Overwegingen na
Verdachte ter zitting
in hechtenis genomen
G.S. keuren begroting
Lemsterland niet goed
iMiletic neemt
advocaat
Initiatief voetgangersvereniging:
Extra-bescherming voor
kleuters in het verkeer
Klap
MOET U
HOREN!
Tien maanden na het delict:
Driejarig kind
verongelukt
Doodsoorzaak
vail huzaar
Bedrijfsdirecteur
bij KLM benoemd
HET VRIJE VOLK ZATERDAG 2 NOVEMBER 1963
PAGINA 3
De gedachte aan euthanasie komt op als men ziet of weet dat mensen langdurig, hevig en i in het geval mengen. Hopende even-
zonder uitzicht op herstel moeten lijden. Het is een menselijke en emotioneel begrijpelijke de rèchter°gebruik kon maken3van de
reactie, dat men dit lijden wil verlichten (met kalmerende en pijnstillende middelen) en alsapeejrutmjte- die ^begrippen als tiood-
dat niet meer helpt: misschien beëindigen. Met een groot vraagteken.
Voor de problemen, die hier aan vastzitten, zien zich in de eerste plaats gesteld:
-*■ zij die het lijden ondergaan;
-k zij die het van nabij meemaken (verwanten, verpleegsters)
zij die over wetenschappelijke mogelijkheden beschikken (arts);
zij die een religieus standpunt willen bepalen (de gelovige leek, de geestelijke);
zij die een c_1-deel moeten uitspreken wanneer een daad is volbracht die onder een straf
bepaling valt (juristen).
Leven, dus hoon
Door
PIET HEIL
Onderscheiden
Uitspraak afdwingen
j Vertrouwen
i{!ifi!iii'.jBiBHi*m!ii!riii!f;iaiiifflfm«;iiïi.!i!!fijitflifHm!to!nw!i!i!i5ifiaj
Ju m pi rig A msterda m
Gevaarlijkeman
Geeti getuigen
iJitzoiidennireii
ani
kemmmks:.,:
Kostbare broche
Een sexbom is, naar men beweert
onlangs pardoes geëxplodeerd.
Terzake ingewijden menen
dat tiaar bedrogen man misschien
lont had geroken en mitsdien
het vuur te na lei aan haar schenen.
DEN HAAG, (ANP) Het hoofdbestuur van de Nederlandse
Vereniging Bescherming Voetgangers heeft besloten tot de op
richting van een kleuterbeschermingsdienst ter bestrijding van
het zeer grote aantal verkeersongelukken, waarbij jonge kinde
ren het slachtoffer zijn.
De vereniging hoopt, zo deelt zij mee, begin van het volgende
jaar reeds een aanvang te maken met deze dienst.-Hiertoe zal
in eerste instantie een beroep worden gedaan op autorijdende
moeders om eventueel in samenwerking met hoofden van kleu
terscholen in ons land te komen tot pendeldiensten. Het is de
bedoeling, dat de moeders bij toerbeurt met eigen auto de kin
deren in groepen van huis naar de kleuterschool brengen en
üen daar ook weer halen.
Voor hrlp bij he t sterven
ge ;n algemene oplossing
(Van een onzer verslaggevers)
De 2fi-jarige kelner H. G. M. G.
kreeft gistermiddag van de Amster
damse rechtbank nauwelijks de tijd
zich te herstellen van de sehok, toen de
officier van Justitie, mr. \V. Tonckens
twee jaar gevangenisstraf tegen hem
eiste.
Git deze opsomming is duidelijk,
dat in feite iedereen ermee te maken
kan krijgen en het is dan ook onjuist
ats de Zweedse professor Ask XJpmark
de discussie uitsluitend wil overlaten
aan één betrokken groep, namelijk
die van de medici Vanzelfsprekend
is de medicus er bijzonder nauw bij
betrokken. Hij heeft de plicht om het
leven zo lang mogelijk te behouden,
of Izoals professor Gunnar Biörek liet
uitdrukt) 'om het schaakspel tegen
Onze Lieve Heer niet eerder op ie
geven dan wanneer hij onherroepelijk
mat staat.'
