H
DE MOEILIJKE WEG
Antonio koopt een pomp
en... wordt vermoord
«ÓoWj
mA
T^ïrfa.
Hoog
hÊ^uêeid?
Zes sleepboten voor
één caisson
..Gooise Boer" groter
herbouwd
Donderdag 2 juli 1959
MINISTER Van Hemeirijck is in Brussel terug, na een bewogen
Kortgoreis, gedurende welke hij in het algemeen door zijn eigen
landgenoten daarginds, heel wat minder prettig is bejegend dan
do or de.negerbe.voiking; al. hebben de leiders van deze laatste hem
meermalen eisen overhandigd, die de Belgische regering veel te ver gaan-
Zo wenste de Ababbeweging de provincie Leopoldstad maar alvast als
onafhankelijke republiek te zien uitgeroepen- Ais Van -HemeJriick onver
standig ivaa geweest, had hij zich vaker dan eenmaal kunnen opwinden over
de verlangens.va» de zwarte nationalisten en met het behoudende deel van
de kolonisten, tot de slotsom komen, dat het nationalisme dood gevaarlijk is
en met aüe middelen moet worden bestreden.
De minister beeft echter beseft, hoe ondeugdelijk dit oude recept h; en
hij heeft er dan. ook zorgvuldig voor gewaakt, waar dan ook neger-delegaties
hoos öf onheus tegemoet te treden. Hij heeft weinig anders gezegd, da» dar
de Belgische regering Kongo wenst rijp te maken voor de onafhankelijkheid,
hetgeen vaag genoeg ie om er veel kanten mee uit te kunnen, maar tot een
breuk heeft hij het toch ook nergens laten komen. En juist dat hadden niet
■weinig Kongolese Belgen wel gaarne gezien. Zij beschouwen de Kongolese
nationale, beweging als het begin van het einde; althans voor hen en hun
.belangen.
Vermoedelijk komt het volgende week, in de Belgische Kamer weer tot
e-n debat over Kongo. Het zijn vooral de liberalen, die blijk geven van
«►obehagen. Bij hen vinden de gevoelens van de blanken in Kongo het meest
weerklank. Zij zeggen, dat Van Hemelrijck's reis ontijdig wa» en onrust heeft
Ke7.ss.id juist nu de gemoederen bezig waren, weer wat af te koelen. Er zijn er
ook onder de christén-democrate», die er niet veel anders over denken.
Het regeringsstandpunt is echter, dat men de dingen in de hand moet
houden, en dat geweid en vreesaanjaging alleen maar tot averechtse resul
taten zullen leiden.
ET is niet gemakkelijk, op het ogenblik nog koloniale mogendheid tc
zijn; vooral-niét voor een klein land. Er komt voor de Belgen bij,
^dat de^jrroblematiek zo snel is opgekomen. Vóór de laatste oorJog
heeft Kongo weinig last gegeven; en ook na de oorlog heeft het er
nog vrij lang op geleken, dat de Belgen verschoond zouden blijven vjy? de
moeilijkheden, die de andere koloniale landen in Afrika hadden. Hoezeer
de. schijn bedroog, hebben de recente gebeurtenissen in Leopold stad en
«Idere in bet land duidelijk bewezen!, Het is inmiddels wel gebleken, (lat deze
géheurtenisshn niet uit de lucht zijn komen vallen. Dat. men er in België zo
▼an 16 geschrokken is eenvoudig een gevolg van het feit, dat aan eerdere
tekenen van onrust veel te weinig aandacht is geschonken.
De regering heeft nu een koers uitgestippeld, zoals het de laak is van
iedere regering om een wég te wijzen uit de onzekerheid; maar het verandert
'niéts aan het feit, dat de onzekerheid nog allesbehalve is verdwenen. Er is
Teel geïnvesteerd in Kongo, e.n er zijn nog grote plannen tot verdere econo-
mische ontwikkeling van dit grote gebied. Maar .is'het verantwoord? Zal de
loop der dingen niet net zo zijn als in Indonesië, waar het Nederlands bezit
goeddeels t^erloren' is gegaan? De Belgen zijn geen filantropen. Kongo is
een belangrijke bron van inkomsten en men had gehoopt, dat hét dat nog
meer zou,worden. Thans echter gaat de twijfel de hoop overtreffen.
