De zin der herdenking Orde D ISRAEL JUBILEERT scheppen achtergelaten in een chaotisch huis Kort af „Zo waar de Heere lééft. zij izull^n Op-eigen gror ld .wonen7'.;. 10 jaar herleefd Israël AsSSfSS"™ hei SS SPROETJE SPARKS dóór FRANK GODWIN AVONTUREN VAN KAPITEIN ROB. Een verheugende mede deling voor verzwakte vrouwen Betaling voorschot op huurbijslag Speelse Speurtocht DE zin van het offer van hen* die we vandaag herdenken, en de zin trouwens van vele plechtigheden, die op deze dag overal in den lande worden gehouden, is, dat vrije mensen verdrukking en knech ting niet verdragen en dat deze nimmer mogen terugkeren. Er waren onder de verzetsstrijders en onder de gevallenen niet wei nigen, die eens met een gebroken geweertje op hun jas hadden gel open- Zit verfoeiden het geweld met heel hun hart, maar toen het eenmaal over hen was losgebroken, hadden zij geen andere keus dan de onderdrukkers te bestrijden op alle mogelijke manieren; die met de wapenen niet uiige- sloten. En tot de risico's die *ij namen, behoorde cok dat grootste van 1 alle, dat de dood heet. Want de dood ia wel erg, maar naar zij hadden ervaren toch niet het ergste van al. Wie hiervan niets begrijpt, moet vandaag maar niet meedoen aan de herdenking der gevallenen. En wie koketteert met de dwaze idee van een Russische overheersing om aan het gevaar van de kernwapens te ontsnap pen, kan ook maar beter thuisblijven, leder dient er zich van bewust te zijn, dat de verzetslieden, aan wie de na-oorlogse generaties zo ontzaglijk veel danken, niet alleen bezielers zijn geweest, maar ook harde vechters. Zij hebben verstaan, dat de mensen en de volken niets cadeau krijgen; de geestelijke vrijheid wel in de allerlaatste plaats. Men begrijpe ons goed; het ligt ons verre, de valse romantiek der krijgshaftigheid te cultiveren. Maar wij wijlen wel een pleidooi leveren voor de weerbaarheid, de geestelijke en de andere, die nodig is om te verhinderen dat uet offer der doden voor niets is geweest. O Xj ft» H 5> JEREMtA 238 E lezers zullen missen in dit nummer de aan de vooravond van de vijfde mei gebruikelijke mededeling, dat ons blad die dag niet uitkomt. De zaak is, dat nu de regering met de verzetsorganisaties is overeengekomen, de Bevrijdingsdag slechts om de vijf jaar ietwat grootscheeps te vieren, een beshut van directie en hoofdredactie tot niet-uiikomen een. tamelijk zinloze solo-actie ware geweest. Wij betreuren de gang van zaken, maar kunnen helaas weinig anders doen dan er ons hij neerleggen. TIEM JAK EN is het nu geleden, dat David Ben Goerion zijn volk en de wereld kond deed, dat Israël voortaan een onafhankelijke staat zou zijn. Dit bestuit en deze proclamatie waren niet een vaststelling van een bestaand feit of de mededeling van een gebeuren in de loop der geschiedenis. Zij waren het feit en de gebeurtenis zelf; dit spre ken was een daad. de grote daad der opstanding tot de vrijheid. Zij vond overigens plaats op een tijdstip, waarop de werkelijkheid haar nog luid keels schee te weerspreken. Een dreigende werkelijkheid, die verpersoon lijkt was in de Arabische Liga. verbonden door een dodelijke haat tegen Israël. De werkelijkheid bovendien van een wereldopinie, die haar oren en ogen niet kon geloven, en meende een illusionistische droom te beleven, waaruit ze straks weer zou ontwaken. Dit was immers een wonder, en "wonderen plegen niet te gebeuren. Nu, na tien jaar, moet de wereld het wel geloven- Israël is niet meer weg te denken en niet meer weg te vagen. Het bewoont zijn eigen land als een tot vrijheid herboren vo"- Het heeft onvoorstelbare moeilijkheden