Organisatie van de voetbalsport
in Spanje geen eenvoudige zaak
Documentaire over verbluffende
Russische Bolshoi Ballet'
,Het dorp der zonde'
LUMIERE
Nog en weer
Poortwachter:
Burgeroorlog
lie f de en
rassen
Yrouw met heel
weinig genade
Hoera een jongen
Nog meer kannibalen
HET VRIJE VOLK ZATERDAG 1 MAART 1958
PAGINA 5
Rotterdam wordt tegenwoordig iu allerlei lijdschrften
en kranten zo veel en zo uitbundig geprezen en zo
J vaak aan andere steden ten voorbeeld gesteld, dat
het thans gedoemd is tegen te vallen als je liet in werkelijk
heid ziet."
Deze verrassende uitspraak is van de Amerikaanse student
Clifford Lauer, die na een Europese studiereis samen met zijn
vrouw een bezoek van een dag of vijf aan Rotterdam bracht,
waar ze op het schip wachtten, dat hen naar huis zal
brengen.
Clifford Lauer, een stoere kerel met kortgeknipt blond
haar en een scherpe kijk op de wcreid, gaf onmiddellijk zelf
toe, dat deze gang van zaken Rotterdam weinig kans laat.
Hij zei: „De stad kan haar eigen roem niet bijbenen".
Zijn vrouw vertelde: „Op onze universiteit in Californië
werden een jaar geleden al lezingen over Rotterdam ge
houden en je kon de laatste tijd in Amerika geen tijdschrift
inkijken of er stond een jubelend stuk over Rotterdam in".
En Clifford Lauer vervolgde: „Als je dat allemaal hebt gehoord
en gelezen, kan het niet uitblijven of je gaat in een soort wonder
geloven. Je verwacht
het onmogelijke.
Opgevijzelde verwachtingen
Ulanova
>1:
Uitvoerige preek
De stad kan eigen
roem niet bijbenen
In Capitol blijft deze week
„Quo Vadis". Colosseum draait
de oorlogsfilm „Bastogne". Harmo
nie vertoont u „De zwarte schor
pioen". L u m i r e prolongeert de
Nederlandse film „Jenny". Lutus-
ca houdt het (voor de derde week)
bij „Gejaagd door de wind". Metro
vertoont de allervermakelijkste
Franse film „Nathalie". Prinses
draait „De onschuldige verrader".
Th alia prolongeert (het is nu de
derde week) „Sissi, keizerin en moe
der". 't Venster houdt het, voor
de vijfde week, bij „The smallest
show on earth". En Victoria
vertoont „Carnaval in Wien".
Het ligt dan feitelijk
voor de hand, dat de
stad aan die te hoog
gespannen verwach
tingen niet meer kan
voldoen met het on
rechtvaardige gevolg,
dat ze in werkelijkheid moet tegenvallen.
Pas, toen we al een paar dagen hier waren en bij herhaling
onze teleurstelling hadden uitgesproken, kwamen wij tot de slot
som, dat wij door al die jubeltonen te veeleisend waren.
En Clifford Lauer vervolgde: „Als je dat allemaal hebt gehoord
en gelezen, kan het niet uitblijven of je gaat in een soort wonder
geloven. Je verwacht het onmogelijke.
Het ligt dan feitelijk voor de hand, dat de stad aan die te hoog
gespannen verwachtingen niet meer kan voldoen met het on
rechtvaardige gevolg, dat ze in werkelijkheid moet tegenvallen.
Pas, toen we een paar dagen hier waren en bij herhaling onze
teleurstelling hadden uitgesproken, kwamen wij tot deslotsom,
dat wij door al die jubeltonen te veeleisend waren.
We gaven Rotterdam feitelijk
geen kans. We keken niet naar
de stad, maar zochten naar de
verwezenlijking van onze fanta
sie, die door al die pubiikaties in
de hoogste versnelling stond"....
Eater hebben ze andere maat
staven aangelegd en kwamen ze
tot de conclusie, dat Rotterdam
inderdaad een fraaie en moderne
stad is, die de vergelijking met
andere nieuwe steden met glans
kan doorstaan.
