m
- H
Sieradenontwerper
Frans van
Nieuwenborg:
spelenderwijs
komen de meeste
dingen tot stand
Huurder van grond staat meestal vrij zwak
-vooral als hij contract getekend heeft....
z
m
I
Stichting streeft
naar versterking
van rechtspositie
fROUW'/KWARTET ZATERDAG 26 AUGUSTUS 1972
BENfWLAJNTD
TH/fQW^
doof. Dick Ringlever
In het vrije wereldje van eigenaars van weekendhuisjes en stacaravans blijkt de zon niet zo uitbundig te
schijnen als zou kunnen worden verwacht in een gemeenschap van recreatiebezoekers. De stapels boze
brieven, die binnenkomen bij de stichting Het Recreatieverblijf in Nederland lijken zelfs op meer dan een
overdrijvend wolkenveld te wijzen.
Harder dan ooit te voren wordt er
geklaagd over wantoestanden, over on
beheerste prijsopdrijving, over wille
keurige bantering van regels, die als
eveozovele stokken zouden worden ge
bruikt om argeloze recreanten te
straffen.
De processen van de afgelopen
maanden, die 'weekenders tegen ter
reinbeheerders aanspanden, hadden al
iets van dit ongenoegen in de
openbaarheid gebracht Nu lijkt de
Haehtenstroom eerst goed los te bre
ken.
Stichtingsvoorzitter R. Trompetter,
die begin dit jaar het klagend deel
van de geschatte 100.000 recreanten
mobiliseerde in een belangengroepe
ring: "We kunnen bet werk bijna niet
meer aan. Dagelijks krijgen we brie
ven binnen van verontwaardigde week
enders. En ik ben ervan overtuigd,
dat deze nog maar een zeer in
compleet beeld geven van het werke
lijke ongenoegen. De meesten zijn te
bang om in de pen te klimmen. Bang
omdat 2e represailles vrezen van de
terreinbeheerder, die in het huidige
klimaat met zijn grondhuurders kan
doen wat hij wenst Wil hij ze van
zijn terrein aftrappen, dan kén dat. In
het contract is altijd wel een clausule
te vinden, die hem het recht daartoe
Schrijnend
Op zichzelf echter lijken de klachten
al schrijnend genoeg. Zoals bij
voorbeeld die brief van een aow-er,
die vorig jaar met geleend geld voor
10.000 gulden een huisje liet neerzet
ten op een "terrein in het Noordhol-
ïandSe Lihunen. Voor 268 gulden'per
jaar'"kreeg hij van de grondeigenaar
het terrein in huur. Maar wat gebeur
de? De eigenaar overleed en diens
erven verkochten het terrein zo lucra
tief, dat de nieuwe eigenaar zijn tarie
ven drastisch verhoogde: in plaats van
die 268 gulden kwam de huur ineens
royaal boven de 700 gulden te liggen.
En dat was voor de aow-er teveel. Met
zijn toch al zware afbetalingslast voor
het huisje kon hij dit verschil niet
meer opbrengen.
Gevolg: de man moest maar van het
terrein verdwijnen. De eigenaar was
bereid hem wei in. zoverre tegemoet
Stichtingsvoorzitter R. Trompetter: 'recreant is volkomen rechteloos'.
te komen, dat hij hefhuisje voor 3500
guide® wilde Overnemen 'maar een
joplossing was det natuurlijk niet' Het
"verlies werd er alleen maar duizenden
guldens groter door.
In het dossier van voorzitter Trompet
ter komen meer van die gevallen
voor. Bijvoorbeeld dat van het gezin,
dat op een terrein ergens in Zeeland
een bungalow van 1700Ü gulden had
gezet. Toen het contract met de grond
eigenaar moest worden getekend,
had de man nog wel wat vragen
gesteld over onduidelijke clausules,
maar die waren door de beheerder
luchthartig weggezwaaid. 'Ach, dat
zijn alleen maar officiële stukken,
waar u zich weinig van hoeft aan te
trekken. U begrijpt, dat we nu
eenmaal regels moeten opstellen',
werd gezegd. Als-er iets ernstigs" ge
beurt moescn we juridische grond
hebben om op te staan. Maar zo
letterlijk als het hier staat, hoeft u
dit natuurlijk met te nemen. U lijkt
me een fatsoenlijk en eerlijk man; RschteiOOS
wilt u nog een kop thee?'
