H DE MOEILIJKE WEG Antonio koopt een pomp en... wordt vermoord «ÓoWj mA T^ïrfa. Hoog hÊ^uêeid? Zes sleepboten voor één caisson ..Gooise Boer" groter herbouwd Donderdag 2 juli 1959 MINISTER Van Hemeirijck is in Brussel terug, na een bewogen Kortgoreis, gedurende welke hij in het algemeen door zijn eigen landgenoten daarginds, heel wat minder prettig is bejegend dan do or de.negerbe.voiking; al. hebben de leiders van deze laatste hem meermalen eisen overhandigd, die de Belgische regering veel te ver gaan- Zo wenste de Ababbeweging de provincie Leopoldstad maar alvast als onafhankelijke republiek te zien uitgeroepen- Ais Van -HemeJriick onver standig ivaa geweest, had hij zich vaker dan eenmaal kunnen opwinden over de verlangens.va» de zwarte nationalisten en met het behoudende deel van de kolonisten, tot de slotsom komen, dat het nationalisme dood gevaarlijk is en met aüe middelen moet worden bestreden. De minister beeft echter beseft, hoe ondeugdelijk dit oude recept h; en hij heeft er dan. ook zorgvuldig voor gewaakt, waar dan ook neger-delegaties hoos öf onheus tegemoet te treden. Hij heeft weinig anders gezegd, da» dar de Belgische regering Kongo wenst rijp te maken voor de onafhankelijkheid, hetgeen vaag genoeg ie om er veel kanten mee uit te kunnen, maar tot een breuk heeft hij het toch ook nergens laten komen. En juist dat hadden niet ■weinig Kongolese Belgen wel gaarne gezien. Zij beschouwen de Kongolese nationale, beweging als het begin van het einde; althans voor hen en hun .belangen. Vermoedelijk komt het volgende week, in de Belgische Kamer weer tot e-n debat over Kongo. Het zijn vooral de liberalen, die blijk geven van «►obehagen. Bij hen vinden de gevoelens van de blanken in Kongo het meest weerklank. Zij zeggen, dat Van Hemelrijck's reis ontijdig wa» en onrust heeft Ke7.ss.id juist nu de gemoederen bezig waren, weer wat af te koelen. Er zijn er ook onder de christén-democrate», die er niet veel anders over denken. Het regeringsstandpunt is echter, dat men de dingen in de hand moet houden, en dat geweid en vreesaanjaging alleen maar tot averechtse resul taten zullen leiden. ET is niet gemakkelijk, op het ogenblik nog koloniale mogendheid tc zijn; vooral-niét voor een klein land. Er komt voor de Belgen bij, ^dat de^jrroblematiek zo snel is opgekomen. Vóór de laatste oorJog heeft Kongo weinig last gegeven; en ook na de oorlog heeft het er nog vrij lang op geleken, dat de Belgen verschoond zouden blijven vjy? de moeilijkheden, die de andere koloniale landen in Afrika hadden. Hoezeer de. schijn bedroog, hebben de recente gebeurtenissen in Leopold stad en «Idere in bet land duidelijk bewezen!, Het is inmiddels wel gebleken, (lat deze géheurtenisshn niet uit de lucht zijn komen vallen. Dat. men er in België zo ▼an 16 geschrokken is eenvoudig een gevolg van het feit, dat aan eerdere tekenen van onrust veel te weinig aandacht is geschonken. De regering heeft nu een koers uitgestippeld, zoals het de laak is van iedere regering om een wég te wijzen uit de onzekerheid; maar het verandert 'niéts aan het feit, dat de onzekerheid nog allesbehalve is verdwenen. Er is Teel geïnvesteerd in Kongo, e.n er zijn nog grote plannen tot verdere econo- mische ontwikkeling