
Hoe ruikt haat?
En onmacht?
En wanhoop?
Aan de slag vrienden. De toekomst
gonst van verrukkelijke mogelijk*
heden,
KRONKEL,
(Advertentie ZJtf.)
zitn kan cr door gedetineerden in dc- f
ze sectoren worden gewerkt. Want
eerst moeten de fabrieken blijven t
draaien En er zijn toch al zo weinig j
IwUtiltjprtduet vm d» *tr1nrt-Fibfi»kM. 70 90 «t. •lliln bij ApoUiaktn m On»|it»»
Een meter viif breed, een meter gevangenen.
ta<-St:g diep, een meter tachtig hoog 7.o hebben de strafgestichten Norg
hok \an stalen vlechtwerk Rn- rich uitgebreid tot een nijver ge
en hokken. Twee rijen tegenover el- meenschapje. Met het personeel tor-
Dt
iftnijtuAhKijrtiBtn v
MOMEtnS m ERBIJ
PW 1
Als je TtRuGKörtf wait
Dftn een paar hAVArtA-MGARtn
voor nenÊtBRÉfl&tn
/h 6tM ER DQOSNÊtrt
ltt.JUIST riLT
out PAPiERtri HAAR Dl
HRHA BOBEL
WEET IK
*13». Lucia vertelt Mario, d*t zij Doris San-
deman haar juwelen heeft laten zien. „55e heeft
toch geen argwaan gekregen?" informeert Mario.
Maar Lucia stelt hem gerust die Amerikaanse
is veel te dom om te begrijpen, wat «r eigenlijk 1
is gebeurd.... Ondertussen loopt de "St™*
Maria" toch aardig op de „Havik" tn: net vis
sersvaartuig moet bepaald een sterke motor aan i met geloven. Maar als dat waar is, dan heeft
boordi hebtvn. Mario neemt riin kyker om het hun sehuIdrisT ook Iets te makcö met die
scheepje eent nader te bekijken. „Verdraaid", geheimzinnige schat op het eiland San Antonio,
roept hij met gesmoorde stem uit, „weet je wie .JVÏaar ze halen ons toch niet tn", zegt Mario, ..en
daar aan boord w, Lucia? Dat raad je nooitI bovendien, als ze dat zouden doen, kunnen wij
Het i* I^reUii" Hirelli? Nee, Lucia ken het haast j ze toch wel v«n het lijf houden".
19
Opnieuw was het heel stil in de
kamer. Holt had niet de moed Ed
ward aan te kijken. „Nogal een
\reenide plaats om een afspraak te
maken, vindt u niet meneer?''
„Het verbaasde my ook. maar ik
kreeg de indruk, dat re de omgeving
goed kende."
„Waarom heb je het me niet ver
teld?" zei Quentin. „Je had er nooit
heen mogen gaan."
„Er was geen tijd om erover te pra
ten. Quentin. Ik moest snel een be
sluit nemen en, tk wist maar al te
goed. dal je zou proberen me te weer
houden. Het had geen zin. Ik móest
gaan. Ze zei in haar brief, dat ik
heel blij zou zijn met wat ze me te
vertellen had en ik dacht... Ik hoop
te... dat ze Jast van haar geweten
had en van plan was alles te beken
nen, Ik was er zeker van, dat ik veel
meer kans had de waarheid te horen
ah ik haar alleen zou zien."
Hij keek zijn zoon smekend aan,
..Jt vindt me misschien naïef, maar
het leek me m'n enige kans."
Holt nam het woord, voordat Quen
tin iets kon zeggen: „M»g ik die
brief eens zien meneer Latimer?"
.Natuurhik, ik zal hem voor u ha
len." Edivaid stond op en verliet de
kamer. Quentm gmg voor het raam
staan en staarde moedeloos naar bui
ten Trudie zat in elkaar gedoken in
haar stoel, angstig en met grote ogen,
Edward was vlug terug. Maar zon
der brief. „Dat is gek," zei hü, „hij
zat in m'n andere jasje. Jü hebt hem
er loch met uitgehaald, hè Trudie?"
„Slee vader, ik heb hem niet gezien.
Ik vist met eens. dat je die brief
had."
Holt's gezicht stond heel ernstig.
..Hebt u niets tegen uw dochter ge-
**Sd over die ontmoeting, meneer
Latiner?"
„Nee... eerlijk gezegd niet,- Ziet
tl..."
Quentin draaide zich om. ..Vader,
nu is 't uit. pit wordt bespottelijk.
Inspecteur, mijn vader is ziek. Hij is
al lang met goed. Hij kan niet meer
ondervraagd worden op het ogen
blik."