zegd en de huurder verplicht zijn
direct de voor de komende jaren
resterende huurpenningen- direct te
voldoen'. t"
Een formele c-lausule? Toén de "man
in plaats van op de in het weekend
vallende 15de augustus zijn huur twee
dagen later voldeed, lag er een paar
dagen daarna al een aangetekende
brief in zijn bus. Of hij zijn verplich
tingen maar wilde nakomen en 5000
boete wilde betalen plus de huur van
de m het contract genoemde komende
jaren. En natuurlijk: het huurcontract
Werd opgezegd. Van .zonnig recreëren
was ineens geen sprake meer. Van
geraadpleegde .deskundigen kreeg de
huurder ah een maar te honen, 'dat hij
geen poot had om op te staan' en dat
er nieis anders opzat dan te betalen.
De zaak werd uiteindelijk toch gere
geld, zij het dat de man nog altijd
een 'boete' van 300 gulden moest
betalen: een 'toegeeflijkheid' van de
beheerder, die als hij had doorge
zet veel meer had kunnen krijgen.
Maar het plezier van de weekendjes-
Zeeland was er voorgoed vadaf.
In oen ander gevai, zich afspelend in
Rheaea, werd een bungalow-eigenaar
zonder pardon en zonder dat daarover
van tevoren overleg was gepleegd van
het terrein gezet omdat zijn huisje
met toonbaar zou zijn geweest. Dat
kreeg hij te horen nadat hij een brief
naar hét gemeentebestuur had gezon
den, waarin hij erover had geklaagd,
dat tijdens zijn afwezigheid de bloem
bakkan van zijn bungalow waren ver
wijderd en door de terreinbeheerder
waren verbrand. De beheerder
-verweerde zich met het argument, dat
het huisje .ondanks zijn -per hhdspre
ker op het terrein gedane waarschu
wingen niet in goede staat was gehou
den, waardoor de eigenaar het terrein
zou hebben ontsierd.
Min of meer overweldigd door zoveel
vriend-lij khaid tekende de man. Ook
de passage, waarin werd gesteld, dat
wanneer de jaarhuur niet voor de
exact bepaalde datum werd betaald
een boete van 5000 gulden kon wor
den opgelegd. Bovendien zou in dat
geval het huurcontract worden opge-
Trompetter over die klachten: 'dat
zijn van die zaken die regelmatig
voorkomen. In ae meeste gevallen
staat de huurder vrij zwak, zeker als
hij zijn handtekening onder een con
tract heeft gezet. Met die handteke
ning verspeelt hij vaak ai zijn rech
ten. Die rechtspositie'van de huurder
te versterken is daarom ons belan-
I*
grijkste doel. Wij willen, dat er nu
eens duidelijk wettelijk wordt vastge
legd hoe de verhouding tussen ver
huurder en huurder is. Ook: dat er
standaard-contracten komen, waarin
zowel de belangen van de verhuurder
als die van de huurder worden veilig
gesteld'.
Hoe noodzakelijk dat is, heeft de
voorzitter zelf ervaren toen hij als
eigenaar van een stacaravan op een
.stukje in Oua-Loosdrecht gehuurde
grond in de clinch raakte met terrein-
eigenaar en caravan-omporteur Frans
de Witte. Door "omstandigheden moest
Trompetter zijn caravan, die nog-geen
jaar oud was en waarin hij ruim
27.000 gulden had geïnvesteerd- verko
pen.
Toen hij daarover met De Witte
sprak, kreeg hij te horen, dat hij dat
alleen aan de terrein-eigenaar kon
doen, maar dan wei voor niet meer
dan 15.000 gulden. 'Dat zou beteke
nen, dat ik in één jaar een dikke
twaalf mille zou hebben verloren. Zo
gek was ik natuurlijk niet Op de
vrije markt kon ik er veel meer voor
krijgen, maar dat wilde De Witte
niet. Zijn. argument was, dat hij zelf
zijn nieuwe huurders wilde uitzoeken
om te voorkomen, dat er een te zeer
gemêleerd gezelschap op zijn terrein
zou komen'.
Volgens de stichtingsvoorzitter was
dat niet helemaal reëel, omdat hij zich
bereid had getoond de nieuwe ei
genaar voordat de koop gesloten zou
worden voor te stellen aan de terrein-
eigenaar.
