Schakende Russen bijten niet
iWÉNK GODWIN;
oyer u in ais
Donderdag '13 november 1958
f T OHNNY glimlachte shno.
J J „Ik HacI al dadelijk uerdeaking
j ley en O'Hara, toen hij verklaarde
J dat de vermoorde man een bril
J droeg," zei hij. een van zijn machti-
J'ge sigaren 'opstekend, „Maar dat Mit-
I chell het spelletje meespeelde, merk-
t te ik pas, toen we die nacht het lijk
J van. miss Bernstein opgroeven. Ik öe-
J greep opeens
De pendule wierp een zilveren
i geluidje in. het vertrek en de man
keek -uzt het -pocketboekje op.
„Ktoart over een," constateerde hij.
J „En. nog geen ppoor. Waar zioerjt
j zo'n jong toch in hemelsvaam de hele
f nacht rond?"
Hij wilde verder lezen maar had
opeens tabak van sluwe Johnny met
zijn gangsters. Vermoeid stak hij een
sigaret op en geeuwde, bij het in
zuigen vari de rook, zo hevig dat 2yn
in de war gebrachte organen er een
grommende hoestbui van maakten,
die hem bijna uit zijn stoel tilde.
„Is hij thuis?" klonk de slaperige
stem Dan zijn vrouw uit het neven-'
vertrek.
,Ji'ij komt zcriep by terug.
„Slaap nu maar dóór."
Goed beschouwd was het toch meer
dan. ergerlijk, dat hij hier elke nacht
1 kon zitten tcachten tot Het meneer
beliefde thuis te komen, fin als je nu
maar wist wat hij uitspookte. Maar
nee. Je praatte tegen een muur.
„Wat doe je daar nou böiten?"
„Lopen. Met 'n vriend."
„Wie is dat heerschap?
„Ken-je toch niet."
De vijandige blik toaa*. .~-.ee hi) je
aankeek was iets van de' laatste
maanden. De man kon er niet aan
wennen.
„Ting," zei de klok. Half twee. Dat
.werd- toch te gek. Driftig stond hij-
uit zijn leunstoel op Cn begon in de
kamer heen en weer te lopen
„Nou moet jij eens heel goed naar
mij luisteren, Huub," zei hij halfluid.
„Ik heb jou altijd veel vrijheid gela
ten, omdat ik hoopte dat 'je die weel
de kon dragen. Maar ik heb me deer
lijk in je vergist. Nee,-»zwijg? Jfc ben
aan het woord. Je bent nu zeventien
jaar en je hebt in de laatste weken
de vreemde neiging, dit huis te be
schouwen als een hotel, waar je, bij
nacht en ontij kunt binnenwandelen.
Goed, ik heb dat een poosje.aange-
zien, maar de maat is vol. Nu ga ik
eens met jou uit een heel ander vaat-
1 je tappen. Van heden, af aan ben jij
elke arond voor twaalven thuis. Én
als jij niet thuis bent, op dat uur, dan
doe ik de knip op dé deur en dan ga
ik rustig naar bed. Dan ga. je maar in
een portiek liggen slapen of zo. Je
bent toch Zó graag 's nachts buiten
Al' pratend ontmoette hij zichzelf,
in de. spiegel, zag zijn gezicht waar
op een uitdrukking van. verbeten
heldhaftigheid had postgevat en
schudde het hoofd.
„Nee, dat is niks," dacht hy. „Dat
is erger dan. de kicaal. Want als ik
die. knip er op doe, blijft hij de hele
nacht builen. Zo'n ijzeren Hein is 't
wel. En dan? Da« pa ik rustig naar
bed. He ja. Dat „rustig", is bepaald
niet kwaad."
Hij begon weer te ijsberen.
Misschien was de gevoelstoon be
ter.
„fïuttb je, kom nou eens hier bij v<z-
der'-zitten. Er is iets met jou aan de
'hand. he? Nou, voor de dag er mee'.
