Geen terreur in Kalverstraat Bewapening (2) plaat - pop - popop p Randy Newman's Sail Away: groot feest gewapening (1) "Abjecte kadaverdiscipline' op CWOf ook het onze uw probleem americain betoveroveropa lowietje Degradatie Ontslagen -:k lokmiddel mqüWKVARTET VRIJDAG 23 JUNI 1972 Ituraeislam* T5/S7 Van een onzer verslaggevers DEN HAAG Op het Centraal wervings- en opleidingsinstituut van het gevangeniswezen en de psychopatenzorg (CWOI) heerst 'de meest abjecte kadaverdiscipline'; de woorden van de docenten over samenwerking, resocialisatie en democratisering zijn 'alleen maar holle klanken'. II Een gedeelte van de gevel van het CWOI in Den Haag. door wiliem-jan-mar tin 7./ Positie 'Law and order' m&ui f«£55 ISHOPM feriand die schriftelijk belooft, geen jjjjtlo's meer te zullen kopen, maar eigens naar een wapenhandelaar jjjpt om zich het nieuwste model polver aan te schaffen, zal vrij alge- jggd worden beschouwd als een ge- raarüjfce gek. Moeten regeringen die (uiteraard op wat groter schaal) (0ortgelïjk gedrag permitteren, anders -«den beoordeeld? vraag wordt ingegeven door wat jidjdeze week in Washington heeft ^gespeeld, toen daar in een Senaats- (jjujnüssie de onlangs door Nixon en jfezajew ondertekende akkoorden jyer wapenbeheersing aan de orde - l^amen. Een van deze zg. SALT- jj-toorden het verdrag tot beper- gog van het aantal lanceerplaatsen joor anti-raket-raketten moet nog joor de Senaat worden geratificeerd, grt andere een overeenkomst om j, voorraad offensieve wapens vijf jaar Unpen zekere perken te houden vacht op goedkeuring door het gehele Congres. pas verdragen beogen niet, aan de jyuerikaans-Russische wedloop in het fabriceren van kernwapens een eind te jiaken. Maar een mogelijk begin van jat einde hebben velen er toch wel in tenen, toen Nixon en Breznjew in Moskou hun handtekening zetten. He- jas spant het Amerikaanse ministerie Tan defensie zich de laatste weken jachtig m> om deze interpretatie te ontzenuwen. Het Pentagon lijkt de verdragen voor namelijk op te vatten als een aanspo ring om zich met verdubbelde energie werpen op de ontwikkeling van temwapensystemen die buiten deze ak koorden vallen. ïmmers, minister Laird «oeg deze week van de Amerikaanse Senaat, weliswaar de Moskouse verdra gen goed te keuren, maar tevens in te gemmen met een aanloop-uitgave van ]j miljard dollar voor de bouw van tea nieuw soort onderzeeër-met-kem- «pens cn een dito strategische bom- menwerper. Van het nieuwe type kern- ooderzeeër zou de Amerikaanse mari ne zich op den duur tien stuks moeten aanschaffen, ter vervanging van Pola- risduikboten. die om ondoorzichtige redenen verouderd heten. Dat vlootje zou de Amerikaanse belastingbetalers 12 miljard dollar kosten een bedrag dat voldoende is om (wc noemen maar tea mogelijkheid) alle inwoners van Kongo ruim zeven jaar lang het inko- ®a te bezorgen, dat ze in 1966 gemiddeld verdienden. Het Pentagon moet wel bijzonder ge steld zijn op de aankoop van het nieuwe wapentuig. Minister Laird ver klaarde althans, dat de SALT-akkoor- den voor hem onaanvaardbaar waren, als het Congres hem zijn zin niet zou geven. In dat geval zou hij (dat beweer de hij tenminste) de bouw aanbevelen van tóe 12 ABM-gordels die het Pen tagon oorspronkelijk had gepland. Om dat de SALT-akkoorden Amerika slechts twee van deze lanceerplaatsen voor anti-raket-raketten toestaan, zou uit Lairds dreigement geconcludeerd kunnen worden, dat hij de Senaat probeerde' te chanteren. Conflict op gevangenis- instituut in onderzoek dichtbij wmm Deze niet geringe beschuldigingen vallen te lezen in een brief die een van de stafmedewerkers van het CWOI in Den Haag kortgeleden aan