Maar Jane Lauer, waarschuwde
wel: „Je. zult erop 'moeten reke
nen, dat er in de toekomst meer
bezoekers zullen zijn, die minder
enthousiast over jullie stad zullen
oordelen, omdat Rotterdam niet
aan de opgevijzelde verwachtin
gen kan voldoen."
Clifford Lauer is student in de
Duitse taal, zijn vrouw, de gees
tige Jane, onderwijzeres. „Wij wo
nen bij de universiteit in een
woonwagen en met mijn studie
toelage en haar salaris konden
we het net rooien," vertelde hij.
Maar dat was een te sobere
voorstelling van zaken, want later
bleek, dat het tweetal erin ge
slaagd was voldoende te sparen
voor een reis van ruim vier maan
den naar Europa. „Dat kost ons
ongeveer drieduizend dollar," zei
Jane.
„Wc hebben er lang over nage
dacht, want het is ook voor ons
een heleboel geld, al schijnen de
mensen in Europa vaak te den
ken, dat wjj in dollars kunnen
zwemmen, maar ten slotte heb
ben we het toch maar gedaan.
Misschien is dit de enige kans
in ons leven. Als we kinderen krij
gen, kun je rustig zeggen, dat de
kans verkeken is en bovendien is
zo'n reis bijzonder nuttig voor de
studie van cliff," meende Jane.
De reiskosten zijn wel een
beetje tegengevallen, omdat het
.echtpaar Lauer. dat in het zon
nige Californic woont, erop gere
kend had, dat het in deze tijd
van het jaar toch wel zou kunnen
kamperen.
„We hadden eerlijk gezegd niet
verwacht, dat het 's winters hier
zo koud zou zijn," bekende Clif
ford, die in Europa een dikke
wollen trui kocht en nog zat te
huiveren van de kou, terwijl de
sneeuwstormen de ruiten deden
trillen.
Ze zijn uiteraard lang in Duits
land geweest. „De Duitsers zjjn
ons tegengevallen. Ze proberen
zich nog steeds te rechtvaardigen
voor alles wat er in de Tweede
Wereldoorlog is gebeurd.
Als er aan de legendevorming
geen paal en perk wordt gesteld,
zullen ze er over een poosje van
overtuigd zijn, dat ze het bij het
rechte eind hadden, maar dat de
westelijke geallieerden hen heb
ben gedwarsboomd, toen ze de
wereld van het communisme red
den," oordeelde Cliff bitter.
Hij bezocht ook een aantal
Duitse scholen en maakte zich nu
ernstige zorgen over het onder
wijs, dat hij „gevaarlijk eenzijdig"
en „bepaald niet objectief" noem
de. „Ook daar wordt aan die le
gendevorming meegewerkt," meen
de hij.
En het „Duitse Wonder"? „Laat
je niets wijsmaken, want er be
staat geen wonder voor de ge
wone burgers. Als de arbeiders
niet oppassen, worden ze straks
het kind van de rekening," waar
schuwde de jonge Amerikaan.
De Spaanse advocaat-procureur
Guzman Zamorano heeft echt
zijn best gedaan om mij een in
zicht te geven in de organisatie
van de voetbalsport in Spanje en
daar hij beroepshalve een vak-
man-van-het-gesproken-woord is
en bovendien een deskundige in
de Spaanse voetbalorganisatie, zal
het wel aan mij liggen, dat ik
lang niet alles heb begrepen.
Zo is het mü niet duidelijk ge
worden, hoe hij als president van
de provinciale federatie van voet
balclubs de directeur van de voet
balclub Valencia kan benoemen.
Die club mag een voordracht van
drie insturen en dan beslist Guz
man Zamorano wie de grote baas
van de vereniging wordt.
Nu behoef ik me blijkbaar niet
te schamen, dat ik deze gang van
zaken niet goed begrijp, want
niemand minder dan Faas Wil
kes, die jarenlang in Valencia
voetbalde, heeft mij bekend, dat
hij er ook geen kijk op heeft..
„Met dat soort zaken bemoeide ik
me nooit," zei Wilkes.
En dat zegt wat, want ik kreeg
de indruk, dat Faas Wilkes een
man is met grote belangstelling
voor zaken. Daarom kwam hij
trouwens ook met Guzman Za
morano confereren, want Wilkes
had een groot aandeel in de wed
strijden. die Valencia in ons land
kwam spelen en Guzman Zamo
rano ook, al was dat van de
Spaanse kant.
