Tien jaar verbondenheid
VERVULLING VAN EEN
FANTASTISCHE DROOM
MAPRO
CAROtl
DAY
i
h-1'
TEÏKO HORINOUCHI
Lïï 'KS frites saus
MMMiiiiaiai
Ruimte
vergeten? V a >^y^R8r ^RD/naw /Jy T pakroe msjmts
lh»r—- /CöS "A^a BENTJEEEW/eHrK HïHAP'rewrt
illhii i
Schone Michiko trouwt
met de keizerszoon
door
SPROETJE SPARKS
c RAPID
siemens r,eehr;Lat'f.i22(-
li>''&£rfWM£L*^r/IóM.
de Japanse journalist
GORDIJNSPIRAAL
Britten knippen
stuk uit film
over Speidel
Alvorens ie beslissen!
RESA- HILVERSUM
Proeflancering
van „Titan"
SE DOCHTERS VAN
MEVROUW PEACOCK
StbTGilAVaND SEN IKO0K.NÖAC7
DE BIOSCOOP GEWEESfrOMOATj
ik banc was pat cuveJEBSpl
ZOU KOMEN
CAROL KOMT THUIS
I6N WEE FT SiCLIAnA
WEL GELUK.. - IK MOHT HEM
p||Pp3L ronduit zeggen cot ik J
^^X-yVwiN OeOIEPSTAL AP- s,
rV'// WEST EN DAT IK NIETS j
MESR fv^ST HE/V> TE
VYILHBSBEnJ
WAAROM ZOU^4
JE HEM ZD UfT OS
|sF WEG ©AftN, CAROL?
gVje KUNT HEM TOCH VERTEL*
W L£N WAAROM JÊ HEM NiST
WILT ZIEN DAN &gN JE ER
VAN AE VOOR VANDAAG HOEF
JE IN eu« GEVAL GEEN ZQRS
MEER TE HEBBEN -V IS AL.jk
H AL-O/^
JE DAAR?
^^^JUBENT OOK NIET
"^GAUW T£ VANSEN. QlS-
/tERAVOND WASJE UIT^
MAAR VANAVOND WAS JE I
ZO VR1ENDELUX EEN RAAM
k OPEN TE LATENv.
WLtVtH HLlPÊN OM0£ IN6TRÜ.-
^wrtN öifiwcNre.BREAifiw/^
IK lit MitTi VAlN DCóftTOLth iFUL-
:>pt£ir moer m d t juwe-
LtN PROBERS rtVrlrtOErt..AVWR
DATifSUtfELtN IflOfciPÜUiN
L VAN AfSDtRtrt l> W£i
AKÊLIO WeKK...!
r7Ver-HMSSffóSifiMGV'NBEETjeCBNE^kw\[ 5/i>£B&KAA/H/AJHWNfKMA-
RH OM T£ /£R2KJy6EN DAT!K AAJJ KRACHT- j TUURLYfC HEEN KkMAD RE&IW6N/
SPORTDCE.' HtfK, G£eF*EI>£WFJALt£Sjy~: (>ro W
l/£R66l/EA/ £7/ T ■—1^^ WERK^W U/AT'/J H65RE/K
JsrT^ y jtSré?* - waard,
UADim $A
K was Be ^7
BeorSAt/w jtvj-ii
20 MAK ALS
'NLAMMSkE
BIZaFSTBXN-'V
O'/ERDE ANDERS
MATROZEN WERD
...f/y WAT 7VE-
\scHfer£LyKER.
JK HAD VERPER
EEN HEEL PLE-
\ZJER/66 RE/S
TX MET DE
r\\. "A/OORD'
r \\5/E«r
T VEORU/TDAN Ma AR,
V6TBUL TJS/J6BENT
Aiy T£G6UA4RCVK A
L OM RUZIE REE fn
'j
NltJS i-j tvi'«M'-iiijet voor df \Vr»lflijke levenshouding dan het feil.
