Geen terreur in Kalverstraat
Bewapening (2) plaat - pop - popop p
Randy
Newman's
Sail Away:
groot feest
gewapening (1) "Abjecte kadaverdiscipline' op CWOf
ook het onze
uw probleem
americain
betoveroveropa
lowietje
Degradatie
Ontslagen
-:k
lokmiddel
mqüWKVARTET VRIJDAG 23 JUNI 1972
Ituraeislam* T5/S7
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG Op het Centraal wervings- en opleidingsinstituut van
het gevangeniswezen en de psychopatenzorg (CWOI) heerst 'de
meest abjecte kadaverdiscipline'; de woorden van de docenten over
samenwerking, resocialisatie en democratisering zijn 'alleen maar
holle klanken'.
II
Een gedeelte van de gevel van het CWOI in Den Haag.
door wiliem-jan-mar tin
7./
Positie
'Law and order'
m&ui
f«£55
ISHOPM
feriand die schriftelijk belooft, geen
jjjjtlo's meer te zullen kopen, maar
eigens naar een wapenhandelaar
jjjpt om zich het nieuwste model
polver aan te schaffen, zal vrij alge-
jggd worden beschouwd als een ge-
raarüjfce gek. Moeten regeringen die
(uiteraard op wat groter schaal)
(0ortgelïjk gedrag permitteren, anders
-«den beoordeeld?
vraag wordt ingegeven door wat
jidjdeze week in Washington heeft
^gespeeld, toen daar in een Senaats-
(jjujnüssie de onlangs door Nixon en
jfezajew ondertekende akkoorden
jyer wapenbeheersing aan de orde -
l^amen. Een van deze zg. SALT-
jj-toorden het verdrag tot beper-
gog van het aantal lanceerplaatsen
joor anti-raket-raketten moet nog
joor de Senaat worden geratificeerd,
grt andere een overeenkomst om
j, voorraad offensieve wapens vijf jaar
Unpen zekere perken te houden
vacht op goedkeuring door het gehele
Congres.
pas verdragen beogen niet, aan de
jyuerikaans-Russische wedloop in het
fabriceren van kernwapens een eind te
jiaken. Maar een mogelijk begin van
jat einde hebben velen er toch wel in
tenen, toen Nixon en Breznjew in
Moskou hun handtekening zetten. He-
jas spant het Amerikaanse ministerie
Tan defensie zich de laatste weken
jachtig m> om deze interpretatie te
ontzenuwen.
Het Pentagon lijkt de verdragen voor
namelijk op te vatten als een aanspo
ring om zich met verdubbelde energie
werpen op de ontwikkeling van
temwapensystemen die buiten deze ak
koorden vallen. ïmmers, minister Laird
«oeg deze week van de Amerikaanse
Senaat, weliswaar de Moskouse verdra
gen goed te keuren, maar tevens in te
gemmen met een aanloop-uitgave van
]j miljard dollar voor de bouw van
tea nieuw soort onderzeeër-met-kem-
«pens cn een dito strategische bom-
menwerper. Van het nieuwe type kern-
ooderzeeër zou de Amerikaanse mari
ne zich op den duur tien stuks moeten
aanschaffen, ter vervanging van Pola-
risduikboten. die om ondoorzichtige
redenen verouderd heten. Dat vlootje
zou de Amerikaanse belastingbetalers
12 miljard dollar kosten een bedrag
dat voldoende is om (wc noemen maar
tea mogelijkheid) alle inwoners van
Kongo ruim zeven jaar lang het inko-
®a te bezorgen, dat ze in 1966
gemiddeld verdienden.
Het Pentagon moet wel bijzonder ge
steld zijn op de aankoop van het
nieuwe wapentuig. Minister Laird ver
klaarde althans, dat de SALT-akkoor-
den voor hem onaanvaardbaar waren,
als het Congres hem zijn zin niet zou
geven. In dat geval zou hij (dat beweer
de hij tenminste) de bouw aanbevelen
van tóe 12 ABM-gordels die het Pen
tagon oorspronkelijk had gepland. Om
dat de SALT-akkoorden Amerika
slechts twee van deze lanceerplaatsen
voor anti-raket-raketten toestaan, zou
uit Lairds dreigement geconcludeerd
kunnen worden, dat hij de Senaat
probeerde' te chanteren.