Voordat Faas Wilkes arriveer
de, had ik. een lang gesprek met
de beminnelijke advocaat uit Va
lencia. Hij heeftme verteld, dat
hij destijds Faas Wilkes in Jialië
heejt „ontdekt" en dat hij er een
groot aandeel in heeft gehad dat
Wilkes in Valencia ging voetbal
len.
„Dat was voor mü een riskante
zaak, want ais Faas niet voldaan
had, was mijn prestige naar de
maan geweest en had ik mijn po
sitie in de voetbalbond verspeeld,"
vertelde Guzman Zamorano.
Maar Faas Wilkes heejt niet
getaald. „Bij ons in Spanje is hij
nog altijd uiterst populair en als
hij zou willen, kon hij direct een
contract voor een Spaanse club
krijgen," beweerde hij.
„Wanneer Faas in Spanje
speelt, lukt het hem nog steeds
om de zakdoeken uit de zakken te
krijgen. En dat is bij ons het
beste bewijs van bewondering,
want dan gaan ze met die witte
doekjes zitten zwaaien", vertelde
de Spaanse voetbalorganisator.
Hij vond het nodig mij direct
gerust te stellen: ,Maak je geen
zorgen, want ik probeer niet om
Wilkes weer voor een Spaans
contract te strikken. Dat zou
trouwens geen vriendendienst zijn,
omdat Nederland voor hem zake
lijk interessanter is," overwoog de
rechtsgeleerde voetballiefhebber.
Guzman Zamorano heeft ook
een oordeel over het Nederlandse
voetbal geveld: „Het is niet slecht,
maar wel traag. De spelers be
schikken bovendien over te wei-,
nig lichaamsbeheersing en daar
om kan het moeilijk spectaculair
zijn".
Hij was al eens eerder in Ne
derland geweest. Dat was zes jaar
geleden, toen hij ons land als toe
rist bezocht. ,Jk heb toen ook een
filmpje van Rotterdam gemaakt
en daarom kan ik mei recht van
spreken zeggen, dat de stad in die
zes jaar wedergeboren is," meen
de liij.
„Nederland is een heerlijk land,
al heeft het een onuitstaanbaar
klimaat. De Nederlanders zijn
wonderlijke mensen, want ik ge
loof, dat je eerst hun moeders
moet vermoorden, voordat je ze
in staat van opwinding krijgt,"
overwoog de Spanjaard glimla
chend.
En toen keerde hij terug naar
de voetbahoereld, want hij over
woog: ,JDie onbewogenheid zie je
ook op hel voetbalveld, waar de
spelers zelden of nooit alles geven
wat ze hebben, zodat het een vu
rig gevecht wordt".
„Dat Is bij ons anders, misschien
komt dat wel omdat de voetbal
lers voortdurend een strijd, om de
publieke belangstelling moeten
■leveren met de stierenvechters,
want een stieregevecht is bij
ons nog altijd even geliefd als een
voetbalwedstrijd," vertelde Guz
man Zamorano, die na deze woor
den in conferentie ging met Faas
Wilkes.
Yvonne de Carlo als Amantha
in Scala.
Yvonne de Carlo heeft in de film
„Band of angels" (De slavin van
Pointe du loup) een tikje negerbloed.
Haar moeder, een slavin, heeft zij
nooit gekend en zij is opgegroeid in
de waan, dat zij de blanke dochter is
van een plantage-bezitter. Op kost
school (het is omstreeks 1853) leert
z\j alles wat een blanke dame moet
weten.
En dan komt de enorme desillusie.
Haar vader sterft plotseling; zijn
plantage en zijn gehele boedel ko
men in het bezit van zijn grootste
schuldeiser. Daar behoren ook de sla
ven toe. Daar behoort ook zijn doch
ter Amantha toe. Het meisje, dat
zich altijd als een blanke heeft be
schouwd, wordt door ruwe mannen
weggevoerd en in het openbaar ver
kocht.