dal bet iNonrd-AManii?ch Verdrap. hetwelk vandaag lien jaar be
staal. van de aanvang af is gezien niet als een Iraaie ea glorie
rijke zaak. maat veeleei als een noodzakelijk kwaad. Wie zir.h
de foto's herinnert van de schepen, overvuld mei. huiswaarts kerende sol
daten. voelt weet iets van de geestdrift waarmee vrije mensen afscheid
nemen van het onrlogsh and werk. L)e demobilisatie in het Westen was snel
en tamelijk compleet. L)e ot.rlog was vonrbij. de kwade machten leken tot
zwijgen te zijn gebracht; de tijd was gekomen om zich te ontdoen van de
nachtmerrie van vele laren. De oorlog had de uiterste irspanntng gevergd:
de vrede had geen soldaten nodig. Het was een wijdverhreide mening, en
de Westelijke regeringen zijn er. vergaand aan tegemoetgekomen.
Twee feiten vooral hebben gemaakt, dat het Westelijk optimisme van de
naoorlogs ja ren verkeerde in een ernstiger en grimmiger stemming: de ge
slaagde communistische greep naar de macht in Tsjccho-Slowakije en de
blokkade van Berlijn. Het was ook eerder wel bekend, dat Rusland lang
niet in die mate had ontwapend als de Westelijke landen, en hier en daar
hadden staatslieden en militaire deskundigen ook reeds de aandacht ge
vestigd op de gevaren van deze toestand; maar de doorsnee-man hield zeer
hardnekkig vast aan het optimistische beeld van de toestand, dat hij zich
ns de nederlaag van Hitler had gevormd.
Praag en Berlijn echter brachten de ommekeer. Het was duidelijk, dat
met de ondergang van Hit Ier en Mussolini en bun systemen het gevaar
van het.totalitarisme niet was verdwenen. Tegen het doven der lichten van
de vrijheid in Tsjerho-Slówakije kon niets worden verricht; maar de even
snel.als doeltreffend georganiseerde luchtbrug redde Berlijn. In die dagen
kreeg het Noord-Atlantisch Verdrag gestalte.
HET is êoed. deze wordingsgeschiedenis van de NAVO steeds voor
ogen te houden. Het geheugen van tal van mensen is kort, en
bovendien hebben velen iets tegen datgene, wat zij onprettig
vinden. i)e Russische propaganda is er van de aanvang af op uit
geweest, de NAVO voor te stellen als een agressieve machtsconcentratie
en helemaal zonder vrucht.-is deze hardnekkig herhaalde onwaarheid niet
geweest. Men hoort ook in Westeuropa wel stemmen die het maar bescha-
mend vinden, dat de democratische landen evenzeer in wapens en legers1
denken als de Sowjet-Unic. Dat moest anno 1959 toch niet meer zo zijn!
Er is in deze opvattingen, voorzover ze niet berusten op de idee der
absolute weerloosheid, veel verwards. De zaak is immers, dat niemand er
bij gebaat is, de wereld beter voor te. stellen dan ze is. Wie denkt aan de
strijd in Korea, in Hongarije en tbaris in Tibet, moet erkennen dat er heer
sers en heersende groepen zijn, die in ooilog en onderdrukking nog altijd
heil zien. Wat nu het Westen betreft, dit heeft zich niet twee dictaturen
afgeschud om daarna in handen te vallen van de derde. De NAVO dient om
dit te verhinderen. Ze is een middel tot zelfbehoud, ontstaan niet eerder
dan toen de noodzaak tot samenbundeling van krachten op voor ieder
duidelijke wijze aan het licht was gekomen.
Dit simpele feit staat voorop. Beschouwt men het verdrag in zijn histo
rische betekenis, dan ziet rnen wel. hoezeer het een breuk vormt met de
vorige-eeuwse Europese politiek, die op tegenstellingen berustte veeleer
dan op verbondenheid. Engeland, Frankrijk, West-Duitsland en de V.5.
in.één verdedigingso'*ganisatie. het is iets geheel nieuws. Zonder twijfel
ligt hieraan ten grondslag een stuk door bittere ervaring gerijpt in
zicht, rtiaar ook de factor van de verplaatsing van de zwaartepunten der
•wereldpolitiek is var grote betekenis. Wij naderen hiermee het thema van
de Europese integratie, doch zulien dat ditmaal laten rusten.
I S het nog nodig om er de aandacht op te vestigen, dat de NAVO ook
het gevolg is van een falen der Verenigde Naties? Het is bij vroegere
gelegenheden al zo vaak betoogd, dat het thans haast overbodig lijkt.