"En afgezien ddSrvan: als ik mijn.
•caravan verkoop, krijgt, de terrein-
eigenaar overeenkomstig "de - regels
tien procent van. de opbrengst Voor
dat bedrag kan hij ook zelf best-
informaties trekken. Maar daarvoor
voelt men meestal weinig omdat het
niet in de' eerste plaats gaat om de
vraag wie de nieuwe" huurder wordt
Belangrijkste punti is, .dat de beheer
der aan de caravan verdient Dat
terrein is maar bijzaak, de handel in
caravans hoofdzaak'.
In dit verband waarschuwt Trompet
ter mede-recreanten ervoor geen con
tract te tekenen als daarin niet duide
lijk is vermeld op welke conditfes hij
zijn weekendhuis of caravan kan ver
kopen, 'Mijn geval is geen uitzonde
ring. Het gebeurt vaak, dat een ter
reinbeheerder de huurder gewoon
verbiedt met zijn bezit op de vrije
markt te adverteren',
Regels
Uit die ervaring van de heer Trom
petter is tenslotte de stichting gebo
ren. 'We "hadden eerst alléén een
belangengemeenschap voor de vhuur-
ders op het terrein in Oud-Loos-,
drecht Maar toen mijn geval voor de
rechter kwam, kregen we ineens
zoveel reacties van mensen, die ih
hetzelfde schuitje bleken te zitten, dat
we er een landelijke stichting van
hebben gemaakt We hebben au zo'n
300 leden, die allemaal 25 gulden
contributie betalen. Dat is voor het
werk, dat we doen: het onderzoek
naar de Machten en de eventuele
processen. Maar nu al blijkt dat te
weinig te zijn. Als dit zo doorgaat,
raken we in financiële moeilijkheden'.
Wat de stichting met die activiteiten
hoopt te bereiken? Trompetter: 'in de
eerste plaats een betere wettelijke
bescherming. Het is een vreemde toe
stand, dat weekenders volkomen rech
teloos zijn als ze een stukje grond
huren. Er moeten duidelijke regels
komen, waarin de rechten en plichten
van zowel de beheerders als de recre
anten duidelijk worden vastgelegd, zo
dat het niet meer kan voorkomen, dat
de caravanner van de ene op de
andere dag driemaal zoveel moet gaan
betalen voor zijn stukje grond. Boven
dien is het nodig, dat er een
standaard-contract wordt opgesteld.
Wij hebben daar al een ontwerp voer.
Een overeenkomst, waarin met de
belangen van de weekender en met
die van de terrein-eigenaar wordt re
kening gehouden. Zo'n papier kan
moeilijkheden voorkomen. Beter dan
de contracten, die mi vaak worden
afgesloten, hls er al iets op papier
wordt gezet, want het korst nog maar
al te vaak voor, dat de overeenkomst
alleen maar op mondelinge afspraken
berust En daarmee kan de beheerder
later natuurlijk alle kanten uit'.
-
vj*
Hoorzitting Lf;
Ai enige tijd geleden heeft de stach-''-"""
ting deze wensen bij verscheidene
kamerleden gedeponeerd. Hèt re-:"*"*
sultaat' daarvan is, dat de vaste dom- -
'missie voor CRM op 13 september een
.hoorzitting houdt, waar alle partijen -f
-hun problemen op tafel, kunnen leg-
gen. -
De Nederianosa Kampeerraad (het ia- -
stituut dat de overheid adviseert ia" --
kampeerzaken) daarover: 'Dit is een S"'J
nuttig initiatief, wast" dat er wat
moet gebeuren, is een duidelijke zaak. -
Wanneer er zoveel Machten binnenko- -V
men, moet er wel iets fout zitten'. r
Overigens heeft de raad zelf in maart,"' Jkt.
ook al gewezen op de problemen In
deze recreatie-sector. Zij adviseerde,
staatssecretaris Vonhoff (CBM) toen
werk te maken van.'een kampeerwet,- "4
waarin ook duidelijke prijslimieten
worden gesteld, een soort groene
huurwet dus. Eén interdepartementa-
le commissie heeft "het voorstel, nu la.-iyj*
studie. -
De Consumentenbond, die zelf nog
weinig klachten zegt te hebben gefcre-,
gen, is er eveneens vam overtuigd, dat
er een wettelijkeregeling moet ko-
men. 'Op het ogenblik is duidelijk
'sprake van een leemte. We zouden al, 3^»
een heel eind op weg zijn als er eeni -A
standaard-contract zou komen, waarin
ook de belangen van de recreant wor-
den gewaarborgd'.