van dit grote gebied. Maar .is'het verantwoord? Zal de loop der dingen niet net zo zijn als in Indonesië, waar het Nederlands bezit goeddeels t^erloren' is gegaan? De Belgen zijn geen filantropen. Kongo is een belangrijke bron van inkomsten en men had gehoopt, dat hét dat nog meer zou,worden. Thans echter gaat de twijfel de hoop overtreffen. Maar de regering mag onder geen beding delen in die. twijfel. Het is haar taak, nu vooral te doen uitkomen, dat haar de belangen van de grote kolonie niét minder na aan het hart liggen dan die van het moederland. De bevolking van Kongo moet weten, dat men te Brussel begrip heeft voor haar aspira ties. De lijd zal Ieren of de Belgcri door brede visie, en vrijgevigheid nog kunnen redden, wat de Nederlanders in Indonesië niet meer hebben ver mocht.-' Of de Belgische regering in haar hart zo optimistisch is? WIE de moeilijkheden, waarin België verkeert, nauwkeurig bekijkt, zou wel eens geneigd kunnen zijn de vraag te stellen of kolo niaal bezit op de duur in economisch opzicht niet meer een blok aan hei been dan een voordcel is. Want in een sfeer van pas ontwaakt nationalisme is de economie een zaak, die licht niet de politiek over één. kam ïvordt geschoren bij hei breken met fiet moederland. Het. is mogelijk, dat Afrika op dit punt. iets verschilt met Azië. Er zijn kenners van de situatie die dat menen te kunnen vaststellen. Maar het kan toch niemand ontgaan, hoeveel vrijer" Nederland staat tegenover Afrika dan België. Op de Afrikadag. deze week le Utrecht gehouden, zijn cijfers mee-, gedeeld over het toeneménd economisch belang van Nederland bij Afrika. Hier kan sprake zijn van een expansie zonder bijbedoeling, met. gebruik making van de aanzienlijke tropische ervaring, waarpp oiis land kan bogen. België is. anders dan Nederland, gedwongen tot een zekere krampachtig heid, eenzijdig-op Kongo aangewezen als het is. en gedwongen tevens als bet is in zijn beleid economie en polit iek als onverbrekelijk geheel te zien.1 Het is een positie, die.niet aantrekkelijk lijkt door de enorme risico's welke, »e biedt Maar het. spreekt vanzelf dat. wij 0115 er over zullen verheugen, wanneer, onze vindingrijke deelgenoten in de Benelux er in slagen, de bezwaarlijke weg zonder ongelukken te volbrengen. - Opnieuw heeft de Mafia een slachtoffer geëistTij dens de identificatie doen zich hartverscheurende to nelen- voor. Terwijl de een in tranen uitbarst, steekt de ander in woede en afgrijzen de handen in de lucht. DRIE Maf ia-moor den uit 1958. In het dorpje Villahate in de provincie Paler mo wordt er 's avonds geheld aan het huis.van de 60-jarige Ant 0 nio Cott one. Als zijn vrouw voorzichtig de deur opendoetwordt zij opzijge drongen door twee mannen. Antonio hoort het la waai en weet wat liet betekent Hij probeert te vluchten maar komt niet verder dan de deur. Daar wordt hij getroffen door het moordende vuur uit twee machinepistolen. De 27-jarige Giovanni Ingrcssia keert 'savonds- van zijn_ werk naar zijn huis in Palermo terug. Naast hem lopen zijn vrouw aan de ene en zijn zuster aan de andere kant. Hij is moe maar blij want morgen is het zondag en hij heeft zijn zoontje beloofd hem mee te nemen. Maar zo ver zal het niet komen. Vlak