Mpar uit het Nederlandse gesprek
tussen pater Creighton en dr. Schreu-
der kon men duidelijk vernemen dat
alleen al de vraag wat men onder le
ven moet verstaan moeilijk te beant
woorden is. Leeft een mens. die maan
den of zelfs jarenlang bewusteloos
lint met een onherstelbaar beschadig
de herenschots? Organisch ja. maar
geestelijk nee. Moet men dij, orga
nisch leven tot elke pry's in stand
houden? We laten de vraag voorlopig
open.
Professor Ask-Upmark komt met
een groot aantal voorbeelden van
mensen, die naar menselijke bereke
ning tot sterven waren gedoemd,
maar die niettemin werden gered. In
1922 lag in Boston een man. Minet
geheten, in een coma van suiker
ziekte. Elke medicus wist. dat hij bin
nen enkele uren zou sterven. Juist
toen echter had men in Toronto voor
het eerst insuline bPreid. Het werd
per vliegtuig naar Boston gebracht
(iets ongewoons in die dagen). Mi-
net werd gered en ontdekte kort
daarna met Murphy en Whipple een
middel tegen pernicieuze anemie.
Er zijn meer van zulke voorbeelden.
Prof. Ask-Upmark wordt erdoor tot
deze conclusie geleid: Morgen kan er
een middel komen, waarvan we van
daag het bestaan nog niet bevroeden.
Populair gezegd: zolang er leven is,
is er' hoop)
Hiertegen komt een huisvrouw in
opstand. Zulke gevallen, zegt zij, zijn
uitzonderingen. Maar een professor,
die in een ziekenhuis langs de bed
den wandelt, weet niet wat ik weet:
hoe het is om maandenlang het zin
loos Ijjden aan te zien van een prak
tisch reddeloos mens.
Professor Ingemar Hedenius doet
een voorstel: laat ieder mens 'bij
voorbeeld bij zijn verzekeringsmaat
schappij i een wilsbeschikking depo
neren, waarin hij te kennen geeft hoe
hij behandeld of niet behandeld
wil worden als het ooit zo ver zou
komen.
Voorts wil Hedenius een wettelijke
regeling, waardoor de arts wordt be
schermd, die 'doodshulp' heeft ver
leend en deswege volgens de letter
van de wet strafbaar zou zijn wegens
moord. Toch ziet Hedenius zelf in hoe
onuitvoerbaar zoiets is.
Zet in de strafbepaling zegt hy
dat voor moord 'boos opzet' nodig
is. Wijselijk voegt hij er evenwel de
bedenking aan toe: maar dan zou
niet alleen de arts, maar iedereen
zich hierop kunnen beroepen en waar
gaan we dan heen?
Tegen Hedenius voert professor
Gunmr Biörek aan. dat de omstan
digheden voor een aanzienlijk deel
bepalen 'wie' de mens op een gegeven
ogenblik is.
De gezonde mens. die een wilsbe
schikking maakt, is een ander mens
dan hij die tien jaar later hulpeloos
op bed ligt. Die twee mensen-in-éën
stellen ook andere eisen aan het
leven.
Wat de gezonde allemaal nodig
vond voor een levenswaardig bestaan,
eist (veelal) de zieke niet meer. Dik
wijls is het aanpassingsvermogen zo
groot, dat de zieke het leven alweer
levenswaard vindt op grond van en
kele dingen, die op dat moment voor
hem zijn gaan tellen.
>I»s«chien wordt het dilemma het
duidelijkst uitgesproken door prof.
Lundström. dis zegt: Er zijn gevallen,
die praktisch gesproken hopeloos zijn.
nadat al het mogelijke is gedaan.
Vermoedelijk zou ik zelf in zo'n si-
I tuatie doodshulp wensen, maar ik zon
i geen collega om die hulp kunnen
i vragen. In dit antwoord ligt de hele
problematiek besloten: er bestaat
geen algemeen geldend antwoord.