De bond tekent er echter gelijk bij
aan nog geen compleet beeld van de"""""
situatie te hebben. Meer feiten hoopt
hij te krijgen uit de enquête, die de
stichting heeft ingesteld.
Dat zij (de bond) daaraan genoeg
hebben, lijkt nu al vast te staan: van.
de uitgestuurde 1500 formulieren zijn
er al ruim 400 human. Trompetter: J -«R
'De response is enorm. Tk. geloof, 'dat
we wél wat losgemaakt hebben'.
LEIDEN 'Bij het maken van
sieraden ga ik uit van half
fabrikaat, onderdelen, die in
de handel zijn en die ik op, een
zodanige manier rangschik, dat
ze interessant en zelfstandig
gaan worden. Daarvoor gebruik
ik sanitair-onderdelen, zoals
loodgjeterspijpen, waarvan ik
halsbuizen nauwsluitende
verchroomde buizen om de hals
maak. Zo maak ik ook arm
banden, waarvoor het mate
riaal gedeeltelijk uit de muziek
instrumenten-industrie tevoor
schijn komt. Verder werk ik veel
met bestaande aluminium-
profielen en dergelijke. Het
komt eigenlijk maar zeiden
voor, dat ik een heel ding spe-
eiaal Iaat maken.' Aldus siera-
denontwerper Frans van Nieu-
wenborg (30) en met voorbeel
den uit zijn atelier aan de
Langegracht in Leiden maakt
hij het bovenstaande visueel
waar.
Werk van Van Nieuwenborg is te
zien op een expositie in Kasteel
Zeist en in Amersfoort Momenteel
wordt een internationale
tentoonstelling 'Sieraad 1900-1972'
(tot 1 oktober) gehouden in de door
Rietveld ontworpen expositieruimte
'Zonnehof'; zo'n 180 ontwerpers uit
Engeland, Duitsland» Frankrijk,
Italië en Nederland nemen eraan
deel. Op deze tentoonstelling rijn
sieraden uit verschillende perioden,
zoals Jugendstil, Art Nouveau en
Nieuwe Zakelijkheid, te
bewonderen. Naast Frans van
Nieuwenborg tonen hier ook
Nederlanders als Archibald Dumbar,
Gijs Bakker, Karei Niehorster en
Emmy van Leersum eigen werk.
Frans van Nieuwenborg, die rich nu
een jaar of vijf met het ontwerpen
van sieraden bezighoudt, ontving
rijn opleiding als industrieel
vormgever aan de academie in
Eindhoven. Omdat hij in Nederland
moeilijk aan de slag kon komen
trok hij in 1965, zoals zoveel
door Kees de Leeuw
kunstenaars in die tijd, naar
Denemarken om eens poolshoogte te
nemen. Het beviel hem daar zo
goed, dat hij besloot zich er
voorlopig te vestigen. Hij werkte als
ontwerper voor een
architectenbureau, maar na een jaar
kwam hij steeds meer tot de
ontdekking, dat hij erg moeilijk in
opdracht van iemand kon werken.
Denemarken was in die tijd en ook
nu nog wel een beetje het land van
de industriële vormgeving. Dat heeft
te maken met de eeuwenoude
huisvlijt in de Scandinavische
landen, waaruit deze industriële
vormgeving is voortgekomen. Hij
kwam in contact met een Deense
zilversmid en begon rich steeds
meer voor het ontwerpen van
sieraden te interesseren. Het eerste,
wat hij maakte, was het ontwerp
van een trouwring voor hem en zijn
vrouw Marie. Daarna maakte hij nog
een aantal sieraden voor haar, die
hij later verkocht aan enkele grote
zaken in Nederland, waar men wel
interesse had voor zijn werk.
Deze manier van bezig rijn beviel
hem zo goed- dat hij ophield met
het architectenwerk en zich meer en
meer op het ontwerpen van sieraden
ging toeleggen. Na rijn Deense
periode, waardoor hij naar eigen
zeggen een veel gemakkelijker start
had in Nederland, vestigde hij zich
in Leiden (de geboorteplaats van
zijn vrouw) en wist rich via de
contacten, die hij vanuit
Denemarken had gelegd, van een
redelijk bestaan te verzekeren.