bij de stadsrand wordt Gio vanni van achteren door een scherpschutter in de rug ge schoten. Zijn vrouw en zuster zijn ongedet-d. Tien dagen later loopt de 56-jarjgc Ga et a no Gala toio op de drukke markt in Palermo. Hij is op zijn hoede want hij kent de ongeschreven wetten van Sicilië. Maar hier tussen de honderden mensen voelt hij zich veilig. Af en toe glimlacht hij even want zijn zaken gaan goed. En kele seconden later is hij dood, getroffen door schoten uil een voorbijrijdende auto. De kranten in Palermo brengen de laatste moord mot grote koppen. Een man, die midden op de dag temidden van honderden mensen wordt neergeschoten, dat gebeurt ook op Sicilië niet elke dag. De twee andere moorden verhui zen naar de binnenpagina. Een krant moét nu eenmaal nieuws brengen en als iets geregeld gebeurt, is het geen nieuws meer. Niels gezien DE politie verricht het routine- onderzoek. Zij verhoort enkele mensen, die de drie moorden moe ten hebben gezien. Hebben ze iéts gezien? Nee, ze hebben niets gezien. Kunnen ze misschien aanwijzingen geven? Nee, ze kunnen, geen aan wijzingen geven. „Maar het is uw tnan, die werd vermoord!dringt de politieman aan maar hij weet dat het niet zal helpen.Ze blijft zwijgen. Er worden mensen gearresteerd, die van de moord verdacht worden. Enkelen hebben al tientallen keren in voorarrest gezeten. Ook nu heb ben ze een sluitend alibi, gesteund door verscheidene mensen. Na twee dagen worden ze vrijgelaten. Er is geen enkel bewijs, Antonio Cot tone, Giovanni In gr es- si a' en Gaetano Galatoio worden een stoffig dossier met op de kaft de woorden: „Ad opera di ignoli''. Ge dood door een onbekende. Maar de politiemannen glim lachen bitter om die woorden. En de journalisten;- En de marktkoop lieden. En de vrienden van Giovan ni. En de mannen, die 's avonds in de dorpskroeg van Viïlabatc zitten. Nee, dat is onjuist. Zij glimlachen niet. Zij kijken elkaar eens aan. ..Antonio was een goéd man" - zegt er een. Ze knikken zwijgend.. -Ze spoelen hun keel met de wijn schoon, staan op en gaan naar buis. Zij weten wie Antonio hebben, vermoord. En de marktkooplieden weten het. En de vrienden van Gio vanni weten het. Er bestaan op. Sicilië drie gedegenereerde Mafxa- organisaties, drie organisaties, die naast de, grote „nette" /Mafia be staan en van afpersing leven ge- Dit is Sicilië. Leed door de Maf ia maar in de geboorteplaats van Giuliano ook een traan?-' bordje dat de herinnering aan een bandiet uutkker houdt. kon de Mafia toch geen bijdrage meer eisen, nietwaar? Hij had haar niet meer nodig. Antonio was een vergrijsd man maar. hij was toch nog een beetje naïef. De Mafia begreep het gevaar. Stel je voor dat meermensen het voorbeeld van Antonio zouden vol gen? Dan kon de Mafia wel inpak- ken. Dus stierf Antonio, Bij de anderen lag het eenvoudi ger. Giovanni Ingressia had een kleine cilroenentuin. Maar de han del in citroenen is op Westelijk Si cilië geheel in handen van de Mafia voor de tuinen. Maar Giovanni was een eerlijk man. Hij wilde zijn citroenen recht streeks aan het volk verkopen. Dat is goedkoper en waarom zouden de arme Sicilianen meer betalen dan nodig is? Giovanni was jong en op timistisch. Maar de Mafia kende geen genade. Getrotseerd