de rooms-kathoiieke, protestantse en algemene ambtenarenbonden heeft ge zonden. Na ontvangst van deze alar merende brief hebben de bonden deze week contact opgenomen met het hoofd van de directie gevangeniswe zen van het ministerie van justitie, drs. P. Allewijn. Deze heeft toegezegd een onderzoek te zullen laten instel len. Op het CWOI, dat praktisch alle per soneelsleden, van bewaarders tot ge vangenisdirecteuren werft en opleidt, heersen al geruime tijd moeilijkhe den. Al eerder, in november 1971, hebben drie stafmedewerkers van het instituut de heer Allewijn daarvan in een uitvoerige brief op de hoogte gesteld. In die brief tekenden zij bezwaar aan tegen een in de loop van vorig jaar ingevoerde nieuwe organi satiestructuur, waarover met de ver schillende diensthoofden nauwelijks overleg was gepleegd. In die nieuwe structuur werden grote bevoegdheden toegekend aan een vo rig jaar in dienst getreden admini strateur. De hoofden van de afdelin gen onderwijs, voorlichting en wer ving en centrale dienst zagen zich daarmee een belangrijk gedeelte van hun zeggenschap ontnomen. De drie briefschrijvers spraken de veronder stelling" uit dat de nieuwe structuur was ingevoerd om de administrateur aan een hoge rang met een daarmee overeenstemmende machtspositie te helpen. Hoewel de heer Allewijn in deze reorganisatie niet was gekend en er ook niet zijn goedkeuring aan had gegeven, heeft hij er naderhand mee ingestemd dat,"anders dan voor 1971, het merendeel van de ongeveer 45 personeelsleden van het instituut aan de administrateur ondergeschikt is gemaakt Volgens de stafmedewerkers is daarmee, naar de bewoordingen van hun in november aan de heer Alle wijn gerichte brief, een 'vreemde, gewrongen, onlogische, onwerkbare en gevaarlijke situatie' geschapen. Zij verwachten dat het nu beloofde on derzoek. mede door de opzet ervan, niet door hen noodzakelijk geachte veranderingen zal bewerkstelligen. De onvrede op het instituut, die de heer Allewijn tot het onderzoek heeft doen besluiten, richt zich vooral op de heer A. P. L. Harmsen, sinds 1968 hoofd van het CWOI. Hem wordt door zijn ondergeschikten eigenzinnig en autoritair optreden verweten; ook de aan het instituut verbondendocen ten zouden zich binnenskamers weinig vleiend over hem uitlaten. De heer Harmsen (57), die als officier in de KNIL en bij de landmacht, laatstelijk als luitenant-kolonel, heeft gediend, heeft vdgens zijn chef, de H6t tW06u6 heer Allewijn, 'geweldig goed werk gedaan' voor het CWOI. Degenen die het niet met hem kunnen vinden, ontkennen dat geenszins. de aanstelling van een administrateur, die tot zulke ingrijpende wijzigingen bij het CWOI zou leiden. Volgens een van de stafmedewerkers was het op zichzelf niet zo'n gek idee de admini stratie in handen te geven van een bekwame kracht, maar verloor de heer Harmsen daarbij volledig de be langen van zijn personeelsleden uit het oog. Als gevolg van de reorganisatie, die met de komst van de administrateur werd doorgevoerd, werd het hoofd van de centrale dienst gedegradeerd en werden de andere hoofden van dienst in hun bevoegdheden gekort wiekt. De nieuwe machthebber bleek bovendien slecht te vallen bij de andere medewerkers van het CWOI: ze noemen hem 'zeer autoritair* en iemand die 'tuk op macht' is. Met trots heeft hij eens verteld hoe hij in 'n vorige werkkring met protesterende ondergeschikten is omgesprongen: toen ze de trap naar zijn kaiaer op kwamen, schreeuwde hij: 'Als jullie nog één tree hoger komen, lazer ik jullie eraf'. Vooral die laatste mededeling baarde onder de rtafmedewerkers groot op zien: tijdens het onderzoek hadden zij het plan-Harmsen door de heer Van