Na deze beschouwingen moeten we
onderscheiden. De zaak wordt er al
leen maar moeilijker door, maar het
is niet anders. Onderscheiden dus:
de patient, die uitdrukkelijk om
loodshulp vraagt:
de patiënt, die niet meer in staat,
j is om een wens kenbaar te maken of
die geheel niet meer bewust leeft:
de actieve doodshulp doordat
iemand een middel toedient in de
wetenschap dat dit de dood tot ge-
i volg zal hebben:
de semi-actieve doodshulp. door
dat een bp zich zelf wenselijk middel
■(pijnstillend) in zulke doses wordt
toegediend, dat men aan kan nemen
dat het leven er door wordt bekort;
de passieve doodshulp doordat men
HAIÏUNGEN (ANP) Het driejarig
jongetje J. D. van der Tol van de
boerderij Zeehoeve bij Harlingen is
gisteren door een wagen met bieten
van zijn vader overreden en gedood.
Het jongetje, dat naast zijn vader j
op de wagen zat, werd door hem j bewust een bijzondere mogelijkheid
vastgehouden. Toen de paarden cch- i om het leven te rekken (en de mo-
ter schuw werden en harder begon-1 derne medische wetenschap beschikt
nen te trekken was de heer Van der j over tal van zulke middelen) niet
Tol genoodzaakt het kind even los te j toepast.
later) om de rem aan te trekken, j De gesprekspartners in de Neder-
(Van een onzer verslaggevers)
Het college van Gedeputeerde
Staten van Friesland heeft goedkeu
ring onthouden aan dc gemeentebe
groting 1963 van Lemsterland, zo
heeft gedeputeerde J. Brouwer vrij-
j dagmorgen meegedeeld.
In het algemeen is het gebruikelijk
(Van onze pariementsredaetie)
Ir. J. Luymes (58) is met ingang
van I januari benoemd tot algemeen
bedrijfsdirecteur van de KLM. De
heer E. H. Larive, die deze taak op
het ogenblik nog waarneemt, zal zich
per 1 januari uitsluitend gaan wij
den aan zijn functie van directeur
der vennootschap.
Ir. Luvmes trad in 1932 in dienst,
van de 'KLM als assistent van de
chef-lijndienst. In november 1956
werd hij aangesteld als bedrijfsdirec
teur technisch bedrijf en in septem
ber 1963 werd hij benoemd tot ad
junct algemeen bedrijfsdirecteur.
i dat hei college van GS optreedt te
gen gemeenten. Het betreft hier don
ook in hoofdzaak een tactische ma
noeuvre. Lemsterland heeft op zijn
begroting een tekort van een ion. Om
die reden heeft de gemeente zich
gewend tot de minister met het ver-
i ^oek om een verhoging, zulks op
j grond van artikel 12 van de loelich-
I ling op de nieuwe regeling van ver-
houding rijk en gemeenten.
De minister heeft dit verzoek op
de stapel lelegd. Er zijn namelijk lal
van gemeenten, die om een verho-
ging hebben verzocht. In Friesland
i bedraagt het aamal gemeenten, dat
i ren verzoek indiende, volgens de
minister 18; in Groningen 35.
Het college van GS heeft blijkbaar
een einde willen maken aan de toe
stand vat; onzekerheid, waarin Lem
sterland en zo veel andere gemeenten
verkeren. De onthouding van goed
keuring houdt namelijk in dat de ge
meente Lemsterland zich thans wel
zal moeten wenden tot de Kroon
om de noodzakelijke verhoging los te
krijgen.
Het komt er dus op neer dat het
college van GS met deze maatregel
een uitspraak willen afdwingen, die
van groot belang kan zijn. niet al
leen voor Lemsterland, maar ook
voor andere noodlijdende gemeenten.
Burgemeester Brouwer van Lem
sterland deelde ons gistermiddag mee
dat B. en W. een voorste! zullen
j doen aan de raad, die op 7 novem-
l ber bijeenkomt; om in beroep te gaan
bij de Kroon.
(Van een onzer verslaggevers)
Naar aanleiding van ons bericht
van vrfjdag over de dood van een
huzaar uit 't Harde, die door nver-
u: „i„„. .matig drinken in een café bij de
arts heeft gehandeld; misschien ook legerplaats drie weken geleden ovei-
toestand etc. bieden.