Conflict op
gevangenis-
instituut
in onderzoek
dichtbij wmm
Deze niet geringe beschuldigingen
vallen te lezen in een brief die een
van de stafmedewerkers van het
CWOI in Den Haag kortgeleden aan
de rooms-kathoiieke, protestantse en
algemene ambtenarenbonden heeft ge
zonden. Na ontvangst van deze alar
merende brief hebben de bonden deze
week contact opgenomen met het
hoofd van de directie gevangeniswe
zen van het ministerie van justitie,
drs. P. Allewijn. Deze heeft toegezegd
een onderzoek te zullen laten instel
len.
Op het CWOI, dat praktisch alle per
soneelsleden, van bewaarders tot ge
vangenisdirecteuren werft en opleidt,
heersen al geruime tijd moeilijkhe
den. Al eerder, in november 1971,
hebben drie stafmedewerkers van het
instituut de heer Allewijn daarvan in
een uitvoerige brief op de hoogte
gesteld. In die brief tekenden zij
bezwaar aan tegen een in de loop van
vorig jaar ingevoerde nieuwe organi
satiestructuur, waarover met de ver
schillende diensthoofden nauwelijks
overleg was gepleegd.
In die nieuwe structuur werden grote
bevoegdheden toegekend aan een vo
rig jaar in dienst getreden admini
strateur. De hoofden van de afdelin
gen onderwijs, voorlichting en wer
ving en centrale dienst zagen zich
daarmee een belangrijk gedeelte van
hun zeggenschap ontnomen. De drie
briefschrijvers spraken de veronder
stelling" uit dat de nieuwe structuur
was ingevoerd om de administrateur
aan een hoge rang met een daarmee
overeenstemmende machtspositie te
helpen.
Hoewel de heer Allewijn in deze
reorganisatie niet was gekend en er
ook niet zijn goedkeuring aan had
gegeven, heeft hij er naderhand mee
ingestemd dat,"anders dan voor 1971,
het merendeel van de ongeveer 45
personeelsleden van het instituut aan
de administrateur ondergeschikt is
gemaakt
Volgens de stafmedewerkers is
daarmee, naar de bewoordingen van
hun in november aan de heer Alle
wijn gerichte brief, een 'vreemde,
gewrongen, onlogische, onwerkbare en
gevaarlijke situatie' geschapen. Zij
verwachten dat het nu beloofde on
derzoek. mede door de opzet ervan,
niet door hen noodzakelijk geachte
veranderingen zal bewerkstelligen.
De onvrede op het instituut, die de
heer Allewijn tot het onderzoek heeft
doen besluiten, richt zich vooral op
de heer A. P. L. Harmsen, sinds 1968
hoofd van het CWOI. Hem wordt
door zijn ondergeschikten eigenzinnig
en autoritair optreden verweten; ook
de aan het instituut verbondendocen
ten zouden zich binnenskamers weinig
vleiend over hem uitlaten.
De heer Harmsen (57), die als officier
in de KNIL en bij de landmacht,
laatstelijk als luitenant-kolonel, heeft
gediend, heeft vdgens zijn chef, de H6t tW06u6
heer Allewijn, 'geweldig goed werk
gedaan' voor het CWOI. Degenen die
het niet met hem kunnen vinden,
ontkennen dat geenszins.
de aanstelling van een administrateur,
die tot zulke ingrijpende wijzigingen
bij het CWOI zou leiden. Volgens een
van de stafmedewerkers was het op
zichzelf niet zo'n gek idee de admini
stratie in handen te geven van een
bekwame kracht, maar verloor de
heer Harmsen daarbij volledig de be
langen van zijn personeelsleden uit
het oog.
Als gevolg van de reorganisatie, die
met de komst van de administrateur
werd doorgevoerd, werd het hoofd
van de centrale dienst gedegradeerd
en werden de andere hoofden van
dienst in hun bevoegdheden gekort
wiekt. De nieuwe machthebber bleek
bovendien slecht te vallen bij de
andere medewerkers van het CWOI:
ze noemen hem 'zeer autoritair* en
iemand die 'tuk op macht' is. Met
trots heeft hij eens verteld hoe hij in
'n vorige werkkring met protesterende
ondergeschikten is omgesprongen:
toen ze de trap naar zijn kaiaer
op kwamen, schreeuwde hij: 'Als jullie
nog één tree hoger komen, lazer ik
jullie eraf'.
