De zin der herdenking
Orde
D
ISRAEL JUBILEERT
scheppen
achtergelaten
in een chaotisch
huis
Kort af
„Zo waar de Heere
lééft. zij
izull^n Op-eigen gror
ld .wonen7'.;.
10 jaar
herleefd
Israël
AsSSfSS"™ hei SS
SPROETJE SPARKS dóór FRANK GODWIN
AVONTUREN
VAN
KAPITEIN
ROB.
Een verheugende mede
deling voor
verzwakte vrouwen
Betaling voorschot
op huurbijslag
Speelse Speurtocht
DE zin van het offer van hen* die we vandaag herdenken, en de zin
trouwens van vele plechtigheden, die op deze dag overal in den
lande worden gehouden, is, dat vrije mensen verdrukking en knech
ting niet verdragen en dat deze nimmer mogen terugkeren. Er
waren onder de verzetsstrijders en onder de gevallenen niet wei
nigen, die eens met een gebroken geweertje op hun jas hadden gel open-
Zit verfoeiden het geweld met heel hun hart, maar toen het eenmaal over
hen was losgebroken, hadden zij geen andere keus dan de onderdrukkers
te bestrijden op alle mogelijke manieren; die met de wapenen niet uiige-
sloten. En tot de risico's die *ij namen, behoorde cok dat grootste van 1
alle, dat de dood heet. Want de dood ia wel erg, maar naar zij hadden
ervaren toch niet het ergste van al.
Wie hiervan niets begrijpt, moet vandaag maar niet meedoen aan de
herdenking der gevallenen. En wie koketteert met de dwaze idee van een
Russische overheersing om aan het gevaar van de kernwapens te ontsnap
pen, kan ook maar beter thuisblijven, leder dient er zich van bewust te
zijn, dat de verzetslieden, aan wie de na-oorlogse generaties zo ontzaglijk
veel danken, niet alleen bezielers zijn geweest, maar ook harde vechters.
Zij hebben verstaan, dat de mensen en de volken niets cadeau krijgen;
de geestelijke vrijheid wel in de allerlaatste plaats.
Men begrijpe ons goed; het ligt ons verre, de valse romantiek der
krijgshaftigheid te cultiveren. Maar wij wijlen wel een pleidooi leveren
voor de weerbaarheid, de geestelijke en de andere, die nodig is om te
verhinderen dat uet offer der doden voor niets is geweest.
O Xj ft» H 5>
JEREMtA 238
E lezers zullen missen in dit nummer de aan de vooravond van
de vijfde mei gebruikelijke mededeling, dat ons blad die dag niet
uitkomt. De zaak is, dat nu de regering met de verzetsorganisaties
is overeengekomen, de Bevrijdingsdag slechts om de vijf jaar
ietwat grootscheeps te vieren, een beshut van directie en hoofdredactie tot
niet-uiikomen een. tamelijk zinloze solo-actie ware geweest. Wij betreuren
de gang van zaken, maar kunnen helaas weinig anders doen dan er ons
hij neerleggen.
TIEM JAK EN is het nu geleden, dat David Ben Goerion zijn volk en
de wereld kond deed, dat Israël voortaan een onafhankelijke staat
zou zijn. Dit bestuit en deze proclamatie waren niet een vaststelling
van een bestaand feit of de mededeling van een gebeuren in de
loop der geschiedenis. Zij waren het feit en de gebeurtenis zelf; dit spre
ken was een daad. de grote daad der opstanding tot de vrijheid. Zij vond
overigens plaats op een tijdstip, waarop de werkelijkheid haar nog luid
keels schee te weerspreken. Een dreigende werkelijkheid, die verpersoon
lijkt was in de Arabische Liga. verbonden door een dodelijke haat tegen
Israël. De werkelijkheid bovendien van een wereldopinie, die haar oren en
ogen niet kon geloven, en meende een illusionistische droom te beleven,
waaruit ze straks weer zou ontwaken. Dit was immers een wonder, en
"wonderen plegen niet te gebeuren.