Men had zich aanvankelijk van de V.N. te veel voorgesteld, ver
getende, dat de vredestaak van deze organisatie slechts doeltreffend kan
wórden uitgeoefend, wanneer de grote mogendheden één van doel en één
van zin zijn. leder weer thans wei, hoeveel daar aan ontbreekt-.
Wat heeft de NAVO bereikt in de tien jaar van haar bestaan? Het is
een vraag, die Wij kortgeleden zeer minachtend hebben horen stellen door
iemand die zegt, dat de. vrede hem boven al lief is. Welnu, het vrije Europa
is sinds 1949 niet verder ingekrompen. Natuurlijk is het heel moeilijk om
te bewijzen, dat zonder de NAVO het Westen wél verdere veren had
moeten laten, maar het kan toch niet heiemaar toevallig zijn dat de tien
jaar geleden getrokken lijn niet is overschreden. Hongarije viel buiten
deze lijn. doch het heeft het bewijs geleverd van de spanningen, waaraan
die dictatuur onderhevig is, die niet in staat is naar buiten haar macht
te tonen.
Nog een woord.over de kernwapens. Veeleer dan op grond van het be
staan daarvan de overbodigheid van de N AVO te proclameren, mag worden
gezegd dat mede dank zij .de NAVO het evenwicht aanwezig is, dat deze
kernwapens hun betekenis als oorlogsmiddel ontneemt; hetzelfde evenwicht
dat hopelijk binnen'afzienbare tijd zal leiden tot die grootscheepse ontwa
pening, die de wereld al zolang met ongeduld verbeidt.
jrpEN gracieus, mooi meisje
met a?nandeit;or77tige ogen
stond onlangs aan de poort van
het keizerlijke paleis in Tokio
Ze droeg een ivoorkleurige
japon, voor haar ontworpen en
vervaardigd in Parijs, hoogge
hakte witte schoentjes en witte
zijden handschoenen. De zachte
krullen van haar zijde-achtige
zwarte haar werden bijeenge
houden door een brede band
van witte nerts.
Naast haar stond een bejaard
echtpaar: hij in de formele
westerse hof dracht van jac
quet, hoge hoed en grijze ge
streepte das; zij in
het traditionele Ja
panse hofkostuum;
zwarte zijden kimo-
no, in wit en goud 0ndanfcs al]e verwestelng en te_
geborduurd; en Witte sandalen, vormingen beschouwen ze de „Nip-,
Buiten het terrein van het p°n K°ku Kotei", de keizer van het
i Japanse volk. nog steeds als de „Ten-
pa Jets vormden politiemannen shi Sama", de zoon des hemels. Po-
de traditie dat de keizerin van
Japan moet worden gekozen uit dej
elf families die van koninklijke J
bloede zijn.
MAPRO-spIrool ïs sterk en soepel
en overal in huis te gebruiken.
Voor Uw gordijnen, de was, Uw
garderobe enz.
Enorm proctisch, eenvoudig Ie be
vestigen en te verwijderen.
meer mogelijkheden met
ned, actroat 74341
in Let op de gele bus
f Advertentie lM-i
In voordelige gezinsverpakking
Pot a 1000 gram slechts f2.25 (excl. pot)
Verrukkelijk idj alle vlees- en v/igerec/iten
schikte dochters van vorstelijke
families". -
Tennis-trofeeën
in een nis
WAT voor iemand is Michiko
Shoda het meisje dat. zoals
loeae zijn.
-Toen Akihito in 1952 meerderjarig^
een cordon om ettelijke hon- litfek is hij nu het symbool van de werd benoemde zijn vader een kei-
rlerdpn fep?7r7npr<; on pen ai- JaPanse "eenheid geworden; maar zerljjke raad- die de lijst van ver-
aeraen Teenagers op een aj vojgens traditie is zijn macht door kiesbare bruiden moest nagaan en
Stand te houden. Michikode hemel gezonden. die 100.000 dollar kon besteden voor
Schone Michiko! Bruid van de De Japanse grondwet beschrijft de ^of-opvoeding van ;.ge-
n7*7T79 PW prinpwaaml" Tienen keizer niet meer als „goddelijk,
prms en eijgenaam. riepen heilig, onschendbaar en uit de hemel
cue (eenagers. En l n het pa- neergedaald". Hirohito verschijnt in
leis legden Vier bejaarde hoge een donker gekleed kostuum en met
j. r een bolhoed op in het publiek het
nojaigmtanssen, functionaris- model van een constitutioneel vorst.