Gils openlijk van tafe! zien vegen; de heer Van Gils Jiet er geen twijfel over bestaan dat hij dat plan ondeug- lijk vond. De stafmedewerkers ach ten het niet onmogelijk dat de heer Van Gils onder druk is gezet. Daarbij wijzen zij erop dat de directe chef van Van Gils, de heer J. Potteboom, een voormalig koionel van de militai re administratie, een 'dienstvriend' van de heer Harmsen is. Twee jaar geleden werd de opleiding van het gevangenispersoneel, overeen komstig de wens van de vakbonden, op een hoger plan gebracht. Als ge volg daarvan onderging het CWOI een aanzienlijke uitbreiding. Het aantal personeelsleden, dat aanvanke lijk slechts tien bedroeg, groeide, evenals het aantal gastdocenten. Op het ogenblik heeft het instituut zeven (vaste) stafdocenten en ongeveer vijf tig gastdocenten, die een variërend aantal lessen geven, van drie vier uur per jaar tot zes uur per week. De heer Harmsen heeft die stormach tige groei in technisch opzicht uitste kend opgevangen. Alleen openbaarde zich wel zijn onvermogen, en vermoe delijk ook zijn onwil, tot communica tie, die door de sterke uitbreiding dringender dan ooit noodzakelijk was. In mei 1970 probeerden degenen die toen een leidende functie bij het instituut vervulden, personeelsbijeen komsten te beleggen, maar de heer Harmsen torpedeerde dat plan met de opmerking dat het maar beter was terug te keren naar 'normale ambte lijke verhoudingen'. De heer Harmsen vond het ook niet noodzakelijk overleg te plegen over Het nu aangekondigde onderzoek zal het tweede in korte tijd zijn. Eind vorig jaar al stelde de heer Allewijn een onderzoekcommissie in, bestaande uit twee ambtenaren van het ministe rie van justitie, drs. M. E. M. van Gils en drs. J. A. M. Dorpmans. Hij deed dat naar aanleiding van de brief die de stafmedewerkers hem hadden geschreven en van klachten van de personeelsleden van het instituut dat er aan de onderlinge verhoudingen wat zou schorten. De stafmedewerkers hebben voor het toen gehouden onderzoek geen goed woord over en spreken van een 'schertsonderzoek'. Met name de heer Dorpmans zou er zich met een Jantje van Leiden van hebben afgemaakt: hij zou maar met een gering aantal men sen hebben gepraat en zelfs nief alle ondertekenaars van de brief hebben gehoord. De heer Dorpmans heeft dit laatste tegenover de heer Allewijn ontkend. Begin dit jaar brachten twee onder zoekers verslag uit vafLhun' bevindin- gen; er was op het instituut, zo rap porteerden zij, niets aan de hand. De heer Allewijn, die het rapport overi gens niet openbaar maakte, liet weten dat er met de verhouding tussen de heer Harmsen en zijn ondergeschikten niets mis was en dat het instituut zou worden gereorganiseerd volgens het plan van de heer Harmsen. Zinniger dan hierom de spot te drijven met de mooie woorden over wapenbe heersing die de Amerikaanse regering van tijd tot tijd lanceert, is het weilicht, de vraag onder ogen te zien, waaróm Laird zo ijvert voor wat de Washington Pest bestempelde als 'wapenbeheersing door wapenfabricage'. Dat.Amerika's veiligheid zou staan of vallen met de door Laird begeerde nieuwe aanvalswapens, klinkt wat on geloofwaardig voor wie weet, dat Ame rika en Rusland allang voldoende kern wapens hebben om, elkaar, als dat zou hitmen, meermalen te vernietigen. Niet uitgesloten is, dat achter Lairds pleidooi de wens van president Nixon schuilgaat om zoveel mogelijk volks vertegenwoordigers (inclusief suppor ters van het militaire establishment) voor de SALT-akkoorden te winnen. Daarvan zou Nixon immers bij de komende presidentsverkiezingen alleen taaar gemak ondervinden. Maar het eigenlijke doei van Lairds politiek schijnt te