Nu, na tien jaar, moet de wereld het wel geloven- Israël is niet meer
weg te denken en niet meer weg te vagen. Het bewoont zijn eigen land
als een tot vrijheid herboren vo"- Het heeft onvoorstelbare moeilijkheden
overwonnen in de worsteling met de vijand en in de worsteling roet de
bodem. Nog gaat die worsteling door, maar de wildernis bloeit reeds als
een roos van Saron. Hier leeft een volk, dat niet alleen werkt en waakt,
maar ook lacht en zingt. „Als Jahve de gevangenen Sions wederbracht, zo
werd onze mond vervuld met lachen en onze tong met gejuich." En dat
gejuich heeft de klank van het Hebreeuws der eeuwen.
NOG PAS TWINTIG jaar geleden heeft Adolf dit volk da dood
gezworen. Dat hebben meer voor en na hem gedaan, maar nie
mand beeft er zo grimmig uitvoering aan gegeven, dank zij de
miljoenen gewillige moordenaars, waarover hij kon beschikken.
Nu zijn de gaskamers van Auschwitz en Bergen-Belsen gruwelijke musea
geworden, en de naam van Hitier een onwaarschijnlijke nachtmerrie. Israël
is niet uitgeroeid, het leeft. Htt leeft bij Gods genade en bij de gratie van
zijn kracht en zijn onblusbaar optïmisme-
leder van ons doet wel telkens zijn best om zichzelf eraan te herinneren,
dat het hier een gewoon volk geldt, een klein volk, dat geluk heeft gehad
door het evenwicht der krachten en dat er door gerold is. Maar zo vaak
we onszelf daarvan trachten te overtuigen, weten we dat het andera is.
Alles is hier ongewoon, juist om dat alle volken, die meer of minder
bij de bijbel leven, zich in dit avontuur betrokken gevoelen. Dit het
volk van de bijbel, dat een traditie van dertig eeuwen voortzet in het land
der belofte. Daar ban men heel wat wijze woorden en ingewikkelde poli
tieke beschouwingen over konden. Maar het best kan men er stil bij
worden, omdat het een wonder is.
»JIïj zal de deemoedige rerht doen en de kinderen der armen verlossen?"
KINDEREN van Toddeko?ers en kleinkinderen van profeten, zo
heeft Cbaim Weizmann zijn volk eens getypeerd. En wie, die de
vernedering en onmenselijke beproeving van dit volk van nabij
heeft aanschouwd, denkt hier niet aan het woord van de psalmist;
De warmste gevoelens van genegenheid gaan ook uit Nederland naar
Israël. Gevoelens van trots en bewondering voor een klein volk van twee
miljoen zielen, wonende op een grondgebied niet groter dan zeven Neder
landse provinciën, dat ontwaakt naar een nieuwe dag. Dit volk ïs gesteld
tot een teken en troost voor alle kleine volken; want niet het aantal en
niet de macht heslist over leven en toekomst. Ook nu nog wordt het kleine
uitverkoren tot grote dingen.
DE MOEILIJKHEDEN zijn niet voorbij, en het feest wordt gevierd
tegen een achtergrond van rook en vlammen. Het feest van het
volk, dat er redelijkerwijze niet kan zijn en niet behoort te zijn,
maar dat er onredelijkerwij;» altijd geweest is en rijn zal. Wij
wensen Israël geluk tnet zijn tienjarig bestaan. Onze gebruikelijke felicitatie-
formules «ehieten bier tekort. Wij kunnen ons tot dit volk niet audera
richten dan met de woorden uit het Boek. waarbij het leeft en teven zah
„De Heer zegene u en behoede u; de Heer doe zijn aangericht over u
lichten; de Heer verheffe rijn aanschijn over u en geve u vrede."
A. I.
SRAEL bestaat tien jaar
1 maar op de keper beschouwd 1.
is het een wonder. Want het
bestaan van Israel hing op 14
mei 1948, de dag dat
Ben Goerion de
Joodse staat afkon
digde, aan een heel
dun zijden draadje.
Ben Goerion sprak
in zijn proclamatie
wel trots van de „rots van Is
rael" maar eigenlijk was dat
grootspraak. Israel leek de eer
ste dagen meer op een hoopje
los zand dan op een rots.
Legers van vijf Arabische landen:
Irak, Egypte, Jordanië, Sj'rië en de
Libanon, trokken Palestina binnen.
Vyf legers die weliswaar naar mo
derne opvattingen niet al te b<sst wa
ren uitgerust maar die toch beschik
ten over lichte tanks en een aantal
pantserwagens. Legers die boven
dien de steun hadden van een aantal
vliegtuigen uit de tweede wereld
oorlog.