Maar de regering mag onder geen beding delen in die. twijfel. Het is haar
taak, nu vooral te doen uitkomen, dat haar de belangen van de grote kolonie
niét minder na aan het hart liggen dan die van het moederland. De bevolking
van Kongo moet weten, dat men te Brussel begrip heeft voor haar aspira
ties. De lijd zal Ieren of de Belgcri door brede visie, en vrijgevigheid nog
kunnen redden, wat de Nederlanders in Indonesië niet meer hebben ver
mocht.-' Of de Belgische regering in haar hart zo optimistisch is?
WIE de moeilijkheden, waarin België verkeert, nauwkeurig bekijkt,
zou wel eens geneigd kunnen zijn de vraag te stellen of kolo
niaal bezit op de duur in economisch opzicht niet meer een blok
aan hei been dan een voordcel is. Want in een sfeer van pas
ontwaakt nationalisme is de economie een zaak, die licht niet de politiek
over één. kam ïvordt geschoren bij hei breken met fiet moederland.
Het. is mogelijk, dat Afrika op dit punt. iets verschilt met Azië. Er zijn
kenners van de situatie die dat menen te kunnen vaststellen. Maar het kan
toch niemand ontgaan, hoeveel vrijer" Nederland staat tegenover Afrika dan
België. Op de Afrikadag. deze week le Utrecht gehouden, zijn cijfers mee-,
gedeeld over het toeneménd economisch belang van Nederland bij Afrika.
Hier kan sprake zijn van een expansie zonder bijbedoeling, met. gebruik
making van de aanzienlijke tropische ervaring, waarpp oiis land kan bogen.
België is. anders dan Nederland, gedwongen tot een zekere krampachtig
heid, eenzijdig-op Kongo aangewezen als het is. en gedwongen tevens als
bet is in zijn beleid economie en polit iek als onverbrekelijk geheel te zien.1
Het is een positie, die.niet aantrekkelijk lijkt door de enorme risico's welke,
»e biedt Maar het. spreekt vanzelf dat. wij 0115 er over zullen verheugen,
wanneer, onze vindingrijke deelgenoten in de Benelux er in slagen, de
bezwaarlijke weg zonder ongelukken te volbrengen. -
Opnieuw heeft de Mafia
een slachtoffer geëistTij
dens de identificatie doen
zich hartverscheurende to
nelen- voor. Terwijl de een
in tranen uitbarst, steekt de
ander in woede en afgrijzen
de handen in de lucht.
DRIE Maf ia-moor den uit 1958.
In het dorpje Villahate in de provincie Paler
mo wordt er 's avonds geheld aan het huis.van de
60-jarige Ant 0 nio Cott one. Als zijn vrouw
voorzichtig de deur opendoetwordt zij opzijge
drongen door twee mannen. Antonio hoort het la
waai en weet wat liet betekent Hij probeert te
vluchten maar komt niet verder dan de deur. Daar
wordt hij getroffen door het moordende vuur uit
twee machinepistolen.
De 27-jarige Giovanni Ingrcssia keert 'savonds-
van zijn_ werk naar zijn huis in Palermo terug. Naast hem
lopen zijn vrouw aan de ene en zijn zuster aan de andere
kant. Hij is moe maar blij want morgen is het zondag en
hij heeft zijn zoontje beloofd hem mee te nemen. Maar zo
ver zal het niet komen. Vlak bij de stadsrand wordt Gio
vanni van achteren door een scherpschutter in de rug ge
schoten. Zijn vrouw en zuster zijn ongedet-d.
Tien dagen later loopt de 56-jarjgc Ga et a no Gala
toio op de drukke markt in Palermo. Hij is op zijn hoede
want hij kent de ongeschreven wetten van Sicilië. Maar
hier tussen de honderden mensen voelt hij zich veilig. Af
en toe glimlacht hij even want zijn zaken gaan goed. En
kele seconden later is hij dood, getroffen door schoten uil
een voorbijrijdende auto.