zijn, nieuwe onder- bandeiingsobjecten te scheppen voor de volgende ronde van de SALT-bespre kingen, zo schreef de New York Times deze week. Dat is dan niet alleen een gevaarlijk en schandalig duur, maar ook een bijzonder naïef streven. Want de Sowjet-Unie zal (zoals de Prawda gisteren al liet doorschemeren) stellig niets nalaten om te bewijzen, dat ook aj in dit spelletje bedreven is. Op die manier dienen SALT-gesprekken alleen maar om de noodzaak van nieuwe SALT-gesprekken te bewijzen en is de ®ige die ervan profiteert, de bewape ningsindustrie. Het is te hopen dat het Amerikaanse Congres van die industrie niet al te afhankelijk is. Dan mag verwacht wor den, dat het minister Laird en de zijnen het verstand zal brengen, dat in Amerikaanse matiging op het gebied van de kernbewapening de enige moge ndheid ligt om het voor de Sowjet- Hnie aantrekkelijk te maken, eveneens pas in te houden. Tenslotte nog dit: dat de Russische dcfensietop in deze kwestie even onwijs manoeuvreert als het Pentagon, is ze- ker niet uitgefloten. Men hoort daar Weinig over. Voor openheid en demo te zijn de Russische leiders i»a!s bekend wellicht nog bevrees- r dan voor de Amerikanen. "Het tam bijna niet anders o/ het is weer groot feest in al die vaderlandse kamers en kamertjes, waar een goed stuk muziek op waarde wordt geschat. Bijna een jaar later dan oorspronke lijk de bedoeling was, werd onlangs de vierde elpee van Randu Newman uitgebracht. De oorzaak van dit lange uitblijven dient gezocht in het onver wachte succes van de uitstekende langspeler Kandij Newman/Live, die aanvankelijk eigenlijk uitsluitend voor 'ether-doeleinden' gedistribueerd zou worden. Maar in elk geval is er er nu SAIL AWAY (Reprise MS 2064), en dat betekent, zoals gezegd, Jeest. Allemachtig groot Jeest. OJ dit Newmans beste elpee totnutoe is, zoals sommige pijlsnelle lieden al hebben beweerd, is een kwestie waaro ver ik niet een-twee-drie een 'defini tieve' uitpraak zou willen doen. Ik weet het eigenlijk niet, maar als het zo is, dan moet dat voor een deel komen door het feit dat Sail Away de afzonderlijke muzikale en instrumen tale aantrekkelijkheden van zijn drie voorgangers op een zo gaed-gedoseer- de manier combineert. Er is een wat bescheidener en daar door meer toegankelijke 'verwijzing' naar de groteske filmmuziek van de ooms Lionel en Emil (de laatste hier zelfs even in levende lijve present), zoals die maar dan in alle hevig heid terecht kwam op Randy's eerste (Creates Something New Under The Sund): het geolied orkestje ach ter bijvoorbeeld Burn On en Lonely At The Top roept herinneringen op aan stoffige filmbeelden van Italiaanse concertmeesters met potloodsnorretjes die in luxeuze Amerikaanse hotels (Waldorf Astoria?) het beschaafd walsende Wall Street-kapitaal over de glimmende dansvloer leidden. Er is, als begeleiding achter Last Night I Had A Dream en de twee onbekende nummers Memo To My Son en You Can Leave Your Hat On, de soepele en wat meer eigentijdse back ing van Twelve Songs (Prins Botle- nèck Ry Cooder speelt de partij van zijn levenen weer andere nummers werden opgenomen in de 'breekbare' trant vande live-elpee: Newmans ei gen pianobegeleiding (met hooguit 'een paar iele strijkers) verscherpt de schijnende gegevens van stukken als Old Man en He Gives Us All His Love. Een ander argument ten gunste van bovengenoemde bewering zou kunnen zijn, dat Randy Newman zichzelf hier wat zijn teksten aangaat (integraal afgedrukt op bijgevoegd vel, prima) enige malen overtreft. Het gaat om het reeds genoemde Old Man, waarin ongelooflijk subtiel de problematiek ouder worden dood gaan wordt aangeraakt, en vooral ook de van