Vooral die laatste mededeling baarde
onder de rtafmedewerkers groot op
zien: tijdens het onderzoek hadden zij
het plan-Harmsen door de heer Van
Gils openlijk van tafe! zien vegen; de
heer Van Gils Jiet er geen twijfel
over bestaan dat hij dat plan ondeug-
lijk vond. De stafmedewerkers ach
ten het niet onmogelijk dat de heer
Van Gils onder druk is gezet. Daarbij
wijzen zij erop dat de directe chef
van Van Gils, de heer J. Potteboom,
een voormalig koionel van de militai
re administratie, een 'dienstvriend'
van de heer Harmsen is.
Twee jaar geleden werd de opleiding
van het gevangenispersoneel, overeen
komstig de wens van de vakbonden,
op een hoger plan gebracht. Als ge
volg daarvan onderging het CWOI
een aanzienlijke uitbreiding. Het
aantal personeelsleden, dat aanvanke
lijk slechts tien bedroeg, groeide,
evenals het aantal gastdocenten. Op
het ogenblik heeft het instituut zeven
(vaste) stafdocenten en ongeveer vijf
tig gastdocenten, die een variërend
aantal lessen geven, van drie vier
uur per jaar tot zes uur per week.
De heer Harmsen heeft die stormach
tige groei in technisch opzicht uitste
kend opgevangen. Alleen openbaarde
zich wel zijn onvermogen, en vermoe
delijk ook zijn onwil, tot communica
tie, die door de sterke uitbreiding
dringender dan ooit noodzakelijk was.
In mei 1970 probeerden degenen die
toen een leidende functie bij het
instituut vervulden, personeelsbijeen
komsten te beleggen, maar de heer
Harmsen torpedeerde dat plan met de
opmerking dat het maar beter was
terug te keren naar 'normale ambte
lijke verhoudingen'.
De heer Harmsen vond het ook niet
noodzakelijk overleg te plegen over
Het nu aangekondigde onderzoek zal
het tweede in korte tijd zijn. Eind
vorig jaar al stelde de heer Allewijn
een onderzoekcommissie in, bestaande
uit twee ambtenaren van het ministe
rie van justitie, drs. M. E. M. van
Gils en drs. J. A. M. Dorpmans. Hij
deed dat naar aanleiding van de brief
die de stafmedewerkers hem hadden
geschreven en van klachten van de
personeelsleden van het instituut dat
er aan de onderlinge verhoudingen
wat zou schorten.
De stafmedewerkers hebben voor het
toen gehouden onderzoek geen goed
woord over en spreken van een
'schertsonderzoek'. Met name de heer
Dorpmans zou er zich met een Jantje
van Leiden van hebben afgemaakt: hij
zou maar met een gering aantal men
sen hebben gepraat en zelfs nief alle
ondertekenaars van de brief hebben
gehoord. De heer Dorpmans heeft dit
laatste tegenover de heer Allewijn
ontkend.
Begin dit jaar brachten twee onder
zoekers verslag uit vafLhun' bevindin-
gen; er was op het instituut, zo rap
porteerden zij, niets aan de hand. De
heer Allewijn, die het rapport overi
gens niet openbaar maakte, liet weten
dat er met de verhouding tussen de
heer Harmsen en zijn ondergeschikten
niets mis was en dat het instituut zou
worden gereorganiseerd volgens het
plan van de heer Harmsen.
Zinniger dan hierom de spot te drijven
met de mooie woorden over wapenbe
heersing die de Amerikaanse regering
van tijd tot tijd lanceert, is het weilicht,
de vraag onder ogen te zien, waaróm
Laird zo ijvert voor wat de Washington
Pest bestempelde als 'wapenbeheersing
door wapenfabricage'.
Dat.Amerika's veiligheid zou staan of
vallen met de door Laird begeerde
nieuwe aanvalswapens, klinkt wat on
geloofwaardig voor wie weet, dat Ame
rika en Rusland allang voldoende kern
wapens hebben om, elkaar, als dat zou
hitmen, meermalen te vernietigen.
Niet uitgesloten is, dat achter Lairds
pleidooi de wens van president Nixon
schuilgaat om zoveel mogelijk volks
vertegenwoordigers (inclusief suppor
ters van het militaire establishment)
voor de SALT-akkoorden te winnen.
Daarvan zou Nixon immers bij de
komende presidentsverkiezingen alleen
taaar gemak ondervinden.