overwonnen in de worsteling met de vijand en in de worsteling roet de bodem. Nog gaat die worsteling door, maar de wildernis bloeit reeds als een roos van Saron. Hier leeft een volk, dat niet alleen werkt en waakt, maar ook lacht en zingt. „Als Jahve de gevangenen Sions wederbracht, zo werd onze mond vervuld met lachen en onze tong met gejuich." En dat gejuich heeft de klank van het Hebreeuws der eeuwen. NOG PAS TWINTIG jaar geleden heeft Adolf dit volk da dood gezworen. Dat hebben meer voor en na hem gedaan, maar nie mand beeft er zo grimmig uitvoering aan gegeven, dank zij de miljoenen gewillige moordenaars, waarover hij kon beschikken. Nu zijn de gaskamers van Auschwitz en Bergen-Belsen gruwelijke musea geworden, en de naam van Hitier een onwaarschijnlijke nachtmerrie. Israël is niet uitgeroeid, het leeft. Htt leeft bij Gods genade en bij de gratie van zijn kracht en zijn onblusbaar optïmisme- leder van ons doet wel telkens zijn best om zichzelf eraan te herinneren, dat het hier een gewoon volk geldt, een klein volk, dat geluk heeft gehad door het evenwicht der krachten en dat er door gerold is. Maar zo vaak we onszelf daarvan trachten te overtuigen, weten we dat het andera is. Alles is hier ongewoon, juist om dat alle volken, die meer of minder bij de bijbel leven, zich in dit avontuur betrokken gevoelen. Dit het volk van de bijbel, dat een traditie van dertig eeuwen voortzet in het land der belofte. Daar ban men heel wat wijze woorden en ingewikkelde poli tieke beschouwingen over konden. Maar het best kan men er stil bij worden, omdat het een wonder is. »JIïj zal de deemoedige rerht doen en de kinderen der armen verlossen?" KINDEREN van Toddeko?ers en kleinkinderen van profeten, zo heeft Cbaim Weizmann zijn volk eens getypeerd. En wie, die de vernedering en onmenselijke beproeving van dit volk van nabij heeft aanschouwd, denkt hier niet aan het woord van de psalmist; De warmste gevoelens van genegenheid gaan ook uit Nederland naar Israël. Gevoelens van trots en bewondering voor een klein volk van twee miljoen zielen, wonende op een grondgebied niet groter dan zeven Neder landse provinciën, dat ontwaakt naar een nieuwe dag. Dit volk ïs gesteld tot een teken en troost voor alle kleine volken; want niet het aantal en niet de macht heslist over leven en toekomst. Ook nu nog wordt het kleine uitverkoren tot grote dingen. DE MOEILIJKHEDEN zijn niet voorbij, en het feest wordt gevierd tegen een achtergrond van rook en vlammen. Het feest van het volk, dat er redelijkerwijze niet kan zijn en niet behoort te zijn, maar dat er onredelijkerwij;» altijd geweest is en rijn zal. Wij wensen Israël geluk tnet zijn tienjarig bestaan. Onze gebruikelijke felicitatie- formules «ehieten bier tekort. Wij kunnen ons tot dit volk niet audera richten dan met de woorden uit het Boek. waarbij het leeft en teven zah „De Heer zegene u en behoede u; de Heer doe zijn aangericht over u lichten; de Heer verheffe rijn aanschijn over u en geve u vrede." A. I. SRAEL bestaat tien jaar 1 maar op de keper beschouwd 1. is het een wonder. Want het bestaan van Israel hing op 14 mei 1948, de dag dat Ben Goerion de Joodse staat afkon digde, aan een heel dun zijden draadje. Ben Goerion sprak in zijn proclamatie wel trots van de „rots van Is rael" maar eigenlijk was dat grootspraak. Israel leek de eer ste dagen meer op een hoopje los zand dan op een rots. Legers van vijf Arabische landen: Irak, Egypte, Jordanië, Sj'rië en de Libanon, trokken Palestina binnen. Vyf legers die weliswaar naar mo derne opvattingen niet al te b<sst wa ren uitgerust maar