Sen van de keizerlijke hofhou- De keizerlijke naam heeft echter
j- ^,7niets van zijn toverkracht verlóren.
dingplechtig de tekenen van Op nieuwjaarsdag 1954 werden zes- de Japanse minister van buitenland-
hun ambt neer, bogen diep in tien mensen onder de voet gelopen se zaken Fujiyama zei: „de hof-
de richting van de troonzaal en en wdood, hondertcn artJeren ge- traditie heef, verpletterd"?
i wond. toen driehonderdduizend men- tk. ifPn Michiko eosd Ik heb haar
namert ontslag als protest te- sen plotseling naar voren dromden vaa^ ontmoet voor ze Japan's be-
gen het bezoek van het meisje. de' heilige -terreinen van de rocm{jste vrouw werd; lang voor
Zo oino de 24-iariae Michiko 't w'0? keizerlijke paleis in teenagers haar begonnen te omstu-
z.o gmg ae jange micniKO Tokio te betreden, waar ze wilden w wanneer ze maar in het open-
Shoda, begeleid door haar aanbidden „in de nabijheid van de baar verscheen. Ik heb haar bij
oudeTS haar eerste bedoek, zeïf-' z9ne verheven majesteit vrienden ontmoet en thuis bij haar
ouaers, naar eersie oe-oeK Het Japanse volk; weigerde te ge- ouders. Buiten dat ouderlijk huis
brengen aan tiaar toekomstige loven dat kroonprins Akihito een draast Michiko vlotte westerse kle-
sc/ioonuader, de Heiko Den- traditie wilde breken die 2400 djng Binnen de villa met tien ka-
i3> jaar teruggaat tot de stichter van de rner-s in Tokio's rustige Gotanda-
ka zijne verheven majesteit keizerlijke dynastie. Jimmu Tenno waar zij 5 met haar ouders
woont, beweegt ze zich echter stil en
gracieus gekleed In *n blauw—en-wit
gebloemde kimono met wijde mou
wen. en met .witte, van zooltjes voor
ziene kousen aan. Ik heb. samen met
haar en haar ouders maaltijden ge
bruikt, op matjes op de vloer ge
hurkt rond een lage gelakte tafel,
etend uit kostbare wafel-dunne por-
celeinen schalen met behujn van
stokjes. Ik heb haar gadegeslagen
als ze de rode en gouden bloesem
van de chrysanten schikte voor de
„Omikoshi", het draagbare altaar in
de „Tokonomo". de nis de plek waar
kunstvoorwerpen worden neergezet
bij de heilige rol, en de plek waar
Michiko haar zes zilveren tennis-
trofeeën bewaart opeen withouten
kist met gouden sloten.
DINSDAG: hoe de
romance begon
WORLD COPYRIGHT EUROPRESS J959.
Nadruk, ook gedeeltelijk, verboden.
keizer Hirohito. Voor Michiko
was dit moment de vervulling
van een fantastische droom,
een werkelijkheid geworden
sprookje...: de schone doch
ter van de molenaardie de
knappe prins en troonopvolger
trouwt.
HET nieuws dat kroonprins Aki
hito van plan was een „gewoon"
meisje te trouwen had aanvankelijk
het Japanse volk geschokt en ontzet.
In geen enkel land gebeurt het elke
dag dat kroonprinsen een „dochter
van het volk" trouwen, In Japan
verwekte Akihito's huwelijk-uit
liefde ontsteltenis.
De Japanners zien in Akihito méér
dan slechts hun toekomstige vorst.
Keizerszoon Akiblto en zijn lieftallige
aanstaande vrouw Michiko Shoda,
dochter van een. meelfabrikant.
Zo dromden pers-, TV- en filmjour
naalmensen om de uitgang van de
■villa van de familie Shoda toen het
Bezib het officiële bezoek ten paleize
ging brengen.