I Maar dat is een hoop en geen ga-
i rantie. Hier blijft het risico bestaan,
icbar. ie. e" n 'f'ut die op morele gron
den meent een rechtsregel te moeten
overtreden. Misschien zal de rechter
de norm accepteren volgens welke de
Dat de televisierechtbankzaak-Hel-
gers lieci wat mensen aan het den
ken heeft gezei, is meer dan
waarschijnlijk. In deze gespeelde
rechtszaak werd het probleem van
de euthanasie (het doden uit me
dedogen) duidelijk gesteld.
Wellicht nog onthullender was het
ingelaste gesprek lussen een r.-k.
priester en een protestantse arts.
Onthullend namelijk voor hen die
strikte en op religie gegronde af
wijzing verwachtten en die in
plaats daarvan zagen hoe de ge
sprekspartners cikaar volkomen
vonden in een zuiver menselijke
benadering van deze uiterst moei
lijke kwestie.
Waarom het probleem tegenwoordig
nog klemmender kan zijn dan vroe
ger. werd eveneens uit dit gesprek
duidelijk. De medische wetenschap
kent thans middelen om een naar
de geest praktisch verloren leven
naar het lichaam nog langdurig
te rekken. Vooral over de al dan
niet geoorloofdheid van zulke "bui
tengewone' middelen om een leven
te rekken, ging het televisiege
sprek.
Hoezeer het hier een algemeen ge
voeld probleem geldt, bijjkt toeval
ligerwijze uit een langdurige en
groot opgezet debat dat in de af
gelopen weken over de euthanasie
is gevoerd in de Zweedse k, ,nt
Dagens Nyheter. Theologen, i-edi
ct, psychologen en leken hebben
zich daarin met uitvoerige artike
len gemengd. Omdat de standpun
ten daarbij ongetwijfeld zullen
weerspiegelen wat ook in Neder
land juist na deze uitzending
in vele huiskamers zal worden be
sproken. willen trij van deze
Zweedse discussie een samenvat
ting gegeven.
landse discussie waren het erover
eens, dat in dit laatste geval een mo
gelijkheid bestaat om lijder, te be
ëindigen. Een mogelijkheid, want hij
zal de arts nog steeds voor een kwel-
leiide persoonlijke vraag stellen.
Een andere mogelijkheid is, dat de
patiënt verdere hulp weigert: geen
mens is ten slotte verplicht zich me
disch te laten helpen. Ook voor een
operatie moet toestemming worden
gegeven. Intussen is dan wel weer
vereist dat de patiënt in staat is zjjn
wens kenbaar te maken.
niet. Dit geldt zowel voor de arts als
voor ieder ander.
Is hiermee het probleem opgelost?
Uite'Trd IH ne aard van het pro
bleem is namelijk dat her in het al
gemeen gesproker, onoplosbaar is.
Wat de arts betreft komt hier een
vertrouwenskwestie bij naar twee
kanten. Elke zieke moet het vertrou-
leden zou zijn, deelt de legeryoor-
liehtingsdienst ons mede, nooit te
hebben tegevy"';~>roken dat er een
verband -ju zijn us.en het overlij
den van de huzaar en het drinken.
De ïegervoorüchtingsdienst wist
'nog nietJte zeggen' of er sprake was
van een oorzakelijk verband. De
dienst was ervan op de hoogte dat
wen hebben dat z'n arts alles in 't de militair de avond voor zijn dood
m*. t.. (veel had gedronken en dat. het niet
werk val o"" hem re heioen. In
principe houdt dit in, dat de arts i
tot het uiterste het schaakspel om
zijn leven' zal voortzetten.
De patiënt moet echter ook het
vertrouwen hebben, dat de arts hem
zal behandelen 'tempered by mercy,'
dat is- het liiden zoveel mogelijk zal
verlichten. En dit gebeurt in de
praktijk.
Een zwaar pijnstillend middel (als
morfine) is geen geneesmiddel en
misschien wel het tegendeel.
De arts moet afwegen wat het
zwaarste telt. Hij moet afwegen, de
rechter zal later misschien geroepen
worden tot afwegen. Ook hij moet
naar twee kanten het vertrouwen be
vestigen: het vertrouwen dat de wet
alles doet om het leven te bescher
men én het vertrouwen, dat ten slotte
niet de mensen er voor de wet zijn,
maar dat de wet er is voor de men
sen en dus menselijk moet worden
toegepast.
zijn gewoonte was dat te doen.