die toch beschik ten over lichte tanks en een aantal pantserwagens. Legers die boven dien de steun hadden van een aantal vliegtuigen uit de tweede wereld oorlog. Maar dat was niet höt enige. Is rael werd niet alleen van voren maar ook van achteren aangevallen want de in Palestina levende Ara- bieren kwamen in opstand. En om het nog erger te maken, steunden i de wegtrekkende Britten, hoewel in i naam neutraal, meestal de Arabie- ren. Wat kon Israel daartegenover stel len? Het hadgeen enkel wapen boven de 20 mm. Het had,... geen enkel gevechtsvliegtuig. Het had een 1 Austertje waarmee .bombardemen ten" werden uitgevoerd, dat wil zeggen, een passagier leunde uit het vliegtuig en gooide dan handgrana ten naar beneden. Het had geen geregeld leger. Het had de Haganah. voortreffelijk ge traind maar grotendeels opgeleid voor ondergrondse strijd. Er waren zelfs niet voldoende geweren. Som migen moesten zich de eerste dagen, behelpen met zelfgemaakte Sten- guns, Tsrael moest orde op zaken stellen in een. chaotisch, achtergelaten huis, terwijl beter bewapende mannen de voor- en achterdeur forceerden en zelfs door de ramen naar binnen klommen en mannen in het huis hand- en spandiensten verrichtten aan de vijand. De kans om dat te overleven was gering, heel gering. Israel overleefde het. Hoe? GA daarvoor mee nsar Negba, een dorpje in het zuiden van Israel, vlak bij de toegangsweg naar de Ne- geb-woestijn. Twee dagen na aatlsra dedlgin twee zware machinegeweren, vijf mortieren, een anti-tank Piat, 200 handgranaten, en vijftig Molotov cocktails. Zo moest Israël de eerste Jaren wer ken: een arbeider last een buis met Jaet geweer aan de schouder. dersteund werden door vliegtuigen. Van 23 mei af lag Negba onder het vuur van kanonnen. On één dag vie len er zesduizend schoten op de ne derzetting. Op 2 juni begon de grote aanval Zeven tanks, gevolgd door pantser wagens. naderden de nederzetting, uit alle macht vurend uit bun ma chinegeweren om de gelegde mijnen, te doen ontploffen. Achter de pant serwagens kwamen drie sterke pelo tons infanterie. Twee vliegtuigen be schoten de nederzetting. Tegenover deze aanval stonden. - met hun enige Piat. Zij scoorden een directe treffer. Twee andere tanks werden buiten gevecht gesteld. Een vierde tank drong door de prikkel draadversperring naar binnen. De Israelis gooiden twee Molotow-cock- tails die echter niet ontploften. Toen probeerden ze het met handgranaten. De tank trok zich terug. De Egyptische infanterie naderde tot 200 meter van de nederzetting en opende een hevig vuur, waardoor «en peloton tot 10Ö meter van de nederzetting kon komen. Tegelijker tijd deden vliegtuigen een aanval op Negba. Maar de verdedigers zwicht ten niet. Na twee uur trokken de Egyptenaren terug. Om 2 uur 's middags hernieuwden de Egyptenaren hun aanvaL Tanks en pantserwagens, veertien in getal, leidden de aanvaL Nu vuurden de Israelis met alles wat ze hadden. De Egyptenaren verloren die dag zes tanks, twee Bren-carriers en hon derd doden en gewonden, plus een Spitfire, die door een machinege- weerschutter was neergehaald. De Joden verloren acht doden en twaalf gewonden. In de dagen, die daarop volgden, versterkten de Egyptenaren hun ar tillerie. Negba werd beschoten van de grond en gebombardeerd uit de lucht. Elke aanval eisten nieuwe do den en gewonden. Maar de verdedi gers van Negba dachten er niet aan zich over te geven. Op 9 november, na bijna zes maanden, werden ze ontzet. £EN ander voorbeeld van Joodse moed en inzicht was de verove ring van Sarafand, het grootste Brit se legerkamp in Palestina. De Britse