WAT Gaetano Galatoló bezield heeft, begrijpt eigenlijk nie mand. Hij trotseerde de almachtige Mafia voor de markt, die niet al leen de marktprijzen vaststelt maar wier invloed zich nog veel verder uitstrekt, o.a. tot in de restaurants waar buitenlandse artiesten de fa cade 'Van Sicilië voor de waarheid aanzien. Op zekere dag verkocht Gaetano Zijn produkten beneden de door de Mafia vastgestelde prijzen. De eer ste dag dacht men nog dat het een vergissing was. Maar Gaetano ging door. Wat bezielde de man? Had men hem misschien uitgedaagd, iets waarvoor Sicilianen zo gevoelig zijn? Had men zijn trots misschien gekwetst? Niemand weet het en niemand zal het weten. Gaetano is dood. J' Waarom doet. dan niemand zijn mond open? Over de omerta de zwijgplicht, gaat ons vijfde artikel.. H. A. WIGBOLD. MORGEN: Fisciotta neemt geheim in zijn graf mee. Ujk de Amerikaanse „racketeers". En men weet ook door welke van.de drie ieder is vermoord, de MSfia voor het water, de Mafia' voor de tuinen, of de Mafia voor de markt. Wijngaarden (Advertentie LM.) ANTONIO COTTONE had in de omgeving van Villabate ver schillende landerijen, o.a. een paar kleine wijngaarden. Daarvoor is.wa ter nodig en water is op het droge Siciiië een kostbare zaak. "Wie vrijelijk over het schaarse water wil beschikken, dient de Mafia daarvoor een beun aide som te beta len. Dat deed ook Antonio zoals elle anderen het doen. Maar Antonio kreeg er genoeg van. En hij dacht een manier ge vonden te hebben om aan de Mafia te ontkomen. Hij kocht een elektri sche pompinstallatie waarmee hij zelf water uit de grond kon halen. Jaren had hij ervoor gespaard. Nu DEN HAAG. - In de week van 13 tot 18 juli zullen zes sleepboten een Phoenix-caissón van Zjjpe haar Vrouweixpoldcr slepen. Dit caisson, 62 meter lang. 18 m hoog en 19 m breed, zal bij Vrou wenpolder gaan dienen ais land- hoofd voor de afsluitdam in het Veeregat lussen Walcheren en Noord-Beveland. Het zal op dezelfde diepte worden geplaatst ais de later te plaatsen grote doorlaatcaisson, die speciaal voor dit werk worden ver vaardigd. De juiste dag van het transport is nog niet bekend. Het weer zal hier uiteraard een woordje .mee- spreken. BUSSUM. Op dezelfde plaats waar het ruim een. jaar geleden af gebrande café-restaurant „de Gooise Boer" te Bussum stond, is aan rijks weg nr 1 een nieuw hotel-restaurant verrezen naar een ontwerp van de architect J. E. C, Majoor te Bussum. Bij de bouw werd rekening gehou den met de grote vraasr naar hotel- accocnodatie, zodat het pand twee maal zo groot is geworden als het oude. Een gedeelte van de nieuwe „Gooisé Boer" is in de oude sfeer gelaten: oud-Hollands interieur in het restaurant. D« houwkostéh heb ben circa 700.000 gulden bedragen. Pert 2 r&ge azgaa reen U&=>EWB'J/#£HECl/ufA>/WL0WD£A/.-..U:A CXE tZ/jZ'B EINDIGDE IN'NySC^'PAC? WE /£gMO£P£N OAi TCiBËT'J WE VONDgN DBSW'JZgN IN TGjigg's ZICH *&CHU'L WOl/ET TQT H'J W PLAT y££w/e>NDW6cN tVEer W'J D£ OOODjr ,K' IK JiVAN UW MAN £'JN N(£F VEROOlZ' VAN uw MAH AAN GENySTScNVOuprö ZAAK r DOOR EEN ONGEVAL W'JTEM, -rr^WNlEr OElOVEN PAT IK MOET K?£NE 'E^b WróMAKEN.. ik moet haar vef?reu£N paf Her Mê sefec ceeg HAAR EVEN NIÉTTE ONTMOETEN WA DE suzte MercuutN EN PAT IK rvu TOÊ -/> aLU ✓AlLKb WOOZDE 'f?