concert en televisie bekende nummers God's Song en Political Science, voor welke het predikaat 'zwarte humor' nog een te zwakke aanduiding vormt. Schitterend is verder ook de berusten de quasi-woede om Newmans jongste in Memo To My Son, waarin hi,j na het stellen van de retorische vraag waarom hij de (vernielzuchtige) klei ne nooit alleen kan laten, tot de volgende regels komt: I know you don't think much of me/but someday you'll understandIwait'll you learn how to talk, baby/I'll show you how smart I am. Al met al, redenen te over om te accepteren dat het hier om een zeer mooi stuk werk gaat, waarbij de kwestie is of het het beste is wat Randy Newman ooit gemaakt heeft ei genlijk toch niet zo gek veel terzake 'doet. Gewoon naar luisteren. En ver der niet zeuren. Na Surf's Up is de BEACH BOYS hun jongste, die de titel CARL AND THE PASSIONS-SO TOUGH (Re-, prise MS 2090) meekreeg, een wat tegenvallende, ongelijke follow-up. Geen kwaad woord over afwerking, stemmenmateriaal en produktie. Dat is als vanouds allemaal weer dik voor de bakker. Nee, het gaat meer om de matheid die de kompositorische bij dragen, welke in vieren 'uiteenvallen', in de meeste gevallen bedekt. Vooral de beide nieuwkomers Ricky Fataar en Blondie Chaplin afkomstig uit de Zuid-Afrikaanse groep Flame, nu op de door Bruce Johnston verla ten plaats) bakken ze nogal bruin, bedachten twee stukken, je zou haast zeggen, gewatteerde popmuziek, die geen greintje frisheid uitstraalt. Maar ook de ouwe kern is niet bijster op dreef. Het meest krachtig nog komt Brian Wilson (nog steeds op de achtergrond aanwezig, als een soort geestelijk raadsmanvoor de dag, die samen met zijn vriend Jack Riley tekende voor het zwingende You Need a Mess Of Help To Stand Alone en Marcello, dat refereert aan de goeie ouwe surf-tijd. Maar dan brengen Al Jardine, Mike Love en Carl Wilson het weer niet verder dan vrij plichtmatig gospelge- doe (He Comes Down) dat met inkor ten wellicht iets aan kracht had kun nen winnen, en het wat onbestemde All This Is That. En komen drummer Dennis Wilson plus co-auteur Darryl Dragon door als twee jongelieden die nooit genoeg hebben kunnen krijgen van muziek als van West Side- en Love Stories. Eigenlijk nog stukke.i erger dan de bijdragen van uit Zuid- Afrika, die dik-aangezette obligate vi olen en het snikkerige stemgeluid van onze vriend Dennis. Wie eens wil zwelgen, kan terecht bij Make It Good en Cuddle Up. En dan ELTON JOHN. Eigenlijk maar een tragisch geval, hoor. Trekt ie zich eindelijk eens iets aan van de verzamelde popkritiek, die hem vanaf zijn eerste elpee een te ferm gebruik van strijkers en dergelijke verweten heeft, en neemt ie de boot naar Frankrijk om daar 'en petit comité' (vioiist Jean-Luc Ponty is ongeveer het enige extraatje) de elpee Honky Chateau (DJM Records DJLPH 423) op te nemen: wordt het ondanks alles toch weer niks! In en in tragisch. Maar ja, als je met zo'n beperkt kompositorisch vermogen uitgerust bent, moet je ook niet hard van stapel lopen en zeven platen binnen drie jaar willen maken. Want dan klinkt alles al snel 'een beetje' het zelfde. Brieven 41e niet zijn voorzien van naam en adres kannen niet ln behandeling worden genomen. Sebeimbonding Is verzekerd. Vra gen die niet onderling met elkaar in verband staan moeten ln afzonderlijke brieven worden gesteld. Per brlet dient een gulden aan post zegels te worden Ingesloten. Adresi redacue Trouw-Kwartet, postbus StS, Botterdam. Vraag: In de hal van ons verbouwde boerderijtje liggen oude bakstenen te gels (plavuizen). "Weet u een middel om ze te onderhouden? Antwoord: U maakt de plavuizen op de gewone manier schoon. Als ze goed droog