opperbevelhebber in Palestina had het voor zes miljoen gulden aan de Joden verkocht, maar Londen be sliste anders. Het kamp zou op 18 mei ontruimd worden, maar de Brit ten vertrokken al op 15 mei. Het werd onmiddellijk door het Arabi sche Legioen bezet. De Joden bedachten een list die men in romantische boekjes wel vindt. Een aantal van hun beste mannen klom 's nachts in de bomen rond het kamp en slingerden zich met behulp van touwen als apen in het kamp. De Arabieren waren zo i verschrikt dat er een paniek ont stond, De hele operatie duurde een kwartier en eiste een dode. Negba en Sarafand zijn de spec- taculaire bewijzen van wat een En- gelse generaal later eens zou zeggen: „Dit leger heeft de beste moraal ter 1 •wereld". De eigenschappen kwamen niet uit j de lucht vallen. Zij waren beproefd in de bescherming van de kibboetz, in de Joodse brigade in de tweede i wereldoorlog, in de parachute-lan-1 dingen in de Balkan en in de chaos in Palestina na 1945. Wa.:t de stich- ting van Israel was het begin van i een nieuwe episode, het was ook1 de bekroning van een oud streven: het acbeppen van een Nationaal Te huis. omsmeeld De verdedleinv bestond onbemand vorden gelaten uit vrees vallen. Aangezien ze slechts over lichte wapens beschikten, moesten ze de Egyptenaren dichtbij laten ko men. Toen de tanks nog 200 meter R-ivkaua van de nederzetting verwijderd wa- Tegenóver deze 145 Joden Monden ren- <*e bewoners het vuur 2000 Egyptische soldaten die niet al- - - Het dorp Negïa waarover in dit ar tikel wordt gesproken. Na de bele gering van zes maanden waren alle buizen vernield. Maar de verdediger* b'elden stand. leen over een voel groter aantal mor, tieren en machinegeweren, maar bo vendien over tanks, lichte artillerie en pantserwagens beschikten en on- ia»1® De baas zei, rat êr vam- AVOND OP MORTOH'S FARM WEL VOOR EEN MILIOEM AAM JUWfLEM ÉM SONF IS Dt TWSS 5CHURHLN, HAMLET EM BLIP, verbcaven ZICH B/7 OE ACHTERBAHK "Ptl OWASEH BW De DCITCT/ve «AAR NIEJS DAAR HEB JE HEM. MOOI... HOU JE STIL... 3297. Hellwick blijkt een kleine vissershaven te zijn en het kost Rob weinig moeite om een werf te vinden, waar de „Rambler" kan worden gerepareerd. De baas van de werf. Collins, ksn wel een nieuwe mast maken en er is hier ook een goede zeilmaker. Maar wat tiet dat jachtje er uit! De oude Collins schudt zijn hoofd en in- j daarna een oppert je gezocht in de fjorden van formeert waar Rob vandaan komt. Zo, zo, van het eiland. Hoy? Nou. dan mag Rob zich nog ge- Kil Imare? En van daar door de Pentland Forth? lukkig prijzen, dat hij er genadig is afgekomen. Rob vertelt hem welke moeilijkheden hij onder- „Met zulke prutsschoopjef moet je niet :«!tcen weg heeft gehad. Hoofdschuddend hoort Collins gaan v.-in-n," bromt hij, „die zijn niet geschikt het verhaal aan. Overvallen door een storm en voor zulke zeereizen." (Advertentie i.M.) De puberteit, de periodieke dagen, de groei, de voeding van de zuige ling, de overgangsjaren, stellen de vrouw bloot aan verzwakking. Om „nieuw bloed" te vormen en verse krachten te herwinnen, is het dan nodig de «zerkuur te volgen. Wanneer U zich lusteloos voelt, is h"t de hoogste tijd bij elke maaltijd medicinaal ijzer in te nemen, zoals de L;nkpiHen dit bevitten. Ze zijn zo opbeurend, dat 4 weken volstaan om 500.000 tot 700,000 rode bloed lichaampjes per mm3 bloed te her winnen. Hei bloed is weer gezond en kan weer al *:et Lawn versterkende bestanddelen van het voedsel en uit de levenskrachtige zuurstof der lucht; en wel in die mate. dat de vitaliteit van alle cel len van het organisme wordt her steld. Na de eerste