konden Joodse
niet breken
iu |aar
herleefd
Israël
AVONTUREN
VAN
KAPITEIN
ROB V"
Ëxameii doen?
Spionagenet in
West-Berlijn
opgerold
Speelse Speurtocht
iREMIA 53-8
Donderdas 8 mei ls;58
(Advertentie i.A 1.)
Bent U enige dogen voor die fïjd
reeds onrustig, neem dan Mijn-
ha rdf's.Zenuwtobletten, don on
dervindt. U reeds van te voren
hoe rustig, beheerst en heider-
denkend U er door wordt en blijft.
den de Joden terroristische acties
tegen Britse burgers en soldaten uit.
Beide partijen verklaarden om het
hardst dat ze tegen geweld waren.
De Britse regering zei dat zij slechts
rust wenste, maar zij was verant
woordelijk voor het Britse optreden.
En de Joodse leiders zeiden dat ze
tegen terroristische acties waren,
maar er was wel degelijk een band
tussen hen en de ondergrondse strij
ders. -V
t /~)E befaamde Bob Hope ts zojuist
I in Hollywood teruggekeerd van
f éen bezoek aan Moskou maar hij
t- zoals de term luidt - „irt het kader
fuan de culturele uitunsseZinp tussen
I Amerika en de Sowjet-Unie" schijnt
f te hebben opgetreden. Wie daar in
staat waren rijn orapjes te volgen is
niet geheel duidelijk, maar het iu-
terview dat hij, bij zijn thuiskomst,
aan de journalisten toestond vond ik
erg amusant. Omdat de Nederlandse
kranten er geen aandacht aan heb
ben besteeddoe ik er even een
greep in.
Vraag - „Bob, mat is, volgens jou,
het verschil tussen het communisme
en het kapitalisme?"
Antwoord - Jftoomservice
Vraag - „Heb je in je conferences
daar nog politieke grapjes gemaakt,
over het communismebijvoorbeeld?"
Antwoord - „Ja. Ik zei dat ze me
zo veel eer hebben bewezen door bij
mijn aankomst 21 schoten te lossen
op hét vliegveld, dl zou. het leuker
zijn geweest als ze hadden gewacht
tot het toestel was geland. Ik heb
ook de douanen geprezen, door te
zeggen dat ik in Moskou, voor het
eerst turn mijn leven, geheel gratis
ben geröntgend".
Vraag - „Wat is, volgens, jou, het
verschil en de overeenkomst tussen
de Russen en de Amerikanen?"
Antwoord - .Moeilijk te zeggen.
Op .straat zie je de mensen zelden
lachen. Maar dat is in New York net
zo. Als ze een'restattrant zijn bin
nen gegaan en er een. beetje wodka
tegenaan hebben gegooid, stijgen ze
gauw naar het plafond. Dan is ieder
een erg gelukkig".
Vraag - „Wat denken ze daar over
onze explorer?"
Antwoord - ,JDaar denken ze hele
maal niet overgeloof ik. Ze hebben
het alleen maar over fran_ Spoetnik".
Vraag - „Bob. heb je in Rusland
wel eens het gevoel gehad dat je
werd gehaat of gewantrouwd om
dat je een Amerikaan bent?"
Antwoord - O neen. helemaal niet.
We teerden overal hartelijk verwel
komd met speeches en wijn en.
vruchten en wodka. Ze hebben veel
belangstelling voor onze films en
voor onze jazz. De bands in de res
taurants speelden arrangementen van
Les Brown e?i Glen Miller. En de
platen van Elvis Presley en Safch-
mo Annstrony rijn erg geliefd".
Vraag - „Bob. je bent. er heen ge
gaan in hét kader van de culturele
uifunsselinp. Wat moeten we nu voor
jou in de plaats krijgen?"
Antwoord - „Ik weet het niet pre-
cies. Zoiets als een missile cossack"
i of een gedresseerde beer, lijkt me".
De A7ncrikaanse krant, die het in-
f terview afamkt. schrijft, er bij: „Deze
I observaties bewijzen een ding: zo-
lany er leven is, is er Hope".
f KRONKEL
Mem zie de nogal gretige geruchten, dat de staatssecretaris van
Oorlog, de heer Kranenburg, op het punt staat om af te treden,
ook in dit licht. Hij zou "verantwoordelijk zijn voor de onregel
matigheden bij de Dienst Materieel Landmacht en hij zou zich
aan de interpellatie-Ritmeester hebben willen onttrekken door middel van
een reis naar de V.S. De aandacht mag er echter op worden gevestigd,
dat, nu er een commissie van onderzoek wordt ingesteld, die toch eerst met
haar rapport klaar zal moeten zijn alvorens met vrucht over onregelmatig-
heden en de verantwoordelijkheid daarvoor kan worden gepraat. Verder
schijnt het wel vast te staan, dat de reis van de heer Kranenburg al was
vastgesteld,, voor de beer Ritmeester zijn interpellatie had aangevraagd.