Maar dat was niet höt enige. Is
rael werd niet alleen van voren
maar ook van achteren aangevallen
want de in Palestina levende Ara-
bieren kwamen in opstand. En om
het nog erger te maken, steunden
i de wegtrekkende Britten, hoewel in
i naam neutraal, meestal de Arabie-
ren.
Wat kon Israel daartegenover stel
len? Het hadgeen enkel wapen
boven de 20 mm. Het had,... geen
enkel gevechtsvliegtuig. Het had een
1 Austertje waarmee .bombardemen
ten" werden uitgevoerd, dat wil
zeggen, een passagier leunde uit het
vliegtuig en gooide dan handgrana
ten naar beneden.
Het had geen geregeld leger. Het
had de Haganah. voortreffelijk ge
traind maar grotendeels opgeleid
voor ondergrondse strijd. Er waren
zelfs niet voldoende geweren. Som
migen moesten zich de eerste dagen,
behelpen met zelfgemaakte Sten-
guns,
Tsrael moest orde op zaken stellen
in een. chaotisch, achtergelaten huis,
terwijl beter bewapende mannen de
voor- en achterdeur forceerden en
zelfs door de ramen naar binnen
klommen en mannen in het huis
hand- en spandiensten verrichtten
aan de vijand. De kans om dat te
overleven was gering, heel gering.
Israel overleefde het. Hoe?
GA daarvoor mee nsar Negba, een
dorpje in het zuiden van Israel,
vlak bij de toegangsweg naar de Ne-
geb-woestijn. Twee dagen na
aatlsra
dedlgin
twee zware machinegeweren, vijf
mortieren, een anti-tank Piat, 200
handgranaten, en vijftig Molotov
cocktails.
Zo moest Israël de eerste Jaren wer
ken: een arbeider last een buis met
Jaet geweer aan de schouder.
dersteund werden door vliegtuigen.
Van 23 mei af lag Negba onder het
vuur van kanonnen. On één dag vie
len er zesduizend schoten op de ne
derzetting.
Op 2 juni begon de grote aanval
Zeven tanks, gevolgd door pantser
wagens. naderden de nederzetting,
uit alle macht vurend uit bun ma
chinegeweren om de gelegde mijnen,
te doen ontploffen. Achter de pant
serwagens kwamen drie sterke pelo
tons infanterie. Twee vliegtuigen be
schoten de nederzetting.
Tegenover deze aanval stonden. -
met hun enige Piat. Zij scoorden een
directe treffer. Twee andere tanks
werden buiten gevecht gesteld. Een
vierde tank drong door de prikkel
draadversperring naar binnen. De
Israelis gooiden twee Molotow-cock-
tails die echter niet ontploften. Toen
probeerden ze het met handgranaten.
De tank trok zich terug.
De Egyptische infanterie naderde
tot 200 meter van de nederzetting
en opende een hevig vuur, waardoor
«en peloton tot 10Ö meter van de
nederzetting kon komen. Tegelijker
tijd deden vliegtuigen een aanval op
Negba. Maar de verdedigers zwicht
ten niet. Na twee uur trokken de
Egyptenaren terug.
Om 2 uur 's middags hernieuwden
de Egyptenaren hun aanvaL Tanks
en pantserwagens, veertien in getal,
leidden de aanvaL Nu vuurden de
Israelis met alles wat ze hadden. De
Egyptenaren verloren die dag zes
tanks, twee Bren-carriers en hon
derd doden en gewonden, plus een
Spitfire, die door een machinege-
weerschutter was neergehaald. De
Joden verloren acht doden en twaalf
gewonden.
In de dagen, die daarop volgden,
versterkten de Egyptenaren hun ar
tillerie. Negba werd beschoten van
de grond en gebombardeerd uit de
lucht. Elke aanval eisten nieuwe do
den en gewonden. Maar de verdedi
gers van Negba dachten er niet aan
zich over te geven. Op 9 november,
na bijna zes maanden, werden ze
ontzet.
£EN ander voorbeeld van Joodse
moed en inzicht was de verove
ring van Sarafand, het grootste Brit
se legerkamp in Palestina. De Britse
opperbevelhebber in Palestina had
het voor zes miljoen gulden aan de
Joden verkocht, maar Londen be
sliste anders. Het kamp zou op 18
mei ontruimd worden, maar de Brit
ten vertrokken al op 15 mei. Het
werd onmiddellijk door het Arabi
sche Legioen bezet.
