aatschappelijk Welzijn
wil drempel wegnemen
GEBBIN G'SMIT
IN HAANTJES
EN KLOKKEN...
Viervoudig kampioene
op de schrijfmachine
o waó
kei oude ^Q,o tier dam!
O1
mms
I
[JE SERVICE VAN OVERHEID OP DE „FEMINA"
LEIBBRANDT.
VERTROUWD
MAKEN MET
CENTRALE
TOEGANGS
POORT
Waar* en wat?
LflERDAMMER
ZATERDAG S OKTOBER 196$
p DE FEMINA heeft de Raad voor het Maatschappelijk
J Welzijn in Rotterdam voor het eerst een stand ingericht om zo
'as informeel en gemakkelijk de Rotterdammers te kunnen in
smeren over hetgeen de vele tientallen hulpinstellingen en
instanties in Rotterdam kunnen doen. Men is hierbij van de ge-
lachte uitgegaan, dat zeer veel mensen eigenlijk niet goed weten
ju] wie ze terecht moeten wanneer zij zelf een bepaald probleem
®et kunnen oplossen. De ervaring heeft ook geleerd wanneer zich
ten. uitermate vervelend probleem bij de mensen voordoet valse
«broom, onbekendheid met allerlei hulpinstanties en ook vrees
lat een of andere pottenkijker zich zal bemoeien met zaken die
hem niet aangaan, verhinderen dat zo'n probleem snel uit de
wereld wordt geholpen.
OMSTREDEN
ïfipfeüj
SITA is een geweldige waak
hond, zet dat er maar ge
rust bij", adviseert de heer C. J.
A. Smit, als we met enige ver-
sm
ÏGEL^itHEDEN
wondering vragen naar de waar
de van de kostbare inrichting
van restaurant De Herberg aan
de Kleiweg. De heer Smit heeft
dit restaurant samen met de
heer W. A. P. Gebbing onlangs
overgenomen. Het is niet zo
maar een restaurant.
Geen handel....
Rijnmond-revue
FUSIES
DE „A1IDA"
Pagina 3
r,. mensen, die in Botterdam op
8s mogelijke gebied deskundig hulp
a. itrfjgen maar zelden de kans
.«dwongen iets van hun mogelijk-
Sen te vertellen aan belangstellen-
i die niet geheel an beslag geno-
I a worden door hun eigen zor-
a® nu op de Femina huishoud-
yjjj een plaatsje te bezetten hoopt
Raad voor het Maatschappelijk
ifelnjn een belangrijk stuk van de
tespel weg te nemen, die nog altijd
s hoog is, dat volgens een docent
gjBSEoeiologie aan een academie
nor sociale wetenschappen - er
aar twee procent van de mensen in
„gij hij het maatschappelijk werk
st al zijn soorten van hulp aan-
soppen.
Ia een vraaggesprek met de direc
tor van de afdeling maatschappelijk
sfc van de Raad voor het
Matschappelijk welzijn drs. J. A. M.
tftorandt wordt geprobeerd wat
kt greep te krijgen op wat die
lijd nog wat geheimzinnige raad
oor het Maatschappelijk Welzijn nu
sdes wil, waar die raad mee bezig
eawaar men naar toe wil.
meer in Hoogvliet en Ommoord toe
aan wat wij noemen: de gezamen
lijke presentatie van het maatschap
pelijk werk".
De Sociaie raadslieden in Botter
dam zijn eigenlijk nog voordat zij
hun plaats in de Rotterdamse wijk
hebben kunnen innemen al weer
omstreden, althans in die zin, dat er
gezegd wordt dat zij volkomen onaf
hankelijk zouden moeten zijn in
plaats van aan de hand van een of
andere stichting of instelling te lo
pen?
Drs. Leibbrandt: „Dat is een erg
actueel en ook wat gemeen vraagje.