(Van een onzer verslaggevers)
De Zuidslavische beeldhouwer Mi-
iesic heeft voor de behartiging van
zijn belangen nu een jurist in de
arm genomen. Het is de Amsterdam
se advocaat mr. G. A. J. Dolk.
De Nederlandse jeugdkampioen, L.
Huet neemt met het petard Aledra.no
een hindernis, tijdens het gisteravond,
begonnen zesde internationale con
cours hippique van Jumping Amster
dam.
Het college deed hem integendeel
nog meer ontstellen door t'.en
maanden na de geschiedenis waar
voor hij zich verantwoorden moest
alsnog zijn onmiddellijke inhechte
nisneming te bevelen.
Hein was een poging tot doodslag,
subsidiair het opzettelijk toebrengen
van zwaar lichamelijk letsel rer: las
te gelegd, omdat hij op' 8 januari :n
een café op de Martelaarsgracht te
Amsterdam de 21.-jarige Canadese mi
litair William L. Box met een mes in
de buik zou hebben gestoken.
De president, mr. J. Knottenbelt,
had in het begin van de zitting reeds
geconstateerd; 'De vechter-conuuissa-
ris heeft u niet vastgehouden, daar
boft u bij. En de officier is daartegen
niet in hoger beroep gegaan: daar
boft u ook bij.'
Toen het college echter aan het
einde van de zitting uit'de raadkamer
terugkwam, zei de president: "Ik heb
een "onaangename mededeling voor
u. De rechtbank beveelt uw onmid
dellijke inhechtenisneming en u gaat
dus uaar het. huis van bewaring. Wij
vinden u een gevaarlijke man. Men-
son met messen op zak horen niet
thuis m carés van de binnenstad.'
De kelner ontkende de Canadese
militair tijdens een twist over een
vrouw te hebben gestoken. Wel gaf
hij toe een- mes te voorschijn te heb
ben getrokken. Hij veronderstelde dat
de Canadees erin gelopen was. Toen
deze ten slotte in een ziekenhuis werd
opgenomen, bleken diens darmen op
vier plaatsen te zijn doorboord, of
schoon de buikwond vrij onaanzien
lijk was.
Geen der getuigen had gezien dat
de kelner een stekende beweging had
gemaakt, wel dat de Canadees achter
uit gedeinsd was en niet op het mes
was ingelopen.
Op de vraag van de president waar
om de verdacht? het mes in een
v.'.c. had verdonkeremaand, bleef deza
het antwoord schuldig. De officier
achtte poging tot doodslag bewezen.
De rechtbank zal 15 november uit
spraak doen.
En als het dan gedaan en gebeurd
is. wat dan? Het probleem wordt nu
toegeworpen aan de medische tucht
raad en aan de jurist. Het Zweedse
voorbeeld dienaangaande is het-geval
van de geneesheer-directeur van een.
ziekenhuis, die actieve doodshulp had
verleend en die hiervoor werd aan
gegeven door zijn personeel.
Bij de tuchtraad, die op zijn beurt
het geval aanhangig maakte bij de
Justitie, evenwel niet de opmerking,
dat naar 't oordeel van de 'raad deze
kwestie binnen het kader van de
tuchtmaatregolen kon worden afge
handeld.
Wat hier duidelijk wordt is dit:
wetten worden niet voor niets ge
schreven. enerzijds, en geen wette
lijk systeem kan zo goed zijn. of er
komen uitzonderingstoestanden voor,
grensgevallen, waarop de wet niet
vierkant zou behoren te slaan, ander
zijds.
De wetgever heeft dit (en we spre
ken nu over Nederland) probleem niet
over het hoofd gezien en er aan ge
daan wat iri een algemeen kader mo
gelijk is. Zo kent men bij voorbeeld
noodweer (die een overigens straf
bare handeling rechtvaardigt) of
noodtoestand (waarbij hetzelfde
geldt, maar slaande op een situatie)
en ten slotte noodweer-exces, waarin
de wet erkent dat een mens in be
paalde situaties verder kan gaan dan
objectief gesproken nodig zou zijn.
En hier komen we uit de praktijk.