De kranten in Palermo brengen de laatste moord mot
grote koppen. Een man, die midden op de dag temidden van
honderden mensen wordt neergeschoten, dat gebeurt ook
op Sicilië niet elke dag. De twee andere moorden verhui
zen naar de binnenpagina. Een krant moét nu eenmaal
nieuws brengen en als iets geregeld gebeurt, is het geen
nieuws meer.
Niels gezien
DE politie verricht het routine-
onderzoek. Zij verhoort enkele
mensen, die de drie moorden moe
ten hebben gezien. Hebben ze iéts
gezien? Nee, ze hebben niets gezien.
Kunnen ze misschien aanwijzingen
geven? Nee, ze kunnen, geen aan
wijzingen geven. „Maar het is uw
tnan, die werd vermoord!dringt
de politieman aan maar hij weet
dat het niet zal helpen.Ze blijft
zwijgen.
Er worden mensen gearresteerd,
die van de moord verdacht worden.
Enkelen hebben al tientallen keren
in voorarrest gezeten. Ook nu heb
ben ze een sluitend alibi, gesteund
door verscheidene mensen. Na twee
dagen worden ze vrijgelaten. Er is
geen enkel bewijs,
Antonio Cot tone, Giovanni In gr es-
si a' en Gaetano Galatoio worden
een stoffig dossier met op de kaft de
woorden: „Ad opera di ignoli''. Ge
dood door een onbekende.
Maar de politiemannen glim
lachen bitter om die woorden. En
de journalisten;- En de marktkoop
lieden. En de vrienden van Giovan
ni. En de mannen, die 's avonds in
de dorpskroeg van Viïlabatc zitten.
Nee, dat is onjuist. Zij glimlachen
niet. Zij kijken elkaar eens aan.
..Antonio was een goéd man" - zegt
er een. Ze knikken zwijgend.. -Ze
spoelen hun keel met de wijn
schoon, staan op en gaan naar buis.
Zij weten wie Antonio hebben,
vermoord. En de marktkooplieden
weten het. En de vrienden van Gio
vanni weten het. Er bestaan op.
Sicilië drie gedegenereerde Mafxa-
organisaties, drie organisaties, die
naast de, grote „nette" /Mafia be
staan en van afpersing leven ge-
Dit is Sicilië. Leed door de
Maf ia maar in de geboorteplaats
van Giuliano ook een traan?-'
bordje dat de herinnering aan
een bandiet uutkker houdt.
kon de Mafia toch geen bijdrage
meer eisen, nietwaar? Hij had haar
niet meer nodig.
Antonio was een vergrijsd man
maar. hij was toch nog een beetje
naïef. De Mafia begreep het gevaar.
Stel je voor dat meermensen het
voorbeeld van Antonio zouden vol
gen? Dan kon de Mafia wel inpak-
ken. Dus stierf Antonio,
Bij de anderen lag het eenvoudi
ger. Giovanni Ingressia had een
kleine cilroenentuin. Maar de han
del in citroenen is op Westelijk Si
cilië geheel in handen van de Mafia
voor de tuinen.
Maar Giovanni was een eerlijk
man. Hij wilde zijn citroenen recht
streeks aan het volk verkopen. Dat
is goedkoper en waarom zouden de
arme Sicilianen meer betalen dan
nodig is? Giovanni was jong en op
timistisch. Maar de Mafia kende
geen genade.
Getrotseerd
WAT Gaetano Galatoló bezield
heeft, begrijpt eigenlijk nie
mand. Hij trotseerde de almachtige
Mafia voor de markt, die niet al
leen de marktprijzen vaststelt maar
wier invloed zich nog veel verder
uitstrekt, o.a. tot in de restaurants
waar buitenlandse artiesten de fa
cade 'Van Sicilië voor de waarheid
aanzien.
Op zekere dag verkocht Gaetano
Zijn produkten beneden de door de
Mafia vastgestelde prijzen. De eer
ste dag dacht men nog dat het een
vergissing was. Maar Gaetano ging
door. Wat bezielde de man? Had
men hem misschien uitgedaagd, iets
waarvoor Sicilianen zo gevoelig
zijn? Had men zijn trots misschien
gekwetst? Niemand weet het en
niemand zal het weten. Gaetano is
dood. J'
Waarom doet. dan niemand zijn
mond open? Over de omerta
de zwijgplicht, gaat ons vijfde
artikel..