U moet dat zo zien. In Amsterdam en
den als vrijblijvende adviseurs van
Den Haag, waar de sociale raadslie-
de buurt begonnen zijn heeft men
met kunnen voorkomen, dat zij toch
min of meer aan de leiband van de
gemeentelijke sociale diensten liepen,
die uiteindelijk hun salaris betaal
den. In hun adviezen kon men dat nu
en dan heel goed zien. Aan de andere
kant waren er bepaalde gebieden,
waar zij met eens aan toe kwamen
wat in Ommoord gebeurd is. Daar is
uit de samenwerking binnen de nog
nauwelijks gestarte groepspraktijk
van huisartsen en het gezamenlijk
maatschappelijk werk voortgevloeid
dat een maatschappelijk werkster
voor alle instellingen in Ommoord te
gelijk zal optreden. Zoiets is trou
wens ook al op een nijverheidsschool
gebeurd, waar men gevraagd had te
helpen bij leer- en gedragsmoeilijk-
heden van de leerlingen. De geza
menlijke hulpinstellingen in Rotter
dam hebben een kracht aangewezen,
die weer namens alle optreedt".
De vrijwilligers in de sociaal chari
tatieve hulpverlening, de mensen dus
die in hun vrije tijd proberen te hel
pen waar zij maar kunnen, worden
die niet door een steeds verder gaan
de organisatie van het beroepswerk
buiten spel gedwongen. En dat dan
terwjjl opgemerkt wordt dat maar
twee procent van de mensen in nood
bij de bevoegde instanties aanklop
pen?
Drs. Leibbrandt: „Nu durf ik mijn
Er moet geen taakverdeling voor
beroepsmensen en vrijwilligers bin
nen hetzelfde werk zijn.
Je kunt het vrijwilligerswerk ook
nog anders benaderen. Een
huisvrouw, die haar kinderen niet
aan kan heeft behoefte aan een
praatpaal, een huisvrouw die die el
lende ook kent en misschien raad
kan geven. Of neem bijvoorbeeld een
huisvrouw, die niet uitkomt met haar
huishoudgeld, die wil best hulp heb
ben van een hulsvrouw, die ook maar
150 gulden in de week krijgt maar
het wel allemaal weet te financieren.
Zo'n huisvrouw heeft in dit geval
trouwens minder aan een direc
teursvrouw, die duizend gulden in de
week heeft te besteden.
„Wanneer dit nu allemaal eens in
een instituut georganiseerd zou kun
nen worden, een instituut dat ook de
juiste vrijwilligers samenbrengt met
de juiste moeilijkheden en dan ook
nog eens een beetje zou willen bege
leiden dan komen we ergens. Dan
wordt het vrijwilligerswerk een
draagvlak, waarop het maatschappe
lijk werk als beroepswerk terecht
rust."
F. J. v. d. H.
rTO presenteert de Raad voor het
■MET NETTO 455 aanslagen per
minuut sleepte mevrouw J. C.
Machwrrth-Bijloo zaterdag op de
Amsterdamse Efficiency-beurs voor
de vierde keer in haar leven het Ne
derlands kampioenschap machi-
neschrijven in de wacht. Deze over
winning leverde haar een gouden me
daille, een kristallen bokaal en een
geldbedrag van 500 op.
De basis voor haar ongelofelijke
snelheid werd gelegd in een secreta
ressecursus bij Schoevers, nu alweer
zo'n 22 jaar geleden. Mevrouw Mach-
wirth: „Ja, bij dat type-examen haal
de je misschien 200 of 250 aanslagen
per minuut. Ik weet het niet precies
meer, maar het tempo lag eeht niet
hoog".
Waarom is de raad voor het
Matschappelijk Welzijn op de Femi-
a komen staan en wat hoopt de
- iid daar uit te richten. Men kan zich
lts afvragen of het zelfs wel moge-
ijk is om de bezoekers inzicht te
i wot In wat alle mogelijke hulp-
sstdlingen kunnen doen?
Dis. Leibbrandt: „In de eerste
tets geeft de Raad voor het
üaatschappelijk Welzijn op de Femi-
a een stukje service: voor de
leasen, die iets willen weten en voor
i il die instanties in Rotterdam, die op
i ïmeentelijk niveau op de een of an-
toe manier in de raad met elkaar
i «leggen en samenwerken,
ïu is het helemaal niet de bedoe-
ng, dat op die stand van ons aan
edereen uitgebreid verteld wordt bij
Re hij allemaal terecht kan voor
ijn 1001 problemen. Het is ons er om
egonnsn de mensen een beetje ver-
raiwd te maken met het idee van de
ratrale toegangspoort tot het
matschappelijk werk.
aan. Die huisarts zorgt er voor dat
a geholpen worden. Kan hij het zelf
sn doet hij het ook, kan hij dat niet
zorgt hij dat zijn patiënten zo
nel mogelijk bij de juiste specialist
®nen.