(foto boven)
LONDEN. De Britse filmmaat
schappij, waartegen een aanklacht
wegens smaad ingediend ïs door de
Duitse bevelhebber van de NAVO-
strijdkrachten generaal Hans Spei
del, heeft gedeeltelijk bakzeil ge
haald.
De maatschappij heeft de generaal
nu laten weten, dat het deel van
de film „Operation Teutonic Sword"
waartegen de generaal bezwaar
maakt er uit gesneden is.
De aanklacht is alleen gericht te
gen incidenten die zich in 1943 in
Frankrijk hebben voorgedaan.
Met het oog on de belangstelling
voor de film is de maatschappij nu
van plan de rest van de film, waar
in de carrière van de generaal af
geschilderd wordt als een van Hit
ler's officieren in de nazi bezettings
legers inFrankrijk en de Sowjet-
Unie te vertonen.
tAdvertentie i.M
eerst nog even een prospectus aan
vragen bi'i de bekende schriftelijke
cursus
Mulo, H.B.S. en Onderwijsakte
CAPE CANAVERAL. Een 30
meter lange Titan, een van de mach
tigste Amerikaanse geleide projec
tielen is vrjjdag gelanceerd x'oor een
proefvlucht over korte afstand.
De Titan werd gericht op een doel
in de Atlantische Oceaan op bijna
500 kilometer van het proefterrein
Cape Canaveral.
Dit was de derde lancering in 56
dagen tijd, in een programma dat
erop is gericht de Titan binnen een
jaar in de operationele sterkte te
kunnen opnemen.
De tweetraps raket steeg geduren
de ongeveer een minuut loodrecht
op, om tenslotte in een grote boog
uit het zicht te verdwijnen.
fp EN in CaV'ornic gehouden con-
gres van ruimtevaart geleerden
werd opgeschrikt door een der deel
nemers, dr. Grost',., die volgens Reu
ter zei: c,Ons programma voor ra
ketten en ruimtevaartschepen is
niets ande- dan de zwanezang van
een stervende beschaving. We heb
ben geen betere raketten nodig emi
elkaar te vernietigen. En wal heb
ben we eigenlijk in de oneindige
rüimte te zoeken?"
Een pikant detail is dat dr. Grosch
de functie uitoefentvan bedrijfs
leider ener fabriek, die elektronische
breinen vervaardigt voor raketten.
We hebben hier dus duidelijk te ma
ken met een mens, die uit ryn be
roep' barstte, om een hartekreet te
slaken.
Laten we al dat weggesmeten
geld liever besteden aan de miljoe-
7ien mensen die ondervoed zijn en
geen onderdak hebben", zei hij nog.
Een aardige man, deze dr. Grosch,
doch wél iemand die zich deerlijk
vergiste in zijn beroepskeuze. Maar
ifc heb het gevoel voor het elan
waarmee hij, daar in Californië, de
onderste steen onder het congres
uittrok. Zijn bewogen uitspraak sluit
overigens aardig aan bij de rede
voering, die professor Jongbloed in
Utrecht onlangs hield, over ue ruim
tevaart. Hij vertaste me van de vrees
dat ik, over eenjaar of wat. met
mijn kleinkinderen-' niet naar het
Kalfje, doch naar een andere pla
neet zal moeten
„Het spijt me/maar dat de tijd in
zicht komt,' waarin mensen zullen
landen op Mars .en Venus, kan ik
nog niet onder schrijven", zei hij.'
Een pak van mijn hart.
Want staat u nu bepaald te trap
pelen om het heelal in geschoten te~
worden?
Ik vind Groningen al zo ver
Wat mij betreft blijven de geleer
den er dan ook nog eeuwen mee
sukkelen. Enigszins achteloos ver
klaarde professor Jongbloed dat er
„hoogstens" en hoogstens is wei
vtooi in dit verband in.de komen,
ae decennia kleine uitstapjes naar
de maan mogelijk zullen zijn voor
mensen die alle risico's zullen wil
len aanvaarden. Maar dat we binnen
afzienbare tijd op de schuttingen
zullen lezen: „In negen dagen door
het heelal met de Nederlandse Spoor-
iv ég en voor 102 gulden" is blikbaar
niet waarschijnlijk
Weet u toat het grootste probleem.
is van de ruimtevaart?