De Joden bedachten een list die
men in romantische boekjes wel
vindt. Een aantal van hun beste
mannen klom 's nachts in de bomen
rond het kamp en slingerden zich
met behulp van touwen als apen in
het kamp. De Arabieren waren zo i
verschrikt dat er een paniek ont
stond, De hele operatie duurde een
kwartier en eiste een dode.
Negba en Sarafand zijn de spec-
taculaire bewijzen van wat een En-
gelse generaal later eens zou zeggen:
„Dit leger heeft de beste moraal ter 1
•wereld".
De eigenschappen kwamen niet uit j
de lucht vallen. Zij waren beproefd
in de bescherming van de kibboetz,
in de Joodse brigade in de tweede i
wereldoorlog, in de parachute-lan-1
dingen in de Balkan en in de chaos
in Palestina na 1945. Wa.:t de stich-
ting van Israel was het begin van i
een nieuwe episode, het was ook1
de bekroning van een oud streven:
het acbeppen van een Nationaal Te
huis.
omsmeeld De verdedleinv bestond onbemand vorden gelaten uit vrees
vallen. Aangezien ze slechts over
lichte wapens beschikten, moesten
ze de Egyptenaren dichtbij laten ko
men. Toen de tanks nog 200 meter
R-ivkaua van de nederzetting verwijderd wa-
Tegenóver deze 145 Joden Monden ren- <*e bewoners het vuur
2000 Egyptische soldaten die niet al-
- - Het dorp Negïa waarover in dit ar
tikel wordt gesproken. Na de bele
gering van zes maanden waren alle
buizen vernield. Maar de verdediger*
b'elden stand.
leen over een voel groter aantal mor,
tieren en machinegeweren, maar bo
vendien over tanks, lichte artillerie
en pantserwagens beschikten en on-
ia»1®
De baas zei, rat êr vam-
AVOND OP MORTOH'S FARM WEL
VOOR EEN MILIOEM AAM JUWfLEM
ÉM SONF IS
Dt TWSS 5CHURHLN, HAMLET EM BLIP,
verbcaven ZICH B/7 OE ACHTERBAHK "Ptl
OWASEH BW De DCITCT/ve
«AAR
NIEJS
DAAR HEB
JE HEM.
MOOI... HOU
JE STIL...
3297. Hellwick blijkt een kleine vissershaven
te zijn en het kost Rob weinig moeite om een
werf te vinden, waar de „Rambler" kan worden
gerepareerd. De baas van de werf. Collins, ksn
wel een nieuwe mast maken en er is hier ook
een goede zeilmaker. Maar wat tiet dat jachtje
er uit! De oude Collins schudt zijn hoofd en in- j daarna een oppert je gezocht in de fjorden van
formeert waar Rob vandaan komt. Zo, zo, van het eiland. Hoy? Nou. dan mag Rob zich nog ge-
Kil Imare? En van daar door de Pentland Forth? lukkig prijzen, dat hij er genadig is afgekomen.
Rob vertelt hem welke moeilijkheden hij onder- „Met zulke prutsschoopjef moet je niet :«!tcen
weg heeft gehad. Hoofdschuddend hoort Collins gaan v.-in-n," bromt hij, „die zijn niet geschikt
het verhaal aan. Overvallen door een storm en voor zulke zeereizen."
(Advertentie i.M.)
De puberteit, de periodieke dagen,
de groei, de voeding van de zuige
ling, de overgangsjaren, stellen de
vrouw bloot aan verzwakking. Om
„nieuw bloed" te vormen en verse
krachten te herwinnen, is het dan
nodig de «zerkuur te volgen.
Wanneer U zich lusteloos voelt, is
h"t de hoogste tijd bij elke maaltijd
medicinaal ijzer in te nemen, zoals
de L;nkpiHen dit bevitten. Ze zijn
zo opbeurend, dat 4 weken volstaan
om 500.000 tot 700,000 rode bloed
lichaampjes per mm3 bloed te her
winnen. Hei bloed is weer gezond en
kan weer al *:et Lawn
versterkende bestanddelen van het
voedsel en uit de levenskrachtige
zuurstof der lucht; en wel in die
mate. dat de vitaliteit van alle cel
len van het organisme wordt her
steld. Na de eerste week krijgt men
weer eetlust. Verzwakte vrouwen of
vrouwen, lijdende aan gebrek aan
rode bloedlichaampjes, worden weer
sterk en dynamisch. Met de gerond-
heid herwinnen zij eveneens de le
venslust en het bewustzijn van de
volle bloei aarer schoonheid. Fink-
pillen bij apothekers en drogisten.