Nu zijn we in Rotterdam met dit
fee nog met zo erg ver, maar het in
lenst komen van de sociale raadslie-
ta, die na de Femina voorgoed hun
«ffiaus in de Lijnbaan bij de stich-
®S Goed Wonen en in zes Rotter-
■®se wijken zullen bezetten, is een
aste stap. Ook zijn we nu onder
MW zich: met een team so
ciale raadslieden.
bijvoorbeeld de sociaal culturele sec
tor, waar zij geen contact mee had
den.
Wanneer nu een sociaal raadsman
een wegwijzer moet zijn voor alles
wat de maatschappij te bieden heeft
dan was het Amsterdamse en Haagse
systeem niet zo gelukkig, ook in de
ogen van het ministerie voor
Maatschappelijk werk niet
Nu was m Rotterdam het bezwaar
van het ministerie al een beetje op
gevangen door de sociale raadslieden
m dienst te nemen bij de Raad voor
het Maatschappelijk Welzijn, die of
ficieel niets met de gemeente te ma
ken heeft, maar ook dit blijkt niet
genoeg garantie te zijn. Daarom komt
er nu in Rotterdam nog eens een
extra commissie van deskundigen
aan wie de Raad voor het
Maatschappelijk Welzijn een stuk
van zijn bevoegdheden zal delegeren
om de sociale raadslieden absoluut
onafhankelijk te maken van welke
hulpinstantie dan ook".
hand niet in het vuur te steken voor
de betrouwbaarheid van dat getal,
maar waar is, dat het gros van de
mensen in moeilijkheden zich niet tot
het maatschappelijk werk wendt. Een
onderzoek „kennis en beeld van
maatschappelijk werk" heeft dat dui
delijk uitgewezen.
In de eerste plaats vragen lang niet
alle vormen van hulp die deskundige
aanpak, die het maatschappelijk
werk pretendeert te geven, let op-wat
ik zeg, pretendeert te geven.
Waar nu die vrijwilliger geplaatst?
In een hulpcentrale voor handreiking
kan hij veel en goed werk doen,
maar onmiddellijk komt de vraag
naar voren wanneer is een be
roepsmatige aanpak nodig. Een ande
re vraag is zijn de mensen binnen
het team van een Algemene Hulp
Centrale of Telefonische Hulp Dienst
gezien hun scholing nog wel vrijwil
ligers in de juiste betekenis van het
Daarna heeft de Nederlandse kam
pioene op het schrijfmachine in de
loop der (kantoor)jaren langzaam
maar zeker haar tempo opgevoerd.
Ook thuis kreeg zij daar de gelegen
heid voor. In haar flat aan de
Hoogstraat staat een elektrische
schrijfmachine, waarop zij nu al ja
renlang werk typt voor de rec-
tor-magnificus van de Nederlandse
Economische Hogeschool, professor
Slagter, en eveneens vele scripties
voor studenten.
Het samengaan van buitengewoon
snel en foutloos typen leidde op een
•dag tot het besluit om ook een gooi
te wagen naar het Nederlands kam
pioenschap. De eerste keer moest zij
genoegen nemen met een vijfde
plaats. Maar nu had mevrouw Mach-
wirth de smaak te pakken. Tot drie
keer toe werd zij Nederlands kam
pioene en zaterdag was zij voor de
vierde keer winnares
Een prestatie? „Ach, het is dood
vermoeiend. Een half uur lang in
hetzelfde tempo. Hoe? Je laat gewoon
je vingers glijden. Dit jaar ging het
over de arbeidssituatie in Nederland.
Er zaten nogal veel moeilijke woor
den in. Ik neem zo'n stuk helemaal
an me op. Daarom moet je eigenlijk
ook vlug kunnen lezen."
En lezen is ook eigenlijk de enige
liefhebberij van mevrouw Mach-
wirth. Haar vooikeur gaat uit naar
studieboeken over oude geschiedenis,
maar het moet louter ontspanning
blijven. Eigenlijk net zoals dat Ne
derlands kampioenschap voor haar
geen doodernstige zaak is.
gehad."