Ep tenslotte kan met een grote mate van zekerheid worden aangenomen,
dat minister Staf toch zelf op de interpellatie-Ritmeester had geantwoord,
ook ai was de heer Kranenburg in het land geweest.
Het is een goede regel van de democratie, dat een minister of althans
een figuur met ministeriële verantwoordelijkheid heengaat bij het falen
of de afkeuring van zijn beleid, oofc zonder dat juridisch zijn „schuld"
wettig en overtuigend is bewezen. Doch het is evenzeer een goede regel,
dat dit falen of die afkeuring op de een of andere wijze duidelijk wordt
vastgesteld. En er is in de Karaer (nog! niets vastgesteld. Hoe zou dan
een minister of een staatssecretaris kutfnen aftreden?
Natuurlijk kan wel eens zonder zichtbare aanleiding in het ministerie
een reorganisatie worden doorgevoerd. En natuurlijk kan een minister of
een staatssecretaris op motieven van persoonlijke aard heengaan. Het is
echter ongebruikelijk en trouwens ook ongewenst, dat dit geschiedt op een
ogenblik, dat hun beleid in sterke mate in discussie is.Dan zou er inder
daad van een vlucht uit de verantwoordelijkheid kunnen "worden gesproken.
Men hoort nu hier eii daar zeggen, dat de reis van de heer Kranenburg
naar Amerika niet zo noodzakelijk was geweest. Het is mogelijk, dat dit
zo is., maar het zou totaal onjuist zijn. hem op die grond te laten gaan,
omdat als een paal boven water staat dat de natie er heel iets anders
achter zou zoeken. En terecht!
(Advertentie l.M
„En of. Ik heb een van. die fluwe
len koffers gekocht", zei Julia, ter
wijl ze haar eigen ogen op zijn. ge
zicht gericht hield.
Hij keek haar even scherp aan.
„Ah." Hij zweeg; Julia vermoed
de dat hij zich afvroeg of ze er meer
mee bedoelde dan ze zei. „Waarom
deed u dat?" vroeg hij ten slotte.
„U mag driemaal raden!", zei Julia
lachend dit was dan het grapje
dat ze zichzelf beloofd had. Hij keek
haar aan, terwijl er langzaam eert
trek van bezorgdheid op zijn gezicht
kwam, maar hij zei niets. „Wilt u
niet raden?" ging 2e verder. „Zal ik
het voor u doen? Omdat hij zo mooi
was? ja. Omdat meneer St. John
me geholpen heeft hem goedkoop te
krijgen? opnieuw ja."
Purcell keek opgelucht. „Omdat ik
dacht dat hij wel eens van pas zou
kunnen komen, wanneer ik er iets
in zou .willen-meenemen Marokko
uit zonder dat het herkend zou wor
den voor wat het was?" vervolgde
Julia.
„Wat antwoordt u hierop, meneer
Purcell?"
De man stond op en kwam op haar
toe.
„Het komt me voor dat u geen
tijd verspild hebt in Fez", zei hij.
„Nee. dat heb ik ook niet. Ik plaag
u alleen maar ik ben u werkelijk
erg dankbaar dat u me daarheen
hebt doen gaan."
„Dank u. Maar. ik zou heel graag
iets meer horen."
Ja, en hoe ik'er achter ben geko
men, is het niet? dacht Julia bij zich
zelf, En ze zei „Oh. ik heb u een
heleboel te vertellen. Maar ik zou
graag willen beginnen met u 2elf een
paar vragen te stellen."
Hij keek lichtelijk geamuseerd.
„Dames gaan voor! hoewel ik
van nature weinig mededeelzaam
ben."
Julia aarzelde een ogenblik. Er
was zoveel dat ze Purcell wilde vra
gen, dat ze haast niet wist waarmee
te beginnen. Ze nam de oude metho
de te baat.
„Waarom hebt u er omheenge-
draaid toen ik u vroeg naar-de man
met het rode haar? Waarom hebt u
me niet verteld dat mijn neef met
hem samenwerkt?"
Purcell schrok op.
„Heeft St. John u dit verteld?
vroeg hij op scherpe toon.
„O nee, hij niet, die arme, oude
man alleen maar indirect. Bathy-
adis heeft het me verteld."
Hij staarde haar aam
,lk geloof dat u magische kracht
bezit", zei hij langzaam. „Dat L>
laatste wat ik van Bathyadis ver-
vacht had."
DAGELIJKS FEUILLETON DOOR ANN BRIDGE
onderzoek. Lady Tracy bovenop de
top van haar rots was vol sympathie
en goodwill maar had niets gedaan
en ze had zich op een fatale wij
ze vervreemd van de arme, oude
St. John. Behalve Purcell was er in
de praktijk niemand die haar kon
helpen; als hij van plan was zijn
deur voor haar neus tc sluiten
zoals die verschrikkelijke deur in
de Kasbah kon ze de hele zaak
wel opgeven en naar huis gaan, zo
als St. John haar had aangeraden.