zijn moet u ze verzadigen met parafine en later behandelen met boenwas. Verder bijhouden met de zeilwrijver. U zou ook alleen boenwas kunnen gebruiken, maar de stenen zijn zo poreus, dat het u veel geld zou kosten. Het gaat op de door ons ge noemde manier voortreffelijk. Voor stenen vloeren kan men ook oxaanolie gebruiken, maar ze gaan dan niet glimmen. Wie 's morgens vroeg al naar de radio luistert, kan het deze week gehoord hebben: een onheilspellend verhaal van de Avro over de vermeende straatterreur in de Kalverstraat, voor al 's nachts, maar ook overdag. Het Amsterdamse raadslid Martini (D'66) kwam in dezelfde uitzending zijn plan vertellen om de winkets 's nachts door waakhonden te laten beveiligen,,voor zitter Siegers van,de winkeliers' vere niging Kalverstraat-Heiligeweg gaf zijn commentaar en de presentator van hetprogramma voegde daaraan zijn privé-idee.-toegebruik die hon den ook overdag en verhuur ze voor een prikje aan mensen die de Kalver straat veilig door willen. Zijn ze aan het eind, dan neemt een ander "de hond in omgekeerde richting over. Een soort witte-hondenplan dus, waar op nog wel een eindje door te bordu ren valt. Ganzen zijn bijvoorbeeld minstens even waaks als hónden. Zet ze in de bedreigde panden, hang hier en daar een microfoon op en bij Zelfs een buitenstaander komt het onwaarschijnlijk voor dat er op het instituut niets aan de hand is. Van de ondertekenaars van de brief is er één, het hoofd van de afdeling voorlich ting en werving, drs. A. M. A. Dier- manse, per 1 augustus ontslagen. De twee anderen zulien binnenkort ont slag nemen; ze zijn aan het sollicite ren. Andere stafmedewerkers hebben ai ontslag genomen of zijn al enige tijd met ziekteverlof. Een van de stafmedewerkers, die waarschijnlijk de langste tijd bij het CWOI heeft gezeten, meent dat het tweede onderzoek even weinig te bete kenen zal hebben ais het eerste, Ook ditmaal zullen twee ambtenaren van het ministerie van justitie zich be schikbaar stellen om klachten van de personeelsleden aan te horen. Die twee ambtenaren zijn drs. J. A. M. Dorpmans en. een andere onderge schikte van de heer Potteboom. Degenen die rechtstreeks aan de heer Harmsen ondergeschikt zijn, zouden graag zien dat diens positie eens aan een onderzoek werd onderworpen. Het CWOI-hbofd bepaalt niet alleen het lot van zijn 45 personeelsleden, maar ook dat» van alle gedetineerden, doordat zijn stem bij de werving en selectie van het gevangenispersoneel doorslaggevend is. Uit hoofde van zijn functie bepaalt de heer Harmsen welke sollicitanten naar een baan bij het gevangeniswe zen ervoor in aanmerking komen" voor _de.» selectiecommissies te verschijnen. Zelf is hij van dieuit drie man bestaande commissie het enige perma nente lid. In de praktijk komt het erop neer, dat één; man, de heer Harmsen, uitmaakt wie de opleiding gaat volgen en wie niet. Controle vanbovenaf bestaat daarop niet. Anders dan bijvoorbeeld de KMA, het Koninklijk instituut voor de marine en de politie-academie, kent het CWOI geen inspectie of raad van toezicht, hoewei de stafmedewer kers meermalen op de instelling daarvan hebben aangedrongen. Wel pleegt de heer Harmsen wekelijks overleg met een medewerker van de heer Ailewijn, de oud-officier F. de Jonge. Volgens ingewijden heeft dat overleg alleen betrekking op techni sche kwesties. Dat de heer Harmsen zo'n sleutelposi tie bekleedt, zou nog niet zo erg zijn, meent een staflid, als hij zich niet zo'n kampioen van 'law and order" toonde. Volgens de stafleden heeft hij ook de benoeming van docenten in de hand, keurt hij de leerboeken en leest hij alle dictaten. Hij zou ooit eens bezwaar hebben gemaakt