Tikt mevrouw Machwirth na al die
jaren nog precies volgens de regels
van Schoevers. „Ja, helemaal, blind,
met tien vingers en ik zet nog steeds
mijn pink op de „a". JVDH
iDe „ondertitel" Au vieux pendule
zegt eigenlijk meer. De heren Smit
en Gebbing (of Gebbing en Smit zo
als het handelsmerk luidt) hebben in
de loop van de tijd 120 antieke klok
ken verzameld en die zijn bijna alle
in het oude restaurant opgesteld.
Die klokken zijn hun trots. Door
middel van het restaurant kunnen zij
hun hobby nuttig maken. Het tweetal
is niet onbekend in de Rotterdamse
horecawereld. Zij hebben samen on
dermeer Review beheerd en zijn
daarna een hotel in Vlijmen (bij Den
Bosch) begonnen. De heimwee naar
Rotterdam en de grote klantenkring
die zij hier hadden achtergelaten
dwong hen, volgens de heer Smit,
terug te komen.
„Er waren twee vrachtwagens van
ieder zes ton nodig om alle spullen
T INKS Smit, rechts Gebbing, in het
midden Sita
JNTERIEDR van De Herberg: slechts
negen van de 129 zoekplaatjes..
uit Vlijmen over te brengen. In twee
weken werd het hele pand schoonge
maakt, vanaf de plinten, tot de mu
ren, de parkeerplaats en de bomen",
aldus de heer Smit die niet onder
stoelen of banken steekt dat het een
zwaar karwei was.
Nu tikken er bijna 120 klokken,
„Ze lopen nog niet allemaal, want ze
hebben nogal geleden onder het ver
voer. Ja, we maken ze zelf. Vaak
koïnen hier leerling-klokkemakers
kijken. Over de waarde mag ik mets
zeggen". Kenners hebben evenwel
bedragen genoemd met vijf nullen.
„Ik ben ongeveer een uur per dag
bezig om de klokken op te winden en
op tijd te zetten".
Het waren stukken waarmee een
klokkemaker zijn meestersschap
moest bewijzen. Van dergelijke klok
ken bestaat dus steeds maar een
exemplaar. Gebbing en Smit hebben
er diverse. Als het stil is in het
restaurant (dat is het alleen maar 's
morgens vroeg) kan men er klokken
tezamen een compleet tik-concert ho
ren geven.
Een andere trots is het antieke zil
ver dat m een kast te pronk staat.
Niet alleen te pronk, wij gebruiken
het ook. Iedereen die een kopje kof
fie vraagt, krijgt dat helemaal met
oud zilver opgediend. Ook de wijn
koelers zijn antiek", aldus de heer
Smit die snel laat zien dat ook het
grootste deel van het bestek antiek
zilver is.
„Veel van die klokken en van het
zilver hebben we gekregen van goede
kennissen", zegt hij met gepaste
trots. „En (wijzend naar de gedekte
tafels) dat is allemaal Frans batist. Ik
heb zelfs enkele stukken Russisch ta
fellinnen".
Dat oude zilverwerk is zo uniek
dat een bekende zilverfabriek er dol
graag gipsafdrukken van zou willen
hebben, om deze modellen in de han
del te brengen. Maar net als met de
belangstelling ven antiquairs voor de
inboedel geeft ook nu de heer Smit
als antwoord: „We hebben een
restaurant geen handel in antiek".
Toch is het bij de heren Gebbing
(de man in de keuken) en Smit geen
museum geworden. De sfeer is er bij
zonder gezellig. „Geen dikdoenerij,
"maar dineren m een gezellige sfeer
volle omgeving waarbij vooral zorg'-
wordt gegeven aan het opdienen van
de gerechten," aldus de heer Smit
Eten wordt bij hen tafelen met alles
wat er bij hoort en toch, ondanks al
die bijzonderheden vermeldt het me
nu prijzen die echt niet te hoog lig
gen.
Dat de klantenkring de heren Geb
bing en Smit niet is vergeten blijkt
uit het feit dat enkele tafels al tot
voorbij de kerstdagen zijn besproken.
Specialiteit: haantjes, maar daar
weet de heer Gebbing dan wel wat
mee te doen. A. J. 8.
We bedoelen daarmee dan dat de
®asen met moeilijkheden bij bu-
ratJS voor maatschappelijk werk ko-
5® zoals zij ook naar hun huisarts
j ti zo presenteert de Raad voor
het MW zich ook: met het
blad „Maasmondig".