Vijfduizend dollar biedt Hamish
Bond (Clark Gable), een man met
een woest velleden, voor haar. Hij
ontziet haar, geeft haar mooie kle
ren, gedraagt zich als een heer en
langzamerhand gaat Amantha van
hem houden. Als hl) haar „vrij
maakt" en haar toestemming geeft
om hem te verlaten, besluit zij bü
hem te blijven.
Dan komt de Burgeroorlog. Een ne
ger, door Hamish Bond als zijn eigen
zoon opgevoed, komt in conflict mef
Amantha. Er gebeurt een heieboe:
onverkwikkelijks, maar ten slotte
blijken de hoofdpersonen in het lange
verhaal, de neger Rau-Ru, Hamish
Bond en Amantha, eerlijke en nobelt
mensen. Zodat het einde van de filir
geruststellend is.
De film is door Raoul Walsh ver
vaardigd naar een roman van Robert
Pcnn Warren. In Scala draait hij
deze week.
A.K,
Advertentie I.M.
Vorig jaar heeft het Russische
„Bolshoi Ballet" enige voorstellin
gen in Londen gegeven en dat was
een sensatie. De westerse wereld
kwam na vele jaren weer in con
tact met de Russische balletkunst,
die zoals men weet indertijd van
beslissende invloed op de dans is
geweest. Opzienbarend was, bij
het optreden in Londen, de vol
maakte techniek van de hele
groep. Schokkend was het conser
vatisme waarmee in het westen
intussen verworpen elementen als
pantomime gehandhaafd bleken
te zijn. Technisch bleek deze Rus
sische danskunst onovertrefbaar;
nieuwe impulsen schenen er ech
ter niet van uit te gaan.
Dit jaar zal het „Bolshoi Ballet" in
Parijs en Brussel en wellicht in Ant
werpen optreden. Wie geen reis naar
een van die steden ondernemen wil,
kan deze week in Arena de hoogst
belangwekkende prestaties van het
Moskouse gezelschap gaan bewonde
ren. In een zeer correcte film zyn
fragmenten van de Londense voor
stellingen vastgelegd.
Paul Czinner, de maker van de
film, heeft een reproduktie van de
voorstellingen willen geven en niet
gestreefd naar een oorspronkelijke
vormgeving. Men ziet een documen
taire over een voortreffelijk ballet,
niet meer en niet minder. Deze do
cumentaire is met veel smaak en in
zicht gemaakt en als men de film ge
zien heeft, weet men wat de stijl en
de prestaties van het „Bolshoi Ballet"
zijn.
De film geeft eerst een zestal frag
menten of korte balletten. Een groot
aantal zeer mannelijke dansers opent
met de „Dans van de Tartaren" uit
het ballet ,De fontein van Bakhchi
sarai" van Zakharov, een wild, mee
slepend vertoon van kracht en lust.
De „Spaanse dans" uit het Zwanen-
meer" geeft vier dansers in een harts-
tochtelljk-elegante scène. Twee dan
sers tonen hun virtuositeit in „Bron
water" van Asaf Messerer op muziek
van Rachmaninof, De „Polonaise en
Krakoviak" uit de opera „Ivan Su-
sanin" van Glinka laten al zien hoe
bekwaam het corps de ballet werkt.
Nog veel duidelijker wordt dit in de
„Walpurgisnacht" uit Gounods
„Faust", waarin schitterend wordt
gedanst door de gehele groep endoor
een aantal voortreffelijke solisten.
Subtiele lyriek wordt afgewisseld door
vehemente zinnelijkheid, zonder dat
overigend ooit de lichamen van de
dansers en danseressen ook maar in
het minst „prikkelend" zijn.
De prima-ballerina van het „Bol
shoi Ballet", Galina Dianova, is wel
licht de grootste danseres van de we-
Ernst Marischka is de vrolijke re
gisseur van de film „Hoeraeen
jongen!" en hij heeft bij het maken
een grote la met min of meer versle
ten grapjes opengetrokken om die
kwistig door zijn produkt heen te
strooien. Het hele recept van op hoe
den zittende heren, in gezichten
spuitende champagne, in kasten op
gesloten ongewenste personen en in
bedden slapende dieren (zeeleeuwen
in dit geval), die voor trouweloze
echtgenoten worden aangezien.