En op hetzelfde ogenblik, juist toen
ze van plan was naar de Socco
Chlco terug te gaan, klonk de stem
van Purcell „Goedenavond. Was
u van plan naar binnen te gaan? Het
spijt me dat ik er niet was wilt u
nog niet even binnenkomen?" Niets
kon Julia op dit moment welkom er
geweest zijn dan dat zonderlinge,
half-negroïde gezicht, geen woorden
meer welkom dan zijn groet.
„Ja, dat zal ik maar doen," zei ze.
zich omdraaiend om naast hem te
gaan lopen. „Mohammed zei dat u
niet thuis was maar ik ben dan
ook aan de vroege kant."
Purcell opende de deur met de
huissleutel en liep meteen door tot
achter de toonbank terwijl hij zijn
hoed in het voorbijgaan op een
haak wierp daarvandaan vroeg
hij haar op zjjn gewone, hoffelijk
formele toon. wat ze wilde drinken.
„Een Martini alstublieft," maar ze
nam niet plaats aan het tafeltje
waar ze gewoonlijk aan zat in het
nauwe gedeelte vlak tegenover de
bar, ze liep door naar- het binnenste
zaaltje en ging daar in een hoek
zitten. Purcell bracht haar daar haar
Martini.
„Mag ik u vragen hoe het u ge
gaan is in Fez?" vroeg hij.
„Ja en u mag ook gaan zitten."
Hij ging zitten, aan een tafeltje naast
haar.
„Ik heb het er niet slecht afge
bracht." Julia heel opgewekt.
Purcell zette een van die wonderlijk
grijze ogen van hem op bij hot horen
van deze toon.
„Hebt u Bathyadis gezien?"
Als het inderdaad zo was dat
hij meer wist, dan hij haar ver
teld had. wat zc heel aanne
melijk vond. was het zaak bet uit
hem te krijgen. Kijkend naar de
palmbomen buiten het raam die hun
kruinen heen en weer wiegden' in
de zeewind van Tanger, dacht ze er
lange tijd na over hoe ze het best te
werk kon gaan. Volgens de beken
de methode zelf een aantal pas ver
worven feiten los te laten, een me
tbode die zo'n pijnlijk goede uitwer
king had gehad bij St. John? Mis-
1 schien hoewel Purcell 'uit een
geheel ander hout gesneden was. In
1 ieder geval nam ze zich voor. zich
1 een klein grapje te veroorloven met
1 de alwetende Purcell- nu ze onver-
wacht* zoveel teweten gekomen was.
In een opgewekte stemming en
met het gevoel dat het haar ..dag"
1 was. liep ze over de Gran Socco,
1 waar de grote ptataanbomen achter
de muur van de Mendoubia-tuinen
oprezen in het gouden avondlicht,
door de drukke steegjes van de Me
dina cn naar beneden naar de Soc
co Chico. Het was prettig weer in
Tanger terug te zijn; haar korte af
wezigheid had zelfs liet gevoel dat
ze hier thuishoorde doen toenemen.
Bij Purcell's Bar gekomen kreeg
haar opgewekte stemming een dom
per. Julia had wel verwacht dat de
deur nog op slot zou zijn. want het
was nog heel vroeg, maar toen de
kleine Arabier opendeed, deelde hij
haar mee dat meneer Purcell niet
thuis was en hij wisti niet wanneer
hij terug zou zijn. Bij deze volko
men normale verklaring raakte Ju-
jia plotseling zender enige reden
even in een paniekstemming. Haar
ongenoegen maakte haar tot haar
eigen verwondering duidelijk hoe
zeer ze op die vreemde persoonlijk
heid .was gaan bouwen en met
hoeveel vertrouwen 't.e uitgezien
had naar ern ontmoeting rnet hem.
7,e keerde zich langzaam om. zich
voor hel eerst werkelijk, bewust
wordend hoe alleen zc stond bij haar
D)£-6urüTERDin6E.rl
LOPEN GEEN 6EVAW
MET JUWELEN BEMOEI
IK ME NOOIT.
SoMMlöt DAMES Y IK ZIE. HE.T.
DRAGEN KOSTBARE &H1KÏAL.ER
JUWE.LEM ZIET U WtL^OVER WAKEN^-
DOE HET nMR
NiET.SPROETJE.
MlSSCWEH IS
HÉT WtLGEWWR
LIJK.
KlJK.PATTy. DAAR
HEÊ>|£ DE PR1VE DETEC
TIVE. ZOU IK HEM MO-
GEM HELPED?
„Och." zucht Margot. „hij kwam oom vertellen,
dat Dick in dc stad is Nu krijg ik hem natuurlijk
niet te zien." „Dat is toch eigenlijk te gek." zegt
An, ,.je bent nu 23 jaar en twh warempel geen
kind meet Nou, als ik zo werd behandeld zou
ik het niét nemen!"