„Ik voel roe best." wierp Eduard
tegen. „Ik begrijp wel dat dit tegen
je regelsungaat, Quentrn, maar ik wil
alleen maar achter de waarheid ko
men. Als ik die brief maar kon vin
den
„Zou de postbode zich herinneren,
dat hij hem heeft gebracht?"* vroeg
Holt.
Edward kleurde.J>at lijkt me niet
waarschijnlijk, inspecteur. Er waren
een stuk of zes brieven voor me die
ochtend. Maar ik kan u verzekeren,
dat ik het niet fantaseer."
„Dan moeten we er maar naar
zoeken," zei Quentin. „Wanneer heb
je hem het laatst gezien, vader?"
Edward dacht diep na. „Laat eens
kijken-wat ik in ieder geval ze
ker weet, is dat ik hem die middag
bh me had. Ik heb hem namelijk nog
uit de enveloppe gehaald om me te
oriënteren aan de hand van de plat
tegrond. Sindsdien heb ik hem niet
meer m handen gehad
.Trudie," zei Quentin. „ga naar bo
ven en zoek op iedere mogelijke
pisaU. Kijk vooral ook in vader"s
kleren."
..Misschien," zei Holt aarzelend, met
een zijdelingse blik naar Edward,
„kan sergeant Farrow meegaan. U
hebt er toch niets tegen, roeneer La-
tinier. dat hij w-at rondkijkt in uw
huis?"
Quentin stond op het punt weer te
protesteren, maar Edward hief zyn
hand op. „Als u denkt dat het helpt,
inspecteur, kunt u precies doen wat
u goeddunkt."
„Wilt u me vertellen vroeg Holt,
toen Trudie weg was met de sergeant,
„wat er gebeurd is die middag?"
„Ik zal u alles vertellen wat ik
weet" zei Edward, „Ik ben met de
auto naar Cowfleet gegaan, heb hem
daar geparkeerd en ben langs de moe
rassen naar het begin van de rivier
gelopen. Na twintig minuten onge
veer zag ik de schuur en het waa
precies twee uur toen ik er aankwam,
maar er was geen spoor van het meis
je te bekennen. Er was trouwens he
lemaal geen sterveling. Ik stond daar
een poosje naast de scnuur, erg te
leurgesteld natuurlijk en toen..."
Hij zweeg en voelde, bijna automa
tisch, met. 7ijn hand "aan zijn hoofd.
„da?" drong Holt aan-
„Toeo werd ik ziek, inspecteur. Ik
weet niet wat er gebeurdemis
schien kwam tdt door de hitte...
dat denkt dokter Scott in ieder ge
val Hoe 't ook zij, ik moet het
bewustzijn verloren hebben, want
toen ik weer tot mezelf kwam, lag ik
op de grond. Ik was duizelig en had
een ontzettende hoofdpijn. Ik keek
waar mijn hoed terecht was geko
men, maar ik kon hem met meer vin
den. Hij is waarschijnlijk in de ri
vier gevallen en weggedreven. Daar
na ben ik naar huis gegaan."
Holt's optreden was veranderd tij
dens het verhaal. Zijn gezicht wa»
harder en zijn stem klonk zeer offi
cieel, toen hij zei: „U wilt dus zeg
gen, dat u juffrouw Faulie niet hebt
gezien die middag?"
„Geen spoor."
„En toen u thuis kwam. hebt u
toen nog geprobeerd contact met haar
op te nemen om uit te vinden waar
om ze niet gekomen was?"
Quentin zei woedend; „Deze on
dervraging is zeer onbehoorlijk, in
specteur. Vader, maak je niet verder
belachelijk. Luister naar me." Ed
ward maakte een vermoeid gebaar
en vervolgde. „Nee inspecteur, 1*
voelde me te ziek om iets te doen. Be
ben tot vanmorgen in bed gebleven.
Ik had haar morgen op willen bellen
als ik dan nog niets had gehoord." t
„Zo zo." Holt negeerde Quentin»
nijdige blikken. „Hoelang heeft die
flauwte geduurd, meneer Latimer?
„Dat weet ik niet precies. Vijf of
tien minuten denk ik."
,.En u herinnert zich niets van wat
er in die tijd gebeurd is?"
„Nee niets."
„U bent niet achter de schuur ge
weest, zover u weet?"
„Nee, achter de schuur ben ik be
slist niet geweest Dan zou ik met
op dezelfde plaats bijgekomen zjjn
als waar ik stond."
Holt antwoordde niet In pia*w
daarvan opende hy zijn tas en haal
de er een verkreukeld, vuil. stro-kleu
rig voorwerp uit.
„Is dit uw hoed misschien, meneer
Latimer?"
(Wordt vervolgd).