DRS. J. G. Leibbrandt
^EKELüKSE PAGINA 5e jaargang
njmer 32 teksten van Frans J» v. d.
JJfl-eii, J. van Khijn. Aad Beegemnnn,
Nanette v. d. Hoek foto's -van Ary
•oenveld, Henk Hartog, J. v. Rhijn
c" redaktie van Kees Comelisse.
Drs. Leibbrandt: „We willen in be
paalde wijken en buurten nog maar
een adres hebben, waar alle instellin
gen vertegenwoordigd zijn en waar
in overleg met degene die om hulp
vraagt geprobeerd wordt uit te zoe
ken wie nu het best iets voor hem
kan doen.
Met dit experiment zouden we in
Hoogvliet al begonnen zijn wanneer
we een goede ruimte hadden gehad.
Overigens moeten we ons wel beper
ken tot nog toe alle instellingen voor
algemeen maatschappelijk werk. In
de kringen van het Katholiek
Maatschappelijk Centrum en Huma-
nitas is men ai ver genoeg voor ver
dergaande experimenten, in de pro
testants christelijke kringen waar
men niet tot een beleid vöor de gehe
le stad kan komen loopt het allemaal
veel moeizamer.
Persoonlijk ben ik van mening, dat
de gezamenlijke presentatie tenslotte
moet leiden tot fusies van een groot
aantal instellingen. Dit betekent met
dat ik het belang van het le
vensbeschouwelijke draagvlak van al
deze instellingen ontken, in tegendeel
zelfs, maar dit betekent wel dat in
brede kring erkend wordt dat met
alle organisaties perse hun eigen
kleur behoeven te hebben.
Heel opmerkelijk is in dit verband
E'EN halve eeuw geleden in okto-
ber 191S, werd de Rotterdamse
Pers in de gelegenheid gesteld het
„drijvende Huis Van Bewaring" in de
Parkhaven te bezichtigen. Daar men
op de Noordsingel een nijpend ge
brek aan cellen had, en omdat er in
de politiebureaus ook te weinig cel
len waren, had het Ministerie van
Justitie zijn toevlucht genomen tot
een noodoplossing. Teneinde het
steeds groeiende aantal gedetineer
den onder dak te kunnen brengen
was het binnenschip „Alida" als
Nood-Huis van Bewaring" in ge
bruik genomen. Het lag niet ver van
het (drijvende) bureau van de Rivier
politie. Aan de journalisten liet men
zien, hoe proper de in het ruim inge
richte gemeenschappelijke slaapzalen
waren.
Ook werd aan de pers de zoge
naamde „luchtkaoi" getoond. Boven
op het dek was een soort kippenren
aangebracht die met kippengaas en
prikkeldraad afgeschermd was. In
deze ruimte konden de arrestanten
enkele malen per dag „gelucht" wor
den onder de hoede van tot de tan
den gewagende politiemannen. Ze
mochten er naar hun familieleden
zwaaien, als die zich bij het Park op
de kade vertoonden.,Wij konden
ons er van overtuigen, dat het ver
blijf der arrestanten nog zo slecht
niet is" schreef een der kranten de
volgende dag-
Tijdens de persconferentie was het
schip nog niet in gebruik. Als de
journalisten de Alida een maand la
ter bezocht hadden, nadat de boot
intussen bevolkt was door een groot
aantal arrestanten, zouden ze zonder
twijfel minder enthousiast naar huis
gegaan zijn.
AL NA een week liet de stem-
ming onder degenen, die er op
kosten van de overheid logeerden, al
les te wensen over. Er waren klach-
woord".
ten over de slechte verlichting in de
slaapzalen, over het feit, dat er van
„luchten" in de praktijk met veel
terechtkwam (omdat er nooit meer
dan twee arrestanten tegelijk op het
dek mochten lopen), asmede over het
euvel, dat er nergens een plaats was
om rustig te zitten.
De vermanende woorden waarmee
een hoofdinspecteur van de Rivierpo
litie de rust trachtte herstellen, baat
ten niet. Meer en meer verslechterde
de stemming. Het feit dat de porties
stampot m de laatste moeilijke oor
logsmaand met de dag kleiner wer
den, droeg natuurlijk ook bij tot het
vergroten van de opstandigheid.