Jk zal helemaal niet ktaaad zijn.-Ik
wil je alleen maar helpen
Hij stokte. Dat leek ook nergens
op. 'ffij herinnerde zich scherp hoe
walgelijk, gênant hij het zelf, als jon
gen, altijd vond als zijn vader ?ich
'op deze joviaal, sentimentele manier
toegang trachtte te'verschaffen tot
zijn gevoel. Voor de spiegel begon hij
opnieuw - nu meer under acting:
„Huub. je hebt1 tegenwoordig de
pewopnte. nogal laat te boemelen, he.
Nou ja, ik ben zelf ook jong geweest,
maar je moederjong die maakt zich
rorpe» en je weet, moeder is niet zo
sterk en je wilt haar toch geen'ver
driet. doen?"
„Nee pa," klonk het achter.hem.
Bliksemsnel draaide hij zich om.
Huub stond, met een brede grijns in
de deuropening.
,JSen je er al lang?" vroeg de man,
„Al vanaf: Hitubje, kom nov eens
kier bij naderzitten" antwoordde de
jongen. De man knikte.
welke manier, vond je de
beste?" vroeg hij.
„Nou pa,- ze leken me peen ven
tweeën zo sterk," zei Huub.
Ze Zachte»..
„Ga maar garno slape7j," zei de
man.
Voor het eerst, na vele maanden,
voelde, hij weer .een beetje contact,
KRONKEL
De westelijke staten voelen daar niet
voor en misschien hebben zij daar
zelfs gelijk-in: „schaken is geen-we
tenschap, maar een kostelijke beu
zelarij", placht de voor enkele jaren
overleden neistor yan het Neder-
Advertentie IM
MUN &R1ÉF AAN
CAROL 1 Ml&PUNT
2E6 IK NIET, p)E IS VAN
Mb EN U KRIJGT'M OOK
NIET. ER STAAT NIETS
U DAT SOMS M>wt|
PAK ME 0AN.AL6 JE
KUNT! PAK ME Ï>AN,
AL& JE KUNT? t^A
WACHT MAAR TOT
JE VADER DIT TE
.WETEN KOMT
AHJ NAAR
KIND.... IK
L 2"AC JE 1
COLOMBO Vijf schoolkinderen
en de vader vaft één van hen zijn
woensdag verdronken bij het kap
seizen van een veerboot in een sterk
•gewassen rivier.
iwialr om zulke 1
m->§.^aaa' SLECHTE.
®^D\NGEN OVER M'J
M aan dat meisje ts
SCMR'JVENWAAR
IS DE &R1EP DIE ZU
rAAN JOU HEEFT S&SCWREVEl
'OKt, 1
bmtrjO)
MAAR DAN Moer HO ON5
Nltr MtERUiroCHelDÜi
LUlórtR jOftóÉNJ. DIE ARME,
jonotn wil DöüiRAAGeÊfi Afleer
ZlJfLÊfl HIJ KAN NIêTOMDftTWij kRtU-
PLLÖ- LAATHtAl WLT RU^Tl
r JA, WAAROM
MOütfi W£ Dt/CKY ftf£T T£ PAK-
KtN NÊMtrt met z\\n piAK&oen,
s. WLHOtW&ALltfo!^_y
Ht SPRotULOot
HitrzoftAOw!
nen zij doen? Rob houdt hel stuurwiel omklemd j zich terugtrekken. Onmiddellijk drukt Rob de
en let nauwkeurig op wat er gebeurt. Weer duikt gashandel naar voren. De motor begint de razen
een monster uit de nevel op. Het vaartuig wordt en het lawaai schijnt de dieren at te schrikken,
half onder water getrokken, maar even later lijkt De ..Waterjuffer" komt tenminste vrij en schiet
het wel oni de reptielen;van de strijd afzien eis j naar voren. Ja, ze hebben het gehaald'
3401. Inderdaad blijken dc reptielen een enor
me kracht te hebben. De ..Waterjuffer" wordt
omhoog getild en weer in het water gesmakt. De
grootste dieren zijn zeker vijftig meier lang cn
het is nog ccn geluk, dat zit door een betrekkelijk
klein exemplaar worden aangevallen. Wat kun-