Maar het eigenlijke doei van Lairds
politiek schijnt te zijn, nieuwe onder-
bandeiingsobjecten te scheppen voor de
volgende ronde van de SALT-bespre
kingen, zo schreef de New York Times
deze week. Dat is dan niet alleen een
gevaarlijk en schandalig duur, maar
ook een bijzonder naïef streven. Want
de Sowjet-Unie zal (zoals de Prawda
gisteren al liet doorschemeren) stellig
niets nalaten om te bewijzen, dat ook
aj in dit spelletje bedreven is. Op die
manier dienen SALT-gesprekken alleen
maar om de noodzaak van nieuwe
SALT-gesprekken te bewijzen en is de
®ige die ervan profiteert, de bewape
ningsindustrie.
Het is te hopen dat het Amerikaanse
Congres van die industrie niet al te
afhankelijk is. Dan mag verwacht wor
den, dat het minister Laird en de zijnen
het verstand zal brengen, dat in
Amerikaanse matiging op het gebied
van de kernbewapening de enige moge
ndheid ligt om het voor de Sowjet-
Hnie aantrekkelijk te maken, eveneens
pas in te houden.
Tenslotte nog dit: dat de Russische
dcfensietop in deze kwestie even onwijs
manoeuvreert als het Pentagon, is ze-
ker niet uitgefloten. Men hoort daar
Weinig over. Voor openheid en demo
te zijn de Russische leiders
i»a!s bekend wellicht nog bevrees-
r dan voor de Amerikanen.
"Het tam bijna niet anders o/ het is
weer groot feest in al die vaderlandse
kamers en kamertjes, waar een goed
stuk muziek op waarde wordt geschat.
Bijna een jaar later dan oorspronke
lijk de bedoeling was, werd onlangs
de vierde elpee van Randu Newman
uitgebracht. De oorzaak van dit lange
uitblijven dient gezocht in het onver
wachte succes van de uitstekende
langspeler Kandij Newman/Live, die
aanvankelijk eigenlijk uitsluitend
voor 'ether-doeleinden' gedistribueerd
zou worden. Maar in elk geval is er
er nu SAIL AWAY (Reprise MS
2064), en dat betekent, zoals gezegd,
Jeest. Allemachtig groot Jeest.
OJ dit Newmans beste elpee totnutoe
is, zoals sommige pijlsnelle lieden al
hebben beweerd, is een kwestie waaro
ver ik niet een-twee-drie een 'defini
tieve' uitpraak zou willen doen. Ik
weet het eigenlijk niet, maar als het
zo is, dan moet dat voor een deel
komen door het feit dat Sail Away de
afzonderlijke muzikale en instrumen
tale aantrekkelijkheden van zijn drie
voorgangers op een zo gaed-gedoseer-
de manier combineert.
Er is een wat bescheidener en daar
door meer toegankelijke 'verwijzing'
naar de groteske filmmuziek van de
ooms Lionel en Emil (de laatste hier
zelfs even in levende lijve present),
zoals die maar dan in alle hevig
heid terecht kwam op Randy's
eerste (Creates Something New Under
The Sund): het geolied orkestje ach
ter bijvoorbeeld Burn On en Lonely
At The Top roept herinneringen op
aan stoffige filmbeelden van Italiaanse
concertmeesters met potloodsnorretjes
die in luxeuze Amerikaanse hotels
(Waldorf Astoria?) het beschaafd
walsende Wall Street-kapitaal over de
glimmende dansvloer leidden.
Er is, als begeleiding achter Last
Night I Had A Dream en de twee
onbekende nummers Memo To My Son
en You Can Leave Your Hat On, de
soepele en wat meer eigentijdse back
ing van Twelve Songs (Prins Botle-
nèck Ry Cooder speelt de partij van
zijn levenen weer andere nummers
werden opgenomen in de 'breekbare'
trant vande live-elpee: Newmans ei
gen pianobegeleiding (met hooguit
'een paar iele strijkers) verscherpt de
schijnende gegevens van stukken als
Old Man en He Gives Us All His
Love.
Een ander argument ten gunste van
bovengenoemde bewering zou kunnen
zijn, dat Randy Newman zichzelf hier
wat zijn teksten aangaat (integraal
afgedrukt op bijgevoegd vel, prima)
enige malen overtreft. Het gaat om
het reeds genoemde Old Man, waarin
ongelooflijk subtiel de problematiek
ouder worden dood gaan wordt
aangeraakt, en vooral ook de van
concert en televisie bekende nummers
God's Song en Political Science, voor
welke het predikaat 'zwarte humor'
nog een te zwakke aanduiding vormt.