H. A. WIGBOLD.
MORGEN:
Fisciotta neemt geheim
in zijn graf mee.
Ujk de Amerikaanse „racketeers".
En men weet ook door welke van.de
drie ieder is vermoord, de MSfia
voor het water, de Mafia' voor de
tuinen, of de Mafia voor de markt.
Wijngaarden
(Advertentie LM.)
ANTONIO COTTONE had in de
omgeving van Villabate ver
schillende landerijen, o.a. een paar
kleine wijngaarden. Daarvoor is.wa
ter nodig en water is op het droge
Siciiië een kostbare zaak. "Wie
vrijelijk over het schaarse water
wil beschikken, dient de Mafia
daarvoor een beun aide som te beta
len. Dat deed ook Antonio zoals
elle anderen het doen.
Maar Antonio kreeg er genoeg
van. En hij dacht een manier ge
vonden te hebben om aan de Mafia
te ontkomen. Hij kocht een elektri
sche pompinstallatie waarmee hij
zelf water uit de grond kon halen.
Jaren had hij ervoor gespaard. Nu
DEN HAAG. - In de week van
13 tot 18 juli zullen zes sleepboten
een Phoenix-caissón van Zjjpe haar
Vrouweixpoldcr slepen.
Dit caisson, 62 meter lang. 18 m
hoog en 19 m breed, zal bij Vrou
wenpolder gaan dienen ais land-
hoofd voor de afsluitdam in het
Veeregat lussen Walcheren en
Noord-Beveland. Het zal op dezelfde
diepte worden geplaatst ais de later
te plaatsen grote doorlaatcaisson, die
speciaal voor dit werk worden ver
vaardigd.
De juiste dag van het transport
is nog niet bekend. Het weer zal
hier uiteraard een woordje .mee-
spreken.
BUSSUM. Op dezelfde plaats
waar het ruim een. jaar geleden af
gebrande café-restaurant „de Gooise
Boer" te Bussum stond, is aan rijks
weg nr 1 een nieuw hotel-restaurant
verrezen naar een ontwerp van de
architect J. E. C, Majoor te Bussum.
Bij de bouw werd rekening gehou
den met de grote vraasr naar hotel-
accocnodatie, zodat het pand twee
maal zo groot is geworden als het
oude.
Een gedeelte van de nieuwe
„Gooisé Boer" is in de oude sfeer
gelaten: oud-Hollands interieur in
het restaurant. D« houwkostéh heb
ben circa 700.000 gulden bedragen.
Pert 2 r&ge azgaa reen
U&=>EWB'J/#£HECl/ufA>/WL0WD£A/.-..U:A CXE tZ/jZ'B EINDIGDE IN'NySC^'PAC?
WE /£gMO£P£N OAi TCiBËT'J WE VONDgN DBSW'JZgN IN TGjigg's
ZICH *&CHU'L WOl/ET TQT H'J W PLAT y££w/e>NDW6cN
tVEer W'J D£ OOODjr ,K' IK JiVAN UW MAN £'JN N(£F VEROOlZ'
VAN uw MAH AAN GENySTScNVOuprö ZAAK r DOOR EEN
ONGEVAL W'JTEM, -rr^WNlEr OElOVEN PAT
IK MOET K?£NE 'E^b
WróMAKEN.. ik moet
haar vef?reu£N paf
Her Mê sefec ceeg
HAAR EVEN NIÉTTE
ONTMOETEN WA DE
suzte MercuutN
EN PAT IK rvu TOÊ -/> aLU
✓AlLKb WOOZDE 'f?*f
Dat hu dOOO^^AI^'
6...
WAT KAN
IEMAND
ANDERS GEPAAN
HEBBEK NADAT
hu B'JPerÊP
WAS WEG6E
GAAN...
AUTO'■ONGELUK
WET 7«JN
61 AG
WONDEN.
PErgi? HEM VEI?