*f Dat hu dOOO^^AI^' 6... WAT KAN IEMAND ANDERS GEPAAN HEBBEK NADAT hu B'JPerÊP WAS WEG6E GAAN... AUTO'■ONGELUK WET 7«JN 61 AG WONDEN. PErgi? HEM VEI? MOORD WËEFr„ 36EN M*S6CWI£n WEL MEVPDUWruUEN 2ÜZIÊ excuseee U M'J EVEN MAAP.. wrattenavpwvw?luncwoqw *,Pijd IKHCkNIEÉ» ZO, JUIST I HIER MOET OC MOORDENAAR IA Nó 3 6E.K0MEN 2UN VERDORIE.' IK VIND HET VERVELEND OM TERUG TE GAAN KAAR OATSOP.lt MAAR IKMOÊT DiE HANDSCHOEN DAAR GAAN ZOEKEN! Ztu, DAN^y..wEB IK hi'cr ccn Handschoen LAttN UüóEN? PREGEjOP DEZE Pt AA» HEEErELlPPlt DiE HAND SCHOEN GEVONDEN. MENEER PUNT' GEVONDEN ï5eh onverwachte 13 KEURIG poel LVKT bezoekers HUfS'rtëL BCKdKGT. GlUCK-AUF-mVM. WORPT/KET^j. PUNTBELOOND. ÜE 6TAND3-2 hoopvolle, mogelykheden vocrpe -TOCH EEN FANTASTISCH OoetPUNTV/VN HAWS VAHTHOF EN HATTKICK' /SGSWCLDtG VAfJOAA^f +2: Hooft.'HOC 7/£rJj*1/lVLrr&Y sreien, pat halen nc£ROP< ...HM rciLLOOS ■DoSECKteKML S7KA <?£NOHENPCNALTy, DOEN AL-HUN illusies yat VLIEGENHS-m ("Advertentie LM.) Db waraldvBrfliiarilB d«odarant-»tlek voor dp rmrxargde erout# 1 uk* druirtlck f 3.1® hwtdUt» ta*-*tlek f 1.** regelt d* txtfllpirttte beschermt Uw gtrderobe. SPEENHQFF's levensmotto „'t It anders", zou geschreven kunnen iyrt voor 'n nachtvlucht naar Ameri- ka. Want elke voorstelling die ge .u daarvan maakt deugt niet.-Zolang je nog op de grond bent, voel je de prikkelende sensatie van een reizi ger, die heel ver weg gaat. Op het- Museumplein komen de vrienden, die da; ook vinden, je als een soort ju bilaris toedrinken, op Schiphol kus je üe dierbaarste, die je lot op de drempel van de wereld trouw bleef en clan stijg je in het duister op. Je ziet nog even de lichtjes van Am sterdam, die in het centrum te hoop lopen lot een juweel van sidderend vuur eii dan Is het voorbu'. Het réizen, bedoel ik. Aanvankelijk kijk je, hongerig naar indrukken, nog wat uit het raampjemaar dal heeft geen enkele zin, ivant buiten valt niets andere waar te nemen dan zuxarte, ondoor dringbare nacht, waarin je nieuws gierigheid onherroepelijk doodloopt. De K.L.M. heeft daar een fijn begrip voor en herleidt het leven der passa gier* dan ook onverwijld tot een paar essentiële menselijke vermaken: eten en drinkenDe steward rijdt 'n wagentje voor flessen en schalen in het middenpad en vraagt, op de in viterende toon van een blijmoedige gastheer; „Wilt w misschien een beetje esvi» aar?" Het is snobistisch caviaar te eten maar het is ook snobistisch te seggen, .dat men er niet van houdt. Ik heb dus geen keus en neem een schotel-, tja. „Een glaasje toodka er by?" „Graag." Men inoet zich aanpassen en soms kost het weinig moeite. Builen ziet de kosmos het nog altijd donker' in, maar hier bintten, in deze grote bo ven de eeuwige oceaan voortjsuizenda huls, heerst de stemming van goed gesitueerd verjaarspartljtje. De ge üniformeerde dames en haren die je, onafgebroken spijzen, dranken en kleine geschenken komen nadragen, of plotseling een verrassende ^be gaafdheid in het goochelen blijken te besitten, hebben het mysterieus ver mogen, daarbij constant te kijken of ze het allemaal louter voor hun ge- noegen doenu?at bij enig nadenken nauwelijks het geval kan zijn. Maar waarom zou je nadenken Om mij alvast op Amerika voor te