Schitterend is verder ook de berusten
de quasi-woede om Newmans jongste
in Memo To My Son, waarin hi,j na
het stellen van de retorische vraag
waarom hij de (vernielzuchtige) klei
ne nooit alleen kan laten, tot de
volgende regels komt: I know you
don't think much of me/but someday
you'll understandIwait'll you learn
how to talk, baby/I'll show you how
smart I am. Al met al, redenen te
over om te accepteren dat het hier om
een zeer mooi stuk werk gaat, waarbij
de kwestie is of het het beste is wat
Randy Newman ooit gemaakt heeft ei
genlijk toch niet zo gek veel terzake
'doet. Gewoon naar luisteren. En ver
der niet zeuren.
Na Surf's Up is de BEACH BOYS
hun jongste, die de titel CARL AND
THE PASSIONS-SO TOUGH (Re-,
prise MS 2090) meekreeg, een wat
tegenvallende, ongelijke follow-up.
Geen kwaad woord over afwerking,
stemmenmateriaal en produktie. Dat
is als vanouds allemaal weer dik voor
de bakker. Nee, het gaat meer om de
matheid die de kompositorische bij
dragen, welke in vieren 'uiteenvallen',
in de meeste gevallen bedekt.
Vooral de beide nieuwkomers Ricky
Fataar en Blondie Chaplin afkomstig
uit de Zuid-Afrikaanse groep Flame,
nu op de door Bruce Johnston verla
ten plaats) bakken ze nogal bruin,
bedachten twee stukken, je zou haast
zeggen, gewatteerde popmuziek, die
geen greintje frisheid uitstraalt.
Maar ook de ouwe kern is niet bijster
op dreef. Het meest krachtig nog
komt Brian Wilson (nog steeds op de
achtergrond aanwezig, als een soort
geestelijk raadsmanvoor de dag, die
samen met zijn vriend Jack Riley
tekende voor het zwingende You
Need a Mess Of Help To Stand Alone
en Marcello, dat refereert aan de goeie
ouwe surf-tijd.
Maar dan brengen Al Jardine, Mike
Love en Carl Wilson het weer niet
verder dan vrij plichtmatig gospelge-
doe (He Comes Down) dat met inkor
ten wellicht iets aan kracht had kun
nen winnen, en het wat onbestemde
All This Is That. En komen drummer
Dennis Wilson plus co-auteur Darryl
Dragon door als twee jongelieden die
nooit genoeg hebben kunnen krijgen
van muziek als van West Side- en
Love Stories. Eigenlijk nog stukke.i
erger dan de bijdragen van uit Zuid-
Afrika, die dik-aangezette obligate vi
olen en het snikkerige stemgeluid van
onze vriend Dennis. Wie eens wil
zwelgen, kan terecht bij Make It
Good en Cuddle Up.
En dan ELTON JOHN. Eigenlijk
maar een tragisch geval, hoor. Trekt
ie zich eindelijk eens iets aan van de
verzamelde popkritiek, die hem vanaf
zijn eerste elpee een te ferm gebruik
van strijkers en dergelijke verweten
heeft, en neemt ie de boot naar
Frankrijk om daar 'en petit comité'
(vioiist Jean-Luc Ponty is ongeveer
het enige extraatje) de elpee Honky
Chateau (DJM Records DJLPH 423)
op te nemen: wordt het ondanks alles
toch weer niks! In en in tragisch.
Maar ja, als je met zo'n beperkt
kompositorisch vermogen uitgerust
bent, moet je ook niet hard van
stapel lopen en zeven platen binnen
drie jaar willen maken. Want dan
klinkt alles al snel 'een beetje' het
zelfde.
Brieven 41e niet zijn voorzien van naam en
adres kannen niet ln behandeling worden
genomen. Sebeimbonding Is verzekerd. Vra
gen die niet onderling met elkaar in verband
staan moeten ln afzonderlijke brieven worden
gesteld. Per brlet dient een gulden aan post
zegels te worden Ingesloten. Adresi redacue
Trouw-Kwartet, postbus StS, Botterdam.
Vraag: In de hal van ons verbouwde
boerderijtje liggen oude bakstenen te
gels (plavuizen). "Weet u een middel
om ze te onderhouden?