Bespaar 1.35 door aankoop van de
grote doos voor een volledige kuur.
DEN HAAG De minister van
Binnenlandse Zaken, Bezitsvorming
en P.B.O. heeft begin april de pen
sioenraad toestemming verleend ora,
vooruitlopend op de wettelijke rege
ling, de huurbyslag voor gepen
sioneerde ambtenaren bjj wttze van
voorschot a it te betalen. Voor de
huurbïjslag bomen ongeveer 35.000
gepensioneerden in aanmerking.
De pensioenraad had reeds voor
bereidingen getroffen om direct na
dat overeenstemming over de groot
te van de huurbïjslag was bereikt,
deze bij de eerstvolgende pensioen-
betaling uit te keren. De betaling
geschiedt in' eens over ten hoogste
17 maanden fl augustus 19571 ja-
19591- De huurbijslag over die
periode bedraagt maximaal 170.—
voor gehuw den en 127.50 voor on-
gehuwden er daarmee gelijkgestel-
den.
Zij, die in het genot zijn van een
algemeen ouderdom» pensioen ko
men voor de bijslag niet in aanmer
king. Een bekendmaking van de
Pensioenraad, die aan de gepen
sioneerden bij de uitbetaling van
hun pensioen aan het postkantoor
wordt uitgereikt, bevat verdere bij
zonderheden.
X/f AG ik, weer ttrug in on* land,
ten besluite een paar kleinig
heden spuien die ik, in de afgelopen
week, in Londen noteerde? Ze han
gen op geen enkele wijze samen
maar wat geeft 't?
Een Engelse kapper vermijdt mes
feorolopische beschouwingen. Zijn
volkskarakter maakt hem eigenlijk
ongeschikt voor dit soort lichamelijk
i dienstbetoon. Maar aan een paar
blijkbaar universele coij/eursge-
woonten ontkomt ook hij niet. Hij
vraagt of het mes goed w over
bodig, want niemand zegt oott;
„neen". Hij informeert of je «en
friction begeert, zij het op koele
voor mijn part laat je toon. En
by houdt na het knippen, een «pie
pel achter je schedel, om je te laten
zien wat hij aan je keerzij/ie heeft
aangericht.
Een in de stoel naast de mijne ge
zeten. adequaat 2toygende heer, die
allerlei exercities met zijn van vo
ren nog wrl wat tonendedoch op
de kruin sterk gedunde lokken heeft
laten uitvoeren, dtuut echter, als het
zo ver is, de spiegel teeg en zegt;
„Nee, ik wil het niet zien. 't Maakt
me elke keer gedeprimeerderEen
onmerkbare glimlach is zyn loon
- voor Londen een groot succes.
Want het zit op dit eiland allemaal
in kleine nuances. In een officieel
rapport over massamoordenaar
Evans Ia* ik; ,Mr. Evans gebruikte
stellig een understatement toen hij
tegen zijn eerste slachtoffer zei: Jk
vrees dat ik niet zo erg goed ben op
gevoed, ik kan lezen noch schre
ven". Een vriend van mij, die hier
al jaren woont, heeft me uitgelegd
dat je pas op de duur, aan de toon
waarop ze „sorryzeggen leert ho
ren, wanneer ze eigenlijk bedoelen,
„val dood".
In een keurige Pub bij Pall Mall,
hangt een netjes ingelijst bordje,
waarop gedrukt staat: Ons kater-
ontbijt. 1 glas tomatensoep. 2 rauwe
eieren, 1 kop zwarte koffie. En onze
sympathie". Onder dit bordje wordt,
op elk uur van de daggestadig
bier gedronken, dat er afwisselend
uitziet als dropwater of uitgewoede
Perl. De onuitroeibare hartstocht
van de Engelsen voor deze brouw
sels toordt, gezien hun evidente
dorst, wellicht verklaard door het
uit Lancashire afkomstig spreek
woord; „Te veel whisky is te veel
maar te veel bier is genoeg".