De ziensw.ijzc: die professor Jong
bloed tè dien aa7izten huldigde heeft
mij diep getroffen. r
„Als het ooit al eens mogelijk zal
zijn, de mens werkelijk ver de ruim
te in te sturen, dan is hij gedoemd
dagen,, weken, misschien maanden
of jaren geheel alleen of met onver
anderlijk hetzelfde gezelschap opge
sloten te zitten in een beperkte
ruimtezei de professor. En Ktf
dacht daar .niet min over
„Dag in dag uit tegen dezelfde ge
zichten, die al spoedigtronies ge
worden zullen zijn, te moeten-aan
kijken, alle hebbelijkheden en on
hebbelijkheden van zijn metgezellen
telkens en telkens weer te moeten
slikken zonder een schijn van een
mogelijkheid er aan te kunnen ont
snappen. dat kart niet zonder ge
volgen blijven voor de psychische
toestand van de ruimtevaarder".
Vindt u dat nu ook niet een hart
verwarmend, m-oedcyend argument?
Enorme breinen bedenken enorme
dingen en komen langs-.enorme om-,
wegen tot precies hetzelfde bezwaar,
dat onze voorouders destijds tegen,
de trekschuit inbrachten: 't is zo
vervelend, je zit aldoor tegen de
zelfde hoofden op te kijken en je
kunt er niet af.
Heel menselijk gedacht. En op de
mensen komt het tenslotte aan. O,
iaat zal het heerlijk zijn als de kin
dertjes, over honderd jaar, op ge
schiedenis leren: Aan het eind van
de twintigste eeuw werden de ver
gevorderde proeven met ruimte
schepen stopgezet, omdat, gebleken
v-as dat de- ruimtevaarders elkaar,
tijdens de reis, te ver de keel uit
gingen hangenMen besloot de hete
boet te kappen en op aarde te ble
ven"..
Want daar kuit je elkaar tenmin
ste ontlopen
- - KRONKEL
(Advertentie INt.)
STEEL STOFZUIGER
L£fl..OH,HErGAAT 0NW£R£rt..NUKUN
NCfl It bttft «UZltK MttR AJAKCN
OGK I
Niemand kou ontkennen, zelfs Ca
therine niet, dat ze op een opval
lende, exotische manier knap was:
hooggewelfde wenkbrauwen, regel-
matige trekken, een mooie teint, een
elegant soepel figuur. Haar stem had
een warme;.- strelende klank en
iedere beweging had een katachtige
gratie. Het ergste was dat ze ook
een rijpe vrouw was zonder oud te
zijn. Haar zelfverzekerdheid was niet
te verstoren: Catherine voelde zich
daarbij als een schoolkind .dat tegen
'n onoverwinnelijke overmacht moet
vechten, een schoolkind wiens on
behouwenheid en lompheid niet was
opgewassen tegen de subtiele min
achting die in de blik van haar ri
vale lag en als een roofzuchtige kat
verscholen was iri de trek om haar
gave, volle lippen, Catherine merk
te dat deze scène zorgvuldig door
mevrouw Stapleton was voorbereid,
enkel en alleen met het doel om te
tonen dat zij de kaarten in handen
had.
Het onbeduidende gesprek dat van
de hak op de tak sprong zette zich
voort en Catherine, iri gedachten
verdiept, liet het over zich heen
gaan. tot iets wat Robert zei haar
wrok weer opeens deed oplaaien.
„We zijn met een gehuurd rijtuig
je gekomen. We zullen je thuis bren
gen-"
Catherine zei: „Als het u niet
schelen kan, meneer Crabbe, ga ik
liever lopen. Ga je mee, Sara?"
„Erg aardig van je. Robert." De
stem was van fluweel, de glimlach
minzaam en tegelijk satirisch. „Maar
dank je wel, ik ga liever niet met
jullie mee. Ik heb zo het idee dat ik.
te veel zou zijn, Ik begrijp niet,
waarom" Haar blik duidde, alsof
ter EEMLH BILLETT
het een wijzende vinger was, op Ca
therine en, haar ogen weer op Robert
vestigend, gaf zij dat malle kind de
schuld van zijn belachelijke positie.