tegen een dictaat waarin werd gezegd dat straf een negatieve sanctie is. Met moeite zou de betrokken docent hem ervan hebben kunnen overtuigen dat het hier niet om gezagsondermijning ging, maar om een sociologisch be grip. Een staflid dat meer dan drie jaar prettig met de heer Harmsen heeft samengewerkt, maar ten slotte ook met hem in conflict is gekomen, merkt op: 'Je kunt je in het algemeen afvragen of zo'n sleutelpositie wei aanvaardbaar is. Maar nu Harmsen die positie heeft, is het een duidelijke foute situatie'. ?fV I Wie het uitgevonden heeft vermeit de geschiedenis niet, maar het is een publiek geheim, dat Engelse huisvrou wen een pak waspoeder van een be paald merk gebruiken om vaste of losse vriendjes binnenshuis te lokken. De drie letters van - de merknaam verbergen een steeds wijder verbreide code: Old Man Out de 'baas is er niet Volgens het Londense dagblad The Sun leggen de op een slippertje beluste dames de waspoeder bovenop hun boodschappen of zetten, als dat onderweg niet blijkt te helpen, thuis het pak duidelijk zichtbaar voor het raam. Dat staat beschaafder dan wan neer je zelf achter de ramen gaat zitten, maar het komt op precies het zelfde neer Alweer een week geleden was in deze hoek te lezen over het toelatingsbe leid van het Amsterdamse café Ameri- cain en de reactie daarop van het blad Aloha, dat in een advertentie alle niet door Americain gewenste groepen ('langharigen, gastarbeiders en meisjes op de versiertoer") uitno digde er een gratis kopje koffie te komen drinken. Vanmiddag om vijf uur is dat tijdstip aangebroken, waar naar die groepen zo uitkijken - en waartegen Americains directie zo op ziet. De uitlatingen van directeur Ver- mey over het uiterlijk waarmee je zonder problemen 'het café binnen mag, komen in een nog onbegrijpelij ker daglicht te staan na een telefoon tje van professor Köbben, de man die zoals .gemeld met -zijn-"studenten, ge-» weigerd werd, omdat-,'n aantal -van hen. er niet in- overeenstemming met*, de normen van het café uitzag. Volgens de heer Vermey heeft de professor later toegegeven dat zijn jongens'er' nogal slordig en onverzorgd uitzagen,' maar de heer Köbbèn zegt zelf:-Hij heeft t doen voorkomen alsof-we er over gesproken hebben. Dat is beslist niet waar. Ik .kan me voorstellen dat ze daar iever geen .mensen hebben, die overdekt zijn met korsten of stin ken, maar daar was geen sprake van. Een paar studenten zagen er een beetje hip uit Mogen ze? Maar alle maal waren ze zeer verzorgd en cor rect in hun optreden*. Hoe correct moet je nou zijn om daar een kopje koffie te mogen kopen? En hoe groot zal de ergernis van de directie vanmiddag wel zijn? dreigend .-.onheil schalt hun gesnater door de 'kalverstraat. Is het werkelijk zo erg met de terreur in 's lands eerste winkelstraat? De heer Siegers: 'Zo erg is het helemaal niet. Hef valt mij juist op, dat er zelden of nooit sensationele dingen gebeuren. Tussen de honderdduizend mensen die op één dag in de Kalver straat lopen, zal pest eens iemand zijn die iets wil wat teij allemaal niet willen, maar dat gebeurt in elke we- reldstrad, Procentsgewijs zal dat waarschijnlijk in de Kalverstraat min der vaak voorkomen dan elders'. Hij is allerminst te spreken over de radio-uitzending, vooral niet over het eigen plannetje van de presentator. 