Misschien was de bovengenoemde
Zweedse geneesheer-directeur men
selijk en ook naar de medische ethiek
gesproken verantwoord. De overwe
ging van de tuchtraad duidt hierop.
Toch eist de rechtszekerheid in elk
beschaafd land. dat de wet strikt
wordt gehandhaafd, De tuchtraad
kon dus niet anders dan de Justitie
(Van een onzer verslaggevers)
Naar eerst thans b send is gewor
den is eind juli in de Blijenbrug-
straat te Utrecht een kostbare
broche gevonden. De vinder van het
kostbare kleinood werd door ande- j
ren op de grote waarde ervan op
merkzaam gemaakt, waarna hij er
bij de politie aangifte van deed.
De broche stelt ran bloem voor
met bladeren. Het geheel is uit
gevoerd in twee soorten goud, ter
wijl de meeldraden van de bloem
zijn bezet met robijnen.
In het beraad over (le definitieve
vorm van de kleuterheschermings-
dienst zal de Nederlandse Vereniging
i Bescherming Voetgangers onder meer
betrekken het Nederlands Vrouwen-
i comité, de Nationale Vrouwenraad
j van Nederland, de Bond van Platte-
j landsvrouwen en de Nederlandse Ver-
j eniging van Huisvrouwen.
t Ter toelichting op haar initiatief
deelt de vereniging mee. dat naar
i schatting dit jaar ongeveer 5000 kin-
deren van negen jaar en jonger meer
I of minder ernstig gewond zuilen
1 raken in het verkeer. Volgens het
j Centraal Bureau voor de Statistiek
i werden in 1961 niet minder dan 4534
.ionge kinderen gewond in het ver-
keer, van wie er '234 overleden.
Volgens een recente wetenschappe-
li.ike pubilkatie is het werkelijke aan-
tal belangrijk hoger dan de aantal-
!en die ter kennis van de politie en
het CBS komen. Uit onderzoekingen
van verkeersdeskundigen is gebleken,
dat het niet verantwoord is kinde
ren jonger dan zes jaar zonder ge
leide naar en van school te laten
gaan.
In Nederland is het- toch nog te
I vee! de gewoonte, zelfs kleuters alleen
j de weg naar school te laten vinden.
I Dit acht de Nederlandse Vereniging
j Bescherming Voetgangers niet langer
i verantwoord.
Zijn naam heeft deze week weer
in de kranten gestaan. In
specteur J. VV. Gosker, chef van
de Arnhemse verkeerspolitie, U
daar helemaal niet gelukkig mee.
'Het verwondert me," zegt hij
wat naïef, 'dat dit nu weer r.o'n
belangstelling trekt.'
Dat 'dit' is de slimme ge
dachte, de Arnhemse school
jeugd te confronteren met de
verschrikkingen van een echt
gebeurd ongeluk, waaruit lering
kan worden getrokken. Van een
verkeersongeval met zeer ern
stige gevolgen, waarbij duidelijk
aanwijsbaar een veel voorko
mende fout werd gemaakt, laat
inspecteur Gosker een situatie
tekening maken. Die situatiete
kening plus dc feiten (datum,
plaats en rampzalige gevolgen
van hel ongeluk) stuurt hij naar
Arnhemse scholen, die daar prijs
op stellen. Hij voegt daarbij een
korte les. waarin aangegeven
wordt hoe dit ongeluk vermeden
had kunnen worden. Aan het
onderwijzend personeel wordt
natuurlijk overgelaten, hoe deze
harde les uit de praktijk in de
kias het best kan worden toege
licht.
Hij is een vlot en emotioneel
prater, deze 17-jarige politieman.
Hij heeft uitgesproken denkbeel
den over de bestrijding van de
verkeersonveiligheid, maar hij
klapt dicht als hij merkt dat
zijn bezoeker iets meer over de
mens Gosker wil weten. 'Ik heb
er een enorme hekel aan, dat
het werk van een politieman
aan één persoon wordt opgehan
gen. Ik heb hier de wind mee.
Ik heb een hoofdcommissaris,
die grote belangstelling heeft
voor de verkeersproblematiek en
ik werk met mensen, die een en
thousiast team vormen. Ik maak
deel uit van dat team laat
mijn naam er dus maar buiten!'