Dat alles is de begeleiding van een
verhaal, dat prof. Weber een volwas
sen stiefzoon thuis bezorgt, die hij
(Theo Lingen is de verstrooide pro
fessor) erg onhandig voor zijn jonge
vrouw probeert achter te houden.
Werkelijk plezier beleeft men aan
Grethe Weiser, de schoonmoeder
van de professor, die voortdurend
pratend haar dochter haar meest
vermakelijke wijsheden over de man
nen en het huwelijk probeert bij te
brengen. (Centraal.)
reld. Men ziet haar in deze film twee
keer. Eerst danst zij, aileen, Pavlova's
beroemde „Stervende zwaan" met
zeer beheerste ontroering. Dan treedt
zij op in de titelrol van het uitvoe
rige romantische ballet „Giselie".
Naar westerse begrippen is „Gisel
le" bijna onmogelljk-ouderwets. Het
verhaal van het boerenmeisje dat be
wijst hoe liefde sterker kan zijn dan
de dood is uiterst romantisch. Het
eerste bedrijf bestaat vrijwel uitslui
tend uit pantomime. Het tweede
bedrijf waarin geesten van on
gehuwde meisjes alle mannen die
zij aantreffen dwingen om te dansen
tot zij erbij neervallen, geeft de kun
stenaars echter vele kansen.
Maar hoe deze Russen dit ballet
opvoerenDe pantomime, hoe kinder
lijk ook, heeft een bewonderenswaar
dige kracht en duidelijkheid. Men
leeft mee met het bedrogen boeren
meisje en ook met de prins, die zich
voor gewoon burger uitgeeft, en Gi-
selles dood tegen zijn zin op zijn ge
weten krijgt. Men leeft mee met de
streng-tedere moeder, met de ge
schokte prinses, met de houtvester,
met de geschrokken dorpsmeisjes. Al
deze personages uit een romantisch
De schitterende Russische-dan
seres Galina Ulanova en Nikolai
Fadeyecher als Giselle cn prins
Albert. In de belangrijke film
over het Moskouse ,Rolshot Bal
let" in Arena.
verzinsel krijgen gestalte, karakter,
leven.
Grandioos is echter vooral het
tweede bedrijf, waarin Galina Ula
nova als Giselle en Nikolai Fadeye-
chev als de prins met ongelooflijke
virtuositeit en zeer veel ontroerings
kracht dansen. Het onovertrefbare
corps de ballet verricht hier eveneens
een uitzonderlijke prestatie.
Het zien van dit „Bolshoi Ballet"
wekt bij de toeschouwer vreemde sen
saties: bewondering cn ook verbazing.
Want welk een ironische speling van
het lot! Het gerenommeerde commu-
nistisch-Russische conservatisme, dat
de meeslependste balletkunst uit de
„klassieke" tijd zo voortreffelijk be
waart, vertoont nu juist in zo schit
terende vorm de frivole en amoureuze
besognes van vorsten cn prinsen
ALFRED KOSSMANN
Grace Metalious is de zeer jonge Amerikaanse schrijfster va,n een
roman „Peyton Place", die al meer dan een jaar op de best-sellerlijs-
ten hoog staat genoteerd. Haar boek geeft een realistische uitbeel
ding van het leven in een kleine Amerikaanse stad. Als artistieke
prestatie is de roman niet hoog aan te slaan, maar blijkbaar vinden
de lezers al deze beschrijvingen van „erge dingen" onthullend en
interessant.
Natuurlijk is naar het boek ook een film gemaakt. Deze kan men
van de week in Cineac-Beursgebouw gaan zien. De Neder
landse titel is „Het dorp der zonde."
Zoals gebruikelijk heeft men voor
de verfilming de dooreengevlochten
verhalen, die tezamen een beeld van
het stadje oproepen, van hun „erg
heid" ten dele ontdaan. Daarvoor in
de plaats zijn zeer lange reportages
gekomen over twee feesten en een
proces.
De film vertelt ons over enige leer
lingen van de h.b.s. en vooral over
Allison Mackenzie en Selena Cross.