Antwoord: U maakt de plavuizen op
de gewone manier schoon. Als ze goed
droog zijn moet u ze verzadigen met
parafine en later behandelen met
boenwas. Verder bijhouden met de
zeilwrijver. U zou ook alleen boenwas
kunnen gebruiken, maar de stenen
zijn zo poreus, dat het u veel geld zou
kosten. Het gaat op de door ons ge
noemde manier voortreffelijk. Voor
stenen vloeren kan men ook oxaanolie
gebruiken, maar ze gaan dan niet
glimmen.
Wie 's morgens vroeg al naar de radio
luistert, kan het deze week gehoord
hebben: een onheilspellend verhaal
van de Avro over de vermeende
straatterreur in de Kalverstraat, voor
al 's nachts, maar ook overdag. Het
Amsterdamse raadslid Martini (D'66)
kwam in dezelfde uitzending zijn plan
vertellen om de winkets 's nachts door
waakhonden te laten beveiligen,,voor
zitter Siegers van,de winkeliers' vere
niging Kalverstraat-Heiligeweg gaf
zijn commentaar en de presentator
van hetprogramma voegde daaraan
zijn privé-idee.-toegebruik die hon
den ook overdag en verhuur ze voor
een prikje aan mensen die de Kalver
straat veilig door willen. Zijn ze aan
het eind, dan neemt een ander "de
hond in omgekeerde richting over.
Een soort witte-hondenplan dus, waar
op nog wel een eindje door te bordu
ren valt. Ganzen zijn bijvoorbeeld
minstens even waaks als hónden. Zet
ze in de bedreigde panden, hang hier
en daar een microfoon op en bij
Zelfs een buitenstaander komt het
onwaarschijnlijk voor dat er op het
instituut niets aan de hand is. Van de
ondertekenaars van de brief is er één,
het hoofd van de afdeling voorlich
ting en werving, drs. A. M. A. Dier-
manse, per 1 augustus ontslagen. De
twee anderen zulien binnenkort ont
slag nemen; ze zijn aan het sollicite
ren. Andere stafmedewerkers hebben
ai ontslag genomen of zijn al enige
tijd met ziekteverlof.
Een van de stafmedewerkers, die
waarschijnlijk de langste tijd bij het
CWOI heeft gezeten, meent dat het
tweede onderzoek even weinig te bete
kenen zal hebben ais het eerste, Ook
ditmaal zullen twee ambtenaren van
het ministerie van justitie zich be
schikbaar stellen om klachten van de
personeelsleden aan te horen. Die
twee ambtenaren zijn drs. J. A. M.
Dorpmans en. een andere onderge
schikte van de heer Potteboom.
Degenen die rechtstreeks aan de heer
Harmsen ondergeschikt zijn, zouden
graag zien dat diens positie eens aan
een onderzoek werd onderworpen. Het
CWOI-hbofd bepaalt niet alleen het
lot van zijn 45 personeelsleden, maar
ook dat» van alle gedetineerden,
doordat zijn stem bij de werving en
selectie van het gevangenispersoneel
doorslaggevend is.
Uit hoofde van zijn functie bepaalt de
heer Harmsen welke sollicitanten
naar een baan bij het gevangeniswe
zen ervoor in aanmerking komen" voor
_de.» selectiecommissies te verschijnen.
Zelf is hij van dieuit drie man
bestaande commissie het enige perma
nente lid. In de praktijk komt het
erop neer, dat één; man, de heer
Harmsen, uitmaakt wie de opleiding
gaat volgen en wie niet.
Controle vanbovenaf bestaat daarop
niet. Anders dan bijvoorbeeld de
KMA, het Koninklijk instituut voor
de marine en de politie-academie,
kent het CWOI geen inspectie of raad
van toezicht, hoewei de stafmedewer
kers meermalen op de instelling
daarvan hebben aangedrongen. Wel
pleegt de heer Harmsen wekelijks
overleg met een medewerker van de
heer Ailewijn, de oud-officier F. de
Jonge. Volgens ingewijden heeft dat
overleg alleen betrekking op techni
sche kwesties.