MOORD WËEFr„
36EN
M*S6CWI£n
WEL
MEVPDUWruUEN
2ÜZIÊ
excuseee
U M'J
EVEN
MAAP..
wrattenavpwvw?luncwoqw *,Pijd
IKHCkNIEÉ»
ZO, JUIST I
HIER MOET OC
MOORDENAAR IA Nó 3
6E.K0MEN 2UN
VERDORIE.' IK VIND HET
VERVELEND OM TERUG
TE GAAN KAAR OATSOP.lt
MAAR IKMOÊT DiE
HANDSCHOEN DAAR
GAAN ZOEKEN!
Ztu, DAN^y..wEB IK
hi'cr ccn Handschoen
LAttN UüóEN?
PREGEjOP DEZE Pt AA»
HEEErELlPPlt DiE HAND
SCHOEN GEVONDEN.
MENEER PUNT'
GEVONDEN
ï5eh onverwachte
13 KEURIG poel
LVKT
bezoekers
HUfS'rtëL BCKdKGT.
GlUCK-AUF-mVM. WORPT/KET^j.
PUNTBELOOND. ÜE 6TAND3-2
hoopvolle, mogelykheden vocrpe
-TOCH EEN FANTASTISCH
OoetPUNTV/VN HAWS VAHTHOF EN
HATTKICK'
/SGSWCLDtG VAfJOAA^f
+2:
Hooft.'HOC 7/£rJj*1/lVLrr&Y
sreien, pat halen
nc£ROP<
...HM rciLLOOS
■DoSECKteKML S7KA
<?£NOHENPCNALTy,
DOEN AL-HUN
illusies yat
VLIEGENHS-m
("Advertentie LM.)
Db waraldvBrfliiarilB d«odarant-»tlek
voor dp rmrxargde erout#
1 uk* druirtlck f 3.1®
hwtdUt» ta*-*tlek f 1.**
regelt d*
txtfllpirttte
beschermt Uw
gtrderobe.
SPEENHQFF's levensmotto „'t It
anders", zou geschreven kunnen
iyrt voor 'n nachtvlucht naar Ameri-
ka. Want elke voorstelling die ge .u
daarvan maakt deugt niet.-Zolang je
nog op de grond bent, voel je de
prikkelende sensatie van een reizi
ger, die heel ver weg gaat. Op het-
Museumplein komen de vrienden, die
da; ook vinden, je als een soort ju
bilaris toedrinken, op Schiphol kus je
üe dierbaarste, die je lot op de
drempel van de wereld trouw bleef
en clan stijg je in het duister op. Je
ziet nog even de lichtjes van Am
sterdam, die in het centrum te hoop
lopen lot een juweel van sidderend
vuur eii dan Is het voorbu'.
Het réizen, bedoel ik.
Aanvankelijk kijk je, hongerig
naar indrukken, nog wat uit het
raampjemaar dal heeft geen enkele
zin, ivant buiten valt niets andere
waar te nemen dan zuxarte, ondoor
dringbare nacht, waarin je nieuws
gierigheid onherroepelijk doodloopt.
De K.L.M. heeft daar een fijn begrip
voor en herleidt het leven der passa
gier* dan ook onverwijld tot een
paar essentiële menselijke vermaken:
eten en drinkenDe steward rijdt 'n
wagentje voor flessen en schalen in
het middenpad en vraagt, op de in
viterende toon van een blijmoedige
gastheer;
„Wilt w misschien een beetje esvi»
aar?"
Het is snobistisch caviaar te eten
maar het is ook snobistisch te seggen,
.dat men er niet van houdt. Ik heb
dus geen keus en neem een schotel-,
tja.
„Een glaasje toodka er by?"
„Graag."
Men inoet zich aanpassen en soms
kost het weinig moeite. Builen ziet
de kosmos het nog altijd donker' in,
maar hier bintten, in deze grote bo
ven de eeuwige oceaan voortjsuizenda
huls, heerst de stemming van goed
gesitueerd verjaarspartljtje. De ge
üniformeerde dames en haren die je,
onafgebroken spijzen, dranken en
kleine geschenken komen nadragen,
of plotseling een verrassende ^be
gaafdheid in het goochelen blijken te
besitten, hebben het mysterieus ver
mogen, daarbij constant te kijken of
ze het allemaal louter voor hun ge-
noegen doenu?at bij enig nadenken
nauwelijks het geval kan zijn.