Als bleek dat de Engelse kroon
juwelen in de Tower eigenlijk ge
leverd zijn door S&mé, zou my dat
niet verbazen. Men moet echter
aannemer, dat ze miljoenen verte
genwoordigen. Wat het zien van ai
dat kostbare ge/Jonker in ieder zon
dig mens doet opkomen, heeft Cap
tain Blood in 2671 geprobeerd; hij
poogde de schat te stelen. Vergeefs
want de heer Talbot Edwards
de dienstdoende ambtenaar van de
Kroon, teas te waakzaam. Koning
Charles II verhoorde Blood per
soonlijk en vond hem zo'n amusante
man, dat hij hem begenadigde en
voor het leven een jaargeld van
500 pond toekende, terwijl de brave
Edwards, die zo Zijn best deed, niet
meer kreeg dan de de or de wet
voorgeschreven premie van 200
pond. Dit historische feit, lykt mij
illustratief voor het Engelse gevoel
voor humor.
Engelsen zijn overigens gek met
hun vorstenhuis en vol eerbied.
Maar toch... In een der kleine
Condense bioscopen zag ik de film
.Yatchmo the great", een kostelijke
reportage van Armstr07ig's wereld
reis. Er komt een uitvoerig inter
view? in voor, tcaarht hij zegt dat
alle mensen die goede muziek kun
nen waarderen, in zijn terminologie
„cats'* zijn, zodat hij dan ook ge
waagt van „eats like Verdi and
Wagner", Over Londen sprekend,
herinnert hij aan ryn optreden ten
paleize van Koning Georgede
grootvader van de tegenwoordige
koningin. En de zaal davert van de
pret als hij zegt: „f came in and I
3aid: this ts me. Rex - and I laid
„You „rascal you" on him",
Uit d« mond van de Britse on
derwijzer:
„Het doet er niet toe taat je een
kind leert, als 't kind er maar een
hekel aan heeft en geen hekel aan
jou".
Uit de mond van Churchill;
Aan een maaltijd gezeten, naast
een sombere dame die sprak over
de tot deemoed stemmende nietig
heid van alle menselijk» strevingen,
zei hij: -Ja inderdaad, wij zijn alle
maal wormen. Maar Ik ben een
glimwormJ* KRONKEL
DAGELIJKS FEUILLETON DOOR ANN BRIDGE
Nee het beste zoil zyn om
maar direct naar Tanger terug te
gaan en te proberen nog lets van
Purcell Jos te krijgen, waarbij ze dan
haar pas verworven kennis kon ge
bruiken om hem onverhoeds aan te
vallen. Wat precies de plaats van
Purcell was in de hele affaire was
nog iets dat ze moest zien uit te vis
sen, maar dat hij vrij nauwkeurig
op de hoogte was was wel zeker
hij had hét aan het juiste eind ge
had wat betreft Bathyadis en St
John en hij wist ongetwijfeld af van
de antiquiteitenhandelaars in de ha
ven», omdat hij zo geschrokken was
toen ze dit onderwerp aanroerde. En
het stond eveneens vast dat Colin en
zijn vriend vroeger of later naar dat
huis in de Kasbah 2ouden terugke
ren.
Goed dan terug naar Tanger. Op
haar schijnbaar lethargische manier
was Julia een vlugge werker en ze
ging nu op haar gemak naar beneden
om de hotelier mee te delen dat ze
had besloten de volgende dag te ver
trekken. De hotelier zei dat hot hem
speet: Julia eveneens er was nog
zoveel te zien in Fez. Ze had boven
besloten een verzonnen excuus op te
dienen en zei nu terloops dat ze
meende naar Casablanca te moeten
«aan om een onderzoek in te stellen
inzake de moord op de dokter. <Ze
wist al dat de trein uit Fez direct
naar Cajablanca ging. maar door in
Petjt-Jean over te stappen kwam ze
in Tanger. i
Terwijl ze nop wat stonden te pra
ten verscheen .Madame"; de hotelier
wrfs gei rouw ri met een r ranse vrouw,
niet met een Arabische, en Julia
vroeg haar beleefd hoe 2e het in Fez
vond cn of ze het leven hier prefe
reerde boven dat in de cant i n e? O
zeker, het was hanr oneindig liever!