In Amerika, zegt hij, zijn ze er
al jaren achter, dat het ver
keer eigenlijk een soort weten
schap op zich zelf is. Hier be
gint dat besef ook langzaam
door te dringen. De Amerikanen
vatten die wetenschap samen met
drie E's: Enforcement (het ma
ken van een verkeerswetgeving
en het afdwingen van de nale
ving daarvan). Engineering (ver
keersplanning in de ruimste zin!
en Education verkeersopvoe-
dingi.
'Dat zijn de pijlers van het
geheel. Nou is mijn vader bouw
kundige geweest en ik heb altijd
geleerd: als je gebouw op zuilen
staat, moet je zorgen dat ze al
lemaal even stevig staan, want
anders mietert het zaakje In ei
kaar. Ik wil dan ook aan die drie
E's allemaal evenveel waarde
toekennen. Met de twee eerste
E's hebben we beroepshalve te
maken. Zij omvatten beide taken,
waaraan de politie zich niet kan
onttrekken. Je moet 't doen. je
móét laten surveilleren, aanrij
dingen laten behandelen en
trachten het verkeer zo vlot en
soepel mogelijk te laten verlo
pen.
Met de derde E, de verkeers-
opvoeding, ligt het anders, dat is
een begrip dat in de lucht hangt.
Er zijn mensen die zeggen, ver-
keersopvoeding is helemaal niet
nodig: opvoeding houdt zonder
meer verkeersopvoeding in. Dat
is mijn mening nou net niet. ik
zie wet een taak in verkeersop
voeding. ofschoon niemand mij
iets kan verwijten als ik die
derde E verwaarloos. Een dikke
90 pereent van aile aanrijdingen
in Nederland wordt veroorzaakt
door de verkeersdeelnemers zelf,
nog geen tien pereent is het ge
volg van mechanische oorzaken.
Vorig jaar heeft het verkeer
bijna '2100 doden geëist, waar
onder veel kinderen. Dan is het
toch logisch, dat je je gaat af
vragen of je daar niet iets aan
moet doen.'
x.
IS
""E^én ding wil ik duidelijk stel-
*-( lm. In principe vind ik. dat
bij de ouders de verkrersopvoed-
kundige taak begint. Zij hebben
het eerste contact met het kind,
zij hebben in eerste aanleg de
verantwoording. Maar wat komt
tiaar soms in de praktijk van
terecht? Ik zal u zeggen, ik krijg
de kaehe! op een enorme manier
aan, als ik een moeder met een
kind van vijf jaar bij een zebra
zie staan en het licht springt op
roodde moeder pakt het ge
val op en sprint nog net naar
de overkant. Dat is geen voor
beeld. Dan zou je tegen zulke
ouders willen zeggen: beste men
sen. weet u eigenlijk wel, hoe
een kind leért? Door uw voor
beeld! Op die leeftijd doen ze
u na:
4 oor volwassenen is er geen
dwang tot het ondergaan van
verkeersopvoeding. En de ellende
is, doe je er toch wat aan. dan
vind je wel gehoor, maar alléén
bij goedwillenden. En dat zijn
nou net de mensen die ik niet
zoek. Ik zou wel 's een hartig
woordje willen praten met de
anderen maar die krijg je
niet.
W'e houden ons dus nog maar
bij de jeugd en dan zoek je van
zelf naar nieuwe wegen. Maar'je
vindt alleen maar gehoor, als je
een taal spreekt die ze verstaan.
Alet dit nieuwe initiatief willen
we de onderwijzers alleen maar
aan gesprekstof helpen, nuttige
en duidelijk aanspreekbare ge
sprekstof.
Als je je met dit werk bezig
houdt ik werk ook al een paar
jaar mee aan het TV-kinderuur
tje van de KRO moet je wel
optimist zijn. Je kunt niet zeg
gen. ik heb 't afgelopen jaar 25
ongevallen kunnen voorkomen.
Je kunt alleen maar hopen.
Daarom vind ik dit werk heer
lijk. Sommigen vinden de recher
che het einde. Ik niet. Ik vind
mijn werk trouwens veel gemak-
keiijker mijn klanten staan
op me te wachten, de recherche
moet ze altijd nog zoeken."
WILLY LF.VIE