bereidenheo ik mijn horloge vijf uur teruggezet, een ongewone sen satie, want ik ben, wat de tijd be treft, nu eigenlijk nog thutx, tenoü'l ik iegelijk boven de oceaan wodka hang te drinken. Een Amerikaanse dame. die naast my zit tut te. blazen van een maand snuffelen aan alle landen van Europa, verzekert my dat de siraaltoestellen, die onze vliegende trekschuit in de nabije toekomst gaan vervangen, de afstand Amster damNew York in vijf uur zullen verzwelgen. Je komt daarmee dus aan op het tijdstip van vertrek. Wie geen schik heeft in <ie dood, moet zien steward op zo'n machine te wor den, want door permanent heen en weer te vliegen is verouderen uitge sloten en heeft Magere Hein het na kijken. „Zal ik nog eens inschenken?" Alleen spelbrekers zeggen neen. Als de meeste passagiers hun lichtje uit hun ogen toegedaan hebben, ver zamelen de principiële nachtbrakers, onder het door hun teruggezette hor- loge's betvezen voorwendsel, dat het nop zo'vroeg is, ztcli in de pantry,.. Het wordt een wat kleinbeliuisde uiterst gezellige cocktailparty, die pijlloos snel voortijlt door het la pend heelal. Ik denk aan Defresne, die eens na zo'n vlucht tegen me zei; „Hel viag nog nét van God.". Amsterdam is de mooiste stad ter wereld," verklaart., de Ameri- kaanse dame. Ik neem haar hulde met een kleine buiging in ontvangst. „Weet u wat ik zo treffend vond t« Amsterdam?" vervolgtzij teder, Overal zie je oudere echtparen, met de armen om eikaars schouders, ver liefd over straat wandelen. Dat ken nen wij niet by ons. Dat zie je alleen in Amsterdam." „O yes", zeg ik maar. Ik vermeld het by wijze van sym bool. omdat ik vrees dat mijn waar nemingen op deze réis van een ver gelijkbaar gehalte zullen zijn. Maar wat geeft het? De enige onomstote lijke waarheid over New York staat daar in heg telefoonboek, KRONKEL JOHANNESBURG. De oudste journalist van Zuid-Afrika en oud ste inwoner van Salisbury Tom Mcdonald, is op de leeftijd van hon derd jaar overleden. Hij is eerst scheepskok geweest, heeft meege daan aan de Amerikaanse „goldrush" en ging toen zijn fortuin in Zuid- Afrika zoeken, waar hij in 1898 in Mozambique, een krant oprichtte, de exprcssetrcla van floor T. S. Slrachan 38 Hij is al jaren in ongenade. Maar af en toe bezoekt hij zijn vrouw*. Woont die daar ook?, vroeg Field. Natuurlijk. En de kinderen. En de rest van de familie. En de geiten. Man je weet niet wat een Spaans gezin is. Het is alsof ik Rodolio hoor. —Je zult echter een enorm ver schil ontdekken. Is je vriend rijk? Ik geloof het wel. 1 Daar zul je armoede zien, zei Olga. Armoede zoals jij je niet kunt voorstellen. Verderop was een verlicht kraam- pje. Onder 'n luifel waren er meloe- nen in alle kleuren/ modellen en maten opgestapeld. Een man was be zig ze sorteren. De chauffeur bracht de taxi tot stilstand en vroeg hem d® weg. De man gebaarde. De taxi reed nog een paar honderd meter verder on hield stil bij een binnenplaats. Field en de vrouwen stapten uit. Wachten, zei Olga tegen de chauf feur. Ze gingen de binnenplaats op, waar ze begroet werden door geschreeuw van kinderen,het blaffen van hon den de kreten die vrouwen elkaar toeschreeuwden van de ene kooi naaT de andere. De plaats was namelijk verdeeld in een soort