Allison heeft een moeder, geen vader,
en die moeder heeft erg conventio
nele meningen over liefde en ge
slachtsleven. Hoewel zij nog een heel
knappe en begerenswaardige vrouw
is. wenst zij alleen te blijven en wijst
eerst ook 'de nieuwe directeur van de
school, Michael Rossi, verontwaar
digd af.
Allison heeft het door deze inzich
ten van haar moeder moeilijk. Zij
raakt ten slotte in openlijk conflict
met haar en vertrekt naar New York
om schrijfster te worden.
Maar Selena heeft serieuze proble
men. Haar moeder is een werkster,
niet opgewassen tegen het huiselijk
leed. Haar stiefvader is een dronk
aard die haar eerst afranselt en dan
verkracht. Zij wordt zwanger, bekent
de dokter wat er gebeurd is, krijgt
een miskraam. De dokter zorgt er
voor dat de dronken stiefvader voor
goed uit het stadje verdwijnt. Sele
na's moeder pleegt zelfmoord; de oor
log breekt uit; na anderhalf jaar
komt de man toch weer terug en pro
beert in dronkenschap, opnieuw zijn
stiefdochter te verkrachten. Nu ver
moordt zij hem.
Het proces, dat na ontdekking van
de moord gevoerd wordt, geeft de
makers van de film gelegenheid tot
het afsluiten van het verhaal met
Hope Lange luistert naar Lloyd,
Nolan. In Cineac-Beursgebouw.
een uitvoerige preek. De dokter, een
zeer nobel man, die voor Selena ge
tuigt, wijst erop dat in dit stadje rod
del en haat heersen, geen liefde. Na
deze preek komt alles In orde.
Behalve deze twee verhalen ver
telt de film (hij duurt twee en een
half uur) nog vele geschiedenissen en
geschiedenisjes over de jongelui en
hun ouders.
Mark Robson heeft de film redelijk
bekwaam maar erg traag geregis
seerd. Vele onbekende maar duidelijk
begaafde acteurs en actrices spelen
mee. Het opvallendst is de mooie,
zuivere wijze waarop Hope Lange de
rol van Selena speelt. Diane Varsi is
als Allison eveneens opmerkelijk. Lana
Turner speelt voor haar moeder.
Lloyd Nolan is een sympathieke dok
ter. A. K.
Een vrouw zonder genade in Rex
is een film waar schot in zit, heel
veel schoten zelfsSchietend ach
tervolgt men elkaar op snelle paar
den, zo snel zelfs dat de makers van
deze western voortdurend dezelfde
achtergrond moesten laten voorbij
trekken om de acteurs niet het beeld
te laten uitrennen.
Het verhaal is even weinig boeiend
als de uitwerking ervan. Een blank
kind wordt bij Indianen opgevoed,
nadat een andere Indianenstam haar
ouders heeft gedood. Het meisje
hecht zich zo aan haar rode pleeg
ouders, dat'zij dezen besluit te wreken
wanneer enige bankrovers hen dood
schieten op hun vlucht voor de
sheriff.
Voor het zover is. dat de Rose of
Cameron zoals de faaie IndiRanse
naam voor dit fraai uitgedoste meisje
luidt kan zeggen dat haar taak
volbracht is, wordt er nog heel wat
geschoten, geslagen en op paarden
gedraafd. Van tijd tot tijd ziet men
Rose (Mala Powers) om onduidelijke
redenen opduiken bij de verzameling
slechteriken.
Natuurlijk lukt het Rose de drie
bandieten te vinden en die liggen dan
levenloos ter aarde en de schone
wreekster in de armen van haar jonge
districts-sheriff
Het tweede deel van de film Kanni
balen van Nieuw Guinea", dat deze
week in Cineac (naast de Bijenkorf)
draait, geeft beelden van tochten
naar een moeras, een eiland en een
volksstam in het laagland. Ook nu
krijgt men interessante opnamen te
zien, maar het bezwaar, dat men
tegen het eerste deel kon hebben: dat
de onderwerpen zonder veel onder
linge samenhang achter elkaar wor
den opgediend, geldt in het bijzonder
voor dit tweede deel. Men kan zich
niet aan de indruk onttrekken, dat
het weinig moeite had gekost de film
zo te monteren dat 't verhaal wat
vloeiender werd verteld. Overigens is
ze het aanzien zeker waard.