Beni-Issar was zo triest, zo afgelegen
om inkopen te doen bijvoorbeeld,
dichterbij dan Mogador was niets te
krijgen, of het moest ln Marrakech
zijn, waar bijna alleen Arabische
winkels waren: wat kleding betreft
niets volgens de laatste mode en de
prijs die je moest betalen wanneer je
je haar liet doen in het Mamauma-
hotel! Julia gtimlachte haar langzame
glimlach en sj-mpathiseerde met Ma
dame het was een opvallend wel
verzorgd en chic persoontje. Het paar
nodigde haar ui«. voor 'n aperitief
en tezamen zaten ze in de kleine hal;
Madame vervolgde haar litanie over
de ongemakken van het leven in het
zuiden. Ah, als d« reizende koop
lieden er toen maar geweest waren!
Julia maakte een vragend geluid.
Ja, juist in de laatste paar maan
den waren reizende kooplieden be
gonnen de zuidelijke regionen in ca.
mionnettes te bezoeken, zei de
aotelier; voornamelijk; mannenkleding
natuurlijk, maar hij had gehoord dat
ze ook 'n niet onaanzienlijke collectie
voor vrouwen bij zich hadden: kou
sen, blouses, en zelfs eenvoudige
jurkjes.
Het was klaarblijkelijk een punt
van het grootste belang zowel voor
de man als voor zijn echtgenote; ze
gingen er om beurten op door, als in
een dialoog. Zó'n zegen voor het per
soneel van de mijnen, die nu tenmin
ste kcmrfen zien wat ze kregen, wan
neer ze een nieuw hemd kochten in
plaats van het over de post toege
stuurd te krijgen uit Casablanca, zei
Monsieur.
Ja. en evenzo voor de dames, als ze
nieuwe kousen wilden hebben, viel
Aladame hem bij en die Onstenrij
kers en Zwitsers hadden werkelijk
goede merken bi} zich, als „Nylons
Guy", hadden haar vriendinnen haar
geschreven.
O, het waren dus niet de Fransen
die deze nieuwe onderneming in han
den hadden, vroeg Julia geïnteres
seerd Bingham had dit speciale
aspect niet vermeld, maar het zou
haar goed van pas kunnen komen
voor weer een ander artikeL
Nee, nee Oostenrijkers en Zwit
sers. Zij waren de werkelijke weldoe
ners van het volk, sprak Madame vol
vuur, toen de haldeux openging en
Steve Keller binnentrad.
Ik heb het week-end vrijaf, daar
om kwam ik u maar eens opzoeken,"
zei hij, toen Julia hem introduceerde
aan de hotelier en zijn vrouw, die
zich prompt in het kantoor terug
trokken.
„Is het dan al het week-end?" vroeg
Julia een tikje afwezig er scheen
zoveel gebeurd te zijn in Fez dat ze
bij'na iedere notie van tijd had ver
loren.
„Wel, eergisteren was het donder
dag, en toen rijn we naar Volublli*
geweest, daarom la het voor m« za
terdag vandaag," zei de piloot met
een grijnslach.
„Vooruit dan maar."
„Hoe is het met Methusalem?"
„Niet zo heel goed, vrees Ik," zei
Julia schuldig - ze dacht er ineens
aan dat ze het consulaat wel eens had
mogen bellen om te vragen of alles in
orde was met de oude baas, Hij kon
haar misschien wel gedoodverfd heb
ben als een spionne nadat hü haar
in die gemoedstoestand verlaten had
ze voelde zich nu nog schuldiger
en besloot de hele kwestie maar te
laten rusten.. Keiler hoorde het
nieuws van SL John's ongesteldheid
met een opgewekt gezicht aan.
„Dan zal hy wel niet meer mee wil
len," zei hij. „Prachtig. Wat doet u
morgen? Hebt u geen zin om nog
eens een tochtje met me te maken.
„Maar morgen ga ik terug naar
Tanger," zei Julia zonder na te den
ken en keek daarna vlug om zich
heen. Nee. de hotelier was nergens te
zien. „Of liever naar Casablanca," zei
ze iets luider, voor het geval hij het
toch gehoord mocht hebben.
Steve keek haar verbaasd aan en
ook wel een beetje of hij voor de ge*
gehouden werd.
„Wat is het nu begon hij. op
een toon alsof hij in zijn wiek gescho
ten was,
„Nee, niet hier." zei Julia, voor
haar doen bijna gejaagd, „en
schreeuw niet zo. Kom mee naar bui
ten."
In de zonovergoten straat zei de
Amerikaan verongelijkt; „I*
schreeuw helemaal nict"