Op de middag van de 13e novem
ber twee dagen na de sluiting van
de Wapenstilstand waren de por
ties zo klem, dat de gevangenen ver
zochten met de hoofdinspecteur een
onderhoud te mogen hebben. Hij
kwam, zag de borden en gaf toe, dat
het nodig uias, dot er nog een paar
TIET schip Alida, me! kippenren in
1913: noodoplossing in dc Park-
liaven-,
gamellen gebracht werden. Hij be
loofde, dat ze nog voor de avond zou
den komen.
TT7AS het uit verveling of was
het baldadigheid, dat twee ge
vangenen een uur later in een der
slaapzalen enkele strozakken op el
kaar stapelden en er met een ko
lenschop twee gloeiende kolen uit de
kachel op wierpen.... Op de vraag is
nooit een duidelijk antwoord gege
ven. Wat de gevangenen precies wil
den, was niet zeker; maar wel was
het zeker, dat binnen enkele ogen
blikken het stro vlam vatte, de slaap
zaal m brand geraakte, en het vuur
zich snel over het hele schip ver
breidde.....
De kreet „Brand" bracht bewakers
en gevangenen m paniek. Een ieder
holde naar het dek. De „kippenren"
werd vertrapt, en binnen enkele mi
nuten waren enkele gevangenen al
met een inderhaast gevonden bootje
op weg naar de wal... Er volgden er
meer, toen van olie kanten hulp
toeschoot. Er bleek, dat een aantal
gedetineerden brandwonden opgelo
pen had; de bewakers zagen in, dat
.zij de „Eerste Hulp" moesten laten
voorgaan.... Voorzichting werden de
gewonden met een politieboot naar
het bureau van de Rivierpolitie ge
bracht. Men legde hen voorlopig op
de primitieve brancards die destijds
in gebruik waren.
Nadat de terreinchef van Muller en
Co., de heer A. de Groot en de baas
van het terrein, de heer Nouwens, er
in geslaagd waren een brandslang
over te brengen, arriveerde ook vnj
spoedig de brandweer. (Hand)-
brandspuit 24 was het eerst ter
plaatse, weldra gevolgd door de
spuiten 31 en 40, de reservewagen en
de drijvende stoomspuiten Doktoer-
ken en Havendienst 11. Onder leiding
van hoofdman A. van Hattum Jzn.
hadden de ijverige spuitgasten de
felle brand na een uur onder de knie.
Het middenschip van de Alida bleek
geheel uitgebrand te zijn
Voor de politie was toen het ogen
blik gekomen om de balans op te
maken. Van de 85 gedetineerden wa
ren er dertien gewond; er werd
voor hen gezorgdDe overigen wa
ren er van door! Later bleek dat een
aantal hunner dood-nuchter met de
tram vertrokken was! Een klein
groepje had ook kans gezien zich eni
ge tijd verborgen te houden in het
weiland bij de Westzeedijk (op de
plaats waar thans de Puntegaalstraat
is).
De recherche stond dus wel voor
een heel moeilijke taak; er moesten
72 ontvluchte arrestanten opgespoord
worden..... (En radiowagens waren er
nog niet!) Het was dan wel een hele
prestatie dat zij er in slaagde gedu
rende de nacht vijfendertig vluchte
lingen op te pakken en weer op te
sluiten (maar natuurlijk niet in de
onbruikbaar geworden Alida!). Hoe
het met de overige 37 man afgelopen
is, weten uaij niet. Wat wij wel we
ten, is dat men de proef met het
„Drijvende Huis van Bewaring" niet
voor herhaling vatbaar achtte!
JVR
INDERDAAD, een plastiek, sculptuur,
kortom een kunstwerk bij het Ha
venziekenhuis, Maasboulevard/hoek
Oostmolenwerf, Rotterdam Het viel ons
mee dat zovelen het mysterieuze heb
ben herkend. Anderen waren mis met
de „schroothoop" bij het Umleverge-
bouw. Winnaar: M. Huis, Joh. de Win
straat 39, Vlaardingen.
TVfU gaan we een heel andere kant op.
-■*Aan deze opgave is niets kunstigs te
ontdekken. Waar... en wat? Onder dit
motto inzenden per BRIEFKAART aan
Rijnmond-revue, De Rotterdammer,
postbus 948, Rotterdam - vóór 17, uit
slag 19 oktober.