'Aanleiding tot het programma was een incidenteel geval, dat ze opgepept hebben tot iets wat dagelijks zou voorkomen. Ik vind het gewoon min derwaardig om so iets absurds toe te voegen zonder de geïnterviewde daar over in te lichten. Als ik' dat van tevoren geweten had had ik gezegd; het spijt me, maar daar werk ik bepaald niet aan mee'. Waakhonden kunnen de oplossing volgens de heer Siegers niet brengen, al vindt hij het op zichzelf geen onaardig idee Tk lijk misschien wel hard, maar als iemand in mijn zaak inbreekt daf is dit jaar al drie keer gebeurd hoeft er nog geen bloed, te vloeien, want met een béétje waakhond gebeurt dat natuurlijk. Veel beter zou zijn, als ze die paar knapen die de diefstallen plegen, te pakken krijgen'. Wat er ook over de Kalverstraat ge zegd en gezwegen wordt, voor de voorzitter van de winkeliersvereni- ging blijft het de straat waaraan hij met hart en ziel verknocht is: 'Ik vind het jammer voor alle andere straten en winkeliers,maar de Kalver straat is nog altijd de winkelstraat van Nederland. Sterker nog: er is maar één echte winkelstraat in West- Europa. Dat is de Kalverstraaf. -■ Deze oude man is niet gewoon oud: volgens het Russische persbureau Tass haalt hijde 167, maar deze Shirali Mislimov woont dan ook in Barzava, een dorpje in de republiek Azerbeidsjan, waar zulke hoge leeftij den vaker schijnen voor te komen. Hij heeft meer dan 200 nakomelingen, van wie een aantal ook al een leeftijd moet hebben bereikt waar Je u tegen zegt. Mislimov praat hier met een lid van de "pioniers', een meisje dat mis-' schien ook nog een dikke eeuw voor de boeg heeft als ze in Azerbeidsjan blijft Verjaardag Ouwehands Dieren park viert vandaag zijn veertigste ver jaardag. Vanmiddag komt prins Bem- hard zelf op de receptie om het geld, dat voor het wereldnatuurfonds bij eengebracht is, in ontvangst te ne men. Bewerkster De lagere tech nische school in Heerlen heeft voor het eerst een volleerd metaalbewerk- stertje (t-stroom, voor de ingewijden) afgeleverd. Het is de 15-jarige José Paumen, die via een fijn-metaalbewer kersklas naar de m.ts. wii en daarna een actie gaat halen om zelf voor een' l.t,s.-klas te kunnen staan. Milieu dienst Eigenlijk is het geen echte kerkdienst zondagochtend in de kerk van Stapelveld, maar een anti-milieu- verontreiniglngsdiensk Er is geen preek, maar een lezing van bioloog dr. P. de Veer, er hangen tekeningen en schilderijen over dat onderwerp in de kerk en het plaatselijke jongens koor zingt ook al over het thema vervuiling. Bijnmondrecreatie Als men de weg maar weet, is er in het Rijnmondgebied best ook iets an ders te vinden dan huizen, schoorste nen en vuile 1 tcht. Zoiets schrijft voorzitter Fibbe van het openbaar lichaam Rijnmond in de gisteren ver schenen recreatie-atlas, die de bewo ners van het door industrie geplaagde gebied een handje wil helpen bij het vinden van ontspanning. "Breugheli- aans Alieen de van een toegangs kaart op naam en historische uitmon stering voorziene (3500) genodigden mogen vandaag aanzitten aan het Breugheliaanse feest van Woerdens 500-jarige bestaan. Voor hen zijn dui zend liter wijn en vijfduizend liter bier aangeschaft plus vier ossen, die ter plaatse aait 't spit gebraden wor den. Zingen Omdat er voor de kampen van het landelijk centrum voor gereformeerd jeugdwerk (LCGJ) steeds meer aanvragen komen van blinde en andere gehandicapte jonge ren, heeft het LCGJ samen met Barti- meiis besloten het zangbundeltje 'klein zingend kamp' ook in braille te laten zetten, -.odat iedereen desge wenst kan meezingen. Zweet Niet alleen omdat de cineast Guido Pieters er zoveel zweetdruppeltjes aan besteedt, maar vooral omdat hij een echt 'menselijk document' wil maken, heeft hij de film die hij over Lim burg aan het maken is 'land van bloed, zweet en tranen' genoemd. In oktober gaat de documentaire in pre mière en zal dan later ook in Ameri ka vertoond worden. 665

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Trouw / De Rotterdammer | 1972 | | pagina 1