Dat de heer Harmsen zo'n sleutelposi
tie bekleedt, zou nog niet zo erg zijn,
meent een staflid, als hij zich niet
zo'n kampioen van 'law and order"
toonde. Volgens de stafleden heeft hij
ook de benoeming van docenten in de
hand, keurt hij de leerboeken en leest
hij alle dictaten. Hij zou ooit eens
bezwaar hebben gemaakt tegen een
dictaat waarin werd gezegd dat straf
een negatieve sanctie is. Met moeite
zou de betrokken docent hem ervan
hebben kunnen overtuigen dat het
hier niet om gezagsondermijning
ging, maar om een sociologisch be
grip.
Een staflid dat meer dan drie jaar
prettig met de heer Harmsen heeft
samengewerkt, maar ten slotte ook
met hem in conflict is gekomen,
merkt op: 'Je kunt je in het algemeen
afvragen of zo'n sleutelpositie wei
aanvaardbaar is. Maar nu Harmsen
die positie heeft, is het een duidelijke
foute situatie'.
?fV I
Wie het uitgevonden heeft vermeit de
geschiedenis niet, maar het is een
publiek geheim, dat Engelse huisvrou
wen een pak waspoeder van een be
paald merk gebruiken om vaste of
losse vriendjes binnenshuis te lokken.
De drie letters van - de merknaam
verbergen een steeds wijder verbreide
code: Old Man Out de 'baas is er
niet Volgens het Londense dagblad
The Sun leggen de op een slippertje
beluste dames de waspoeder bovenop
hun boodschappen of zetten, als dat
onderweg niet blijkt te helpen, thuis
het pak duidelijk zichtbaar voor het
raam. Dat staat beschaafder dan wan
neer je zelf achter de ramen gaat
zitten, maar het komt op precies het
zelfde neer
Alweer een week geleden was in deze
hoek te lezen over het toelatingsbe
leid van het Amsterdamse café Ameri-
cain en de reactie daarop van het
blad Aloha, dat in een advertentie
alle niet door Americain gewenste
groepen ('langharigen, gastarbeiders
en meisjes op de versiertoer") uitno
digde er een gratis kopje koffie te
komen drinken. Vanmiddag om vijf
uur is dat tijdstip aangebroken, waar
naar die groepen zo uitkijken - en
waartegen Americains directie zo op
ziet. De uitlatingen van directeur Ver-
mey over het uiterlijk waarmee je
zonder problemen 'het café binnen
mag, komen in een nog onbegrijpelij
ker daglicht te staan na een telefoon
tje van professor Köbben, de man die
zoals .gemeld met -zijn-"studenten, ge-»
weigerd werd, omdat-,'n aantal -van hen.
er niet in- overeenstemming met*, de
normen van het café uitzag. Volgens
de heer Vermey heeft de professor
later toegegeven dat zijn jongens'er'
nogal slordig en onverzorgd uitzagen,'
maar de heer Köbbèn zegt zelf:-Hij
heeft t doen voorkomen alsof-we er
over gesproken hebben. Dat is beslist
niet waar. Ik .kan me voorstellen dat
ze daar iever geen .mensen hebben,
die overdekt zijn met korsten of stin
ken, maar daar was geen sprake van.
Een paar studenten zagen er een
beetje hip uit Mogen ze? Maar alle
maal waren ze zeer verzorgd en cor
rect in hun optreden*.
Hoe correct moet je nou zijn om daar
een kopje koffie te mogen kopen? En
hoe groot zal de ergernis van de
directie vanmiddag wel zijn?
dreigend .-.onheil schalt hun gesnater
door de 'kalverstraat.
Is het werkelijk zo erg met de terreur
in 's lands eerste winkelstraat? De
heer Siegers: 'Zo erg is het helemaal
niet. Hef valt mij juist op, dat er
zelden of nooit sensationele dingen
gebeuren. Tussen de honderdduizend
mensen die op één dag in de Kalver
straat lopen, zal pest eens iemand zijn
die iets wil wat teij allemaal niet
willen, maar dat gebeurt in elke we-
reldstrad, Procentsgewijs zal dat
waarschijnlijk in de Kalverstraat min
der vaak voorkomen dan elders'.
Hij is allerminst te spreken over de
radio-uitzending, vooral niet over het
eigen plannetje van de presentator.
'Aanleiding tot het programma was
een incidenteel geval, dat ze opgepept
hebben tot iets wat dagelijks zou
voorkomen. Ik vind het gewoon min
derwaardig om so iets absurds toe te
voegen zonder de geïnterviewde daar
over in te lichten. Als ik' dat van
tevoren geweten had had ik gezegd;
het spijt me, maar daar werk ik
bepaald niet aan mee'.