Maar waarom zou je nadenken
Om mij alvast op Amerika voor te
bereidenheo ik mijn horloge vijf
uur teruggezet, een ongewone sen
satie, want ik ben, wat de tijd be
treft, nu eigenlijk nog thutx, tenoü'l ik
iegelijk boven de oceaan wodka hang
te drinken. Een Amerikaanse dame.
die naast my zit tut te. blazen van
een maand snuffelen aan alle landen
van Europa, verzekert my dat de
siraaltoestellen, die onze vliegende
trekschuit in de nabije toekomst
gaan vervangen, de afstand Amster
damNew York in vijf uur zullen
verzwelgen. Je komt daarmee dus
aan op het tijdstip van vertrek. Wie
geen schik heeft in <ie dood, moet
zien steward op zo'n machine te wor
den, want door permanent heen en
weer te vliegen is verouderen uitge
sloten en heeft Magere Hein het na
kijken.
„Zal ik nog eens inschenken?"
Alleen spelbrekers zeggen neen.
Als de meeste passagiers hun lichtje
uit hun ogen toegedaan hebben, ver
zamelen de principiële nachtbrakers,
onder het door hun teruggezette hor-
loge's betvezen voorwendsel, dat het
nop zo'vroeg is, ztcli in de pantry,..
Het wordt een wat kleinbeliuisde
uiterst gezellige cocktailparty, die
pijlloos snel voortijlt door het la
pend heelal. Ik denk aan Defresne,
die eens na zo'n vlucht tegen me
zei; „Hel viag nog nét van God.".
Amsterdam is de mooiste stad
ter wereld," verklaart., de Ameri-
kaanse dame.
Ik neem haar hulde met een kleine
buiging in ontvangst.
„Weet u wat ik zo treffend vond
t« Amsterdam?" vervolgtzij teder,
Overal zie je oudere echtparen, met
de armen om eikaars schouders, ver
liefd over straat wandelen. Dat ken
nen wij niet by ons. Dat zie je alleen
in Amsterdam."
„O yes", zeg ik maar.
Ik vermeld het by wijze van sym
bool. omdat ik vrees dat mijn waar
nemingen op deze réis van een ver
gelijkbaar gehalte zullen zijn. Maar
wat geeft het? De enige onomstote
lijke waarheid over New York staat
daar in heg telefoonboek,
KRONKEL
JOHANNESBURG. De oudste
journalist van Zuid-Afrika en oud
ste inwoner van Salisbury Tom
Mcdonald, is op de leeftijd van hon
derd jaar overleden. Hij is eerst
scheepskok geweest, heeft meege
daan aan de Amerikaanse „goldrush"
en ging toen zijn fortuin in Zuid-
Afrika zoeken, waar hij in 1898 in
Mozambique, een krant oprichtte,
de
exprcssetrcla
van
floor T. S. Slrachan
38
Hij is al jaren in ongenade.
Maar af en toe bezoekt hij zijn
vrouw*.
Woont die daar ook?, vroeg
Field.
Natuurlijk. En de kinderen. En
de rest van de familie. En de geiten.
Man je weet niet wat een Spaans
gezin is.
Het is alsof ik Rodolio hoor.
—Je zult echter een enorm ver
schil ontdekken. Is je vriend rijk?
Ik geloof het wel.
1 Daar zul je armoede zien, zei
Olga. Armoede zoals jij je niet kunt
voorstellen.
Verderop was een verlicht kraam-
pje. Onder 'n luifel waren er meloe-
nen in alle kleuren/ modellen en
maten opgestapeld. Een man was be
zig ze sorteren. De chauffeur bracht
de taxi tot stilstand en vroeg hem d®
weg. De man gebaarde. De taxi reed
nog een paar honderd meter verder
on hield stil bij een binnenplaats.
Field en de vrouwen stapten uit.
Wachten, zei Olga tegen de chauf
feur.