Frans van Nieuwenborg, die voor
zijn sieraden prijzen vraagt, die
liggen tussen de vijf en
tweehonderd gulden, doet dit
bewust om dit werk voor ieder
betaalbaar te houden. Daarnaast
speelt natuurlijk ook de omzet een
rol. Het gaat mij er niet om speciaal
'unica's' te maken, maar wel
seriewerk van zo'n 20 tot 200 stuks.
Waar ik naartoe wil is sieraden
industrieel te laten vervaardigen.
Dat werkt geen vervlakking in de
hand, omdat elk ding een nieuwe
vorm krijgt. Het kan soms een
fractie zijn, maar er is een klein
F?MBSmSB88
Sfr&iifcvlS
verschil.
In feite is die hele sieradienindustne
één grote copieerinriehting. Neem
nu bijvoorbeeld de Zeeuwse knoop,
die als ring wordt gedragen. Die
wordt door een machine nagemaakt
Ik vind het stomvervelend om zelf
een grote serie te maken. Ik kan me
voorstellen, dat je sieraden uit een
machine Iaat komen, zoals werst of
tuinslang. De machine kapt af en
Verdeelt, waarna het materiaal
wordt nabewerkt. Ik ben nu bezig
om dat voor elkaar te kunnen
krijgen. Ik beschouw het werk dat
die machine doet niet als mijn taak.
Mijn taak is vorm creëren, het
maken van een prototype en dit de
machine te instrueren.
Bij de beeldende kunst gebeurt dit
al vaker. Een André Volten
bijvoorbeeld ontwerpt een plastiek,
waarna anderen dit werk uitvoeren.
Een punt is ook, dat mensen, die in
deze tak van industrie werkzaam
zijn op een bepaald moment veel
beter weten dan ik, wat wel of niet
kan.
Je kan bij mij niet spreken van een
'heilig^ moeten. Die drijfveer is
eigenlijk niet zo sterk. Ik heb voor
mezelf ontdekt, dat ik goed kan
werken met dit soort dingen, dat ik
er een bepaalde feeling voor heb,
aldus Frans van Nieuwenborg. Er
zit ook een zekere realiteit aan het
sieraad, wat je vaak met andere
kunstwerken niet direct hebt Bij
mij staat de mens (en niet de man -
of vrouw) centraal. Die wil 5k op
mijn manier "versieren'. Mijn
sieraden zijn niet zo duidelijk
sieraad, dat ze werkelijk alleen maar
gedragen kunnen worden. Ze hebben
een dubbele functie, dat wil zeggen,
dat ze ook mooi en interessant zijn
om in je eigen ruimte neer te
leggen en naar te kijken. Het zijn
geen dingen om in een doosje op te
bergen tot de volgende keer.
Het gekke Is bijvoorbeeld, dat de
meeste ringen niet zonder vinger
kunnen. Als je die ringen neerlegt,
rijn ze nog lelijk ook. Die dimensie
probeer ik eruit te halen, zodat de
ringen, die ik maak ook zelfstandig
als object kunnen blijven bestaan.
De sieraden, die ik maak, hebben
niet per sê een vinger, arm of hals
nodig om sieraad te rijn. Ik probeer
te voorkomen, dat een ring zonder
vinger een dood ding is'.
Frans van Nieuwenborg vertelt, dat
hij in principe nooit met goud
werkt, een enkele keer met zilver
(oorringen), maar het meest met
aluminium. "Dat materiaal Iaat ik
polijsten of anodiseren. Dan wordt
er elektrolytisch een oxyde-huid op
aangebracht, zodat het materiaal
chemisch wordt gekleurd. Dat
laatste is nodig om het sieraad wat
duurzamer te maken.
Mijn voorliefde voor aluminium
heeft ook te maken met de prijs.
Sieraden van goud of zilver, zijn
vaak meteen zo loei-duur en hebben
ook een bepaald image, waar ik niet
van hou. Maak je iets van
aluminium, dan koopt iemand het
om de vorm en niet voor de prijs
van het materiaal. Dat vind ik
eigenlijk wel het belangrijkste.