Waakhonden kunnen de oplossing
volgens de heer Siegers niet brengen,
al vindt hij het op zichzelf geen
onaardig idee Tk lijk misschien wel
hard, maar als iemand in mijn zaak
inbreekt daf is dit jaar al drie
keer gebeurd hoeft er nog geen
bloed, te vloeien, want met een béétje
waakhond gebeurt dat natuurlijk.
Veel beter zou zijn, als ze die paar
knapen die de diefstallen plegen, te
pakken krijgen'.
Wat er ook over de Kalverstraat ge
zegd en gezwegen wordt, voor de
voorzitter van de winkeliersvereni-
ging blijft het de straat waaraan hij
met hart en ziel verknocht is: 'Ik
vind het jammer voor alle andere
straten en winkeliers,maar de Kalver
straat is nog altijd de winkelstraat
van Nederland. Sterker nog: er is
maar één echte winkelstraat in West-
Europa. Dat is de Kalverstraaf.
-■
Deze oude man is niet gewoon oud:
volgens het Russische persbureau
Tass haalt hijde 167, maar deze
Shirali Mislimov woont dan ook in
Barzava, een dorpje in de republiek
Azerbeidsjan, waar zulke hoge leeftij
den vaker schijnen voor te komen.
Hij heeft meer dan 200 nakomelingen,
van wie een aantal ook al een leeftijd
moet hebben bereikt waar Je u tegen
zegt. Mislimov praat hier met een lid
van de "pioniers', een meisje dat mis-'
schien ook nog een dikke eeuw voor
de boeg heeft als ze in Azerbeidsjan
blijft
Verjaardag Ouwehands Dieren
park viert vandaag zijn veertigste ver
jaardag. Vanmiddag komt prins Bem-
hard zelf op de receptie om het geld,
dat voor het wereldnatuurfonds bij
eengebracht is, in ontvangst te ne
men. Bewerkster De lagere tech
nische school in Heerlen heeft voor
het eerst een volleerd metaalbewerk-
stertje (t-stroom, voor de ingewijden)
afgeleverd. Het is de 15-jarige José
Paumen, die via een fijn-metaalbewer
kersklas naar de m.ts. wii en daarna
een actie gaat halen om zelf voor een'
l.t,s.-klas te kunnen staan. Milieu
dienst Eigenlijk is het geen echte
kerkdienst zondagochtend in de kerk
van Stapelveld, maar een anti-milieu-
verontreiniglngsdiensk Er is geen
preek, maar een lezing van bioloog
dr. P. de Veer, er hangen tekeningen
en schilderijen over dat onderwerp in
de kerk en het plaatselijke jongens
koor zingt ook al over het thema
vervuiling. Bijnmondrecreatie
Als men de weg maar weet, is er in
het Rijnmondgebied best ook iets an
ders te vinden dan huizen, schoorste
nen en vuile 1 tcht. Zoiets schrijft
voorzitter Fibbe van het openbaar
lichaam Rijnmond in de gisteren ver
schenen recreatie-atlas, die de bewo
ners van het door industrie geplaagde
gebied een handje wil helpen bij het
vinden van ontspanning. "Breugheli-
aans Alieen de van een toegangs
kaart op naam en historische uitmon
stering voorziene (3500) genodigden
mogen vandaag aanzitten aan het
Breugheliaanse feest van Woerdens
500-jarige bestaan. Voor hen zijn dui
zend liter wijn en vijfduizend liter
bier aangeschaft plus vier ossen, die
ter plaatse aait 't spit gebraden wor
den. Zingen Omdat er voor de
kampen van het landelijk centrum
voor gereformeerd jeugdwerk (LCGJ)
steeds meer aanvragen komen van
blinde en andere gehandicapte jonge
ren, heeft het LCGJ samen met Barti-
meiis besloten het zangbundeltje
'klein zingend kamp' ook in braille te
laten zetten, -.odat iedereen desge
wenst kan meezingen. Zweet
Niet alleen omdat de cineast Guido
Pieters er zoveel zweetdruppeltjes aan
besteedt, maar vooral omdat hij een
echt 'menselijk document' wil maken,
heeft hij de film die hij over Lim
burg aan het maken is 'land van
bloed, zweet en tranen' genoemd. In
oktober gaat de documentaire in pre
mière en zal dan later ook in Ameri
ka vertoond worden.
665