week krijgt men weer eetlust. Verzwakte vrouwen of vrouwen, lijdende aan gebrek aan rode bloedlichaampjes, worden weer sterk en dynamisch. Met de gerond- heid herwinnen zij eveneens de le venslust en het bewustzijn van de volle bloei aarer schoonheid. Fink- pillen bij apothekers en drogisten. Bespaar 1.35 door aankoop van de grote doos voor een volledige kuur. DEN HAAG De minister van Binnenlandse Zaken, Bezitsvorming en P.B.O. heeft begin april de pen sioenraad toestemming verleend ora, vooruitlopend op de wettelijke rege ling, de huurbyslag voor gepen sioneerde ambtenaren bjj wttze van voorschot a it te betalen. Voor de huurbïjslag bomen ongeveer 35.000 gepensioneerden in aanmerking. De pensioenraad had reeds voor bereidingen getroffen om direct na dat overeenstemming over de groot te van de huurbïjslag was bereikt, deze bij de eerstvolgende pensioen- betaling uit te keren. De betaling geschiedt in' eens over ten hoogste 17 maanden fl augustus 19571 ja- 19591- De huurbijslag over die periode bedraagt maximaal 170.— voor gehuw den en 127.50 voor on- gehuwden er daarmee gelijkgestel- den. Zij, die in het genot zijn van een algemeen ouderdom» pensioen ko men voor de bijslag niet in aanmer king. Een bekendmaking van de Pensioenraad, die aan de gepen sioneerden bij de uitbetaling van hun pensioen aan het postkantoor wordt uitgereikt, bevat verdere bij zonderheden. X/f AG ik, weer ttrug in on* land, ten besluite een paar kleinig heden spuien die ik, in de afgelopen week, in Londen noteerde? Ze han gen op geen enkele wijze samen maar wat geeft 't? Een Engelse kapper vermijdt mes feorolopische beschouwingen. Zijn volkskarakter maakt hem eigenlijk ongeschikt voor dit soort lichamelijk i dienstbetoon. Maar aan een paar blijkbaar universele coij/eursge- woonten ontkomt ook hij niet. Hij vraagt of het mes goed w over bodig, want niemand zegt oott; „neen". Hij informeert of je «en friction begeert, zij het op koele voor mijn part laat je toon. En by houdt na het knippen, een «pie pel achter je schedel, om je te laten zien wat hij aan je keerzij/ie heeft aangericht. Een in de stoel naast de mijne ge zeten. adequaat 2toygende heer, die allerlei exercities met zijn van vo ren nog wrl wat tonendedoch op de kruin sterk gedunde lokken heeft laten uitvoeren, dtuut echter, als het zo ver is, de spiegel teeg en zegt; „Nee, ik wil het niet zien. 't Maakt me elke keer gedeprimeerderEen onmerkbare glimlach is zyn loon - voor Londen een groot succes. Want het zit op dit eiland allemaal in kleine nuances. In een officieel rapport over massamoordenaar Evans Ia* ik; ,Mr. Evans gebruikte stellig een understatement toen hij tegen zijn eerste slachtoffer zei: Jk vrees dat ik niet zo erg goed ben op gevoed, ik kan lezen noch schre ven". Een vriend van mij, die hier al jaren woont, heeft me uitgelegd dat je pas op de duur, aan de toon waarop ze „sorryzeggen leert ho ren, wanneer ze eigenlijk bedoelen, „val dood". In een keurige Pub bij Pall Mall, hangt een netjes ingelijst bordje, waarop gedrukt staat: Ons kater- ontbijt. 1 glas tomatensoep. 