„Tot ziens dan, Robert. Ik moet weg.
Ik zie je zeker zondag, als je dan
tenminste van je plichten als kinder
meisje ontslagen bent. Adieu juf
frouw Peacock, adieu juffertje Ca
therine. Ik ben blij kennis te hebben
gemaakt."
Terwijl ze nauwelijks buiten ge
hoor was. merkte Sara op, terwijl ze
haar onschuldige blik op Robert Crab
be vestigde: „Dat was dus'de beruch
te mevrouw Stapleton, Een amusan
te vertoning] Is zij altijd zo, Ro
bert?"
Zijn voorhoofd was gefronst, ze
wist niet of het door boosheid of
door gêne werd veroorzaakt. Daar ze
zich pijnlijk bewust was van Cathe
rine's toestand, haar hoogrode wan
gen, de boze ogen, de samengekne
pen trillende lippen, vermeed zij die
kant op te kijken en bedwong, hoe
wel met moeite, de aandrang om
haar te troosten. Op haar vraag kreeg
ze geen antwoord: waarschijnlijk
had hij haar niet eens gehoord.
„Ik ga maar. vast naar het rijtuig,"
zei ze, „even met dat lieve paard
praten. Hét zal hem wel vervelen
daar aldoor aan dat hek vastgebon
den te staan, 't arme dier. En als
jullie klaar zijn kom je ook wel.
Maar niet te gauw anders halen we
haar nog in. Dat zou voor één avond
te veel zijn van het goede."
Tot nu toe hadden, sinds Olive
Stapleton vertrok noch Robert, noch
Catherine een woord gezegd. Ook
reageerden ze niet op Sara's zorg
vuldige toespraak. Toen zij weg
ging zwegen ze nog steeds.
Maar nu, zonder hem aan te kij
ken, zei Catherine: „Ik maak mijn
excuses, meneer Crabbe^ Ik was heel
onbeleefd tegen uw vriendin." Hij
maakte een afwerend gebaar. „Het
was kinderachtig en onvergèfelyk,
ging ze verder, bleek en koud.
„Nee, nee," zei Robert die haar
blik vermeed. „Wees niet boos, Ca
therine. Geef me alleen wat tijd.
„Tijd?" herhaalde ze. Toen opeens
weer zichzelf, barstte ze uit: „Waar
om moest je het haar vertellen, Re-
bert?"
„Haar vertellen? ik heb het baar-
niet verteld. Nu ja misschien heb
ik terloops gezegd dat we hierheen
zouden gaan. Maar ik .heb geen mo
ment gedacht
„O nee? Dat pleit niet voor je in
zicht. Zelfs een kind had begrepen
wat zij zou doen."
„Het spijt mij zo, Catherine. Meer
dan ik je zeggen kan. Zullen we
nu maar over mevrouw Stapleton
zwijgen?"
„O, natuurlijk, als dat zon heilig
onderwerp voor jou is."
„Je begrijpt me verkeerd."
„Integendeel. Ik begrijp alles. Alles.
Het is mij belaas maar al te duidelijk
geworden. Zullen we nu terug gaan;(-
Er valt niets meer over te zeggen.
„Dat weet ik niet. Er valt nog heel
wat over te zeggen. Maar... ik heb
niet het recht... Geef mij nog wal'
tijd. Catherine. Heb geduld,"
Tijd? Tijd voor wat? Een flauwe
hoop ontörandde in haar hart, maar
zij durfde de vraag niet te doen.
Zwijgend liepen ze terug: naar het.
rijtuig waar Sara hen op de brede
strook gras naast de weg opwachtte
en ze reden stapvoets naar Newton--
bury terug.
SARA; JULIA: SARA
I-
Maandagavond, in de trein naar:
buis,, vroeg .meneer Peacock:. »En.
kinderen, hébben jullie je geamu-:.
seerd in Newtonbury?"
„O ja, dank u wei. papa," antwoord*
den ze in koor. En Catherine zei:
„Maar we zijn toch erg blij om weer
naar huis te gaan."
(wordt vervolgd)
Zaterdag 4 april 1959