Ze gingen de binnenplaats op, waar
ze begroet werden door geschreeuw
van kinderen,het blaffen van hon
den de kreten die vrouwen elkaar
toeschreeuwden van de ene kooi naaT
de andere. De plaats was namelijk
verdeeld in een soort kooien rondom
een p'aadje in het midden. In iedere
kooi woonde een gezin. Bij het ge
dempte licht van walmende lampen
zag Field keukengerei, vuurtjes die
werden gestookt, trossen uien die aan
tot op schouderhoogte opgetrokken
houten muren hingen, oude dozen
en bundels vodden op de grond,
waar, naar hij veronderstelde, de
mensen op sliepen. Boven iedere kooi,
die gestut werd door vier palen be
vond zich een dwaas soort pleister
werk. Een ander dak was er niet. De
lucht van bakolie, vuilnis en mensen,
'hing overal.
Olga greep eert baby beet met een
snotneus, die haar voor de voeten
kroop, en zette het kind op zij. Zij
sprak met haar dreunende item: Wij
zoeken naar de familie van José Mi
guel Manoio Domingo Baez, ook wel
Pépé genoemd.
Onmiddellijk hield het lawaai op.
De vrouwen verzamelden hun babies
en de oudere kinderen zorgden voor
de dieren. De mannen kwamen na
derbij om de bezoekers te zien,
Olga, die daar in haar zwartsatij
nen jurk stond, met haar goudblonde
haar en goedkope sieraden, keek
rond.
Nu? Zie ik er uil als een poli-
tie-agente?
Een van de mannen gluurde naar
de verste kooi. Olga, Field' en Dolo-
.res gingen het paadje op in die rich
ting.
De mensen keken naar Field's pak
en hoed.
Wees niet bang, zei Olga. Ze
zijn niet van hem,
In de kooi/stond een jonge vrouw
in het zwart, die een bruine, brood
magere baby droeg. Een kleine oud
achtige vrouw mét een hoofddoek
was bij haar, In de hoek, op een van
kistjes gemaakt bed. lag «en kaal
hoofdige oude vrouw met een tan
deloos, gerimpeld gezicht. Er waren
veel kinderen.
De familie van Pépé, zei Olga.
Hun gezichten toonden alleen maar
angst.
De baby begon te huilen en de
moeder sjokte hem op en neer. Olga
streelde hem onder de kin.
Een mooi kind. Van hem?
De moeder trok terug.
Wij zien hem nooit, zei de ou
dere vrouw met de hoofddoek,
Dat is ook niet waarschijnlijk
ze: Olga.
De politie heeft hem. Dat kwa
men wij. jullie vertellen.
We zien hem nooit.
De oude vrouw in het bed
iets en de vrouw met de hoofddoek
ging naar haar toe. Olga keerde zich
naar Field.
- Wij zullen nooit iet* uit deze
mensen krijgen. De angst maakt hun
leven tot een. raadsel. Vrees ia hun
God.
Hij is een. alechte jongen, j»i
de vrouw in bet bed, om zijn gezin
en zijn kleinkinderen te verlaten.
Field was zich bewust van de ge
zichten over de randen van de kooi,
'Vroeger was hij vroom, mom
pelde de oude vrouw. Zelfs nu nog.
.geregeldgaat hij naar de ka
thedraal van San Francisco el Gran
de
Het heeft geen zin Field, zei
Olga vermoeid. We verknoeien onze
tijd. Laat ons gaan voor we aan
stukken worden gebeten. Zij krab
de zich onder haar zijden japon,
Zij kunnen ons stellig iets ver-
tellen. Hij wendde zich tot hen. Waar
ging hij meestal heen? Wie waren
.zijn vrienden?
De muur van uitdrukkingloze ge
zichten maakte hem v oedend. HÜ
begon tè schreeuwen: Waar woonde
hij?
Olga greep zijn arm.
Je verspilt waardevolle a derm
Zij gingen alle drie terug over het
paadje in het midden. De bruine gé-
zichten draaiden en de ogen volgden
hen, We weten, waar hij gewoon
lijk heen ging, zei Olga bitter,
Naar de San Francisco el Grande.
Field stond plotseling stil.
(wordt vervolgd)