2 rauwe eieren, 1 kop zwarte koffie. En onze sympathie". Onder dit bordje wordt, op elk uur van de daggestadig bier gedronken, dat er afwisselend uitziet als dropwater of uitgewoede Perl. De onuitroeibare hartstocht van de Engelsen voor deze brouw sels toordt, gezien hun evidente dorst, wellicht verklaard door het uit Lancashire afkomstig spreek woord; „Te veel whisky is te veel maar te veel bier is genoeg". Als bleek dat de Engelse kroon juwelen in de Tower eigenlijk ge leverd zijn door S&mé, zou my dat niet verbazen. Men moet echter aannemer, dat ze miljoenen verte genwoordigen. Wat het zien van ai dat kostbare ge/Jonker in ieder zon dig mens doet opkomen, heeft Cap tain Blood in 2671 geprobeerd; hij poogde de schat te stelen. Vergeefs want de heer Talbot Edwards de dienstdoende ambtenaar van de Kroon, teas te waakzaam. Koning Charles II verhoorde Blood per soonlijk en vond hem zo'n amusante man, dat hij hem begenadigde en voor het leven een jaargeld van 500 pond toekende, terwijl de brave Edwards, die zo Zijn best deed, niet meer kreeg dan de de or de wet voorgeschreven premie van 200 pond. Dit historische feit, lykt mij illustratief voor het Engelse gevoel voor humor. Engelsen zijn overigens gek met hun vorstenhuis en vol eerbied. Maar toch... In een der kleine Condense bioscopen zag ik de film .Yatchmo the great", een kostelijke reportage van Armstr07ig's wereld reis. Er komt een uitvoerig inter view? in voor, tcaarht hij zegt dat alle mensen die goede muziek kun nen waarderen, in zijn terminologie „cats'* zijn, zodat hij dan ook ge waagt van „eats like Verdi and Wagner", Over Londen sprekend, herinnert hij aan ryn optreden ten paleize van Koning Georgede grootvader van de tegenwoordige koningin. En de zaal davert van de pret als hij zegt: „f came in and I 3aid: this ts me. Rex - and I laid „You „rascal you" on him", Uit d« mond van de Britse on derwijzer: „Het doet er niet toe taat je een kind leert, als 't kind er maar een hekel aan heeft en geen hekel aan jou". Uit de mond van Churchill; Aan een maaltijd gezeten, naast een sombere dame die sprak over de tot deemoed stemmende nietig heid van alle menselijk» strevingen, zei hij: -Ja inderdaad, wij zijn alle maal wormen. Maar Ik ben een glimwormJ* KRONKEL DAGELIJKS FEUILLETON DOOR ANN BRIDGE Nee het beste zoil zyn om maar direct naar Tanger terug te gaan en te proberen nog lets van Purcell Jos te krijgen, waarbij ze dan haar pas verworven kennis kon ge bruiken om hem onverhoeds aan te vallen. Wat precies de plaats van Purcell was in de hele affaire was nog iets dat ze moest zien uit te vis sen, maar dat hij vrij nauwkeurig op de hoogte was was wel zeker hij had hét aan het juiste eind ge had wat betreft Bathyadis en St John en hij wist ongetwijfeld af van de antiquiteitenhandelaars in de ha ven», omdat hij zo geschrokken was toen ze dit onderwerp aanroerde. En het stond eveneens vast dat Colin en zijn vriend vroeger of later naar dat huis in de Kasbah 2ouden terugke ren. Goed dan terug naar Tanger. Op haar schijnbaar lethargische manier was Julia een vlugge werker en ze ging nu op haar gemak naar beneden om de hotelier mee te delen dat ze had besloten de volgende dag te ver trekken. De hotelier zei dat hot hem speet: Julia eveneens er was nog zoveel te zien in Fez. Ze had boven besloten een verzonnen excuus op te dienen en zei nu terloops dat ze meende naar Casablanca te moeten «aan om een onderzoek in te stellen inzake de moord op de dokter. <Ze wist al dat de trein uit Fez direct naar Cajablanca ging. maar door in Petjt-Jean over te stappen kwam ze in Tanger. i Terwijl ze nop wat stonden te pra ten verscheen .Madame"; de hotelier wrfs gei rouw ri met een r ranse vrouw, niet met een Arabische, en Julia vroeg haar beleefd hoe 2e het in Fez vond cn of ze het leven hier prefe reerde boven dat in de cant i n e? O zeker, het was hanr oneindig liever! Beni-Issar was zo triest, zo afgelegen om inkopen te doen bijvoorbeeld, dichterbij dan Mogador was niets te krijgen, of het moest ln Marrakech zijn, waar bijna alleen Arabische winkels waren: wat kleding betreft niets