kooien rondom een p'aadje in het midden. In iedere kooi woonde een gezin. Bij het ge dempte licht van walmende lampen zag Field keukengerei, vuurtjes die werden gestookt, trossen uien die aan tot op schouderhoogte opgetrokken houten muren hingen, oude dozen en bundels vodden op de grond, waar, naar hij veronderstelde, de mensen op sliepen. Boven iedere kooi, die gestut werd door vier palen be vond zich een dwaas soort pleister werk. Een ander dak was er niet. De lucht van bakolie, vuilnis en mensen, 'hing overal. Olga greep eert baby beet met een snotneus, die haar voor de voeten kroop, en zette het kind op zij. Zij sprak met haar dreunende item: Wij zoeken naar de familie van José Mi guel Manoio Domingo Baez, ook wel Pépé genoemd. Onmiddellijk hield het lawaai op. De vrouwen verzamelden hun babies en de oudere kinderen zorgden voor de dieren. De mannen kwamen na derbij om de bezoekers te zien, Olga, die daar in haar zwartsatij nen jurk stond, met haar goudblonde haar en goedkope sieraden, keek rond. Nu? Zie ik er uil als een poli- tie-agente? Een van de mannen gluurde naar de verste kooi. Olga, Field' en Dolo- .res gingen het paadje op in die rich ting. De mensen keken naar Field's pak en hoed. Wees niet bang, zei Olga. Ze zijn niet van hem, In de kooi/stond een jonge vrouw in het zwart, die een bruine, brood magere baby droeg. Een kleine oud achtige vrouw mét een hoofddoek was bij haar, In de hoek, op een van kistjes gemaakt bed. lag «en kaal hoofdige oude vrouw met een tan deloos, gerimpeld gezicht. Er waren veel kinderen. De familie van Pépé, zei Olga. Hun gezichten toonden alleen maar angst. De baby begon te huilen en de moeder sjokte hem op en neer. Olga streelde hem onder de kin. Een mooi kind. Van hem? De moeder trok terug. Wij zien hem nooit, zei de ou dere vrouw met de hoofddoek, Dat is ook niet waarschijnlijk ze: Olga. De politie heeft hem. Dat kwa men wij. jullie vertellen. We zien hem nooit. De oude vrouw in het bed iets en de vrouw met de hoofddoek ging naar haar toe. Olga keerde zich naar Field. - Wij zullen nooit iet* uit deze mensen krijgen. De angst maakt hun leven tot een. raadsel. Vrees ia hun God. Hij is een. alechte jongen, j»i de vrouw in bet bed, om zijn gezin en zijn kleinkinderen te verlaten. Field was zich bewust van de ge zichten over de randen van de kooi, 'Vroeger was hij vroom, mom pelde de oude vrouw. Zelfs nu nog. .geregeldgaat hij naar de ka thedraal van San Francisco el Gran de Het heeft geen zin Field, zei Olga vermoeid. We verknoeien onze tijd. Laat ons gaan voor we aan stukken worden gebeten. Zij krab de zich onder haar zijden japon, Zij kunnen ons stellig iets ver- tellen. Hij wendde zich tot hen. Waar ging hij meestal heen? Wie waren .zijn vrienden? De muur van uitdrukkingloze ge zichten maakte hem v oedend. HÜ begon tè schreeuwen: Waar woonde hij? Olga greep zijn arm. Je verspilt waardevolle a derm Zij gingen alle drie terug over het paadje in het midden. De bruine gé- zichten draaiden en de ogen volgden hen, We weten, waar hij gewoon lijk heen ging, zei Olga bitter, Naar de San Francisco el Grande. Field stond plotseling stil. (wordt vervolgd)

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1959 | | pagina 1