Daarom maak ik ook de laatste tijd
sieraden van rubber. Gewoon
experimenteren „met materiaal,
waarvan de prijs nog geen stuiver
bedraagt.
Het gaat mij er vooral om gewone
dingen, zoals bepaalde sanitair-
onderdelen, uit hun dagelijkse
omgeving te isoleren en er een
extra dimensie aan te geven. Door
heel kleine veranderingen kan je er
een totaal ander object van maken
Dat fascineert me enorm'.
'Af en toe ontwerp je iets, dat het
gewoon enorm goed doet, zoals nu
bijvoorbeeld de halsbuizen, die ik
heb gemaakt', aldus Frans van
Nieuwenborg. 'Eigenlijk rit er elk
jaar wel een uitschieter tussen. Als
ik iets nieuws heb gemaakt, laat ik
bet mijn vrouw dragen of een paar
kennissen om op deze manier
reacties te krijgen. Vaak ook heb ik
een nieuw sieraad de hele dag bij
me of leg het ergens neer, zodat ik
het kan zien.
Frappant vind ik zelf, dat de meeste
sieraden spelenderwijs tot stand
komen. Meer dan dat ze echt
worden uitgedacht Je kamt
bijvoorbeeld in een bedrijf voor een
stuk materiaal en je vindt een buis,
die erg mooi van vorm is, Die neem
je dan mee naar huis om ermee te
experimenteren. Zo'n ding vraagt
gewoon om ergens voor te dienen.
Dat kan bijna niet andera.
-De Leidse sieradenontwerper
probeert zoveel mogelijk opdrachten
te ontwijken. 'Kan je vöor mij "een
sieraad maken, vragen ze weieens,
maar dat is me te gecompliceerd
voor een enkel individu, waarbij het
gaat om materiaal, vorm en de
persoon zelf. Alles, wat ik maak,
komt uit mezelf voert Daardoor
ontstaat er een spontane
confrontatie. Omdat het voor
niemand persoonlijk is gemaakt,
kopen de mensen het nu, omdat ze
het mooi vinden. Ik merk dan, dat
er een bepaalde wisselwerking
ontstaat, een klankbord, omdat de
ideeën, die Mj mij leven en die ik
in een sieraad heb verwerkt, bij een
ander bevestigd zie'.
Frans van Nieuwenborg werkt niet
specifiek voor één bepaalde groep.
'Misschien oriënteer ik me iets meer
op mannen, omdat ze niet direct
voor sieraden voelen. Dat kan ook
wel komen, doordat ik zelf tot die
groep behoor en ook meestal,geen
sieraden draag. Ik vraag me weieens
af: waarom eigenlijk niet?, maar dat
heb ik nog niet ontdekt Sommige
sieraden kunnen een man erg goed
staan, terwijl andere een man
Verwijfd' staan. Ik zoek daarom
naar sieraden, die een man m rijn
eigen waarde laten, zodat hij
zichzelf kan blijven".
Het kan best zijn, dat het ook
gewoon een psychologische kwestie
is; misschien zijn mannen wel een
beetje bang voor sieraden, omdat ze
het gewaar lopen met een bepaalde
groep te worden geïdentificeerd,
waar ze liever niet bij zouden willen
horen, hoewel ik van mening ben,
dat dat nergens opslaat Het gekko
is, dat ze zich nog wel willen
vertonen met een ban-d&bom-teken
of met een kratenketting, maar niet
zo gauw met een halsbuis*.
Van Nieuwenborg, die een vast
contract heeft met de Haagse galerie
Nouvelle Image en verder veel
verkoopt via tentoonsteBingea in
Denemarken, België en Duitsland,
wil proberen een goede relatie te
houden tussen prijs en sieraad. Ik
maak geen kunst, zegt Mj zelf, maar
wel gebruiksvoorwerpen die voor
iedereen betaalbaar moeten rijn. Ik
wil gewoon dingen maken, dis
behoorlijk verkopen, al hoéf Ik er
niet rijk van te worden',
I
y
■Opi'
WEEKENDERS' IN OPSTAND
TEGEN TERREINDEHEERDERS
y,iftcc
IjK". -'ll
Vfö »«r.T
trblLlU! t i'-I'
1 ,4 ri
«Stil
1H
-§- j
">4%
a
ifiWsf
ij
•fc-V-»
1 ifit
4
St.
I