volgens de laatste mode en de prijs die je moest betalen wanneer je je haar liet doen in het Mamauma- hotel! Julia gtimlachte haar langzame glimlach en sj-mpathiseerde met Ma dame het was een opvallend wel verzorgd en chic persoontje. Het paar nodigde haar ui«. voor 'n aperitief en tezamen zaten ze in de kleine hal; Madame vervolgde haar litanie over de ongemakken van het leven in het zuiden. Ah, als d« reizende koop lieden er toen maar geweest waren! Julia maakte een vragend geluid. Ja, juist in de laatste paar maan den waren reizende kooplieden be gonnen de zuidelijke regionen in ca. mionnettes te bezoeken, zei de aotelier; voornamelijk; mannenkleding natuurlijk, maar hij had gehoord dat ze ook 'n niet onaanzienlijke collectie voor vrouwen bij zich hadden: kou sen, blouses, en zelfs eenvoudige jurkjes. Het was klaarblijkelijk een punt van het grootste belang zowel voor de man als voor zijn echtgenote; ze gingen er om beurten op door, als in een dialoog. Zó'n zegen voor het per soneel van de mijnen, die nu tenmin ste kcmrfen zien wat ze kregen, wan neer ze een nieuw hemd kochten in plaats van het over de post toege stuurd te krijgen uit Casablanca, zei Monsieur. Ja. en evenzo voor de dames, als ze nieuwe kousen wilden hebben, viel Aladame hem bij en die Onstenrij kers en Zwitsers hadden werkelijk goede merken bi} zich, als „Nylons Guy", hadden haar vriendinnen haar geschreven. O, het waren dus niet de Fransen die deze nieuwe onderneming in han den hadden, vroeg Julia geïnteres seerd Bingham had dit speciale aspect niet vermeld, maar het zou haar goed van pas kunnen komen voor weer een ander artikeL Nee, nee Oostenrijkers en Zwit sers. Zij waren de werkelijke weldoe ners van het volk, sprak Madame vol vuur, toen de haldeux openging en Steve Keller binnentrad. Ik heb het week-end vrijaf, daar om kwam ik u maar eens opzoeken," zei hij, toen Julia hem introduceerde aan de hotelier en zijn vrouw, die zich prompt in het kantoor terug trokken. „Is het dan al het week-end?" vroeg Julia een tikje afwezig er scheen zoveel gebeurd te zijn in Fez dat ze bij'na iedere notie van tijd had ver loren. „Wel, eergisteren was het donder dag, en toen rijn we naar Volublli* geweest, daarom la het voor m« za terdag vandaag," zei de piloot met een grijnslach. „Vooruit dan maar." „Hoe is het met Methusalem?" „Niet zo heel goed, vrees Ik," zei Julia schuldig - ze dacht er ineens aan dat ze het consulaat wel eens had mogen bellen om te vragen of alles in orde was met de oude baas, Hij kon haar misschien wel gedoodverfd heb ben als een spionne nadat hü haar in die gemoedstoestand verlaten had ze voelde zich nu nog schuldiger en besloot de hele kwestie maar te laten rusten.. Keiler hoorde het nieuws van SL John's ongesteldheid met een opgewekt gezicht aan. „Dan zal hy wel niet meer mee wil len," zei hij. „Prachtig. Wat doet u morgen? Hebt u geen zin om nog eens een tochtje met me te maken. „Maar morgen ga ik terug naar Tanger," zei Julia zonder na te den ken en keek daarna vlug om zich heen. Nee. de hotelier was nergens te zien. „Of liever naar Casablanca," zei ze iets luider, voor het geval hij het toch gehoord mocht hebben. Steve keek haar verbaasd aan en ook wel een beetje of hij voor de ge* gehouden werd. „Wat is het nu begon hij. op een toon alsof hij in zijn wiek gescho ten was, „Nee, niet hier." zei Julia, voor haar doen bijna gejaagd, „en schreeuw niet zo. Kom mee naar bui ten." In de zonovergoten straat zei de Amerikaan verongelijkt; „I* schreeuw helemaal nict"

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1958 | | pagina 1